'Het is geen pretje president te zijn van een land in oorlog. Behalve als je Bush heet. Want een Bush ligt niet wakker van een beetje 'krieg', een Bush is een geboren leider. En leiders moeten leiden, het volk heeft maar te volgen. Vertrouw op de aanvoerder en alles komt goed. ' Dat is tegenwoordig de teneur van vele republikeinse commentaren in antwoord op kritiek van democratische zijde. "Trust in God" wordt "Trust in Bush", de president als plaatsvervanger van God op aarde. Naar verluidt kunnen beide grootheden het uitstekend met mekaar vinden. Bush zou naast zijn rode telefoon ook over een paarse telefoon beschikken, zijn directe verbinding met de schepper. Wie nou wie opbelt, daar kan ik geen uitsluitsel over geven, maar dat er intens van gedachten wordt gewisseld, dat staat vast. Hij zal het wel aan God gevraagd hebben, of het ok was dat hij zijn eigen burgers en masse zou laten afluisteren. Want eigenlijk mag dat niet. Toch niet volgens de grondwet van de VS. Tijd voor gedegen advies moet Bush gedacht hebben. En bij wie kan je dan beter te rade gaan dan bij de auteur van de 'tien geboden' , de ultieme grondwetspecialist. God zei dat het goed was en aan de slag konden ze, de spionnetjes van het NSA, het National Security Agency dat zich bezig houdt met het wereldwijd onderscheppen van e-mail en telefoonverkeer. Nu het voor de verandering eens Amerikaanse burgers zijn, die à volonté afgeluisterd worden, zit het er natuurlijk bovenarms op. Of Bush nu werkelijk de grondwet heeft geschonden, dat moeten de yankees maar onder mekaar uitvechten. Mijn bezwaren tegen dat geluistervink zijn echter van praktische aard. Wordt de Amerikaanse afluistercapaciteit wel efficient ingezet ? Dat vraag ik me af. Dat de president tot het uiterste wil gaan om het leven van zijn landgenoten te beschermen, daar kan ik enkel respect voor betuigen. Maar het lijkt me dan van kapitaal belang eerst een goed beeld te hebben van de voornaamste bedreigingen. Na enig speurwerk stootte ik op het volgende lijstje.
Zoals u kan zien staat terrorisme niet op het lijstje, een constatering die tot nadenken zou moeten stemmen.Wat u er wel op aantreft, op nummer vier, is bronchitis. In plaats van op terroristen te jagen lijkt het me dan ook beter vanaf vandaag op zoek te gaan naar hoestende en proestende telefoneerders. De NSA kan deze risicogevallen dan meteen telefonisch waarschuwen en hun het advies geven een bezoekje aan hun arts te brengen. En wat dacht je van doodsoorzaak nummer 8. Op 11 september kwamen ongeveer 3000 Amerikanen om. Zelfmoord kost ruim 30000 mensen het leven. U bent een tien keer groter gevaar voor uzelf dan gelijk welke zelfmoordterrorist. Zet de NSA erop , meneer de president. Onderschep al die negativiteit en breng mensen met suicidale gedachten in contact met professionele hulpverleners. Weeral 30,000 zieltjes van het vagevuur gered. U ziet, een puur wetenschappelijke inzet van spionagecapaciteit redt veel meer mensenlevens dan jaren jagen op Osama en zijn trawanten. Laat je door deze lieden dus vooral niet opjagen. Dat bezorgt je enkel een hoge bloeddruk en dat is doodsoorzaak nr 15 !
Ik ben een canvaskijker, ik beken. Ik behoor tot een minderheid van mensen die meer willen. Ik ga rechtop zitten voor 'Ter Zake', bol met 'de bende van Wim' door Europa en spoed me naar het toilet tussen 'Morgen Beter' en 'Bewogen leven'. Zo ben ik, het is een chronische kwaal waarvan ik nimmer genezen zal. Dat betekent niet dat ik nooit eens over het muurtje kijk. Wel integendeel, ook onze noorderburen zenden op hun Nederland 3 immers prachtige programma's uit en BBC2 grossiert in sterke documentaires en frisse humor. Reality-tv, echter, zal je niet vinden op een kwaliteitszender. Vreemd, want een kwaliteitszender zou juist op goede voet moeten staan met de realiteit. Versta me wel, ik ben niet op zoek naar een zoveelste parodie of een 'De Pfaffs' met een begeleidend panelgesprek, ik lust mijn reality liever rauw, geen editing, geen regie, zoals ooit de ochtenduitzendingen van Big Brother. Gewoon vijf mensen aan een keukentafel, zonder woorden, minutenlang, enkel onderbroken door flarden van blinde dialogen die zich kwa absurditeit konden meten met de sterkste staaltjes uit 'Wachten op Godot'. De leegte tot de pijngrens.
Maar leegte hoeft niet te kwellen. Ze kan ook boeien, verwonderen, tot nadenken stemmen. De Duitse zender ARD brengt 's nachts een programma dat 'Die schönsten Bahnstrecken der Welt' heet. Een trein neemt je mee van punt A naar punt B. Geen commentaarstem, geen manipulaties. Enkel een camera, die het landschap registreert. Waarschijnlijk bedoeld om wakkerliggers naar dromenland te leiden. Maar er zijn er die er hun wekker voor zetten. Als ik rond vieren de slaap niet vatten kan, plooi ik mijn hoofdkussen vierdubbel om vanuit mijn bed mee te kunnen reizen. Aan zulk een programma ontbreekt het op Canvas. Ze hebben er nochtans de ideale trailer voor. Dat containerschip dat op het verdiepende net zo vaak voorbij komt gevaren, laverend tussen de programma's. Ik wou dat het verder voer. Van Zeebrugge naar Shangai, van Antwerpen naar Panama om daar ,via het kanaal , Long Beach, Californië te bereiken. Men één camera op de brug van het schip en een microfoon op het dek, zodat het beeld wordt versterkt door de dwingende stem van de oceaan. Zo zou ik de nacht in willen. Samen met Canvas.
Wij Vlamingen hebben iets met modder, we vechten er tegen, we houden er van. Zelfs na drie industriële revoluties raken we niet los van onze wortels. We zijn en blijven een volk van boeren: herenboeren en keuterboerkes. En zoals elke boer droomt de Vlaming van grond, van sappige weiden, van vruchtbare akkers. Een boer weet waar de rijkdom schuilt. Daarom woont hij ook zo ruim, de Vlaming. Zijn huis is meer dan een woonst, het is zijn boerderij met een schuur voor de oogst en een stal voor de beesten. Zijn gazon is zijn weide, zijn bloemperk z'n akker. Hoe kleiner het erf, des te armer de stakker. Niets dan armoede dus in het verschiet, want alle kosmologische theorieën over het uitdijen van ons universum ten spijt, lijkt Vlaanderen zich strikt aan zijn aloude grenzen te houden. Er zit geen rek meer in, Vlaanderen is vol, in boerenogen. Het gemis aan grond maakt ons tot zwervers, rustelozen, vakantiegangers, voortdurend op zoek naar een geschikte plek om onze ploeg te planten.
We wandelen tussen weiden, en fietsen langs velden, als vermolmde boeren die een strijd met het verleden voeren. Boer wortel is de grootste onzer helden. Daar staat hij, in de Vlaamse klei, met klodders aan de klompen. Noem hem bekrompen, hij is vrij.
We zijn dol op modder.
Kijk naar de kleuter die er taartjes van bakt. Kijk naar de 'beautyfarm' die er zijn gasten in verpakt. Stiekem kan het wel. Maar in het openbaar, geen spatten op je vel.
Om de ergste psychische nood te lenigen riepen we enkele slijksporten in het leven: het veldlopen, het veldrijden, de motorcross. Hun beoefenaars doen wat wij, die in de berm staan te kijken, niet mogen. Ze vallen pardoes voorover in het slijk of glijden op hun buik een helling af, zij kraken voor ons de korrels tussen hun tanden. Vaak zijn ze bij de finish nog nauwelijks te herkennen. Het is sport, dus kan het. En daarna allen weer naar huis. Even stoppen onderweg, voor een oervlaams zakje frieten, met zout, en een kwak mayonaise. De knol, de korrel en het slijk. En 's avonds relaxen in de Jacuzzi. Moet er nog zand zijn ?
Helaas, ET, u komt te laat, de bühne ligt thans gans verlaten. Ons levenslied is uitgezongen, niemand is de dans ontsprongen, niet de ouden, niet de jongen. Een wrange mix van haat en passie maakte van dit alles niks.
Zal ik u verhalen van de lente, en van het trage wassen van het graan, van heldere nachten, en het lijdzame wachten turend naar het gesternte.
Van jongens ravottend in regenplassen, van zalig genieten op zomerterrassen.
U ziet, u had eer moeten komen, nou resten u enkel mijn dromen.
Nee, ik ben het niet, de onbekende die SK Lierse een pad in de korf zette door een klacht in te dienen bij de gouverneur van Antwerpen. Ik heb ook geen zicht op de redenen waarom de klager zich niet kan verzoenen met het eindejaarscadeau van één miljoen euro, dat het gemeentebestuur van Lier voor zijn eerste klasser onder de kerstboom heeft liggen. Maar ik zou het geen drama vinden mocht die envelop met inhoud zich lang na driekoningen nog steeds op het stadhuis bevinden. Hoe langer het duurt, des te groter de kans dat het helemaal niet meer hoeft. Vindt u mij nu een onmens ? Of een voetbalhater ? Dat is uw goede recht. Toch ben ik geen van beide. Ik wil enkel de arme Lierenaar behoeden voor een financieel debacle. Ja, de arme Lierenaar en niet het 'arme Lierse'. Het zijn die burgers van Lier immers die hun portefeuille zullen mogen bovenhalen. Want dat plezierke dat Lierke in petto had voor zijn top/flop-club (schrappen wat niet past) komt op zijn factuur terecht. En met die brave burger heb ik net iets meer compassie dan met de goedbetaalde profs van geel-zwart. Een gemeentebestuur mag dan al een zeer divers takenpakket hebben, geldschieter spelen voor amechtige voetbalclubs staat bij mijn weten niet op dat lijstje. Van een profclub mag verwacht worden dat zij haar eigen broek kan ophouden. Dag vergt vanzelfsprekend een gezond financieel beleid. Het is niet aan de overheid om de onverantwoord hoge salarissen van sommige spelers te subsidiëren. Want uiteindelijk is dat toch waar het op neer komt. Elke gift, of hij nu bestemd is voor het stadion of voor met briljanten versierde doelpalen, schept nieuwe monetaire ruimte om op de spelersmarkt te gaan shoppen, wat op zijn beurt een inflatie van de spelerssalarissen veroorzaakt. Indien SK Lierse werkelijk een haalbaar plan voor de toekomst heeft dan kan het net als elk privé-bedrijf aankloppen bij de bank. Indien die van oordeel is dat de club nog te redden valt zal ze graag met euro's over de brug komen. Zo niet, dan is het einde verhaal. Dat is geen drama, de wereld draait gewoon door. Dat dat donkere tijden zal inluiden voor menige fan, daar kan ik best inkomen. Sommige mensen veréénzelvigen zich helemaal met zo'n club. Voor hen is er slachtofferhulp. En spaar me alstublieft kreten als 'Di Rupo deed hetzelfde voor Bergen' of 'voetbal heeft een sociale functie, het is de sport van het volk.' Wat dat eerste argument betreft: Sinds wanneer nemen wij een voorbeeld aan het beleid van over de taalgrens ? Maar goed, slecht beleid hoeft geen privilege te zijn van onze Waalse vrienden. Van het tweede argument krijg ik het echter vierkant op mijn heupen: Voetbal als volkssport. Naast het veld van FC Liedekerke, misschien. Maar als u recentelijk nog eens langs de kassa van een eerste klasser passeerde dan weet u dat de ticketten daar niet bepaald aan sociale tarieven over de toonbank gaan. Voor een gewone competitiematch in Lier mag je als volwassene in voorverkoop afhankelijk van je plaats in het stadion tussen 15 en 26 euro neertellen. Voor topmatchen gelden andere prijzen. Ga als vader maar eens met je zonen naar het voetbal, maar maak er vooral geen gewoonte van want voor je het beseft staat Electrabel bij je in de gang en ligt je gezinnetje aan de 12 ampère. Sociaal, laat me niet lachen. Aan de supporters zal het dus niet gelegen hebben dat Lierse zich een financiële put gegraven heeft, de fans betalen zich blauw. Maar nog niet blauw genoeg, zo blijkt. De club zal alternatieve geldbronnen moeten aanboren. Om mijn goed hart te tonen krijgen ze het volgende ideetje van mij gratis en voor niks. Het schoot me te binnen toen ik de beelden zag van die Russische miljardair die onlangs een weekje op vakantie ging in het 'International Space Station'. Toen dacht ik: Als Lierse nu eens bij elke match enkele posities op het voetbalveld per opbod verkocht ? Om misverstanden te voorkomen, ik bedoel dat niet à la Chinois, natuurlijk. Of organiseer een tombola met als hoofdprijs een plaats in de spits. Welke fan droomt er niet van ooit eens omringd door zijn voetbalhelden een topmatch te kunnen spelen. Het stadion zou tot de nok gevuld zijn, geloof me, om nonkel Freddy te zien schitteren tegen 'den Anderlecht'. Enfin, het is maar een tip. Dat ze ermee doen wat ze willen. En wat er ook gebeurt met Lierse. Ik blijf ze even graag zien, de Lierenaars, met of zonder bal.
Het wemelde van de blije gezichten vandaag in Irak. Daar mochten ze alweer naar de stembus. Deze keer om een volwaardig parlement te kiezen dat vier jaar zou moeten zetelen. Zou, want ieder jaar in Irak telt zoals een hondenjaar voor zeven en regeringen die het 28 jaar volhouden zijn een zeldzaamheid. Het siert de Irakezen dat ze hun enthousiasme voor de democratie nog niet verloren hebben, want veel heeft al dat gestem hen nog niet opgeleverd, behalve dan een paar extra vrije dagen. Veel kan je op zo'n verkiezingsdag toch niet presteren. Om aanslagen te bemoeilijken ligt het autoverkeer in Baghdad bijna volledig stil. Alle mankracht waarover de Iraakse regering kan beschikken wordt ingezet. De politie en het leger zijn alom aanwezig. Bovendien hadden verscheidene gewapende verzetsbewegingen aangekondigd dat ze de stembureaus niet zouden aanvallen. Dat alles maakte dat de Irakezen zich op deze verkiezingsdag wellicht relatief ontspannen op straat konden begeven. Het is helaas onmogelijk elke dag verkiezingen te houden. Er zou al snel geen brood meer op de plank liggen en daar wordt een mens ook niet vrolijk van. Morgen zullen de Irakezen opnieuw ontwaken in een land dat kraakt onder een aanhoudende stroom van bomaanslagen, politieke moorden en ontvoeringen. De zonnige stemming van deze democratische hoogdag zal spoedig vervagen tot een zeldzaam lichtpuntje op Iraks moeizame zoektocht naar een betere toekomst. Van deze stembusgang valt alleszins weinig beterschap te verwachten. Met partijen op religieuze of etnische basis is stemmen niet veel meer dan een veredelde vorm van volkstelling. We kunnen enkel hopen dat de Sjiieten niet de absolute meerderheid behalen zodat ze niet onbeperkt hun wil kunnen opleggen aan het ganse land. Enkel een regering van nationale eenheid maakt me dunkt een kans om alsnog het uiteenvallen van het land te verhinderen. Ondertussen kan president Bush eindelijk nog eens genieten van een bescheiden succes. Paarsgekleurde vingers moeten het grote gelijk van Bush' oorlog voor democratisering bewijzen. Tot de volgende Amerikaanse patrouille het slachtoffer wordt van een bomauto en een nieuwe lading doodskisten naar het vaderland kan vertrekken. Op naar het volgende hoogtepunt dus. Dat moet dan de vorming van een nieuwe Iraakse regering wezen. Ik kan haast niet wachten . . .
Fijn dat iemand het zegt. Fijn dat we eindelijk een politica in ons midden hebben die onze Noorderburen diets maakt hoe wij over hun ministers denken. Zelf zou ik het iets anders verwoord hebben, maar het is de intentie die telt. Bij deze benoem ik jouw dan ook officieel tot minister van Internationale Beledigingen. Met die extra portefeuille in je handtas staat het je voortaan vrij gelijk welke politicus ter wereld tot de grond toe af te branden. Een zware taak, want het stikt van de mallotige politici op onze thuisplaneet. Om je een beetje op weg te helpen, prospecteerde ik wat met als resultaat het volgende lijstje van geschikte slachtoffers.
Bush: Dit Texaanse genie mag in geen enkel lijstje ontbreken. Je zou hem bijvoorbeeld kunnen afschilderen als 'de führer van het wilde westen'.
Chirac: Wat dacht je van. 'Het levend bewijs dat je van liegen aartslelijk wordt.'
Berlusconi: "Een omhooggevallen charmezanger met de integriteit van een hyena met maffiaconnecties."
Angela Merkel: "Een truttig DDR-fossiel dat aan haar smoeltje te zien blijkbaar te lomp was om een stap achteruit te zetten toen de muur viel."
Castro: "een Vader Abraham in kaki met een hele kleine smurf"
Putin: De ware moordenaar van JFK
Werk je nou eerst even door dit lijstje heen. Mocht er daarna nog sprake zijn van België, dan geef je mij maar een seintje. Indien nodig kan je full time over mijn diensten beschikken als secretaris van jou scheldkabinet. Ze zullen snel genoeg weten waar België ligt, die bespottelijke politici van het buitenland. Sidderen zullen ze, voor de 'femme fatale de la Belgique'. Mocht het echter fout gaan, en dit leuke landje wordt omgetoverd in een radioactief maanlandschap, dan zal niemand jouw dat kwalijk nemen, want ondertussen hebben wij toch eens goed ons gedacht gezegd.
Soms lijkt de wereld zo absurd dat ik denk, Alex, jij verzint het gewoon allemaal zelf. De wereld bestaat gewoon niet, man, geen God zou het in zijn hoofd halen om zoiets waanzinnigs in mekaar te prutsen. Nee, kerel, het komt allemaal uit die chaotische koker van je. Alleen jij bent mesjogge genoeg om met zulk een vreemde verzameling van creaturen voor de dag te komen. Beesten met twee, met vier, zes, acht, ja zelfs met driehonderd vierenvijftig poten. En hoe noemen we die laatste ? Duizenpoten, kwestie van er wat logica in te stoppen. Enkel een warrig brein als dat van jou, brengt zulk een onzin voort. Om van de mensheid nog te zwijgen. Krankzinnig gewoon. Vuurspuwende bergen, nog zoiets. Wie komt nu op het idee een berg vuur te laten spuwen ? Als een draak van een paar duizend kilo het zou doen, dan zou iedereen zeggen, dat is trucage, maar laat een berg van een paar miljard ton exploderen en ze noemen het 'de natuur'. Natuur ? Wat is daar nu natuurlijk aan ? Trouwens, het concept berg op zich is al een farce. Geen enkele zich zelf respecterende werkelijkheid zou zo een gerimpelde planeet aanvaarden. Planeten behoren glad te zijn, glad en van metaal zodat de schepper er zich in kan spiegelen. Gelukkig maar dat ik niemand anders lastig val met mijn hersenspinsels. Want als het waar is dat ik eigenhandig het complete heelal bij mekaar fantaseer, dan is mijn hele leven eigenlijk een soort van solitaire. Nogal wiedes dat je dan op den duur gaat hallucineren. Aan de andere kant, er mag dan weinig logica zitten in mijn brouwsels, creatief ben ik wel. En slim ! Wie is er immers de uitvinder van het buskruit ? Wie kwam er op de proppen met de electrische tandenborstel, nadat hij eerst de tanden had uitgevonden ? Inderdaad, zelfs de uitvinding van het warm water heb ik aan mezelf te danken. Wat wil je ? Eénmaal je op je eentje de kosmos op poten hebt gezet, draai je voor een paar geniale vondsten je hand niet meer om. Het is wel een beetje sneu dat ik niemand heb om over al mijn gekke creaties van gedachten te wisselen. Want als mijn hypothese klopt, zit ik al maanden mijn blogjes voor Piet Snot - dat ben ik dus zelf - te schrijven. En wat is een blogje nu zonder publiek ? Alleen daarom al lijkt het me toch handiger dat u ook echt bestaat, sterker nog, ik eis het.
Oef, voorlopig kan de VRT fluiten naar zijn acht digitale themakanalen. De rede heeft gezegevierd, al zal ook de lege portemonnee van minister Bourgeois wel een aandeel hebben gehad in de beslissing. Als het aan de dromers van onze openbare omroep had gelegen dan hadden de Vlaamse burgers volgend jaar 200 miljoen euro extra mogen ophoesten. In tijden waarin de burger om matiging wordt gevraagd lijkt me dat niet opportuun. Zeker omdat die burger geenszins wakker ligt van digitale televisie. Van een stormloop op Telenet digitaal en Belgacom tv is immers geen sprake. Belgacom heeft enkele tienduizenden klanten, Telenet houdt zijn aantallen wijselijk geheim. De BBC heeft al langer een aantal gratis digitale kanalen. Ondanks een uitgebreide promocampagne bereiken ze daarmee niet meer dan drie procent van hun potentieel publiek. De meeste mensen hebben nu éénmaal geen behoefte aan digitale televisie. Digitale televisie zoals voorgesteld door de VRT is een voorbijgestreefd concept. Zelf kijk ik immers al jaren digitaal. Net als u waarschijnlijk, via de computer. De ware interactieve kijker kan al zijn interactiviteit al tijden botvieren op het internet. Ik geef toe dat de kwaliteit van de video via realplayer of mediaplayer nog wat minnetjes is, maar dat is een technisch probleem dat in de nabije toekomst zal verdwijnen. Tenzij natuurlijk onze internet-providers de bandbreedte van hun internetklanten gaan opofferen aan die overbodige digitale televisie, oude stijl. Dat zou me trouwens niks verbazen. Als Belgacom en Telenet in de gaten krijgen dat ze aan digitale tv meer centjes kunnen verdienen dan aan ons gesurf, dan zullen ze niet aarzelen om de nodige netwerkcapaciteit desnoods aan hun arme internautjes te onttrekken. Waakzaamheid is dus geboden. Als we deze valkuil echter kunnen vermijden dan kan internet uitstekend dienst doen als platform voor digitale televisie. De VRT hoeft enkel een lijstje van eisen op te stellen waaraan een computer moet voldoen om in staat te zijn de digitale uitzendingen van de VRT weer te geven. Aan dit platform zouden ze zich dan minstens vijf jaar moeten houden, zodat de kijker niet hoeft te vrezen dat hij zich elke twee jaar een nieuwe computer moet aanschaffen. Eens die VRT-standaard bekend, kan ook de rest van Vlaanderen aan de slag om digitale programma's aan te bieden. Voorbij dus dat gedoe met allerlei set top boxen die je op je tv moet stapelen. En het bespaart de Vlaming, 200 miljoen euro. Ach, ik weet het, ik ben naief. Wat goed is voor de mensen gebeurt maar zelden. Daarenboven hebben zowel Telenet als Belgacom zwaar ingezet op het succes van digitale televisie. Voorlopig proberen ze ons nog te verleiden, maar neemt u van mij aan, als dat niet lukt zetten ze ons zonder scrupules het mes op de keel. Just you wait and see !
Als ik Annelies zie lopen in haar lange winterjas, met van die grote houten knopen zoals dat ooit eens mode was, met haar jongensachtig piekhaar en dat brilletje op haar neus, als ze lieflijk en verlegen lacht naar mij dan denk ik heus wat een vrouw, wat een wondervrouw . . .
zou mijn Anneliesje kunnen wezen, als ze zich eens grondig liet verbouwen, want tegenwoordig kan je lelijkheid genezen, je hoeft er niet je hele leven om te rouwen.
Liet ze haar haar eens groeien - in plaats van het te snoeien. En haar tandjes witten, -o, die stralende gebitten ! Spuit met Botox erin, - en de rimpels eruit. Amputeer die extra kin, - een halve meter donorhuid. Nou nog je neus corrigeren, - je zal je minder bezeren, en je snorretje scheren, - of nog beter epileren. Koop je stevige prammen, - leuk balkon voor mijn grietje. Zuig dat vet van je hammen, -desnoods met een rietje.
Wat een beauty zou mijn meisje kunnen wezen, met assistentie van een keur aan witte jassen. Wat ben ik blij dat ze doctoren blijkt te vrezen, want ze zou niet meer bij mijn lelijk smoeltje passen.
Liet ze haar haar eens groeien - in plaats van het te snoeien. En haar tandjes witten, -o, die stralende gebitten ! Spuit met Botox erin, - en de rimpels eruit. Amputeer die extra kin, - een halve meter donorhuid. Nou nog je neus corrigeren, - je zal je minder bezeren, en je snorretje scheren, - of nog beter epileren. Koop je stevige prammen, - leuk balkon voor mijn grietje. Zuig dat vet van je hammen, -desnoods met een rietje.
Wat een beauty zou mijn meisje kunnen wezen, met assistentie van een keur aan witte jassen. Wat ben ik blij dat ze doctoren blijkt te vrezen, want ze zou niet meer bij mijn lelijk smoeltje passen.
Slaapdronken stapte ik uit bed, net als alle andere dagen, omdat mijn maag begon te knagen, ik slofte geeuwend naar beneden en vond daar bij de laatste trede mijn dagelijkse krant. In de keuken aanbeland las ik loom de krantekoppen terwijl ik mij zat vol te proppen, Hé, wat las ik daar in vet ? Wat is er nou weer aan de hand ? "Breaking news" uit letterland Het alfabet komt in verzet.
Van de 'A' tot aan de 'Z', iedereen was ontevreden, want duizend jaar geleden, was ieder op zijn plaats gezet, daar bleven zij van toen tot heden. Maar vanaf nu begon de strijd, voorbij hun immobiliteit. Ze eisten vrijheid van positie, en formuleerden een petitie met een lange lijst van klachten, die hen tot dit oproer brachten.
Zo vond 'A' er niks meer aan, dat hij altijd eerst moest staan. Terwijl dat 'B' juist zou bekoren, maar die stond nog nooit van voren. 'C' wou vrijelijk circuleren, en hield niet op met jeremiëren, vermeld ik enkel nog de 'L', die zat behoorlijk in de knel, de lieverd zat al eeuwen klem, gesandwiched tussen 'K' en 'M'.
"Revolutie !", riep 'R' "Ssssst ...", suste 'S'
De UNO hield een spoedberaad, kwam met dit voorstel voor de draad: "Opdat wij graag op u sorteren, gelieve toch uw plaats te eren, maar het wordt u toegestaan, van 3 tot 4 uw gang te gaan ."
Dus zou u mij ooit treffen, zo ergens tussen drie en vier, en er komt wartaal uit mijn bier, het ligt niet aan een overdosis Leffe, maar aan die vrijgevochten slaven, die zich aan hun vrijheid laven.
Lolly, zeeleeuw, vuurbol . . . sinds vandaag ben ik weer een beetje mee in de wereld van het knikkeren. Lang zal dat overigens niet duren. Als je er niet dagelijks mee bezig bent gaat je knikkerexpertise er pijlsnel op achteruit. Mijn opgefriste knikkerjargon dank ik aan een bezoekje van mijn neefje. Die kwam vandaag aanzetten met een volle zak van die dingen en dus kon ik mijn broek weer eens naar de vaantjes kruipen als Chinese vrijwilliger. Het was me eerder al opgevallen dat hij allerlei exotische termen hanteerde om de stukken van zijn knikkercollectie te benoemen. Termen die ik me niet herinnerde uit mijn eigen knikkerjaren, nu toch al bijna dertig jaar geleden. Ik werd nieuwsgierig en vroeg hem om uitleg. Die gaf hij me met plezier, hij houdt er van om oudere mensen bij de les te houden, en voor een negenjarige ben je oud eens je de dertig voorbij bent. "Kijk", zei hij, " die gele met een rode vlek, dat is een vuurbol . . . en die zwarte met gele stippen dat zijn vlinders". Verder bestond zijn verzameling uit visjes, chinezen, lolly's, aapjes, manen, planeten, zeeleeuwen, mummies, flashy's, kattenogen, turtles, spins, spagetti's en wensknikkers. Dat bleek zowat het basispakket, of toch wat ik er nu nog van herinner. Bovendien kon je zowat alle soorten krijgen in drie formaten: de huis-tuin-en-keuken knikker, de bom, en de rolbom, zo genoemd omdat zij zo dik is dat je er met de traditionele knikkertechniek absoluut niks meer mee kan aanvangen. Na deze korte cursus was het tijd voor een examen. Een knikker van elke soort kwam op tafel te liggen. Mijn neefje noemde een type en ik moest die er dan uitpikken. Nou, ik bakte er helemaal niets van."Nee, dat is geen zeeleeuw, dat is een blauwe turtle", "fout, dat is een vlinderbom, een maan heeft kleine putjes, deze heeft zwarte stipjes". Ondertussen hadden wij met ons beitjes de aandacht getrokken van zijn kleine zus. Toen ik een lolly aanzag voor een planeet, schudde zij meewarig het hoofd en pikte er zonder problemen het correcte bolletje uit. Zo diep was ik dus gezonken, ik werd de les gespeld door een laatstejaars kleuterklasser. Wat een geluk dat ik al lang niet meer op de schoolbanken zit. Mocht ik vandaag een kind zijn, ik zou gewoon niet meer meekunnen op de speelplaats.
Nog even en dan begint de uittocht naar de bergen weer. Ook dit jaar zijn ze met honderdduizenden, de Belgen die binnenkort de latten zullen onderbinden of van plan zijn met snowboards de alpenhellingen af te dalen. Dat klinkt sportief en een flink aantal onder hen vertrekken ongetwijfeld met het idee dat hun gezondheid wel zal varen bij hun winterse exploten. Maar niets is minder waar. Wintersport is nefast voor je gezondheid. Wie zijn lichaam op winterse wijze gezond wil houden trekt zich nog beter een weekje terug in zijn eigen diepvrieskist dan dat hij een 7-daags verblijf boekt in Chamonix. "O, hij heeft het over de gipsvluchten", denkt u nu misschien. Toch niet. Gipsvluchten zijn slechts het tipje van de ijsberg aan ellende die de duivelse wintersporttraditie over ons uitstort. Het ware letsel bevindt zich tussen de oren. Ja, u leest dat goed. Wintersport heeft een verderfelijke invloed op uw psyche. Sta me toe deze stelling even toe te lichten. Stel u de volgende situatie voor. U zit middenin de afdaling van uw lievelingspiste, u ziet er geweldig uit in uw gloednieuwe skipak , niet toevallig , want u hebt maandenlang gefitnessed met als resultaat een piekfijn afgetraind lichaam. U bent strak, er zit geen grammetje te veel aan. Op volle snelheid suist u naar beneden, wanneer u plots wordt voorbijgegleden door een neuspeuterende vijftiger met een bierbuik van Brussel tot Tokyo. Houd dat beeld nog even vast. Jij mag dan wel redeneren van, ach kerel, je gaat dan wel snel, maar esthetisch is het toch niet, maar wat speelt er zich ondertussen in jouw onderbewuste af ? Jouw onderbewuste leert uit dit voorval slechts één ding : elke kilo loont ! De eerste schakel in een hele keten van uiterst negatieve consequenties. Diezelfde avond al gaat u in de fout. Zonder enige argwaan zet u zich aan het diner. U had zich voorgenomen om u niet te laten gaan, kwestie van uw buik in vorm te houden. Maar achter in uw hoofd zit een duiveltje dat schreeuwt: "Elke kilo loont, elke kilo loont !" Mag u eens raden wie er hier het pleit zal winnen . . . Vanaf die dag gaat het van kwaad naar erger. Elke kilo die er bij komt zorgt voor extra daalsnelheid. De onbewuste relatie tussen kilo's en snelheid wordt steeds sterker. Ieder jaar komt u wat aan, tot het een keertje goed fout gaat. U valt en breekt wat. Dat hoeft niemand te verbazen. Nu u wat zwaarder bent worden uw gewichten bij een val immers feller belast. Bovendien loopt u meer risico op letsel wanneer u eens onzacht met een collega-skiër in aanraking komt. Uw toegenomen massa, gecombineerd met de ermee verbonden hogere snelheid deden u lelijk de das om. Door uw ongeval bent u een tijdje uit roulatie. Noodgedwongen bent u immobiel. Thuis zit u met een zak chips voor de televisie. Tel er maar gelijk weer een tiental kilootjes bij. De volgende winter bent u de pijn vergeten en u vertrekt weer naar de sneeuw, u bindt de latten onder en wat blijkt: Uw extra spekrolletjes bezorgen u nog meer vaart. Daardoor bent u een stuk sneller beneden dan tevoren, zodat er extra tijd vrijkomt die u investeert in het alcohol- dus calorierijke aprés-ski gebeuren. En zo gaat dat maar door. Een viscieuze cirkel is het, en je moet al van goeden huize komen wil je in staat zijn om die te doorbreken. Moraal van het verhaal: Nooit meer skiën ! Aan de enkele skeptici die nog niet volledig overtuigd zijn van de juistheid van mijn beweringen wil ik slechts dit nog kwijt. Denkt u nou werkelijk dat het zuiver toeval is dat er een onweerlegbare positieve correlatie bestaat tussen de populariteit van wintersport en de frekwentie van overgewicht bij de Belgische bevolking ? Nou staat u met uw mond vol tanden, hé !
Voor wie zich zou afvragen hoe het eigenlijk staat met mijn lijn. Ik kan u geruststellen, voorlopig heb ik mijn gewicht nog prima onder controle. Maar ik ben dan ook nog nooit op wintersport geweest !
Gegroet, beste lezers. Vandaag ontving ik een alleraardigst briefje van het Amorikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Leest u maar even mee. Ik was zo vrij het voor u even te vertalen.
Dear Mr. Oom,
Uit goed geïnformeerde bron vernam ik dat u erg geïnteresseerd bent in de Verenigde Staten van Amorika. Vooral het buitenlands beleid van de Amorikaanse regering lijkt u mateloos te boeien. Zit ik er erg ver naast als ik beweer dat u niet bepaald de grootste fan bent van onze president ? Wel, dat betreur ik, want het is een hele aardige man, met bijzonder originele ideeën. Reeds jaren bloedt mijn hart telkens ik zie dat er mensen zijn die nog niet ten volle overtuigd zijn van zijn goede inborst. Ik zou ze allen maar wat graag persoonlijk overtuigen van zijn goede bedoelingen, maar helaas, de tijd daartoe ontbreekt me. Daarom zette ik enkele jaren geleden een bescheiden project op in samenwerking met enkele bevriende staten. Het is in het kader van dit programma dat ik vandaag contact met u opneem. Ziet u, mr Oom, ik beheer reeds enige tijd een keten van pittoreske hotelletjes verspreid over verscheidene nog onbezoedelde vakantiebestemmingen. Zo beschikken wij over een werkelijk fascinerend kuuroord in het bloedmooie Oespekistan, een echte aanrader. Ik heb de eer u bij deze uit te nodigen tot deelname aan een exclusieve retraite in dit centrum , alles uiteraard op kosten van de Amorikaanse overheid. Ik hoop dat u beseft welk een prachtige kans u hier geboden wordt. U wordt thuis afgehaald en onder escorte overgebracht naar een nabijgelegen vliegveld. Daar gaat u aan boord van één van de hypermoderne privé-jets van Sadi Airlines. Eens het luchtruim gekozen kan u dan uw stijve burgerplunje inruilen voor een vrolijke oranje jumpsuit, kwestie van meteen in de vakantiestemming te raken. Tijdens uw verblijf in ons kuuroord wordt u omringd door een gespecialiseerd team dat een op uw noden afgestemde therapie zal uitstippelen. Ik beloof u, u zal uw emoties nauwelijks kunnen onderdrukken bij de eerste aanblik van het prachtige interieur, volledig in middeleeuwse stijl. Ongetwijfeld pinkt u een traan weg wanneer men u naar uw kamer brengt. Onze kok staat garant voor een gevarieerd menu, van een éénvoudige broodmaaltijd over een laag calorisch dieet tot een kopieuze maaltijd om eventuele doorbraken in uw behandeling te vieren. Vooral de Halal keuken is razend populair bij onze gasten. U wordt begeleid door een multidisciplinair team bestaande uit psychiaters, hersenchirurgen en chiropractici. Wees gerust, na een paar uren bij hen op de bank, lijkt het paradijs binnen handbereik te liggen. Als deze mensen u niet van uw politieke dwalingen kunnen verlossen, dan kan niemand dat. Zo, ik hoop dat ik u met deze brief overtuigd heb van het heilzaam effect van het u aangeboden arrangement. Met een beetje goede wil van uw zijde bent u er zo bovenop en kunnen we alsnog een gedwongen opname in één onzer ideologische wellness-klinieken vermijden.
Sincerely yours,
Condoleezza Nice Secretary of State United States of Amorica
Carl Verheijen, die naam zegt u waarschijnlijk niets, tenzij u net als ik van schaatsen houdt. Dan zag u hem op zondag ongetwijfeld aan het werk tijdens zijn rit naar een nieuw wereldrecord op de tienduizend meter. Op schaatsen gaat dat tegenwoordig in minder dan dertien minuten: '12.57,92 om precies te zijn, een gemiddelde van meer dan 46 kilometer per uur. Ik was nog helemaal in de ban van zijn prachtprestatie toen een interviewer van de NOS hem een microfoon onder de neus duwde. Wat er toen aan ketterij uit dat Hollandse bekkie kwam heeft voorgoed mijn kijk op de schaatssport veranderd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was openbaarde hij voor heel schaatsminnend Nederland hoe blij verrast hij was met zijn exploot, vooral omdat hij pas sinds woensdag terug was van zijn 10-daagse zonnevakantie op Gran Canaria. Nou, dat gaf me een klap, zeg, de dreun waarmee Carltje toen van zijn sokkel donderde. Een schaatser die in volle voorbereiding op de olympische winterspelen de zon opzoekt. Sorry hoor, maar dat is meer dan vloeken in de kerk, dat staat gelijk aan het draaien van een pornofilm in de Sint-Pieters basiliek met in de hoofdrollen Benedictus de Zestiende en moeder Theresa. Schaatsers horen niet op de Canaren. Schaatsers moeten harde koppen zijn die in alle vroegte de dichtgevroren slootjes opzoeken, om er zich af te beulen tot het schuim uit hun bek komt. Schuim dat als een kunstzinnige ijpegel aan hun kin vastvriest. Niets van dat alles voor meneer Verheijen. Hij mocht eens een koutje vatten. Liever gaat hij wat flaneren op Gran Canaria. Het enige ijs dat je daar vindt is soft-ice, softie ! En dat voor een wereldtopper op de tienduizend meter. Dat zijn niet de blitse Amerikaanse boys of de Japanse pocket schaatsertjes van de sprintafstanden, waarvan je dit soort onzin kan verwachten. Dit zijn beren met zulke knoerten van dijen dat ze uit voorzorg een slip uit brandwerend materiaal dragen om te vermijden dat hun kruis door de enorme wrijving vlam zou vatten. Het zijn kerels uit één stuk wiens met antivries gevulde testikels alleen al bij het idee van een elfstedentocht in Siberische omstandigheden spontaan in een tweestemmig Wilhelmus uitbarsten, geen zacht gekookte eitjes als jij dus, Carl ! Je moet dringend eens uitkijken naar een andere sport. Wat had je gedacht van beach volleyball ?
Hij zag er prima uit vandaag, de heer Saddam Hussein. Ten minste op de weinige beelden die ik te zien krijg van zijn proces. Vreemd toch. Drie jaar geleden werd nog overal aan de alarmbel getrokken. Deze man zou een bedreiging vormen voor de vredelievende internationale gemeenschap, de Verenigde Staten -uiteraard- op kop. Zijn regime werd door de Amerikanen voortdurend in verband gebracht met het grensoverschrijdende terrorisme. Zijn gigantisch arsenaal chemische en biologische wapens kon binnen het kwartier het grondgebied van het Verenigd Koninkrijk treffen. Bovendien had de Iraakse president zijn nucleaire ambities nooit helemaal opgegeven. Tot zover het discours van Uncle Sam en zijn vazallen. In de praktijk bleek het met die massavernietigingswapens nogal mee te vallen. Hier en daar een vat met wat chemische troep en een vergeten projectiel met een chemische lading waarvan de versheidsdatum al lang verstreken was. Alles bij mekaar een wat magere oogst voor een onderneming die de Amerikanen tot nu toe al meer dan 200 miljard dollar kostte. Terrorisme, daarentegen, dat vonden de Amerikanen in overvloed in het land van Tigris en Eufraat. Bij wijlen krijg je de indruk dat het Amerikaanse leger invitatiekaartjes stuurt naar iedere gewapende Islamstrijder die zich een enkele reis naar Bagdad kan veroorloven. Het voorlopige resultaat van dit alles: 2122 Amerikaanse gesneuvelden en meer dan 15000 gewonden. Ondertussen incasseerde het imago van de VS rake klappen door het hoge aantal Iraakse burgerslachtoffers en de foto's van Amerikaanse folterpraktijken in de Abu Ghraib gevangenis. De Amerikanen hebben echter nog één laatste troef in handen, de lokale superboef, Saddam Hussein. Die tiran hebben ze toch maar mooi een lesje geleerd. Het proces van Saddam biedt ze een prachtige gelegenheid om voor het oog van de hele wereld aan te tonen welk een edele daad ze verricht hebben toen ze de Irakezen van hun bloeddorstige dictator verlosten. Helaas blijkt Irak nog lang niet klaar voor het proces. De chaotische vertoning die ervoor moet doorgaan kan nog best omschreven worden als een kruising tussen een slecht geregisseerde advokatenserie en een Duitse carnavalsshow. Ze hadden er beter meteen een rondreizend circus van gemaakt al vrees ik dat een circustent wat licht zou uitvallen als bescherming tegen autobommen en mortieraanvallen die onverbrekelijk verbonden lijken met de juridische festiviteiten. Welke verrassingen het scenario verder nog voor ons in petto heeft, wie zou het weten ? Sinds voormalig VS minister van justitie, Ramsey Clark, Saddams advokatenteam kwam vervoegen, durf ik me aan geen enkele voorspelling meer wagen !
Tot kort nog deze kleine sfeerschets van Bagdad Sinterklaasavond 2005:
Op de website www.forbes.com las ik. "Small explosions reverberated through Baghdad, apparently from mortar rounds, but there were no immediate reports of damage or casualties. Such explosions are not uncommon in Baghdad and most do not cause any harm."
Such explosions are not uncommon in Baghdad . . . "What next", zou ik zeggen.
Zo, zijn zwaarste werkdagen heeft de Sint weer achter de rug. Om zijn jonge believers de gelegenheid te bieden ten volle van hun nieuwste aanwinsten te genieten, kwam hij bij vele kindertjes reeds zaterdag of zondag langs. Maar ik vermoed dat dat niet de enige reden is. Het komt de Sint op zijn gevorderde leeftijd ook goed uit dat hij zijn leveringen tegenwoordig wat kan spreiden want ik heb de indruk dat het tonnage dat hij met zijn stoomboot vanuit het zuiden importeert ieder jaar weer stijgt. Hij mag van geluk spreken dat hij kan rekenen op zijn donkerhuidig personeelsbestand dat hem al het zwaar labeur uit handen neemt, anders lag hij te pas en te onpas met een hernia te bed. Het traditionele scherpslijpersdebat over de vraag of het in de 21ste eeuw nog wel kan dat zwarte piet zo nadrukkelijk in een knechtenrol gedrukt wordt, dat is dit jaar wat achterwege gebleven. Gelukkig maar, ik geloof dat we er goed aan doen onze tradities niet te bruuskeren. De emancipatie van de Pietermannen voltrekt zich langzaam maar gestadig en is als je het mij vraagt al veel verder gevorderd dan je zo aan de oppervlakte kan zien. Op het oog lijkt het misschien nog alsof de bisschop de touwtjes stevig in handen heeft, maar achter de schermen voeren zijn assistenten natuurlijk al jaren de regie. Sinterklaas mag ieder jaar nog enkele weken wat op zijn schimmel door allerlei landen hobbelen, hij is echter slechts de frontman van een speelgoedimperium. Zo 'n boegbeeld van een onderneming schuif je evenwel niet van de ene dag op de andere aan de kant, 'de Sint' is een ijzersterk merk met een imago waar decennia in geïnvesteerd is. Als het aan de goedheilig man lag, dan zag je hem 's winters niet meer over daken klauteren. Veel liever zou hij met zijn leeftijdsgenoten overwinteren ergens aan de Costa del Sol, zijn gewrichten kijken daar al jaren naar uit. 's Voormiddags naar de bakker en de slager en 's avonds een partijtje golf, dat is zijn grote droom. Voor het geld hoeft hij het niet te laten, van de dividenden die hij jaarlijks opstrijkt via zijn omvangrijk aandelenpakket in de firma kan hij zich zo 'n luxeleventje wel permitteren. Voorlopig echter kan de firma het nog niet zonder hem en vervult hij als een volleerde trekpop zijn public relations functie terwijl op de achtergrond een select clubje van elite-Pieten aan de touwtjes trekt. Een select clubje, zeg ik, want niet alle Pieten plukken al de vruchten van hun emancipatie. Ook vandaag blijft de Spaanse speelgoedmultinational een hiërarchisch geleide organisatie waarin 'grote Piet' beslist en Piet-met de pet mag ja-knikken en uitvoeren. Je kan je trouwens vragen stellen over het werknemersbeleid van de onderneming. Ok, Spanje behoort tot de Europese unie, dus die Spaanse pieten zijn vrij om in ons land seizoensarbeid te verrichten, maar werken zij wel onder dezelfde voorwaarden als onze Belgische arbeiders in bedrijven als een UPS of een DHL ? En wat gedacht van al die schepen boordevol Gameboys, Barbies en suikergoed die gelost worden door dokpieten die in gammele busjes uit Spanje worden aangevoerd. Als ik het me goed herinner leidde zoiets onlangs nog tot een staking in de Antwerpse haven. Maar hoort u de vakbonden klagen ?
Geen idee waar ik het vandaag zal over hebben, somber ik terwijl ik mijn compjoeter opstart. Ik staar naar de onbegrijpelijke wirwar van fout- en andere meldingen die op de monitor voorbij razen terwijl het bakkebeest probeert uit zijn diepe slaap te ontwaken. "Er zijn teveel parameters . . .", lees ik in een flits en dat blijft hangen. Eigenlijk vertelt hij me dit al drie jaar elke morgen realiseer ik me nu. Maar de diepere betekenis van deze elektronische ontboezeming was nog niet eerder tot me doorgedrongen. Waar mijn rekenwonder deze filosofische uitspraak op baseert weet ik niet maar ik ben ertoe geneigd hem desondanks gelijk te geven. Misschien is het gelegen aan zijn vergrijzende besturingssysteem ( voor de kenners: Het is nog een oude windows 98 ) dat gewoon niet meer bestand is tegen de drukte van de 21ste eeuw. Het leven is ook hem uiteindelijk te ingewikkeld geworden. U weet het allen wel, compjoeters verouderen snel. Ook mijn brein, nog een eenvoudig ontwerp van de late jaren zestig begint zijn limieten te ervaren. Er zijn nu éénmaal simpelweg te veel dingen waarmee een mens zich moet bezighouden. Teveel vragen die je gesteld worden, in de winkel, op je werk, door de vriendelijke juffrouw van het call-center die het raadzaam vond je van je lievelingssoep weg te lokken voor haar drie minuten durende enquête, waarna je koude soep kan slurpen.Teveel ongestelde vragen ook om aan jezelf te stellen. Teveel poortjes waar je om heen moet slalommen. Teveel detectiepoortjes die je maar beter niet uit de weg gaat. De media bombarderen je met informatie. Het nieuws roept nieuwe vragen op. Trekken we volgende zomer nog naar het zuiden, of laten we ons liever lekker in eigen land opblazen ? En wat zullen we deze avond eten . . . en eten we dat thuis of uit ? Kies ik voor een operatie of blijf ik voorlopig toch maar man ? Niet dat men het lang geleden beter had. Vroeger had men geen keuze. Het leven was saai. 's Morgens pap met graan, hard labeur , 's middags aardappelen met varkensvet , nog meer labeur , 's avonds weer pap. Elke dag het zelfde treurlied. En daar ging je op de lange duur even goed aan dood. Twee duizend en vijf spurt ondertussen met een rotvaart naar de uitgang. Kan iemand zich nog het moment herinneren waarop we de controle over het gaspedaal hebben verloren ? Zou het niet beter zijn even hard op de rem te gaan staan ? Waarom zit tegenwoordig iedereen om de haverklap aan de oesters met champagne ? Waarom slikt een moderne pc schijven van 120 gigabyte als de mijne met zijn twintig gigabyte al jaren van informatie verstoken blijft. En waarom moet het Tahiti wezen? Wat is er verkeerd aan Bredene ? Wat moet ik in hemelsnaam met digitale televisie en waarom moeten we van de supermarkt al in oktober onze kerstballen kopen ?
Wordt u van dit alles ook zo moe ? Of ben ik dringend aan een update toe ?
We zitten in nesten ! Serieus in nesten. Ons landje had al geen al te beste reputatie. Bende van Nijvel, Dutroux, Dioxine kippen, en nu fungeren we als rekruteerplaats voor zelfmoordterroristen. Een Belgische uit Charleroi zou zich begin november nogal explosief gedragen hebben tijdens een 'close encounter' met een Amerikaanse patrouille in Baghdad. Zonder succes evenwel. Ik weet het, zeg niet te gauw, het is weer een vrouw. Maar dank zij haar slaan wij wel een modderfiguur over de ganse globe. Alsof er al niet voldoende Belgenmoppen bestaan. Dat de vrouwen aan de andere kant van de taalgrens een wat zuiderser temperament hebben was me al opgevallen. Muriel Degauque 's lontje bleek echter wel heel erg kort Via Syria reisde ze naar Irak om daar in de hoofdstad over te stappen op de trein naar het hiernamaals. Als u nu zoiets hebt van: schrijnend verhaal, maar wat heeft dat met mij te maken, dan stapt u toch net iets te licht over het voorval heen. Ik ken een land dat minder laconiek reageert op dit soort berichten. Een land met een rothekel aan terroristen. Een land dat daarenboven nog een eitje te pellen heeft met ons koninkrijkje. Volgt u nog ? Leest u even mee in het strategisch rapport dat ene president B. één dezer dagen in zijn ovalen kantoortje zal ontvangen ? Ik was zo vrij het voor u te vertalen.
België:
Standpunt i.v.m. onze oorlog in Irak:
Ze zijn tegen ons.
massavernietigingswapens:
biologisch:
België beschikt over alle nodige faciliteiten voor het ontwikkelen van biologische wapens. Er bestaan geen harde bewijzen dat België geen biologisch arsenaal heeft. Ergo(1), ze hebben ze !
nucleair:
België beschikt over verscheidene kerncentrales. Het valt niet geheel uit te sluiten dat België een clandestien nucleair project heeft. Het Ministerie van Defensie garandeert ons dat we er kernwapens zullen vinden. Wij weten namelijk waar ze zijn.(2)
chemisch:
België heeft al decennia toegang tot omvangrijke stocks chemische wapens. Ze liggen her en der ondergronds opgeslagen in een gebied dat door de lokale bevolking "De Westhoek" genoemd wordt.
terrorisme:
Dat België een spilfunctie vervult binnen internationale terrorismenetwerken is sinds lang bekend. Recent nog haalde het land het wereldnieuws als leverancier van autoinflatoren(3) voor terroristische aanslagen tegen onze jongens in Irak.
advies aan de president:
Laat ons wat kont schoppen !
(1) dat betekent 'dus', meneer de president.
(2) ten noorden, ten zuiden, ten westen en ten oosten van Kleinen Brogel.
(3) autoinflator: van het latijn 'auto' dat 'zelf' betekent en het werkwoord 'inflare', 'opblazen'.
Heeft u dat goed begrepen ? Bereid u maar voor op een langdurige bezetting. Maar wanhoop niet. Het verzet zal snel genoeg de kop opsteken. En ik heb zo een vaag vermoeden dat het in Wallonië het eerst van de grond zal komen. Daar kunnen wij als Vlamingen nog veel van leren ...
Vandaag is het wereld-aids-dag. Een uitgelezen moment om eens te kijken hoe het ermee staat, met dat gluiperig HIV-virus. Wees gerust, het zit nog steeds goed op schema. Veertig miljoen mensen lopen er nu al rond met het virus in hun lijf. Daar komen er ieder jaar een paar miljoen bij. Ondanks de hoopvolle berichten die zo nu en dan opduiken in de media ontbreekt het ons nog steeds aan een echt geneesmiddel. Preventie blijft dus het belangrijkste wapen in de strijd tegen deze vreselijke ziekte. En dan komt al snel het gebruik van het condoom op de proppen. Hoe triest is het dan te moeten vaststellen dat ook veertig miljoen besmettingen onvoldoende bleken om het Vaticaan tot inkeer te brengen zodat het zijn bezwaren tegen het kapotje zou laten varen. Daar in Rome zweren ze bij trouw en onthouding. Ze schreeuwen het tegenwoordig niet meer van de kerketorens maar je hoort het ze nog altijd hardop denken. Aids is een straffe gods, het is gods toorn die neerdaalt over de mensheid, ons verdiende loon voor zoveel promiscuiteit. In tegenstelling tot wetenschappers hoeven geestelijken hun stellingen niet te bewijzen, zij kregen de ultieme waarheid al duizenden jaren geleden in boekvorm gepresenteerd. Wat zou de wereld er toch mooi uitzien als we met een religieuze vingerknip allen weer devote Christenen werden die slaafs de instructies van de onfeilbare Benedictus zouden opvolgen ? Denkt u even met me mee ? De kerk reageert allergisch op gelijk welk voorbehoedsmiddel. Geboorteplanning door onthouding dus. We moeten niet al te ver terug in ons verleden om de merites van deze praktijk helder voor ogen te krijgen. Vraag je grootouders maar eens met hoeveel zij thuis waren. Anno 2005 kan onze planeet zich echter geen nieuwe bevolkingsexplosie meer veroorloven. Toegegeven, van vergrijzing zou al snel geen sprake meer zijn. Dat die kroostrijke gezinnen de vrouw terug aan haard en fornuis zouden kluisteren, daar zouden ze in Rome ook niet rouwig om zijn. Maar wie zou al die kindermondjes voeden ? Want, geloof me vrij, zelfs de fanatiekste aanbidders van onze lieve heer kunnen niet leven van hosties alleen. Vrolijke tijden moeten we dus niet verwachten. Wel veel honger en ellende. Nog een bonus voor Rome. Want hoe onzaliger het ontij, des te voller de kerken.
