Geen onvertogen woord over het meisje. Ze is mooi, meer dan mooi, mooi is een attribuut dat welgevormde buurmeisjes past. Deze deerne flirt met het platonische ideaal. Wat zou het dat ze geen woord Nederlands spreekt ! De Miss-België-verkiezing, c'est quand-même un concours de beauté, n'est-ce pas ? Sois-belle en zwijg in alle talen, dat lijkt me het hoogst bereikbare. Dat gemompel in het Frans, dat zal men ze ook nog wel afleren, er wordt aan gewerkt. Linten doorknippen, dat moet ze kunnen, onze nationale schoonheid, linten halveren en glimlachen, kusjes geven aan de burgemeester, de plaatselijke delicatessen proeven, kindjes over de bol aaien, nippen aan een champagneglas en dan weer weg, om op een ander schoon te gaan wezen, aan een gemiddelde van drie decoratieve aanwezigheden per dag. Miss Bilingue, laten we onze Duitstalige landgenoten niet vergeten, miss Trilingue heeft geen tijd voor zulke flauwekul, zij zit achter de balie. Ze incasseert het gezeur van een West-Vlaamse boekhouder-entrepreneur die onderhand zijn geld wil zien. Ze verteert het flauwe gezwets van een Luikse zakenvriend van de patron. En ondertussen reserveert ze ook nog eens diens hotelkamer in Keulen. En 's avonds doet ze de was, kuist ze de badkamer, sorteert ze sokken ... enfin ... u weet vast nog wel wat fijne bezigheden voor deze talenprinses te verzinnen. Wat ik maar wou zeggen: Met talen valt geen eer te behalen. En nu zwijg ik, onvermoord en wel.
Ik word stil vermoord op bussen, tussen haard en boterham, verliest mijn lijf zijn lust in lussen, zingt mijn ziel zijn zwanenzang.
Mijn blik betast de ramen niet. Mijn handen voelen in het niets. Ik hoor wel maar ik luister niet. Ik proef het duister en ik fiets.
Het donker kan mijn nacht niet blussen, ik tors een kille karrenvracht, van pluimgewicht en overmacht, ik zwicht voor loden zonnestralen, hij groet, hij werkt, hij grolt, hij lacht, maar straks moet hij zijn bus weer halen.
De dag verstrijkt, de tijd gebiedt, een man bezwijkt, zijn beul wacht niet.
De geesten rijpen. Nog even en je kan ze plukken. Neem nou gisteren, achter me. Wat zei ze ook alweer ? Juist ja, dit is wat ze zei: Net getankt, 60 euro, dat er maar snel een regering komt zodat ze de prijzen kunnen verlagen.
Er groeit een stemming in dit land, een onrustwekkend gevoel dat het heuvelafwaarts gaat met België. Dat we dreigen ten onder te gaan aan chaos. En dat alles vanzelfsprekend omdat we zonder regering zitten. Dat is uitstekend nieuws voor de regeringssmeders. Je kan je zelfs de vraag stellen of zij deze stemming niet eigenhandig voeden. Jaag de mensen de stuipen op het lijf en hun geesten worden mals, soepel, kneedbaar, vatbaar voor een nieuw discours: Gedaan met communautaire spelletjes, de economie is in gevaar. Degelijk bestuur, dat is waar het land thans nood aan heeft. Degelijk bestuur en een goedkope tank benzine. Amen.
Jongens, jongens wat een pret. Ik heb mijn feestneus opgezet en gnoe de kamer op en neer. Van gnoe en gnoe, ga ik te keer. Adieu, tristesse en keer niet weer. De somberheid staakt zijn verweer.
Je kan gewoon doorstomen. Je hebt er geen vat op dus waarom er verder
kostbare tijd aan verspillen. Ik laat het u toch maar weten. Gesteld
dat u het nog niet wist: Rijkman Groenink zwaait af met vier miljoen
euro op zijn bagagedrager. Eergisteren trok Groenink de deur van zijn
winkel, ABN AMRO, achter zich dicht. Met een brede glimlach stel ik me
zo voor. Schaamte behoort niet tot het alaam van de CEO.
Daar
kruip je dan als mier. Tussen de mieren. Wellicht zijn wij elkander
reeds voorbijgekropen. U richting Aldi, ik naar de bankautomaat. Mijn
bank streeft ernaar mieren als ik van het loket weg te houden. Zo
blijft er meer tijd over, om poenscheppers als de heer Groenink te
'soigneren'. Economisch bekeken, een uitermate verantwoorde strategie.
Zou hij nu bij de nieuwe meester Fortis zitten met zijn geld, die
Groenink ? Zat hij eerder wel bij ABN AMRO ?
Kunnen mieren
misselijk worden ? Zo ja, dan mag u zich nu een uitbundig brakend
exemplaar voorstellen. Een vurig kotsend miertje tussen miljoenen
ijverige, krioelende werkmieren. Lopen, lopen, hypotheek, lopen, lopen,
de auto afbetalen, lopen, lopen, als ik morgen mijn job nog maar heb.
Wel, Groenink zit zonder en hoor je hem klagen ? Vier miljoen euro om
de twee jaren tot zijn pensioen te overbruggen. Dat wordt krabben. Maar
we duimen voor je, Rijkman !
Hoe komt dat toch ? Waarom blijft
het zo stil ? Waarom moet ik weer als enige braken ? Hebt u echt geen
tijd ? Meer dan een halve minuut heb je daar toch niet voor nodig. Even
de vinger in de keel en hopla, het zootje naar buiten.
Ya ha deedle deedle, bubba bubba deedle deedle dum Ya ha deedle deedle, bubba bubba deedle deedle dum Ya ha deedle deedle, bubba bubba deedle deedle dum
Zijn vrouw: Hallo, met de vrouw van ... G: Zoetje, kom 's kijken, snel ! Zijn vrouw: Waar zit je ? G: Hier, achter in de tuin. Neem het golfwagentje maar. Dit moet je zien. Zijn vrouw: Goed, ik kom eraan. (15 minuten later)
Zijn vrouw: Lieve hemel, wat is dat, lieverd ? G: Gisteren was dat nog een mierenhoop. Zijn
vrouw: Een mierenhoop ? Nee, lieverd, een mierenhoop is het zeker niet.
Mieren rennen als gekken in de rondte. Mieren verpletter je onder je
hak. Dit is een gore brij met balkjes ... Bij nader inzien, die zwarte
balkjes hebben toch wel wat mierigs. G: Zouden ze wat verkeerds gegeten hebben ?
Zondagochtend en het geloof heeft mijn televisie in een houdgreep. De VRT grossiert in nonnen, Nederland 3 maakt een religieuze wandeling en her en der steken de eerste misvieringen reeds de kop op. Gelovigen zijn wakkere mensen, vooral op zondagochtend. En voor één keer ben ook ik vroeg uit de veren. Helaas ! Debet, het winteruur. Wachten dus. Op de politiek. Die wat later zijn opwachting zal maken. De Zevende Dag, Buitenhof, The Andrew Marr show. Ze zullen weer barsten van de mededelingen, de politici, dat doen ze altijd. Sommigen lopen daarbij rood aan, anderen beginnen vervaarlijk te wiebelen op hun stoel. Dat is, als ze al een stoel hebben om op te wiebelen. Er wordt tegenwoordig op van alles gezeten. Met name door politici. Je hoeft als regisseur maar 'zit' te roepen of ze ploffen hun kont reeds gedachtenloos neder. Al lag daar een pruisische punthelm op hun bilnaad te wachten, 'befehl ist befehl'. Misschien een ideetje voor de VRT. Hadden de politieke genodigden eindelijk een motief om rood aan te lopen. Iraq, don't worry, Darfur, laat maar waaien, Brussel-Halle-Vilvoorde splitsen, geen punt ! Zo'n piek in je anus, dat is pas een wereldprobleem.
Herinnert u zich nog de droeve berichten van deze zomer ? Paars was net door de kiezer afgeserveerd en de grote overwinnaar CD&V kloeg steen en been over het gebrek aan 'pecunia' in de Belgische schatkist. Ons land stevende af op een fiks begrotingstekort: Oeioeioei en gejeremiee alom. Wel, met een beetje geluk valt het straks nog mee met dat gat. Want de brandstofprijzen swingen de pan uit. Jawel, als er vandaag één dansvloerverslijter de titel ster verdient, dan is het wel onze vriend 'Petroleum'. Dankzij de op volle toeren draaiende wereldeconomie en een vleugje oorlogsrethoriek van de zijde van politici als Bush en Erdogan kost een vat ruwe olie nu al meer dan 88 dollar. En dat laat zich gevoelen aan de pomp. Daar betaalt u steeds meer voor uw mobiliteit, aan de oliesjeiks van Saoedi-Arabië, aan het Kremlin van Poetin, en aan het ministerie van Financiën van uw geliefde vaderland, tot nader order heet dat 'België'. Dat zou niet mogen gebeuren. Onder Paars was immers besloten om de accijnzen op brandstoffen te laten dalen zodra de prijzen een bepaalde limiet overschrijden. Maar omdat de vijf minuten politieke moed van Yves Leterme enigszins zijn uitgelopen zit ons land thans nog altijd zonder volwaardige regering. Verhofstadt mag zich enkel bezig houden met de lopende zaken. En daar horen accijnsverlagingen blijkbaar niet bij. Sneu voor de burger. Een weldaad voor de schatkist. U merkt het: Alles komt goed.
Ik ga, dra zal ik vertrokken zijn en weg van het vertrouwde, naar het andere vertrouwde, naar het tussenstation, naar de terminus, naar morgen onderweg.
Zondagen kruipen als je binnen zit. Aan genezen doen ze niet op de
dag des heren. Wij zieken dolen en zoeken naar verstrooiing. Ik zoek
een mens om mee te praten. Eén die wat minder gek is dan de anderen.
Nattevingerwerk vanzelfsprekend, de dossiers van de gasten alhier
resideren achter slot en grendel. Mijn gekte heeft mijn
inschattingsvermogen echter niet afgebot. Met als trieste consequentie
dat ik schier iedere week een nieuwe gesprekspartner heb te selecteren.
Sommige gasten hebben het inmiddels in de gaten. Ik lees de hoop in hun
ogen, wanneer ik door de gangen schrijd. Praat met mij en ik zal gezond
worden ... Vandaag zet ik mijn tijd op Nathalie.
Ze lacht, verlegen, zo ken ik ze van groepstherapie. Neen, ik stoor niet, ze heeft wel zin in een praatje.
-"Moet je zoveel medicijnen," vraag ik, wijzend naar een resem potjes op haar nachtkastje. -
Van de dokter moet ik enkel nog Efexor slikken. Vrijdag mag ik naar
huis, zegt ie. Deze slik ik uit vrije wil. 't Is homeopathie.
Nathalie
hangt de homeopathische principes aan. Ik slik mijn scherpe vragen weg
en laat ze ratelen. Over verdunnen en potentiëren. Vroeger verzamelde
ze lijfelijke ongemakken. Allemaal verdwenen zodra ze die
homeopathische potjes in huis haalde. Ik slik mijn scherpe vragen weg.
Van al dat slikken krijg je een droge keel.
- Van al dat praten krijg ik een droge keel, ik ga even een glaasje water halen. -
O, kan je dan voor mij een colaatje meebrengen ? "Light", zegt ze,
terwijl ze verontschuldigend naar een onbestaand buikje wijst. Ze geeft
me een euro.
Ik slik niet langer.
- "Zo, daar ben ik weer", wandel ik haar kamer binnen en reik haar een bekertje. - Alex, Alex, wat ben jij toch een warhoofd, ik vroeg je om een cola light. Dit is water ! - Je vergist je, mijn beste Nathalie, het is homeopathische Coca Cola ...
Vrijdag ben ik ze kwijt, mijn Nathalie. Ik zal ze missen.
Gisteren de koning ontvangen. Onorthodox, dat geef ik toe, maar het kan moeilijk anders nu ik aan dit kuuroord gebonden ben. De man bleek danig in de war. "Alex",stak hij van wal, "Alex, het land zakt in de moeras, jij moet mij helpen." We tutoyeren elkander, Albert en ik. En we zeggen elkander rechtuit de waarheid, altijd. "Bert, vriend", begon ik mijn betoog,"je weet hoezeer ik het waardeer dat jij je in het Nederlands tot mij richt. Dat je moeite hebt met het begrip onzijdigheid kan je als Franssprekende niet verweten worden. Als ons land in een moeras dreigt te verzinken dan zit het lidwoord daar voor niets tussen. Jouw lidwoorden zijn de littekens van je familieverleden. Het heeft jouw koningsgeslacht vijf generaties gekost om zich te realiseren dat een meerderheid van zijn onderdanen één of andere vorm van Nederlands bezigt. Dat was lang, maar soit, het zij zo. De Vlaming in zijn hof (de) verheugt zich over het feit dat het hof na ruim 175 jaar eindelijk van dit basisgegeven doordrongen is. Maar de Vlaming is tevens ongerust, mijn vriend. Want in de gemeenten van de Vlaamse rand rond Brussel hoort hij steeds vaker Frans. Ooit stak jouw voorvader Leopold 1 het kanaal over om België tot een koninkrijk te maken. Dat koninkrijk bleek een royaume. De Vlaming boerde er hard maar zelden wel. Veel is veranderd sinds die dagen. België is een federaal land nu. Jij weet dat, jij volgt de politiek, als koning kom je daar niet onderuit. Vele van je Franssprekende onderdanen daarentegen, schijnen minder goed op de hoogte. Ze vestigen zich in Vlaanderen zonder zich bewust te zijn van de consequenties. Dat baart de Vlaming zorgen. 'Gaat het deze Franstaligen ook vijf generaties kosten voor zij zich rekenschap geven van de simpele Vlaamse realiteit ?', dat vraagt hij zich af. Je sprak van een moeras, Bert, nou, dat lijkt me enigszins overdreven, drassige grond, zo zou ik het willen noemen, te nat om vruchtbaar te zijn, te vast voor een aardverschuiving. Willen we werkelijk samen verder bouwen, dan hebben we sterkere fundamenten nodig. Dit land staat of valt met vertrouwen. En dat vertrouwen staat al veel te lang onder druk."
Albert knikte. "Ik dank je, Alex", sprak hij wijs, "wij moeten vaker met elkander converseren." "Dat kan", antwoordde ik welwillend, "elke avond als jij dat wenst." "Zal ik een kamer voor je reserveren ?"
Ik heb mezelf al lang niet meer gezien. Er hangt een handdoek voor de spiegel in mijn kamer. En voor de rest probeer ik spiegels zoveel als mogelijk te mijden. Makkelijk is dat niet, want er hangen er veel hier. Ze denken dat wij dwazen zijn. Dat wij niet weten waarom. Dat wij niet voelen hoe ze gluren. Alsof wij futen zijn die hun ware aard slechts prijsgeven wanneer zij zich onbekeken wanen door de vogelaar. Ik weiger echter het onderwerp te zijn van hun natuurdocumentaire. Wie mij kennen wil moet zich tonen. Ik wil hem in de ogen kunnen kijken. Dat zal ik niet, of toch niet langer dan drie seconden, - ze hebben er hier al voor minder krank verklaard - maar ik vertik het afstand te doen van mijn fundamentele recht op wederstaren. Wie staart moet zich aan een wederblik verwachten. Niet zelden een vuile trouwens. Mij deert dat niet. Perron negen mag mij affikken. Blikken vol verachting laten mij koud. Meestal echter blikken ze gemengd. Of ze zien mij niet. Maar niet omdat ik mij verdekt opstel. Ik sta bovenaan de trap te wachten. Op de bus die mij voeren zal. Mij en mijn bekeken perronbevolking die ik zeer dankbaar ben omwille van hun onbezoldigd figureren. Misschien zat u wel op die bus. Dat zou zo maar kunnen. Iedereen mag tegenwoordig mee. U vond me vast een rare snuiter dan. Dat klopt. Maar weet u: Iedereen mag tegenwoordig mee.
Het weekend heeft de therapeutenclan de deur gewezen. Hallelujah, we zijn vrij. Vogelvrij. Angsten, wanen en demonen zuigen zich barstens vol zuurstof. Tijdelijk verlost van hun natuurlijke vijanden heroveren zij de controle over hun vleselijke vehikels. Ze feesten. Net nog zag ik Irene in haar kamer met een ingebeelde man.
I: Weet je wat jij bent ? M: (blik zonder blik) I: Een lul zonder lul, dat ben jij, een kolossale lulloze lul. M: (weg blik) I: Kloot zonder ballen ! Eén minuut Jerry Garcia spuit meer viriliteit dan 80 jaren van jouw zakprut. M: (bloedend vraagteken) I: Man wat een nitwit ben jij toch. Moet je 's opzoeken. In een volgend leven. Op je internetcompjoetertje, tussen het porno downloaden door ... M: (bloedige sleepsporen trekkend) I: Hierblijven, jij, vergaarbak van vervallen zaad. M: (naaldhakpunt op linkerwang) I: Zelfs voor leegbloeden heb je geen talent. M: (doet beter zijn best) I: Weet je wat jij moet doen, jij viagra-resistente kolibriepiemel ? M: (poging tot bloedend vraagteken vanonder een naaldhak) I: Tuurlijk weet je dat niet, leeghoofd. Omdat ik je dat nog moet vertellen ! Jij vertrekt hier nu meteen. Jij rijdt met die schlemielige roestbak van je naar de doe-het-zelver en daar koop je een stevig stuk touw ...
En dan loop ik verder. Ik weet hoe het afloopt als ze zo begint. Dit is haar derde man al sinds ik hier binnen zit. Met mij echter, gaat alles goed.
De wereld is zo schoon. Die van buiten dan. Hier binnen heerst de troosteloosheid van trage klokken. We sjokken door de gangen van ons gewatteerde kerkercomplex, ik en mijn maatje, geile Cois. Volgende week wordt hij vijftig, Frans. Laatst vroeg ik 'm nog wat hij wou voor z'n verjaardag. Over zijn antwoord laat ik u in het ongewisse, het lijkt me beter zo. Zedenfeiten, daarom zit hij hier. De man toont zich te graag. Hij is er jarenlang mee weggekomen. Tot zijn lid een trauma schroeide in het netvlies van een passerend schoolmeisjescollectief. Toen pikte de rechter het niet langer. En zond hem hier naartoe. Om er in het belang van de maatschappij iedere kiem van pedofiele neiging uit te therapeutiseren. Ik ben zo niet, riep Cois nog toen hij werd weggeleid. Hij is zo niet, hij discrimineert niet op basis van leeftijd, zo luidt zijn verweer. We zullen hem hier niet snel uitwuiven, vermoed ik. Niet met zijn attitude. Cois participeert slechts lijfelijk aan zijn behandeling. Zo kom je hier niet buiten. Zeker niet na ons laatste groepsgesprek.
We waren met zijn vijven, vier gekken en een therapeut: Eva en Erwin, beide doorgedreven zot, Cois en ik en Hilde om ons te genezen. Erwin voerde het woord, dat is Erwins visie op groepsgesprekken. Ik hield mij onledig met instemmend knikken en volg-mimiek, ik wil hier wel zo snel mogelijk buiten ... Cois zat wat aan zijn broek te plukken. Eva las: La Libre Belgique. Ze doet aan talen. Af en toe kleurde ze een passage groen met haar fluostift. Tussen het knikken en het mimespel door probeerde ik mee te lezen. Zowat halverwege onze sessie 'Erwin-lult-de-rapen-gaar' gebeurde het. Eva stokte, haar blik gericht op haar recents geschapen groenvlak. Ik focuste en las.
"Yves Leterme s'est irrité de son absence à une réunion impromptue, convoquée à la dernière minute par SMS pour jeudi matin."
"Frans speelt met het geslacht !", riep Eva plots. En Cois zat aan zijn broek te plukken ...
Dat gaat hem minstens twee maanden extra opleveren, de sukkel. 't Is rot voor Cois, want ze houden zo van de buitenlucht. Hij en zijn houweel.
Ik weet niet wat de man behelsde. Uren bleef hij doorgaan. "Marliese ! Marliese !", galmde het door de nachtelijke gangen van dit dwazenhotel. Ze hebben hem de mond gesnoerd. Maar zijn ijselijk geschreeuw hield mijn geest gegijzeld. I went to the doctor and he gave me something to sleep ...
Het werd mij door mijn arts uitdrukkelijk verboden zelf blogs te produceren. Blogs lezen daarentegen , mag wel. En zodoende stootte ik daar toch op een staaltje blognihilisme, beste lezers.
De auteur heet Dreamgirl en creëerde recentelijk haar eersteling. Ik permitteer mij ter ondersteuning enig knip- en plakwerk maar raad u ten zeerste aan haar exploten in de toekomst op de voet te volgen.
De url: http://www.bloggen.be/dreamgirl/
Haar proza:
Yo... Wassup? Cheked out my website yet?No!Wel i hope that u r going to do that NOW after this message:
This was supposed to be a vlamish website but i kinda changed it to english Few words r vlamish and if u dont understand them send me a mail. Try it out!
Oh ye and i'll be gone a few days so dont expect me to send a mail back!
