Kon ik gisteren nog met moeite de slaap vatten, gekweld door het mysterie van de hoge prijs van de aardappelen, vandaag werd mijn geest alweer bevangen door een andere prangende vraag. Zou de wereld veiliger zijn als ieder land zijn persoonlijk kernwapen had ? Ik ben geneigd deze vraag met neen te beantwoorden. Laat ons klein beginnen. Geef iedere burger in ons land een vuurwapen en je mag je verwachten aan een gevoelige steiging van het aantal schotwonden. Wie zo'n ding ter beschikking heeft, kan blijkbaar moeilijk aan de verleiding weerstaan er ook gebruik van te maken. Toch zal geen enkele burger onder deze omstandigheden bereid zijn afstand te doen van zijn wapen. Dat zou hem namelijk weerloos achterlaten temidden een schietgrage menigte. De moraal van dit verhaal: eens iedereen zich tot de tanden heeft bewapend, voelt niemand zich nog veilig zonder, en daarmee bedoel ik niet 'zonder tanden'. Ander uitgangspunt nu. Stel, geen enkele burger bezit een wapen. Dat scheelt enorm in de schotwonden, dat geef ik u op een briefje. Toch zal het de burgers nauwelijks remmen in hun vurig verlangen mekaar de das om te doen, middels mes, ijspriem, kettingzaag of het alom populaire stompe voorwerp van onbekende oorsprong. Creativiteit in deze is de mens niet vreemd. Je zal dan altijd mensen vinden die zich via de aankoop van een vuurwapen op de top van de pyramide willen vestigen. Want in een wereld van messen en speren is de revolverheld koning. Deze revolverhelden zullen,indien zij zich bedreigd voelen, niet aarzelen hun schietkunsten te vertonen. Daar wordt de buurman vanzelfsprekend niet vrolijk van. Ik moet me dringend ook zo'n toverstok aanschaffen denkt die. Zo gaat de kogel aan het rollen en een paar jaar later slapen we allemaal met een Colt onder ons hoofdkussen. Zie daar mijn dilemma. Leuk gevonden, hoor ik u zeggen - ik hoor wel vaker stemmen - , maar uw verhaaltje klopt niet. Kom maar eens kijken onder mijn hoofdkussen. Deze burger slaapt nog steeds zonder. Mijn antwoord hierop is drieledig. Ten eerste, hebt u al eens onder het hoofdkussen van uw wederhelft gekeken ? Ten tweede, wetten beperken in ons land het wapenbezit. Ten derde, vele burgers vertrouwen nog steeds op de politie voor hun verdediging. Een vertrouwen dat in andere landen vaak ontbreekt. Toen de Irakezen twee jaar geleden verplicht werden hun wapens in te leveren, kwam daar nauwelijks wat van terecht. Geen enkele Irakese huisvader wou immers het recht opgeven zijn gezin te beschermen in een land gedomineerd door criminaliteit en terreur. Hier en daar leverde iemand wel een gammel wapen in. Van het geld dat hij daarvoor ontving kon hij zich dan op de zwarte markt een performanter schiettuig aanschaffen. Het Iraakse voorbeeld maakt meteen pijnlijk duidelijk hoe relevant mijn vuurwapen-analogie zou kunnen zijn voor het geschaak met het groffere geschut. Vervang burger door land, vuurwapen door kernwapen en meteen wordt het je duidelijk waarom zovele landen er alles voor over hebben om zich van een nucleair arsenaal te verzekeren, ook al is het collectief resultaat een wereldomspannend instabiel nucleair kruitvat. Net zoals Irak is de wereld chaotisch. Een algemeen geaccepteerde wereldpolitie bestaat niet en internationale wetten zijn als het er op aan komt vaak het papier niet waard waarop ze geschreven zijn. Nogal wiedes dus dat Iran een kernwapen wil. Uncle Sam kan dreigen met zijn stok tot hij een ons weegt, Europa mag zwaaien met zijn wortel tot die wortel wortel schiet. Iran is geen ezel !
We zullen de jongen nog een kans geven. Zo moet het ongeveer geklonken hebben op de marketing-afdeling van Telenet. En zo kreeg ik vandaag voor de zoveelste keer hun folder in de brievenbus. Dit alles om mij het heuglijke nieuws te melden dat Telenet Internet in de toekomst dubbel zo snel zou worden. De juffrouw op pagina één van de folder neemt in verwondering haar hoofd in handen, ze zit erbij alsof ze denkt: "Ik kan het niet geloven, dat dit mij nog mag overkomen". Helaas kan ik haar enthousiasme niet delen, ook al omdat ik daarvoor niet betaald word wellicht. Maar vooral toch omdat ik weinig heil zie in deze grote sprong voorwaarts. Telenet is zo vriendelijk om de argumenten daarvoor zelf aan te reiken. Zo lees ik in hun folder dat ik in de toekomst slechts één seconde zal moeten wachten om een mail met een foto te ontvangen. Vroeger kostte me dat nog twee volle seconden. Winst: één seconde. Voor het downloaden van een liedje levert de verdubbeling van snelheid me vier seconden tijdswinst. Pas voor het van het net halen van grote bestanden, bijvoorbeeld een game van meer dan 200 megabyte levert het je een substantieel voordeel op, volgens hun cijfers: 3,5 minuut.(*). Wie zijn dagen vult met het downloaden van complete collecties mp3 's of dvd's zal in de wolken zijn over deze evolutie. De copyright-politie net ietsje minder, vrees ik. Zelf heb ik sinds ik over breedband beschik nog zelden het gevoel gehad te moeten wachten. Veel belangrijker vind ik het dat mijn internetverbinding perfect functioneert. Wachten tot mijn internetverbinding tot stand komt, dat vind ik pas vervelend. Storingen op het net, daar zou men eens wat aan moeten doen. Maar wat serveert men ons ? Sneller surfen tegen dezelfde prijs. Als dat kan, dan moet even snel surfen tegen een lagere prijs toch ook kunnen ... Vergeef me, af en toe laat ik mijn naiviteit spontaan opborrelen. Tuurlijk kan dat niet ! Dat zou Telenet immers handen vol geld gaan kosten. Wat een ridicuul idee. Het gaat met breedbandverbindingen net zoals met computers, consumentenelectronica en automobielen. Allen worden ze doorheen de jaren steeds meer volgestopt met allerlei snufjes en hun prestaties worden in die mate opgedreven dat ze uiteindelijk ongeveer op hetzelfde prijsniveau blijven. Altijd krijg je meer voor dezelfde prijs. Nooit eens hetzelfde voor minder. Het vermogen van personenwagens bijvoorbeeld nam de laatste twintig jaar met meer dan een derde toe. Wat als er in jouw wagen nou eens de motor zou zitten van een wagen uit 1985 ? Hoeveel zou die jou dan minder kosten ? Je zal het antwoord nooit weten, de versie uit 1985 wordt niet meer gemaakt. De optie om hetzelfde voor minder geld te verkopen dankzij technische vooruitgang blijkt te vloeken met de kern van onze economische ordening. Maar waarom eigenlijk ? Is het misschien zo dat enkel het systematisch opdrijven van de eisen de economie aan de draai kan houden ? Staat enkel het 'meer voor hetzelfde'-principe garant voor een continue groei ? Stokt anders de motor van ons BNP ? Voer voor economen, zou ik zeggen. Maar voor deze brave consument ziet het er naar uit dat hij voorlopig naar zijn goedkoper abonnementje mag fluiten. Dat laatste gelukkig nog altijd gratis en voor niets.
(*) Dit zijn de cijfers voor de abonnementsformule Telenet ExpressNet. Voor de duurdere abonnementen levert de verdubbeling van de snelheid uiteraard nog minder tijdswinst op.
"Er zijn nog 223433 wachtenden voor u . . . er zijn nog 223368 wachtenden voor u . . ." Ik kan me nauwelijks voorstellen dat het er werkelijk zo aan toe gaat in Mekka maar voor velen in de immense stroom slenterende pelgrims zal het heus zo wel voelen. Met miljoenen zijn ze weer afgereisd naar Saoedi-Arabië om daar hun religieuze plicht te vervullen: De Hadj, één van de zeven peilers van de Islam. De Hadj kennen wij vooral door de beelden van de tienduizenden pelgrims die in tegenwijzerszin rondjes draaien omheen de Kabba, het vierkantig bouwsel dat fungeert als de religieuze spil van de Moslim wereld. Kwasi even vertrouwd zijn we met de nieuwsberichten over Moslims die omkomen in het gewoel. In 2004 vielen er 251 doden, vertrappeld door de mensenmassa. In 1990 kostte de Hadj het leven aan bijna 1500 mensen. Enkele dagen geleden was het weer goed raak. Een hotel stortte in, 76 pelgrims lieten het leven. Hier en daar kon men verwijten horen aan het adres van de Saoedische overheid. Deze zou zich te weinig om de veiligheid van de bedevaardgangers bekommeren. Vanzelfsprekend kan ik van achter mijn pc 'tje onmogelijk beoordelen of deze beschuldigingen steek houden. Wel, zou ik me willen wagen aan enige overpeinzingen van economische aard. En met mijn economische bril op krijg ik één zaak scherp in beeld. Mekka kent geen concurrenten. Waar je als Mickey Mouse believer met vliegangst nog altijd je toevlucht kan zoeken tot Disneyland-Parijs ben je als Moslim wel verplicht om naar het enige echte Mekka af te zakken. Want Mekka is een tolpoortje op weg naar het paradijs. Dat de tol die je er betaalt soms je leven is, daar heb je je als moslim maar bij neer te leggen. Als jij het daar moeilijk mee hebt, nou, dan blijf jij toch lekker thuis. Men zal je in de hel met open armen ontvangen. Niemand zal jou in Mekka missen, aan Moslims geen gebrek. Nooit eerder immers had Mohammed zoveel volgelingen. Nee, de toeristische dienst van Mekka hoeft voorlopig nog geen kaarsjes te branden. De religieuze trekpleisters van de stad blijven tot in lengte van dagen verzekerd van hun geboeid publiek. Daar kan zelfs Rome niet aan tippen.
Excellenties, professoren, dames, heren en doctoren, mag ik u allen welkom heten op deze hoogmis van het weten.
Vanuit holistisch perspectief leek het mij heel attractief om met de knapste biologen, fysiologen, psychologen, pedagogen, ontologen, darmologen, inderdaad, die heb ik uit mijn duim gezogen en met de beste dietisten, kinesisten, moralisten, analisten en juristen, op hoog niveau te redetwisten.
Elkéén vanuit zijn specialisme, gespeend van sec reductionisme zal zich zonder defaitisme in een vlaag van optimisme buigen over 't wetenschappelijk hiaat waar het ons vandaag om gaat, waarom een mens van bonensoep zo'n berestraffe winden laat.
Driekoningen indachtig kwam ook de softwaremonarch uit het westen vandaag met een cadeautje aanzetten. Een vaccin voor zijn geestelijke kroost. Alle Microsoft-ukkies vanaf Windows 2000 moeten dringend bij de de dokter langs voor een prik. Daarna kunnen ze weer volstrekt veilig hun gang gaan op het internet. Althans, dat moeten wij toch geloven. Microsoft vond het aanvankelijk niet eens nodig zich te haasten bij het zoeken naar een lapmiddel voor de laatst ontdekte zwakke plek in zijn besturingssystemen. Oorspronkelijk was het bedrijf van plan pas op 10 januari een wit konijn uit de hoge hoed te toveren. Maar 'strong consumer sentiment', lees 'razende klanten' noopten de softwarereus uit Redmond het gaspedaal even wat dieper in te drukken. Het ging dan ook om wat door veiligheidsexperten 'het grootste lek ooit' werd genoemd. Enkel en alleen door het bekijken van plaatjes met je browser kon je computer al besmet raken. Straffe kost, nietwaar. Je hoeft als gebruiker dus geen immense stommiteiten uit te halen, een simpele blik volstaat. Op één of ander nieuwsbulletin, vraag me niet meer hetwelke, kwam een deskundige aan het woord die ons allen waarschuwde voor onveilige sites. Want daar zou je het meeste risico lopen op besmetting. Maar wat is nu een onveilige site ? Hoe weet ik op voorhand of een site wel of niet veilig is ? Bestaat er een lijst van veilige sites , en zo ja, op welke, hopelijk veilige site, kan ik die dan raadplegen ? Volgens de expert liep je vooral gevaar bij het bezoeken van pornosites. En ik die dacht dat virtuele sex, veilige sex was. Nou, mooi niet dus. Het begrip femme fatale krijgt hierdoor weer een extra dimensie. En ineens heb ik ook door waarom men in deze context zo vaak de vakterm 'lekkere vrouwen' hanteert. Met hoe appetijtelijk ze ogen heeft dat dus niks te maken. Lekker wordt hier simpelweg gebruikt als de vergrotende trap van lek. Lek, lekker, lekst. Lekst ... leuk rijmwoordje is dat.
<B> Eerste hulp bij Hypertext</B > ---------------------------------------------
'Van al die lekkere vrouwen raak je danig oversekst, Ze hebben met hun borsten zelfs mijn pjoetertje behekst de dokter zei: "Geen plaatjes meer ! Beperk je maar tot tekst." Maar lees geen letter windowscode ... want die uit Redmond zijn het lekst.
Ach, al bij al mogen we nog van geluk spreken dat Microsoft geen merk van condooms is . . .
Nog een paar dagen en hij gaat de deur uit, de kerstboom. Traditioneel gunt men de drie koningen nog de gelegenheid om Maria een kraambezoekje te brengen. Als kind zette ik tijdens de kerstvakantie elke dag de driekoningsbeeldjes een beetje dichter bij het stalletje. Pas op zes januari mochten ze naar binnen. Even, net lang genoeg om zich van hun lading goud, wierook en mirre te ontdoen. Dat goud kon de heilige familie absoluut gebruiken, bijvoorbeeld om zich op een degelijker adres te kunnen vestigen dan in zo'n armzalig beestenhotel. De wierook en mirre zullen ook wel welkom geweest zijn. Als je al bijna twee weken samenhokt met een os en een ezel die het laten vallen waar ze staan en je zit daarbij tot over je oren in de gevulde pampers dan zeg je geen nee tegen een exclusieve toiletverfrisser. Eens de wijzen echter weer oostwaarts verdwijnen, verdwijnen ook de kerstbomen bij bosjes uit onze woonkamers. De meesten onder hen zullen hun kerstverlof niet overleven. Ontworteld als ze zijn, kunnen zij niet meer terug naar hun oude stekje. Volgend jaar zal een volgende generatie jonge sparren hetzelfde lot ondergaan. Triest toch. De ene kleine is pas geboren en de andere moet er aan geloven, want wat zijn kerstbomen anders dan onschuldige babysparretjes. Jawel, ons zo kindvriendelijke kerstverhaal mondt uit in een orgie van botanische babymoord, voorwaar geen bijster Christelijke gedachte. Of zou er meer achter zitten ? Op de keper beschouwd is de kerstboom natuurlijk helemaal geen Christelijke maar een Germaanse traditie. De Rooms-Katholieke kerk was oorspronkelijk helemaal niet gediend van dat heidens gedoe en probeerde de kerstboom dan ook te weren. Zonder veel succes, dat vieren we nu elk jaar. Maar ondertussen is het toch bijltjesdag voor miljoenen babysparretjes, een rituele genocide van ketters naaldgeweld zodat Rome uiteindelijk toch nog zijn gram haalt.
Dat ik niet bepaald op grote voet leef, dat besef ik maar al te goed, het saldo op mijn spaarrekening is daar debet aan. Vandaag kwam ik er echter achter dat ik anno 2006 zelfs op te kleine voet leef. Dat bleek bij mijn bezoek aan de schoenwinkel. De koopjes kwamen niks te vroeg want mijn enige paar 'goede' schoenen had zijn beste tijd gehad. Nu ben ik op het gebied van schoenen absoluut geen veeleisende klant. Ik stel me slechts drie vragen : "Passen ze ?", "Zijn ze zwart ?" en "Kan ik ze betalen ?". Meer dan een kwartiertje zal ik aan schoenaankopen zelden verliezen. Tot vandaag dan. Vanaf vandaag val ik onder de rubriek borderline-volwassenen. Dat ik met mijn 39 nooit hoge ogen zal gooien in basket-middens, daar heb ik me al lang bij neergelegd. Maar toen ik deze namiddag op zoek ging naar mijn maat kreeg mijn mannelijk ego een stevige dreun te verwerken. Ik liep langs de rekken op zoek naar mijn bordje. 44 , 43, ....41, 40 ... hé, waar hing nou dat bordje met 39 toch ? Toen merkte ik het op. Helemaal aan het uiterste einde van het laatste rek, net voor de gang die de volwassenen- van de kinderafdeling scheidde. Amper twee meter lag ik nog voor op de infantiliteit. Enfin, zo lang ik maar aan de juiste kant van de grens blijf dacht ik bij mezelf terwijl ik op zoek ging naar een goedkoop paar zwarte schoenen. Maar die vond ik niet. De hele collectie maat 39 bleek zich te beperken tot één paar bruinleren mormels. Met lood in de schoenen ben ik het gangpad overgestoken om er aan herinnerd te worden dat zwart geen populaire kleur is bij kinderen. Geel, rood, groen,paars en alle mogelijke combinaties daarvan, toeters, bellen, u vraagt , wij draaien, maar een doodgewoon paar zwarte schoenen, dat zat er niet in. Dan maar terug naar de overkant. Misschien stond daar wel een extra kleine maat veertig in de rekken ... En ja hoor, zwart, 10.97 euro en ze pasten, 't is te zeggen, ze waren iets te groot, maar aan dikke sokken heb ik thuis geen gebrek. Op naar de kassa dus. Kassa, heet het officieel, maar het leek wel een douanepost van een bananenrepubliek. De schoendoos ging open, de schoenen werden aan een visuele inspectie onderworpen. Daarna verdween de kassabediende minutenlang met het schoeisel. Ondertussen groeide de rij met wachtende klanten. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Stond ik op één of andere lijst van staatsgevaarlijke individuen met schoenmaat 39 ? Zou ik weldra worden weggeleid door mannen met zwarte zonnebrillen en schoenmaat 44 die me zouden aan de tand voelen over mijn plotse zucht naar een maatje meer ? En wat zou het worden, Abu Graibh of Guantanamo ? Toegegeven, er zaten enkele gaten in mijn oude schoenen, maar die waren toch niet van die aard dat ze een substantiele hoeveelheid Semtex konden verbergen . . . Eindelijk daagde de bediende terug op en mocht ik betalen. "Alstublieft, meneer en tot ziens", klonk het uit zijn mond maar in zijn ogen las ik : "Vandaag ontspring je nog de dans, mister 39, maar we houden je in de gaten."
Het jaar is nog maar net uit de startblokken of daar dient de eerste flater van intercontinentale proporties zich al aan. De Verenigde Naties verbieden de uitvoer van kaviaar. Daarmee heeft deze organisatie het bij mij voorgoed verkorven. De VN is een vermolmde constructie, een versleten coureur die het contact met het peloton al lang verloren heeft maar verplicht is tot verder pedaleren bij gebrek aan een bezemwagen. Verbieden, wat een belachelijke strategie, economische fossielen zijn het. Wat staat nou meer symbool voor welvaart en luxe dan kaviaar ? Als de VN streeft naar meer welvaart in de wereld impliceert dat dus ook meer kaviaar. En hoe zorgen we tegenwoordig voor meer welvaart ? Juist, door internationale handel. Alle deuren open voor de export, met andere woorden ! It 's elementary, Dr Annan. De redding van de steur als soort vereist een drastische stijging van de vraag naar kaviaar. Want als de vraag stijgt, dan stijgt ook de prijs en hup, de motor van de vrije markt slaat aan. De hoge kaviaar-prijs zet de kaviaarproducenten aan tot investeringen en innovatie. Dat leidt op zijn beurt tot een hogere kaviaarproductie zodat de prijs weer zakt, maar bij een hoger volume. Eindresultaat : Meer kaviaar aan een billijker tarief , meer welvaart, iedereen tevreden ! Maar wat doet de VN. Ze verbiedt de export. Niet alleen hebben ze geen kaas gegeten van economie, op biologie scoren ze evenmin een voldoende. Anders hadden ze wel geweten dat alles wat niet nodig is in de natuur gedoemd is te verdwijnen. Survival of the fittest, alle overbodige onzin in de natuur wordt meedogenloos geëlimineerd. Ontneem de steur zijn rol als waterkip en je tekent zijn doodvonnis. Doelloos rondzwemmend in de wereldzeeën zal een existentialistische crisis de soort infecteren. Het aantal steur-zelfmoorden zal schrikbarend toenemen nu zij hun raison d' être gaan verliezen. Ga maar na hoe het de walvissen is vergaan sinds zij niet meer onbeperkt bejaagd worden. Massaal kiezen zij ervoor te stikken onder hun eigen gewicht op onze stranden. Een symbolische daad met als boodschap: Het leven weegt ons te zwaar. De zinledigheid drukt op ons nu de mens als zingever ons verlaten heeft. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Tijd voor actie ! Een campagne hebben we nodig, zo iets als die campagne voor vlees en kaas, maar dan wereldwijd. Vanuit alle mogelijke invalshoeken moet de wereldburger overtuigd worden van de noodzaak van het eten van viseieren. "Kaviaar, uit respect voor de zee." "Kaviaar, als teken van trouw." En wat dacht u van : "Kaviaar, zo kwam u nooit klaar !" Kaviaar als biologisch alternatief voor het blauwe pilletje. De steur zal ons dankbaar zijn.
Toen Ukraïne eind 2004 zijn oranje revolutie kende en daarmee radikaal zijn blik op het Westen richtte zat men in Rusland met een reuzegroot probleem. Net nu Rusland zijn ster weer rijzende zag probeerde één van zijn buurlanden zich uit zijn politieke omklemming los te wrikken. Geen oranje vlaggen boven het Kremlin dus, Putin lachtte groen. Maar hij was zo slim om niet meteen terug te gaan meppen. Dat zou enkel koren op de molen geweest zijn van zijn politieke opponenten in Ukraïne. Putin had geduld. En kijk, we zijn een jaar verder en de franje van het oranje is reeds enigzins vergeeld. De verenigde oppositie van weleer bleek een broze coalitie. Een paar maanden geleden nog werd eerste minister Tymoshenko, icoon van de Oranje Revolutie door president Viktor Yushchenko de laan uitgestuurd, u herinnert zich nog wel de beelden van hen beiden samen op het 'Plein van de Onafhankelijkheid' in Kiev, Belle en het beest, zij de knappe heldin, hij, de politicus met het pokdalige gezicht, een cadeautje van zijn politieke vijanden, zo gaat het verhaal. Maar vandaag zijn de wittebroodsweken van de revolutie voorbij en kijk nou eens wie daar aan de deur klopt. Jawel, de heer P. uit M. Want officieel mag het dan het energiebedrijf Gazprom zijn dat het aan de stok heeft met Ukraïne, iedereen weet wie er vandaag de dag de scepter zwaait in Moskou. De Russische beer ruikt zijn kans en slaat terug. Eens kijken hoe hoog ze nog van de toren blazen met de kachel op ontdooistand moeten ze daar in het Kremlin gedacht hebben. Tussen haakjes, tegen zondag verwacht men in Kiev temperaturen tot -14 ° C. Gazprom drukt evenwel zijn West-Europese klanten op het hart dat het er alles aan zal doen om een betrouwbare gastoevoer te verzekeren. Een boodschap met een dubbele bodem natuurlijk, enerzijds worden we gerustgesteld, tegelijkertijd echter worden we fijntjes herinnerd aan onze groeiende afhankelijkheid van Rusland, dat op dit moment 20 procent van het in Europa verbruikte aardgas levert. Vraag is wat Europa nu gaat doen. Ukraïne koos resoluut voor het Westen. Zal dat Westen met evenveel enthousiasme de belangen van haar nieuwe bondgenoot verdedigen, ook als ons dat koude voeten zou kunnen bezorgen ? Snel genoeg zal blijken hoe hartverwarmend de liefde tussen ons en de Ukraieners is. Ik ga alvast op zoek naar een extra deken. Misschien een tip voor de koopjes.
Daar is het dan, dat nieuwe jaar waar zovelen al zo lang naar uitkeken. 2005 is niet meer, streep eronder. Gedane jaren nemen geen keer. Hoe is dit jongste jaar u tot nu toe bevallen ? Bent u uw kater al teboven ? Eigenlijk begint een nieuw jaar pas echt op twee januari. Dan verstomt het feestgedruis, je spijsvertering herwint z'n evenwicht, de eerste rekeningen vinden hun weg naar je brievenbus. Want één ding is wel zeker, een gratis jaar wordt het alvast niet. Ik kan dus maar hopen dat u uw rekening niet tot op de bodem geplunderd heeft tijdens uw winkelexpedities doorheen Vlaanderens winkelstraten. Voor de rest is 2006 nog een vat vol onzekerheden, één van die intrigerende karakteristieken verbonden met het concept toekomst. Maar als ik een gokje mag wagen zou ik zeggen, ik voorzie vooral meer van hetzelfde. Meer van dat wapengekletter, precisiebombardementen en minder geraffineerde zelfmoordaanslagen, meer oeverloos geconsumeer, meer achteloze verspilling van de rijke bronnen van moeder aarde alsof er ergens in een magazijn nog een reserve-aarde op ons ligt te wachten mocht het fout gaan. Vindt u mij nu wat negatief klinken ? Ach, negativisme is niks anders dan het weloverwogen realisme van de pessimist. Het is natuurlijk niet geheel uitgesloten dat onze wereldleiders zich plots als engeltjes gaan gedragen. Het zou kunnen, maar erg waarschijnlijk is het niet. Ik zou er alleszins mijn spaarcentjes niet op verwedden. Mensen veranderen immers niet omdat ze een nieuwe kalender in gebruik nemen. Daarvoor is meer nodig dan wat goede voornemens. Verwacht je dus voorlopig maar niet aan een trendbreuk. Ieder nieuw jaar brengt natuurlijk ook echte verassingen met zich mee. Gebeurtenissen die ons met verstomming slaan. Zoals de totaal ontoereikende respons van 's werelds grootste wereldmacht toen New Orleans onder water liep. Zo zullen er ongetwijfeld ook dit jaar enkele surprises op het programma staan. Misschien worden we in 2006 wel gecontacteerd door intelligent buitenaards leven. Misschien worden we nog voor Pasen ingelijfd bij het intergalactisch imperium van de Wakakoekoe's. Eerlijk gezegd zou het me zelfs nauwelijks verbazen mochten de Wakakoekoes dat zonde van de moeite vinden en ervoor opteren om onze blauwe knikker vanop een veilige afstand een neutraliserende anti-materie behandeling te geven. Ik denk dat ik die dag maar eens lekker lang zal uitslapen.
Van achter het raam van de woonkamer kijkt de kat de tuin in, likkebaardend. Ze droomt zich een plekje aan de feestdis. Verlangend richt poes haar blik op de pluimige hapjes die zich verzameld hebben op de met vetbollen versierde vlierstruik naast het gazon. Dan kijkt ze me aan, verwijtend. Ook deze winter is ze er nog niet in geslaagd een vogeltje te pluimen. Wat wil je, lijkt ze te denken, met die krakkemikkige constructie van jou mag je een plekje in de vogelval top-10 wel vergeten. Neem nou dat idiote voederhuisje. Hoe kom je erbij om dat ding op een twee meter hoge glibberige paal te timmeren ? Zo maak je het de vogels wel erg makkelijk. En die vetbollen, kunnen die niet wat lager ? Tien centimeter boven de grond lijkt me meer dan voldoende. Hoe leeg moet een hoofd wel zijn om een val midden in open terrein neer te planten. Ze zien mij van mijlen ver al aankomen. Iedere vallenconstructeur met een onsje jachtinstinct zou opteren voor een geaccidenteerde setting, zodat ik me lekker in een hinderlaag kan leggen. Zoals de zaken er nu voor staan kan ik mijn wildschotel wel vergeten. Zonde is het. Je reinste verspilling van lokaas. Kijk nou die sappige koolmezen eens. En maar schransen van die vetbol. Wat zouden die smaken op een bedje van wintergras. Of die volgevreten appelvink, appelvink met broodkruim, waar is de tijd. En ik moet het stellen met een paar grijze muizen, terwijl dat gespuis zich ondertussen vetmest. Wat een ellende, ze zitten me verdorie uit te lachen, die arrogante vliegbeesten. Zover is het dus gekomen, ik ben de risee van het vogelrijk. Dat ik dat op mijn ouwe dag nog moet meemaken. Ach, ik kan er niet meer tegen. Ik ben dringend aan een borrel toe. Garçon, garçon ! Nog een schoteltje melk voor mij. Lauw en zonder water deze keer. Ik kan het gebruiken. En breng me nog zo'n blikje, zo één met gevogelte ! Dat hij barst, mijn cholestorolspiegel, ik zal er mij volgend jaar wel een nieuwe aanschaffen.
Zit u knusjes bij de radiator ? Mooi, dan zit u goed. Als ik onze weerprofeten mag geloven kan u immers maar beter van straat blijven vannacht. Handig om weten als u momenteel geniet van uw kerstverlof en u zich die luxe kan veroorloven. Maar voor vele landgenoten gaat die vlieger niet op. Zij moeten er wel door, zij kunnen niet gemist worden, door hun patienten in het ziekenhuis bijvoorbeeld of door het verkeersslachtoffer dat bekneld zit in zijn wagen. Artsen, verpleegkundigen, brandweerlui, dat type professionals, daar denk je dan in eerste instantie aan. Maar is dit wel de hoofdmoot van de groep mensen die zich deze nacht op glad ijs moeten begeven ? Het leeuwenaandeel zijn waarschijnlijk mensen die eerder om economische dan humane redenen op hun werkplek verwacht worden. Dat is de prijs die we moeten betalen voor onze welvaart. De economische motor ligt geen moment meer stil. Hier en daar wordt al gesproken van een 24-uurs economie. Klaarblijkelijk vind men dit in politieke middens een wenselijke evolutie want nog onlangs reduceerde onze regering de belasting op ploegenarbeid. Dat de meeste mensen geenszins nachtdieren zijn, daar liggen onze politici duidelijk niet wakker van. Eigenaardig want ook nu nog zijn er allerlei beperkingen op nachtarbeid, principieel is nachtarbeid zelfs verboden. Er was een tijd dat mensen opstonden en gingen slapen met de zon. Wie zijn dag enigzins wou verlengen kon daarvoor een beroep doen op kaarsen of olielampen. Veel licht gaven die dingen echter niet en verlichten was een kostelijke zaak. Met de verbreiding van de electriciteit deed ook het goedkope kunstlicht zijn intrede. Meer dan een paar euro's heb je tegenwoordig niet meer nodig om een volledige fabriekshal in het licht te laten baden. Omdat de industrie voor zijn kilowattuur ook nog eens minder betaalt dan de huishoudens - lees : Janneke en Mieke betalen mee de energiefactuur van de Belgische industrie - is de keuze voor de bedrijfsleider snel gemaakt. Om de maximale opbrengst te persen uit de dure investeringen ziet hij zich verplicht de klok rond te produceren. Doet hij dit niet dan verliest de kapitaalmarkt alle interesse in zijn bedrijf. Keuze heeft hij niet. De vrije markteconomie is dus helemaal niet slecht. Ze is simpelweg amoreel. Wie het spel niet meespeelt verliest. De vrije markt verheft het Darwinisme tot economisch leitmotiv en selecteert op gewetenloosheid. Leuke evolutie !
Amerikanen hebben toch een apart gevoel voor humor, dat bleek nog maar eens uit het artikel dat ik vandaag las op de website van de BBC. Dat artikel handelde over een mislukte ontsnappingspoging in een Iraakse gevangenis. Een tiental gevangenen zouden daarbij om het leven gekomen zijn, neergeschoten door hun bewakers. Volgens de bronnen van de Britse staatszender zou het gaan om vermeende opstandelingen, minder neutraal ook wel eens 'terroristen' genoemd. Het is genoegzaam bekend dat deze groep het hard te verduren heeft binnen de Iraakse gevangenismuren . Het hoeft dus ook niemand te verbazen dat ze er alles voor over hebben om hun verloren vrijheid terug te winnen. Of het hier nou werkelijk terroristen betrof, daar ga ik me hier niet over uitspreken. Betrouwbare informatie over wat er zich allemaal afspeelt in Irak is uiterst schaars. Bovendien, de één zijn terrorist is vaak de ander zijn vrijheidsstrijder. Wat me echter bijzonder trof in dit artikel was het volgende zinnetje: " The shootings come only days after the US said it would not hand over detainees to the Iraqi authorities until they raised levels of care in prison facilities." Ontroerend niet, die bekommernis om het lot van de arme gedetineerden. Dat, terwijl het al meer dan een jaar schandalen regent omtrent de behandeling van gevangenen in Amerikaanse handen. Het begon allemaal met Guantanamo op Cuba waar zogenaamde 'unlawful combatants' voor onbeperkte duur konden worden opgesloten, zonder dat daar een rechter aan te pas kwam. Over het lot van de gevangenen daar doen nog steeds de wildste geruchten de ronde. Daarna doken er allerlei foto's op van Yanks die de tijd doodden met het op sadistische wijze vernederen van Iraakse gevangenen en het Abu Ghraib schandaal was geboren. Allemaal incidenten volgens de Amerikaanse regering. De USA martelt niet, nu niet, nooit niet, bleef het officiële verhaal. Maar ondertussen schijnt datzelfde land er geheime gevangenissen op na te houden, ook in Europa. Ook zou de CIA individuen ontvoeren en deze uitleveren aan landen waar foltering dagelijkse kost is. En nu gaat Uncle Sam de Irakezen de les lezen. Welk een tragisch gevoel voor ironie heeft men daar in Washington. De beul die zich hult in het uniform van een rode-kruis-vrijwilliger. Een tien voor galgenhumor krijgen ze van mij , maar een nul voor geloofwaardigheid.
Nu het jaar op zijn laatste benen loopt bulkt het in de media weer van de lijstjes. Top 10's, top 100's, hier en daar zelfs een gedurfde top 1000. Van de beste sporters, de grootste hits, de schadelijkste computervirussen . . . Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een lijstje van. De meeste van hen hebben betrekking op het voorbije jaar. Ze fungeren als beknopte syntheses, hapklare brokken recente geschiedenis om nog snel in je memorie te prenten voor je je brein in alcohol drenkt op oudejaarsnacht. Leuke weetjes voor kwissers dus maar verder kan je er weinig mee. Met meer plezier lees ik wat voor fraais ik van het volgende jaar mag verwachten. De website www.Mercurynews.com pakt uit met een top-10 in technologische trends, traditioneel een lofzang op het vooruitgangsdenken. Met op acht "Video comes to the blog". Daar breekt bij mij het koude zweet van uit. Want als de glazen bol van mercury news het bij het rechte eind heeft ziet het er beroerd uit voor mijn blogje. Tot nu toe bleef mijn tronie immers veilig versluierd achter proza. Nu het beeld echter ook de wereld van de blog dreigt te veroveren zitten de estetisch benadeelde bloggers onder ons in slechte papieren. Voorbij de tijden dat we met humor en intellectuele spitsvondigheden ons publiek konden bekoren. De maskers vallen af, ook de blogger moet voortaan met de billen bloot, en zoals u al kon vermoeden is dat is niet mijn attractiefste zijde. Moet ik nu aan de Botox ? Kan ik mijn toekomst als blogger nog vrijwaren mits ik mij onderwerp aan een batterij chirurgische ingrepen ? Ik zou me natuurlijk ook op de achtergrond kunnen houden en mijn teksten laten lippen door een chippendale, voor het stemgeluid zou ik een beroep kunnen doen op een Herbert Flack imitator, het origineel past niet binnen mijn budget. Of zou ik mijn toevlucht nemen tot een virtueel personage ? Op kanaal 2 kan je dezer dagen je kerstwensen tegen betaling laten voorlezen door een softwarematig kerstmannetje. Als zij daar mee weg komen, waarom ik dan niet ? Ach, wat wordt de wereld toch complex. We waren er nochtans zo simpel aan begonnen. In den beginne was er het woord en het woord was God. Hebt u dat goed gelezen, het woord was God. Tekst zwaaide de scepter op aarde. Maar sinds men God dood verklaarde gaat het ook met het woord van kwaad naar erger.
Zo, ik heb vandaag mijn plicht weer gedaan als nonkel. Ik heb m'n neefje leren liegen. Met het aangezicht strak als zat hij bij Don Corleone aan de pokertafel. Meer dan een boek kaarten had ik daar niet voor nodig. We speelden het spelletje bluffen. Ik leg het bondig uit voor wie het niet kent. Beide spelers beginnen met tien speelkaarten. Speler één legt een kaart met de rug naar boven op tafel en claimt dat het, ik noem maar een cijfer, een vier is. Daarna moet de tegenspeler op zijn beurt een kaart neerleggen van een aangrenzende waarde, een drie of een vijf dus. Maar hij kan ook bluffen als hij dat wil. Denk je dat je tegenspeler bluft dan roep je "bluf" en wordt diens kaart omgedraaid. Heb je gelijk dan krijgt hij één van jouw speelkaarten cadeau en mag jij vrij de startkaart van een volgende reeks op tafel leggen. Heb je hem ten onrechte beschuldigd, dan gebeurt het omgekeerde. Wie het eerst zijn speelkaarten kwijt is wint. Zo, dat is de essentie van het spel in zeven lijnen. Op het eerste zicht lijkt het een simpel kinderspelletje maar speel het en je zal verbaasd staan van de complexiteit. Maar terug naar mijn neefje nu. Aanvankelijk loog hij enkel als hij niet anders kon, met een kramp van hier tot Keulen op zijn engelensmoeltje, maar al snel kreeg hij de smaak te pakken en jokte hij dat het een lieve lust was. Dat ging zo ver dat er na een tijdje enkel nog leugens uit zijn mond kwamen. Maar hij kwam hij er snel genoeg achter dat ook dat geen effectieve strategie is. Net zoals zovele ondeugden in het leven is het bij liegen een kwestie van doseren. Dat fingerspitzengevoel voor het moeilijke balanceren tussen leugen en waarheid is ons niet aangeboren. Liegen moet je leren ! Wie de kunst van het liegen niet verstaat zal het trouwens niet ver schoppen in het leven. Liegen moet ! Tegen die etter van een baas op het werk, tenminste zolang je nog niet getekend hebt bij je volgende werkgever. Tegen de klant wanneer je hem een auto verkoopt waarin je zelf niet gezien zou willen worden. Tegen je vriendin wanneer die je vraagt of "haar g.. niet te dik is in deze rok". Enfin, je kan zelf ongetwijfeld nog talloze situaties bedenken waarin liegen onvermijdelijk is. Mijn neefje heeft de kunst ondertussen aardig onder de knie. En ik ben maar wat trots op zijn pokerface. Dank zij mijn zorg en toewijding liegt hij zich voortaan zonder Pinokkio-complex door het leven. En nu maar hopen dat hij maat weet te houden.
"Paus roept op tot vrede en rechtvaardigheid", dat lees ik op de teletekst nieuwspagina van onze staatszender. Nou en, denk ik dan. Moet ik nu van ontroering in tranen uitbarsten ? Kan ik nu met hersteld vertrouwen de toekomst tegemoet zien ? Op mij maakt het allemaal weinig indruk. Waarom noemt de VRT dit trouwens nieuws ? Had de nieuwsdienst dan wat anders verwacht ? Volgens mij zijn die Roomse vredeswensen op kerstmis vaste kost. Zolang ik mij kan herinneren doet men daar niet anders op de verjaardag van die kleine van de timmerman uit Nazareth. Want met die zever over de heilige geest zijn ze bij mij aan het verkeerde adres. Niet dat het veel zoden aan de dijk zet, al dat gewens. Het enige continent waar je bij benadering van vrede kan spreken is Antarctica, voornamelijk vanwege een hartverwarmend gebrek aan mensen aldaar. Maar in Rome geeft men het kennelijk niet zo gauw op. Daar gelooft men blijkbaar nog dat men de vrede kan afsmeken als men er maar vurig genoeg om bidt. Of zou het een kwestie van taktiek zijn ? Misschien speelt men met die kerstwens simpelweg op veilig. Want stel dat de wereldvrede tot ieders verbazing toch eens uitbreekt, dan komt dat succes natuurlijk op conto van het Vaticaan. Lukt het niet, dan zijn daar honderd en één mogelijke verklaringen voor te geven. Mijn persoonlijke voorkeur kwa smoezen gaat uit naar het eigenhandig ingrijpen door de duivel en zijn trawanten al vind ik 'Gods wegen zijn ondoorgrondelijk' ook niet slecht gevonden. Ach, ik begrijp wel dat de arme drommels van de VRT-nieuwsdienst zo een non-event als een pauselijk 'Urbi et Orbi' tot headline bombarderen. De deur hoef je er niet voor uit, altijd erg handig na een avondje zwaar tafelen. En verassingen hoef je van een kerstboodschap niet te verwachten. Als je niet teveel in details treedt kan je de hoofdlijnen van je artikel dus al weken op voorhand neerpennen. Ook een journalist heeft op kerstdag immers wel wat beters te doen dan nieuws te garen. Tenzij de paus eens echt fris uit de hoek zou komen tijdens z'n kerstspeech. Dan zouden ze wel uit hun kerstlethargie ontwaken, daar op de Reyerslaan. "Paus roept op tot hervatting kruistochten", kijk, dat zou nog eens nieuws zijn ! "Paus roept op tot vrede", daarentegen, dat is sympathiek , maar meer ook niet.
Het startschot is gegeven. De eindsprint richting 2006 is ingezet. Dat betekent dat we vanaf nu tot nieuwjaar overspoeld zullen worden met lauwe televisieprogramma's. Want tijdens de feestdagen moet en zal het gezellig zijn. Zelf heb ik absoluut niks tegen gezelligheid. Maar dit genre kalendergebonden vrolijkheid is aan mij niet besteed. Bespaar me dus de jaarlijks terugkerende Mr Bean klassiekers, de Mattheus passion, Harry Potter en Garmisch-Partenkirchen. Ik word er sikkeneurig van. Als het van mij afhing gingen we deze laatste dagen gewoon door alsof er niks aan de hand was om op de eerste januari vast te stellen dat het tijd werd om een nieuwe scheurkalender aan te schaffen. Ook dit jaar zal het echter anders lopen. Het wordt weer zwaar tafelen. De chocolademousse en de tiramisu zullen hun jaarlijkse aanval op mijn lever uitvoeren, hierbij geruggesteund door veel te veel glazen wijn en bier. Eens je je eerste feestmaaltijd achter de rug hebt is het wachten tot 2 februari voor je weer volledig boven water komt. Vandaar waarschijnlijk die muffe tv-programma's. Ze zijn perfect toegesneden op een papperig lijf en tot moes verweekte hersenen. En net tijdens deze periode maken wij allerlei goede voornemens. Fout, natuurlijk. Om goede voornemens te maken moet je helder van geest zijn. Dan ben je je bewust van je beperkingen en leg je de lat niet zo hoog. Wacht dus niet met uw goede voornemens tot tijdens het kerstverlof. Begin december lijkt me een geschikter tijdstip. Je hebt dan ook nog de tijd om er enkele bij wijze van test al eens uit te proberen. Als je er de kerst niet mee haalt, dan kan je ze meteen van je lijstje schrappen. Dat voorkomt een heleboel desillusies.Diegene die na een paar weken nog steeds overeind blijven, daar stap je dan het nieuwe jaar mee in. Of ik zelf nog goede voornemens heb ? Nee, daar begin ik niet meer aan. Ik heb het jaren geprobeerd maar er kwam nooit iets van terecht. Maar als u er behoefte aan hebt, ga gerust uw gang. Beter nog, vertrouw ze mij toe per e-mail. Ik zal ze zorgvuldig archiveren. Eind 2006 zal ik dan contact met u opnemen.Benieuwd of u het beter doet dan ik.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog een verkoper aan de deur had. De leurder behoort tot een uitstervend ras. Het populairste product dat tegenwoordig nog aan de deur verkocht wordt, is het geloof. Het enige ware natuurlijk, "dat zul je in geen enkele winkel vinden, meneer ..." De commercie heeft al lang door dat de deur-aan-deur verkoop zijn beste tijd gehad heeft. De mensen zien je van ver komen, met je stofzuigermirakel, je universele encyclopedie of je exclusieve wonderset poetsartikelen. Negen kansen op tien blijft de deur op slot. De wet van behoud van ellende stipuleert dat in het geval van het verdwijnen van één bron van treurnis een andere dit verlies moet compenseren. En zie, de televerkoop werd geboren. Vanmiddag was het weer zo ver. Aan de andere kant een vrouwenstem met een exclusieve aanbieding. Ik luister beleefd en probeer haar gebrekkig Nederlands te begrijpen. Om één of andere reden schijnt men er in Telesalesland van uit te gaan dat een exotisch accent de sleutel is tot een succesvol verkoopsgesprek. Wat zal ik doen ? Laat ik de vrouw haar verhaal vertellen, of gooi ik onder begeleiding van een ferme vloek de hoorn op de haak ? Ik twijfel. Als ik het gesprek nu beëindig ben ik meteen van haar gezeur verlost. Dat is voor mij de korte pijn. Maar komt mijn belaagster er dan niet al te makkelijk van af ? Als ik nu inhaak rinkelt over vijftien seconden in een andere huiskamer de telefoon. Als goede burger kan ik dat niet laten gebeuren. Ik besluit het gesprek een andere richting uit te sturen. "Hebben wij elkaar al niet eerder gesproken ? ", vraag ik. Even wordt het stil aan de overzijde. Deze wending staat duidelijk niet in haar draaiboek.
Zij: "Misschien, meneer, maar ..." Ik : "Hoe zei je ook al weer dat je naam was ?" Zij: "Sara, meneer " Ik : "Ja, nu weet ik het weer, jij was toch dat meisje dat hoogzwanger was " Ik : "Hoe is de bevalling verlopen, alles goed met je baby, is het een jongen of een meisje ?" Zij: " euh, ik geloof u vergist zich meneer, maar om ..." Ik : "Werkelijk, en toch ken ik je stem, maar van waar ..." Zij: " Ik geloof niet dat ... Ik : "Maar natuurlijk, Sara, Sara van Tele-onthaal " Ik : "Ja, dat waren zware tijden ..." Ik : "Ach meid, als ik daaraan terugdenk" Zij: "U bedoelt ?" Ik : "Laat die u maar vallen, Sara, zeg maar Alex" Ik : "Ja, jij praat met zoveel mensen, hé, je zal me wel vergeten zijn" Ik : "Maar ik jou niet hoor, ik moet je trouwens nog bedanken" Zij: "maar ..." Ik : "Geen gemaar, Sara, jij hebt me toen werkelijk uit de put gehaald" Ik : "Ik weet nog hoe je zei: je mag alles zo niet opkroppen, Alex, praat erover !" Ik : "Wel ik heb je advies gevolgd hoor, ik gooi het er allemaal uit." Ik : "Tegenwoordig maak ik van mijn hart geen moordkuil meer" Zij: "Moordkuil ? Ik begrijp niet , meneer" Ik : "Laat dat meneer nu toch" . . . ( kiestoon )
Geloof me, het zal meer dan vijftien seconden geduurd hebben voor ze daar van bekomen was. Neem een voorbeeld aan mij en stuur dit blogje naar drie van je vrienden of vriendinnen die zich ook dood ergeren aan dat vervelende tele-geleur. Vraag hen hetzelfde te doen. Je kent het principe wel. Als mijn berekeningen kloppen ligt de hele telesale-sector nog voor nieuwjaar op apegapen. Doen !
Ontroerend was het, de manier waarop in Nieuw-Zeeland een leger vrijwilligers zich in de strijd wierp, in een poging om meer dan honderd gestrande walvissen het leven te redden. Met vereende krachten werden de dieren nat gehouden in de hoop hen bij het volgende hoogtij terug de zee in te loodsen. Voor het leeuwendeel van de beesten liep het goed af, vijftien walvissen echter stierven voor het weer vloed werd. De aanblik van deze imposante beesten, hulpeloos op een strand, laat weinigen onder ons onberoerd. Maar ik vraag ik me af hoeveel van deze barmhartige samaritanen zichzelf die avond, pompaf van het walvisredden, nog snel een fishstickje gebakken hebben. Ik weet het wel, strikt genomen is een walvis geen vis maar een zoogdier, maar toch, het blijft opmerkelijk hoe een mens, het ene moment nog tot tranen bewogen door het lot van een walvis, het volgende ogenblik zijn pannetje al vult met een zeebewoner van bescheidener formaat. Is het zijn statuut van zoogdier dat de walvis verheft boven de doorsnee fishstickvulling ? Of ligt zijn vermeende intelligentie aan de basis van onze opwellingen van mededogen ? Universeel is de liefde voor deze mastodonten van de zee zeker niet. Japanners bijvoorbeeld, lusten de beesten rauw. Als delicatesse in hun sushi-bars, waar je behoorlijk mag dokken voor je portie moby-dick. Dat een kilootje walvisfilet je makkelijk 50 euro kost, daar is de vreemde wijze waarop de Japanners aan hun walvissen komen debet aan. De beesten dienen er immers eerst een wetenschappelijk traject te doorlopen voor ze richting viswinkel kunnen. De wetenschappelijke interesse voor walvissen in Japan is enorm. Vooral rond de feestdagen is de honger naar oceanologische kennis er niet te stillen. En dus ging de Japanse walvisvloot uit vissen met als doel het harpoensgewijze recruteren van een kleine duizend onderzoekssubjecten. Als het van de jongens van Greenpeace afhangt wordt het een schrale vangst. Volgens hun gegevens blijken deze onvrijwillige 'proefdieren' immers verdacht zelden op sterk water te belanden. Veel vaker gaan ze vergezeld van een dipsausje. Voor de kust van Tasmanië levert Greenpeace daarom slag met de enorme drijvende visfabrieken van de Japanners. Tiens, Tasmanië, dat ligt toch in de buurt van Nieuw-Zeeland, niet ? Zouden ze daaraan gedacht hebben, de bereidwillige kiwi's die zich het lazarus werkten voor die gestrande walvissen ? Hopelijk hebben ze de beesten een veilige richting uitgestuurd. Anders mogen ze zich binnenkort aan een kaartje verwachten. Eéntje uit Japan, met woorden als: Hartelijk bedankt voor uw medewerking. De proefdieren hebben het smaakexperiment met glans doorstaan.
