Oorlog maakt het beest in ons wakker. Moet het nog gezegd worden. Mij in elk geval niet. Mij vielen de schellen niet van de ogen na het uitbreken van het Abu-Ghraib schandaal. En de verhalen over wraakacties op onschuldige Irakese families verbazen mij evenmin. Oorlog maakt meer kapot dan je lief is. Ook je gevoel voor goed en kwaad. Want je ethiek moet toch al behoorlijk aan diggelen liggen voor je onschuldige vrouwen en kindjes een kogel door het hoofd jaagt. Verstandsverbijstering, blinde woede nadat je je vriend zag uiteengereten worden door een bom, mais oui, mon général, ik ken het liedje. De strofes worden geschreven sinds het eerste uur van de mensheid. Het moordtuig wisselt, de oorlogskreten klonken al in elke wereldtaal. Maar het refrein verandert nooit en wordt gezongen in de universele taal van tranen, geweeklaag en ellende. Oorlog is een lelijk ding. Je kan het fleurig verpakken, je kan de burger proberen te strikken met een laagje vernis en een aroma van meiklokjes. Het is camouflage. Het geweld gaat er niet minder van stinken en dat dunne laagje lak heeft nog nooit een granaatscherf gestopt. Wreedheid en terreur horen bij oorlog als Adam bij Eva. Du moment dat het woord moord plaats moet ruimen voor termen als uitschakelen of neutraliseren gaat het geweten onverbiddelijk op een laag pitje branden. De mens aan de andere kant van de geweerloop wordt een vijand zonder gezicht, zijn vrouw en kroost 'collateral damage'. Elke oorlog verwekt zijn eigen My Lai, zijn Shabra en Shatila, zijn Wounded Knee. Gruweldaden als deze afdoen als geïsoleerde grillen van flippende soldaten is het licht van de zon ontkennen. Iedere soldaat wordt klaargestoomd om op commando zijn inwendige barrière tegen het doden van zijn medemens te doorbreken. Een soldaat die niet doden kan is ballast op het slagveld. Het bevel over te gaan tot de slachtpartij moet zwaarder wegen dan het zeurende geweten van de mens in uniform. Ook de duistere kant van de mens echter heeft een stem in het kapittel, een schreeuwertje dat zich van een megafoon bedient en bij iedere gelegenheid oproept tot vergelding en bloedvergieten. En als je geweten dan voldoende afgebot is .... Wie oorlog voert verbreekt het zegel van de doos van Pandora en kan zich aan razernij verwachten. Combineer die met een geladen machinepistool en het bloed stroomt al snel door de straten. Als u zoals ik af en toe wat uit moet razen, dan doet u dat best in een wapenvrije omgeving. En richt uw woede op de ware vijand. Want als er al nood is aan razen, dan is het toch wel tegen het huidige denken in oorlogstermen. Rage against the war-machine !
Als een vorst uit hengelen gaat dan bijten ze meteen, ganse scholen grage grietjes zwermen om hem heen. Zelfs de diepst gevroren visjes, smelten voor de vorst, hij vangt het neusje van de zalm en drukt het aan zijn borst.
De goesting groeit, de lusten laaien, als vorsten met hun scepter zwaaien
O, wat is de passie groot aan boord van sires vissersboot, haar vinnig deinen op zijn schoot krijgt meer dan slechts de kroon ontbloot. Het bootje raakt geheel op drift, van lekker diertjes gulle gift het wurmpje laait en ' t duurt niet lang, of haantje kraait van sturm und drang.
De koning pleegt vaak raak te richten als gage voor zijn dure plichten.
De vader van het vaderland verlangt naar verse vis, want bij gebrek aan onderkant, is het leven één gemis. Hij strooit royaal zijn lokaas rond, en gooit zijn netten uit, straks smult hij weer zijn buikje rond met een miss in zijn kajuit.
Dat promiscue spelevaren zal majesteit nog zorgen baren.
la,la,la,la,la,la,la .... (solo)
Leve de koning, van dit land van melk en honing ! (het volk) Leve de vissen, k' zou ze niet meer kunnen missen ! (de vorst)
Je stem klinkt warmer in de nacht, je huid gloeit zoeter zonder licht, je handen banen zich gericht, een weg naar waar je wordt verwacht, en spellen zin-in-jou in braille. Ik lees verlangen in je taille en vlecht mijn vingers door je haar, we vloeien over in elkaar en we zijn thuis.
Het is nu halfvijf en zijn hoofd is hol. Zo hol en iel dat het onder de atmosferische druk dreigt in mekaar te klappen. De klanken die langs zijn oren de leegte binnensuizen echoën tegen de naakte binnenwanden van het ruim dat gisteren nog een geest bevatte en brengen zijn schedel in trilling. De beelden die zich aan zijn ogen opdringen, projecteren zichzelf op het doek van een verlaten bioscoopzaal en sterven een onbekeken dood. Niets uit het heden wordt gearchiveerd en niets uit het verleden laat zich herinneren. Hier zit een mens zonder mens. Hij drinkt koffie, slurpend, zwart en zonder koekje. Het smaakt hem niet, hij vult zich. De machine overleeft. Omdat ze zo geprogrammeerd is, in liefdeloze codezinnen zonder auteur. Wie zou zich vader willen noemen van zo'n gedrocht ? Hij lacht bij gebrek aan tranen en prevelt: "God heeft alle mensen lief, God die de wereld schiep." "En niet bestaat", voegt hij er meteen aan toe, snel, voor de hoop zich tot waan kan ontwikkelen. Geen erger gif dan valse hoop. "Wanneer de nood het hoogst is, is het einde nader dan de redding." "Schrijf dat maar op jullie tegeltjes", tergt hij zijn imaginair publiek en trotseert hun boegeroep. Niet eens een doekje voor het bloeden gunt hij hen. Pijn moet rauw zijn en ongefilterd, snedes liefst tot op het bot. Spottend spreekt hij zijn gehoor toe. "En gaat nu allen heen in vrede". Een stoet van kille harten verlaat het theater. En op de planken sterft een held.
Er zit geen rust in dit lijf. Zelfs al zit het stil, iets daar vanbinnen is voortdurend in beweging. Wist ik wat, ik zou het u terstond vertellen, daar hebt u tenslotte recht op, u die zo gewetensvol dit stekje frekwenteert. Maar ik weet het zelf ook niet en moet u dientengevolge het antwoord schuldig blijven. Een naam heeft het wel. X doopte ik het. Ik dacht, als ik het een naam geef, krijg ik het wel te pakken, dan grijp ik het bij de lurven en slinger het mijn lijf uit. Nou, X zit er nog, hoor, en comfortabel. Het is me de baas. X bezorgt me knikkende knieën, X maakt knopen in mijn darmen, X gebruikt mijn maag als trampoline. Kortom, X rules ! En werkt mij onderwijl behoorlijk op de zenuwen. Bij gebrek aan diagnose zoek ik blind naar therapie. Ik probeerde chocoladepudding. Noppes. Ik smeerde ettelijke boterhammen Champignons à la Grec. Zonde van de paddestoelen. Tegen X blijkt geen kruid gewassen. Rest me enkel de witte vlag te hijsen.
Wie een duikboot wil besturen, moet nuchter wezen. Dat zou een mogelijke verklaring kunnen zijn voor het alcoholverbod dat dezer dagen in vier Poolse steden geldt. Het wemelt daar namelijk van de periscopen. Ze kosten je vijf zloty's en je gebruikt ze om over de hoofden heen van massa's vrome landgenoten een glimp op te vangen van zijne pauselijke hoogheid Benedictus de zestiende. En als dat niet lukt kan je er altijd nog van achter de haag je sexy buurvrouw mee bespieden wanneer die deze zomer aan het monokiniën slaat. Dubbel plezier dus, en dat voor slechts vijf Zloty's, dat is toch geen geld, je kan er amper een glas vodka van betalen. Tenminste als de paus niet in de buurt is, want in elke stad die de kerkvader aandoet tijdens zijn bezoek aan Polen wordt de alcohol gebannen. Volgens verkeersdeskundigen, vanwege het risico op duikbootcrashes, volgens cynici om de paus niet te confronteren met de weinig katholieke traditie van drankmisbruik in het vaderland van zijn voorganger, Johannus-Paulus de tweede. Volgens de officiële instanties worden de steden drooggelegd uit respect voor de kerkvorst. Om diezelfde reden moeten vele Polen het tijdelijk stellen zonder erotische televisieprogramma's en reclames voor tampons. Dat laatste lijkt me een logisch gevolg van het alcoholverbod, na het zien van zo'n tamponspot kan je meestal wel een borrel gebruiken. Hoe zat dat ook weer met die scheiding tussen kerk en staat ? Blijkbaar heeft men in Polen daar toch heel andere ideeën over. Vreemd, want het land is een lid van de Europese Unie en ik had altijd de indruk dat de unie deze scheiding ten zeerste op prijs stelde. Als katholieke Polen tijdens pauselijke visites liever geen tamponreclames willen zien, nou, dan kijken ze toch gewoon een paar dagen niet naar de reclameblokken. Dat lijkt me sowieso beter voor de mentale hygiëne. Niet katholieke Polen daarentegen hebben ten allen tijde recht op hun dagelijkse portie tampon-propaganda inclusief de neut om daarna de slechte smaak in hun mond weg te spoelen. Ook dat is respect. Respect voor andersdenkenden, niet gelovigen en andersgelovigen, zoals die meer dan één miljoen Joden die in Auschwitz werden vernietigd tijdens de Holocaust. Genoeg stof tot nadenken voor het Hitler-jugend-lid van weleer ....
Ze vormen een leuk stel, Tony en George, een odd couple, maar niettemin leuk. Vandaag hadden ze een rendez-vous'tje in Washington. Resultaat van hun afspraakje, Tony en George vonden het nodig voor de verzamelde wereldpers hun pekelzonden op te biechten. Georgie boy verontschuldigde zich voor zijn soms wat botte uitspraken, het klonk als een belofte om in de toekomst meer rekening te houden met de tere zieltjes van ons niet-Amerikanen. Ook de mishandeling van gevangenen in Abu Ghraib zat hem niet lekker. Blair vond het achteraf niet zo'n goed idee om het gehele Iraakse leger de bons te geven, vooral omdat vele van de werkloze soldaten de volgende dag een sollicitatiebrief stuurden naar het verzet. De gebruikelijke misstapjes dus, foutjes die onvermijdelijk zijn bij het scheppen van een betere wereld. Gelukkig lag dat nu allemaal achter ons. Want daar waren beiden het hartsgrondig over eens. Met Irak gaat het de goede richting uit. Nu het land een regering van nationale eenheid heeft wacht de Iraki's een mooie toekomst. Tenminste, als we niet opgeven, net nu we zo goed bezig zijn. Als remedie tegen migraine adviseren de twee heren het ritmisch tegen een betonnen muur stoten van het lijdende voorhoofd. Wie na een poosje het bewustzijn verliest kan je dan altijd nog een gebrek aan therapietrouw verwijten. Goed, genoeg gelachen. Terug naar de realiteit. In Irak werden donderdag twee leden van de nationale tennisploeg op straat geëxecuteerd. Hun vergrijp ? Het dragen van de korte broek. Zelf ben ik ook niet bepaald een voorstander van dit kledingstuk aangezien het standaard wordt geleverd met een koppel lelijke mannenbenen. Wat een contrast met rokjes, die uiteraard wel op mijn goedkeuring kunnen rekenen. Ik geloof niet dat het deze redenering was die aan de basis lag van het doodsvonnis voltrokken door leden van een Iraakse militie, één van de vele die het land onveilig maken. Het zou iets van doen hebben met religie, vraag me niet wat. Lijkt me een uitgelezen aanleiding voor een witte mars in Baghdad, wat u ?
Het was nooit een simpele, die gast uit Nazareth. Niet voor niets speelt hij de hoofdrol in 's werelds beroemdste bestseller. Logisch dat hij een spetterende slotscène bedong bij de regisseur. Alleen vind ik dit er een beetje over. Hemelvaren, Jezus, waar haalt ie het vandaan ? Kwa stunt kan het wel tellen. Vertikaal de lucht in, zowat 1900 jaren voor Sikorsky ons de helicopter schonk. Straffe kost natuurlijk, maar was dat nou echt nodig ? Een ander valt zonder veel poeha dood, we maken een putje en drinken koffie achteraf. Niet met deze jongen, dus. Een schielijk overlijden door een hartaanval, stikken in een kaaskroket of een stil heengaan na een slepende ziekte, dat was allemaal te min voor hem. Zo schrijf je geen geschiedenis. Neen, er moest spektakel aan te pas komen. Eerst zou er een optocht zijn, kriskras doorheen de stad, om de mensen hun huizen uit te lokken, en daarna in stoet naar de top van de Calvarieberg. Met die zweepslagen, de doornkroon en dat kruis heeft het iets weg van een SM-verhaal, zij het hier één met dodelijke afloop. Nou, ja, dat komt voor ... Voor de jongens van Monty Python volstond dat als slotact. Nog een vrolijk deuntje fluiten met de mede-martelaren, een opbeurend liedje en het publiek mocht naar huis. Niet voor deze stoere bink. Even drie daagjes platte rust - zo'n kruisiging gaat je toch niet in de kouwe kleren zitten- om daarna, strikt volgens schema op Paaszondag terug op straat te verschijnen, om de laatste twijfels over je uitzonderlijk talent weg te nemen. En dan maar indruk maken met je littekens om de omstaanders te overtuigen dat er geen trucage aan te pas kwam, want zelfs in die tijd bulkte het al van de ongelovige thomassen. Die heeft hij wel het nakijken gegeven toen hij op wat wij nu Hemelvaart noemen als een deus ex machina ons aards theater verliet om daarna nooit nog wat van zich te laten horen. Als het allemaal waar is natuurlijk, want er zijn kwatongen- in tegenstelling tot de vurige- die beweren dat, als de man al van de grond ging, dat dan bij voorkeur met assistentie van ene Maria Magdalena gebeurde. Kwatongen, zoals ik al zei. Wat er ook van zij, mij lijkt het allemaal overdreven gecompliceerd en vermoeiend, die lijdensweg van onze held. En dat terwijl het hele sterven toch simpelweg een kwestie van ophouden met ademen is. Ik kies voor een éénvoudiger recept. "Als we dood zijn is't gedaan, gedaan , ja gedaan." Gelukkig hebben we aan de hele historie een fijne feestdag overgehouden.
Nee, niet om je deinende lokken, of het lieflijke rouge van je lippen niet om de strelende curve van je lenden of de verzwelgende dieptes van je oogopslag, laaf je mij dronken.
Niet om de zalvend fluwelen toets van je handen, of de bedwelmende warmte van je tedere stem, niet om het ebbe en vloed van je boezem of de zoete belofte van je dijen, verlang ik naar jou.
Laat ik me zalig verstrikken in je pluiswollen web, spin me in, en verteer al mijn zinnen.
Jezus ! Welke vogel zingt nu weer zo ? Het is kwart voor zeven. Ben Crabbé vuurt zijn dagelijkse batterij aan kwisvragen af. En ik die niks beters te doen heb. Ik ken hem, die kwelende vogel, zijn gezang klinkt me vertrouwd in de oren. Maar ik kan er geen naam op plakken. Het is een ..... veldleeuwerik, juist. Had ik moeten weten. De veldleeuwerik, al een tijdje geleden dat ik er nog één zag. Vroeger, als kleine jongen, lag ik in de weide naar ze te turen. Languit op m'n rug onder de azuren zomerkoepel. En zag hem klimmen. Hoger en hoger. Met een ambitie die tot in de hemel reikte, zo ging toch het verhaal dat mijn moeder mij had verteld. Over een vogel smekend tot de almachtige: "Jezuke, Jezuke, mag ik een trappeke hoger, ik zal nooit meer vloeken". Over een God die goedgelovig was en de leeuwerik zijn gang liet gaan. Tot die een godverdoemme slaakte en bij goddelijk besluit terstond als een steen ter aarde stortte. Gelukkig geloofde ik in die tijd al die nonsens, dat maakte het des te mooier. Toen kon een kind zich zijn naïviteit nog veroorloven. Probeer vandaag de dag zo'n verhaal maar eens te verkopen aan de jeugd .... Enkel als er lange witte baarden en cadeautjes aan te pas komen kan je kwa goedgelovigheid nog op hun medewerking rekenen. Helaas, met luierikkend leeuwerikken kijken valt geen cent te verdienen. Het past ook niet echt in hun drukke leventje van school, verjaardagspartijtjes, tekenacademie, pianoles en paardrijden, alles keurig volgens planning uitgevoerd. Al een keertje geprobeerd een leeuwerik te boeken ? Eentje die in deze seculiere tijden nog aan bidden doet ? Vergeet het maar. Leeuweriken laten zich niet in strakke schema's dwingen, net als hete zomerdagen. Dat is een kwestie van geduldig afwachten. Tot alles samenkomt. Azuur, weide en leeuwerik. Nou het kind nog.
De Europese familie kan zich weer aan een nieuwe telg verwachten. Ach, ééntje kan er nog wel bij, op zich is dat geen probleem. Toch stel ik me vragen bij de uitbundige feestvreugde om dit kersverse kindje ? Want deze boorling is erfelijk ten zeerste belast. Wie het dna-profiel van het lilliputterstaatje aan een kritische blik onderwerpt ziet meteen dat de zuigeling een moeilijke jeugd tegemoet gaat. Montenegro draagt in zich reeds de kiemen van zijn eigen ondergang. Etnisch bekeken dreigen er scherpe conflicten tussen de oorspronkelijke Montenegrijnse bevolking en de belangrijke minderheid van Serven die er wonen. Nu Montenegro zich officieel onafhankelijk gaat verklaren, zal bij de Serven de achterdocht onvermijdelijk groeien. Wie zal er in de toekomst hun rechten garanderen wanneer grote broer aan de andere kant van de grens zal wonen ? Verder mag je ook de Bosnische en Albaanse minderheden niet verwaarlozen. Zo dreigt elk conflict elders in de Balkan ook Montenegro razendsnel te besmetten. Als een onafhankelijk Montenegro werkelijk zo'n rampzalig idee is, waarom koos het dan toch voor de onafhankelijkheid, werpt u mij nu terecht voor de voeten. Het antwoord is even schokkend als verhelderend. Montenegro heeft nooit voor de onafhankelijkheid gekozen. De Montenegrijnse stemmers deden dat. Twaalf procent van de stemgerechtigden kwam echter niet opdagen. De 54 procent ja-stemmers vertegenwoordigen dus minder dan de helft van de bevolking. En op die smalle basis wordt nu een nieuwe natie opgericht... Of gaat het hier toch vooral om een lidkaart van de Europese Unie ? Hoopt Montenegro, verlost van het besmette Servië, sneller bij de vetpotten van Europa te komen ? Over opportunisme gesproken ... Tja, we moeten er maar het beste van hopen. Europees geld zou wel eens het ideale smeermiddel kunnen blijken voor de krakkemikkige Montenegrijnse motor. Of niet ... Blijft er sowieso die ene trieste constatering. Indien we blijven volharden in de boosheid en we zenden ook volgend jaar één van onze grote zangtalenten naar het altaar dat Eurovisiesongfestival heet, dan zal er weer een extra balkanlandje klaar staan om ons de doodsteek te geven.
Regen klinkt als zegen, in m'n bed, met thee en koek om te kruimelen, loom tussen de lakens en de zinnen van m'n lievelingsboek, terwijl ik luister naar het petsen van de pijpenstelen.
Regen gaat mij nooit vervelen, als de wind waait en ik, suffend in mijn nestje, surfend op het laatste restje tijger in mijn tank, de klank van hemelwater inhaleer. Regen, vriend, ga wild te keer.
Toen ik me eerder deze avond onledig hield met het elimineren van mijn stoppelbaard schoot me opeens een jeugdherinnering te binnen. Een beeld van Mop in de sneeuw. Mop was een Dalmatiër, zo'n witte hond met zwarte stippen. Alleen, Mop was niet wit, je kon hem hoogstens wittig noemen. Maar zonder de sneeuw had je het nooit geweten. Daaraan moest ik denken toen ik mezelf in de spiegel zag met mijn smoelwerk onder het sneeuwwitte scheerschuim en in het midden van dat alles een dubbele rij vetgele tanden. Dit is mijn scheerschuim niet, dacht ik. Dit is scheerschuim voor tandpastameisjes en die hebben baard noch snor. Wat ik nodig heb, is een scheerschuim dat staat bij mijn gebit. Iets gelig met zwarte spikkeltjes erin. Zodat ik weer ongestoord kan glimlachen tijdens het scheerwerk, zonder mij een Dalmatiër in de sneeuw te moeten voelen. Waar is die vrije markt als je ze nodig hebt ? "Neen met die scheerschuim is niks mis, meneer, het zijn uw tanden die niet in het plaatje passen. Maar daar kunnen we vandaag de dag gelukkig een mouw aan passen. Dankzij het revolutionaire Velform-systeem kan u ontsnappen aan uw lelijkheid." Heeft u er ooit naar zitten kijken, naar dat verkoopspraatje voor het Velform systeem ? Een paar uren rondlopen met een soort voederbak voor je muil en je tanden worden weer stralend wit. Voor-en-na-foto's leveren het onweerlegbare bewijs ... dat jij verdomd gele tanden hebt. Want zelfs het meest gele testgebit ziet er nog keurig uit naast jouw ruines. Mop gaf geen moer om spiegels. Ik geloof dat ik me aan hem wat meer moet spiegelen. Woef !
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in ouder worden, al sinds jaren is dat zo. Waarom zou ik ? Ouder worden sucks, en nog niet zo'n klein beetje ook. Ouder worden zuigt je naar je graf als een vette laag modder die allengs kleffer wordt. Ik voel het. Ik vorder trager en trager. Bij iedere stap die ik zet voel ik mijn laarzen dieper wegzakken. Het drijfzand ruikt zijn kans al. Voorlopig slechts een waterkansje, schat ik, ik vertrouw op de statistieken. Die vertellen me dat ik nog goed ben voor een jaartje of veertig. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik dat nu als goed dan wel slecht nieuws moet beschouwen. Veertig jaar rondlopen met achterstallig onderhoud. Veertig jaar pappen en nat houden. Het lijkt me allemaal bijzonder vermoeiend. En dat net nu ik merk dat ik toch al sneller moe word, dat ik bij het tennissen moet kiezen tussen het balletje laten lopen of het punt maken en een spierverrekking op de koop toe. Ik probeer mezelf dan wijs te maken dat het ligt aan mijn gebrek aan opwarmingsoefeningen. Zinloos natuurlijk, in iedere oudere jongere schuilt een meedogenloos stemmetje, ééntje dat zich door geen enkel rookgordijn in de luren laat leggen. "Opwarmingsoefeningen, laat me niet lachen, vroeger wist jij niet eens wat opwarmingsoefeningen waren, sufferd, vroeger toen je nog jong was ... " Dat klopt. Vroeger deed ik maar wat. De geest beval, het lichaam volgde gedwee. En het stemmetje, dat zweeg. Geniepig zat het zijn tijd af te wachten. Het genoot van elke braspartij, van elke vette hap, van ieder staaltje van fysieke overmoed. Verscholen in een schaduwrijk hoekje van mijn brein zat het smalend m'n stommiteiten te noteren om die later fijntjes tegen mij te kunnen uitspelen. 'Ach, doet die lever van je pijn, mijn vriend ? Tja, dat zullen je studentenjaren zijn die zich wreken, niet ? Wat hoor ik nu, een hernia, tiens, dat doet mij plots terugdenken aan die winteravond in 1989 toen jij .... Grijze haren krijg ik van dat stemmetje en rimpels, van die lelijke, die niks van wijsheid in zich dragen. Op mijn plaaggeest heeft de tijd ondertussen minder vat. Integendeel, hoe driester ik aftakel, hoe groter zijn gelijk. Hopelijk word ik snel doof voor zijn gekwetter.
Arm Keetje toch, zelfs haar monumentale split bleek onvoldoende om de finale te halen. Tegen het grote geweld van duivelkostuums, lingerie, pluimen in de kont en buikdansen was ze gewoon niet opgewassen. Ik weet het, het is makkelijk spreken achteraf, maar ik zag de onweerswolken al een tijdje hangen. Er zaten naar mijn aanvoelen wel erg veel 'IA-landen' in die halve finale. Daarmee wil ik echt niet insinueren dat er Europese landen zijn wiens bevolking uit balkende ezels bestaat, zoiets zou ik nooit durven beweren, met IA-landen bedoel ik die naties wiens naam op 'IA' eindigt: Macedonia, Russia, Armenia en ga zo maar door. Uit de stemresultaten van de voorbije jaren bleek reeds welk een ontroerende solidariteit deze voormalige Oostbloklanden verbindt. Een sympathie waar wij als klein landje duidelijk niet op hoeven te rekenen. En dan wordt het moeilijk, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken. Vijf van de tien finale plaatsen gingen naar IA-landen. Voor de andere vijf werd er een felle strijd geleverd en toen de rook optrok was onze Kate nergens meer te bekennen. De in het vuur van de strijd gesneuvelde kniezwengel zit daar overigens voor niets tussen, dit Europese publiek valt gewoon niet aan te zwengelen, het stemt met in de rechterhand een atlas en in de linker een geschiedenisboek. Iets dat Bertje toch ook had kunnen weten want ik mag er toch van uit gaan dat ook hij als Minister van Cultuur ieder jaar een paar uurtjes zoet is met het Euro-kitsch-festival. Zijn Damienne zal het hem wel gezegd hebben, dat het zonde van de Vlaamse belastingscenten was, die 60 000 euro die Bert veil had voor Kates Europese promo-tour. Het is je vergeven Bert. De droom was mooi, zolang hij duurde en nu is hij voorbij. Ook voor de brave burgers uit Tessenderlo, die zo overtuigd waren van de showtalenten van hun Kate. Nu, die talenten heeft ze onmiskenbaar maar in een Europees kampioenschap vendelzwaaien schiet je daar geen donder mee op.
Hoeveel kansen krijgt een mens om wat van zijn leven te maken ? Wie zal het zeggen. Ons lot wordt geschreven in een zwijgzame inkt die enkel de tijd kan lezen. We weten wel wat. We weten bijvoorbeeld dat wie ter wereld komt in Congo maar beter niet te veel kansen verkwanselt. Terwijl diegene, die een rijke papa heeft zijn uitgebreide selectie kansen meestal op een presenteerblaadje aangeboden krijgt. We weten dat de lomperds onder ons een gegeven paard best niet in de bek kijken, terwijl de slimmeriken het zich kunnen permitteren op een volbloed exemplaar te wachten. Dat soort dingen weten we en ten gronde weten we dus niets. Want over u en ik staat er niks in de boeken. Wij zijn mensen, geen statistieken. Later, als wij beiden onder de zoden zullen liggen, of indien u dat verkiest, knusjes op de strooiweide, dan zullen anderen over ons zeggen, kijk, daar ging hij de fout in, had hij dat toen zo en zo gedaan dan was het allemaal anders gelopen. Maar daar hebben wij tweetjes nu geen zier aan. Misschien begaat u morgen wel de stommiteit van uw leven, loopt u de partner mis die u zielsgelukkig had kunnen maken, de a posteriori expert zal u niet bijstaan. Wachten zal hij, tot u de geest geeft om daarna uw levensloop uitvoerig te commentariëren. Nee, morgen staat u er net als ik weer doof, blind en alleen voor ...
Mexicanen houden van Amerika, misschien nog meer dan de Amerikanen zelf. Ze houden zoveel van Amerika dat ze er hun hachje voor willen riskeren om er binnen te geraken. Met vreselijke gevolgen. Ieder jaar moeten honderden van hen de oversteek met hun leven bekopen. Het schrikt hun landgenoten niet af. Zo groot is het verlangen naar een menswaardiger bestaan dat ze het blijven proberen. De mannen die wel de Verenigde Staten bereiken vinden er emplooi als slecht betaalde landarbeiders, de vrouwen zoeken een baantje als meid. Niet meteen het grote geld verdienen maar de betrokkenen zien het als de eerste etappe van hun Amerikaanse droom. Een droom die de ergste nachtmerrie blijkt te zijn van vele Amerikaanse burgers. Ze verenigen zich onder de noemer 'Minutemen' om de grenswachten te assisteren bij de verdediging van de landsgrenzen. Het brengt allemaal weinig zoden aan de dijk. Ondanks de grote verliezen in het Mexicaanse kamp dreigt de VS de slag om het vaderland te gaan verliezen. Tijd voor President Bush om in te grijpen. Bush verkoopt zich graag als president in oorlogstijd en dat is er aan te merken. Zijn antwoord op de immigratieproblematiek is het openen van enkele extra blikken reservetroepen. Voor iedere amigo die zijn land verlaat heeft Bush dra een soldaat paraat. Waar hij zijn jongens vandaan blijft halen is mij een raadsel. Want de Verenigde Staten liggen vreselijk onder vuur. Ieder uur van de dag speuren legioenen terroristen naar de kleinste scheurtjes in haar harnas. Om zich langs daar naar binnen te wurmen en het land met massavernietigingswapens te lijf te gaan. Ook Noord-Korea en Iran staan te trappelen om hun complete kernarsenaal raketgewijs richting States te sturen. Nog een geluk dat er van de zijde van de Canadezen voorlopig weinig te vrezen valt. Die nuchtere zielen rollen over de vloer van het gieren om zoveel potsierlijk hysterisch gedrag van hun zuiderburen en blijven zo voorlopig volstrekt aanvalsonbekwaam. Arme yankees toch, laatst las ik dat ze tegenwoordig nog nauwelijks aan sex toe komen. Tja, wat wil je , pompaf zijn ze, uitgeblust en uitgeput van al dat landverdedigen. Terwijl ik dit schrijf valt langzaam de avond over 'Old Europe'. Nog een zestal uurtjes en ook de nieuwe wereld zal in het donker verdwijnen. Een nieuwe Amerikaanse nacht van angst en dreiging, van bibberen en beven. Weet je wat we doen. We helpen ze een handje. Laat ons allen een kaarsje voor ze branden, dan halen ze de ochtend wel.
Mijn hoofd had me maar weinig te vertellen, vandaag. Het beperkte zich tot het aansturen van mijn tengere lijf, even was het leven op automatische piloot. Van enig gefilosofeer kwam niets in huis. Tot ik mij daar op den duur dan weer vragen over begon te stellen. Waarom was dat hoofd van mij zo leeg ? Waarom was het zo ijselijk stil daarbinnen ? Aan een tekort aan input kon het niet gelegen zijn. Radio, televisie, internet, een onophoudelijke stroom van informatie overspoelde voortdurend mijn zintuigen. Maar het inwendig stemmetje gaf niet thuis. Vervelend was dat, want ik ben anders gewoon. Doorgaans zit ik niet om denkmaterie verlegen. Ik bots altijd wel op één of andere levensvraag, waar ik dan uren op kan kauwen om ze daarna onverteerd weer uit te spuwen. Want door de jaren heen heb ik ervaren dat dwangmatige tobbers als ik er best aan doen tijdig weer afstand te nemen van het overpeinsde. Net zoals de professionele wijnproever voorkom ik zo dat het ingesloten gift onversneden op mijn lever komt te liggen. De grote vragen moet je roken, zonder te inhaleren. Doe je dat wel, dan loop je het risico erin te stikken. Iets waar ik mij vandaag alvast geen zorgen om moest maken. Mijn bovenkamer bleek gevuld met een mengsel van zuiver bronwater en alpenlucht, uiterst gezond maar bovenal strontvervelend. Ja, dat dacht ik, 'strontvervelend', in gedachten ben ik een stuk smeriger dan op papier. De eerlijkheid gebiedt mij dat te bekennen. Had ik 'oervervelend 'geschreven, wat toch een octaaf of vier beschaafder klinkt, ik had u belogen. Zoals de beide woorden zelf. Want wat is er eigenlijk zo strontvervelend aan stront ? Biologen leiden er de levensloop uit af van hun favoriete diersoort. Uw huisarts vraagt u om een staaltje. Peuters zijn er dol op. En ik zou ze de kost niet willen geven, de gedoctoreerden en professoren die zich bezig houden met de oertijd in al zijn facetten. Er zijn er zelfs die het beste van twee werelden weten te verenigen en hun ganse leven wijden aan de studie van de fossiele uitwerpselen van prehistorische dieren. Enig idee hoe die dingen heten ?
Wat moet ze tevreden geweest zijn toen ze de laatste klant gedag zei en de winkeldeur eindelijk op slot kon, de vrouw van de bloemenwinkel. Die eretitel 'vrouw van de bloemenwinkel' heeft ze dubbel en dik verdiend, want de laatste dagen leek ze wel met haar bloemenwinkel getrouwd. Hopelijk heeft ze een fantastische man aan haar zij, die zich tijdens deze drukke tijden niet beklaagt over een gebrek aan aandacht, maar haar bijstaat zoveel hij kan. Hopelijk hebben ze samen een stel attente kinderen die het hen volledig naar hun zin maken, nu ze beide uitgeteld op de bank voor de tv hangen. Van passie zal er vannacht wellicht weinig terecht komen ten huize 'Bloemen Linda'. Linda laat even haar blaadjes hangen, Linda is een poosje uitgebloemd. Zou hij de tijd gevonden hebben om haar een ruiker te kopen ? Of zou het gezegde 'zeg het met bloemen' niet opgaan voor echtgenotes van een floriste ? Vallen bloemenvrouwen eerder voor zoetigheid of andere verwennerij ? Misschien stellen ze het grote moederfeest daar ieder jaar een dagje uit. Uiteindelijk staat het elke Belg vrij het moederschap te vieren wanneer hij daar trek in heeft. En je hoeft het niet bij één enkele dag in het jaar te houden. Trek er voor mijn part gerust een weekje voor uit. Daarvoor hoef je echt niet naar één of ander exotisch oord. Hoofdzaak is dat er verwend wordt. Eitje tik 's morgensvroeg pour madame. Lekker kokkerellen drie maal daags. Niet vergeten ook de afwas te doen. Waarom geen poging tot strijken, al was het maar om je goede wil te tonen, laat die omtembare hemden maar een weekje gisten. Om elke dag af te sluiten met een liefdevolle massage en haar persoonlijk voorverwarmde plekje in de bedstee. Het valt allemaal in het niets vergeleken bij die 51 overige weken met jou in je gewone doen. 51 zevendaagsen van neuspulken, winden laten, sokken laten slingeren, de wc-bril omhoog laten staan, haartjes in de lavabo, teennagels op het parket, afspraken vergeten en onverbloemde mannelijke botheid. Nee, met een weekje lief zijn kom jij er eigenlijk nog goedkoop van af.
