Zondagochtend en het geloof heeft mijn televisie in een houdgreep. De VRT grossiert in nonnen, Nederland 3 maakt een religieuze wandeling en her en der steken de eerste misvieringen reeds de kop op. Gelovigen zijn wakkere mensen, vooral op zondagochtend. En voor één keer ben ook ik vroeg uit de veren. Helaas ! Debet, het winteruur. Wachten dus. Op de politiek. Die wat later zijn opwachting zal maken. De Zevende Dag, Buitenhof, The Andrew Marr show. Ze zullen weer barsten van de mededelingen, de politici, dat doen ze altijd. Sommigen lopen daarbij rood aan, anderen beginnen vervaarlijk te wiebelen op hun stoel. Dat is, als ze al een stoel hebben om op te wiebelen. Er wordt tegenwoordig op van alles gezeten. Met name door politici. Je hoeft als regisseur maar 'zit' te roepen of ze ploffen hun kont reeds gedachtenloos neder. Al lag daar een pruisische punthelm op hun bilnaad te wachten, 'befehl ist befehl'. Misschien een ideetje voor de VRT. Hadden de politieke genodigden eindelijk een motief om rood aan te lopen. Iraq, don't worry, Darfur, laat maar waaien, Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen, geen punt ! Zo'n piek in je anus, dat is pas een wereldprobleem.
Herinnert u zich nog de droeve berichten van deze zomer ? Paars was net door de kiezer afgeserveerd en de grote overwinnaar CD&V kloeg steen en been over het gebrek aan 'pecunia' in de Belgische schatkist. Ons land stevende af op een fiks begrotingstekort: Oeioeioei en gejeremiee alom. Wel, met een beetje geluk valt het straks nog mee met dat gat. Want de brandstofprijzen swingen de pan uit. Jawel, als er vandaag één dansvloerverslijter de titel ster verdient, dan is het wel onze vriend 'Petroleum'. Dankzij de op volle toeren draaiende wereldeconomie en een vleugje oorlogsrethoriek van de zijde van politici als Bush en Erdogan kost een vat ruwe olie nu al meer dan 88 dollar. En dat laat zich gevoelen aan de pomp. Daar betaalt u steeds meer voor uw mobiliteit, aan de oliesjeiks van Saoedi-Arabië, aan het Kremlin van Poetin, en aan het ministerie van Financiën van uw geliefde vaderland, tot nader order heet dat 'België'. Dat zou niet mogen gebeuren. Onder Paars was immers besloten om de accijnzen op brandstoffen te laten dalen zodra de prijzen een bepaalde limiet overschrijden. Maar omdat de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme enigszins zijn uitgelopen zit ons land thans nog altijd zonder volwaardige regering. Verhofstadt mag zich enkel bezig houden met de lopende zaken. En daar horen accijnsverlagingen blijkbaar niet bij. Sneu voor de burger. Een weldaad voor de schatkist. U merkt het: Alles komt goed.
Ik ga, dra zal ik vertrokken zijn en weg van het vertrouwde, naar het andere vertrouwde, naar het tussenstation, naar de terminus, naar morgen onderweg.
Zondagen kruipen als je binnen zit. Aan genezen doen ze niet op de
dag des heren. Wij zieken dolen en zoeken naar verstrooiing. Ik zoek
een mens om mee te praten. Eén die wat minder gek is dan de anderen.
Nattevingerwerk vanzelfsprekend, de dossiers van de gasten alhier
resideren achter slot en grendel. Mijn gekte heeft mijn
inschattingsvermogen echter niet afgebot. Met als trieste consequentie
dat ik schier iedere week een nieuwe gesprekspartner heb te selecteren.
Sommige gasten hebben het inmiddels in de gaten. Ik lees de hoop in hun
ogen, wanneer ik door de gangen schrijd. Praat met mij en ik zal gezond
worden ... Vandaag zet ik mijn tijd op Nathalie.
Ze lacht, verlegen, zo ken ik ze van groepstherapie. Neen, ik stoor niet, ze heeft wel zin in een praatje.
-"Moet je zoveel medicijnen," vraag ik, wijzend naar een resem potjes op haar nachtkastje. -
Van de dokter moet ik enkel nog Efexor slikken. Vrijdag mag ik naar
huis, zegt ie. Deze slik ik uit vrije wil. 't Is homeopathie.
Nathalie
hangt de homeopathische principes aan. Ik slik mijn scherpe vragen weg
en laat ze ratelen. Over verdunnen en potentiëren. Vroeger verzamelde
ze lijfelijke ongemakken. Allemaal verdwenen zodra ze die
homeopathische potjes in huis haalde. Ik slik mijn scherpe vragen weg.
Van al dat slikken krijg je een droge keel.
- Van al dat praten krijg ik een droge keel, ik ga even een glaasje water halen. -
O, kan je dan voor mij een colaatje meebrengen ? "Light", zegt ze,
terwijl ze verontschuldigend naar een onbestaand buikje wijst. Ze geeft
me een euro.
Ik slik niet langer.
- "Zo, daar ben ik weer", wandel ik haar kamer binnen en reik haar een bekertje. - Alex, Alex, wat ben jij toch een warhoofd, ik vroeg je om een cola light. Dit is water ! - Je vergist je, mijn beste Nathalie, het is homeopathische Coca Cola ...
Vrijdag ben ik ze kwijt, mijn Nathalie. Ik zal ze missen.
Gisteren de koning ontvangen. Onorthodox, dat geef ik toe, maar het kan moeilijk anders nu ik aan dit kuuroord gebonden ben. De man bleek danig in de war. "Alex",stak hij van wal, "Alex, het land zakt in de moeras, jij moet mij helpen." We tutoyeren elkander, Albert en ik. En we zeggen elkander rechtuit de waarheid, altijd. "Bert, vriend", begon ik mijn betoog,"je weet hoezeer ik het waardeer dat jij je in het Nederlands tot mij richt. Dat je moeite hebt met het begrip onzijdigheid kan je als Franssprekende niet verweten worden. Als ons land in een moeras dreigt te verzinken dan zit het lidwoord daar voor niets tussen. Jouw lidwoorden zijn de littekens van je familieverleden. Het heeft jouw koningsgeslacht vijf generaties gekost om zich te realiseren dat een meerderheid van zijn onderdanen één of andere vorm van Nederlands bezigt. Dat was lang, maar soit, het zij zo. De Vlaming in zijn hof (de) verheugt zich over het feit dat het hof na ruim 175 jaar eindelijk van dit basisgegeven doordrongen is. Maar de Vlaming is tevens ongerust, mijn vriend. Want in de gemeenten van de Vlaamse rand rond Brussel hoort hij steeds vaker Frans. Ooit stak jouw voorvader Leopold 1 het kanaal over om België tot een koninkrijk te maken. Dat koninkrijk bleek een royaume. De Vlaming boerde er hard maar zelden wel. Veel is veranderd sinds die dagen. België is een federaal land nu. Jij weet dat, jij volgt de politiek, als koning kom je daar niet onderuit. Vele van je Franssprekende onderdanen daarentegen, schijnen minder goed op de hoogte. Ze vestigen zich in Vlaanderen zonder zich bewust te zijn van de consequenties. Dat baart de Vlaming zorgen. 'Gaat het deze Franstaligen ook vijf generaties kosten voor zij zich rekenschap geven van de simpele Vlaamse realiteit ?', dat vraagt hij zich af. Je sprak van een moeras, Bert, nou, dat lijkt me enigszins overdreven, drassige grond, zo zou ik het willen noemen, te nat om vruchtbaar te zijn, te vast voor een aardverschuiving. Willen we werkelijk samen verder bouwen, dan hebben we sterkere fundamenten nodig. Dit land staat of valt met vertrouwen. En dat vertrouwen staat al veel te lang onder druk."
Albert knikte. "Ik dank je, Alex", sprak hij wijs, "wij moeten vaker met elkander converseren." "Dat kan", antwoordde ik welwillend, "elke avond als jij dat wenst." "Zal ik een kamer voor je reserveren ?"
Ik heb mezelf al lang niet meer gezien. Er hangt een handdoek voor de spiegel in mijn kamer. En voor de rest probeer ik spiegels zoveel als mogelijk te mijden. Makkelijk is dat niet, want er hangen er veel hier. Ze denken dat wij dwazen zijn. Dat wij niet weten waarom. Dat wij niet voelen hoe ze gluren. Alsof wij futen zijn die hun ware aard slechts prijsgeven wanneer zij zich onbekeken wanen door de vogelaar. Ik weiger echter het onderwerp te zijn van hun natuurdocumentaire. Wie mij kennen wil moet zich tonen. Ik wil hem in de ogen kunnen kijken. Dat zal ik niet, of toch niet langer dan drie seconden, - ze hebben er hier al voor minder krank verklaard - maar ik vertik het afstand te doen van mijn fundamentele recht op wederstaren. Wie staart moet zich aan een wederblik verwachten. Niet zelden een vuile trouwens. Mij deert dat niet. Perron negen mag mij affikken. Blikken vol verachting laten mij koud. Meestal echter blikken ze gemengd. Of ze zien mij niet. Maar niet omdat ik mij verdekt opstel. Ik sta bovenaan de trap te wachten. Op de bus die mij voeren zal. Mij en mijn bekeken perronbevolking die ik zeer dankbaar ben omwille van hun onbezoldigd figureren. Misschien zat u wel op die bus. Dat zou zo maar kunnen. Iedereen mag tegenwoordig mee. U vond me vast een rare snuiter dan. Dat klopt. Maar weet u: Iedereen mag tegenwoordig mee.
Het weekend heeft de therapeutenclan de deur gewezen. Hallelujah, we zijn vrij. Vogelvrij. Angsten, wanen en demonen zuigen zich barstens vol zuurstof. Tijdelijk verlost van hun natuurlijke vijanden heroveren zij de controle over hun vleselijke vehikels. Ze feesten. Net nog zag ik Irene in haar kamer met een ingebeelde man.
I: Weet je wat jij bent ? M: (blik zonder blik) I: Een lul zonder lul, dat ben jij, een kolossale lulloze lul. M: (weg blik) I: Kloot zonder ballen ! Eén minuut Jerry Garcia spuit meer viriliteit dan 80 jaren van jouw zakprut. M: (bloedend vraagteken) I: Man wat een nitwit ben jij toch. Moet je 's opzoeken. In een volgend leven. Op je internetcompjoetertje, tussen het porno downloaden door ... M: (bloedige sleepsporen trekkend) I: Hierblijven, jij, vergaarbak van vervallen zaad. M: (naaldhakpunt op linkerwang) I: Zelfs voor leegbloeden heb je geen talent. M: (doet beter zijn best) I: Weet je wat jij moet doen, jij viagra-resistente kolibriepiemel ? M: (poging tot bloedend vraagteken vanonder een naaldhak) I: Tuurlijk weet je dat niet, leeghoofd. Omdat ik je dat nog moet vertellen ! Jij vertrekt hier nu meteen. Jij rijdt met die schlemielige roestbak van je naar de doe-het-zelver en daar koop je een stevig stuk touw ...
En dan loop ik verder. Ik weet hoe het afloopt als ze zo begint. Dit is haar derde man al sinds ik hier binnen zit. Met mij echter, gaat alles goed.
De wereld is zo schoon. Die van buiten dan. Hier binnen heerst de troosteloosheid van trage klokken. We sjokken door de gangen van ons gewatteerde kerkercomplex, ik en mijn maatje, geile Cois. Volgende week wordt hij vijftig, Frans. Laatst vroeg ik 'm nog wat hij wou voor z'n verjaardag. Over zijn antwoord laat ik u in het ongewisse, het lijkt me beter zo. Zedenfeiten, daarom zit hij hier. De man toont zich te graag. Hij is er jarenlang mee weggekomen. Tot zijn lid een trauma schroeide in het netvlies van een passerend schoolmeisjescollectief. Toen pikte de rechter het niet langer. En zond hem hier naartoe. Om er in het belang van de maatschappij iedere kiem van pedofiele neiging uit te therapeutiseren. Ik ben zo niet, riep Cois nog toen hij werd weggeleid. Hij is zo niet, hij discrimineert niet op basis van leeftijd, zo luidt zijn verweer. We zullen hem hier niet snel uitwuiven, vermoed ik. Niet met zijn attitude. Cois participeert slechts lijfelijk aan zijn behandeling. Zo kom je hier niet buiten. Zeker niet na ons laatste groepsgesprek.
We waren met zijn vijven, vier gekken en een therapeut: Eva en Erwin, beide doorgedreven zot, Cois en ik en Hilde om ons te genezen. Erwin voerde het woord, dat is Erwins visie op groepsgesprekken. Ik hield mij onledig met instemmend knikken en volg-mimiek, ik wil hier wel zo snel mogelijk buiten ... Cois zat wat aan zijn broek te plukken. Eva las: La Libre Belgique. Ze doet aan talen. Af en toe kleurde ze een passage groen met haar fluostift. Tussen het knikken en het mimespel door probeerde ik mee te lezen. Zowat halverwege onze sessie 'Erwin-lult-de-rapen-gaar' gebeurde het. Eva stokte, haar blik gericht op haar recents geschapen groenvlak. Ik focuste en las.
"Yves Leterme s'est irrité de son absence à une réunion impromptue, convoquée à la dernière minute par SMS pour jeudi matin."
"Frans speelt met het geslacht !", riep Eva plots. En Cois zat aan zijn broek te plukken ...
Dat gaat hem minstens twee maanden extra opleveren, de sukkel. 't Is rot voor Cois, want ze houden zo van de buitenlucht. Hij en zijn houweel.
Ik weet niet wat de man behelsde. Uren bleef hij doorgaan. "Marliese ! Marliese !", galmde het door de nachtelijke gangen van dit dwazenhotel. Ze hebben hem de mond gesnoerd. Maar zijn ijselijk geschreeuw hield mijn geest gegijzeld. I went to the doctor and he gave me something to sleep ...
Het werd mij door mijn arts uitdrukkelijk verboden zelf blogs te produceren. Blogs lezen daarentegen , mag wel. En zodoende stootte ik daar toch op een staaltje blognihilisme, beste lezers.
De auteur heet Dreamgirl en creëerde recentelijk haar eersteling. Ik permitteer mij ter ondersteuning enig knip- en plakwerk maar raad u ten zeerste aan haar exploten in de toekomst op de voet te volgen.
De url: http://www.bloggen.be/dreamgirl/
Haar proza:
Yo... Wassup? Cheked out my website yet?No!Wel i hope that u r going to do that NOW after this message:
This was supposed to be a vlamish website but i kinda changed it to english Few words r vlamish and if u dont understand them send me a mail. Try it out!
Oh ye and i'll be gone a few days so dont expect me to send a mail back!
Daar rijdt hij, de kroonprins. Straks zal men hem koning kronen, mag
hij zijn wit tricotje inruilen voor een geel. De Pyreneeën brachten
Christian Prudhomme waar hij al dagen had om gebeden: kip aan het spit.
Zou hij stiekem een bezoekje aan Lourdes hebben gebracht nu zijn
wielercircus daar toch in de buurt was ? Hoe het ook zij, het leek een
herboren man die vanmorgen de aftocht van Rasmussen bejubelde. Want zag
de top 10 er zonder kip niet veel geloofwaardiger uit ? Om te gieren,
vind ik die uitspraak. Want wat is er nu feitelijk gebeurd ...
1) Een oude Deen die nog nooit op doping is betrapt werd genadeloos afgeserveerd. 2) Een jonge Spanjaard met een Fuentes-verleden neemt de gele trui over.
Wat
een verkwikkende zuivering van de wielersport ! Wat een belediging voor
de intelligentie van het wielerpubliek ! De wielersport heeft geen
behoefte aan nieuw bloed. Eerlijkheid, dat is wat het wielrennen mist.
En voor zover mij bekend is, is eerlijkheid niet leeftijdsgebonden.
Toch klampt de tourdirectie zich vast aan de mythe van de jeugdige
maagdelijkheid. De schone jongen in het wit, hij zal hun piepende
geldmachine weer smeren...
Geachte heer Prudhomme,
Open
uw ogen voor het te laat is. Contador is al lang geen maagd meer ! Er
zitten vlekken op zijn blazoen. Denkt u dan werkelijk dat de mensen
blind zijn ? Dat zij het bloed niet ruiken ? Neen, dopingzondaars
zijn geen criminelen. Het zijn mensen, net als ik. En mensen maken
fouten. "If you prick us do we not bleed?", schreef William Shakespeare
al ... Maar als 'ik' mij snijd dan stroomt daar wel mijn bloed. In het
geval van Contador .....
Er ligt stof op het nachtkastje. Overal ligt stof. In het midden van de
kamer, een kalende man wiens naam er niet toe doet. Hij staat zijn stof
te monsteren. Geheel buiten context. Daar... een man, een kamer en
stof, zonder verteller. Welk een hooghartigheid. Hij noodt en laat
zijn gast dan achter. Verhaal ! De rechter verklaart zich onbevoegd. De
toeschouwer blijkt rechteloos. Toont een ladder en een kind. Laat
het klimmen. Stop. Geesteskwelling ! Geen mens weet hoe het verder
gaat. Straks sterft dat kind nog. Of komt vader net op tijd ? Woorden
kunnen gesels zijn. De beul pleit zich vrij: Niemand wordt door mij
gedwongen ! Zo spreekt de duivel. Neen, van dwang is geen sprake. Maar
verlokt gij niet ? Staat uw gelaat niet bol van belofte ? Rolt gij niet
de rode loper uit ? Uw verweer raakt kant nog wal. Gij zijt schuldig !
Een man, een muur, een menigte, mannen met geweren, woorden, zinnen, imperatief: Vuur !
Het is een complot, een duivelse combine tussen de VRT en de
kijkbuisverkoperskaste. Ik probeerde het nog met een verrekijker maar
zonder succes. Haar gezicht bleef een ongedefinieerd kwakje pixels. Dat
terwijl sympathieke Andrea ontegensprekelijk over uiterst
gedistingeerde gelaatstrekken beschikt. Waar ik met volle teugen van
pleegde te genieten. Tot die samenzweerderige bende van de Reyerslaan
besliste dat omroepsters voortaan ook met hun benen op mijn scherm
moesten. Sinds die dag volstaat het oplossend vermogen van mijn toestel
niet langer om de subtielere mimiek van Andrea weer te geven.
Zodat ze ons hoge-definitie-tv kunnen aansmeren, goddomme !
Want
in die totaal overbodige noviteit kunnen ze dan een zoomfunctie stoppen
waarmee ze mensen als ik kunnen verleiden tot het spenderen van een
klein kapitaal. Enkel en alleen om die vinnige Andrea te reconstrueren.
Want ik wil ieder detail van haar edel gelaat kunnen aflezen. Zodat ik
de ironie kan proeven wanneer ze de argeloze Eén kijker de
elfenderstigste herhaling van de Kampioenen aanprijst.
Vanzelfsprekend
gaat de VRT dit weer ontkennen. Ik hoor ze al komen, met praatjes over
dynamiek en over de extra mogelijkheden die de nieuwe formule biedt.
Alsof wij kijkers nood hebben aan allerlei toeters en bellen bij het
aankondigen van programma's. Alsof ik zit te wachten op een paar suf
bewegende blauwe bollen op mijn scherm, of het lijstje met de
programmatitels. Ik moet dat niet lezen, ze zegt het, verdorie ! Dat is
nou net de opzet van het omroeperschap: Vertel de kijkers wat er op het
menu staat. Als ik tekstballonnetjes wou, las ik wel een stripverhaal.
En wat die dynamiek betreft: Wat heb ik aan dynamiek ? Als ik een vrouw
door mijn blikveld wil zien suizen dan trek ik wel naar het circus.
Omroepen is geen trapezenummer. Het is een vorm van
éénwegscommunicatie. En daarbij helpt het als de zender stilstaat. Stil
en dichtbij, zodat je iedere nuance van de boodschap kan ontvangen.
Stil en dichtbij, zo wil ik mijn Andrea. Zodat ik mij tot in de tippen
van mijn tenen kan afstemmen op haar sprekende snoet, de diepe waarheid
in haar ogen, en haar immer smachtende mond.
Straffen en belonen, het lijkt wel alsof Martin Gaus de Israëlische
regering adviseert. Stoute honden geef je een tik op hun snufferd,
gehoorzame goeierds krijgen een snoepje. Consequent volgehouden leidt
deze aanpak nagenoeg altijd tot prima resultaten. Kijk maar naar Fatah.
Deze politieke beweging, ooit nog door de leiders van Israël
afgeschilderd als de baarlijke duivel, wordt vandaag getrakteerd op 255
koekjes, 255 Palestijnse gevangen, de meeste gelieerd aan Fatah, die
worden vrijgelaten voor de hen opgelegde diensttijd erop zit. Kijk,
Palestijntjes, dat ligt in het verschiet voor wie zoet is. En als
jullie braaf met ons blijven meewerken kan er nog meer volgen. Wat
hadden jullie bijvoorbeeld gedacht van die zak Palestijnse
belastingscentjes, die hier nog ergens rondslingert ? Maar wee, de
bijtgrage roedel blaffers, zij zullen een hoge prijs betalen voor hun
hardleersheid. Hen wacht de totale isolatie, economische malaise,
armoede en rechteloosheid. Dat komt ervan als je voor de verkeerde
partij stemt. En toch willen wij ,jullie,zondaars, nog een kans geven.
Dra komen er nieuwe verkiezingen aan. Mogen jullie nog een keertje
proberen. Ons stemadvies: Wie slim is stemt koek !
