Toen Ukraïne eind 2004 zijn oranje revolutie kende en daarmee radikaal zijn blik op het Westen richtte zat men in Rusland met een reuzegroot probleem. Net nu Rusland zijn ster weer rijzende zag probeerde één van zijn buurlanden zich uit zijn politieke omklemming los te wrikken. Geen oranje vlaggen boven het Kremlin dus, Putin lachtte groen. Maar hij was zo slim om niet meteen terug te gaan meppen. Dat zou enkel koren op de molen geweest zijn van zijn politieke opponenten in Ukraïne. Putin had geduld. En kijk, we zijn een jaar verder en de franje van het oranje is reeds enigzins vergeeld. De verenigde oppositie van weleer bleek een broze coalitie. Een paar maanden geleden nog werd eerste minister Tymoshenko, icoon van de Oranje Revolutie door president Viktor Yushchenko de laan uitgestuurd, u herinnert zich nog wel de beelden van hen beiden samen op het 'Plein van de Onafhankelijkheid' in Kiev, Belle en het beest, zij de knappe heldin, hij, de politicus met het pokdalige gezicht, een cadeautje van zijn politieke vijanden, zo gaat het verhaal. Maar vandaag zijn de wittebroodsweken van de revolutie voorbij en kijk nou eens wie daar aan de deur klopt. Jawel, de heer P. uit M. Want officieel mag het dan het energiebedrijf Gazprom zijn dat het aan de stok heeft met Ukraïne, iedereen weet wie er vandaag de dag de scepter zwaait in Moskou. De Russische beer ruikt zijn kans en slaat terug. Eens kijken hoe hoog ze nog van de toren blazen met de kachel op ontdooistand moeten ze daar in het Kremlin gedacht hebben. Tussen haakjes, tegen zondag verwacht men in Kiev temperaturen tot -14 ° C. Gazprom drukt evenwel zijn West-Europese klanten op het hart dat het er alles aan zal doen om een betrouwbare gastoevoer te verzekeren. Een boodschap met een dubbele bodem natuurlijk, enerzijds worden we gerustgesteld, tegelijkertijd echter worden we fijntjes herinnerd aan onze groeiende afhankelijkheid van Rusland, dat op dit moment 20 procent van het in Europa verbruikte aardgas levert. Vraag is wat Europa nu gaat doen. Ukraïne koos resoluut voor het Westen. Zal dat Westen met evenveel enthousiasme de belangen van haar nieuwe bondgenoot verdedigen, ook als ons dat koude voeten zou kunnen bezorgen ? Snel genoeg zal blijken hoe hartverwarmend de liefde tussen ons en de Ukraieners is. Ik ga alvast op zoek naar een extra deken. Misschien een tip voor de koopjes.
Daar is het dan, dat nieuwe jaar waar zovelen al zo lang naar uitkeken. 2005 is niet meer, streep eronder. Gedane jaren nemen geen keer. Hoe is dit jongste jaar u tot nu toe bevallen ? Bent u uw kater al teboven ? Eigenlijk begint een nieuw jaar pas echt op twee januari. Dan verstomt het feestgedruis, je spijsvertering herwint z'n evenwicht, de eerste rekeningen vinden hun weg naar je brievenbus. Want één ding is wel zeker, een gratis jaar wordt het alvast niet. Ik kan dus maar hopen dat u uw rekening niet tot op de bodem geplunderd heeft tijdens uw winkelexpedities doorheen Vlaanderens winkelstraten. Voor de rest is 2006 nog een vat vol onzekerheden, één van die intrigerende karakteristieken verbonden met het concept toekomst. Maar als ik een gokje mag wagen zou ik zeggen, ik voorzie vooral meer van hetzelfde. Meer van dat wapengekletter, precisiebombardementen en minder geraffineerde zelfmoordaanslagen, meer oeverloos geconsumeer, meer achteloze verspilling van de rijke bronnen van moeder aarde alsof er ergens in een magazijn nog een reserve-aarde op ons ligt te wachten mocht het fout gaan. Vindt u mij nu wat negatief klinken ? Ach, negativisme is niks anders dan het weloverwogen realisme van de pessimist. Het is natuurlijk niet geheel uitgesloten dat onze wereldleiders zich plots als engeltjes gaan gedragen. Het zou kunnen, maar erg waarschijnlijk is het niet. Ik zou er alleszins mijn spaarcentjes niet op verwedden. Mensen veranderen immers niet omdat ze een nieuwe kalender in gebruik nemen. Daarvoor is meer nodig dan wat goede voornemens. Verwacht je dus voorlopig maar niet aan een trendbreuk. Ieder nieuw jaar brengt natuurlijk ook echte verassingen met zich mee. Gebeurtenissen die ons met verstomming slaan. Zoals de totaal ontoereikende respons van 's werelds grootste wereldmacht toen New Orleans onder water liep. Zo zullen er ongetwijfeld ook dit jaar enkele surprises op het programma staan. Misschien worden we in 2006 wel gecontacteerd door intelligent buitenaards leven. Misschien worden we nog voor Pasen ingelijfd bij het intergalactisch imperium van de Wakakoekoe's. Eerlijk gezegd zou het me zelfs nauwelijks verbazen mochten de Wakakoekoes dat zonde van de moeite vinden en ervoor opteren om onze blauwe knikker vanop een veilige afstand een neutraliserende anti-materie behandeling te geven. Ik denk dat ik die dag maar eens lekker lang zal uitslapen.
Van achter het raam van de woonkamer kijkt de kat de tuin in, likkebaardend. Ze droomt zich een plekje aan de feestdis. Verlangend richt poes haar blik op de pluimige hapjes die zich verzameld hebben op de met vetbollen versierde vlierstruik naast het gazon. Dan kijkt ze me aan, verwijtend. Ook deze winter is ze er nog niet in geslaagd een vogeltje te pluimen. Wat wil je, lijkt ze te denken, met die krakkemikkige constructie van jou mag je een plekje in de vogelval top-10 wel vergeten. Neem nou dat idiote voederhuisje. Hoe kom je erbij om dat ding op een twee meter hoge glibberige paal te timmeren ? Zo maak je het de vogels wel erg makkelijk. En die vetbollen, kunnen die niet wat lager ? Tien centimeter boven de grond lijkt me meer dan voldoende. Hoe leeg moet een hoofd wel zijn om een val midden in open terrein neer te planten. Ze zien mij van mijlen ver al aankomen. Iedere vallenconstructeur met een onsje jachtinstinct zou opteren voor een geaccidenteerde setting, zodat ik me lekker in een hinderlaag kan leggen. Zoals de zaken er nu voor staan kan ik mijn wildschotel wel vergeten. Zonde is het. Je reinste verspilling van lokaas. Kijk nou die sappige koolmezen eens. En maar schransen van die vetbol. Wat zouden die smaken op een bedje van wintergras. Of die volgevreten appelvink, appelvink met broodkruim, waar is de tijd. En ik moet het stellen met een paar grijze muizen, terwijl dat gespuis zich ondertussen vetmest. Wat een ellende, ze zitten me verdorie uit te lachen, die arrogante vliegbeesten. Zover is het dus gekomen, ik ben de risee van het vogelrijk. Dat ik dat op mijn ouwe dag nog moet meemaken. Ach, ik kan er niet meer tegen. Ik ben dringend aan een borrel toe. Garçon, garçon ! Nog een schoteltje melk voor mij. Lauw en zonder water deze keer. Ik kan het gebruiken. En breng me nog zo'n blikje, zo één met gevogelte ! Dat hij barst, mijn cholestorolspiegel, ik zal er mij volgend jaar wel een nieuwe aanschaffen.
Zit u knusjes bij de radiator ? Mooi, dan zit u goed. Als ik onze weerprofeten mag geloven kan u immers maar beter van straat blijven vannacht. Handig om weten als u momenteel geniet van uw kerstverlof en u zich die luxe kan veroorloven. Maar voor vele landgenoten gaat die vlieger niet op. Zij moeten er wel door, zij kunnen niet gemist worden, door hun patienten in het ziekenhuis bijvoorbeeld of door het verkeersslachtoffer dat bekneld zit in zijn wagen. Artsen, verpleegkundigen, brandweerlui, dat type professionals, daar denk je dan in eerste instantie aan. Maar is dit wel de hoofdmoot van de groep mensen die zich deze nacht op glad ijs moeten begeven ? Het leeuwenaandeel zijn waarschijnlijk mensen die eerder om economische dan humane redenen op hun werkplek verwacht worden. Dat is de prijs die we moeten betalen voor onze welvaart. De economische motor ligt geen moment meer stil. Hier en daar wordt al gesproken van een 24-uurs economie. Klaarblijkelijk vind men dit in politieke middens een wenselijke evolutie want nog onlangs reduceerde onze regering de belasting op ploegenarbeid. Dat de meeste mensen geenszins nachtdieren zijn, daar liggen onze politici duidelijk niet wakker van. Eigenaardig want ook nu nog zijn er allerlei beperkingen op nachtarbeid, principieel is nachtarbeid zelfs verboden. Er was een tijd dat mensen opstonden en gingen slapen met de zon. Wie zijn dag enigzins wou verlengen kon daarvoor een beroep doen op kaarsen of olielampen. Veel licht gaven die dingen echter niet en verlichten was een kostelijke zaak. Met de verbreiding van de electriciteit deed ook het goedkope kunstlicht zijn intrede. Meer dan een paar euro's heb je tegenwoordig niet meer nodig om een volledige fabriekshal in het licht te laten baden. Omdat de industrie voor zijn kilowattuur ook nog eens minder betaalt dan de huishoudens - lees : Janneke en Mieke betalen mee de energiefactuur van de Belgische industrie - is de keuze voor de bedrijfsleider snel gemaakt. Om de maximale opbrengst te persen uit de dure investeringen ziet hij zich verplicht de klok rond te produceren. Doet hij dit niet dan verliest de kapitaalmarkt alle interesse in zijn bedrijf. Keuze heeft hij niet. De vrije markteconomie is dus helemaal niet slecht. Ze is simpelweg amoreel. Wie het spel niet meespeelt verliest. De vrije markt verheft het Darwinisme tot economisch leitmotiv en selecteert op gewetenloosheid. Leuke evolutie !
Amerikanen hebben toch een apart gevoel voor humor, dat bleek nog maar eens uit het artikel dat ik vandaag las op de website van de BBC. Dat artikel handelde over een mislukte ontsnappingspoging in een Iraakse gevangenis. Een tiental gevangenen zouden daarbij om het leven gekomen zijn, neergeschoten door hun bewakers. Volgens de bronnen van de Britse staatszender zou het gaan om vermeende opstandelingen, minder neutraal ook wel eens 'terroristen' genoemd. Het is genoegzaam bekend dat deze groep het hard te verduren heeft binnen de Iraakse gevangenismuren . Het hoeft dus ook niemand te verbazen dat ze er alles voor over hebben om hun verloren vrijheid terug te winnen. Of het hier nou werkelijk terroristen betrof, daar ga ik me hier niet over uitspreken. Betrouwbare informatie over wat er zich allemaal afspeelt in Irak is uiterst schaars. Bovendien, de één zijn terrorist is vaak de ander zijn vrijheidsstrijder. Wat me echter bijzonder trof in dit artikel was het volgende zinnetje: " The shootings come only days after the US said it would not hand over detainees to the Iraqi authorities until they raised levels of care in prison facilities." Ontroerend niet, die bekommernis om het lot van de arme gedetineerden. Dat, terwijl het al meer dan een jaar schandalen regent omtrent de behandeling van gevangenen in Amerikaanse handen. Het begon allemaal met Guantanamo op Cuba waar zogenaamde 'unlawful combatants' voor onbeperkte duur konden worden opgesloten, zonder dat daar een rechter aan te pas kwam. Over het lot van de gevangenen daar doen nog steeds de wildste geruchten de ronde. Daarna doken er allerlei foto's op van Yanks die de tijd doodden met het op sadistische wijze vernederen van Iraakse gevangenen en het Abu Ghraib schandaal was geboren. Allemaal incidenten volgens de Amerikaanse regering. De USA martelt niet, nu niet, nooit niet, bleef het officiële verhaal. Maar ondertussen schijnt datzelfde land er geheime gevangenissen op na te houden, ook in Europa. Ook zou de CIA individuen ontvoeren en deze uitleveren aan landen waar foltering dagelijkse kost is. En nu gaat Uncle Sam de Irakezen de les lezen. Welk een tragisch gevoel voor ironie heeft men daar in Washington. De beul die zich hult in het uniform van een rode-kruis-vrijwilliger. Een tien voor galgenhumor krijgen ze van mij , maar een nul voor geloofwaardigheid.
Nu het jaar op zijn laatste benen loopt bulkt het in de media weer van de lijstjes. Top 10's, top 100's, hier en daar zelfs een gedurfde top 1000. Van de beste sporters, de grootste hits, de schadelijkste computervirussen . . . Je kan het zo gek niet bedenken of er bestaat wel een lijstje van. De meeste van hen hebben betrekking op het voorbije jaar. Ze fungeren als beknopte syntheses, hapklare brokken recente geschiedenis om nog snel in je memorie te prenten voor je je brein in alcohol drenkt op oudejaarsnacht. Leuke weetjes voor kwissers dus maar verder kan je er weinig mee. Met meer plezier lees ik wat voor fraais ik van het volgende jaar mag verwachten. De website www.Mercurynews.com pakt uit met een top-10 in technologische trends, traditioneel een lofzang op het vooruitgangsdenken. Met op acht "Video comes to the blog". Daar breekt bij mij het koude zweet van uit. Want als de glazen bol van mercury news het bij het rechte eind heeft ziet het er beroerd uit voor mijn blogje. Tot nu toe bleef mijn tronie immers veilig versluierd achter proza. Nu het beeld echter ook de wereld van de blog dreigt te veroveren zitten de estetisch benadeelde bloggers onder ons in slechte papieren. Voorbij de tijden dat we met humor en intellectuele spitsvondigheden ons publiek konden bekoren. De maskers vallen af, ook de blogger moet voortaan met de billen bloot, en zoals u al kon vermoeden is dat is niet mijn attractiefste zijde. Moet ik nu aan de Botox ? Kan ik mijn toekomst als blogger nog vrijwaren mits ik mij onderwerp aan een batterij chirurgische ingrepen ? Ik zou me natuurlijk ook op de achtergrond kunnen houden en mijn teksten laten lippen door een chippendale, voor het stemgeluid zou ik een beroep kunnen doen op een Herbert Flack imitator, het origineel past niet binnen mijn budget. Of zou ik mijn toevlucht nemen tot een virtueel personage ? Op kanaal 2 kan je dezer dagen je kerstwensen tegen betaling laten voorlezen door een softwarematig kerstmannetje. Als zij daar mee weg komen, waarom ik dan niet ? Ach, wat wordt de wereld toch complex. We waren er nochtans zo simpel aan begonnen. In den beginne was er het woord en het woord was God. Hebt u dat goed gelezen, het woord was God. Tekst zwaaide de scepter op aarde. Maar sinds men God dood verklaarde gaat het ook met het woord van kwaad naar erger.
Zo, ik heb vandaag mijn plicht weer gedaan als nonkel. Ik heb m'n neefje leren liegen. Met het aangezicht strak als zat hij bij Don Corleone aan de pokertafel. Meer dan een boek kaarten had ik daar niet voor nodig. We speelden het spelletje bluffen. Ik leg het bondig uit voor wie het niet kent. Beide spelers beginnen met tien speelkaarten. Speler één legt een kaart met de rug naar boven op tafel en claimt dat het, ik noem maar een cijfer, een vier is. Daarna moet de tegenspeler op zijn beurt een kaart neerleggen van een aangrenzende waarde, een drie of een vijf dus. Maar hij kan ook bluffen als hij dat wil. Denk je dat je tegenspeler bluft dan roep je "bluf" en wordt diens kaart omgedraaid. Heb je gelijk dan krijgt hij één van jouw speelkaarten cadeau en mag jij vrij de startkaart van een volgende reeks op tafel leggen. Heb je hem ten onrechte beschuldigd, dan gebeurt het omgekeerde. Wie het eerst zijn speelkaarten kwijt is wint. Zo, dat is de essentie van het spel in zeven lijnen. Op het eerste zicht lijkt het een simpel kinderspelletje maar speel het en je zal verbaasd staan van de complexiteit. Maar terug naar mijn neefje nu. Aanvankelijk loog hij enkel als hij niet anders kon, met een kramp van hier tot Keulen op zijn engelensmoeltje, maar al snel kreeg hij de smaak te pakken en jokte hij dat het een lieve lust was. Dat ging zo ver dat er na een tijdje enkel nog leugens uit zijn mond kwamen. Maar hij kwam hij er snel genoeg achter dat ook dat geen effectieve strategie is. Net zoals zovele ondeugden in het leven is het bij liegen een kwestie van doseren. Dat fingerspitzengevoel voor het moeilijke balanceren tussen leugen en waarheid is ons niet aangeboren. Liegen moet je leren ! Wie de kunst van het liegen niet verstaat zal het trouwens niet ver schoppen in het leven. Liegen moet ! Tegen die etter van een baas op het werk, tenminste zolang je nog niet getekend hebt bij je volgende werkgever. Tegen de klant wanneer je hem een auto verkoopt waarin je zelf niet gezien zou willen worden. Tegen je vriendin wanneer die je vraagt of "haar g.. niet te dik is in deze rok". Enfin, je kan zelf ongetwijfeld nog talloze situaties bedenken waarin liegen onvermijdelijk is. Mijn neefje heeft de kunst ondertussen aardig onder de knie. En ik ben maar wat trots op zijn pokerface. Dank zij mijn zorg en toewijding liegt hij zich voortaan zonder Pinokkio-complex door het leven. En nu maar hopen dat hij maat weet te houden.
"Paus roept op tot vrede en rechtvaardigheid", dat lees ik op de teletekst nieuwspagina van onze staatszender. Nou en, denk ik dan. Moet ik nu van ontroering in tranen uitbarsten ? Kan ik nu met hersteld vertrouwen de toekomst tegemoet zien ? Op mij maakt het allemaal weinig indruk. Waarom noemt de VRT dit trouwens nieuws ? Had de nieuwsdienst dan wat anders verwacht ? Volgens mij zijn die Roomse vredeswensen op kerstmis vaste kost. Zolang ik mij kan herinneren doet men daar niet anders op de verjaardag van die kleine van de timmerman uit Nazareth. Want met die zever over de heilige geest zijn ze bij mij aan het verkeerde adres. Niet dat het veel zoden aan de dijk zet, al dat gewens. Het enige continent waar je bij benadering van vrede kan spreken is Antarctica, voornamelijk vanwege een hartverwarmend gebrek aan mensen aldaar. Maar in Rome geeft men het kennelijk niet zo gauw op. Daar gelooft men blijkbaar nog dat men de vrede kan afsmeken als men er maar vurig genoeg om bidt. Of zou het een kwestie van taktiek zijn ? Misschien speelt men met die kerstwens simpelweg op veilig. Want stel dat de wereldvrede tot ieders verbazing toch eens uitbreekt, dan komt dat succes natuurlijk op conto van het Vaticaan. Lukt het niet, dan zijn daar honderd en één mogelijke verklaringen voor te geven. Mijn persoonlijke voorkeur kwa smoezen gaat uit naar het eigenhandig ingrijpen door de duivel en zijn trawanten al vind ik 'Gods wegen zijn ondoorgrondelijk' ook niet slecht gevonden. Ach, ik begrijp wel dat de arme drommels van de VRT-nieuwsdienst zo een non-event als een pauselijk 'Urbi et Orbi' tot headline bombarderen. De deur hoef je er niet voor uit, altijd erg handig na een avondje zwaar tafelen. En verassingen hoef je van een kerstboodschap niet te verwachten. Als je niet teveel in details treedt kan je de hoofdlijnen van je artikel dus al weken op voorhand neerpennen. Ook een journalist heeft op kerstdag immers wel wat beters te doen dan nieuws te garen. Tenzij de paus eens echt fris uit de hoek zou komen tijdens z'n kerstspeech. Dan zouden ze wel uit hun kerstlethargie ontwaken, daar op de Reyerslaan. "Paus roept op tot hervatting kruistochten", kijk, dat zou nog eens nieuws zijn ! "Paus roept op tot vrede", daarentegen, dat is sympathiek , maar meer ook niet.
Het startschot is gegeven. De eindsprint richting 2006 is ingezet. Dat betekent dat we vanaf nu tot nieuwjaar overspoeld zullen worden met lauwe televisieprogramma's. Want tijdens de feestdagen moet en zal het gezellig zijn. Zelf heb ik absoluut niks tegen gezelligheid. Maar dit genre kalendergebonden vrolijkheid is aan mij niet besteed. Bespaar me dus de jaarlijks terugkerende Mr Bean klassiekers, de Mattheus passion, Harry Potter en Garmisch-Partenkirchen. Ik word er sikkeneurig van. Als het van mij afhing gingen we deze laatste dagen gewoon door alsof er niks aan de hand was om op de eerste januari vast te stellen dat het tijd werd om een nieuwe scheurkalender aan te schaffen. Ook dit jaar zal het echter anders lopen. Het wordt weer zwaar tafelen. De chocolademousse en de tiramisu zullen hun jaarlijkse aanval op mijn lever uitvoeren, hierbij geruggesteund door veel te veel glazen wijn en bier. Eens je je eerste feestmaaltijd achter de rug hebt is het wachten tot 2 februari voor je weer volledig boven water komt. Vandaar waarschijnlijk die muffe tv-programma's. Ze zijn perfect toegesneden op een papperig lijf en tot moes verweekte hersenen. En net tijdens deze periode maken wij allerlei goede voornemens. Fout, natuurlijk. Om goede voornemens te maken moet je helder van geest zijn. Dan ben je je bewust van je beperkingen en leg je de lat niet zo hoog. Wacht dus niet met uw goede voornemens tot tijdens het kerstverlof. Begin december lijkt me een geschikter tijdstip. Je hebt dan ook nog de tijd om er enkele bij wijze van test al eens uit te proberen. Als je er de kerst niet mee haalt, dan kan je ze meteen van je lijstje schrappen. Dat voorkomt een heleboel desillusies.Diegene die na een paar weken nog steeds overeind blijven, daar stap je dan het nieuwe jaar mee in. Of ik zelf nog goede voornemens heb ? Nee, daar begin ik niet meer aan. Ik heb het jaren geprobeerd maar er kwam nooit iets van terecht. Maar als u er behoefte aan hebt, ga gerust uw gang. Beter nog, vertrouw ze mij toe per e-mail. Ik zal ze zorgvuldig archiveren. Eind 2006 zal ik dan contact met u opnemen.Benieuwd of u het beter doet dan ik.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog een verkoper aan de deur had. De leurder behoort tot een uitstervend ras. Het populairste product dat tegenwoordig nog aan de deur verkocht wordt, is het geloof. Het enige ware natuurlijk, "dat zul je in geen enkele winkel vinden, meneer ..." De commercie heeft al lang door dat de deur-aan-deur verkoop zijn beste tijd gehad heeft. De mensen zien je van ver komen, met je stofzuigermirakel, je universele encyclopedie of je exclusieve wonderset poetsartikelen. Negen kansen op tien blijft de deur op slot. De wet van behoud van ellende stipuleert dat in het geval van het verdwijnen van één bron van treurnis een andere dit verlies moet compenseren. En zie, de televerkoop werd geboren. Vanmiddag was het weer zo ver. Aan de andere kant een vrouwenstem met een exclusieve aanbieding. Ik luister beleefd en probeer haar gebrekkig Nederlands te begrijpen. Om één of andere reden schijnt men er in Telesalesland van uit te gaan dat een exotisch accent de sleutel is tot een succesvol verkoopsgesprek. Wat zal ik doen ? Laat ik de vrouw haar verhaal vertellen, of gooi ik onder begeleiding van een ferme vloek de hoorn op de haak ? Ik twijfel. Als ik het gesprek nu beëindig ben ik meteen van haar gezeur verlost. Dat is voor mij de korte pijn. Maar komt mijn belaagster er dan niet al te makkelijk van af ? Als ik nu inhaak rinkelt over vijftien seconden in een andere huiskamer de telefoon. Als goede burger kan ik dat niet laten gebeuren. Ik besluit het gesprek een andere richting uit te sturen. "Hebben wij elkaar al niet eerder gesproken ? ", vraag ik. Even wordt het stil aan de overzijde. Deze wending staat duidelijk niet in haar draaiboek.
Zij: "Misschien, meneer, maar ..." Ik : "Hoe zei je ook al weer dat je naam was ?" Zij: "Sara, meneer " Ik : "Ja, nu weet ik het weer, jij was toch dat meisje dat hoogzwanger was " Ik : "Hoe is de bevalling verlopen, alles goed met je baby, is het een jongen of een meisje ?" Zij: " euh, ik geloof u vergist zich meneer, maar om ..." Ik : "Werkelijk, en toch ken ik je stem, maar van waar ..." Zij: " Ik geloof niet dat ... Ik : "Maar natuurlijk, Sara, Sara van Tele-onthaal " Ik : "Ja, dat waren zware tijden ..." Ik : "Ach meid, als ik daaraan terugdenk" Zij: "U bedoelt ?" Ik : "Laat die u maar vallen, Sara, zeg maar Alex" Ik : "Ja, jij praat met zoveel mensen, hé, je zal me wel vergeten zijn" Ik : "Maar ik jou niet hoor, ik moet je trouwens nog bedanken" Zij: "maar ..." Ik : "Geen gemaar, Sara, jij hebt me toen werkelijk uit de put gehaald" Ik : "Ik weet nog hoe je zei: je mag alles zo niet opkroppen, Alex, praat erover !" Ik : "Wel ik heb je advies gevolgd hoor, ik gooi het er allemaal uit." Ik : "Tegenwoordig maak ik van mijn hart geen moordkuil meer" Zij: "Moordkuil ? Ik begrijp niet , meneer" Ik : "Laat dat meneer nu toch" . . . ( kiestoon )
Geloof me, het zal meer dan vijftien seconden geduurd hebben voor ze daar van bekomen was. Neem een voorbeeld aan mij en stuur dit blogje naar drie van je vrienden of vriendinnen die zich ook dood ergeren aan dat vervelende tele-geleur. Vraag hen hetzelfde te doen. Je kent het principe wel. Als mijn berekeningen kloppen ligt de hele telesale-sector nog voor nieuwjaar op apegapen. Doen !
Ontroerend was het, de manier waarop in Nieuw-Zeeland een leger vrijwilligers zich in de strijd wierp, in een poging om meer dan honderd gestrande walvissen het leven te redden. Met vereende krachten werden de dieren nat gehouden in de hoop hen bij het volgende hoogtij terug de zee in te loodsen. Voor het leeuwendeel van de beesten liep het goed af, vijftien walvissen echter stierven voor het weer vloed werd. De aanblik van deze imposante beesten, hulpeloos op een strand, laat weinigen onder ons onberoerd. Maar ik vraag ik me af hoeveel van deze barmhartige samaritanen zichzelf die avond, pompaf van het walvisredden, nog snel een fishstickje gebakken hebben. Ik weet het wel, strikt genomen is een walvis geen vis maar een zoogdier, maar toch, het blijft opmerkelijk hoe een mens, het ene moment nog tot tranen bewogen door het lot van een walvis, het volgende ogenblik zijn pannetje al vult met een zeebewoner van bescheidener formaat. Is het zijn statuut van zoogdier dat de walvis verheft boven de doorsnee fishstickvulling ? Of ligt zijn vermeende intelligentie aan de basis van onze opwellingen van mededogen ? Universeel is de liefde voor deze mastodonten van de zee zeker niet. Japanners bijvoorbeeld, lusten de beesten rauw. Als delicatesse in hun sushi-bars, waar je behoorlijk mag dokken voor je portie moby-dick. Dat een kilootje walvisfilet je makkelijk 50 euro kost, daar is de vreemde wijze waarop de Japanners aan hun walvissen komen debet aan. De beesten dienen er immers eerst een wetenschappelijk traject te doorlopen voor ze richting viswinkel kunnen. De wetenschappelijke interesse voor walvissen in Japan is enorm. Vooral rond de feestdagen is de honger naar oceanologische kennis er niet te stillen. En dus ging de Japanse walvisvloot uit vissen met als doel het harpoensgewijze recruteren van een kleine duizend onderzoekssubjecten. Als het van de jongens van Greenpeace afhangt wordt het een schrale vangst. Volgens hun gegevens blijken deze onvrijwillige 'proefdieren' immers verdacht zelden op sterk water te belanden. Veel vaker gaan ze vergezeld van een dipsausje. Voor de kust van Tasmanië levert Greenpeace daarom slag met de enorme drijvende visfabrieken van de Japanners. Tiens, Tasmanië, dat ligt toch in de buurt van Nieuw-Zeeland, niet ? Zouden ze daaraan gedacht hebben, de bereidwillige kiwi's die zich het lazarus werkten voor die gestrande walvissen ? Hopelijk hebben ze de beesten een veilige richting uitgestuurd. Anders mogen ze zich binnenkort aan een kaartje verwachten. Eéntje uit Japan, met woorden als: Hartelijk bedankt voor uw medewerking. De proefdieren hebben het smaakexperiment met glans doorstaan.
Zing mij over de grens met je zoekende stem, Isabel. Luid zijn doodstrijd in.
Het wordt een winter van niks, Isabel, hij zal smelten, onder jouw klanken en rimpelen op jouw vibrato.
Smeek voor mij, tussen huilende gitaren, verweef je woorden met akkoorden tot een lentebelofte.
Ban de kilte , wieg hem weg, vul je longen en benevel me met je timbre van velours en verlaat me met een verlegen "dank u."
Vals bestaat niet, in jouw toonaard, van boter en vanille. Het is de wereld die zich in doofheid wentelt en mag beschikken, laat hen het stille donker en mij je wollen tonen likken.
'Het is geen pretje president te zijn van een land in oorlog. Behalve als je Bush heet. Want een Bush ligt niet wakker van een beetje 'krieg', een Bush is een geboren leider. En leiders moeten leiden, het volk heeft maar te volgen. Vertrouw op de aanvoerder en alles komt goed. ' Dat is tegenwoordig de teneur van vele republikeinse commentaren in antwoord op kritiek van democratische zijde. "Trust in God" wordt "Trust in Bush", de president als plaatsvervanger van God op aarde. Naar verluidt kunnen beide grootheden het uitstekend met mekaar vinden. Bush zou naast zijn rode telefoon ook over een paarse telefoon beschikken, zijn directe verbinding met de schepper. Wie nou wie opbelt, daar kan ik geen uitsluitsel over geven, maar dat er intens van gedachten wordt gewisseld, dat staat vast. Hij zal het wel aan God gevraagd hebben, of het ok was dat hij zijn eigen burgers en masse zou laten afluisteren. Want eigenlijk mag dat niet. Toch niet volgens de grondwet van de VS. Tijd voor gedegen advies moet Bush gedacht hebben. En bij wie kan je dan beter te rade gaan dan bij de auteur van de 'tien geboden' , de ultieme grondwetspecialist. God zei dat het goed was en aan de slag konden ze, de spionnetjes van het NSA, het National Security Agency dat zich bezig houdt met het wereldwijd onderscheppen van e-mail en telefoonverkeer. Nu het voor de verandering eens Amerikaanse burgers zijn, die à volonté afgeluisterd worden, zit het er natuurlijk bovenarms op. Of Bush nu werkelijk de grondwet heeft geschonden, dat moeten de yankees maar onder mekaar uitvechten. Mijn bezwaren tegen dat geluistervink zijn echter van praktische aard. Wordt de Amerikaanse afluistercapaciteit wel efficient ingezet ? Dat vraag ik me af. Dat de president tot het uiterste wil gaan om het leven van zijn landgenoten te beschermen, daar kan ik enkel respect voor betuigen. Maar het lijkt me dan van kapitaal belang eerst een goed beeld te hebben van de voornaamste bedreigingen. Na enig speurwerk stootte ik op het volgende lijstje.
Zoals u kan zien staat terrorisme niet op het lijstje, een constatering die tot nadenken zou moeten stemmen.Wat u er wel op aantreft, op nummer vier, is bronchitis. In plaats van op terroristen te jagen lijkt het me dan ook beter vanaf vandaag op zoek te gaan naar hoestende en proestende telefoneerders. De NSA kan deze risicogevallen dan meteen telefonisch waarschuwen en hun het advies geven een bezoekje aan hun arts te brengen. En wat dacht je van doodsoorzaak nummer 8. Op 11 september kwamen ongeveer 3000 Amerikanen om. Zelfmoord kost ruim 30000 mensen het leven. U bent een tien keer groter gevaar voor uzelf dan gelijk welke zelfmoordterrorist. Zet de NSA erop , meneer de president. Onderschep al die negativiteit en breng mensen met suicidale gedachten in contact met professionele hulpverleners. Weeral 30,000 zieltjes van het vagevuur gered. U ziet, een puur wetenschappelijke inzet van spionagecapaciteit redt veel meer mensenlevens dan jaren jagen op Osama en zijn trawanten. Laat je door deze lieden dus vooral niet opjagen. Dat bezorgt je enkel een hoge bloeddruk en dat is doodsoorzaak nr 15 !
Ik ben een canvaskijker, ik beken. Ik behoor tot een minderheid van mensen die meer willen. Ik ga rechtop zitten voor 'Ter Zake', bol met 'de bende van Wim' door Europa en spoed me naar het toilet tussen 'Morgen Beter' en 'Bewogen leven'. Zo ben ik, het is een chronische kwaal waarvan ik nimmer genezen zal. Dat betekent niet dat ik nooit eens over het muurtje kijk. Wel integendeel, ook onze noorderburen zenden op hun Nederland 3 immers prachtige programma's uit en BBC2 grossiert in sterke documentaires en frisse humor. Reality-tv, echter, zal je niet vinden op een kwaliteitszender. Vreemd, want een kwaliteitszender zou juist op goede voet moeten staan met de realiteit. Versta me wel, ik ben niet op zoek naar een zoveelste parodie of een 'De Pfaffs' met een begeleidend panelgesprek, ik lust mijn reality liever rauw, geen editing, geen regie, zoals ooit de ochtenduitzendingen van Big Brother. Gewoon vijf mensen aan een keukentafel, zonder woorden, minutenlang, enkel onderbroken door flarden van blinde dialogen die zich kwa absurditeit konden meten met de sterkste staaltjes uit 'Wachten op Godot'. De leegte tot de pijngrens.
Maar leegte hoeft niet te kwellen. Ze kan ook boeien, verwonderen, tot nadenken stemmen. De Duitse zender ARD brengt 's nachts een programma dat 'Die schönsten Bahnstrecken der Welt' heet. Een trein neemt je mee van punt A naar punt B. Geen commentaarstem, geen manipulaties. Enkel een camera, die het landschap registreert. Waarschijnlijk bedoeld om wakkerliggers naar dromenland te leiden. Maar er zijn er die er hun wekker voor zetten. Als ik rond vieren de slaap niet vatten kan, plooi ik mijn hoofdkussen vierdubbel om vanuit mijn bed mee te kunnen reizen. Aan zulk een programma ontbreekt het op Canvas. Ze hebben er nochtans de ideale trailer voor. Dat containerschip dat op het verdiepende net zo vaak voorbij komt gevaren, laverend tussen de programma's. Ik wou dat het verder voer. Van Zeebrugge naar Shangai, van Antwerpen naar Panama om daar ,via het kanaal , Long Beach, Californië te bereiken. Men één camera op de brug van het schip en een microfoon op het dek, zodat het beeld wordt versterkt door de dwingende stem van de oceaan. Zo zou ik de nacht in willen. Samen met Canvas.
Wij Vlamingen hebben iets met modder, we vechten er tegen, we houden er van. Zelfs na drie industriële revoluties raken we niet los van onze wortels. We zijn en blijven een volk van boeren: herenboeren en keuterboerkes. En zoals elke boer droomt de Vlaming van grond, van sappige weiden, van vruchtbare akkers. Een boer weet waar de rijkdom schuilt. Daarom woont hij ook zo ruim, de Vlaming. Zijn huis is meer dan een woonst, het is zijn boerderij met een schuur voor de oogst en een stal voor de beesten. Zijn gazon is zijn weide, zijn bloemperk z'n akker. Hoe kleiner het erf, des te armer de stakker. Niets dan armoede dus in het verschiet, want alle kosmologische theorieën over het uitdijen van ons universum ten spijt, lijkt Vlaanderen zich strikt aan zijn aloude grenzen te houden. Er zit geen rek meer in, Vlaanderen is vol, in boerenogen. Het gemis aan grond maakt ons tot zwervers, rustelozen, vakantiegangers, voortdurend op zoek naar een geschikte plek om onze ploeg te planten.
We wandelen tussen weiden, en fietsen langs velden, als vermolmde boeren die een strijd met het verleden voeren. Boer wortel is de grootste onzer helden. Daar staat hij, in de Vlaamse klei, met klodders aan de klompen. Noem hem bekrompen, hij is vrij.
We zijn dol op modder.
Kijk naar de kleuter die er taartjes van bakt. Kijk naar de 'beautyfarm' die er zijn gasten in verpakt. Stiekem kan het wel. Maar in het openbaar, geen spatten op je vel.
Om de ergste psychische nood te lenigen riepen we enkele slijksporten in het leven: het veldlopen, het veldrijden, de motorcross. Hun beoefenaars doen wat wij, die in de berm staan te kijken, niet mogen. Ze vallen pardoes voorover in het slijk of glijden op hun buik een helling af, zij kraken voor ons de korrels tussen hun tanden. Vaak zijn ze bij de finish nog nauwelijks te herkennen. Het is sport, dus kan het. En daarna allen weer naar huis. Even stoppen onderweg, voor een oervlaams zakje frieten, met zout, en een kwak mayonaise. De knol, de korrel en het slijk. En 's avonds relaxen in de Jacuzzi. Moet er nog zand zijn ?
Helaas, ET, u komt te laat, de bühne ligt thans gans verlaten. Ons levenslied is uitgezongen, niemand is de dans ontsprongen, niet de ouden, niet de jongen. Een wrange mix van haat en passie maakte van dit alles niks.
Zal ik u verhalen van de lente, en van het trage wassen van het graan, van heldere nachten, en het lijdzame wachten turend naar het gesternte.
Van jongens ravottend in regenplassen, van zalig genieten op zomerterrassen.
U ziet, u had eer moeten komen, nou resten u enkel mijn dromen.
Nee, ik ben het niet, de onbekende die SK Lierse een pad in de korf zette door een klacht in te dienen bij de gouverneur van Antwerpen. Ik heb ook geen zicht op de redenen waarom de klager zich niet kan verzoenen met het eindejaarscadeau van één miljoen euro, dat het gemeentebestuur van Lier voor zijn eerste klasser onder de kerstboom heeft liggen. Maar ik zou het geen drama vinden mocht die envelop met inhoud zich lang na driekoningen nog steeds op het stadhuis bevinden. Hoe langer het duurt, des te groter de kans dat het helemaal niet meer hoeft. Vindt u mij nu een onmens ? Of een voetbalhater ? Dat is uw goede recht. Toch ben ik geen van beide. Ik wil enkel de arme Lierenaar behoeden voor een financieel debacle. Ja, de arme Lierenaar en niet het 'arme Lierse'. Het zijn die burgers van Lier immers die hun portefeuille zullen mogen bovenhalen. Want dat plezierke dat Lierke in petto had voor zijn top/flop-club (schrappen wat niet past) komt op zijn factuur terecht. En met die brave burger heb ik net iets meer compassie dan met de goedbetaalde profs van geel-zwart. Een gemeentebestuur mag dan al een zeer divers takenpakket hebben, geldschieter spelen voor amechtige voetbalclubs staat bij mijn weten niet op dat lijstje. Van een profclub mag verwacht worden dat zij haar eigen broek kan ophouden. Dag vergt vanzelfsprekend een gezond financieel beleid. Het is niet aan de overheid om de onverantwoord hoge salarissen van sommige spelers te subsidiëren. Want uiteindelijk is dat toch waar het op neer komt. Elke gift, of hij nu bestemd is voor het stadion of voor met briljanten versierde doelpalen, schept nieuwe monetaire ruimte om op de spelersmarkt te gaan shoppen, wat op zijn beurt een inflatie van de spelerssalarissen veroorzaakt. Indien SK Lierse werkelijk een haalbaar plan voor de toekomst heeft dan kan het net als elk privé-bedrijf aankloppen bij de bank. Indien die van oordeel is dat de club nog te redden valt zal ze graag met euro's over de brug komen. Zo niet, dan is het einde verhaal. Dat is geen drama, de wereld draait gewoon door. Dat dat donkere tijden zal inluiden voor menige fan, daar kan ik best inkomen. Sommige mensen veréénzelvigen zich helemaal met zo'n club. Voor hen is er slachtofferhulp. En spaar me alstublieft kreten als 'Di Rupo deed hetzelfde voor Bergen' of 'voetbal heeft een sociale functie, het is de sport van het volk.' Wat dat eerste argument betreft: Sinds wanneer nemen wij een voorbeeld aan het beleid van over de taalgrens ? Maar goed, slecht beleid hoeft geen privilege te zijn van onze Waalse vrienden. Van het tweede argument krijg ik het echter vierkant op mijn heupen: Voetbal als volkssport. Naast het veld van FC Liedekerke, misschien. Maar als u recentelijk nog eens langs de kassa van een eerste klasser passeerde dan weet u dat de ticketten daar niet bepaald aan sociale tarieven over de toonbank gaan. Voor een gewone competitiematch in Lier mag je als volwassene in voorverkoop afhankelijk van je plaats in het stadion tussen 15 en 26 euro neertellen. Voor topmatchen gelden andere prijzen. Ga als vader maar eens met je zonen naar het voetbal, maar maak er vooral geen gewoonte van want voor je het beseft staat Electrabel bij je in de gang en ligt je gezinnetje aan de 12 ampère. Sociaal, laat me niet lachen. Aan de supporters zal het dus niet gelegen hebben dat Lierse zich een financiële put gegraven heeft, de fans betalen zich blauw. Maar nog niet blauw genoeg, zo blijkt. De club zal alternatieve geldbronnen moeten aanboren. Om mijn goed hart te tonen krijgen ze het volgende ideetje van mij gratis en voor niks. Het schoot me te binnen toen ik de beelden zag van die Russische miljardair die onlangs een weekje op vakantie ging in het 'International Space Station'. Toen dacht ik: Als Lierse nu eens bij elke match enkele posities op het voetbalveld per opbod verkocht ? Om misverstanden te voorkomen, ik bedoel dat niet à la Chinois, natuurlijk. Of organiseer een tombola met als hoofdprijs een plaats in de spits. Welke fan droomt er niet van ooit eens omringd door zijn voetbalhelden een topmatch te kunnen spelen. Het stadion zou tot de nok gevuld zijn, geloof me, om nonkel Freddy te zien schitteren tegen 'den Anderlecht'. Enfin, het is maar een tip. Dat ze ermee doen wat ze willen. En wat er ook gebeurt met Lierse. Ik blijf ze even graag zien, de Lierenaars, met of zonder bal.
Het wemelde van de blije gezichten vandaag in Irak. Daar mochten ze alweer naar de stembus. Deze keer om een volwaardig parlement te kiezen dat vier jaar zou moeten zetelen. Zou, want ieder jaar in Irak telt zoals een hondenjaar voor zeven en regeringen die het 28 jaar volhouden zijn een zeldzaamheid. Het siert de Irakezen dat ze hun enthousiasme voor de democratie nog niet verloren hebben, want veel heeft al dat gestem hen nog niet opgeleverd, behalve dan een paar extra vrije dagen. Veel kan je op zo'n verkiezingsdag toch niet presteren. Om aanslagen te bemoeilijken ligt het autoverkeer in Baghdad bijna volledig stil. Alle mankracht waarover de Iraakse regering kan beschikken wordt ingezet. De politie en het leger zijn alom aanwezig. Bovendien hadden verscheidene gewapende verzetsbewegingen aangekondigd dat ze de stembureaus niet zouden aanvallen. Dat alles maakte dat de Irakezen zich op deze verkiezingsdag wellicht relatief ontspannen op straat konden begeven. Het is helaas onmogelijk elke dag verkiezingen te houden. Er zou al snel geen brood meer op de plank liggen en daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Morgen zullen de Irakezen opnieuw ontwaken in een land dat kraakt onder een aanhoudende stroom van bomaanslagen, politieke moorden en ontvoeringen. De zonnige stemming van deze democratische hoogdag zal spoedig vervagen tot een zeldzaam lichtpuntje op Iraks moeizame zoektocht naar een betere toekomst. Van deze stembusgang valt alleszins weinig beterschap te verwachten. Met partijen op religieuze of etnische basis is stemmen niet veel meer dan een veredelde vorm van volkstelling. We kunnen enkel hopen dat de Sjiieten niet de absolute meerderheid behalen zodat ze niet onbeperkt hun wil kunnen opleggen aan het ganse land. Enkel een regering van nationale eenheid maakt me dunkt een kans om alsnog het uiteenvallen van het land te verhinderen. Ondertussen kan president Bush eindelijk nog eens genieten van een bescheiden succes. Paarsgekleurde vingers moeten het grote gelijk van Bush' oorlog voor democratisering bewijzen. Tot de volgende Amerikaanse patrouille het slachtoffer wordt van een bomauto en een nieuwe lading doodskisten naar het vaderland kan vertrekken. Op naar het volgende hoogtepunt dus. Dat moet dan de vorming van een nieuwe Iraakse regering wezen. Ik kan haast niet wachten . . .
Fijn dat iemand het zegt. Fijn dat we eindelijk een politica in ons midden hebben die onze Noorderburen diets maakt hoe wij over hun ministers denken. Zelf zou ik het iets anders verwoord hebben, maar het is de intentie die telt. Bij deze benoem ik jouw dan ook officieel tot minister van Internationale Beledigingen. Met die extra portefeuille in je handtas staat het je voortaan vrij gelijk welke politicus ter wereld tot de grond toe af te branden. Een zware taak, want het stikt van de mallotige politici op onze thuisplaneet. Om je een beetje op weg te helpen, prospecteerde ik wat met als resultaat het volgende lijstje van geschikte slachtoffers.
Bush: Dit Texaanse genie mag in geen enkel lijstje ontbreken. Je zou hem bijvoorbeeld kunnen afschilderen als 'de führer van het wilde westen'.
Chirac: Wat dacht je van. 'Het levend bewijs dat je van liegen aartslelijk wordt.'
Berlusconi: "Een omhooggevallen charmezanger met de integriteit van een hyena met maffiaconnecties."
Angela Merkel: "Een truttig DDR-fossiel dat aan haar smoeltje te zien blijkbaar te lomp was om een stap achteruit te zetten toen de muur viel."
Castro: "een Vader Abraham in kaki met een hele kleine smurf"
Putin: De ware moordenaar van JFK
Werk je nou eerst even door dit lijstje heen. Mocht er daarna nog sprake zijn van België, dan geef je mij maar een seintje. Indien nodig kan je full time over mijn diensten beschikken als secretaris van jou scheldkabinet. Ze zullen snel genoeg weten waar België ligt, die bespottelijke politici van het buitenland. Sidderen zullen ze, voor de 'femme fatale de la Belgique'. Mocht het echter fout gaan, en dit leuke landje wordt omgetoverd in een radioactief maanlandschap, dan zal niemand jouw dat kwalijk nemen, want ondertussen hebben wij toch eens goed ons gedacht gezegd.
