Soms lijkt de wereld zo absurd dat ik denk, Alex, jij verzint het gewoon allemaal zelf. De wereld bestaat gewoon niet, man, geen God zou het in zijn hoofd halen om zoiets waanzinnigs in mekaar te prutsen. Nee, kerel, het komt allemaal uit die chaotische koker van je. Alleen jij bent mesjogge genoeg om met zulk een vreemde verzameling van creaturen voor de dag te komen. Beesten met twee, met vier, zes, acht, ja zelfs met driehonderd vierenvijftig poten. En hoe noemen we die laatste ? Duizenpoten, kwestie van er wat logica in te stoppen. Enkel een warrig brein als dat van jou, brengt zulk een onzin voort. Om van de mensheid nog te zwijgen. Krankzinnig gewoon. Vuurspuwende bergen, nog zoiets. Wie komt nu op het idee een berg vuur te laten spuwen ? Als een draak van een paar duizend kilo het zou doen, dan zou iedereen zeggen, dat is trucage, maar laat een berg van een paar miljard ton exploderen en ze noemen het 'de natuur'. Natuur ? Wat is daar nu natuurlijk aan ? Trouwens, het concept berg op zich is al een farce. Geen enkele zich zelf respecterende werkelijkheid zou zo een gerimpelde planeet aanvaarden. Planeten behoren glad te zijn, glad en van metaal zodat de schepper er zich in kan spiegelen. Gelukkig maar dat ik niemand anders lastig val met mijn hersenspinsels. Want als het waar is dat ik eigenhandig het complete heelal bij mekaar fantaseer, dan is mijn hele leven eigenlijk een soort van solitaire. Nogal wiedes dat je dan op den duur gaat hallucineren. Aan de andere kant, er mag dan weinig logica zitten in mijn brouwsels, creatief ben ik wel. En slim ! Wie is er immers de uitvinder van het buskruit ? Wie kwam er op de proppen met de electrische tandenborstel, nadat hij eerst de tanden had uitgevonden ? Inderdaad, zelfs de uitvinding van het warm water heb ik aan mezelf te danken. Wat wil je ? Eénmaal je op je eentje de kosmos op poten hebt gezet, draai je voor een paar geniale vondsten je hand niet meer om. Het is wel een beetje sneu dat ik niemand heb om over al mijn gekke creaties van gedachten te wisselen. Want als mijn hypothese klopt, zit ik al maanden mijn blogjes voor Piet Snot - dat ben ik dus zelf - te schrijven. En wat is een blogje nu zonder publiek ? Alleen daarom al lijkt het me toch handiger dat u ook echt bestaat, sterker nog, ik eis het.
Oef, voorlopig kan de VRT fluiten naar zijn acht digitale themakanalen. De rede heeft gezegevierd, al zal ook de lege portemonnee van minister Bourgeois wel een aandeel hebben gehad in de beslissing. Als het aan de dromers van onze openbare omroep had gelegen dan hadden de Vlaamse burgers volgend jaar 200 miljoen euro extra mogen ophoesten. In tijden waarin de burger om matiging wordt gevraagd lijkt me dat niet opportuun. Zeker omdat die burger geenszins wakker ligt van digitale televisie. Van een stormloop op Telenet digitaal en Belgacom tv is immers geen sprake. Belgacom heeft enkele tienduizenden klanten, Telenet houdt zijn aantallen wijselijk geheim. De BBC heeft al langer een aantal gratis digitale kanalen. Ondanks een uitgebreide promocampagne bereiken ze daarmee niet meer dan drie procent van hun potentieel publiek. De meeste mensen hebben nu éénmaal geen behoefte aan digitale televisie. Digitale televisie zoals voorgesteld door de VRT is een voorbijgestreefd concept. Zelf kijk ik immers al jaren digitaal. Net als u waarschijnlijk, via de computer. De ware interactieve kijker kan al zijn interactiviteit al tijden botvieren op het internet. Ik geef toe dat de kwaliteit van de video via realplayer of mediaplayer nog wat minnetjes is, maar dat is een technisch probleem dat in de nabije toekomst zal verdwijnen. Tenzij natuurlijk onze internet-providers de bandbreedte van hun internetklanten gaan opofferen aan die overbodige digitale televisie, oude stijl. Dat zou me trouwens niks verbazen. Als Belgacom en Telenet in de gaten krijgen dat ze aan digitale tv meer centjes kunnen verdienen dan aan ons gesurf, dan zullen ze niet aarzelen om de nodige netwerkcapaciteit desnoods aan hun arme internautjes te onttrekken. Waakzaamheid is dus geboden. Als we deze valkuil echter kunnen vermijden dan kan internet uitstekend dienst doen als platform voor digitale televisie. De VRT hoeft enkel een lijstje van eisen op te stellen waaraan een computer moet voldoen om in staat te zijn de digitale uitzendingen van de VRT weer te geven. Aan dit platform zouden ze zich dan minstens vijf jaar moeten houden, zodat de kijker niet hoeft te vrezen dat hij zich elke twee jaar een nieuwe computer moet aanschaffen. Eens die VRT-standaard bekend, kan ook de rest van Vlaanderen aan de slag om digitale programma's aan te bieden. Voorbij dus dat gedoe met allerlei set top boxen die je op je tv moet stapelen. En het bespaart de Vlaming, 200 miljoen euro. Ach, ik weet het, ik ben naief. Wat goed is voor de mensen gebeurt maar zelden. Daarenboven hebben zowel Telenet als Belgacom zwaar ingezet op het succes van digitale televisie. Voorlopig proberen ze ons nog te verleiden, maar neemt u van mij aan, als dat niet lukt zetten ze ons zonder scrupules het mes op de keel. Just you wait and see !
Als ik Annelies zie lopen in haar lange winterjas, met van die grote houten knopen zoals dat ooit eens mode was, met haar jongensachtig piekhaar en dat brilletje op haar neus, als ze lieflijk en verlegen lacht naar mij dan denk ik heus wat een vrouw, wat een wondervrouw . . .
zou mijn Anneliesje kunnen wezen, als ze zich eens grondig liet verbouwen, want tegenwoordig kan je lelijkheid genezen, je hoeft er niet je hele leven om te rouwen.
Liet ze haar haar eens groeien - in plaats van het te snoeien. En haar tandjes witten, -o, die stralende gebitten ! Spuit met Botox erin, - en de rimpels eruit. Amputeer die extra kin, - een halve meter donorhuid. Nou nog je neus corrigeren, - je zal je minder bezeren, en je snorretje scheren, - of nog beter epileren. Koop je stevige prammen, - leuk balkon voor mijn grietje. Zuig dat vet van je hammen, -desnoods met een rietje.
Wat een beauty zou mijn meisje kunnen wezen, met assistentie van een keur aan witte jassen. Wat ben ik blij dat ze doctoren blijkt te vrezen, want ze zou niet meer bij mijn lelijk smoeltje passen.
Liet ze haar haar eens groeien - in plaats van het te snoeien. En haar tandjes witten, -o, die stralende gebitten ! Spuit met Botox erin, - en de rimpels eruit. Amputeer die extra kin, - een halve meter donorhuid. Nou nog je neus corrigeren, - je zal je minder bezeren, en je snorretje scheren, - of nog beter epileren. Koop je stevige prammen, - leuk balkon voor mijn grietje. Zuig dat vet van je hammen, -desnoods met een rietje.
Wat een beauty zou mijn meisje kunnen wezen, met assistentie van een keur aan witte jassen. Wat ben ik blij dat ze doctoren blijkt te vrezen, want ze zou niet meer bij mijn lelijk smoeltje passen.
Slaapdronken stapte ik uit bed, net als alle andere dagen, omdat mijn maag begon te knagen, ik slofte geeuwend naar beneden en vond daar bij de laatste trede mijn dagelijkse krant. In de keuken aanbeland las ik loom de krantekoppen terwijl ik mij zat vol te proppen, Hé, wat las ik daar in vet ? Wat is er nou weer aan de hand ? "Breaking news" uit letterland Het alfabet komt in verzet.
Van de 'A' tot aan de 'Z', iedereen was ontevreden, want duizend jaar geleden, was ieder op zijn plaats gezet, daar bleven zij van toen tot heden. Maar vanaf nu begon de strijd, voorbij hun immobiliteit. Ze eisten vrijheid van positie, en formuleerden een petitie met een lange lijst van klachten, die hen tot dit oproer brachten.
Zo vond 'A' er niks meer aan, dat hij altijd eerst moest staan. Terwijl dat 'B' juist zou bekoren, maar die stond nog nooit van voren. 'C' wou vrijelijk circuleren, en hield niet op met jeremiëren, vermeld ik enkel nog de 'L', die zat behoorlijk in de knel, de lieverd zat al eeuwen klem, gesandwiched tussen 'K' en 'M'.
"Revolutie !", riep 'R' "Ssssst ...", suste 'S'
De UNO hield een spoedberaad, kwam met dit voorstel voor de draad: "Opdat wij graag op u sorteren, gelieve toch uw plaats te eren, maar het wordt u toegestaan, van 3 tot 4 uw gang te gaan ."
Dus zou u mij ooit treffen, zo ergens tussen drie en vier, en er komt wartaal uit mijn bier, het ligt niet aan een overdosis Leffe, maar aan die vrijgevochten slaven, die zich aan hun vrijheid laven.
Lolly, zeeleeuw, vuurbol . . . sinds vandaag ben ik weer een beetje mee in de wereld van het knikkeren. Lang zal dat overigens niet duren. Als je er niet dagelijks mee bezig bent gaat je knikkerexpertise er pijlsnel op achteruit. Mijn opgefriste knikkerjargon dank ik aan een bezoekje van mijn neefje. Die kwam vandaag aanzetten met een volle zak van die dingen en dus kon ik mijn broek weer eens naar de vaantjes kruipen als Chinese vrijwilliger. Het was me eerder al opgevallen dat hij allerlei exotische termen hanteerde om de stukken van zijn knikkercollectie te benoemen. Termen die ik me niet herinnerde uit mijn eigen knikkerjaren, nu toch al bijna dertig jaar geleden. Ik werd nieuwsgierig en vroeg hem om uitleg. Die gaf hij me met plezier, hij houdt er van om oudere mensen bij de les te houden, en voor een negenjarige ben je oud eens je de dertig voorbij bent. "Kijk", zei hij, " die gele met een rode vlek, dat is een vuurbol . . . en die zwarte met gele stippen dat zijn vlinders". Verder bestond zijn verzameling uit visjes, chinezen, lolly's, aapjes, manen, planeten, zeeleeuwen, mummies, flashy's, kattenogen, turtles, spins, spagetti's en wensknikkers. Dat bleek zowat het basispakket, of toch wat ik er nu nog van herinner. Bovendien kon je zowat alle soorten krijgen in drie formaten: de huis-tuin-en-keuken knikker, de bom, en de rolbom, zo genoemd omdat zij zo dik is dat je er met de traditionele knikkertechniek absoluut niks meer mee kan aanvangen. Na deze korte cursus was het tijd voor een examen. Een knikker van elke soort kwam op tafel te liggen. Mijn neefje noemde een type en ik moest die er dan uitpikken. Nou, ik bakte er helemaal niets van."Nee, dat is geen zeeleeuw, dat is een blauwe turtle", "fout, dat is een vlinderbom, een maan heeft kleine putjes, deze heeft zwarte stipjes". Ondertussen hadden wij met ons beitjes de aandacht getrokken van zijn kleine zus. Toen ik een lolly aanzag voor een planeet, schudde zij meewarig het hoofd en pikte er zonder problemen het correcte bolletje uit. Zo diep was ik dus gezonken, ik werd de les gespeld door een laatstejaars kleuterklasser. Wat een geluk dat ik al lang niet meer op de schoolbanken zit. Mocht ik vandaag een kind zijn, ik zou gewoon niet meer meekunnen op de speelplaats.
Nog even en dan begint de uittocht naar de bergen weer. Ook dit jaar zijn ze met honderdduizenden, de Belgen die binnenkort de latten zullen onderbinden of van plan zijn met snowboards de alpenhellingen af te dalen. Dat klinkt sportief en een flink aantal onder hen vertrekken ongetwijfeld met het idee dat hun gezondheid wel zal varen bij hun winterse exploten. Maar niets is minder waar. Wintersport is nefast voor je gezondheid. Wie zijn lichaam op winterse wijze gezond wil houden trekt zich nog beter een weekje terug in zijn eigen diepvrieskist dan dat hij een 7-daags verblijf boekt in Chamonix. "O, hij heeft het over de gipsvluchten", denkt u nu misschien. Toch niet. Gipsvluchten zijn slechts het tipje van de ijsberg aan ellende die de duivelse wintersporttraditie over ons uitstort. Het ware letsel bevindt zich tussen de oren. Ja, u leest dat goed. Wintersport heeft een verderfelijke invloed op uw psyche. Sta me toe deze stelling even toe te lichten. Stel u de volgende situatie voor. U zit middenin de afdaling van uw lievelingspiste, u ziet er geweldig uit in uw gloednieuwe skipak , niet toevallig , want u hebt maandenlang gefitnessed met als resultaat een piekfijn afgetraind lichaam. U bent strak, er zit geen grammetje te veel aan. Op volle snelheid suist u naar beneden, wanneer u plots wordt voorbijgegleden door een neuspeuterende vijftiger met een bierbuik van Brussel tot Tokyo. Houd dat beeld nog even vast. Jij mag dan wel redeneren van, ach kerel, je gaat dan wel snel, maar esthetisch is het toch niet, maar wat speelt er zich ondertussen in jouw onderbewuste af ? Jouw onderbewuste leert uit dit voorval slechts één ding : elke kilo loont ! De eerste schakel in een hele keten van uiterst negatieve consequenties. Diezelfde avond al gaat u in de fout. Zonder enige argwaan zet u zich aan het diner. U had zich voorgenomen om u niet te laten gaan, kwestie van uw buik in vorm te houden. Maar achter in uw hoofd zit een duiveltje dat schreeuwt: "Elke kilo loont, elke kilo loont !" Mag u eens raden wie er hier het pleit zal winnen . . . Vanaf die dag gaat het van kwaad naar erger. Elke kilo die er bij komt zorgt voor extra daalsnelheid. De onbewuste relatie tussen kilo's en snelheid wordt steeds sterker. Ieder jaar komt u wat aan, tot het een keertje goed fout gaat. U valt en breekt wat. Dat hoeft niemand te verbazen. Nu u wat zwaarder bent worden uw gewichten bij een val immers feller belast. Bovendien loopt u meer risico op letsel wanneer u eens onzacht met een collega-skiër in aanraking komt. Uw toegenomen massa, gecombineerd met de ermee verbonden hogere snelheid deden u lelijk de das om. Door uw ongeval bent u een tijdje uit roulatie. Noodgedwongen bent u immobiel. Thuis zit u met een zak chips voor de televisie. Tel er maar gelijk weer een tiental kilootjes bij. De volgende winter bent u de pijn vergeten en u vertrekt weer naar de sneeuw, u bindt de latten onder en wat blijkt: Uw extra spekrolletjes bezorgen u nog meer vaart. Daardoor bent u een stuk sneller beneden dan tevoren, zodat er extra tijd vrijkomt die u investeert in het alcohol- dus calorierijke aprés-ski gebeuren. En zo gaat dat maar door. Een viscieuze cirkel is het, en je moet al van goeden huize komen wil je in staat zijn om die te doorbreken. Moraal van het verhaal: Nooit meer skiën ! Aan de enkele skeptici die nog niet volledig overtuigd zijn van de juistheid van mijn beweringen wil ik slechts dit nog kwijt. Denkt u nou werkelijk dat het zuiver toeval is dat er een onweerlegbare positieve correlatie bestaat tussen de populariteit van wintersport en de frekwentie van overgewicht bij de Belgische bevolking ? Nou staat u met uw mond vol tanden, hé !
Voor wie zich zou afvragen hoe het eigenlijk staat met mijn lijn. Ik kan u geruststellen, voorlopig heb ik mijn gewicht nog prima onder controle. Maar ik ben dan ook nog nooit op wintersport geweest !
Gegroet, beste lezers. Vandaag ontving ik een alleraardigst briefje van het Amorikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken. Leest u maar even mee. Ik was zo vrij het voor u even te vertalen.
Dear Mr. Oom,
Uit goed geïnformeerde bron vernam ik dat u erg geïnteresseerd bent in de Verenigde Staten van Amorika. Vooral het buitenlands beleid van de Amorikaanse regering lijkt u mateloos te boeien. Zit ik er erg ver naast als ik beweer dat u niet bepaald de grootste fan bent van onze president ? Wel, dat betreur ik, want het is een hele aardige man, met bijzonder originele ideeën. Reeds jaren bloedt mijn hart telkens ik zie dat er mensen zijn die nog niet ten volle overtuigd zijn van zijn goede inborst. Ik zou ze allen maar wat graag persoonlijk overtuigen van zijn goede bedoelingen, maar helaas, de tijd daartoe ontbreekt me. Daarom zette ik enkele jaren geleden een bescheiden project op in samenwerking met enkele bevriende staten. Het is in het kader van dit programma dat ik vandaag contact met u opneem. Ziet u, mr Oom, ik beheer reeds enige tijd een keten van pittoreske hotelletjes verspreid over verscheidene nog onbezoedelde vakantiebestemmingen. Zo beschikken wij over een werkelijk fascinerend kuuroord in het bloedmooie Oespekistan, een echte aanrader. Ik heb de eer u bij deze uit te nodigen tot deelname aan een exclusieve retraite in dit centrum , alles uiteraard op kosten van de Amorikaanse overheid. Ik hoop dat u beseft welk een prachtige kans u hier geboden wordt. U wordt thuis afgehaald en onder escorte overgebracht naar een nabijgelegen vliegveld. Daar gaat u aan boord van één van de hypermoderne privé-jets van Sadi Airlines. Eens het luchtruim gekozen kan u dan uw stijve burgerplunje inruilen voor een vrolijke oranje jumpsuit, kwestie van meteen in de vakantiestemming te raken. Tijdens uw verblijf in ons kuuroord wordt u omringd door een gespecialiseerd team dat een op uw noden afgestemde therapie zal uitstippelen. Ik beloof u, u zal uw emoties nauwelijks kunnen onderdrukken bij de eerste aanblik van het prachtige interieur, volledig in middeleeuwse stijl. Ongetwijfeld pinkt u een traan weg wanneer men u naar uw kamer brengt. Onze kok staat garant voor een gevarieerd menu, van een éénvoudige broodmaaltijd over een laag calorisch dieet tot een kopieuze maaltijd om eventuele doorbraken in uw behandeling te vieren. Vooral de Halal keuken is razend populair bij onze gasten. U wordt begeleid door een multidisciplinair team bestaande uit psychiaters, hersenchirurgen en chiropractici. Wees gerust, na een paar uren bij hen op de bank, lijkt het paradijs binnen handbereik te liggen. Als deze mensen u niet van uw politieke dwalingen kunnen verlossen, dan kan niemand dat. Zo, ik hoop dat ik u met deze brief overtuigd heb van het heilzaam effect van het u aangeboden arrangement. Met een beetje goede wil van uw zijde bent u er zo bovenop en kunnen we alsnog een gedwongen opname in één onzer ideologische wellness-klinieken vermijden.
Sincerely yours,
Condoleezza Nice Secretary of State United States of Amorica
Carl Verheijen, die naam zegt u waarschijnlijk niets, tenzij u net als ik van schaatsen houdt. Dan zag u hem op zondag ongetwijfeld aan het werk tijdens zijn rit naar een nieuw wereldrecord op de tienduizend meter. Op schaatsen gaat dat tegenwoordig in minder dan dertien minuten: '12.57,92 om precies te zijn, een gemiddelde van meer dan 46 kilometer per uur. Ik was nog helemaal in de ban van zijn prachtprestatie toen een interviewer van de NOS hem een microfoon onder de neus duwde. Wat er toen aan ketterij uit dat Hollandse bekkie kwam heeft voorgoed mijn kijk op de schaatssport veranderd. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was openbaarde hij voor heel schaatsminnend Nederland hoe blij verrast hij was met zijn exploot, vooral omdat hij pas sinds woensdag terug was van zijn 10-daagse zonnevakantie op Gran Canaria. Nou, dat gaf me een klap, zeg, de dreun waarmee Carltje toen van zijn sokkel donderde. Een schaatser die in volle voorbereiding op de olympische winterspelen de zon opzoekt. Sorry hoor, maar dat is meer dan vloeken in de kerk, dat staat gelijk aan het draaien van een pornofilm in de Sint-Pieters basiliek met in de hoofdrollen Benedictus de Zestiende en moeder Theresa. Schaatsers horen niet op de Canaren. Schaatsers moeten harde koppen zijn die in alle vroegte de dichtgevroren slootjes opzoeken, om er zich af te beulen tot het schuim uit hun bek komt. Schuim dat als een kunstzinnige ijpegel aan hun kin vastvriest. Niets van dat alles voor meneer Verheijen. Hij mocht eens een koutje vatten. Liever gaat hij wat flaneren op Gran Canaria. Het enige ijs dat je daar vindt is soft-ice, softie ! En dat voor een wereldtopper op de tienduizend meter. Dat zijn niet de blitse Amerikaanse boys of de Japanse pocket schaatsertjes van de sprintafstanden, waarvan je dit soort onzin kan verwachten. Dit zijn beren met zulke knoerten van dijen dat ze uit voorzorg een slip uit brandwerend materiaal dragen om te vermijden dat hun kruis door de enorme wrijving vlam zou vatten. Het zijn kerels uit één stuk wiens met antivries gevulde testikels alleen al bij het idee van een elfstedentocht in Siberische omstandigheden spontaan in een tweestemmig Wilhelmus uitbarsten, geen zacht gekookte eitjes als jij dus, Carl ! Je moet dringend eens uitkijken naar een andere sport. Wat had je gedacht van beach volleyball ?
Hij zag er prima uit vandaag, de heer Saddam Hussein. Ten minste op de weinige beelden die ik te zien krijg van zijn proces. Vreemd toch. Drie jaar geleden werd nog overal aan de alarmbel getrokken. Deze man zou een bedreiging vormen voor de vredelievende internationale gemeenschap, de Verenigde Staten -uiteraard- op kop. Zijn regime werd door de Amerikanen voortdurend in verband gebracht met het grensoverschrijdende terrorisme. Zijn gigantisch arsenaal chemische en biologische wapens kon binnen het kwartier het grondgebied van het Verenigd Koninkrijk treffen. Bovendien had de Iraakse president zijn nucleaire ambities nooit helemaal opgegeven. Tot zover het discours van Uncle Sam en zijn vazallen. In de praktijk bleek het met die massavernietigingswapens nogal mee te vallen. Hier en daar een vat met wat chemische troep en een vergeten projectiel met een chemische lading waarvan de versheidsdatum al lang verstreken was. Alles bij mekaar een wat magere oogst voor een onderneming die de Amerikanen tot nu toe al meer dan 200 miljard dollar kostte. Terrorisme, daarentegen, dat vonden de Amerikanen in overvloed in het land van Tigris en Eufraat. Bij wijlen krijg je de indruk dat het Amerikaanse leger invitatiekaartjes stuurt naar iedere gewapende Islamstrijder die zich een enkele reis naar Bagdad kan veroorloven. Het voorlopige resultaat van dit alles: 2122 Amerikaanse gesneuvelden en meer dan 15000 gewonden. Ondertussen incasseerde het imago van de VS rake klappen door het hoge aantal Iraakse burgerslachtoffers en de foto's van Amerikaanse folterpraktijken in de Abu Ghraib gevangenis. De Amerikanen hebben echter nog één laatste troef in handen, de lokale superboef, Saddam Hussein. Die tiran hebben ze toch maar mooi een lesje geleerd. Het proces van Saddam biedt ze een prachtige gelegenheid om voor het oog van de hele wereld aan te tonen welk een edele daad ze verricht hebben toen ze de Irakezen van hun bloeddorstige dictator verlosten. Helaas blijkt Irak nog lang niet klaar voor het proces. De chaotische vertoning die ervoor moet doorgaan kan nog best omschreven worden als een kruising tussen een slecht geregisseerde advokatenserie en een Duitse carnavalsshow. Ze hadden er beter meteen een rondreizend circus van gemaakt al vrees ik dat een circustent wat licht zou uitvallen als bescherming tegen autobommen en mortieraanvallen die onverbrekelijk verbonden lijken met de juridische festiviteiten. Welke verrassingen het scenario verder nog voor ons in petto heeft, wie zou het weten ? Sinds voormalig VS minister van justitie, Ramsey Clark, Saddams advokatenteam kwam vervoegen, durf ik me aan geen enkele voorspelling meer wagen !
Tot kort nog deze kleine sfeerschets van Bagdad Sinterklaasavond 2005:
Op de website www.forbes.com las ik. "Small explosions reverberated through Baghdad, apparently from mortar rounds, but there were no immediate reports of damage or casualties. Such explosions are not uncommon in Baghdad and most do not cause any harm."
Such explosions are not uncommon in Baghdad . . . "What next", zou ik zeggen.
Zo, zijn zwaarste werkdagen heeft de Sint weer achter de rug. Om zijn jonge believers de gelegenheid te bieden ten volle van hun nieuwste aanwinsten te genieten, kwam hij bij vele kindertjes reeds zaterdag of zondag langs. Maar ik vermoed dat dat niet de enige reden is. Het komt de Sint op zijn gevorderde leeftijd ook goed uit dat hij zijn leveringen tegenwoordig wat kan spreiden want ik heb de indruk dat het tonnage dat hij met zijn stoomboot vanuit het zuiden importeert ieder jaar weer stijgt. Hij mag van geluk spreken dat hij kan rekenen op zijn donkerhuidig personeelsbestand dat hem al het zwaar labeur uit handen neemt, anders lag hij te pas en te onpas met een hernia te bed. Het traditionele scherpslijpersdebat over de vraag of het in de 21ste eeuw nog wel kan dat zwarte piet zo nadrukkelijk in een knechtenrol gedrukt wordt, dat is dit jaar wat achterwege gebleven. Gelukkig maar, ik geloof dat we er goed aan doen onze tradities niet te bruuskeren. De emancipatie van de Pietermannen voltrekt zich langzaam maar gestadig en is als je het mij vraagt al veel verder gevorderd dan je zo aan de oppervlakte kan zien. Op het oog lijkt het misschien nog alsof de bisschop de touwtjes stevig in handen heeft, maar achter de schermen voeren zijn assistenten natuurlijk al jaren de regie. Sinterklaas mag ieder jaar nog enkele weken wat op zijn schimmel door allerlei landen hobbelen, hij is echter slechts de frontman van een speelgoedimperium. Zo 'n boegbeeld van een onderneming schuif je evenwel niet van de ene dag op de andere aan de kant, 'de Sint' is een ijzersterk merk met een imago waar decennia in geïnvesteerd is. Als het aan de goedheilig man lag, dan zag je hem 's winters niet meer over daken klauteren. Veel liever zou hij met zijn leeftijdsgenoten overwinteren ergens aan de Costa del Sol, zijn gewrichten kijken daar al jaren naar uit. 's Voormiddags naar de bakker en de slager en 's avonds een partijtje golf, dat is zijn grote droom. Voor het geld hoeft hij het niet te laten, van de dividenden die hij jaarlijks opstrijkt via zijn omvangrijk aandelenpakket in de firma kan hij zich zo 'n luxeleventje wel permitteren. Voorlopig echter kan de firma het nog niet zonder hem en vervult hij als een volleerde trekpop zijn public relations functie terwijl op de achtergrond een select clubje van elite-Pieten aan de touwtjes trekt. Een select clubje, zeg ik, want niet alle Pieten plukken al de vruchten van hun emancipatie. Ook vandaag blijft de Spaanse speelgoedmultinational een hiërarchisch geleide organisatie waarin 'grote Piet' beslist en Piet-met de pet mag ja-knikken en uitvoeren. Je kan je trouwens vragen stellen over het werknemersbeleid van de onderneming. Ok, Spanje behoort tot de Europese unie, dus die Spaanse pieten zijn vrij om in ons land seizoensarbeid te verrichten, maar werken zij wel onder dezelfde voorwaarden als onze Belgische arbeiders in bedrijven als een UPS of een DHL ? En wat gedacht van al die schepen boordevol Gameboys, Barbies en suikergoed die gelost worden door dokpieten die in gammele busjes uit Spanje worden aangevoerd. Als ik het me goed herinner leidde zoiets onlangs nog tot een staking in de Antwerpse haven. Maar hoort u de vakbonden klagen ?
Geen idee waar ik het vandaag zal over hebben, somber ik terwijl ik mijn compjoeter opstart. Ik staar naar de onbegrijpelijke wirwar van fout- en andere meldingen die op de monitor voorbij razen terwijl het bakkebeest probeert uit zijn diepe slaap te ontwaken. "Er zijn teveel parameters . . .", lees ik in een flits en dat blijft hangen. Eigenlijk vertelt hij me dit al drie jaar elke morgen realiseer ik me nu. Maar de diepere betekenis van deze elektronische ontboezeming was nog niet eerder tot me doorgedrongen. Waar mijn rekenwonder deze filosofische uitspraak op baseert weet ik niet maar ik ben ertoe geneigd hem desondanks gelijk te geven. Misschien is het gelegen aan zijn vergrijzende besturingssysteem ( voor de kenners: Het is nog een oude windows 98 ) dat gewoon niet meer bestand is tegen de drukte van de 21ste eeuw. Het leven is ook hem uiteindelijk te ingewikkeld geworden. U weet het allen wel, compjoeters verouderen snel. Ook mijn brein, nog een eenvoudig ontwerp van de late jaren zestig begint zijn limieten te ervaren. Er zijn nu éénmaal simpelweg te veel dingen waarmee een mens zich moet bezighouden. Teveel vragen die je gesteld worden, in de winkel, op je werk, door de vriendelijke juffrouw van het call-center die het raadzaam vond je van je lievelingssoep weg te lokken voor haar drie minuten durende enquête, waarna je koude soep kan slurpen.Teveel ongestelde vragen ook om aan jezelf te stellen. Teveel poortjes waar je om heen moet slalommen. Teveel detectiepoortjes die je maar beter niet uit de weg gaat. De media bombarderen je met informatie. Het nieuws roept nieuwe vragen op. Trekken we volgende zomer nog naar het zuiden, of laten we ons liever lekker in eigen land opblazen ? En wat zullen we deze avond eten . . . en eten we dat thuis of uit ? Kies ik voor een operatie of blijf ik voorlopig toch maar man ? Niet dat men het lang geleden beter had. Vroeger had men geen keuze. Het leven was saai. 's Morgens pap met graan, hard labeur , 's middags aardappelen met varkensvet , nog meer labeur , 's avonds weer pap. Elke dag het zelfde treurlied. En daar ging je op de lange duur even goed aan dood. Twee duizend en vijf spurt ondertussen met een rotvaart naar de uitgang. Kan iemand zich nog het moment herinneren waarop we de controle over het gaspedaal hebben verloren ? Zou het niet beter zijn even hard op de rem te gaan staan ? Waarom zit tegenwoordig iedereen om de haverklap aan de oesters met champagne ? Waarom slikt een moderne pc schijven van 120 gigabyte als de mijne met zijn twintig gigabyte al jaren van informatie verstoken blijft. En waarom moet het Tahiti wezen? Wat is er verkeerd aan Bredene ? Wat moet ik in hemelsnaam met digitale televisie en waarom moeten we van de supermarkt al in oktober onze kerstballen kopen ?
Wordt u van dit alles ook zo moe ? Of ben ik dringend aan een update toe ?
We zitten in nesten ! Serieus in nesten. Ons landje had al geen al te beste reputatie. Bende van Nijvel, Dutroux, Dioxine kippen, en nu fungeren we als rekruteerplaats voor zelfmoordterroristen. Een Belgische uit Charleroi zou zich begin november nogal explosief gedragen hebben tijdens een 'close encounter' met een Amerikaanse patrouille in Baghdad. Zonder succes evenwel. Ik weet het, zeg niet te gauw, het is weer een vrouw. Maar dank zij haar slaan wij wel een modderfiguur over de ganse globe. Alsof er al niet voldoende Belgenmoppen bestaan. Dat de vrouwen aan de andere kant van de taalgrens een wat zuiderser temperament hebben was me al opgevallen. Muriel Degauque 's lontje bleek echter wel heel erg kort Via Syria reisde ze naar Irak om daar in de hoofdstad over te stappen op de trein naar het hiernamaals. Als u nu zoiets hebt van: schrijnend verhaal, maar wat heeft dat met mij te maken, dan stapt u toch net iets te licht over het voorval heen. Ik ken een land dat minder laconiek reageert op dit soort berichten. Een land met een rothekel aan terroristen. Een land dat daarenboven nog een eitje te pellen heeft met ons koninkrijkje. Volgt u nog ? Leest u even mee in het strategisch rapport dat ene president B. één dezer dagen in zijn ovalen kantoortje zal ontvangen ? Ik was zo vrij het voor u te vertalen.
België:
Standpunt i.v.m. onze oorlog in Irak:
Ze zijn tegen ons.
massavernietigingswapens:
biologisch:
België beschikt over alle nodige faciliteiten voor het ontwikkelen van biologische wapens. Er bestaan geen harde bewijzen dat België geen biologisch arsenaal heeft. Ergo(1), ze hebben ze !
nucleair:
België beschikt over verscheidene kerncentrales. Het valt niet geheel uit te sluiten dat België een clandestien nucleair project heeft. Het Ministerie van Defensie garandeert ons dat we er kernwapens zullen vinden. Wij weten namelijk waar ze zijn.(2)
chemisch:
België heeft al decennia toegang tot omvangrijke stocks chemische wapens. Ze liggen her en der ondergronds opgeslagen in een gebied dat door de lokale bevolking "De Westhoek" genoemd wordt.
terrorisme:
Dat België een spilfunctie vervult binnen internationale terrorismenetwerken is sinds lang bekend. Recent nog haalde het land het wereldnieuws als leverancier van autoinflatoren(3) voor terroristische aanslagen tegen onze jongens in Irak.
advies aan de president:
Laat ons wat kont schoppen !
(1) dat betekent 'dus', meneer de president.
(2) ten noorden, ten zuiden, ten westen en ten oosten van Kleinen Brogel.
(3) autoinflator: van het latijn 'auto' dat 'zelf' betekent en het werkwoord 'inflare', 'opblazen'.
Heeft u dat goed begrepen ? Bereid u maar voor op een langdurige bezetting. Maar wanhoop niet. Het verzet zal snel genoeg de kop opsteken. En ik heb zo een vaag vermoeden dat het in Wallonië het eerst van de grond zal komen. Daar kunnen wij als Vlamingen nog veel van leren ...
Vandaag is het wereld-aids-dag. Een uitgelezen moment om eens te kijken hoe het ermee staat, met dat gluiperig HIV-virus. Wees gerust, het zit nog steeds goed op schema. Veertig miljoen mensen lopen er nu al rond met het virus in hun lijf. Daar komen er ieder jaar een paar miljoen bij. Ondanks de hoopvolle berichten die zo nu en dan opduiken in de media ontbreekt het ons nog steeds aan een echt geneesmiddel. Preventie blijft dus het belangrijkste wapen in de strijd tegen deze vreselijke ziekte. En dan komt al snel het gebruik van het condoom op de proppen. Hoe triest is het dan te moeten vaststellen dat ook veertig miljoen besmettingen onvoldoende bleken om het Vaticaan tot inkeer te brengen zodat het zijn bezwaren tegen het kapotje zou laten varen. Daar in Rome zweren ze bij trouw en onthouding. Ze schreeuwen het tegenwoordig niet meer van de kerketorens maar je hoort het ze nog altijd hardop denken. Aids is een straffe gods, het is gods toorn die neerdaalt over de mensheid, ons verdiende loon voor zoveel promiscuiteit. In tegenstelling tot wetenschappers hoeven geestelijken hun stellingen niet te bewijzen, zij kregen de ultieme waarheid al duizenden jaren geleden in boekvorm gepresenteerd. Wat zou de wereld er toch mooi uitzien als we met een religieuze vingerknip allen weer devote Christenen werden die slaafs de instructies van de onfeilbare Benedictus zouden opvolgen ? Denkt u even met me mee ? De kerk reageert allergisch op gelijk welk voorbehoedsmiddel. Geboorteplanning door onthouding dus. We moeten niet al te ver terug in ons verleden om de merites van deze praktijk helder voor ogen te krijgen. Vraag je grootouders maar eens met hoeveel zij thuis waren. Anno 2005 kan onze planeet zich echter geen nieuwe bevolkingsexplosie meer veroorloven. Toegegeven, van vergrijzing zou al snel geen sprake meer zijn. Dat die kroostrijke gezinnen de vrouw terug aan haard en fornuis zouden kluisteren, daar zouden ze in Rome ook niet rouwig om zijn. Maar wie zou al die kindermondjes voeden ? Want, geloof me vrij, zelfs de fanatiekste aanbidders van onze lieve heer kunnen niet leven van hosties alleen. Vrolijke tijden moeten we dus niet verwachten. Wel veel honger en ellende. Nog een bonus voor Rome. Want hoe onzaliger het ontij, des te voller de kerken.
Wanneer hoorde u nog eens wat van het Belgisch leger ? Wel, al een tijdje geleden zeker ? Ik meen me te herinneren dat er een paar honderd van onze militairen momenteel in Afghanistan kamperen, waar de rest zich ophoudt zou ik u niet kunnen zeggen. Zouden ze er nog wel zijn ? Wie zou het trouwens merken als ze morgen allemaal in hun bed bleven liggen ? Onze jongens zijn te braaf, dat is het probleem. Ze missen présence. De Belgische soldaat heeft de uitstraling van een kaki muurbloempje. In oorlogstijd heeft dat onmiskenbaar zijn voordelen maar in de stille periodes tussen twee gewapende conflicten in takelt je imago er ernstig van af. En omdat onze politieke leiders niet bijster tuk zijn op bommen en granaten krijgen onze jongens nauwelijks de kans om hun blazoen wat op te poetsen. Hoe anders gaat dat bij onze buren aan de overkant van het kanaal. Daar boetseert men zijn recruten nog tot beren, echte mannen die je met een gerust gemoed naar het slagveld kan sturen. Bij voorkeur in hun blote reet, dat mocht ik goedkeurend vaststellen in een "raw cut" versie van de nieuwste promofilm voor het Britse koninklijke marinekorps. Daarin gingen welgeschapen stoere bonken mekaar met rubberen matten te lijf. Om het geheel wat smeuiger te maken koos men een modderbad als strijdtoneel. Een welverdiende traktatie voor lichaam en geest. En het ging er ruw aan toe. Eén van de recruten werd in een moment van onoplettendheid pardoes buiten westen gemept. Die jongen zal zijn lesje wel geleerd hebben. De dag dat de vijand hem in adamskostuum bestormt, enkel gewapend met een rubberen mat, die dag zal hij geen seconde aarzelen. Ook deze aanvalstaktiek, met name populair bij in psychiatrische afdelingen verblijvende generaals , zal hem niet langer verrassen. Met zulke kerels kan je naar de oorlog en dat doen ze dan ook ook bij de eerste de beste gelegenheid. Als ze geen Falklands te bevrijden hebben dan vinden ze wel een oliestaatje dat door een boeman is bezet. Of ze gaan met man en macht het internationale terrorisme te lijf, desnoods in hun blote poep. Ik stel voor dat Al Jazeera deze ontzagwekkende video zo snel mogelijk op antenne brengt. Dan weten de Jihadi's wat hen te wachten staat en ziet Al-Zarqawi meteen wie nou echt de grootste heeft.
Ook al valt 'de zevende dag' voorlopig nog onder de afdeling info en duiding van de VRT, deze middag bezorgde Freya van den Bossche me toch bijna de slappe lach. In een item over de exorbitante winsten van de banken in België nam Freya het op voor de kleine man. Die zou namelijk niet meeprofiteren van de mooie financiele resultaten die de banken de laatste maanden boekten. Miljarden euro's zuivere winst die Jan met de pet maar al te goed zou kunnen gebruiken. Lieve Freya heeft het nog steeds niet helemaal begrepen. De kans dat ze meeleest is erg klein, maar voor al die andere lieve Freya's op onze planeet nog even een simpel lesje economie 2005. Het doel van elk bedrijf is winst te maken ! Die winst gaat voor een deel naar de aandeelhouders, dat zijn de facto de eigenaars van het bedrijf. Hoe meer winst je maakt des te gelukkiger zijn je aandeelhouders, want zij krijgen een deel van de winst. Winst is het bedrag dat je overhoudt als je van je inkomsten de uitgaven aftrekt. En nu komt de crux van het verhaal, Freya ! Hoe lager je uitgaven, des te hoger de som die er overblijft om de geldhonger van de aandeelhouder te stillen. Banken hebben daarom twee natuurlijke vijanden, hun personeel, 'the enemy within', en hun clienteel, de wolven daarbuiten. Het enthousiasme waarmee de banksector de laatste decennia haar personeel loosde moet je dus niet beschouwen als een teken van kwaadwilligheid maar als een proeve van deugdelijk bestuur. Net zoals elke boot in een zeilrace gooien ook onze banken alle ballast overboord. De klant speelt in deze vanuit het standpunt van de bank een meest ergerlijke rol. Zijn vervelende tendens om af en toe wat terug te vragen , in ruil voor het uitlenen van zijn spaarcentjes,op zichzelf al een uiterst hinderlijk gegeven, verplicht de arme banksector namelijk een heleboel loketbedienden in dienst te houden. Daarom ook de promotiecampagne rond self-banking en de opkomst van de bankautomaten. Hoe meer u zelf uw bankzaken regelt hoe minder personeelsmondjes de banken te voeden hebben. Zelf heb ik al meer dan een jaar geen bankbediende meer gesproken. Dat de rente op uw spaarrekening tegenwoordig nauwelijks nog de inflatie compenseert, ook daar is de bank niet rouwig om. Hoe lager haar kosten, hoe groter haar winst. Met zijn spaarrekening naar een concurrent gaan, dat doet de kleine man toch niet snel. Het kost je een aardig sommetje wil je met je duiten verhuizen en het ingewikkelde tarievenstelsel in het financiële oerwoud van de bancaire dienstverlening maakt elke vergelijking zowiezo een krachttoer. Dat weten de banken natuurlijk ook. Zij moeten al gekke toeren uithalen willen ze het risico lopen massaal hun clienteel aan de concurrentie te verliezen. Jouw allergrootste dwaling echter Freya is je waanidee dat banken het algemeen belang zouden moeten behartigen. Dat mag dan ooit het geval geweest zijn, in onze moderne geglobaliseerde economie riskeer je met goedhartigheid enkel een proces vanwege je aandeelhouders. Knoop dat nou voor altijd in je oren !
Professoren kunnen uw gezondheid ernstige schade berokkenen.
"Everything gives you cancer", Joe Jackson zong het in de jaren tachtig al. Dat je van gelijk wat een tumor kan opdoen als was het een winterse snotneus werd ons onlangs weer eens uitvoerig voor ogen gehouden tijdens het VRT journaal van zeven uur. Deze keer zat Aspartaam op het beklaagdenbankje. Een 'gedegen' studie had zogezegd aangetoond dat de populaire nepsuiker het risico op kanker merkbaar verhoogde, alleszins bij ratten. Ik hoop dat u na het aanhoren van de alarmerende berichtgeving compleet met zorgelijke blik van Martine Tanghe niet meteen uw volledige voorraad Cola Light aan de gootsteen heeft toevertrouwd. Kwestie van het Vlaamse oppervlaktewater niet verder te bezoedelen. En het zou daarenboven zonde zijn van uw zuurverdiende centjes. Wie zich laat beïnvloeden door de berichtgeving omtrent voeding kan tegenwoordig met zijn appetijt al snel geen kant meer op. Volstrekt ten onrechte, want wie het journaal een beetje kritisch volgt kreeg de laatste weken bijna dagelijks het onweerlegbare bewijs geserveerd dat het met onze gezondheid lang niet slecht gaat.Het politieke nieuws werd de laatste tijd immers totaal gedomineerd door de beroering omtrent het generatiepact, een plan van de federale regering om de gevolgen van de vergrijzing op te vangen. Hebt u dat goed gelezen, "vergrijzing". Aspartaam gaat al veertig jaar mee maar is er na al die tijd nog steeds niet in geslaagd om onze levensverwachting zelfs maar met een maand in te korten. De Italiaanse studie, waarin ratjes bloot gesteld werden aan een 'Cola Light'- dieet wordt overigens tegengesproken door weer andere studies waarin bij lage dosissen geen significante gezondheidseffecten werden vastgesteld. De VRT had er wellicht verstandig aan gedaan de professoren nog enige tijd te laten bakkeleien in plaats van de brave burger de stuipen op het lijf te jagen met voorbarige berichtgeving. De moderne mens verspilt nu al te veel tijd aan zijn gezondheidsobsessie. Die overdreven bezorgdheid kan je humeur trouwens behoorlijk vergallen. En wat blijkt nu uit geriatrische studies. Eeuwelingen zijn nou net mensen die het leven nemen zoals het komt zonder voortdurend te piekeren over alles wat maar fout zou kunnen gaan. Nu weet u wat u te doen staat als onze staatszender nog eens de behoefte voelt om u een verdoken gezondheidsadvies te verstrekken. Gewoon even de vingers in de oren en de andere kant uit kijken. Voor wijze raad moet u bij uw huisarts wezen. Al zal ook hij moeten beamen.Van te leven ga je dood.
Kent u het criterium voor Nederlander zijn ? Moet je er uit het blote hoofd het Wilhelmus voor kunnen kwelen ? Is het een conditio sine qua non dat je op tijd en stond een rauwe haring in je keelgat laat afdalen ? Of volstaat het dat je ééns per jaar een bezoekje brengt aan Antwerpen om er na een nachtje hijsen de Onze-Lieve-Vrouwe Kathedraal te besproeien met een lauwe lading bierzeik ? Het is verrekt moeilijk het Nederlanderschap onder één noemer te vangen. Tenzij dan met het woord 'Nederlander' zelf. Een Nederlander is een man of vrouw met de Nederlandse nationaliteit. Die nationaliteit erf je van je ouders of ze wordt je verleend door de staat. De laatste jaren heerst de Hollandse 'zunnigheid' wat betreft het toekennen van de Nederlandse nationaliteit. "Nederland is vol", verkondigde Pimmetje aan iedereen die het horen wou en dat ging er vlot in bij onze Noorderburen. Zo zeer zelfs dat ene Volkert van der Graaf terstond tot de daad overging en de heer Fortuyn met inzet van zes kogels eigenhandig uit het bevolkingsregister liet schrappen. Hoewel de lijst Pim Fortuyn zelf na het verlies van haar leider al snel aan intern gekrakeel ten onder ging resulteerde de kortstondige Pim-manie toch in een duidelijke ruk naar rechts. De instroom van migranten moest omlaag. Het beleid inzake politieke vluchtelingen werd verscherpt. Wie naar Nederland kwam moest inburgeren en het Nederlands paspoort zou niet langer een vodje papier zijn dat je snel even ging afhalen op het gemeentehuis. Tenzij je fenomenaal kan voetballen, had men in de regeringsverklaring moeten opnemen. Maar dat vergat men. Daardoor zit men nu aardig in de rats. Het elftal van Oranje zou namelijk erg graag Salomon Kalou meenemen naar het wereldkampioenschap in Duitsland volgend jaar. Helaas is de man in het verkeerde land ter wereld gekomen. Geen probleem dachten de Nederlandse voetbalbobo's, kwestie van wat administratieve rompslomp en die Ivoriaan verpopt zich in no time tot een eerste klas kathedraalpisser. 'Maar dat gaat zo maar niet', was de reactie van minister van Vreemdelingenzaken en Integratiebeleid, Rita Verdonk. Het Nederlands paspoort is geen vodje, weet u wel. Je kan Rita veel verwijten, maar consequent is ze wel. Maar ineens bleek rechtlijnigheid van ondergeschikt belang. De grote Johan Cruijff acht Kalou van grote waarde voor het Nederlands elftal en als het voetbalorakel spreekt dan knikt het volk. Al snel werd minister Verdonk er van beschuldigd voetbalhaatster te zijn, met de mundial zo voor de deur is dat een sportieve halsmisdaad. Maar Rita wil niet buigen. Dus zal ze moeten barsten. Volgende week wordt ze door Salomon Kalou voor de rechter gedaagd. Welk Salomonsoordeel de rechter ook uit zijn toga tovert, ondertussen ben ik zo toch een beetje dichter gekomen bij de kern van het Hollander zijn. Die volksaard wordt gekenmerkt door een vreemde gespletenheid van geest, een schizofrene mix van Calvinistische rechtlijnigheid en koele koopmansgeest. Wat ze ook besluiten, ik zal, misschien als enige Belg, supporteren voor Oranje.
P.S: Persoonlijk heb ik er niks op tegen dat men ook in ons land uitzonderlijke voetbaltalenten de Belgische nationaliteit verleent. Ik zou het wel fijn vinden als die regel ook in omgekeerde zin zou kunnen gelden. Als een speler op basis van zijn talent een plaatsje kan veroveren bij onze Rode Duivels dan zou ik het ook logisch vinden dat een Rode Duivel die er niks van bakt zonder verwijlen wordt uitgezet naar een via loting vastgesteld land ! Wedden dat ze zich dan volgende keer wel kwalificeren . . .
Er was een tijd dat je als zoetgevooisde lelijkaard met een vlotte babbel probleemloos bij de radio terecht kon. Die dagen lijken ten einde te lopen want tegenwoordig komen er meer en meer radiouitzendingen op tv. Als die tendens zich doorzet zou dat wel eens fin de carriëre kunnen betekenen voor menige op esthetisch vlak minderbedeelde radiomaker. Het toch al beperkte biotoop van de lelijke eendjes binnen de media dreigt zo steeds meer te verschrompelen. Een trieste en vooral onnodige evolutie. Ik heb er persoonlijk absoluut geen behoefte aan om de presentatoren te kunnen zien. Af en toe vraagt een mens zich natuurlijk wel af, hoe zou die of die er eigenlijk uit zien, dat is waar. Maar daarom hoeft men die mensen toch nog niet voor een camera neer te poten. Een fotootje op een website zou al ruimschoots volstaan. Bovendien houd ik wel van een beetje mysterie. Net zoals je bij het lezen van een roman geacht wordt zelf een deel van het verhaal in te kleuren biedt radio je de gelegenheid je eigen beeld te vormen van de man of vrouw achter de microfoon. Dat jouw versie wellicht mijlenver afwijkt van de realiteit doet niet ter zake, zolang jij er je fantasie maar in kwijt kunt. Bij radio Donna denkt men daar dus anders over. Bijna elke voormiddag kan je er via de VRT het reilen en zeilen van het radio maken volgen. Met bijzonder saaie televisie tot gevolg. Je ziet een statisch beeld van een man of vrouw die wat platen aan mekaar lult. Verder heb je een uitstekend zicht op de kalende kruin van de technicus die wat interessant zit te doen achter een stel computermonitoren. Boeiende televisie, die radio. In een vergeefse poging de boel wat op te fleuren kwam iemand op het geniale idee een televisietoestel in de studio te plaatsen. Televisie op de televisie dus. Dat het radiogebeuren visueel niet veel soeps is, dat is toch de logica zelve. Want van het moment af dat het visuele aspect van het studiogebeuren enigszins relevant wordt voor een radioprogramma houdt dat programma terstond op radio te zijn. De luisteraar in zijn wagen mist dan immers essentiële informatie. Een visueel interessant programma is per definitie slechte radio. Laat dit experiment dus maar voor wat het is, een doodgeboren kindje. En gun de creatieve schurftkoppen hun toevluchtsoord zodat ze ons ook in de toekomst, desnoods ongeschoren en in bermuda, met hun prachtig stemgeluid kunnen blijven verwennen.
Het loopt serieus in het honderd met de mensen op onze wereld. Nu ik er over nadenk, het is nog veel erger. Het loopt in de miljarden. Hoe het komt dat de toestand zo uit de hand kon lopen ... ? Tja, door het ongebreideld paren, natuurlijk. Onze tomeloze hartstochten blijven de stand van de homo sapiens gedurig de hoogte in jagen. En de teller loopt steeds sneller. Maar de situatie is nog veel rampzaliger. Niet alleen dreigt onze aarde binnenkort niet meer in staat te zijn om al die monden te voeden. Die aardbewoners zelf blijken ook nog eens van het verkeerde kaliber te zijn. Ze voldoen niet aan de noden van onze economie. Zo blijft in ons land de werkloosheid torenhoog, terwijl voor bepaalde beroepen de vacatures maar niet ingevuld raken. Je kan wel wat bij- en herscholen maar de flexibiliteit van de mens kent uiteindelijk zijn grenzen. Chaos troef dus. Dat komt er van als je er maar wat op los paart. Maar wat doe je er aan ? Wel, wat dacht je van 'People on demand' ? Het principe is simpel. Je zet een heleboel geleerde dames en heren samen - de dames bij voorkeur in menopauze, je wil de problemen niet verergeren - en die zoeken dan uit hoeveel mensen er van elk type nodig zijn over twintig jaar. Twintig jaar is zowat de tijd die je nodig hebt om een mens voor de economie klaar te stomen. Gezinnen met een kinderwens gaan dan gewoon naar het loket burgerlijke stand bij hun gemeente. Aan de hand van hun genetisch paspoort weet de loketbediende precies welk type mensen men met het genetisch materiaal van de ouders kan voortbrengen. Hij gaat na of er volgens de planning over twintig jaar vraag zal zijn naar één van die mogelijke types. Zo ja, dan gaat de show door. De geschikte persoon zal dan 'just on time' aan de economie geleverd worden. Zo niet, komt het gezin op één of meerdere wachtlijsten terecht. Geniaal idee, niet ? Dat we daar niet eerder op gekomen zijn. Of zouden er toch haken en ogen zitten aan mijn plannetje ? Alles staat of valt vanzelfsprekend met de vraag of we kunnnen voorspellen aan welke mensen de economie behoefte zal hebben over twintig jaar. Stel bijvoorbeeld dat je vandaag voorspelt dat er over twintig jaar drie miljoen extra beenhouwers nodig zijn en in 2025 blijkt de hele wereldbevolking vegetariër. Wat een afgang ! Of je voorziet een enorme behoefte aan kappers en in 2025 blijkt ineens iedereen met een kaalkop rond te lopen. Bovendien, hoe voorspel je de maatschappelijke behoefte aan kunstenaars of dorpsidioten ? Misschien laten we alles voorlopig toch maar best zoals het is. We zouden natuurlijk ook onze economie kunnen aanpassen aan de mens zoals hij is. Het is maar een gedacht ...
Wie graag nog eens met zijn kleren aan het mooie Westende wil bezoeken, zal snel moeten zijn. Want als het aan de plaatselijke VLD-bestuurders ligt dan komt er binnenkort een naakstrand. Tot nog toe moesten de naaktlopers aan onze Belgische kust het met Bredene stellen. Volgens de VLD-ers van Westende is daarmee geenszins aan de vraag voldaan. Principieel heb ik niks tegen het uit de kleren gaan van badgasten al zie ik mezelf nog niet meteen tot de club toetreden, ookal om esthetische redenen; zelfs in korte broek zal je me zelden aantreffen. Maar als anderen daar behoefte aan hebben, het zij zo. Toch voel ik me vandaag geroepen om op te komen voor de rechten van de bedekte mens. Kijk, als sommige mensen het fijn vinden om in hun adamskostuum van onze prachtige kuststrook te genieten dan kan ik daar begrip voor opbrengen. Maar verwacht van de rest van de bevolking niet hetzelfde. En claim dus ook geen eigen stukje België. Wie er geen probleen in ziet publiekelijk uit de kleren te gaan, die moet er ook geen punt van maken als ik mijn plunje wens aan te houden. In ons land echter wordt van de van textiel voorziene burger verwacht dat hij zich niet op het naaktstrand begeeft. Wie dat toch doet noemt men al snel een gluurder. Vreemd, want wie gluurt er nou met zijn t-shirt of broek ? Voorzover ik weet gluren mensen nog steeds met hun ogen. En ogen zijn niet het exclusieve bezit van de geklede mens. Een gluurder die na ontdekking terstond zijn onderbroek laat zakken zou opeens geen gluurder meer zijn. Raar toch. Nee, als men het echt op prijs stelt in zijn nakie van het lekkere weer te genieten, dan zou men het beter elders doen. Het is in België nu al zo moeilijk om nog een gebied te vinden waar je ongestoord twintig kilometer rechtuit kan stappen zonder dat iemand je iets in de weg legt. Ik zou het triest vinden mochten mijn heerlijke wandelingen langs de kustlijn in de toekomst een verboden vrucht blijken. Persoonlijk zie ik het echt niet zitten om aangekomen bij het naaktstrand van Westende mijn vrijetijdskledij in te ruilen voor mijn tere velletje als een soort toegangsbewijs tot het nudistenrijk. Ik sta op mijn recht als burger om kleren te dragen. Westende moet dan maar een corridor voorzien voor het doorgaande wandelverkeer. Misschien kan men nog zaakjes doen met die muurbouwers uit Israël. Of ze zouden kunnen denken aan een voetgangerstunnel. Ik ga er voor het gemak maar van uit dat de gemeenteraad met deze noodzakelijke investeringen in infrastructuur terdege rekening heeft gehouden. Burgemeester Michel Landuyt gelooft dat het geplande naaktstrand zijn gemeente een nieuwe economische impuls zal geven. Collectieve striptease als motor van de economie. Als dat zou werken, dan heb ik nog wel enkele lucratieve voorstellen voor hem. Waarom voeren we in de cafés naast het happy hour geen naked hour in. Je zal de kassa horen rinkelen. En één keer per maand gaan we gezellig in ons blootje naar het winkelcentrum. Vooral voor kledingwinkels lijkt me dat een intrigerende gedachte.
