Een mens zit vol gebreken. Te veel om op te noemen in mijn geval. Af en toe zit me dat behoorlijk dwars. Daarom besloot ik vandaag wat te doen aan mijn gebrekkige kennis van het Deens. U vraagt zich nu wellicht af, waarom juist Deens. Is je Servokroatisch dan van een hoogstaander niveau ? Daar hebt u een punt, ook mijn Servokroatisch laat behoorlijk te wensen over, maar een mens moet toch ergens beginnen dus waarom niet met Deens, dacht ik. Dat lijkt me een verfrissende keuze. Een vrije keuze. Want de meeste talen worden je toch min of meer opgedrongen. Frans omdat je anders geen brave patriot bent, Engels om de Amerikanen de weg te wijzen als ze nog eens een land willen plat bombarderen, Duits om de Wehrmacht te begroeten als die nog eens komt bivakkeren en Spaans omdat die taal in Zuid-Amerika sinds Columbus de boventoon voert. Onze keuze voor deze talen is vooral gebaseerd op economische argumenten. Niet toevallig hoor je de laatste tijd af en toe de kreet dat onze kinderen dringend Chinees moeten leren, geen geringe opdracht, me dunkt, ookal omdat Chinees niet bestaat (men bedoelt Mandarijn). Zijn talen echter werkelijk interessanter, omdat meer en/of rijkere mensen ze spreken ? Verdienen deze talen onze interesse wel ? Spaans domineert Zuid-Amerika omdat de oorspronkelijke bevolkingen, die ook al een taaltje verzonnen hadden, manu militari werden onderworpen. De verspreiding van het Engels gebeurde evenmin met zachte hand. Het Brits imperium en later de Europese kolonisatoren van Noord-Amerika klaarden die klus. De Indianen zijn de komst van de witte man nooit te boven gekomen. Frankrijk lijfde het grootste deel van Afrika in en leerde de negertjes Frans. Ze moesten de bevelen van hun chefs toch begrijpen . . . Daarbij vergeleken waren de Deense Vikings koorknaapjes. Bovendien hebben ze het plunderen van onze contreien als nationale sport al lang afgeschaft. De moderne Deen is een beschaafde Europeaan, houdt van voetbal, ijshockey en, dat weet ik sinds vandaag, spreekt een uiterst pittig maar volstrekt onverstaanbaar taaltje. Zelfs een op het net ontdekte stoomcursus bracht me niet veel verder. De Deense schone die ik, dat zal je altijd zien, vandaag of morgen tegen het lijf loop zal ik dus noodgedwongen in het Engels moeten verleiden. Tenzij ze me, "Hvordan gaar det ?", 'Hoe gaat het' vraagt. Dan antwoord ik vals bescheiden: "gammel men sund", oud maar gezond. En maar hopen dat ze daarvoor smelt. Ach ...misschien had ik me toch beter op het Servokroatisch gestort.
What's in a name ? Nou, weinig of niets als die Alex Oom of Jos Palmans is. Is hij daarentegen Rembrandt dan betekent dat een verschil van dag en nacht. De directeur van het Deense Nationale Museum sprong dus zeker een gat in de lucht toen bleek dat zijn museum er twee Rembrandts op vooruit was gegaan. En dat had hem geen duit gekost. De schilderijen lagen immers al decennia in de kelders van zijn museum. Ze droegen wel de signatuur van de meester maar experten hadden geoordeeld dat het om kopieën ging, werken van Rembrandts minder geniale leerlingen. Maar omdat 2006 uitgeroepen werd tot Rembrandt-jaar besloot de museumdirecteur de 'kelderstukken' opnieuw te laten onderzoeken. Nu wil ik best aanvaarden dat de experten deze keer tot een andere conclusie kwamen. Tegenwoordig beschikt men in de kunstwereld over nieuwe technieken om schilderijen hun diepste geheimen te ontfutselen. Waar ik me echter bijzonder over verbaas, is het feit dat de kunstwerken door deze revelaties een geheel andere status verkregen. Plots verdienen ze een plekje in het museum. Het ene moment sta je als doek nog in het voorgeborchte van de hel, het volgende ogenblik rijdt men je door de grote poort de hemel binnen, dat alles dankzij een gewijzigd label. Knapper zullen de schilderijen er echt niet op geworden zijn. Vroeger vond men de penseelstreek te ruw voor een meesterwerk, wel, daar verandert dat Rembrandt-label toch geen sikkepit aan. Mocht Rembrandt nog rondlopen vandaag, hij zou waarschijnlijk niet eens met die misbaksels op de foto willen. Spijtig genoeg ligt de man al eeuwen onder de zoden wat de kunstwereld toelaat zijn artistieke citroenen tot de laatste druppel uit te persen. Rembrandt is wat je tegenwoordig een A-merk zou noemen. Daar wil je als consument blijkbaar automatisch wat meer voor neertellen. Ook op het vlak van de schone kunsten hebben mensen nood aan helden. Onaantastbare referentiepunten voor goede smaak. De gedachte dat zo'n halfgod op een blauwe maandag mogelijks een misbaksel op de wereld zou kunnen zetten, wordt door de dwepers onmiddelijk naar de diepste regionen van hun onderbewuste verdrongen. Alles wat het kunstidool heeft aangeraakt krijgt meteen een gouden randje. Zelfs een onder invloed van een 20 karaats kater bijééngebibberd verfwerk wordt tot uitzonderlijke kunst verheven. Ach, het gaat met kunst al net zo als met die porseleinen pispot. Op zich, een lelijk ding met een barst erin. Tot blijkt dat Sissi er haar dubbelmonarchische pipi in plaste. Want Sisi' s keizerinnenurine, dat is geen kattepis.
De Stichting Sigarettenindustrie in Nederland komt met een opmerkelijk voorstel. Ze wil de leeftijdsgrens voor het kopen van tabakswaren optrekken van 16 naar 18 jaar. Bovendien vraagt ze dat de overheid die aangepaste leeftijdsgrens strenger zou handhaven. Als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen heb ik op school geleerd, dus mijn achterdocht was meteen gewekt. Eén en ander leek me niet logisch. Een stinkstokkenfabrikant die zijn eigen onafgebroken toevoer aan zuivere longetjes gaat afsnijden, dat is toch gekkenwerk. Mocht ik aandeelhouder zijn van een sigarettenbedrijf dan zou ik me toch even achter de oren krabben. Want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, dat weet toch iedereen, en dat geldt even goed voor nicotinedealers. Dus waarom dit op het eerste zicht masochistische voorstel ? Wel, het blijkt te gaan om wisselgeld, een aalmoes die ze de heer Hoogervorst, minister van volksgezondheid, aanreiken omdat die met veel gevaarlijker plannen speelde. De minister wou namelijk het aantal verkoopspunten verminderen. Dat zag de tabaksindustrie helemaal niet zitten. Niet omdat het hen niet uit kwam, verre daarvan. Het ging hen in deze enkel om het belang van hun klanten. Die zouden immers echt niet minder gaan roken als er minder verkoopspunten waren, maar ze zouden er wel verder voor moeten lopen. De 'bewuste' roker werd zo de dupe van het volksgezondheidsbeleid. Ontroerend toch, die redenering à la 'een kleine minderheid verpest het voor de rest. Pak de criminelen hard aan maar laat de brave burger in vrede verder paffen.' Met 'bewuste rokers' worden, zo versta ik dan, alle sigarettenvreters boven de 18 jaar bedoeld. Die arme kindjes onder de 18, die moet je met hand en tand verdedigen, eens die magische grens voorbij echter ben je volwassen en dus vrij om te doen en te laten wat je wil, zo redeneren de producenten. Vogelvrij bedoelen ze wellicht. Om te worden bestookt met alle nog toegestane middelen om je alsnog uit de klauwen van de gezondheidskerk te bevrijden. De sigarettenfabrikanten op de barikades voor de keuzevrijheid van de burger, doe me een lol, alsof een nicotineverslaafde een vrij mens zou zijn. Vrijheid is een groot goed, zelfs de vrijheid om je longen te verpesten, maar wie heeft ooit beweerd dat die vrijheid de roker niets zou mogen kosten ? Laat ze maar een blokje verder lopen als ze willen 'scoren'. Bewegen is gezond en als ze enigszins buiten adem het adres van hun dealer bereiken zullen ze misschien even nadenken voor ze weer ettelijke euro's neertellen voor hun verslaving. Dat mogen we niet laten gebeuren, besliste men op de afdeling rampenbestrijding van UwTabakIsOnsFortuin. Laten we de voorstellen van de Stichting Sigarettenindustrie nog eens kritisch tegen het licht houden. Het optrekken van de leeftijdsgrens van 16 naar 18 betekent in de praktijk enkel dat je wat langer een beroep moet doen op je grote broer om je stuff te pakken te krijgen. Roken wordt er echt niet minder stoer van, wel spannender natuurlijk. En wat het handhaven van de leeftijdsgrens betreft. De sigarettenproducenten beseffen maar al te goed dat de staat veel te krap bij kas zit om achter elke toonbank een sigarettenflik te posteren. Een maat voor niets dus, afvoeren die onzin !
Het is winter in Vlaanderen, mooi winter in Vlaanderen, als de zon ongestoord door het zwerk flaneert, zwak nog, dat wel, maar mijn valige vel absorbeert met genoegen haar zalige toets, als een blank stukje canvas van een onvoltooid werk, dat verlangend naar kleur, onder schaduw bedolven, al eeuwen de hand van een meester ontbeert, die met strelende streek en in gelige kleuren, de kunst van het spelende licht demonstreert.
Ze lijkt nog verlegen bij 't begin van het jaar, maar in de kiem van haar schuchtere streven, zijn de roots van de lente gelegen.
Vlaanderen bulkt van het muzikaal talent. In die mate zelfs dat de VRT het nodig vond om voor de verkiezing van de Belgische inzending voor het eurosong-festival zeven zondagavonden te reserveren. Vier voorrondes, twee halve finales en een finale moeten Vlaanderen z'n eerste Sandra Kim opleveren. Ik kreeg de indruk dat het de VRT vooral te doen is om de poen. Daarmee doel ik niet op de tele-voting. Televoting is bij dit soort evenementen verplichte kost. Als het tienduizenden Vlamingen behaagt om via die weg hun sympathie uit te drukken jegens hun favoriete kandidaat, dat ze gerust hun gang gaan. Dat de helft van de stemmers niet in staat is een si mol van een la kruis te onderscheiden, daar zie ik geen graten in, dat zal op 6 mei in Athene heus niet anders zijn. Nee, laat ze maar bellen, de borst en bilofielen, de gadget-smullers, de jurkfanaten, de danspasjesverslaafden, de eurosonghaters, Nicole & Hugo, de burka-draagsters, nudisten, stalkers, VTM-afvalligen en overspelige ministers. Zelfs zielepoten die op zoek zijn naar een goed liedje en een grandioos stemgeluid mogen voor mijn part wegen op het eindresultaat. Hopelijk komt iemand bij de VRT op het idee om de opbrengst van de televote weg te schenken aan een goed doel, en nee, een nieuw glitterkostuum voor de hond van Bart Peeters voldoet niet aan die omschrijving. Tenzij het hier gaat om een in het kader van het Foster Parents plan geadopteerde windhond uit het door oorlog geteisterde Afghanistan natuurlijk. In dat geval kan er geen gouddraad genoeg zitten in zijn gilet. De Taliban zullen zich van pure schaamte opsluiten in hun grotten als ze merken dat zelfs de honden in hun land tegenwoordig beter gekleed gaan dan zijzelf. Maar ik wijk af. Terug naar onze geliefde staatszender. Die mag dan al een aardig sommetje opstrijken dankzij ons geparticipeer, veel substantiëler nog lijkt mij het bedrag dat ze via Eurosong uitsparen. Toegegeven, je hebt een zaal nodig, die je moet verwarmen, er zijn de camera's, de catering, de juryleden, Bart Peeters. Maar de artiesten, bij mijn weten komen die gratis en voor niks. En dat zijn lang niet allemaal hobbyisten die nog maar net de douchekop voor een micro ingeruild hebben. Kate Ryan, Els de Schepper, Pim, Barbara Dex, zelfs Belle Perez, allen komen ze braafjes opdraven en hun ding doen. En ondertussen ben je als omroep zeven weken lang verzekerd van een absoluut kijkcijferkanon. Schot in de roos, VRT !
Ik heb het de kippen maar niet verteld, vandaag. Maar goed ook, blijkt achteraf. Het bleek immers loos alarm. Voorlopig blijft onze landje gevrijwaard van de gevreesde vogelgriep. De Russische journalist die met verdachte symptomen in een Brussels ziekenhuis was opgenomen bleek bij nader inzien geveld door een ordinaire mensengriep. De Belgische kippen kunnen dus weer gerust ademhalen. Of toch de Belgische hobbykippen. Voor de legbatterijkippen kan de vogelgriep niet vroeg genoeg de grens oversteken. Kippen wiens bestaan op aarde al een hel is worden niet koud bij de gedachte aan een vervroegd afreizen richting hiernamaals. Als de kippen van onze eierfabrieken een vakbond hadden, lieten ze de vogelgriep nog vandaag opnemen in hun CAO. Heel anders ligt het bij de hobbykippen. Die hebben geen last van stress. Zo één keer om de twee dagen leggen ze een ei, niet omdat dat in hun contract staat, maar gewoon, omdat ze dat fijn vinden en omdat dat nu éénmaal leuk staat voor een kip. Zij zijn er in geslaagd van hun beroep hun hobby te maken. De hele dag lopen ze wat te shoppen in onze achtertuinen. Een aardwurm hier, een graankorreltje daar, alles op kosten van de huisbaas. En ondertussen maar kakelen met de vriendinnen. Wat wil een vrouw nog meer . . . Dan volg je natuurlijk met heel andere ogen het nieuws over de oprukkende vogelgriep. Want dat nieuws dat bereikt je toch wel. Eén of andere halfzachte hobbyist meent dat hij zijn dames een pleziertje kan doen met een vleugje klassiek. Ergens heeft hij eens gelezen dat kippen daar rustiger van worden. Dus wat doet zo iemand. Die zet zijn oude transistorradio in het kippenhok, afgestemd op Klara. Maar ook op Klara brengt men nieuws. Een onheilstijding als die van vanmiddag doet dan snel de ronde. Dat rolt dan een paar uur later het kippenhok hier binnen. Kakelvers van de kippenpers. En dan moet ik het zaakje weer gaan kalmeren, op ze inpraten, zeggen dat het allemaal wel zo'n vaart niet zal lopen. Maar zij horen ook die berichten, over massale slachtingen onder hun soortgenoten, professionals zowel als amateurkippen. Maar als hoentje kan je met je grieven niet terecht bij het Internationaal gerechtshof in Den Haag, tenzij dan aan het spit, natuurlijk.
'Maandag is hij er weer, voor mogelijk zijn derde finale. Tot maandag, half zeven dus voor een nieuwe Blokken.' Hoe vaak hebt u Ben Crabbé al niet iets dergelijks horen vertellen. Wel, Ben spreekt niet de waarheid, en dat weet hij, met andere woorden, Ben liegt. Niet alleen staat Ben niet in de 'Blokkenstudio' op het moment dat u naar Blokken kijkt. Ben zal daar ook maandag niet staan. Alle uitzendingen werden immers op voorhand ingeblikt. Ik weet dat, u weet het, bijna iedereen weet het. Toch doen we allemaal alsof er niks aan de hand is, we slikken de onzin als zoete koek. Alsof leugens plots perfect acceptabel worden zolang we maar allemaal weten dat er geen snars van waar is. Het lijkt wel alsof we er behoefte aan hebben onszelf voor de gek te houden, om de illusie die televisie is te vrijwaren. Als wij ons voor de tv zetten willen we niks liever dan geloven dat er achter het glas van onze kijkbuis een echte wereld schuilgaat waar wij op dat eigenste moment naar kijken. Alsof dat hele televisiecircus één continue stroom reality-tv is. Suspension of disbelief, zonder ophouden, dat beogen wij. Televisie als een eeuwig durend schakelprogramma waarin we eerst een bezoekje brengen aan de keuken van Piet Huysentruyt om daarna terug te keren naar de studio waar de omroepster ons meedeelt waar we vervolgens eens een kijkje gaan nemen. Wij zakken onderuit in onze luie stoel en draaien ons kritisch denkvermogen op een laag pitje. Nou, ik heb het er moeilijk mee, mijn pitje laat zich niet zo makkelijk downsizen. Ik ben me er voortdurend van bewust dat 90 procent van wat ik op tv zie voorgekookt en volslagen fake is. Vandaar dat films mij zo matig boeien, ik kan met moeite de neiging onderdrukken om teletekst te raadplegen om te kijken wat er nou werkelijk speelt in de wereld. Want die draait ondertussen wel door, 24/7 en live ! Die Duitsers in mijn oorlogsfilm, die zullen ook deze keer het onderspit wel delven. De omroepsters blijven zich ondertussen maar aan de tegenwoordige tijd bezondigen. "In Thuis krijgt Rosa vandaag te horen dat ...." of erger nog " Straks gaat Eugène Bervoets kokerellen bij de Zoeloe's . . . " alsof de VRT op dat moment nog een satellietverbinding aan het fixen is. Maar ik krijg pas echt de slappe lach bij aankondigingen van Science Fiction. "Vandaag krijgt kapitein Archer het aan de stok met een groep losbandige Klingons". Dan denk ik, nog in geen honderd jaar, meisje.
"Ach, die mens zit met een midlife-crisis", "Is die nu compleet zot geworden ? ", "Zijn wijn is zeker naar zijne kop gestegen". Het zijn maar een paar van de typische commentaren die in Vlaamse huiskamers weerklonken toen de burger vernam dat de Vlaams-Blauwe Rik Daems was gevallen voor de charmes van de Waals-Rode Sophie Pécriaux. Het leek aanvankelijk ook zo 'n bizarre combinatie. Tot ik Sophietje die avond op het 7-uur -journaal langs zag komen. Toen barstte ook mijn Y-chromosoom spontaan in serenades uit. Rik, ik kan je goed begrijpen, man, al begrijp ik bij God niet wat dat meisje in jouw ziet. Even dacht ik nog dat dit alles kaderde in de snode plannen van Elio di Rupo, die de Waalse beauté in de strijd wierp om zo het Vlaams verzet te breken. Een politieke strategie om bij middel van een blik wulpse Waalse wuvven de Vlaamse leeuw van zijn klauwen te beroven. Maar neen hoor, het bleek doodgewone liefde, wat zeg ik, hartstochtelijke liefde, vruchtbare liefde. De eerste kleine is al op komst. Hun paarse passie kostte hem wel zijn job als VLD-fractieleider. Het ging hem zowiezo al niet voor de wind de laatste jaren. Een mislukt ministerschap, een ijdele gooi naar het partijvoorzitterschap, de verloren strijd om de Leuvense burgemeestersjerp . . . Maar nu, bingo ! Malchance in het politieke spel, geluk in de liefde, zullen we maar zeggen. Blijkbaar heeft hij van vrouwen meer kaas gegeten dan van wijn. En u weet Belgische kazen, die blijven verbazen. Vergeef mij m'n literaire spielerei. Tja, relaties op het werk, dat is niet zonder risico natuurlijk. Hoe zou het eigenlijk gegaan zijn? Bij gebrek aan vakliteratuur, in casu Dag Allemaal, ben ik genoodzaakt mij hier aan wilde speculatie te bezondigen. Even kijken wat het net mij leert. Ah, een mogelijk aanknopingspunt. Van 17 tot 22 maart 2004 brengen 4 Belgische politici een werkbezoek aan Taiwan. Paul Wille, Hendrik Daems, Christiane Vienne en .... jawel ene Sophie Pécriaux. Zou de vonk toen zijn overgeslagen ? Een vleugje Aziatisch mysterie, ver van huis, je drinkt een glaasje, je kijkt net iets te lang in mekaars ogen. Ik geef toe, het is puur giswerk, maar het zou kunnen. Wat ook de voorgeschiedenis weze, het voorlopige tussenresultaat kan tellen. Binnenkort zit Hendrik Daems opnieuw tot over zijn oren in de pampers. En veel rood of blauw zal hij daarin niet aantreffen. Het zal hem wellicht nauwelijks deren. Voorlopig bekijkt hij het leven door een roze bril. Profiteer er van, Rik, zo lang het duurt ! Want zoals Jean-Pierre Claris de Florian schreef: "Plaisir d'amour ne dure qu'un moment, chagrin d'amour dure toute la vie."
Men zegt: de tijd is relatief. Men zegt: de tijd, hij is niet echt. Tijd is louter een illusie, bron van eeuwige confusie. Tijd is slecht, is wat ik zeg. Tijd heeft enkel Lijden lief. Dood de Tijd, luidt mijn conclusie.
Elke stonde van geluk, loopt jachtig op zijn toekomst stuk, maar in tijden van verdriet, neemt hij uitgebreid de tijd, want hij geniet, van elke traan, van al wat lijdt, in ons ondermaans bestaan.
De tand des tijds breekt broze botten. De tand des tijds laat tanden rotten, verschrompelt elke ruggegraat, verrimpelt ieder jong gelaat, het is warempel ongehoord, hoe hij dagelijks ongestoord zijn gruwelijke gangen gaat. Dan dooft hij zonder mededogen, het levenslicht in onze ogen, en laat ons afgetakeld achter.
Kon ik gisteren nog met moeite de slaap vatten, gekweld door het mysterie van de hoge prijs van de aardappelen, vandaag werd mijn geest alweer bevangen door een andere prangende vraag. Zou de wereld veiliger zijn als ieder land zijn persoonlijk kernwapen had ? Ik ben geneigd deze vraag met neen te beantwoorden. Laat ons klein beginnen. Geef iedere burger in ons land een vuurwapen en je mag je verwachten aan een gevoelige steiging van het aantal schotwonden. Wie zo'n ding ter beschikking heeft, kan blijkbaar moeilijk aan de verleiding weerstaan er ook gebruik van te maken. Toch zal geen enkele burger onder deze omstandigheden bereid zijn afstand te doen van zijn wapen. Dat zou hem namelijk weerloos achterlaten temidden een schietgrage menigte. De moraal van dit verhaal: eens iedereen zich tot de tanden heeft bewapend, voelt niemand zich nog veilig zonder, en daarmee bedoel ik niet 'zonder tanden'. Ander uitgangspunt nu. Stel, geen enkele burger bezit een wapen. Dat scheelt enorm in de schotwonden, dat geef ik u op een briefje. Toch zal het de burgers nauwelijks remmen in hun vurig verlangen mekaar de das om te doen, middels mes, ijspriem, kettingzaag of het alom populaire stompe voorwerp van onbekende oorsprong. Creativiteit in deze is de mens niet vreemd. Je zal dan altijd mensen vinden die zich via de aankoop van een vuurwapen op de top van de pyramide willen vestigen. Want in een wereld van messen en speren is de revolverheld koning. Deze revolverhelden zullen,indien zij zich bedreigd voelen, niet aarzelen hun schietkunsten te vertonen. Daar wordt de buurman vanzelfsprekend niet vrolijk van. Ik moet me dringend ook zo'n toverstok aanschaffen denkt die. Zo gaat de kogel aan het rollen en een paar jaar later slapen we allemaal met een Colt onder ons hoofdkussen. Zie daar mijn dilemma. Leuk gevonden, hoor ik u zeggen - ik hoor wel vaker stemmen - , maar uw verhaaltje klopt niet. Kom maar eens kijken onder mijn hoofdkussen. Deze burger slaapt nog steeds zonder. Mijn antwoord hierop is drieledig. Ten eerste, hebt u al eens onder het hoofdkussen van uw wederhelft gekeken ? Ten tweede, wetten beperken in ons land het wapenbezit. Ten derde, vele burgers vertrouwen nog steeds op de politie voor hun verdediging. Een vertrouwen dat in andere landen vaak ontbreekt. Toen de Irakezen twee jaar geleden verplicht werden hun wapens in te leveren, kwam daar nauwelijks wat van terecht. Geen enkele Irakese huisvader wou immers het recht opgeven zijn gezin te beschermen in een land gedomineerd door criminaliteit en terreur. Hier en daar leverde iemand wel een gammel wapen in. Van het geld dat hij daarvoor ontving kon hij zich dan op de zwarte markt een performanter schiettuig aanschaffen. Het Iraakse voorbeeld maakt meteen pijnlijk duidelijk hoe relevant mijn vuurwapen-analogie zou kunnen zijn voor het geschaak met het groffere geschut. Vervang burger door land, vuurwapen door kernwapen en meteen wordt het je duidelijk waarom zovele landen er alles voor over hebben om zich van een nucleair arsenaal te verzekeren, ook al is het collectief resultaat een wereldomspannend instabiel nucleair kruitvat. Net zoals Irak is de wereld chaotisch. Een algemeen geaccepteerde wereldpolitie bestaat niet en internationale wetten zijn als het er op aan komt vaak het papier niet waard waarop ze geschreven zijn. Nogal wiedes dus dat Iran een kernwapen wil. Uncle Sam kan dreigen met zijn stok tot hij een ons weegt, Europa mag zwaaien met zijn wortel tot die wortel wortel schiet. Iran is geen ezel !
We zullen de jongen nog een kans geven. Zo moet het ongeveer geklonken hebben op de marketing-afdeling van Telenet. En zo kreeg ik vandaag voor de zoveelste keer hun folder in de brievenbus. Dit alles om mij het heuglijke nieuws te melden dat Telenet Internet in de toekomst dubbel zo snel zou worden. De juffrouw op pagina één van de folder neemt in verwondering haar hoofd in handen, ze zit erbij alsof ze denkt: "Ik kan het niet geloven, dat dit mij nog mag overkomen". Helaas kan ik haar enthousiasme niet delen, ook al omdat ik daarvoor niet betaald word wellicht. Maar vooral toch omdat ik weinig heil zie in deze grote sprong voorwaarts. Telenet is zo vriendelijk om de argumenten daarvoor zelf aan te reiken. Zo lees ik in hun folder dat ik in de toekomst slechts één seconde zal moeten wachten om een mail met een foto te ontvangen. Vroeger kostte me dat nog twee volle seconden. Winst: één seconde. Voor het downloaden van een liedje levert de verdubbeling van snelheid me vier seconden tijdswinst. Pas voor het van het net halen van grote bestanden, bijvoorbeeld een game van meer dan 200 megabyte levert het je een substantieel voordeel op, volgens hun cijfers: 3,5 minuut.(*). Wie zijn dagen vult met het downloaden van complete collecties mp3 's of dvd's zal in de wolken zijn over deze evolutie. De copyright-politie net ietsje minder, vrees ik. Zelf heb ik sinds ik over breedband beschik nog zelden het gevoel gehad te moeten wachten. Veel belangrijker vind ik het dat mijn internetverbinding perfect functioneert. Wachten tot mijn internetverbinding tot stand komt, dat vind ik pas vervelend. Storingen op het net, daar zou men eens wat aan moeten doen. Maar wat serveert men ons ? Sneller surfen tegen dezelfde prijs. Als dat kan, dan moet even snel surfen tegen een lagere prijs toch ook kunnen ... Vergeef me, af en toe laat ik mijn naiviteit spontaan opborrelen. Tuurlijk kan dat niet ! Dat zou Telenet immers handen vol geld gaan kosten. Wat een ridicuul idee. Het gaat met breedbandverbindingen net zoals met computers, consumentenelectronica en automobielen. Allen worden ze doorheen de jaren steeds meer volgestopt met allerlei snufjes en hun prestaties worden in die mate opgedreven dat ze uiteindelijk ongeveer op hetzelfde prijsniveau blijven. Altijd krijg je meer voor dezelfde prijs. Nooit eens hetzelfde voor minder. Het vermogen van personenwagens bijvoorbeeld nam de laatste twintig jaar met meer dan een derde toe. Wat als er in jouw wagen nou eens de motor zou zitten van een wagen uit 1985 ? Hoeveel zou die jou dan minder kosten ? Je zal het antwoord nooit weten, de versie uit 1985 wordt niet meer gemaakt. De optie om hetzelfde voor minder geld te verkopen dankzij technische vooruitgang blijkt te vloeken met de kern van onze economische ordening. Maar waarom eigenlijk ? Is het misschien zo dat enkel het systematisch opdrijven van de eisen de economie aan de draai kan houden ? Staat enkel het 'meer voor hetzelfde'-principe garant voor een continue groei ? Stokt anders de motor van ons BNP ? Voer voor economen, zou ik zeggen. Maar voor deze brave consument ziet het er naar uit dat hij voorlopig naar zijn goedkoper abonnementje mag fluiten. Dat laatste gelukkig nog altijd gratis en voor niets.
(*) Dit zijn de cijfers voor de abonnementsformule Telenet ExpressNet. Voor de duurdere abonnementen levert de verdubbeling van de snelheid uiteraard nog minder tijdswinst op.
"Er zijn nog 223433 wachtenden voor u . . . er zijn nog 223368 wachtenden voor u . . ." Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het er werkelijk zo aan toe gaat in Mekka maar voor velen in de immense stroom slenterende pelgrims zal het heus zo wel voelen. Met miljoenen zijn ze weer afgereisd naar Saoedi-Arabië om daar hun religieuze plicht te vervullen: De Hadj, één van de zeven peilers van de Islam. De Hadj kennen wij vooral door de beelden van de tienduizenden pelgrims die in tegenwijzerszin rondjes draaien omheen de Kabba, het vierkantig bouwsel dat fungeert als de religieuze spil van de Moslim wereld. Kwasi even vertrouwd zijn we met de nieuwsberichten over Moslims die omkomen in het gewoel. In 2004 vielen er 251 doden, vertrappeld door de mensenmassa. In 1990 kostte de Hadj het leven aan bijna 1500 mensen. Enkele dagen geleden was het weer goed raak. Een hotel stortte in, 76 pelgrims lieten het leven. Hier en daar kon men verwijten horen aan het adres van de Saoedische overheid. Deze zou zich te weinig om de veiligheid van de bedevaardgangers bekommeren. Vanzelfsprekend kan ik van achter mijn pc 'tje onmogelijk beoordelen of deze beschuldigingen steek houden. Wel, zou ik me willen wagen aan enige overpeinzingen van economische aard. En met mijn economische bril op krijg ik één zaak scherp in beeld. Mekka kent geen concurrenten. Waar je als Mickey Mouse believer met vliegangst nog altijd je toevlucht kan zoeken tot Disneyland-Parijs ben je als Moslim wel verplicht om naar het enige echte Mekka af te zakken. Want Mekka is een tolpoortje op weg naar het paradijs. Dat de tol die je er betaalt soms je leven is, daar heb je je als moslim maar bij neer te leggen. Als jij het daar moeilijk mee hebt, nou, dan blijf jij toch lekker thuis. Men zal je in de hel met open armen ontvangen. Niemand zal jou in Mekka missen, aan Moslims geen gebrek. Nooit eerder immers had Mohammed zoveel volgelingen. Nee, de toeristische dienst van Mekka hoeft voorlopig nog geen kaarsjes te branden. De religieuze trekpleisters van de stad blijven tot in lengte van dagen verzekerd van hun geboeid publiek. Daar kan zelfs Rome niet aan tippen.
Excellenties, professoren, dames, heren en doctoren, mag ik u allen welkom heten op deze hoogmis van het weten.
Vanuit holistisch perspectief leek het mij heel attractief om met de knapste biologen, fysiologen, psychologen, pedagogen, ontologen, darmologen, inderdaad, die heb ik uit mijn duim gezogen en met de beste dietisten, kinesisten, moralisten, analisten en juristen, op hoog niveau te redetwisten.
Elkéén vanuit zijn specialisme, gespeend van sec reductionisme zal zich zonder defaitisme in een vlaag van optimisme buigen over 't wetenschappelijk hiaat waar het ons vandaag om gaat, waarom een mens van bonensoep zo'n berestraffe winden laat.
Driekoningen indachtig kwam ook de softwaremonarch uit het westen vandaag met een cadeautje aanzetten. Een vaccin voor zijn geestelijke kroost. Alle Microsoft-ukkies vanaf Windows 2000 moeten dringend bij de de dokter langs voor een prik. Daarna kunnen ze weer volstrekt veilig hun gang gaan op het internet. Althans, dat moeten wij toch geloven. Microsoft vond het aanvankelijk niet eens nodig zich te haasten bij het zoeken naar een lapmiddel voor de laatst ontdekte zwakke plek in zijn besturingssystemen. Oorspronkelijk was het bedrijf van plan pas op 10 januari een wit konijn uit de hoge hoed te toveren. Maar 'strong consumer sentiment', lees 'razende klanten' noopten de softwarereus uit Redmond het gaspedaal even wat dieper in te drukken. Het ging dan ook om wat door veiligheidsexperten 'het grootste lek ooit' werd genoemd. Enkel en alleen door het bekijken van plaatjes met je browser kon je computer al besmet raken. Straffe kost, nietwaar. Je hoeft als gebruiker dus geen immense stommiteiten uit te halen, een simpele blik volstaat. Op één of ander nieuwsbulletin, vraag me niet meer hetwelke, kwam een deskundige aan het woord die ons allen waarschuwde voor onveilige sites. Want daar zou je het meeste risico lopen op besmetting. Maar wat is nu een onveilige site ? Hoe weet ik op voorhand of een site wel of niet veilig is ? Bestaat er een lijst van veilige sites , en zo ja, op welke, hopelijk veilige site, kan ik die dan raadplegen ? Volgens de expert liep je vooral gevaar bij het bezoeken van pornosites. En ik die dacht dat virtuele sex, veilige sex was. Nou, mooi niet dus. Het begrip femme fatale krijgt hierdoor weer een extra dimensie. En ineens heb ik ook door waarom men in deze context zo vaak de vakterm 'lekkere vrouwen' hanteert. Met hoe appetijtelijk ze ogen heeft dat dus niks te maken. Lekker wordt hier simpelweg gebruikt als de vergrotende trap van lek. Lek, lekker, lekst. Lekst ... leuk rijmwoordje is dat.
<B> Eerste hulp bij Hypertext</B > ---------------------------------------------
'Van al die lekkere vrouwen raak je danig oversekst, Ze hebben met hun borsten zelfs mijn pjoetertje behekst de dokter zei: "Geen plaatjes meer ! Beperk je maar tot tekst." Maar lees geen letter windowscode ... want die uit Redmond zijn het lekst.
Ach, al bij al mogen we nog van geluk spreken dat Microsoft geen merk van condooms is . . .
Nog een paar dagen en hij gaat de deur uit, de kerstboom. Traditioneel gunt men de drie koningen nog de gelegenheid om Maria een kraambezoekje te brengen. Als kind zette ik tijdens de kerstvakantie elke dag de driekoningsbeeldjes een beetje dichter bij het stalletje. Pas op zes januari mochten ze naar binnen. Even, net lang genoeg om zich van hun lading goud, wierook en mirre te ontdoen. Dat goud kon de heilige familie absoluut gebruiken, bijvoorbeeld om zich op een degelijker adres te kunnen vestigen dan in zo'n armzalig beestenhotel. De wierook en mirre zullen ook wel welkom geweest zijn. Als je al bijna twee weken samenhokt met een os en een ezel die het laten vallen waar ze staan en je zit daarbij tot over je oren in de gevulde pampers dan zeg je geen nee tegen een exclusieve toiletverfrisser. Eens de wijzen echter weer oostwaarts verdwijnen, verdwijnen ook de kerstbomen bij bosjes uit onze woonkamers. De meesten onder hen zullen hun kerstverlof niet overleven. Ontworteld als ze zijn, kunnen zij niet meer terug naar hun oude stekje. Volgend jaar zal een volgende generatie jonge sparren hetzelfde lot ondergaan. Triest toch. De ene kleine is pas geboren en de andere moet er aan geloven, want wat zijn kerstbomen anders dan onschuldige babysparretjes. Jawel, ons zo kindvriendelijke kerstverhaal mondt uit in een orgie van botanische babymoord, voorwaar geen bijster Christelijke gedachte. Of zou er meer achter zitten ? Op de keper beschouwd is de kerstboom natuurlijk helemaal geen Christelijke maar een Germaanse traditie. De Rooms-Katholieke kerk was oorspronkelijk helemaal niet gediend van dat heidens gedoe en probeerde de kerstboom dan ook te weren. Zonder veel succes, dat vieren we nu elk jaar. Maar ondertussen is het toch bijltjesdag voor miljoenen babysparretjes, een rituele genocide van ketters naaldgeweld zodat Rome uiteindelijk toch nog zijn gram haalt.
Dat ik niet bepaald op grote voet leef, dat besef ik maar al te goed, het saldo op mijn spaarrekening is daar debet aan. Vandaag kwam ik er echter achter dat ik anno 2006 zelfs op te kleine voet leef. Dat bleek bij mijn bezoek aan de schoenwinkel. De koopjes kwamen niks te vroeg want mijn enige paar 'goede' schoenen had zijn beste tijd gehad. Nu ben ik op het gebied van schoenen absoluut geen veeleisende klant. Ik stel me slechts drie vragen : "Passen ze ?", "Zijn ze zwart ?" en "Kan ik ze betalen ?". Meer dan een kwartiertje zal ik aan schoenaankopen zelden verliezen. Tot vandaag dan. Vanaf vandaag val ik onder de rubriek borderline-volwassenen. Dat ik met mijn 39 nooit hoge ogen zal gooien in basket-middens, daar heb ik me al lang bij neergelegd. Maar toen ik deze namiddag op zoek ging naar mijn maat kreeg mijn mannelijk ego een stevige dreun te verwerken. Ik liep langs de rekken op zoek naar mijn bordje. 44 , 43, ....41, 40 ... hé, waar hing nou dat bordje met 39 toch ? Toen merkte ik het op. Helemaal aan het uiterste einde van het laatste rek, net voor de gang die de volwassenen- van de kinderafdeling scheidde. Amper twee meter lag ik nog voor op de infantiliteit. Enfin, zo lang ik maar aan de juiste kant van de grens blijf dacht ik bij mezelf terwijl ik op zoek ging naar een goedkoop paar zwarte schoenen. Maar die vond ik niet. De hele collectie maat 39 bleek zich te beperken tot één paar bruinleren mormels. Met lood in de schoenen ben ik het gangpad overgestoken om er aan herinnerd te worden dat zwart geen populaire kleur is bij kinderen. Geel, rood, groen,paars en alle mogelijke combinaties daarvan, toeters, bellen, u vraagt , wij draaien, maar een doodgewoon paar zwarte schoenen, dat zat er niet in. Dan maar terug naar de overkant. Misschien stond daar wel een extra kleine maat veertig in de rekken ... En ja hoor, zwart, 10.97 euro en ze pasten, 't is te zeggen, ze waren iets te groot, maar aan dikke sokken heb ik thuis geen gebrek. Op naar de kassa dus. Kassa, heet het officieel, maar het leek wel een douanepost van een bananenrepubliek. De schoendoos ging open, de schoenen werden aan een visuele inspectie onderworpen. Daarna verdween de kassabediende minutenlang met het schoeisel. Ondertussen groeide de rij met wachtende klanten. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Stond ik op één of andere lijst van staatsgevaarlijke individuen met schoenmaat 39 ? Zou ik weldra worden weggeleid door mannen met zwarte zonnebrillen en schoenmaat 44 die me zouden aan de tand voelen over mijn plotse zucht naar een maatje meer ? En wat zou het worden, Abu Graibh of Guantanamo ? Toegegeven, er zaten enkele gaten in mijn oude schoenen, maar die waren toch niet van die aard dat ze een substantiele hoeveelheid Semtex konden verbergen . . . Eindelijk daagde de bediende terug op en mocht ik betalen. "Alstublieft, meneer en tot ziens", klonk het uit zijn mond maar in zijn ogen las ik : "Vandaag ontspring je nog de dans, mister 39, maar we houden je in de gaten."
Het jaar is nog maar net uit de startblokken of daar dient de eerste flater van intercontinentale proporties zich al aan. De Verenigde Naties verbieden de uitvoer van kaviaar. Daarmee heeft deze organisatie het bij mij voorgoed verkorven. De VN is een vermolmde constructie, een versleten coureur die het contact met het peloton al lang verloren heeft maar verplicht is tot verder pedaleren bij gebrek aan een bezemwagen. Verbieden, wat een belachelijke strategie, economische fossielen zijn het. Wat staat nou meer symbool voor welvaart en luxe dan kaviaar ? Als de VN streeft naar meer welvaart in de wereld impliceert dat dus ook meer kaviaar. En hoe zorgen we tegenwoordig voor meer welvaart ? Juist, door internationale handel. Alle deuren open voor de export, met andere woorden ! It 's elementary, Dr Annan. De redding van de steur als soort vereist een drastische stijging van de vraag naar kaviaar. Want als de vraag stijgt, dan stijgt ook de prijs en hup, de motor van de vrije markt slaat aan. De hoge kaviaar-prijs zet de kaviaarproducenten aan tot investeringen en innovatie. Dat leidt op zijn beurt tot een hogere kaviaarproductie zodat de prijs weer zakt, maar bij een hoger volume. Eindresultaat : Meer kaviaar aan een billijker tarief , meer welvaart, iedereen tevreden ! Maar wat doet de VN. Ze verbiedt de export. Niet alleen hebben ze geen kaas gegeten van economie, op biologie scoren ze evenmin een voldoende. Anders hadden ze wel geweten dat alles wat niet nodig is in de natuur gedoemd is te verdwijnen. Survival of the fittest, alle overbodige onzin in de natuur wordt meedogenloos geëlimineerd. Ontneem de steur zijn rol als waterkip en je tekent zijn doodvonnis. Doelloos rondzwemmend in de wereldzeeën zal een existentialistische crisis de soort infecteren. Het aantal steur-zelfmoorden zal schrikbarend toenemen nu zij hun raison d' être gaan verliezen. Ga maar na hoe het de walvissen is vergaan sinds zij niet meer onbeperkt bejaagd worden. Massaal kiezen zij ervoor te stikken onder hun eigen gewicht op onze stranden. Een symbolische daad met als boodschap: Het leven weegt ons te zwaar. De zinledigheid drukt op ons nu de mens als zingever ons verlaten heeft. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Tijd voor actie ! Een campagne hebben we nodig, zo iets als die campagne voor vlees en kaas, maar dan wereldwijd. Vanuit alle mogelijke invalshoeken moet de wereldburger overtuigd worden van de noodzaak van het eten van viseieren. "Kaviaar, uit respect voor de zee." "Kaviaar, als teken van trouw." En wat dacht u van : "Kaviaar, zo kwam u nooit klaar !" Kaviaar als biologisch alternatief voor het blauwe pilletje. De steur zal ons dankbaar zijn.
Toen Ukraïne eind 2004 zijn oranje revolutie kende en daarmee radikaal zijn blik op het Westen richtte zat men in Rusland met een reuzegroot probleem. Net nu Rusland zijn ster weer rijzende zag probeerde één van zijn buurlanden zich uit zijn politieke omklemming los te wrikken. Geen oranje vlaggen boven het Kremlin dus, Putin lachtte groen. Maar hij was zo slim om niet meteen terug te gaan meppen. Dat zou enkel koren op de molen geweest zijn van zijn politieke opponenten in Ukraïne. Putin had geduld. En kijk, we zijn een jaar verder en de franje van het oranje is reeds enigzins vergeeld. De verenigde oppositie van weleer bleek een broze coalitie. Een paar maanden geleden nog werd eerste minister Tymoshenko, icoon van de Oranje Revolutie door president Viktor Yushchenko de laan uitgestuurd, u herinnert zich nog wel de beelden van hen beiden samen op het 'Plein van de Onafhankelijkheid' in Kiev, Belle en het beest, zij de knappe heldin, hij, de politicus met het pokdalige gezicht, een cadeautje van zijn politieke vijanden, zo gaat het verhaal. Maar vandaag zijn de wittebroodsweken van de revolutie voorbij en kijk nou eens wie daar aan de deur klopt. Jawel, de heer P. uit M. Want officieel mag het dan het energiebedrijf Gazprom zijn dat het aan de stok heeft met Ukraïne, iedereen weet wie er vandaag de dag de scepter zwaait in Moskou. De Russische beer ruikt zijn kans en slaat terug. Eens kijken hoe hoog ze nog van de toren blazen met de kachel op ontdooistand moeten ze daar in het Kremlin gedacht hebben. Tussen haakjes, tegen zondag verwacht men in Kiev temperaturen tot -14 ° C. Gazprom drukt evenwel zijn West-Europese klanten op het hart dat het er alles aan zal doen om een betrouwbare gastoevoer te verzekeren. Een boodschap met een dubbele bodem natuurlijk, enerzijds worden we gerustgesteld, tegelijkertijd echter worden we fijntjes herinnerd aan onze groeiende afhankelijkheid van Rusland, dat op dit moment 20 procent van het in Europa verbruikte aardgas levert. Vraag is wat Europa nu gaat doen. Ukraïne koos resoluut voor het Westen. Zal dat Westen met evenveel enthousiasme de belangen van haar nieuwe bondgenoot verdedigen, ook als ons dat koude voeten zou kunnen bezorgen ? Snel genoeg zal blijken hoe hartverwarmend de liefde tussen ons en de Ukraieners is. Ik ga alvast op zoek naar een extra deken. Misschien een tip voor de koopjes.
Daar is het dan, dat nieuwe jaar waar zovelen al zo lang naar uitkeken. 2005 is niet meer, streep eronder. Gedane jaren nemen geen keer. Hoe is dit jongste jaar u tot nu toe bevallen ? Bent u uw kater al teboven ? Eigenlijk begint een nieuw jaar pas echt op twee januari. Dan verstomt het feestgedruis, je spijsvertering herwint z'n evenwicht, de eerste rekeningen vinden hun weg naar je brievenbus. Want één ding is wel zeker, een gratis jaar wordt het alvast niet. Ik kan dus maar hopen dat u uw rekening niet tot op de bodem geplunderd heeft tijdens uw winkelexpedities doorheen Vlaanderens winkelstraten. Voor de rest is 2006 nog een vat vol onzekerheden, één van die intrigerende karakteristieken verbonden met het concept toekomst. Maar als ik een gokje mag wagen zou ik zeggen, ik voorzie vooral meer van hetzelfde. Meer van dat wapengekletter, precisiebombardementen en minder geraffineerde zelfmoordaanslagen, meer oeverloos geconsumeer, meer achteloze verspilling van de rijke bronnen van moeder aarde alsof er ergens in een magazijn nog een reserve-aarde op ons ligt te wachten mocht het fout gaan. Vindt u mij nu wat negatief klinken ? Ach, negativisme is niks anders dan het weloverwogen realisme van de pessimist. Het is natuurlijk niet geheel uitgesloten dat onze wereldleiders zich plots als engeltjes gaan gedragen. Het zou kunnen, maar erg waarschijnlijk is het niet. Ik zou er alleszins mijn spaarcentjes niet op verwedden. Mensen veranderen immers niet omdat ze een nieuwe kalender in gebruik nemen. Daarvoor is meer nodig dan wat goede voornemens. Verwacht je dus voorlopig maar niet aan een trendbreuk. Ieder nieuw jaar brengt natuurlijk ook echte verassingen met zich mee. Gebeurtenissen die ons met verstomming slaan. Zoals de totaal ontoereikende respons van 's werelds grootste wereldmacht toen New Orleans onder water liep. Zo zullen er ongetwijfeld ook dit jaar enkele surprises op het programma staan. Misschien worden we in 2006 wel gecontacteerd door intelligent buitenaards leven. Misschien worden we nog voor Pasen ingelijfd bij het intergalactisch imperium van de Wakakoekoe's. Eerlijk gezegd zou het me zelfs nauwelijks verbazen mochten de Wakakoekoes dat zonde van de moeite vinden en ervoor opteren om onze blauwe knikker vanop een veilige afstand een neutraliserende anti-materie behandeling te geven. Ik denk dat ik die dag maar eens lekker lang zal uitslapen.
Van achter het raam van de woonkamer kijkt de kat de tuin in, likkebaardend. Ze droomt zich een plekje aan de feestdis. Verlangend richt poes haar blik op de pluimige hapjes die zich verzameld hebben op de met vetbollen versierde vlierstruik naast het gazon. Dan kijkt ze me aan, verwijtend. Ook deze winter is ze er nog niet in geslaagd een vogeltje te pluimen. Wat wil je, lijkt ze te denken, met die krakkemikkige constructie van jou mag je een plekje in de vogelval top-10 wel vergeten. Neem nou dat idiote voederhuisje. Hoe kom je erbij om dat ding op een twee meter hoge glibberige paal te timmeren ? Zo maak je het de vogels wel erg makkelijk. En die vetbollen, kunnen die niet wat lager ? Tien centimeter boven de grond lijkt me meer dan voldoende. Hoe leeg moet een hoofd wel zijn om een val midden in open terrein neer te planten. Ze zien mij van mijlen ver al aankomen. Iedere vallenconstructeur met een onsje jachtinstinct zou opteren voor een geaccidenteerde setting, zodat ik me lekker in een hinderlaag kan leggen. Zoals de zaken er nu voor staan kan ik mijn wildschotel wel vergeten. Zonde is het. Je reinste verspilling van lokaas. Kijk nou die sappige koolmezen eens. En maar schransen van die vetbol. Wat zouden die smaken op een bedje van wintergras. Of die volgevreten appelvink, appelvink met broodkruim, waar is de tijd. En ik moet het stellen met een paar grijze muizen, terwijl dat gespuis zich ondertussen vetmest. Wat een ellende, ze zitten me verdorie uit te lachen, die arrogante vliegbeesten. Zover is het dus gekomen, ik ben de risee van het vogelrijk. Dat ik dat op mijn ouwe dag nog moet meemaken. Ach, ik kan er niet meer tegen. Ik ben dringend aan een borrel toe. Garçon, garçon ! Nog een schoteltje melk voor mij. Lauw en zonder water deze keer. Ik kan het gebruiken. En breng me nog zo'n blikje, zo één met gevogelte ! Dat hij barst, mijn cholestorolspiegel, ik zal er mij volgend jaar wel een nieuwe aanschaffen.
