Het weekend heeft de therapeutenclan de deur gewezen. Hallelujah, we zijn vrij. Vogelvrij. Angsten, wanen en demonen zuigen zich barstens vol zuurstof. Tijdelijk verlost van hun natuurlijke vijanden heroveren zij de controle over hun vleselijke vehikels. Ze feesten. Net nog zag ik Irene in haar kamer met een ingebeelde man.
I: Weet je wat jij bent ? M: (blik zonder blik) I: Een lul zonder lul, dat ben jij, een kolossale lulloze lul. M: (weg blik) I: Kloot zonder ballen ! Eén minuut Jerry Garcia spuit meer viriliteit dan 80 jaren van jouw zakprut. M: (bloedend vraagteken) I: Man wat een nitwit ben jij toch. Moet je 's opzoeken. In een volgend leven. Op je internetcompjoetertje, tussen het porno downloaden door ... M: (bloedige sleepsporen trekkend) I: Hierblijven, jij, vergaarbak van vervallen zaad. M: (naaldhakpunt op linkerwang) I: Zelfs voor leegbloeden heb je geen talent. M: (doet beter zijn best) I: Weet je wat jij moet doen, jij viagra-resistente kolibriepiemel ? M: (poging tot bloedend vraagteken vanonder een naaldhak) I: Tuurlijk weet je dat niet, leeghoofd. Omdat ik je dat nog moet vertellen ! Jij vertrekt hier nu meteen. Jij rijdt met die schlemielige roestbak van je naar de doe-het-zelver en daar koop je een stevig stuk touw ...
En dan loop ik verder. Ik weet hoe het afloopt als ze zo begint. Dit is haar derde man al sinds ik hier binnen zit. Met mij echter, gaat alles goed.
De wereld is zo schoon. Die van buiten dan. Hier binnen heerst de troosteloosheid van trage klokken. We sjokken door de gangen van ons gewatteerde kerkercomplex, ik en mijn maatje, geile Cois. Volgende week wordt hij vijftig, Frans. Laatst vroeg ik 'm nog wat hij wou voor z'n verjaardag. Over zijn antwoord laat ik u in het ongewisse, het lijkt me beter zo. Zedenfeiten, daarom zit hij hier. De man toont zich te graag. Hij is er jarenlang mee weggekomen. Tot zijn lid een trauma schroeide in het netvlies van een passerend schoolmeisjescollectief. Toen pikte de rechter het niet langer. En zond hem hier naartoe. Om er in het belang van de maatschappij iedere kiem van pedofiele neiging uit te therapeutiseren. Ik ben zo niet, riep Cois nog toen hij werd weggeleid. Hij is zo niet, hij discrimineert niet op basis van leeftijd, zo luidt zijn verweer. We zullen hem hier niet snel uitwuiven, vermoed ik. Niet met zijn attitude. Cois participeert slechts lijfelijk aan zijn behandeling. Zo kom je hier niet buiten. Zeker niet na ons laatste groepsgesprek.
We waren met zijn vijven, vier gekken en een therapeut: Eva en Erwin, beide doorgedreven zot, Cois en ik en Hilde om ons te genezen. Erwin voerde het woord, dat is Erwins visie op groepsgesprekken. Ik hield mij onledig met instemmend knikken en volg-mimiek, ik wil hier wel zo snel mogelijk buiten ... Cois zat wat aan zijn broek te plukken. Eva las: La Libre Belgique. Ze doet aan talen. Af en toe kleurde ze een passage groen met haar fluostift. Tussen het knikken en het mimespel door probeerde ik mee te lezen. Zowat halverwege onze sessie 'Erwin-lult-de-rapen-gaar' gebeurde het. Eva stokte, haar blik gericht op haar recents geschapen groenvlak. Ik focuste en las.
"Yves Leterme s'est irrité de son absence à une réunion impromptue, convoquée à la dernière minute par SMS pour jeudi matin."
"Frans speelt met het geslacht !", riep Eva plots. En Cois zat aan zijn broek te plukken ...
Dat gaat hem minstens twee maanden extra opleveren, de sukkel. 't Is rot voor Cois, want ze houden zo van de buitenlucht. Hij en zijn houweel.
Ik weet niet wat de man behelsde. Uren bleef hij doorgaan. "Marliese ! Marliese !", galmde het door de nachtelijke gangen van dit dwazenhotel. Ze hebben hem de mond gesnoerd. Maar zijn ijselijk geschreeuw hield mijn geest gegijzeld. I went to the doctor and he gave me something to sleep ...
Het werd mij door mijn arts uitdrukkelijk verboden zelf blogs te produceren. Blogs lezen daarentegen , mag wel. En zodoende stootte ik daar toch op een staaltje blognihilisme, beste lezers.
De auteur heet Dreamgirl en creëerde recentelijk haar eersteling. Ik permitteer mij ter ondersteuning enig knip- en plakwerk maar raad u ten zeerste aan haar exploten in de toekomst op de voet te volgen.
De url: http://www.bloggen.be/dreamgirl/
Haar proza:
Yo... Wassup? Cheked out my website yet?No!Wel i hope that u r going to do that NOW after this message:
This was supposed to be a vlamish website but i kinda changed it to english Few words r vlamish and if u dont understand them send me a mail. Try it out!
Oh ye and i'll be gone a few days so dont expect me to send a mail back!
Daar rijdt hij, de kroonprins. Straks zal men hem koning kronen, mag
hij zijn wit tricotje inruilen voor een geel. De Pyreneeën brachten
Christian Prudhomme waar hij al dagen had om gebeden: kip aan het spit.
Zou hij stiekem een bezoekje aan Lourdes hebben gebracht nu zijn
wielercircus daar toch in de buurt was ? Hoe het ook zij, het leek een
herboren man die vanmorgen de aftocht van Rasmussen bejubelde. Want zag
de top 10 er zonder kip niet veel geloofwaardiger uit ? Om te gieren,
vind ik die uitspraak. Want wat is er nu feitelijk gebeurd ...
1) Een oude Deen die nog nooit op doping is betrapt werd genadeloos afgeserveerd. 2) Een jonge Spanjaard met een Fuentes-verleden neemt de gele trui over.
Wat
een verkwikkende zuivering van de wielersport ! Wat een belediging voor
de intelligentie van het wielerpubliek ! De wielersport heeft geen
behoefte aan nieuw bloed. Eerlijkheid, dat is wat het wielrennen mist.
En voor zover mij bekend is, is eerlijkheid niet leeftijdsgebonden.
Toch klampt de tourdirectie zich vast aan de mythe van de jeugdige
maagdelijkheid. De schone jongen in het wit, hij zal hun piepende
geldmachine weer smeren...
Geachte heer Prudhomme,
Open
uw ogen voor het te laat is. Contador is al lang geen maagd meer ! Er
zitten vlekken op zijn blazoen. Denkt u dan werkelijk dat de mensen
blind zijn ? Dat zij het bloed niet ruiken ? Neen, dopingzondaars
zijn geen criminelen. Het zijn mensen, net als ik. En mensen maken
fouten. "If you prick us do we not bleed?", schreef William Shakespeare
al ... Maar als 'ik' mij snijd dan stroomt daar wel mijn bloed. In het
geval van Contador .....
Er ligt stof op het nachtkastje. Overal ligt stof. In het midden van de
kamer, een kalende man wiens naam er niet toe doet. Hij staat zijn stof
te monsteren. Geheel buiten context. Daar... een man, een kamer en
stof, zonder verteller. Welk een hooghartigheid. Hij noodt en laat
zijn gast dan achter. Verhaal ! De rechter verklaart zich onbevoegd. De
toeschouwer blijkt rechteloos. Toont een ladder en een kind. Laat
het klimmen. Stop. Geesteskwelling ! Geen mens weet hoe het verder
gaat. Straks sterft dat kind nog. Of komt vader net op tijd ? Woorden
kunnen gesels zijn. De beul pleit zich vrij: Niemand wordt door mij
gedwongen ! Zo spreekt de duivel. Neen, van dwang is geen sprake. Maar
verlokt gij niet ? Staat uw gelaat niet bol van belofte ? Rolt gij niet
de rode loper uit ? Uw verweer raakt kant nog wal. Gij zijt schuldig !
Een man, een muur, een menigte, mannen met geweren, woorden, zinnen, imperatief: Vuur !
Het is een complot, een duivelse combine tussen de VRT en de
kijkbuisverkoperskaste. Ik probeerde het nog met een verrekijker maar
zonder succes. Haar gezicht bleef een ongedefinieerd kwakje pixels. Dat
terwijl sympathieke Andrea ontegensprekelijk over uiterst
gedistingeerde gelaatstrekken beschikt. Waar ik met volle teugen van
pleegde te genieten. Tot die samenzweerderige bende van de Reyerslaan
besliste dat omroepsters voortaan ook met hun benen op mijn scherm
moesten. Sinds die dag volstaat het oplossend vermogen van mijn toestel
niet langer om de subtielere mimiek van Andrea weer te geven.
Zodat ze ons hoge-definitie-tv kunnen aansmeren, goddomme !
Want
in die totaal overbodige noviteit kunnen ze dan een zoomfunctie stoppen
waarmee ze mensen als ik kunnen verleiden tot het spenderen van een
klein kapitaal. Enkel en alleen om die vinnige Andrea te reconstrueren.
Want ik wil ieder detail van haar edel gelaat kunnen aflezen. Zodat ik
de ironie kan proeven wanneer ze de argeloze Eén kijker de
elfenderstigste herhaling van de Kampioenen aanprijst.
Vanzelfsprekend
gaat de VRT dit weer ontkennen. Ik hoor ze al komen, met praatjes over
dynamiek en over de extra mogelijkheden die de nieuwe formule biedt.
Alsof wij kijkers nood hebben aan allerlei toeters en bellen bij het
aankondigen van programma's. Alsof ik zit te wachten op een paar suf
bewegende blauwe bollen op mijn scherm, of het lijstje met de
programmatitels. Ik moet dat niet lezen, ze zegt het, verdorie ! Dat is
nou net de opzet van het omroeperschap: Vertel de kijkers wat er op het
menu staat. Als ik tekstballonnetjes wou, las ik wel een stripverhaal.
En wat die dynamiek betreft: Wat heb ik aan dynamiek ? Als ik een vrouw
door mijn blikveld wil zien suizen dan trek ik wel naar het circus.
Omroepen is geen trapezenummer. Het is een vorm van
éénwegscommunicatie. En daarbij helpt het als de zender stilstaat. Stil
en dichtbij, zodat je iedere nuance van de boodschap kan ontvangen.
Stil en dichtbij, zo wil ik mijn Andrea. Zodat ik mij tot in de tippen
van mijn tenen kan afstemmen op haar sprekende snoet, de diepe waarheid
in haar ogen, en haar immer smachtende mond.
Straffen en belonen, het lijkt wel alsof Martin Gaus de Israëlische
regering adviseert. Stoute honden geef je een tik op hun snufferd,
gehoorzame goeierds krijgen een snoepje. Consequent volgehouden leidt
deze aanpak nagenoeg altijd tot prima resultaten. Kijk maar naar Fatah.
Deze politieke beweging, ooit nog door de leiders van Israël
afgeschilderd als de baarlijke duivel, wordt vandaag getrakteerd op 255
koekjes, 255 Palestijnse gevangen, de meeste gelieerd aan Fatah, die
worden vrijgelaten voor de hen opgelegde diensttijd erop zit. Kijk,
Palestijntjes, dat ligt in het verschiet voor wie zoet is. En als
jullie braaf met ons blijven meewerken kan er nog meer volgen. Wat
hadden jullie bijvoorbeeld gedacht van die zak Palestijnse
belastingscentjes, die hier nog ergens rondslingert ? Maar wee, de
bijtgrage roedel blaffers, zij zullen een hoge prijs betalen voor hun
hardleersheid. Hen wacht de totale isolatie, economische malaise,
armoede en rechteloosheid. Dat komt ervan als je voor de verkeerde
partij stemt. En toch willen wij ,jullie,zondaars, nog een kans geven.
Dra komen er nieuwe verkiezingen aan. Mogen jullie nog een keertje
proberen. Ons stemadvies: Wie slim is stemt koek !
Ja, dat moet u weer overkomen. Net nu u op het punt staat aan uw
vakantie te beginnen komt een depressie bij u aankloppen. Of u even
tijd heeft voor een dipje ... Alsof depressies njet-gevoelig zijn.
Einde metafoor.
Ik begrijp uw teleurstelling. Uw zuur verdiende
'fun' blijft uit en dat doet zeer. Vertwijfeling bevolkt uw bewustzijn.
"Wat moet ik zonder glimlach op Ibiza ?" en "Zal de barbecuesaus nog
wel smaken nu de vrolijkheid mij heeft verlaten ?
Bedaar. Alles
komt goed. Wellicht. Al kan ik niets garanderen. Misschien bent u de
uitzondering, springt u één dezer dagen van een afdoende hoogte de
diepte in. Of verhangt u zich. Misschien gaat u in de weer met een
pistool of doet u onomkeerbare dingen met de inhoud van uw nachtkastje.
Ik kan u in deze niet adviseren.Veel groter echter raam ik de kans dat
u herstelt. Want wat u parten speelt, is slechts de waarheid. En u gaat
zich toch niet laten kisten door zulk een detail. Het is waar, de
wereld is rot, de mensen zijn slecht, miljoenen kinderen lijden honger
en na het leven komt de dood. Nu u een tijdje niet op het werk hoeft te
verschijnen, onstaan er holtes in uw bewustzijn. Leegtes waar uw
werkwillige brein nog niet klaar voor is. En daarom vult het dit vacuum
met existentiële onzin. Ontwenningsverschijnselen, zo u wil... Meestal
verdwijnen die symptomen na een weekje, een hersteltijd die u nog kan
verkorten via therapie. Allerlei technieken worden aangewend. Ik
vermeld slechts de meest gebruikte.
- Bekijk de dvd "The best of the Teletubbies" en probeer de psyche van de personages te doorgronden. - Vraag nou eindelijk die echtscheiding aan. - Blog !
Lees dit niet. Sluit je ogen. Droom je eigen zinnenspel. Spin je eigen wol van woorden. Brei je eigen sprei van taal. Ga met de waarheid aan de haal. Schep een land in zeven hikken. Prik de kroonprins in zijn kont. Sleep het kruitvat naar de lont. Blus de hel, sla dood, geniet ! Maar spaar uw tijd, en lees dit niet.
Juist zoals ik had verwacht. Nog maar net heeft Leterme zijn
formateurspet opgezet of de zaak begint al te rieken. We ontwaren de
weeë geur van verborgen lijken. Haastig in de eerste de beste kast
gedumpt door de vorige coalitie, wordt er gesuggereerd. We zitten dus
met een gat, en wat voor één. De Hoge Raad voor Financiën schat de put
zo'n 1,2 miljard euro diep. En dat gaat dan enkel over het tekort voor
2007. Later dient er zelfs een mijnschacht van 3,5 miljard gedempt te
worden. O wee, o wee, de vorige regering heeft er blijkbaar een
ontzettend potje van gemaakt.
Nu kan ik mij voorstellen dat
sommigen onder u hier enigszins nerveus van worden, gekweld door
gedachtenstromen à la 'gaten hier, lijken daar ... komt het nog wel
goed met dit landje ?' Uw ongerustheid mag meteen de kast in. Nu de
lijken daaruit verwijderd zijn kan u daar trouwens weer tonnen van dat
goedje in kwijt. Doembeelden als diegene die u vandaag ter ore kwamen
horen nu éénmaal bij het politieke spel.
Tijdens de
verkiezingen hebben de politici van de CD&V u allerlei leuke dingen
beloofd. Dat is handig als je wil winnen, maar eens de zege behaald zit
je wel met een huizenhoog probleem. Hoe krijg je het aan je kiezers
verkocht dat je je beloftes niet zal inlossen ? Het antwoord is
klassiek: Met een trieste blik op je gelaat vertel je hen dat de kas
leeg is. Niet door jouw toedoen, vanzelfsprekend ! Het zijn je
voorgangers die de zaak hebben geruïneerd.
Ach, zo vreselijk is
de toestand helemaal niet, riposteert de VLD. Er is geen sprake van een
put, hoogstens van een kuiltje, een oneffenheid in het wegdek. Als de
liberale en christendemocratische families straks samen willen regeren,
dan zal er ook over deze kwestie een vergelijk moeten worden gevonden.
Gelukkig is politiek geen wiskunde. Politiek is magie, een wonderlijke
vorm van landschapsarchitectuur waarin dieptes kunnen opgevuld worden
met kastlijken tot op een niveau net tussen put en kuiltje in. Maar de
nevels die uit deze vage diepte opstijgen
Ooit van Schrödinger's kat gehoord ? Het betreft een gedachtenexperiment. Dit is de opzet:
Neem
een grote doos. Vul die doos met een kat, een geigerteller, een
ietsiepietsie radioactief materiaal, een stuk electronica en een flacon
met gifgas. Zorg ervoor dat de doos volledig geïsoleerd is van de rest
van de wereld. Start de chrono.
Het experiment verloopt als
volgt: De hoeveelheid radioactief materiaal is zo gekozen dat de kans
dat er binnen het uur één of meer radioactieve atomen spontaan zullen
splijten net 50 procent is. Als er feitelijk binnen het uur niks
gebeurt, dan komt de electronica niet in werking. Als de geigerteller
wel een splijting detecteert, dan wordt automatisch de flacon met
gifgas geopend. Einde poes !
Het experiment begint. Een volledig uur verstrijkt. U staat net op het punt de doos te openen. Stop. Nog niet doen !
Vraag: Wat is de status van de kat ? Is ze dood of levend ?
De klassieke fysica zegt: Dood of levend. We kunnen hoogstens stellen dat de kans voor beide mogelijkheden 50 procent is.
De
kwantummechanica geeft een heel ander antwoord. De kat is dood en
levend tegelijk ! Pas wanneer wij de doos openen, zal de dualiteit
verdwijnen. Dan pas zal de kat dood of levend zijn.
Waarom ik u
vermoei met deze onzin ? Wel, omdat ik vanavond om zeven uur sterk de
indruk kreeg dat de kwantummechanica ook tot de Belgische politiek is
doorgedrongen. Op de staatszender was er wat betreft de
onderhandelingen van Jean-Luc Dehaene geen vuiltje aan de lucht.
Volgens VTM echter, zou Jean-Luc het niet meer zien zitten. Begrijpe
wie kan. Haantje leeft, haantje dood. Twee haantjes in superpositie !
Uitstekend voor de suspense, maar kan de doos nu open, aub ?
Alles stond klaar, een kanjer van een pot, tachtig liter eendenvet,
zijn hele kruidencollectie en toen werd er aangebeld. "'t ben ik het,
Alextjen" klonk het door de parlofoon. Enige ogenblikken later stonden
we beiden in mijn gezellige keuken.
-Beste
kijkers, et wordt vandaag een beetje een speciale uitzending. Alextjen
hier wou mien ulp en als ze mie roepen,dan kom 'k é. Gie zult nu
zeggen, niks bijzonders toch, maar, Alextjen ... zegt gie get mor aan
de mensen ... - Ah, gie mocht het niet weten hé .. - Mor zo gaan de mensen 't nog nie verstaan ze, Alextjen. Wat mocht ik dan nie weten ? - Awel, wa we gaan preprareren hé, Piet. - Gie wilt mij dus verrassen ... - Awel jo, verrassen hé. - 't es goed, zet joen maar in gange. Hoe begint gie met dat gerecht van u ? - Normale pak ik eerst de keukenladder. - De keukenladder, zeg. Dat is al vree speciale. -
Jo, 't is een gerecht dat 'k teruggevonden 'eb tussen d ' erfenisse van
Nonkel Fons. Die et jaren in de Congo gezeten. Ik dacht, da gaat Piet
vree tof vinden. - Da 's zeker datte. En wat gaat ge nu doen met die keukenladder, Alextjen ? - Wel die schuif ik dan tegen die pot hier. - Goed, goed, en wat nu. - A, nu moet gij die ladder op hé, Piet. - Ok, ik die ladder op, en wat nu ? - Sprengt er mor inne, manneke. - (plons) Amai, gie ziet ook nie op een calorietjen hé, Alextjen ? - Boh, neen, ik dachte, die Piet die komt altijd af mé zien boter, 'k zal 'm voorzin. - Gie ziet een deugnietjen é, Alextjen. Mor gie gebrukt geen boter hé ? Zeg 't eens aan de mensen. - 't is eendenvet, Piet. - Ook goed, ook goed. En hoe gaan we verder ? - Dan zet ik 't fornus op 't grootste verzet ! - O, da was wat ek voelde ! En dan ? - Krudden erbie doen. 't mokt iegenliek nie ut wadde. Dus ek zal er dien kruddenbrol van u mor biekappen hé, Piet. - Dat begint hier al lekker te rieken zeg ! Als ik één dingtjen zou mogen aanraden, Alextjen. - Tuurlijk, Piet. - Mien koffertje legt op 't aanrecht. Ziet ge 't ? - 'k heb het. - Doet maar ne keer open en pakt er mien keukenbouillon uit. D'r mag hier nog gerust wat smaak bij. - Zo genoeg, Pietje ? -
Nog één scheptjen. Huppakee ! Mor gie doet da perfect, Alextjen. Gie
'et mie toch elemaal nie nodig ! Alle ingrediënten zien aanwezig.
Eendenvet, Piets krudden, Piets groentebouillon, een mals stuktjen
vlees. Waarom moest ik nu iegenlijk naar ier komen ? - Ba, omdat da vlees nooit wil blieve zitten, tiens. -
Ah, mor dat is omdat gie wild vlees gebrukt, Lextjen. Ik zal u ne keer
een schoon truuktjen aan d' hand doene om wild te temmen. Ziet nog ne
kere in mien koffertje, manneke. Ziet ge dien deegrol ? - Bedoelt ge deze, Piet ? - Juste , Alextjen. Geeft daar eens ne ferme tik mee op 't schedelken van uw vleesmassa ! - Ah, en dat is alles, Piet ? -
Ge zult zien, dat gaat perfect zien, Alextjen, miene maat. Wel nie
verheten van het deksel op de pot te doen, ok ? We wellen dat het vocht
van het vlees zich vermengt met het vet zodat er een heerlijke jus
ontstaat. Hebt ge dat onthouden, Alextjen ? - Ik denk van welle, Piet. -
Gie denkt dat, maar ik zou Piet niet zin als ik daar niet graag eens et
bewis zou van oren. Zegt ne keer, wat hebben wij eleerd vandaag ? - Toenk !
De
rust keerde weer in mijn gezellige keuken. En terwijl mijn stoofpotje
lekker stond te pruttelen, bezweek ik voor de verleiding van de Clos de
Vougeot, die ik had uitgekozen als ideale metgezel van mijn
veelbelovende wildmaaltijd.
Weet u, Bush heeft overschot van gelijk. Zijn landgenoten lijden aan
een ernstige vorm van oorlogsmoeheid. Maar niet de oorlogsmoeheid waar
hij op doelt . Waar ontieglijk veel Amerikanen hun buik van vol hebben,
dat is de constante strijd tegen de fabels van hun president, de man
die in 2003 al victorie kraaide. U herinnert zich vast nog wel zijn
triomfalistische toespraak op het vliegdekschip "Abraham Lincoln".
"Mission accomplished" kon de wereld toen lezen op het reusachtige
spandoek achter de commander-in-chief. Dat liep dus even anders. Irak
zonk weg in een maalstroom van geweld. Ieder ander zou er moedeloos van
worden. Niet, de 43 ste president van de Verenigde Staten. Niet
geplaagd door enige zin voor realiteit ziet de man al jaren licht aan
het eind van de tunnel. Het heeft alles van een politieke
bijna-dood-ervaring. Bij mensen die op de rand tussen leven en dood
balanceren zou dat verschijnsel te wijten zijn aan zuurstofgebrek ter
hoogte van de hersenen. Niet zelden heb ik het vermoeden dat George
Bush met een aangeboren variant van deze conditie worstelt. Hoe anders
kan men zijn rozige toekomstvisie verklaren ? Hoe diep is de roes van
een man die ervan overtuigd is dat nog eens twee maanden doorvechten
'het' verschil zal maken in Irak ? De president waant zich een
zielenknijper. De burgers lijden aan oorlogsmoeheid en dat beïnvloedt
hun psychologie, zo stelt hij. Zal ik ook eens psychiatertje spelen ?
Mij geeft George Bush het beeld van de pathologische gokker die ondanks
torenhoge schulden bij de bank, steeds de inzet blijft verhogen. Met
dit verschil dan: Hij speelt met het geld van anderen.
VRTnieuws.net: ik lees de hoofdpunten van het nieuws.
"We vrezen toename van heroïnegebruik" en vlak daaronder "Herman Van Rompuy mag de Kamer leiden"
Op
zulke ogenblikken plegen mijn mondhoeken opwaarts te krullen. Het brein
zoekt onaflatend naar verbanden. Voor het geval u nog zou twijfelen.
Herman is dus de magere van de twee broers, een man wiens zuurtegraad
niet met standaard lakmoespapier gemeten kan worden. Wat een contrast
met de huidige kamervoorzitter, de goedlachse Herman De Croo.
Ideologisch sta ik mijlenver van laatstgenoemde vissenzwelger, maar als
kamervoorzitter vond ik hem het best aardig doen. Veel belang had het
allemaal niet, wat er in de kamer gebeurde, maar 't was toch plezant.
Met Van Rompuy aan het roer zal de lol er snel af zijn, vrees ik. Maar
er is nog hoop. Want volgens de goede bron van de VRT zal de benoeming
van Herman Van Rompuy voorlopig zijn. De man zou nog in de running zijn
voor een ministerspost. Die van Begroting bijvoorbeeld. Daar zou 's
mans diepe ernst de rol van tegengif kunnen vervullen na de misschien
iets te frivole invulling van de portefeuille door Freya Van den
Bossche. Dat deze mogelijke gang van zaken het kamervoorzitterschap tot
een tweede keuze baan zou degraderen, in se is dat een beleding van de
democratie. Maar als die valse noot het parlement kan behoeden voor
vier jaar 'zuurpruim met hamer', dan zal ze mij als engelengezang in de
oren klinken. Wie er vervolgens in aanmerking komen voor het baantje
van De Croo ? Azijnpisser Pieter De Crem of broeder Stefaan De Clerck.
Misschien geen slecht idee om wat extra ministersposten te creëren,
meneer Leterme.
