Hij zag er prima uit vandaag, de heer Saddam Hussein. Ten minste op de weinige beelden die ik te zien krijg van zijn proces. Vreemd toch. Drie jaar geleden werd nog overal aan de alarmbel getrokken. Deze man zou een bedreiging vormen voor de vredelievende internationale gemeenschap, de Verenigde Staten -uiteraard- op kop. Zijn regime werd door de Amerikanen voortdurend in verband gebracht met het grensoverschrijdende terrorisme. Zijn gigantisch arsenaal chemische en biologische wapens kon binnen het kwartier het grondgebied van het Verenigd Koninkrijk treffen. Bovendien had de Iraakse president zijn nucleaire ambities nooit helemaal opgegeven. Tot zover het discours van Uncle Sam en zijn vazallen. In de praktijk bleek het met die massavernietigingswapens nogal mee te vallen. Hier en daar een vat met wat chemische troep en een vergeten projectiel met een chemische lading waarvan de versheidsdatum al lang verstreken was. Alles bij mekaar een wat magere oogst voor een onderneming die de Amerikanen tot nu toe al meer dan 200 miljard dollar kostte. Terrorisme, daarentegen, dat vonden de Amerikanen in overvloed in het land van Tigris en Eufraat. Bij wijlen krijg je de indruk dat het Amerikaanse leger invitatiekaartjes stuurt naar iedere gewapende Islamstrijder die zich een enkele reis naar Bagdad kan veroorloven. Het voorlopige resultaat van dit alles: 2122 Amerikaanse gesneuvelden en meer dan 15000 gewonden. Ondertussen incasseerde het imago van de VS rake klappen door het hoge aantal Iraakse burgerslachtoffers en de foto's van Amerikaanse folterpraktijken in de Abu Ghraib gevangenis. De Amerikanen hebben echter nog één laatste troef in handen, de lokale superboef, Saddam Hussein. Die tiran hebben ze toch maar mooi een lesje geleerd. Het proces van Saddam biedt ze een prachtige gelegenheid om voor het oog van de hele wereld aan te tonen welk een edele daad ze verricht hebben toen ze de Irakezen van hun bloeddorstige dictator verlosten. Helaas blijkt Irak nog lang niet klaar voor het proces. De chaotische vertoning die ervoor moet doorgaan kan nog best omschreven worden als een kruising tussen een slecht geregisseerde advokatenserie en een Duitse carnavalsshow. Ze hadden er beter meteen een rondreizend circus van gemaakt al vrees ik dat een circustent wat licht zou uitvallen als bescherming tegen autobommen en mortieraanvallen die onverbrekelijk verbonden lijken met de juridische festiviteiten. Welke verrassingen het scenario verder nog voor ons in petto heeft, wie zou het weten ? Sinds voormalig VS minister van justitie, Ramsey Clark, Saddams advokatenteam kwam vervoegen, durf ik me aan geen enkele voorspelling meer wagen !
Tot kort nog deze kleine sfeerschets van Bagdad Sinterklaasavond 2005:
Op de website www.forbes.com las ik. "Small explosions reverberated through Baghdad, apparently from mortar rounds, but there were no immediate reports of damage or casualties. Such explosions are not uncommon in Baghdad and most do not cause any harm."
Such explosions are not uncommon in Baghdad . . . "What next", zou ik zeggen.
Zo, zijn zwaarste werkdagen heeft de Sint weer achter de rug. Om zijn jonge believers de gelegenheid te bieden ten volle van hun nieuwste aanwinsten te genieten, kwam hij bij vele kindertjes reeds zaterdag of zondag langs. Maar ik vermoed dat dat niet de enige reden is. Het komt de Sint op zijn gevorderde leeftijd ook goed uit dat hij zijn leveringen tegenwoordig wat kan spreiden want ik heb de indruk dat het tonnage dat hij met zijn stoomboot vanuit het zuiden importeert ieder jaar weer stijgt. Hij mag van geluk spreken dat hij kan rekenen op zijn donkerhuidig personeelsbestand dat hem al het zwaar labeur uit handen neemt, anders lag hij te pas en te onpas met een hernia te bed. Het traditionele scherpslijpersdebat over de vraag of het in de 21ste eeuw nog wel kan dat zwarte piet zo nadrukkelijk in een knechtenrol gedrukt wordt, dat is dit jaar wat achterwege gebleven. Gelukkig maar, ik geloof dat we er goed aan doen onze tradities niet te bruuskeren. De emancipatie van de Pietermannen voltrekt zich langzaam maar gestadig en is als je het mij vraagt al veel verder gevorderd dan je zo aan de oppervlakte kan zien. Op het oog lijkt het misschien nog alsof de bisschop de touwtjes stevig in handen heeft, maar achter de schermen voeren zijn assistenten natuurlijk al jaren de regie. Sinterklaas mag ieder jaar nog enkele weken wat op zijn schimmel door allerlei landen hobbelen, hij is echter slechts de frontman van een speelgoedimperium. Zo 'n boegbeeld van een onderneming schuif je evenwel niet van de ene dag op de andere aan de kant, 'de Sint' is een ijzersterk merk met een imago waar decennia in geïnvesteerd is. Als het aan de goedheilig man lag, dan zag je hem 's winters niet meer over daken klauteren. Veel liever zou hij met zijn leeftijdsgenoten overwinteren ergens aan de Costa del Sol, zijn gewrichten kijken daar al jaren naar uit. 's Voormiddags naar de bakker en de slager en 's avonds een partijtje golf, dat is zijn grote droom. Voor het geld hoeft hij het niet te laten, van de dividenden die hij jaarlijks opstrijkt via zijn omvangrijk aandelenpakket in de firma kan hij zich zo 'n luxeleventje wel permitteren. Voorlopig echter kan de firma het nog niet zonder hem en vervult hij als een volleerde trekpop zijn public relations functie terwijl op de achtergrond een select clubje van elite-Pieten aan de touwtjes trekt. Een select clubje, zeg ik, want niet alle Pieten plukken al de vruchten van hun emancipatie. Ook vandaag blijft de Spaanse speelgoedmultinational een hiërarchisch geleide organisatie waarin 'grote Piet' beslist en Piet-met de pet mag ja-knikken en uitvoeren. Je kan je trouwens vragen stellen over het werknemersbeleid van de onderneming. Ok, Spanje behoort tot de Europese unie, dus die Spaanse pieten zijn vrij om in ons land seizoensarbeid te verrichten, maar werken zij wel onder dezelfde voorwaarden als onze Belgische arbeiders in bedrijven als een UPS of een DHL ? En wat gedacht van al die schepen boordevol Gameboys, Barbies en suikergoed die gelost worden door dokpieten die in gammele busjes uit Spanje worden aangevoerd. Als ik het me goed herinner leidde zoiets onlangs nog tot een staking in de Antwerpse haven. Maar hoort u de vakbonden klagen ?
Geen idee waar ik het vandaag zal over hebben, somber ik terwijl ik mijn compjoeter opstart. Ik staar naar de onbegrijpelijke wirwar van fout- en andere meldingen die op de monitor voorbij razen terwijl het bakkebeest probeert uit zijn diepe slaap te ontwaken. "Er zijn teveel parameters . . .", lees ik in een flits en dat blijft hangen. Eigenlijk vertelt hij me dit al drie jaar elke morgen realiseer ik me nu. Maar de diepere betekenis van deze elektronische ontboezeming was nog niet eerder tot me doorgedrongen. Waar mijn rekenwonder deze filosofische uitspraak op baseert weet ik niet maar ik ben ertoe geneigd hem desondanks gelijk te geven. Misschien is het gelegen aan zijn vergrijzende besturingssysteem ( voor de kenners: Het is nog een oude windows 98 ) dat gewoon niet meer bestand is tegen de drukte van de 21ste eeuw. Het leven is ook hem uiteindelijk te ingewikkeld geworden. U weet het allen wel, compjoeters verouderen snel. Ook mijn brein, nog een eenvoudig ontwerp van de late jaren zestig begint zijn limieten te ervaren. Er zijn nu éénmaal simpelweg te veel dingen waarmee een mens zich moet bezighouden. Teveel vragen die je gesteld worden, in de winkel, op je werk, door de vriendelijke juffrouw van het call-center die het raadzaam vond je van je lievelingssoep weg te lokken voor haar drie minuten durende enquête, waarna je koude soep kan slurpen.Teveel ongestelde vragen ook om aan jezelf te stellen. Teveel poortjes waar je om heen moet slalommen. Teveel detectiepoortjes die je maar beter niet uit de weg gaat. De media bombarderen je met informatie. Het nieuws roept nieuwe vragen op. Trekken we volgende zomer nog naar het zuiden, of laten we ons liever lekker in eigen land opblazen ? En wat zullen we deze avond eten . . . en eten we dat thuis of uit ? Kies ik voor een operatie of blijf ik voorlopig toch maar man ? Niet dat men het lang geleden beter had. Vroeger had men geen keuze. Het leven was saai. 's Morgens pap met graan, hard labeur , 's middags aardappelen met varkensvet , nog meer labeur , 's avonds weer pap. Elke dag het zelfde treurlied. En daar ging je op de lange duur even goed aan dood. Twee duizend en vijf spurt ondertussen met een rotvaart naar de uitgang. Kan iemand zich nog het moment herinneren waarop we de controle over het gaspedaal hebben verloren ? Zou het niet beter zijn even hard op de rem te gaan staan ? Waarom zit tegenwoordig iedereen om de haverklap aan de oesters met champagne ? Waarom slikt een moderne pc schijven van 120 gigabyte als de mijne met zijn twintig gigabyte al jaren van informatie verstoken blijft. En waarom moet het Tahiti wezen? Wat is er verkeerd aan Bredene ? Wat moet ik in hemelsnaam met digitale televisie en waarom moeten we van de supermarkt al in oktober onze kerstballen kopen ?
Wordt u van dit alles ook zo moe ? Of ben ik dringend aan een update toe ?
We zitten in nesten ! Serieus in nesten. Ons landje had al geen al te beste reputatie. Bende van Nijvel, Dutroux, Dioxine kippen, en nu fungeren we als rekruteerplaats voor zelfmoordterroristen. Een Belgische uit Charleroi zou zich begin november nogal explosief gedragen hebben tijdens een 'close encounter' met een Amerikaanse patrouille in Baghdad. Zonder succes evenwel. Ik weet het, zeg niet te gauw, het is weer een vrouw. Maar dank zij haar slaan wij wel een modderfiguur over de ganse globe. Alsof er al niet voldoende Belgenmoppen bestaan. Dat de vrouwen aan de andere kant van de taalgrens een wat zuiderser temperament hebben was me al opgevallen. Muriel Degauque 's lontje bleek echter wel heel erg kort Via Syria reisde ze naar Irak om daar in de hoofdstad over te stappen op de trein naar het hiernamaals. Als u nu zoiets hebt van: schrijnend verhaal, maar wat heeft dat met mij te maken, dan stapt u toch net iets te licht over het voorval heen. Ik ken een land dat minder laconiek reageert op dit soort berichten. Een land met een rothekel aan terroristen. Een land dat daarenboven nog een eitje te pellen heeft met ons koninkrijkje. Volgt u nog ? Leest u even mee in het strategisch rapport dat ene president B. één dezer dagen in zijn ovalen kantoortje zal ontvangen ? Ik was zo vrij het voor u te vertalen.
België:
Standpunt i.v.m. onze oorlog in Irak:
Ze zijn tegen ons.
massavernietigingswapens:
biologisch:
België beschikt over alle nodige faciliteiten voor het ontwikkelen van biologische wapens. Er bestaan geen harde bewijzen dat België geen biologisch arsenaal heeft. Ergo(1), ze hebben ze !
nucleair:
België beschikt over verscheidene kerncentrales. Het valt niet geheel uit te sluiten dat België een clandestien nucleair project heeft. Het Ministerie van Defensie garandeert ons dat we er kernwapens zullen vinden. Wij weten namelijk waar ze zijn.(2)
chemisch:
België heeft al decennia toegang tot omvangrijke stocks chemische wapens. Ze liggen her en der ondergronds opgeslagen in een gebied dat door de lokale bevolking "De Westhoek" genoemd wordt.
terrorisme:
Dat België een spilfunctie vervult binnen internationale terrorismenetwerken is sinds lang bekend. Recent nog haalde het land het wereldnieuws als leverancier van autoinflatoren(3) voor terroristische aanslagen tegen onze jongens in Irak.
advies aan de president:
Laat ons wat kont schoppen !
(1) dat betekent 'dus', meneer de president.
(2) ten noorden, ten zuiden, ten westen en ten oosten van Kleinen Brogel.
(3) autoinflator: van het latijn 'auto' dat 'zelf' betekent en het werkwoord 'inflare', 'opblazen'.
Heeft u dat goed begrepen ? Bereid u maar voor op een langdurige bezetting. Maar wanhoop niet. Het verzet zal snel genoeg de kop opsteken. En ik heb zo een vaag vermoeden dat het in Wallonië het eerst van de grond zal komen. Daar kunnen wij als Vlamingen nog veel van leren ...
Vandaag is het wereld-aids-dag. Een uitgelezen moment om eens te kijken hoe het ermee staat, met dat gluiperig HIV-virus. Wees gerust, het zit nog steeds goed op schema. Veertig miljoen mensen lopen er nu al rond met het virus in hun lijf. Daar komen er ieder jaar een paar miljoen bij. Ondanks de hoopvolle berichten die zo nu en dan opduiken in de media ontbreekt het ons nog steeds aan een echt geneesmiddel. Preventie blijft dus het belangrijkste wapen in de strijd tegen deze vreselijke ziekte. En dan komt al snel het gebruik van het condoom op de proppen. Hoe triest is het dan te moeten vaststellen dat ook veertig miljoen besmettingen onvoldoende bleken om het Vaticaan tot inkeer te brengen zodat het zijn bezwaren tegen het kapotje zou laten varen. Daar in Rome zweren ze bij trouw en onthouding. Ze schreeuwen het tegenwoordig niet meer van de kerketorens maar je hoort het ze nog altijd hardop denken. Aids is een straffe gods, het is gods toorn die neerdaalt over de mensheid, ons verdiende loon voor zoveel promiscuiteit. In tegenstelling tot wetenschappers hoeven geestelijken hun stellingen niet te bewijzen, zij kregen de ultieme waarheid al duizenden jaren geleden in boekvorm gepresenteerd. Wat zou de wereld er toch mooi uitzien als we met een religieuze vingerknip allen weer devote Christenen werden die slaafs de instructies van de onfeilbare Benedictus zouden opvolgen ? Denkt u even met me mee ? De kerk reageert allergisch op gelijk welk voorbehoedsmiddel. Geboorteplanning door onthouding dus. We moeten niet al te ver terug in ons verleden om de merites van deze praktijk helder voor ogen te krijgen. Vraag je grootouders maar eens met hoeveel zij thuis waren. Anno 2005 kan onze planeet zich echter geen nieuwe bevolkingsexplosie meer veroorloven. Toegegeven, van vergrijzing zou al snel geen sprake meer zijn. Dat die kroostrijke gezinnen de vrouw terug aan haard en fornuis zouden kluisteren, daar zouden ze in Rome ook niet rouwig om zijn. Maar wie zou al die kindermondjes voeden ? Want, geloof me vrij, zelfs de fanatiekste aanbidders van onze lieve heer kunnen niet leven van hosties alleen. Vrolijke tijden moeten we dus niet verwachten. Wel veel honger en ellende. Nog een bonus voor Rome. Want hoe onzaliger het ontij, des te voller de kerken.
Wanneer hoorde u nog eens wat van het Belgisch leger ? Wel, al een tijdje geleden zeker ? Ik meen me te herinneren dat er een paar honderd van onze militairen momenteel in Afghanistan kamperen, waar de rest zich ophoudt zou ik u niet kunnen zeggen. Zouden ze er nog wel zijn ? Wie zou het trouwens merken als ze morgen allemaal in hun bed bleven liggen ? Onze jongens zijn te braaf, dat is het probleem. Ze missen présence. De Belgische soldaat heeft de uitstraling van een kaki muurbloempje. In oorlogstijd heeft dat onmiskenbaar zijn voordelen maar in de stille periodes tussen twee gewapende conflicten in takelt je imago er ernstig van af. En omdat onze politieke leiders niet bijster tuk zijn op bommen en granaten krijgen onze jongens nauwelijks de kans om hun blazoen wat op te poetsen. Hoe anders gaat dat bij onze buren aan de overkant van het kanaal. Daar boetseert men zijn recruten nog tot beren, echte mannen die je met een gerust gemoed naar het slagveld kan sturen. Bij voorkeur in hun blote reet, dat mocht ik goedkeurend vaststellen in een "raw cut" versie van de nieuwste promofilm voor het Britse koninklijke marinekorps. Daarin gingen welgeschapen stoere bonken mekaar met rubberen matten te lijf. Om het geheel wat smeuiger te maken koos men een modderbad als strijdtoneel. Een welverdiende traktatie voor lichaam en geest. En het ging er ruw aan toe. Eén van de recruten werd in een moment van onoplettendheid pardoes buiten westen gemept. Die jongen zal zijn lesje wel geleerd hebben. De dag dat de vijand hem in adamskostuum bestormt, enkel gewapend met een rubberen mat, die dag zal hij geen seconde aarzelen. Ook deze aanvalstaktiek, met name populair bij in psychiatrische afdelingen verblijvende generaals , zal hem niet langer verrassen. Met zulke kerels kan je naar de oorlog en dat doen ze dan ook ook bij de eerste de beste gelegenheid. Als ze geen Falklands te bevrijden hebben dan vinden ze wel een oliestaatje dat door een boeman is bezet. Of ze gaan met man en macht het internationale terrorisme te lijf, desnoods in hun blote poep. Ik stel voor dat Al Jazeera deze ontzagwekkende video zo snel mogelijk op antenne brengt. Dan weten de Jihadi's wat hen te wachten staat en ziet Al-Zarqawi meteen wie nou echt de grootste heeft.
Ook al valt 'de zevende dag' voorlopig nog onder de afdeling info en duiding van de VRT, deze middag bezorgde Freya van den Bossche me toch bijna de slappe lach. In een item over de exorbitante winsten van de banken in België nam Freya het op voor de kleine man. Die zou namelijk niet meeprofiteren van de mooie financiele resultaten die de banken de laatste maanden boekten. Miljarden euro's zuivere winst die Jan met de pet maar al te goed zou kunnen gebruiken. Lieve Freya heeft het nog steeds niet helemaal begrepen. De kans dat ze meeleest is erg klein, maar voor al die andere lieve Freya's op onze planeet nog even een simpel lesje economie 2005. Het doel van elk bedrijf is winst te maken ! Die winst gaat voor een deel naar de aandeelhouders, dat zijn de facto de eigenaars van het bedrijf. Hoe meer winst je maakt des te gelukkiger zijn je aandeelhouders, want zij krijgen een deel van de winst. Winst is het bedrag dat je overhoudt als je van je inkomsten de uitgaven aftrekt. En nu komt de crux van het verhaal, Freya ! Hoe lager je uitgaven, des te hoger de som die er overblijft om de geldhonger van de aandeelhouder te stillen. Banken hebben daarom twee natuurlijke vijanden, hun personeel, 'the enemy within', en hun clienteel, de wolven daarbuiten. Het enthousiasme waarmee de banksector de laatste decennia haar personeel loosde moet je dus niet beschouwen als een teken van kwaadwilligheid maar als een proeve van deugdelijk bestuur. Net zoals elke boot in een zeilrace gooien ook onze banken alle ballast overboord. De klant speelt in deze vanuit het standpunt van de bank een meest ergerlijke rol. Zijn vervelende tendens om af en toe wat terug te vragen , in ruil voor het uitlenen van zijn spaarcentjes,op zichzelf al een uiterst hinderlijk gegeven, verplicht de arme banksector namelijk een heleboel loketbedienden in dienst te houden. Daarom ook de promotiecampagne rond self-banking en de opkomst van de bankautomaten. Hoe meer u zelf uw bankzaken regelt hoe minder personeelsmondjes de banken te voeden hebben. Zelf heb ik al meer dan een jaar geen bankbediende meer gesproken. Dat de rente op uw spaarrekening tegenwoordig nauwelijks nog de inflatie compenseert, ook daar is de bank niet rouwig om. Hoe lager haar kosten, hoe groter haar winst. Met zijn spaarrekening naar een concurrent gaan, dat doet de kleine man toch niet snel. Het kost je een aardig sommetje wil je met je duiten verhuizen en het ingewikkelde tarievenstelsel in het financiële oerwoud van de bancaire dienstverlening maakt elke vergelijking zowiezo een krachttoer. Dat weten de banken natuurlijk ook. Zij moeten al gekke toeren uithalen willen ze het risico lopen massaal hun clienteel aan de concurrentie te verliezen. Jouw allergrootste dwaling echter Freya is je waanidee dat banken het algemeen belang zouden moeten behartigen. Dat mag dan ooit het geval geweest zijn, in onze moderne geglobaliseerde economie riskeer je met goedhartigheid enkel een proces vanwege je aandeelhouders. Knoop dat nou voor altijd in je oren !
Professoren kunnen uw gezondheid ernstige schade berokkenen.
"Everything gives you cancer", Joe Jackson zong het in de jaren tachtig al. Dat je van gelijk wat een tumor kan opdoen als was het een winterse snotneus werd ons onlangs weer eens uitvoerig voor ogen gehouden tijdens het VRT journaal van zeven uur. Deze keer zat Aspartaam op het beklaagdenbankje. Een 'gedegen' studie had zogezegd aangetoond dat de populaire nepsuiker het risico op kanker merkbaar verhoogde, alleszins bij ratten. Ik hoop dat u na het aanhoren van de alarmerende berichtgeving compleet met zorgelijke blik van Martine Tanghe niet meteen uw volledige voorraad Cola Light aan de gootsteen heeft toevertrouwd. Kwestie van het Vlaamse oppervlaktewater niet verder te bezoedelen. En het zou daarenboven zonde zijn van uw zuurverdiende centjes. Wie zich laat beïnvloeden door de berichtgeving omtrent voeding kan tegenwoordig met zijn appetijt al snel geen kant meer op. Volstrekt ten onrechte, want wie het journaal een beetje kritisch volgt kreeg de laatste weken bijna dagelijks het onweerlegbare bewijs geserveerd dat het met onze gezondheid lang niet slecht gaat.Het politieke nieuws werd de laatste tijd immers totaal gedomineerd door de beroering omtrent het generatiepact, een plan van de federale regering om de gevolgen van de vergrijzing op te vangen. Hebt u dat goed gelezen, "vergrijzing". Aspartaam gaat al veertig jaar mee maar is er na al die tijd nog steeds niet in geslaagd om onze levensverwachting zelfs maar met een maand in te korten. De Italiaanse studie, waarin ratjes bloot gesteld werden aan een 'Cola Light'- dieet wordt overigens tegengesproken door weer andere studies waarin bij lage dosissen geen significante gezondheidseffecten werden vastgesteld. De VRT had er wellicht verstandig aan gedaan de professoren nog enige tijd te laten bakkeleien in plaats van de brave burger de stuipen op het lijf te jagen met voorbarige berichtgeving. De moderne mens verspilt nu al te veel tijd aan zijn gezondheidsobsessie. Die overdreven bezorgdheid kan je humeur trouwens behoorlijk vergallen. En wat blijkt nu uit geriatrische studies. Eeuwelingen zijn nou net mensen die het leven nemen zoals het komt zonder voortdurend te piekeren over alles wat maar fout zou kunnen gaan. Nu weet u wat u te doen staat als onze staatszender nog eens de behoefte voelt om u een verdoken gezondheidsadvies te verstrekken. Gewoon even de vingers in de oren en de andere kant uit kijken. Voor wijze raad moet u bij uw huisarts wezen. Al zal ook hij moeten beamen.Van te leven ga je dood.
Kent u het criterium voor Nederlander zijn ? Moet je er uit het blote hoofd het Wilhelmus voor kunnen kwelen ? Is het een conditio sine qua non dat je op tijd en stond een rauwe haring in je keelgat laat afdalen ? Of volstaat het dat je ééns per jaar een bezoekje brengt aan Antwerpen om er na een nachtje hijsen de Onze-Lieve-Vrouwe Kathedraal te besproeien met een lauwe lading bierzeik ? Het is verrekt moeilijk het Nederlanderschap onder één noemer te vangen. Tenzij dan met het woord 'Nederlander' zelf. Een Nederlander is een man of vrouw met de Nederlandse nationaliteit. Die nationaliteit erf je van je ouders of ze wordt je verleend door de staat. De laatste jaren heerst de Hollandse 'zunnigheid' wat betreft het toekennen van de Nederlandse nationaliteit. "Nederland is vol", verkondigde Pimmetje aan iedereen die het horen wou en dat ging er vlot in bij onze Noorderburen. Zo zeer zelfs dat ene Volkert van der Graaf terstond tot de daad overging en de heer Fortuyn met inzet van zes kogels eigenhandig uit het bevolkingsregister liet schrappen. Hoewel de lijst Pim Fortuyn zelf na het verlies van haar leider al snel aan intern gekrakeel ten onder ging resulteerde de kortstondige Pim-manie toch in een duidelijke ruk naar rechts. De instroom van migranten moest omlaag. Het beleid inzake politieke vluchtelingen werd verscherpt. Wie naar Nederland kwam moest inburgeren en het Nederlands paspoort zou niet langer een vodje papier zijn dat je snel even ging afhalen op het gemeentehuis. Tenzij je fenomenaal kan voetballen, had men in de regeringsverklaring moeten opnemen. Maar dat vergat men. Daardoor zit men nu aardig in de rats. Het elftal van Oranje zou namelijk erg graag Salomon Kalou meenemen naar het wereldkampioenschap in Duitsland volgend jaar. Helaas is de man in het verkeerde land ter wereld gekomen. Geen probleem dachten de Nederlandse voetbalbobo's, kwestie van wat administratieve rompslomp en die Ivoriaan verpopt zich in no time tot een eerste klas kathedraalpisser. 'Maar dat gaat zo maar niet', was de reactie van minister van Vreemdelingenzaken en Integratiebeleid, Rita Verdonk. Het Nederlands paspoort is geen vodje, weet u wel. Je kan Rita veel verwijten, maar consequent is ze wel. Maar ineens bleek rechtlijnigheid van ondergeschikt belang. De grote Johan Cruijff acht Kalou van grote waarde voor het Nederlands elftal en als het voetbalorakel spreekt dan knikt het volk. Al snel werd minister Verdonk er van beschuldigd voetbalhaatster te zijn, met de mundial zo voor de deur is dat een sportieve halsmisdaad. Maar Rita wil niet buigen. Dus zal ze moeten barsten. Volgende week wordt ze door Salomon Kalou voor de rechter gedaagd. Welk Salomonsoordeel de rechter ook uit zijn toga tovert, ondertussen ben ik zo toch een beetje dichter gekomen bij de kern van het Hollander zijn. Die volksaard wordt gekenmerkt door een vreemde gespletenheid van geest, een schizofrene mix van Calvinistische rechtlijnigheid en koele koopmansgeest. Wat ze ook besluiten, ik zal, misschien als enige Belg, supporteren voor Oranje.
P.S: Persoonlijk heb ik er niks op tegen dat men ook in ons land uitzonderlijke voetbaltalenten de Belgische nationaliteit verleent. Ik zou het wel fijn vinden als die regel ook in omgekeerde zin zou kunnen gelden. Als een speler op basis van zijn talent een plaatsje kan veroveren bij onze Rode Duivels dan zou ik het ook logisch vinden dat een Rode Duivel die er niks van bakt zonder verwijlen wordt uitgezet naar een via loting vastgesteld land ! Wedden dat ze zich dan volgende keer wel kwalificeren . . .
Er was een tijd dat je als zoetgevooisde lelijkaard met een vlotte babbel probleemloos bij de radio terecht kon. Die dagen lijken ten einde te lopen want tegenwoordig komen er meer en meer radiouitzendingen op tv. Als die tendens zich doorzet zou dat wel eens fin de carriëre kunnen betekenen voor menige op esthetisch vlak minderbedeelde radiomaker. Het toch al beperkte biotoop van de lelijke eendjes binnen de media dreigt zo steeds meer te verschrompelen. Een trieste en vooral onnodige evolutie. Ik heb er persoonlijk absoluut geen behoefte aan om de presentatoren te kunnen zien. Af en toe vraagt een mens zich natuurlijk wel af, hoe zou die of die er eigenlijk uit zien, dat is waar. Maar daarom hoeft men die mensen toch nog niet voor een camera neer te poten. Een fotootje op een website zou al ruimschoots volstaan. Bovendien houd ik wel van een beetje mysterie. Net zoals je bij het lezen van een roman geacht wordt zelf een deel van het verhaal in te kleuren biedt radio je de gelegenheid je eigen beeld te vormen van de man of vrouw achter de microfoon. Dat jouw versie wellicht mijlenver afwijkt van de realiteit doet niet ter zake, zolang jij er je fantasie maar in kwijt kunt. Bij radio Donna denkt men daar dus anders over. Bijna elke voormiddag kan je er via de VRT het reilen en zeilen van het radio maken volgen. Met bijzonder saaie televisie tot gevolg. Je ziet een statisch beeld van een man of vrouw die wat platen aan mekaar lult. Verder heb je een uitstekend zicht op de kalende kruin van de technicus die wat interessant zit te doen achter een stel computermonitoren. Boeiende televisie, die radio. In een vergeefse poging de boel wat op te fleuren kwam iemand op het geniale idee een televisietoestel in de studio te plaatsen. Televisie op de televisie dus. Dat het radiogebeuren visueel niet veel soeps is, dat is toch de logica zelve. Want van het moment af dat het visuele aspect van het studiogebeuren enigszins relevant wordt voor een radioprogramma houdt dat programma terstond op radio te zijn. De luisteraar in zijn wagen mist dan immers essentiële informatie. Een visueel interessant programma is per definitie slechte radio. Laat dit experiment dus maar voor wat het is, een doodgeboren kindje. En gun de creatieve schurftkoppen hun toevluchtsoord zodat ze ons ook in de toekomst, desnoods ongeschoren en in bermuda, met hun prachtig stemgeluid kunnen blijven verwennen.
Het loopt serieus in het honderd met de mensen op onze wereld. Nu ik er over nadenk, het is nog veel erger. Het loopt in de miljarden. Hoe het komt dat de toestand zo uit de hand kon lopen ... ? Tja, door het ongebreideld paren, natuurlijk. Onze tomeloze hartstochten blijven de stand van de homo sapiens gedurig de hoogte in jagen. En de teller loopt steeds sneller. Maar de situatie is nog veel rampzaliger. Niet alleen dreigt onze aarde binnenkort niet meer in staat te zijn om al die monden te voeden. Die aardbewoners zelf blijken ook nog eens van het verkeerde kaliber te zijn. Ze voldoen niet aan de noden van onze economie. Zo blijft in ons land de werkloosheid torenhoog, terwijl voor bepaalde beroepen de vacatures maar niet ingevuld raken. Je kan wel wat bij- en herscholen maar de flexibiliteit van de mens kent uiteindelijk zijn grenzen. Chaos troef dus. Dat komt er van als je er maar wat op los paart. Maar wat doe je er aan ? Wel, wat dacht je van 'People on demand' ? Het principe is simpel. Je zet een heleboel geleerde dames en heren samen - de dames bij voorkeur in menopauze, je wil de problemen niet verergeren - en die zoeken dan uit hoeveel mensen er van elk type nodig zijn over twintig jaar. Twintig jaar is zowat de tijd die je nodig hebt om een mens voor de economie klaar te stomen. Gezinnen met een kinderwens gaan dan gewoon naar het loket burgerlijke stand bij hun gemeente. Aan de hand van hun genetisch paspoort weet de loketbediende precies welk type mensen men met het genetisch materiaal van de ouders kan voortbrengen. Hij gaat na of er volgens de planning over twintig jaar vraag zal zijn naar één van die mogelijke types. Zo ja, dan gaat de show door. De geschikte persoon zal dan 'just on time' aan de economie geleverd worden. Zo niet, komt het gezin op één of meerdere wachtlijsten terecht. Geniaal idee, niet ? Dat we daar niet eerder op gekomen zijn. Of zouden er toch haken en ogen zitten aan mijn plannetje ? Alles staat of valt vanzelfsprekend met de vraag of we kunnnen voorspellen aan welke mensen de economie behoefte zal hebben over twintig jaar. Stel bijvoorbeeld dat je vandaag voorspelt dat er over twintig jaar drie miljoen extra beenhouwers nodig zijn en in 2025 blijkt de hele wereldbevolking vegetariër. Wat een afgang ! Of je voorziet een enorme behoefte aan kappers en in 2025 blijkt ineens iedereen met een kaalkop rond te lopen. Bovendien, hoe voorspel je de maatschappelijke behoefte aan kunstenaars of dorpsidioten ? Misschien laten we alles voorlopig toch maar best zoals het is. We zouden natuurlijk ook onze economie kunnen aanpassen aan de mens zoals hij is. Het is maar een gedacht ...
Wie graag nog eens met zijn kleren aan het mooie Westende wil bezoeken, zal snel moeten zijn. Want als het aan de plaatselijke VLD-bestuurders ligt dan komt er binnenkort een naakstrand. Tot nog toe moesten de naaktlopers aan onze Belgische kust het met Bredene stellen. Volgens de VLD-ers van Westende is daarmee geenszins aan de vraag voldaan. Principieel heb ik niks tegen het uit de kleren gaan van badgasten al zie ik mezelf nog niet meteen tot de club toetreden, ookal om esthetische redenen; zelfs in korte broek zal je me zelden aantreffen. Maar als anderen daar behoefte aan hebben, het zij zo. Toch voel ik me vandaag geroepen om op te komen voor de rechten van de bedekte mens. Kijk, als sommige mensen het fijn vinden om in hun adamskostuum van onze prachtige kuststrook te genieten dan kan ik daar begrip voor opbrengen. Maar verwacht van de rest van de bevolking niet hetzelfde. En claim dus ook geen eigen stukje België. Wie er geen probleen in ziet publiekelijk uit de kleren te gaan, die moet er ook geen punt van maken als ik mijn plunje wens aan te houden. In ons land echter wordt van de van textiel voorziene burger verwacht dat hij zich niet op het naaktstrand begeeft. Wie dat toch doet noemt men al snel een gluurder. Vreemd, want wie gluurt er nou met zijn t-shirt of broek ? Voorzover ik weet gluren mensen nog steeds met hun ogen. En ogen zijn niet het exclusieve bezit van de geklede mens. Een gluurder die na ontdekking terstond zijn onderbroek laat zakken zou opeens geen gluurder meer zijn. Raar toch. Nee, als men het echt op prijs stelt in zijn nakie van het lekkere weer te genieten, dan zou men het beter elders doen. Het is in België nu al zo moeilijk om nog een gebied te vinden waar je ongestoord twintig kilometer rechtuit kan stappen zonder dat iemand je iets in de weg legt. Ik zou het triest vinden mochten mijn heerlijke wandelingen langs de kustlijn in de toekomst een verboden vrucht blijken. Persoonlijk zie ik het echt niet zitten om aangekomen bij het naaktstrand van Westende mijn vrijetijdskledij in te ruilen voor mijn tere velletje als een soort toegangsbewijs tot het nudistenrijk. Ik sta op mijn recht als burger om kleren te dragen. Westende moet dan maar een corridor voorzien voor het doorgaande wandelverkeer. Misschien kan men nog zaakjes doen met die muurbouwers uit Israël. Of ze zouden kunnen denken aan een voetgangerstunnel. Ik ga er voor het gemak maar van uit dat de gemeenteraad met deze noodzakelijke investeringen in infrastructuur terdege rekening heeft gehouden. Burgemeester Michel Landuyt gelooft dat het geplande naaktstrand zijn gemeente een nieuwe economische impuls zal geven. Collectieve striptease als motor van de economie. Als dat zou werken, dan heb ik nog wel enkele lucratieve voorstellen voor hem. Waarom voeren we in de cafés naast het happy hour geen naked hour in. Je zal de kassa horen rinkelen. En één keer per maand gaan we gezellig in ons blootje naar het winkelcentrum. Vooral voor kledingwinkels lijkt me dat een intrigerende gedachte.
Premier Verhofstadt had zich zijn reis naar China wel kunnen besparen. Zijn promo-trip voor ons leuke landje blijkt totaal overbodig. De Chinezen weten ons land ook zonder ministriële gidsen wel te vinden. En ze investeren wat graag in onze economie. Kijk maar naar het Belgische voetbal. Dat het al jaren van kwaad naar erger gaat op de Belgische voetbalvelden, daar hoef je geen doctorandus voor te zijn. De nationale competitie mist niveau wat blijkt wanneer onze clubs op het internationale strijdtoneel moeten verschijnen. Tegenwoordig zijn onze topclubs al blij als ze door de voorrondes van de Champions League geraken. Eens in een poule gedropt blijken ze hun beste kruit reeds verschoten te hebben. Anderlecht slaagde er tijdens de huidige campagne in om vier maal op rij te verliezen, zes goals te incasseren en er zelf niet één in de netten te tikken. Club Brugge doet het voorlopig ietwat beter, zonder evenwel te schitteren. Onze Rode Duivels lieten het ondertussen volledig afweten. Voor het eerst sinds lange tijd zullen we niet present zijn op het wereldkampioenschap. Kortom , het Belgische voetbal ligt op apegapen. Dacht ik, maar als ik de media mag geloven dan heeft ene Zheyun Ye, zich met hart en ziel op het Belgische voetbal gestort ... en met zijn goedgevulde portemonnee ! Het in problemen verkerende Lierse mocht al 370,000 euro incasseren van de gulle Aziaat. Ook individuele spelers van St-Truiden zou hij pecuniair begunstigd hebben. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. Kwatongen echter beweren dat de voetbal-mecenas in ruil voor zijn uitgegeven euro's de begunstigden gevraagd zou hebben de uitslagen van bepaalde matchen minder 'onvoorspelbaar' te maken. Dat helpt namelijk bij het gokken. Een Brits gokkantoor stelde vast dat op bepaalde matchen van onze voetbalcompetitie abnormaal hoge bedragen werden verwed. Nou snap ik er geen bal meer van ! Eerst reizen we massaal naar Peking om daar de zakenwereld warm te maken voor ons landje. En als er dan een Chinees opduikt die met geld over de brug komt dan wordt die meteen aan het kruis genageld. Alsof het niet de normaalste zaak van de wereld is dat men met geld de uitslag van een match probeert te beïnvloeden. Clubs doen niet anders, bijvoorbeeld als ze grote bedragen uitgeven voor de aankoop van getalenteerde spelers of wanneer ze vette premies beloven voor elke gewonnen match. Meneer Ye had natuurlijk al langer door dat er wat schortte aan dat traditionele premie-systeem. Het effect blijkt haast verwaarloosbaar. Premies beloven per verloren match daarentegen garandeert een veel hoger rendement. En van rendement hebben ze wel kaas gegeten, daar in het land van de gele rivier. Ze hebben het kapitalisme al aardig onder de knie. We zouden beter niet zo kniezen over de Chinese interesse voor onze sportcultuur en wat meer oog hebben voor de positieve aspecten van de recente revelaties. Want een gezond voetballandschap steunt op de basis. Die basis dat is de jeugd, de tienduizenden voetballertjes die elke week onze voetbalvelden bevolken. Door de lamlendige prestaties van onze Rode Duivels was hun begeestering natuurlijk naar een dieptepunt gezonken. Dankzij Zheyun Ye's monetaire stimulans echter zullen zij er opnieuw geheel van doordrongen zijn dat je ook anno 2005 nog steeds goed geld kan verdienen met voetballen, en je hoeft er niet eens voor in een topclub te spelen. Tenminste, als het allemaal waar is wat de kranten schrijven . . . Zo niet, zie ik de toekomst somber in.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
