Het gaat slecht met mijn computer. Ik zie zijn toekomst somber in. Het beestje heeft dan ook zijn leeftijd niet mee. Hij stamt nog van de vorige eeuw. Voor computers is dat oud, zeg maar gerust stokoud. Je hoort soms beweren dat één hondenjaar gelijk staat aan zeven mensenjaren, wel voor computers geldt ook iets dergelijks. Met dit verschil dat één computerjaar wel een dozijn mensenjaren waard is. Bijgevolg zit ik hier op een knar van 72 te tokkelen. Dat wil zo'n oudje je nog wel eens kwalijk nemen. Ouden van dagen zijn namelijk nogal op hun rust gesteld. Het liefst zou mijn pc zich de hele dag met een screensaver entertainen of op het gemakje een kaartje leggen. Dat was wel anders vroeger. Ik herinner me nog hoe hij hier arriveerde ergens medio 1999. Met een blank zieltje, maar o zo leergierig. Alle zachte waren die ik hem toestopte verslond hij met een enorme gretigheid. Nooit verslikte hij zich, nooit lag een pakket hem op de maag. Zijn werkkracht kende geen grenzen. Maar met de jaren zag ik zijn krachten afnemen. Het kostte hem steeds meer moeite 's morgens uit zijn diepe slaap te ontwaken. Puffend en krakend kwam hij overeind. Pas na een minuut of vier reutelen en hoesten was hij dan aanspreekbaar. De nieuwste ontwikkelingen op soft-en hardware gebied konden hem nog maar matig boeien. Digitale camera's zinden hem niet en als ik met een dvd op de proppen kwam dan begon hij steevast te zeuren over de goeie ouwe tijd van de cd-roms en de analoge modems. Uit eerbied voor zijn grijze haren duldde ik zijn fatal exceptions, zijn slome reacties en zijn allergie voor alles wat nieuwerwets is. Ik stelde mijn verwachtingen neerwaarts bij en vond lapmiddeltjes voor zijn ouderdomskwalen. Tot hij vandaag plots hevig de bibber kreeg. Zo erg dat ik er zelf zeeziek van dreig te worden. Ik kan me er maar beter mee verzoenen. Ooit komt er einde aan onze tijd tezamen en die ooit komt nu razendsnel dichterbij, want de vervaldatum van mijn rekenmakker ligt al jaren achter ons.
Zag u ooit al een koe een sliding maken ? Tuurlijk niet. Koeien zijn niet gek. Slidings maken, dat is iets voor voetballers. En als er één diersoort is waarmee geen enkele koe geassocieerd wil worden, dan is het wel de 'homo footballistus'. Spreek uw favoriete koe dus dezer dagen vooral niet over het aanstaande wereldkampioenschap in Duitsland want daar draaien haar vier magen tegelijk van om. Omdat voetbal oorlog is, een oorlog tegen de herkauwers. Het klinkt wat overdreven maar vraag het een koe en ze zal het beamen. Voetbal is een spel van runderhaters, sadisten in short die puur voor de sport wat kriskras door een weide gaan ploegen. Met noppen onder hun hoeven zodat de grasmat het bij elke actie lekker hard te verduren krijgt. "Wat een zonde van al dat heerlijke vreten ", loeien de koeien meewarig in koor. Ook de liefde van de koe gaat immers door de maag. Al wie hun roet in het eten strooit moet het derhalve ontgelden. Vooral het beeld van een stadion tot de nok gevuld met feestende supporters vervult hen met afgrijzen. Het is voor een koe hoegenaamd niet te bevatten wat er zo vermakelijk kan zijn aan de verspilling van 70 are sappige sprieten. Doodziek worden ze ervan. Wie voetbalt neemt bella lelijk te grazen. Door haar ogen bekeken is voetbal je reinste diefstal van weidegrond. Vul een voetbalstadion met runderen -echte, niet die onbeschofte leeghoofden die de koe een slechte naam bezorgen- en het enige dat je nog horen zal is boe-geroep !
U zal het ondertussen ook al wel door hebben. De Duivel had voor vandaag geen bijzondere plannen. 06/06/2006 werd een dag zoals alle anderen. En dat kwam heus niet omdat er her en der bidmarathons werden georganiseerd om de kwade krachten te bedwingen , nee hoor, dat was verspilde godsvrucht. Het was al evenmin omdat de duivel niet zou bestaan, want dat doet hij namelijk wel. Ik kan het weten, want ik heb hem gezien. Ik ontmoette hem op een wielercriterium ergens midden augustus van het jaar 1981. Hij stond naast me naar de koershelden te kijken die in mijn geboortedorp 80 rondjes rond de kerk reden. De duivel interesseert zich al decennia voor de wielersport. Met zijn intriges, zijn verkochte ritzeges en zijn dopinggebruik vindt hij er een uitgelezen speelterrein. U zal zeggen, ja, dat zal wel, de duivel die naar de koers komt kijken. Ik antwoord u, is dat dan zo vreemd, de koning komt toch ook naar de Ronde Van Vlaanderen. Met dit verschil dat onze vorst geen worst van wielrennen kent en daarom steeds een soort fietsenfluisteraar naast zich weet, die hem vertelt hoe hij zich tijdens zo'n Vlaams volksfeest moet gedragen. De Duivel moet je niks leren over de koers. Die onweerstaanbare drang om via het gebruik van ongeoorloofde middelen de concurrentie te beduvelen, waar denk je dat die vandaan komt ? Of wat dacht u van de professionele kwakken die tijdens de voorbereiding van een sprint veelvuldig worden uitgedeeld. Dat komt allemaal uit zijn diabolische brein. Net als het verkopen van een sprint. Want wat is dat anders dan het verpatsen van je zuivere sportzieltje aan Satan ? Het zijn natuurlijk maar kleine dingetjes, spielerei van een gevallen engel die er even tussenuit wil. Mijn slecht karakter moet hem die dag zijn opgevallen, mogelijk omdat ik zo gemeen moest lachen toen Van Roosbroek zijn broek scheurde omdat hij een schuiver maakte over het beton, misschien ook omdat ik de renner daarna bij elke passage een "Rijden, Roosreet !" naar het hoofd slingerde. Een kind dat zulks vandaag de dag nog waagt, krijgt de volgende dag Rilatine tussen zijn boterhammen, maar in die tijd kon dat. Enfin, hij, de duivel dus, vroeg mij om voor hem te komen werken. En ik, dommerik par excellence, vond zijn bod te laag. Hij zou het me tegenwoordig geen twee keer moeten vragen. Helaas, ik ben veranderd, manieren gekregen, zelfs een geweten en ik twijfel er dus aan of hij tegenwoordig nog wat met mij zou kunnen aanvangen ... Wat dan wel de reden is waarom de Duivel zich vandaag koest hield ? Wel, heel simpel, de duivel gelooft niet in al dat numerologisch gegoochel, en al zeker niet als het gebaseerd is op een tijdsrekening die geijkt is op de geboortedag van het zoontje van zijn grootste concurrent. Als el diabolo een grote slag wil slaan dan laat hij zich niet leiden door de kalender. Die vrijheid heb je als je de baas bent van een toponderneming als de hel. Die 666, daar veegt hij schoon zijn voeten aan !
Wat is het zalig om te wonen, hier binnenin jouw hoofd, waar je geen andere man laat komen, want dat heb je zo beloofd. Ik zie de wereld door je ogen, ik proef je passie bij de bron, ik voel je vrees om op te drogen, en je verlangen naar de zon.
Ik ben in je, waar je ook bent, op elk moment, ben ik in je .... Ik ben in je, en zolang als ik jou zin, blijf ik in je ...
Ik hoor het krijsen van de kraaien, ze spreken schande over ons, je laat ze uit je wezen waaien, we zakken weg in het warme dons. Ik schrijf me in voor al jouw dromen, en speel de nar voor jou vannacht, ik laat m'n liefde voor je stromen, wat had je anders dan verwacht.
Ik ben in je, waar je ook bent, op elk moment, ben ik in je .... Ik ben in je, en zolang als ik jou zin, blijf ik in je ...
Bedankt, reclamemensen van Carrefour, voor uw duidelijke informatie. Had die "niet gevuld" er niet bijgestaan in uw reclameblaadje, dan was het nooit in me opgekomen dat u uw zwembaden leeg verkocht, zonder de honderden liters kraantjeswater, de strandbal en het modelgezinnetje, stoere papa, sexy mama en twee leuke kindjes, één van elke kunne. Ik stond net op het punt naar één van uw vestigingen te vertrekken om me daar het aantrekkelijke pakket aan te schaffen. Die papa zou ik onderweg naar huis wel aan een éénzame vrouw cadeau doen. Nou, u hebt me voor een enorme flater behoed, waarvoor nogmaals dank. Het heeft me wel aan het denken gezet. Zo kwam ik op pagina 21 van uw blad een bijzonder fraaie combinatie van beugelbeha, slip en meisje tegen. Moet ik nu begrijpen dat ook deze schone niet in de door u voorgestelde deal vervat zit ? Wat spijtig. Persoonlijk voel ik weinig voor een beugelbeha, maar ja, als ik een kokosnoot koop begin ik toch ook niet op de bast te knagen, dus wie maalt daar om. Tja, ik dacht al, dat is wel erg goedkoop. Het voorstel paste nochtans erg goed bij uw slagzin "Rode kaart aan het dure leven" . . .
Eigenlijk vind ik liedjeswedstrijden belachelijk. Of een liedje raakt me, of het laat me onberoerd, muzikaal ben ik een simpele ziel. De liedjes die ik vrijdagavond te horen kreeg op TV1 lieten me geen van allen koud. Ik heb dus niet gestemd. In tegenstelling tot de duizenden Vlamingen die blijkbaar wel de gave bezitten om appels met citroenen te vergelijken. Zij verkozen "Laat ons een bloem" van de onfortuinlijke Louis Neefs tot 'Beste Nederlandstalige nummer allertijden', lichtelijk overdreven lijkt me dat maar soit, ook dit kind moet een naam hebben en de kans dat één of andere middeleeuwse troubadour alsnog een klacht indient lijkt me uiterst gering. Ikzelf leg me graag neer bij het verdict van het Vlaamse publiek, alleen, ik vraag me af hoe diep die luisteraar nu werkelijk doordrongen is van de tekst. Als je het lied zo op de eerste plaats ziet prijken zou je de indruk kunnen krijgen dat het Vlaamse volk bestaat uit idealistische groen-denkers. Aan de samenstelling van onze parlementen is dat nochtans geenszins te merken. De partij die zich bij uitstek profileert als groen heeft zelfs niet één schamele vertegenwoordiger in de federale kamer van volksvertegenwoordigers. De Vlaming neuriet schone liedjes tot aan het stemlokaal en daarna gaat hij over tot de orde van de dag. Dan werpt het chequeboek en de bankrekening toch net iets meer gewicht in de schaal dan zijn groene-liedjes-hart. Eens de stemplicht volbracht mag Louis weer ons hart verblijden, we springen onze wagen in, zetten de cd-speler loeihard en protesteren vrolijk mee, liefst tegen 100 km per uur, met een tank vol mazout over kilometers zwart asfalt en grijs beton. Dat 'zand op de stranden vervuild door mazout' ligt daar ook een beetje voor ons. 'De vis in de zeeën vergiftigd, gestorven' kan voor ons geen bolletjes kleuren, de Waalse paling die niet meer te vreten is koos ook nooit voor een bad van dioxine en pcb's. Het schoonste lied mag dan al van Louis Neefs zijn, de grootste hit blijft vooralsnog de ballade van de portemonnee.
Oorlog maakt het beest in ons wakker. Moet het nog gezegd worden. Mij in elk geval niet. Mij vielen de schellen niet van de ogen na het uitbreken van het Abu-Ghraib schandaal. En de verhalen over wraakacties op onschuldige Irakese families verbazen mij evenmin. Oorlog maakt meer kapot dan je lief is. Ook je gevoel voor goed en kwaad. Want je ethiek moet toch al behoorlijk aan diggelen liggen voor je onschuldige vrouwen en kindjes een kogel door het hoofd jaagt. Verstandsverbijstering, blinde woede nadat je je vriend zag uiteengereten worden door een bom, mais oui, mon général, ik ken het liedje. De strofes worden geschreven sinds het eerste uur van de mensheid. Het moordtuig wisselt, de oorlogskreten klonken al in elke wereldtaal. Maar het refrein verandert nooit en wordt gezongen in de universele taal van tranen, geweeklaag en ellende. Oorlog is een lelijk ding. Je kan het fleurig verpakken, je kan de burger proberen te strikken met een laagje vernis en een aroma van meiklokjes. Het is camouflage. Het geweld gaat er niet minder van stinken en dat dunne laagje lak heeft nog nooit een granaatscherf gestopt. Wreedheid en terreur horen bij oorlog als Adam bij Eva. Du moment dat het woord moord plaats moet ruimen voor termen als uitschakelen of neutraliseren gaat het geweten onverbiddelijk op een laag pitje branden. De mens aan de andere kant van de geweerloop wordt een vijand zonder gezicht, zijn vrouw en kroost 'collateral damage'. Elke oorlog verwekt zijn eigen My Lai, zijn Shabra en Shatila, zijn Wounded Knee. Gruweldaden als deze afdoen als geïsoleerde grillen van flippende soldaten is het licht van de zon ontkennen. Iedere soldaat wordt klaargestoomd om op commando zijn inwendige barrière tegen het doden van zijn medemens te doorbreken. Een soldaat die niet doden kan is ballast op het slagveld. Het bevel over te gaan tot de slachtpartij moet zwaarder wegen dan het zeurende geweten van de mens in uniform. Ook de duistere kant van de mens echter heeft een stem in het kapittel, een schreeuwertje dat zich van een megafoon bedient en bij iedere gelegenheid oproept tot vergelding en bloedvergieten. En als je geweten dan voldoende afgebot is .... Wie oorlog voert verbreekt het zegel van de doos van Pandora en kan zich aan razernij verwachten. Combineer die met een geladen machinepistool en het bloed stroomt al snel door de straten. Als u zoals ik af en toe wat uit moet razen, dan doet u dat best in een wapenvrije omgeving. En richt uw woede op de ware vijand. Want als er al nood is aan razen, dan is het toch wel tegen het huidige denken in oorlogstermen. Rage against the war-machine !
Als een vorst uit hengelen gaat dan bijten ze meteen, ganse scholen grage grietjes zwermen om hem heen. Zelfs de diepst gevroren visjes, smelten voor de vorst, hij vangt het neusje van de zalm en drukt het aan zijn borst.
De goesting groeit, de lusten laaien, als vorsten met hun scepter zwaaien
O, wat is de passie groot aan boord van sires vissersboot, haar vinnig deinen op zijn schoot krijgt meer dan slechts de kroon ontbloot. Het bootje raakt geheel op drift, van lekker diertjes gulle gift het wurmpje laait en ' t duurt niet lang, of haantje kraait van sturm und drang.
De koning pleegt vaak raak te richten als gage voor zijn dure plichten.
De vader van het vaderland verlangt naar verse vis, want bij gebrek aan onderkant, is het leven één gemis. Hij strooit royaal zijn lokaas rond, en gooit zijn netten uit, straks smult hij weer zijn buikje rond met een miss in zijn kajuit.
Dat promiscue spelevaren zal majesteit nog zorgen baren.
la,la,la,la,la,la,la .... (solo)
Leve de koning, van dit land van melk en honing ! (het volk) Leve de vissen, k' zou ze niet meer kunnen missen ! (de vorst)
Je stem klinkt warmer in de nacht, je huid gloeit zoeter zonder licht, je handen banen zich gericht, een weg naar waar je wordt verwacht, en spellen zin-in-jou in braille. Ik lees verlangen in je taille en vlecht mijn vingers door je haar, we vloeien over in elkaar en we zijn thuis.
Het is nu halfvijf en zijn hoofd is hol. Zo hol en iel dat het onder de atmosferische druk dreigt in mekaar te klappen. De klanken die langs zijn oren de leegte binnensuizen echoën tegen de naakte binnenwanden van het ruim dat gisteren nog een geest bevatte en brengen zijn schedel in trilling. De beelden die zich aan zijn ogen opdringen, projecteren zichzelf op het doek van een verlaten bioscoopzaal en sterven een onbekeken dood. Niets uit het heden wordt gearchiveerd en niets uit het verleden laat zich herinneren. Hier zit een mens zonder mens. Hij drinkt koffie, slurpend, zwart en zonder koekje. Het smaakt hem niet, hij vult zich. De machine overleeft. Omdat ze zo geprogrammeerd is, in liefdeloze codezinnen zonder auteur. Wie zou zich vader willen noemen van zo'n gedrocht ? Hij lacht bij gebrek aan tranen en prevelt: "God heeft alle mensen lief, God die de wereld schiep." "En niet bestaat", voegt hij er meteen aan toe, snel, voor de hoop zich tot waan kan ontwikkelen. Geen erger gif dan valse hoop. "Wanneer de nood het hoogst is, is het einde nader dan de redding." "Schrijf dat maar op jullie tegeltjes", tergt hij zijn imaginair publiek en trotseert hun boegeroep. Niet eens een doekje voor het bloeden gunt hij hen. Pijn moet rauw zijn en ongefilterd, snedes liefst tot op het bot. Spottend spreekt hij zijn gehoor toe. "En gaat nu allen heen in vrede". Een stoet van kille harten verlaat het theater. En op de planken sterft een held.
Er zit geen rust in dit lijf. Zelfs al zit het stil, iets daar vanbinnen is voortdurend in beweging. Wist ik wat, ik zou het u terstond vertellen, daar hebt u tenslotte recht op, u die zo gewetensvol dit stekje frekwenteert. Maar ik weet het zelf ook niet en moet u dientengevolge het antwoord schuldig blijven. Een naam heeft het wel. X doopte ik het. Ik dacht, als ik het een naam geef, krijg ik het wel te pakken, dan grijp ik het bij de lurven en slinger het mijn lijf uit. Nou, X zit er nog, hoor, en comfortabel. Het is me de baas. X bezorgt me knikkende knieën, X maakt knopen in mijn darmen, X gebruikt mijn maag als trampoline. Kortom, X rules ! En werkt mij onderwijl behoorlijk op de zenuwen. Bij gebrek aan diagnose zoek ik blind naar therapie. Ik probeerde chocoladepudding. Noppes. Ik smeerde ettelijke boterhammen Champignons à la Grec. Zonde van de paddestoelen. Tegen X blijkt geen kruid gewassen. Rest me enkel de witte vlag te hijsen.
Wie een duikboot wil besturen, moet nuchter wezen. Dat zou een mogelijke verklaring kunnen zijn voor het alcoholverbod dat dezer dagen in vier Poolse steden geldt. Het wemelt daar namelijk van de periscopen. Ze kosten je vijf zloty's en je gebruikt ze om over de hoofden heen van massa's vrome landgenoten een glimp op te vangen van zijne pauselijke hoogheid Benedictus de zestiende. En als dat niet lukt kan je er altijd nog van achter de haag je sexy buurvrouw mee bespieden wanneer die deze zomer aan het monokiniën slaat. Dubbel plezier dus, en dat voor slechts vijf Zloty's, dat is toch geen geld, je kan er amper een glas vodka van betalen. Tenminste als de paus niet in de buurt is, want in elke stad die de kerkvader aandoet tijdens zijn bezoek aan Polen wordt de alcohol gebannen. Volgens verkeersdeskundigen, vanwege het risico op duikbootcrashes, volgens cynici om de paus niet te confronteren met de weinig katholieke traditie van drankmisbruik in het vaderland van zijn voorganger, Johannus-Paulus de tweede. Volgens de officiële instanties worden de steden drooggelegd uit respect voor de kerkvorst. Om diezelfde reden moeten vele Polen het tijdelijk stellen zonder erotische televisieprogramma's en reclames voor tampons. Dat laatste lijkt me een logisch gevolg van het alcoholverbod, na het zien van zo'n tamponspot kan je meestal wel een borrel gebruiken. Hoe zat dat ook weer met die scheiding tussen kerk en staat ? Blijkbaar heeft men in Polen daar toch heel andere ideeën over. Vreemd, want het land is een lid van de Europese Unie en ik had altijd de indruk dat de unie deze scheiding ten zeerste op prijs stelde. Als katholieke Polen tijdens pauselijke visites liever geen tamponreclames willen zien, nou, dan kijken ze toch gewoon een paar dagen niet naar de reclameblokken. Dat lijkt me sowieso beter voor de mentale hygiëne. Niet katholieke Polen daarentegen hebben ten allen tijde recht op hun dagelijkse portie tampon-propaganda inclusief de neut om daarna de slechte smaak in hun mond weg te spoelen. Ook dat is respect. Respect voor andersdenkenden, niet gelovigen en andersgelovigen, zoals die meer dan één miljoen Joden die in Auschwitz werden vernietigd tijdens de Holocaust. Genoeg stof tot nadenken voor het Hitler-jugend-lid van weleer ....
Ze vormen een leuk stel, Tony en George, een odd couple, maar niettemin leuk. Vandaag hadden ze een rendez-vous'tje in Washington. Resultaat van hun afspraakje, Tony en George vonden het nodig voor de verzamelde wereldpers hun pekelzonden op te biechten. Georgie boy verontschuldigde zich voor zijn soms wat botte uitspraken, het klonk als een belofte om in de toekomst meer rekening te houden met de tere zieltjes van ons niet-Amerikanen. Ook de mishandeling van gevangenen in Abu Ghraib zat hem niet lekker. Blair vond het achteraf niet zo'n goed idee om het gehele Iraakse leger de bons te geven, vooral omdat vele van de werkloze soldaten de volgende dag een sollicitatiebrief stuurden naar het verzet. De gebruikelijke misstapjes dus, foutjes die onvermijdelijk zijn bij het scheppen van een betere wereld. Gelukkig lag dat nu allemaal achter ons. Want daar waren beiden het hartsgrondig over eens. Met Irak gaat het de goede richting uit. Nu het land een regering van nationale eenheid heeft wacht de Iraki's een mooie toekomst. Tenminste, als we niet opgeven, net nu we zo goed bezig zijn. Als remedie tegen migraine adviseren de twee heren het ritmisch tegen een betonnen muur stoten van het lijdende voorhoofd. Wie na een poosje het bewustzijn verliest kan je dan altijd nog een gebrek aan therapietrouw verwijten. Goed, genoeg gelachen. Terug naar de realiteit. In Irak werden donderdag twee leden van de nationale tennisploeg op straat geëxecuteerd. Hun vergrijp ? Het dragen van de korte broek. Zelf ben ik ook niet bepaald een voorstander van dit kledingstuk aangezien het standaard wordt geleverd met een koppel lelijke mannenbenen. Wat een contrast met rokjes, die uiteraard wel op mijn goedkeuring kunnen rekenen. Ik geloof niet dat het deze redenering was die aan de basis lag van het doodsvonnis voltrokken door leden van een Iraakse militie, één van de vele die het land onveilig maken. Het zou iets van doen hebben met religie, vraag me niet wat. Lijkt me een uitgelezen aanleiding voor een witte mars in Baghdad, wat u ?
Het was nooit een simpele, die gast uit Nazareth. Niet voor niets speelt hij de hoofdrol in 's werelds beroemdste bestseller. Logisch dat hij een spetterende slotscène bedong bij de regisseur. Alleen vind ik dit er een beetje over. Hemelvaren, Jezus, waar haalt ie het vandaan ? Kwa stunt kan het wel tellen. Vertikaal de lucht in, zowat 1900 jaren voor Sikorsky ons de helicopter schonk. Straffe kost natuurlijk, maar was dat nou echt nodig ? Een ander valt zonder veel poeha dood, we maken een putje en drinken koffie achteraf. Niet met deze jongen, dus. Een schielijk overlijden door een hartaanval, stikken in een kaaskroket of een stil heengaan na een slepende ziekte, dat was allemaal te min voor hem. Zo schrijf je geen geschiedenis. Neen, er moest spektakel aan te pas komen. Eerst zou er een optocht zijn, kriskras doorheen de stad, om de mensen hun huizen uit te lokken, en daarna in stoet naar de top van de Calvarieberg. Met die zweepslagen, de doornkroon en dat kruis heeft het iets weg van een SM-verhaal, zij het hier één met dodelijke afloop. Nou, ja, dat komt voor ... Voor de jongens van Monty Python volstond dat als slotact. Nog een vrolijk deuntje fluiten met de mede-martelaren, een opbeurend liedje en het publiek mocht naar huis. Niet voor deze stoere bink. Even drie daagjes platte rust - zo'n kruisiging gaat je toch niet in de kouwe kleren zitten- om daarna, strikt volgens schema op Paaszondag terug op straat te verschijnen, om de laatste twijfels over je uitzonderlijk talent weg te nemen. En dan maar indruk maken met je littekens om de omstaanders te overtuigen dat er geen trucage aan te pas kwam, want zelfs in die tijd bulkte het al van de ongelovige thomassen. Die heeft hij wel het nakijken gegeven toen hij op wat wij nu Hemelvaart noemen als een deus ex machina ons aards theater verliet om daarna nooit nog wat van zich te laten horen. Als het allemaal waar is natuurlijk, want er zijn kwatongen- in tegenstelling tot de vurige- die beweren dat, als de man al van de grond ging, dat dan bij voorkeur met assistentie van ene Maria Magdalena gebeurde. Kwatongen, zoals ik al zei. Wat er ook van zij, mij lijkt het allemaal overdreven gecompliceerd en vermoeiend, die lijdensweg van onze held. En dat terwijl het hele sterven toch simpelweg een kwestie van ophouden met ademen is. Ik kies voor een éénvoudiger recept. "Als we dood zijn is't gedaan, gedaan , ja gedaan." Gelukkig hebben we aan de hele historie een fijne feestdag overgehouden.
Nee, niet om je deinende lokken, of het lieflijke rouge van je lippen niet om de strelende curve van je lenden of de verzwelgende dieptes van je oogopslag, laaf je mij dronken.
Niet om de zalvend fluwelen toets van je handen, of de bedwelmende warmte van je tedere stem, niet om het ebbe en vloed van je boezem of de zoete belofte van je dijen, verlang ik naar jou.
Laat ik me zalig verstrikken in je pluiswollen web, spin me in, en verteer al mijn zinnen.
Jezus ! Welke vogel zingt nu weer zo ? Het is kwart voor zeven. Ben Crabbé vuurt zijn dagelijkse batterij aan kwisvragen af. En ik die niks beters te doen heb. Ik ken hem, die kwelende vogel, zijn gezang klinkt me vertrouwd in de oren. Maar ik kan er geen naam op plakken. Het is een ..... veldleeuwerik, juist. Had ik moeten weten. De veldleeuwerik, al een tijdje geleden dat ik er nog één zag. Vroeger, als kleine jongen, lag ik in de weide naar ze te turen. Languit op m'n rug onder de azuren zomerkoepel. En zag hem klimmen. Hoger en hoger. Met een ambitie die tot in de hemel reikte, zo ging toch het verhaal dat mijn moeder mij had verteld. Over een vogel smekend tot de almachtige: "Jezuke, Jezuke, mag ik een trappeke hoger, ik zal nooit meer vloeken". Over een God die goedgelovig was en de leeuwerik zijn gang liet gaan. Tot die een godverdoemme slaakte en bij goddelijk besluit terstond als een steen ter aarde stortte. Gelukkig geloofde ik in die tijd al die nonsens, dat maakte het des te mooier. Toen kon een kind zich zijn naïviteit nog veroorloven. Probeer vandaag de dag zo'n verhaal maar eens te verkopen aan de jeugd .... Enkel als er lange witte baarden en cadeautjes aan te pas komen kan je kwa goedgelovigheid nog op hun medewerking rekenen. Helaas, met luierikkend leeuwerikken kijken valt geen cent te verdienen. Het past ook niet echt in hun drukke leventje van school, verjaardagspartijtjes, tekenacademie, pianoles en paardrijden, alles keurig volgens planning uitgevoerd. Al een keertje geprobeerd een leeuwerik te boeken ? Eentje die in deze seculiere tijden nog aan bidden doet ? Vergeet het maar. Leeuweriken laten zich niet in strakke schema's dwingen, net als hete zomerdagen. Dat is een kwestie van geduldig afwachten. Tot alles samenkomt. Azuur, weide en leeuwerik. Nou het kind nog.
De Europese familie kan zich weer aan een nieuwe telg verwachten. Ach, ééntje kan er nog wel bij, op zich is dat geen probleem. Toch stel ik me vragen bij de uitbundige feestvreugde om dit kersverse kindje ? Want deze boorling is erfelijk ten zeerste belast. Wie het dna-profiel van het lilliputterstaatje aan een kritische blik onderwerpt ziet meteen dat de zuigeling een moeilijke jeugd tegemoet gaat. Montenegro draagt in zich reeds de kiemen van zijn eigen ondergang. Etnisch bekeken dreigen er scherpe conflicten tussen de oorspronkelijke Montenegrijnse bevolking en de belangrijke minderheid van Serven die er wonen. Nu Montenegro zich officieel onafhankelijk gaat verklaren, zal bij de Serven de achterdocht onvermijdelijk groeien. Wie zal er in de toekomst hun rechten garanderen wanneer grote broer aan de andere kant van de grens zal wonen ? Verder mag je ook de Bosnische en Albaanse minderheden niet verwaarlozen. Zo dreigt elk conflict elders in de Balkan ook Montenegro razendsnel te besmetten. Als een onafhankelijk Montenegro werkelijk zo'n rampzalig idee is, waarom koos het dan toch voor de onafhankelijkheid, werpt u mij nu terecht voor de voeten. Het antwoord is even schokkend als verhelderend. Montenegro heeft nooit voor de onafhankelijkheid gekozen. De Montenegrijnse stemmers deden dat. Twaalf procent van de stemgerechtigden kwam echter niet opdagen. De 54 procent ja-stemmers vertegenwoordigen dus minder dan de helft van de bevolking. En op die smalle basis wordt nu een nieuwe natie opgericht... Of gaat het hier toch vooral om een lidkaart van de Europese Unie ? Hoopt Montenegro, verlost van het besmette Servië, sneller bij de vetpotten van Europa te komen ? Over opportunisme gesproken ... Tja, we moeten er maar het beste van hopen. Europees geld zou wel eens het ideale smeermiddel kunnen blijken voor de krakkemikkige Montenegrijnse motor. Of niet ... Blijft er sowieso die ene trieste constatering. Indien we blijven volharden in de boosheid en we zenden ook volgend jaar één van onze grote zangtalenten naar het altaar dat Eurovisiesongfestival heet, dan zal er weer een extra balkanlandje klaar staan om ons de doodsteek te geven.
Regen klinkt als zegen, in m'n bed, met thee en koek om te kruimelen, loom tussen de lakens en de zinnen van m'n lievelingsboek, terwijl ik luister naar het petsen van de pijpenstelen.
Regen gaat mij nooit vervelen, als de wind waait en ik, suffend in mijn nestje, surfend op het laatste restje tijger in mijn tank, de klank van hemelwater inhaleer. Regen, vriend, ga wild te keer.
Toen ik me eerder deze avond onledig hield met het elimineren van mijn stoppelbaard schoot me opeens een jeugdherinnering te binnen. Een beeld van Mop in de sneeuw. Mop was een Dalmatiër, zo'n witte hond met zwarte stippen. Alleen, Mop was niet wit, je kon hem hoogstens wittig noemen. Maar zonder de sneeuw had je het nooit geweten. Daaraan moest ik denken toen ik mezelf in de spiegel zag met mijn smoelwerk onder het sneeuwwitte scheerschuim en in het midden van dat alles een dubbele rij vetgele tanden. Dit is mijn scheerschuim niet, dacht ik. Dit is scheerschuim voor tandpastameisjes en die hebben baard noch snor. Wat ik nodig heb, is een scheerschuim dat staat bij mijn gebit. Iets gelig met zwarte spikkeltjes erin. Zodat ik weer ongestoord kan glimlachen tijdens het scheerwerk, zonder mij een Dalmatiër in de sneeuw te moeten voelen. Waar is die vrije markt als je ze nodig hebt ? "Neen met die scheerschuim is niks mis, meneer, het zijn uw tanden die niet in het plaatje passen. Maar daar kunnen we vandaag de dag gelukkig een mouw aan passen. Dankzij het revolutionaire Velform-systeem kan u ontsnappen aan uw lelijkheid." Heeft u er ooit naar zitten kijken, naar dat verkoopspraatje voor het Velform systeem ? Een paar uren rondlopen met een soort voederbak voor je muil en je tanden worden weer stralend wit. Voor-en-na-foto's leveren het onweerlegbare bewijs ... dat jij verdomd gele tanden hebt. Want zelfs het meest gele testgebit ziet er nog keurig uit naast jouw ruines. Mop gaf geen moer om spiegels. Ik geloof dat ik me aan hem wat meer moet spiegelen. Woef !
