Ze hebben ons tot Serviërs gebombardeerd. En we weten allemaal wat dat betekent. Aan het eind van het verhaal krijg je bommen op je kop. Daarom lijkt het me beter dat we nu al aan de slag gaan.
We richten zelf ons tribunaal op. Zeg maar, de korte pijn. Met als opwarmertjes op de beklaagdenbank Marino Keulen en Kris Peeters. Drie maanden zou ik ervoor uittrekken. Met videobewijzen en doorleefde getuigenverklaringen van getormenteerde Franstaligen. De boosdoeners tonen berouw, krijgen 10 jaar effectief en een louterende werkstraf 'in de Walen'. Zelfs weerbarstige Vlamingen blijken te redden. Maar niet alle Vlamingen. Bart De Wever vertolkt met glans zijn ongeneeslijkheid. Er schuilt waanzin in zijn ogen. Zijn betogen stoffeert hij met wetteksten en historische documenten. Hij richt zichzelf ten gronde.
"Do you require medical assistance, mister De Wever ? ". Een gelige man dreigt van zijn stoel te vallen. "Do you require ... " . Een zijgen. Er komt geen antwoord meer.
"Triest wat fanatisme met een mens kan doen. " Dat is de teneur van de opiniestukken in de Belgische kranten. De Wever is niet meer, het afscheid vindt plaats in familiale kring. België herademt , het land is gered, le jour de gloire est arrivé.
Voor alles heeft hij tijd, onze premier. Gisteren Parijs, vandaag Berlijn, wie weet waar de staatsman morgen 's lands belangen zal verdedigen. Je kan de man bezwaarlijk luiheid in de schoenen schuiven. Enkel onversneden misantropen zouden zo iemand zijn avondlijke genoegens ontzeggen. Een glas rode wijn bij de open haard, een warm gesprek met de eega, gebeurlijk, het huwelijksgenot. Echter, het paard krijgt zelden de haver die het verdient. Men valt het lastig.... met bagatellen, je houdt het niet voor mogelijk. Terwijl onze eerste minister het land poogt te behoeden voor een economische katastrofe, weet het politieke voetvolk niet beter dan te bekvechten over een kiesarrondissement. Zodat hij het ten langen leste weer allemaal moet komen oplossen. Ondertussen hebben de geiten van onze premier reeds dagen geen rapen meer gezien.
Mijn sympathie heeft u, excellentie, u, die zich nu noodgedwongen moet buigen over futiliteiten, prullen waar de burger hoegenaamd niet wakker van ligt. De ware crisis is een economische, net wat u altijd al verkondigde. Ik hoor het u nog zeggen in volle verkiezingsstrijd: " BHV, dat is een liefhebberij voor separatisten, voor mensen die niet weten wat belangrijk is. Ik weiger mee te doen aan het communautaire opbod van de andere partijen. " Toen al was u mijn baken en nog voel ik mij gesterkt door de West-Vlaamse degelijkheid van uw politieke gyroscoop. Dank daarvoor.
Zij, naast mij, liggend, met dat eitje in haar buik, en ik, met loense blik, ik had schik in dat meisje dat dommelde, met een pukkel op haar kin, en op de achtergrond, de zon, die onderging.
Zo zag 'k haar zinken, en haar eitje, zonk geborgen mee, in een zee van zilte dromen.
Ik kan veel verdragen. Maar trop is trop. En een abt-intellectueel die de maakbaarheid van de samenleving als een illusie afdoet, dat is werkelijk teveel. Niet omwille van de uitspraak zelf.
Die mag voorwerp uitmaken van vele debatten aan dewelke ik met graagte mijn steentje zal bijdragen. Neen, wat mij in zonderheid ergert aan het gegeven is de onverenigbaarheid van boodschapper en boodschap. Alsof geestelijken specialisten zouden zijn in het herkennen van illusies. Hun godganse geloof steunt op een illusie ! Het heeft Rome honderden jaren gekost om te erkennen dat de aarde om de zon draait, dat de dagelijkse beweging van onze ster aan de hemel slechts een illusie is, met andere woorden. En zijn het niet diezelfde geestelijken die ons voorspiegelen dat God overal is ? Wel, noem mij en honderden miljoenen anderen stekeblind, maar ik zie 'm niet, hoor. Mijn beste abt, stel uw hart open voor het evangelie van de empirie : God is een illusie, God is uw illusie. Die ik u van harte gun. Maar neem van deze thomas aan. In debatten over illusies past u slechts één rol. Die van ervaringsdeskundige.
Wie het interview met Notker Wolf, de abtprimaat van de benedictijnen graag (nog eens) wil aanschouwen. Het wordt vanavond om 23.00 u heruitgezonden op Canvas.
De horeca beleeft harde tijden. Debet, het openbaar verzet tegen de sigaret. De media brengen ons de cijfers, en bij Toutatis , wat zijn ze weer hard en éénduidig. Uit een enquête bij 500 restaurantuitbaters blijkt dat de helft minder omzet haalt ...
Hebt u dat ook wel eens, het gevoel dat nieuwsverspreiders u voor een oorworm met leermoeilijkheden aanzien ? Lezen wij hier niet dat de helft van de restaurantuitbaters een even grote of hogere omzet haalt ? Logisch lijkt mij deze uitspraak volstrekt equivalent. Bovendien lees ik nergens om welke sommen geld het nu concreet gaat, waardoor zelfs een stijging van de omzet statistisch tot de mogelijkheden behoort ....
Waarom dan klagen ? Tja, omdat het altijd beter kan zeker, omdat er nog plaats is in de kassa. Misschien komt het doordat de horeca de laatste jaren heeft kunnen profiteren van een periode van economische hoogconjunctuur die allengs zijn tanden verliest en daarmee tevens zijn vraatzucht.
Tot daar de nevelslierten, op naar de kern van de problematiek: de chocolademousse ! De koelkasten van onze restaurants bulken ervan. Omdat de roker meteen na de hoofdmaaltijd de plaat poetst. Geen dessert voor hem. Slim van de roker, want chocolade belast de lever en in tegenstelling tot de longen, meervoud, heb je er daar maar één van. De roker heeft zijn keuze gemaakt, aan ons om deze te respecteren. Wat ik met graagte doe, zolang ik van zijn uitwasemingen gespaard blijf. Zo wordt de roker mijn beste vriend, en een verademing voor de vele mannen en vrouwen die zich ieder jaareind weer in het zweet werken ter bevordering van onze feestvreugde. Want, het personeel, zo bleek uit dezelfde enquête, dat was wel opgezet met het openbaar verzet tegen de sigaret. Dit slechts terzijde.
Alle begrip voor de paus. Immer weer diezelfde talenbrij. 63 waren het er deze keer En ieder jaar die druk vanuit alle windstreken om d'r nog een paar aan toe te voegen. Eens moest daar paal en perk aan worden gesteld. Vandaar het drastische besluit van Rome. 49, het kwadraat van een heilig getal, in zoveel tongen zal de kerkvader vanaf volgend jaar zijn kerst- en paaswensen de wereld insturen. 49 en geen lingua meer. En omdat het Vaticaan wou tonen dat het met zijn tijd mee is mocht u televoten. Tot vandaag 12 uur Roomse tijd. Volgens het systeem dat ook gebruikt wordt voor het Eurosong-festival. Stemmen voor je eigen moedertaal, bijvoorbeeld, mocht dus niet. Nu zou het best kunnen dat dit nieuws voor u is. "Daar wist ik niks van !", ik hoor het u denken tot hier. Laat mij u gerust stellen, u hebt niks gemist. Want in ons land kon u namelijk niet stemmen. Het organiseren van een televoting was een taak voor het landsbestuur en -het kan u moeilijk ontgaan zijn- van landbesturen kwam in dit koninkrijk niet veel terecht het laatste half jaar. We moesten het stellen met een regering van lopende zaken en die kan nu eenmaal geen nieuwe initiatieven nemen. Niet getreurd, rond Pasen mogen we opnieuw sms'en. Een uitgelezen mogelijkheid, zo lijkt mij, om de wapenspreuk van ons land in daden om te zetten. De Walen geven hun 12 punten aan het 'Vlaamsch' en wij beantwoorden zoveel broederlijkheid met een topscore voor de taal van Molière. Als we een gelijkaardige deal kunnen sluiten met onze Noorderburen, dan heb ik goede hoop op kwalificatie binnen de Europa-groep. Want, dat was ik u nog vergeten te zeggen, de televoting wordt georganiseerd per werelddeel. Enfin, tot zover de toekomst. Terug naar het heden. Ik presenteer u de uitslag van vandaag voor het oude continent.
Zoals u merkt haalden noch het Nederlands, noch het Vlaamsch de top tien. En dat was de voorwaarde voor opname in de pauselijke wenslijst van Pasen 2008. Hopelijk tilt de door mij voorgestelde Nieuw Vlaams-Waalse alliantie ons met Pasen over de Roomse taalgrens. Duimen ! Poucer !
Geen onvertogen woord over het meisje. Ze is mooi, meer dan mooi, mooi is een attribuut dat welgevormde buurmeisjes past. Deze deerne flirt met het platonische ideaal. Wat zou het dat ze geen woord Nederlands spreekt ! De Miss-België-verkiezing, c'est quand-même un concours de beauté, n'est-ce pas ? Sois-belle en zwijg in alle talen, dat lijkt me het hoogst bereikbare. Dat gemompel in het Frans, dat zal men ze ook nog wel afleren, er wordt aan gewerkt. Linten doorknippen, dat moet ze kunnen, onze nationale schoonheid, linten halveren en glimlachen, kusjes geven aan de burgemeester, de plaatselijke delicatessen proeven, kindjes over de bol aaien, nippen aan een champagneglas en dan weer weg, om op een ander schoon te gaan wezen, aan een gemiddelde van drie decoratieve aanwezigheden per dag. Miss Bilingue, laten we onze Duitstalige landgenoten niet vergeten, miss Trilingue heeft geen tijd voor zulke flauwekul, zij zit achter de balie. Ze incasseert het gezeur van een West-Vlaamse boekhouder-entrepreneur die onderhand zijn geld wil zien. Ze verteert het flauwe gezwets van een Luikse zakenvriend van de patron. En ondertussen reserveert ze ook nog eens diens hotelkamer in Keulen. En 's avonds doet ze de was, kuist ze de badkamer, sorteert ze sokken ... enfin ... u weet vast nog wel wat fijne bezigheden voor deze talenprinses te verzinnen. Wat ik maar wou zeggen: Met talen valt geen eer te behalen. En nu zwijg ik, onvermoord en wel.
Ik word stil vermoord op bussen, tussen haard en boterham, verliest mijn lijf zijn lust in lussen, zingt mijn ziel zijn zwanenzang.
Mijn blik betast de ramen niet. Mijn handen voelen in het niets. Ik hoor wel maar ik luister niet. Ik proef het duister en ik fiets.
Het donker kan mijn nacht niet blussen, ik tors een kille karrenvracht, van pluimgewicht en overmacht, ik zwicht voor loden zonnestralen, hij groet, hij werkt, hij grolt, hij lacht, maar straks moet hij zijn bus weer halen.
De dag verstrijkt, de tijd gebiedt, een man bezwijkt, zijn beul wacht niet.
De geesten rijpen. Nog even en je kan ze plukken. Neem nou gisteren, achter me. Wat zei ze ook alweer ? Juist ja, dit is wat ze zei: Net getankt, 60 euro, dat er maar snel een regering komt zodat ze de prijzen kunnen verlagen.
Er groeit een stemming in dit land, een onrustwekkend gevoel dat het heuvelafwaarts gaat met België. Dat we dreigen ten onder te gaan aan chaos. En dat alles vanzelfsprekend omdat we zonder regering zitten. Dat is uitstekend nieuws voor de regeringssmeders. Je kan je zelfs de vraag stellen of zij deze stemming niet eigenhandig voeden. Jaag de mensen de stuipen op het lijf en hun geesten worden mals, soepel, kneedbaar, vatbaar voor een nieuw discours: Gedaan met communautaire spelletjes, de economie is in gevaar. Degelijk bestuur, dat is waar het land thans nood aan heeft. Degelijk bestuur en een goedkope tank benzine. Amen.
Jongens, jongens wat een pret. Ik heb mijn feestneus opgezet en gnoe de kamer op en neer. Van gnoe en gnoe, ga ik te keer. Adieu, tristesse en keer niet weer. De somberheid staakt zijn verweer.
Je kan gewoon doorstomen. Je hebt er geen vat op dus waarom er verder
kostbare tijd aan verspillen. Ik laat het u toch maar weten. Gesteld
dat u het nog niet wist: Rijkman Groenink zwaait af met vier miljoen
euro op zijn bagagedrager. Eergisteren trok Groenink de deur van zijn
winkel, ABN AMRO, achter zich dicht. Met een brede glimlach stel ik me
zo voor. Schaamte behoort niet tot het alaam van de CEO.
Daar
kruip je dan als mier. Tussen de mieren. Wellicht zijn wij elkander
reeds voorbijgekropen. U richting Aldi, ik naar de bankautomaat. Mijn
bank streeft ernaar mieren als ik van het loket weg te houden. Zo
blijft er meer tijd over, om poenscheppers als de heer Groenink te
'soigneren'. Economisch bekeken, een uitermate verantwoorde strategie.
Zou hij nu bij de nieuwe meester Fortis zitten met zijn geld, die
Groenink ? Zat hij eerder wel bij ABN AMRO ?
Kunnen mieren
misselijk worden ? Zo ja, dan mag u zich nu een uitbundig brakend
exemplaar voorstellen. Een vurig kotsend miertje tussen miljoenen
ijverige, krioelende werkmieren. Lopen, lopen, hypotheek, lopen, lopen,
de auto afbetalen, lopen, lopen, als ik morgen mijn job nog maar heb.
Wel, Groenink zit zonder en hoor je hem klagen ? Vier miljoen euro om
de twee jaren tot zijn pensioen te overbruggen. Dat wordt krabben. Maar
we duimen voor je, Rijkman !
Hoe komt dat toch ? Waarom blijft
het zo stil ? Waarom moet ik weer als enige braken ? Hebt u echt geen
tijd ? Meer dan een halve minuut heb je daar toch niet voor nodig. Even
de vinger in de keel en hopla, het zootje naar buiten.
Ya ha deedle deedle, bubba bubba deedle deedle dum Ya ha deedle deedle, bubba bubba deedle deedle dum Ya ha deedle deedle, bubba bubba deedle deedle dum
Zijn vrouw: Hallo, met de vrouw van ... G: Zoetje, kom 's kijken, snel ! Zijn vrouw: Waar zit je ? G: Hier, achter in de tuin. Neem het golfwagentje maar. Dit moet je zien. Zijn vrouw: Goed, ik kom eraan. (15 minuten later)
Zijn vrouw: Lieve hemel, wat is dat, lieverd ? G: Gisteren was dat nog een mierenhoop. Zijn
vrouw: Een mierenhoop ? Nee, lieverd, een mierenhoop is het zeker niet.
Mieren rennen als gekken in de rondte. Mieren verpletter je onder je
hak. Dit is een gore brij met balkjes ... Bij nader inzien, die zwarte
balkjes hebben toch wel wat mierigs. G: Zouden ze wat verkeerds gegeten hebben ?
Zondagochtend en het geloof heeft mijn televisie in een houdgreep. De VRT grossiert in nonnen, Nederland 3 maakt een religieuze wandeling en her en der steken de eerste misvieringen reeds de kop op. Gelovigen zijn wakkere mensen, vooral op zondagochtend. En voor één keer ben ook ik vroeg uit de veren. Helaas ! Debet, het winteruur. Wachten dus. Op de politiek. Die wat later zijn opwachting zal maken. De Zevende Dag, Buitenhof, The Andrew Marr show. Ze zullen weer barsten van de mededelingen, de politici, dat doen ze altijd. Sommigen lopen daarbij rood aan, anderen beginnen vervaarlijk te wiebelen op hun stoel. Dat is, als ze al een stoel hebben om op te wiebelen. Er wordt tegenwoordig op van alles gezeten. Met name door politici. Je hoeft als regisseur maar 'zit' te roepen of ze ploffen hun kont reeds gedachtenloos neder. Al lag daar een pruisische punthelm op hun bilnaad te wachten, 'befehl ist befehl'. Misschien een ideetje voor de VRT. Hadden de politieke genodigden eindelijk een motief om rood aan te lopen. Iraq, don't worry, Darfur, laat maar waaien, Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen, geen punt ! Zo'n piek in je anus, dat is pas een wereldprobleem.
Herinnert u zich nog de droeve berichten van deze zomer ? Paars was net door de kiezer afgeserveerd en de grote overwinnaar CD&V kloeg steen en been over het gebrek aan 'pecunia' in de Belgische schatkist. Ons land stevende af op een fiks begrotingstekort: Oeioeioei en gejeremiee alom. Wel, met een beetje geluk valt het straks nog mee met dat gat. Want de brandstofprijzen swingen de pan uit. Jawel, als er vandaag één dansvloerverslijter de titel ster verdient, dan is het wel onze vriend 'Petroleum'. Dankzij de op volle toeren draaiende wereldeconomie en een vleugje oorlogsrethoriek van de zijde van politici als Bush en Erdogan kost een vat ruwe olie nu al meer dan 88 dollar. En dat laat zich gevoelen aan de pomp. Daar betaalt u steeds meer voor uw mobiliteit, aan de oliesjeiks van Saoedi-Arabië, aan het Kremlin van Poetin, en aan het ministerie van Financiën van uw geliefde vaderland, tot nader order heet dat 'België'. Dat zou niet mogen gebeuren. Onder Paars was immers besloten om de accijnzen op brandstoffen te laten dalen zodra de prijzen een bepaalde limiet overschrijden. Maar omdat de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme enigszins zijn uitgelopen zit ons land thans nog altijd zonder volwaardige regering. Verhofstadt mag zich enkel bezig houden met de lopende zaken. En daar horen accijnsverlagingen blijkbaar niet bij. Sneu voor de burger. Een weldaad voor de schatkist. U merkt het: Alles komt goed.
Ik ga, dra zal ik vertrokken zijn en weg van het vertrouwde, naar het andere vertrouwde, naar het tussenstation, naar de terminus, naar morgen onderweg.
Zondagen kruipen als je binnen zit. Aan genezen doen ze niet op de
dag des heren. Wij zieken dolen en zoeken naar verstrooiing. Ik zoek
een mens om mee te praten. Eén die wat minder gek is dan de anderen.
Nattevingerwerk vanzelfsprekend, de dossiers van de gasten alhier
resideren achter slot en grendel. Mijn gekte heeft mijn
inschattingsvermogen echter niet afgebot. Met als trieste consequentie
dat ik schier iedere week een nieuwe gesprekspartner heb te selecteren.
Sommige gasten hebben het inmiddels in de gaten. Ik lees de hoop in hun
ogen, wanneer ik door de gangen schrijd. Praat met mij en ik zal gezond
worden ... Vandaag zet ik mijn tijd op Nathalie.
Ze lacht, verlegen, zo ken ik ze van groepstherapie. Neen, ik stoor niet, ze heeft wel zin in een praatje.
-"Moet je zoveel medicijnen," vraag ik, wijzend naar een resem potjes op haar nachtkastje. -
Van de dokter moet ik enkel nog Efexor slikken. Vrijdag mag ik naar
huis, zegt ie. Deze slik ik uit vrije wil. 't Is homeopathie.
Nathalie
hangt de homeopathische principes aan. Ik slik mijn scherpe vragen weg
en laat ze ratelen. Over verdunnen en potentiëren. Vroeger verzamelde
ze lijfelijke ongemakken. Allemaal verdwenen zodra ze die
homeopathische potjes in huis haalde. Ik slik mijn scherpe vragen weg.
Van al dat slikken krijg je een droge keel.
- Van al dat praten krijg ik een droge keel, ik ga even een glaasje water halen. -
O, kan je dan voor mij een colaatje meebrengen ? "Light", zegt ze,
terwijl ze verontschuldigend naar een onbestaand buikje wijst. Ze geeft
me een euro.
Ik slik niet langer.
- "Zo, daar ben ik weer", wandel ik haar kamer binnen en reik haar een bekertje. - Alex, Alex, wat ben jij toch een warhoofd, ik vroeg je om een cola light. Dit is water ! - Je vergist je, mijn beste Nathalie, het is homeopathische Coca Cola ...
Vrijdag ben ik ze kwijt, mijn Nathalie. Ik zal ze missen.
Gisteren de koning ontvangen. Onorthodox, dat geef ik toe, maar het kan moeilijk anders nu ik aan dit kuuroord gebonden ben. De man bleek danig in de war. "Alex",stak hij van wal, "Alex, het land zakt in de moeras, jij moet mij helpen." We tutoyeren elkander, Albert en ik. En we zeggen elkander rechtuit de waarheid, altijd. "Bert, vriend", begon ik mijn betoog,"je weet hoezeer ik het waardeer dat jij je in het Nederlands tot mij richt. Dat je moeite hebt met het begrip onzijdigheid kan je als Franssprekende niet verweten worden. Als ons land in een moeras dreigt te verzinken dan zit het lidwoord daar voor niets tussen. Jouw lidwoorden zijn de littekens van je familieverleden. Het heeft jouw koningsgeslacht vijf generaties gekost om zich te realiseren dat een meerderheid van zijn onderdanen één of andere vorm van Nederlands bezigt. Dat was lang, maar soit, het zij zo. De Vlaming in zijn hof (de) verheugt zich over het feit dat het hof na ruim 175 jaar eindelijk van dit basisgegeven doordrongen is. Maar de Vlaming is tevens ongerust, mijn vriend. Want in de gemeenten van de Vlaamse rand rond Brussel hoort hij steeds vaker Frans. Ooit stak jouw voorvader Leopold 1 het kanaal over om België tot een koninkrijk te maken. Dat koninkrijk bleek een royaume. De Vlaming boerde er hard maar zelden wel. Veel is veranderd sinds die dagen. België is een federaal land nu. Jij weet dat, jij volgt de politiek, als koning kom je daar niet onderuit. Vele van je Franssprekende onderdanen daarentegen, schijnen minder goed op de hoogte. Ze vestigen zich in Vlaanderen zonder zich bewust te zijn van de consequenties. Dat baart de Vlaming zorgen. 'Gaat het deze Franstaligen ook vijf generaties kosten voor zij zich rekenschap geven van de simpele Vlaamse realiteit ?', dat vraagt hij zich af. Je sprak van een moeras, Bert, nou, dat lijkt me enigszins overdreven, drassige grond, zo zou ik het willen noemen, te nat om vruchtbaar te zijn, te vast voor een aardverschuiving. Willen we werkelijk samen verder bouwen, dan hebben we sterkere fundamenten nodig. Dit land staat of valt met vertrouwen. En dat vertrouwen staat al veel te lang onder druk."
Albert knikte. "Ik dank je, Alex", sprak hij wijs, "wij moeten vaker met elkander converseren." "Dat kan", antwoordde ik welwillend, "elke avond als jij dat wenst." "Zal ik een kamer voor je reserveren ?"
Ik heb mezelf al lang niet meer gezien. Er hangt een handdoek voor de spiegel in mijn kamer. En voor de rest probeer ik spiegels zoveel als mogelijk te mijden. Makkelijk is dat niet, want er hangen er veel hier. Ze denken dat wij dwazen zijn. Dat wij niet weten waarom. Dat wij niet voelen hoe ze gluren. Alsof wij futen zijn die hun ware aard slechts prijsgeven wanneer zij zich onbekeken wanen door de vogelaar. Ik weiger echter het onderwerp te zijn van hun natuurdocumentaire. Wie mij kennen wil moet zich tonen. Ik wil hem in de ogen kunnen kijken. Dat zal ik niet, of toch niet langer dan drie seconden, - ze hebben er hier al voor minder krank verklaard - maar ik vertik het afstand te doen van mijn fundamentele recht op wederstaren. Wie staart moet zich aan een wederblik verwachten. Niet zelden een vuile trouwens. Mij deert dat niet. Perron negen mag mij affikken. Blikken vol verachting laten mij koud. Meestal echter blikken ze gemengd. Of ze zien mij niet. Maar niet omdat ik mij verdekt opstel. Ik sta bovenaan de trap te wachten. Op de bus die mij voeren zal. Mij en mijn bekeken perronbevolking die ik zeer dankbaar ben omwille van hun onbezoldigd figureren. Misschien zat u wel op die bus. Dat zou zo maar kunnen. Iedereen mag tegenwoordig mee. U vond me vast een rare snuiter dan. Dat klopt. Maar weet u: Iedereen mag tegenwoordig mee.
