De Europese familie kan zich weer aan een nieuwe telg verwachten. Ach, ééntje kan er nog wel bij, op zich is dat geen probleem. Toch stel ik me vragen bij de uitbundige feestvreugde om dit kersverse kindje ? Want deze boorling is erfelijk ten zeerste belast. Wie het dna-profiel van het lilliputterstaatje aan een kritische blik onderwerpt ziet meteen dat de zuigeling een moeilijke jeugd tegemoet gaat. Montenegro draagt in zich reeds de kiemen van zijn eigen ondergang. Etnisch bekeken dreigen er scherpe conflicten tussen de oorspronkelijke Montenegrijnse bevolking en de belangrijke minderheid van Serven die er wonen. Nu Montenegro zich officieel onafhankelijk gaat verklaren, zal bij de Serven de achterdocht onvermijdelijk groeien. Wie zal er in de toekomst hun rechten garanderen wanneer grote broer aan de andere kant van de grens zal wonen ? Verder mag je ook de Bosnische en Albaanse minderheden niet verwaarlozen. Zo dreigt elk conflict elders in de Balkan ook Montenegro razendsnel te besmetten. Als een onafhankelijk Montenegro werkelijk zo'n rampzalig idee is, waarom koos het dan toch voor de onafhankelijkheid, werpt u mij nu terecht voor de voeten. Het antwoord is even schokkend als verhelderend. Montenegro heeft nooit voor de onafhankelijkheid gekozen. De Montenegrijnse stemmers deden dat. Twaalf procent van de stemgerechtigden kwam echter niet opdagen. De 54 procent ja-stemmers vertegenwoordigen dus minder dan de helft van de bevolking. En op die smalle basis wordt nu een nieuwe natie opgericht... Of gaat het hier toch vooral om een lidkaart van de Europese Unie ? Hoopt Montenegro, verlost van het besmette Servië, sneller bij de vetpotten van Europa te komen ? Over opportunisme gesproken ... Tja, we moeten er maar het beste van hopen. Europees geld zou wel eens het ideale smeermiddel kunnen blijken voor de krakkemikkige Montenegrijnse motor. Of niet ... Blijft er sowieso die ene trieste constatering. Indien we blijven volharden in de boosheid en we zenden ook volgend jaar één van onze grote zangtalenten naar het altaar dat Eurovisiesongfestival heet, dan zal er weer een extra balkanlandje klaar staan om ons de doodsteek te geven.
Regen klinkt als zegen, in m'n bed, met thee en koek om te kruimelen, loom tussen de lakens en de zinnen van m'n lievelingsboek, terwijl ik luister naar het petsen van de pijpenstelen.
Regen gaat mij nooit vervelen, als de wind waait en ik, suffend in mijn nestje, surfend op het laatste restje tijger in mijn tank, de klank van hemelwater inhaleer. Regen, vriend, ga wild te keer.
Toen ik me eerder deze avond onledig hield met het elimineren van mijn stoppelbaard schoot me opeens een jeugdherinnering te binnen. Een beeld van Mop in de sneeuw. Mop was een Dalmatiër, zo'n witte hond met zwarte stippen. Alleen, Mop was niet wit, je kon hem hoogstens wittig noemen. Maar zonder de sneeuw had je het nooit geweten. Daaraan moest ik denken toen ik mezelf in de spiegel zag met mijn smoelwerk onder het sneeuwwitte scheerschuim en in het midden van dat alles een dubbele rij vetgele tanden. Dit is mijn scheerschuim niet, dacht ik. Dit is scheerschuim voor tandpastameisjes en die hebben baard noch snor. Wat ik nodig heb, is een scheerschuim dat staat bij mijn gebit. Iets gelig met zwarte spikkeltjes erin. Zodat ik weer ongestoord kan glimlachen tijdens het scheerwerk, zonder mij een Dalmatiër in de sneeuw te moeten voelen. Waar is die vrije markt als je ze nodig hebt ? "Neen met die scheerschuim is niks mis, meneer, het zijn uw tanden die niet in het plaatje passen. Maar daar kunnen we vandaag de dag gelukkig een mouw aan passen. Dankzij het revolutionaire Velform-systeem kan u ontsnappen aan uw lelijkheid." Heeft u er ooit naar zitten kijken, naar dat verkoopspraatje voor het Velform systeem ? Een paar uren rondlopen met een soort voederbak voor je muil en je tanden worden weer stralend wit. Voor-en-na-foto's leveren het onweerlegbare bewijs ... dat jij verdomd gele tanden hebt. Want zelfs het meest gele testgebit ziet er nog keurig uit naast jouw ruines. Mop gaf geen moer om spiegels. Ik geloof dat ik me aan hem wat meer moet spiegelen. Woef !
Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer in ouder worden, al sinds jaren is dat zo. Waarom zou ik ? Ouder worden sucks, en nog niet zo'n klein beetje ook. Ouder worden zuigt je naar je graf als een vette laag modder die allengs kleffer wordt. Ik voel het. Ik vorder trager en trager. Bij iedere stap die ik zet voel ik mijn laarzen dieper wegzakken. Het drijfzand ruikt zijn kans al. Voorlopig slechts een waterkansje, schat ik, ik vertrouw op de statistieken. Die vertellen me dat ik nog goed ben voor een jaartje of veertig. Ik ben er nog niet helemaal uit of ik dat nu als goed dan wel slecht nieuws moet beschouwen. Veertig jaar rondlopen met achterstallig onderhoud. Veertig jaar pappen en nat houden. Het lijkt me allemaal bijzonder vermoeiend. En dat net nu ik merk dat ik toch al sneller moe word, dat ik bij het tennissen moet kiezen tussen het balletje laten lopen of het punt maken en een spierverrekking op de koop toe. Ik probeer mezelf dan wijs te maken dat het ligt aan mijn gebrek aan opwarmingsoefeningen. Zinloos natuurlijk, in iedere oudere jongere schuilt een meedogenloos stemmetje, ééntje dat zich door geen enkel rookgordijn in de luren laat leggen. "Opwarmingsoefeningen, laat me niet lachen, vroeger wist jij niet eens wat opwarmingsoefeningen waren, sufferd, vroeger toen je nog jong was ... " Dat klopt. Vroeger deed ik maar wat. De geest beval, het lichaam volgde gedwee. En het stemmetje, dat zweeg. Geniepig zat het zijn tijd af te wachten. Het genoot van elke braspartij, van elke vette hap, van ieder staaltje van fysieke overmoed. Verscholen in een schaduwrijk hoekje van mijn brein zat het smalend m'n stommiteiten te noteren om die later fijntjes tegen mij te kunnen uitspelen. 'Ach, doet die lever van je pijn, mijn vriend ? Tja, dat zullen je studentenjaren zijn die zich wreken, niet ? Wat hoor ik nu, een hernia, tiens, dat doet mij plots terugdenken aan die winteravond in 1989 toen jij .... Grijze haren krijg ik van dat stemmetje en rimpels, van die lelijke, die niks van wijsheid in zich dragen. Op mijn plaaggeest heeft de tijd ondertussen minder vat. Integendeel, hoe driester ik aftakel, hoe groter zijn gelijk. Hopelijk word ik snel doof voor zijn gekwetter.
Arm Keetje toch, zelfs haar monumentale split bleek onvoldoende om de finale te halen. Tegen het grote geweld van duivelkostuums, lingerie, pluimen in de kont en buikdansen was ze gewoon niet opgewassen. Ik weet het, het is makkelijk spreken achteraf, maar ik zag de onweerswolken al een tijdje hangen. Er zaten naar mijn aanvoelen wel erg veel 'IA-landen' in die halve finale. Daarmee wil ik echt niet insinueren dat er Europese landen zijn wiens bevolking uit balkende ezels bestaat, zoiets zou ik nooit durven beweren, met IA-landen bedoel ik die naties wiens naam op 'IA' eindigt: Macedonia, Russia, Armenia en ga zo maar door. Uit de stemresultaten van de voorbije jaren bleek reeds welk een ontroerende solidariteit deze voormalige Oostbloklanden verbindt. Een sympathie waar wij als klein landje duidelijk niet op hoeven te rekenen. En dan wordt het moeilijk, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken. Vijf van de tien finale plaatsen gingen naar IA-landen. Voor de andere vijf werd er een felle strijd geleverd en toen de rook optrok was onze Kate nergens meer te bekennen. De in het vuur van de strijd gesneuvelde kniezwengel zit daar overigens voor niets tussen, dit Europese publiek valt gewoon niet aan te zwengelen, het stemt met in de rechterhand een atlas en in de linker een geschiedenisboek. Iets dat Bertje toch ook had kunnen weten want ik mag er toch van uit gaan dat ook hij als Minister van Cultuur ieder jaar een paar uurtjes zoet is met het Euro-kitsch-festival. Zijn Damienne zal het hem wel gezegd hebben, dat het zonde van de Vlaamse belastingscenten was, die 60 000 euro die Bert veil had voor Kates Europese promo-tour. Het is je vergeven Bert. De droom was mooi, zolang hij duurde en nu is hij voorbij. Ook voor de brave burgers uit Tessenderlo, die zo overtuigd waren van de showtalenten van hun Kate. Nu, die talenten heeft ze onmiskenbaar maar in een Europees kampioenschap vendelzwaaien schiet je daar geen donder mee op.
Hoeveel kansen krijgt een mens om wat van zijn leven te maken ? Wie zal het zeggen. Ons lot wordt geschreven in een zwijgzame inkt die enkel de tijd kan lezen. We weten wel wat. We weten bijvoorbeeld dat wie ter wereld komt in Congo maar beter niet te veel kansen verkwanselt. Terwijl diegene, die een rijke papa heeft zijn uitgebreide selectie kansen meestal op een presenteerblaadje aangeboden krijgt. We weten dat de lomperds onder ons een gegeven paard best niet in de bek kijken, terwijl de slimmeriken het zich kunnen permitteren op een volbloed exemplaar te wachten. Dat soort dingen weten we en ten gronde weten we dus niets. Want over u en ik staat er niks in de boeken. Wij zijn mensen, geen statistieken. Later, als wij beiden onder de zoden zullen liggen, of indien u dat verkiest, knusjes op de strooiweide, dan zullen anderen over ons zeggen, kijk, daar ging hij de fout in, had hij dat toen zo en zo gedaan dan was het allemaal anders gelopen. Maar daar hebben wij tweetjes nu geen zier aan. Misschien begaat u morgen wel de stommiteit van uw leven, loopt u de partner mis die u zielsgelukkig had kunnen maken, de a posteriori expert zal u niet bijstaan. Wachten zal hij, tot u de geest geeft om daarna uw levensloop uitvoerig te commentariëren. Nee, morgen staat u er net als ik weer doof, blind en alleen voor ...
Mexicanen houden van Amerika, misschien nog meer dan de Amerikanen zelf. Ze houden zoveel van Amerika dat ze er hun hachje voor willen riskeren om er binnen te geraken. Met vreselijke gevolgen. Ieder jaar moeten honderden van hen de oversteek met hun leven bekopen. Het schrikt hun landgenoten niet af. Zo groot is het verlangen naar een menswaardiger bestaan dat ze het blijven proberen. De mannen die wel de Verenigde Staten bereiken vinden er emplooi als slecht betaalde landarbeiders, de vrouwen zoeken een baantje als meid. Niet meteen het grote geld verdienen maar de betrokkenen zien het als de eerste etappe van hun Amerikaanse droom. Een droom die de ergste nachtmerrie blijkt te zijn van vele Amerikaanse burgers. Ze verenigen zich onder de noemer 'Minutemen' om de grenswachten te assisteren bij de verdediging van de landsgrenzen. Het brengt allemaal weinig zoden aan de dijk. Ondanks de grote verliezen in het Mexicaanse kamp dreigt de VS de slag om het vaderland te gaan verliezen. Tijd voor President Bush om in te grijpen. Bush verkoopt zich graag als president in oorlogstijd en dat is er aan te merken. Zijn antwoord op de immigratieproblematiek is het openen van enkele extra blikken reservetroepen. Voor iedere amigo die zijn land verlaat heeft Bush dra een soldaat paraat. Waar hij zijn jongens vandaan blijft halen is mij een raadsel. Want de Verenigde Staten liggen vreselijk onder vuur. Ieder uur van de dag speuren legioenen terroristen naar de kleinste scheurtjes in haar harnas. Om zich langs daar naar binnen te wurmen en het land met massavernietigingswapens te lijf te gaan. Ook Noord-Korea en Iran staan te trappelen om hun complete kernarsenaal raketgewijs richting States te sturen. Nog een geluk dat er van de zijde van de Canadezen voorlopig weinig te vrezen valt. Die nuchtere zielen rollen over de vloer van het gieren om zoveel potsierlijk hysterisch gedrag van hun zuiderburen en blijven zo voorlopig volstrekt aanvalsonbekwaam. Arme yankees toch, laatst las ik dat ze tegenwoordig nog nauwelijks aan sex toe komen. Tja, wat wil je , pompaf zijn ze, uitgeblust en uitgeput van al dat landverdedigen. Terwijl ik dit schrijf valt langzaam de avond over 'Old Europe'. Nog een zestal uurtjes en ook de nieuwe wereld zal in het donker verdwijnen. Een nieuwe Amerikaanse nacht van angst en dreiging, van bibberen en beven. Weet je wat we doen. We helpen ze een handje. Laat ons allen een kaarsje voor ze branden, dan halen ze de ochtend wel.
Mijn hoofd had me maar weinig te vertellen, vandaag. Het beperkte zich tot het aansturen van mijn tengere lijf, even was het leven op automatische piloot. Van enig gefilosofeer kwam niets in huis. Tot ik mij daar op den duur dan weer vragen over begon te stellen. Waarom was dat hoofd van mij zo leeg ? Waarom was het zo ijselijk stil daarbinnen ? Aan een tekort aan input kon het niet gelegen zijn. Radio, televisie, internet, een onophoudelijke stroom van informatie overspoelde voortdurend mijn zintuigen. Maar het inwendig stemmetje gaf niet thuis. Vervelend was dat, want ik ben anders gewoon. Doorgaans zit ik niet om denkmaterie verlegen. Ik bots altijd wel op één of andere levensvraag, waar ik dan uren op kan kauwen om ze daarna onverteerd weer uit te spuwen. Want door de jaren heen heb ik ervaren dat dwangmatige tobbers als ik er best aan doen tijdig weer afstand te nemen van het overpeinsde. Net zoals de professionele wijnproever voorkom ik zo dat het ingesloten gift onversneden op mijn lever komt te liggen. De grote vragen moet je roken, zonder te inhaleren. Doe je dat wel, dan loop je het risico erin te stikken. Iets waar ik mij vandaag alvast geen zorgen om moest maken. Mijn bovenkamer bleek gevuld met een mengsel van zuiver bronwater en alpenlucht, uiterst gezond maar bovenal strontvervelend. Ja, dat dacht ik, 'strontvervelend', in gedachten ben ik een stuk smeriger dan op papier. De eerlijkheid gebiedt mij dat te bekennen. Had ik 'oervervelend 'geschreven, wat toch een octaaf of vier beschaafder klinkt, ik had u belogen. Zoals de beide woorden zelf. Want wat is er eigenlijk zo strontvervelend aan stront ? Biologen leiden er de levensloop uit af van hun favoriete diersoort. Uw huisarts vraagt u om een staaltje. Peuters zijn er dol op. En ik zou ze de kost niet willen geven, de gedoctoreerden en professoren die zich bezig houden met de oertijd in al zijn facetten. Er zijn er zelfs die het beste van twee werelden weten te verenigen en hun ganse leven wijden aan de studie van de fossiele uitwerpselen van prehistorische dieren. Enig idee hoe die dingen heten ?
Wat moet ze tevreden geweest zijn toen ze de laatste klant gedag zei en de winkeldeur eindelijk op slot kon, de vrouw van de bloemenwinkel. Die eretitel 'vrouw van de bloemenwinkel' heeft ze dubbel en dik verdiend, want de laatste dagen leek ze wel met haar bloemenwinkel getrouwd. Hopelijk heeft ze een fantastische man aan haar zij, die zich tijdens deze drukke tijden niet beklaagt over een gebrek aan aandacht, maar haar bijstaat zoveel hij kan. Hopelijk hebben ze samen een stel attente kinderen die het hen volledig naar hun zin maken, nu ze beide uitgeteld op de bank voor de tv hangen. Van passie zal er vannacht wellicht weinig terecht komen ten huize 'Bloemen Linda'. Linda laat even haar blaadjes hangen, Linda is een poosje uitgebloemd. Zou hij de tijd gevonden hebben om haar een ruiker te kopen ? Of zou het gezegde 'zeg het met bloemen' niet opgaan voor echtgenotes van een floriste ? Vallen bloemenvrouwen eerder voor zoetigheid of andere verwennerij ? Misschien stellen ze het grote moederfeest daar ieder jaar een dagje uit. Uiteindelijk staat het elke Belg vrij het moederschap te vieren wanneer hij daar trek in heeft. En je hoeft het niet bij één enkele dag in het jaar te houden. Trek er voor mijn part gerust een weekje voor uit. Daarvoor hoef je echt niet naar één of ander exotisch oord. Hoofdzaak is dat er verwend wordt. Eitje tik 's morgensvroeg pour madame. Lekker kokkerellen drie maal daags. Niet vergeten ook de afwas te doen. Waarom geen poging tot strijken, al was het maar om je goede wil te tonen, laat die omtembare hemden maar een weekje gisten. Om elke dag af te sluiten met een liefdevolle massage en haar persoonlijk voorverwarmde plekje in de bedstee. Het valt allemaal in het niets vergeleken bij die 51 overige weken met jou in je gewone doen. 51 zevendaagsen van neuspulken, winden laten, sokken laten slingeren, de wc-bril omhoog laten staan, haartjes in de lavabo, teennagels op het parket, afspraken vergeten en onverbloemde mannelijke botheid. Nee, met een weekje lief zijn kom jij er eigenlijk nog goedkoop van af.
Geen mens kan iedereen plezieren. Hoe hardnekkiger je probeert, hoe slechter je d'r in zal slagen. Zelfs al plooi je jezelf dubbel, al slinger je jezelf in duizend kronkels, er zal er altijd wel één zijn die het niet op plooien begrepen heeft of die het net één kronkeltje te veel vindt. Zo vergaat het ook de stukjes die ik u hier dagelijks serveer. Een blogje dat één iemand top vindt, vindt een tweede maar minnetjes terwijl een derde er noch warm nog koud van wordt. Ik streef er dan ook naar zo min mogelijk rekening te houden met uw opinie, waarde lezer. Dat scheelt mij een heleboel kopzorgen. En het lijkt me ook voor u het beste. Immers, wie de speelbal wordt van zijn publiek stuitert als een kogel in een flipperkast heen en weer tot hij uiteindelijk van ellende tilt slaat. En daar hebt u geen donder aan. Tenzij u mij geen warm hart toedraagt natuurlijk. In dat geval, mijn onoprechte excuses voor m'n goed humeur. Denk nu vooral niet dat ik volstrekt ongevoelig ben voor schouderklopjes en uppercuts, wel integendeel, niks menselijks is mij vreemd. Ik glunder bij het in ontvangst nemen van een goed rapport en krimp in mekaar tijdens het incasseren van uw verwensingen. De glunder weet ik meestal snel te onderdrukken, ik weet maar al te goed hoe idioot ik er uit zie met een uitdrukking van gelukzaligheid op mijn smoelwerk. Stel je voor dat er net iemand zou binnen komen ... Het zielenleed veroorzaakt door uw mokerslagen ga ik te lijf via een medisch verantwoorde inzet van Leffe Blond of soortgelijk gerstenat, zoals daar zijn Duvel, Trappist en Palm - kwestie van geen reclame te maken -, maar vooral Leffe lijkt de brand razendsnel te blussen, in die mate zelfs dat ik zou willlen pleiten voor het terugbetaalbaar maken van Leffe door de ziekenkas ter behandeling van afgewezen bloggers, dat blijft altijd nog een stuk goedkoper dan drie jaar psychotherapie, ten minste zolang je dat blussen niet gaat beschouwen als een full time job. U merkt het. U bent voorlopig nog niet van me af. Al krijgt u de stuipen van mijn poëtische excursies, al verschrompelt u onder de migraine aanvallen bij het aanhoren van het ijlste vleugje politiek commentaar, ik hobbel onverstoorbaar verder op mijn stokpaardjes, tot spijt van wie het benijdt. Ik hamer ongewikte woorden en jaag ze blind de electronische nevel in, waarachter u verborgen zit.
O wat weten we weer perfect hoe de vork aan de steel zit. Dat het om een racistische daad gaat, dat de dader een skinhead is en er extreem-rechts bloed door zijn aderen stroomt. Onze premier hoefde er ook niet veel hersenactiviteit aan te verspillen. "Het moet nu voor iedereen duidelijk zijn waartoe extreem-rechts gedachtengoed kan leiden", verkondigt Verhofstadt. Politiek gaat over lijken. De media doen hun duit in het zakje. In het VRT-journaal viel zelfs het woord massamoord. Eén is moord, twee is massamoord, Sigrid ? Wat zal het morgen zijn ... genocide ? Hysterisch gebrabbel hoort niet thuis op de openbare zender, mevrouw Spruyt, laat dat maar aan de commerciëlen over. Tuurlijk vind ook ik het intriest, wat er gebeurd is. Een achttienjarige die zonder pardon een kruis zet over twee mensenlevens. Wat staat ons nog te wachten, denkt een mens dan. De doemdenkende Vlaming heeft er een vette kluif aan. Koren op de molen van de internationale pers. Zij zien hun kans schoon om het onfrisse imago van de stad aan de schelde op te rakelen. Le Monde verwaardigt het zich een artikel aan de gebeurtenissen te wijden. De BBC serveert het nieuws bij het Engels ontbijt. De NOS doet het voorkomen alsof ons landje in brand staat. Het past allemaal mooi in het plaatje van België als een regenland van racisten en kinderverkrachters. Hoe die Belgen het volhouden in hun vuige landje moet de buitenlander ondertussen een raadsel zijn. Dat we in dit land kunnen genieten van een zeer degelijk sociaal zekerheidsstelsel, dat lezen ze natuurlijk niet in hun krant. Dat onze gezondheidszorg kan wedijveren met de absolute wereldtop, dat brengt CNN niet als breaking news en ook ons in verhouding tot de meeste landen nog steeds erg betaalbare onderwijs zal het kwa sensatiegehalte nooit halen van terrorisme, moord en brand. Bij gebrek aan een paradijs doet ons land het lang niet slecht. Ongeacht de perverten die zich vergrijpen aan weerloze kinderen. Ongeacht de onverlaten die het zich permitteren hun frustraties gewapenderwijs af te reageren op weerloze burgers. Uitzonderingen die enkel de volgende regel bevestigen : België is een vredig plekje, amen.
O wat weten we weer perfect hoe de vork aan de steel zit. Dat het om een racistische daad gaat, dat de dader een skinhead is en er extreem-rechts bloed door zijn aderen stroomt. Onze premier hoefde er ook niet veel hersenactiviteit aan te verspillen. "Het moet nu voor iedereen duidelijk zijn waartoe extreem-rechts gedachtengoed kan leiden", verkondigt Verhofstadt. Politiek gaat over lijken. De media doen hun duit in het zakje. In het VRT-journaal viel zelfs het woord massamoord. Eén is moord, twee is massamoord, Sigrid ? Wat zal het morgen zijn ... genocide ? Hysterisch gebrabbel hoort niet thuis op de openbare zender, mevrouw Spruyt, laat dat maar aan de commerciëlen over. Tuurlijk vind ook ik het intriest, wat er gebeurd is. Een achttienjarige die zonder pardon een kruis zet over twee mensenlevens. Wat staat ons nog te wachten, denkt een mens dan. De doemdenkende Vlaming heeft er een vette kluif aan. Koren op de molen van de internationale pers. Zij zien hun kans schoon om het onfrisse imago van de stad aan de schelde op te rakelen. Le Monde verwaardigt het zich een artikel aan de gebeurtenissen te wijden. De BBC serveert het nieuws bij het Engels ontbijt. De NOS doet het voorkomen alsof ons landje in brand staat. Het past allemaal mooi in het plaatje van België als een regenland van racisten en kinderverkrachters. Hoe die Belgen het volhouden in hun vuige landje moet de buitenlander ondertussen een raadsel zijn. Dat we in dit land kunnen genieten van een zeer degelijk sociaal zekerheidsstelsel, dat lezen ze natuurlijk niet in hun krant. Dat onze gezondheidszorg kan wedijveren met de absolute wereldtop, dat brengt CNN niet als breaking news en ook ons in verhouding tot de meeste landen nog steeds erg betaalbare onderwijs zal het kwa sensatiegehalte nooit halen van terrorisme, moord en brand. Bij gebrek aan een paradijs doet ons land het lang niet slecht. Ongeacht de perverten die zich vergrijpen aan weerloze kinderen. Ongeacht de onverlaten die het zich permitteren hun frustraties gewapenderwijs af te reageren op weerloze burgers. Uitzonderingen die enkel de volgende regel bevestigen : België is een vredig landje, amen.
Kon ik maar zijn zoals de poes, al was het maar voor één dag in de week. Katten maken zich geen zorgen, katten denken niet aan morgen, daar hebben ze hun baasjes voor. Alhoewel baasjes, dat woord impliceert een zekere hiërarchie waarvan mijn lieveling duidelijk niet op de hoogte is. Kortom, katten zijn geen honden, getuige het ontbreken van een dommige blik en het feit dat ze erin slagen hun kwijl binnensmuils te houden. Wie een kat met een dommige blik en een dweil onder zijn smoel ontmoet, heeft negentig kansen op honderd met een hond te doen. In de rest van de gevallen gaat het meestal om een moppentappende cabaret-kat die net een hond imiteert.
< Een Maltezer, een Ierse Setter en een Duitse Dog kletsen over lichaamsverzorging tijdens het eten van een koeienvlaai.">
- Zegt de Maltezer: Ik neem elke week een bad, mijn baasje zet me dan in een grote teil met warm water en zeept me in met appelbloesemshampoo. Heerlijk vind ik dat ! Hoe gaat dat bij jullie twee, thuis ?
- Eén keer per maand zet mijn baasje mij in een grote teil met warm water en een scheutje Dreft, zegt de Ierse Setter. Daar moet ik het mee doen. ......
<het blijft even stil>
-Wel .... en hoe zit dat met jou , Dog, vraagt de Ier aan de Duitser, waarop die met hangende kaken slobbert : Ach, één keer per jaar zet mijn baasje mij in een grote teil .... en dan wacht hij een uurtje.
Ja, voor zulk soort slapstick maken ze tijd, de katjes. Maar reken er vooral niet op dat ze even een teken van leven komen geven als ze al 10 uur van huis zijn en jij in gedachten al op zoek bent naar een passend grafschrift.
"En ik die dacht dat ik nog zes levens te goed had ...." " Dood zijn is een hondestiel ...." " En vroeger had ik nooit wormen ...."
Tot hun maagje begint te knagen of ze jeuk krijgen op een plekje waar ze zelf niet goed bij kunnen. Dan kan het allemaal niet snel genoeg vooruit gaan ...
Amai, wat gaan we nu krijgen, Koen Wouters in mijn brievenbus. Ik geloof dat het ze deze keer echt menens is, de vrienden van Telenet. Het grootste VTM-kanon wordt in stelling gebracht. Om mij te overtuigen van de nut en noodzaak van het digitaal televisiekijken. In de nieuwe folder van Telenet richt populaire Koen zich persoonlijk tot het Vlaamse volk. Hij is zo vriendelijk geweest dat digitale gedoe voor ons eens uit te proberen en je raadt het nooit , het is 'em reuze bevallen. Zes paginagrote foto's van Vlaandrens ideale schoonzoon moeten dat illustreren. En het moet gezegd, de man ziet er gelukkig uit. Net zoals u en ik wellicht zouden stralen als we net een lucratief contract hadden gesloten met Telenet. Want gratis en voor niks zal Koen dit vast niet doen. Hem levert het centjes op, aan u om de kas te spijzen. De digitale dreiging klopt aan de deur. Er gaat haast geen week voorbij of ik word erop gewezen dat het analoge leventje dat ik tot dusver geleid heb gedoemd is te verdwijnen. Koen Wouters is slechts één etappe in de rittenkoers naar de digitale eindzege. Als u nu niet op de kar springt mist u de boot, telkens weer proef ik deze boodschap in al wat aan digi-propaganda over ons uitgestort wordt. Maar de Vlaming is niet geneigd de wal voor het ruime sop te verruilen. Wat hij kent werkt prima en meer moet dat niet zijn. Vandaar dat Koentje-kleurt-de-dag nu het goede voorbeeld moet geven. Mocht dat de digitale bal niet aan het rollen brengen dan vrees ik voor de gevolgen. Wellicht verdwijnen er dan steeds meer zenders achter de digibox, tot u uiteindelijk toch overstag gaat. Ook zou Telenet de prijzen van zijn andere diensten kunnen optrekken om de invoering van het digitale kijken te subsidiëren. Eén keer we allemaal zo'n decoder in huis hebben kunnen we toch geen kant meer op en zal Telenet met duizend en één diensten op de proppen komen om haar kijkbuisvee vakkundig te melken. En de diensten waarvan de digitale kijker nu nog gratis kan genieten, wel, u weet hoe dat gaat .... En dat terwijl we tegelijkertijd steeds minder tijd zullen hebben om nog tv te kijken. De regering wil immers dat we in de toekomst langer gaan werken. Of dient die digirecorder misschien om die extra jaren televisiepret voor me op te potten tot ik dan ooit toch eens op pensioen kan ? Hoe valt al dat digi-kijken trouwens te rijmen met de adviezen van onze overheden om meer te bewegen, vraag ik me af, want ik betwijfel dat we het af en toe verwisselen van steunbil in de zetel of het halen van een pintje uit de koelkast als een vorm van fitness mogen beschouwen. Nee, ik heb geen boodschap aan al dat digitaal kabaal. Ik kies voor het donkerste kanaal van allemaal. Ik zet hem op zwart.
Het ziet er naar uit dat het gebrek aan tweetalig personeel in de Brusselse ziekenhuizen weldra tot het verleden zal behoren. Voortaan zullen ook Roemenen er vlot geholpen kunnen worden. Door de vele verpleegkundigen uit dat land die er zullen komen werken. Naar men zegt zouden de meeste Roemenen een behoorlijk mondje Frans spreken. Een cursus Nederlands moet de taalkloof met de Nederlandstalige patiënten dichten, wat mij tot de volgende onvermijdelijke conclusie drijft. Roemenen hebben geen talenknobbel, zij zijn vleesgeworden talenknobbels ! Hoe kan je anders verklaren dat deze mensen, wiens contact met het Nederlands niet verder gaat dan het 'Zalig Paaasen ' tijdens het 'Urbi et orbi' van de Roomse kerkvorst, zich nu binnen enkele maanden de Nederlandse taal eigen kunnen maken, iets wat voor vele van hun Franstalige collega's compleet onhaalbaar blijkt. Misschien toch geen slecht idee steeds een zakwoordenboekje Nederlands-Roemeens op zak te hebben als u wat gevaarlijks van plan bent in het Brusselse. Zodat u op tijd, 'nee, het is het andere been' kan roepen als er gesneden moet worden. Eén been is nog altijd beter dan geen been , niet ? Ach, ze zullen best verstand van doekjes voor het bloeden hebben, die Roemeense verpleegkundigen, toch zou ik in mijn uur van nood liever geholpen worden door iemand die iets meer dan een rudimentaire kennis heeft van mijn moedertaal. " ' t Is ofwel een Roemeen of géén ", hoor je dan. Verpleegkundigen zijn schaars, meneer. Vreemd, als dat zo is, waarom blijft het loon van de verpleegkundige dan zo middelmatig ? Zou het probleem zich niet vanzelf oplossen als dat loon 50 procent hoger lag ? Zouden betere vergoedingen voor nacht- en weekendwerk geen zoden aan de dijk brengen ? Als het om topmanagers van bedrijven gaat, dan kijkt men niet op een euro. Wie vragen durft te stellen bij de absurde salarissen, bonusregelingen en ontslagvergoedingen van CEO's wordt verweten de afgunst-cultuur te stimuleren. Kwaliteit heeft nu éénmaal zijn prijs schreeuwt men dan van de daken. Als het om onze gezondheidszorg gaat, ligt dat dus anders. Dan moet het allemaal zo goedkoop mogelijk. Zodat we nog geld overhouden voor een sappige belastingsverlaging. Wel, u koos voor een belastingsverlaging, u krijgt een Roemeen aan uw bed !
Ik ben een moeilijk mens, een negativist en een kankeraar. Het zal u dus niet verwonderen dat ik geen warm gevoel kreeg bij het nieuws over de vermeende recyclage-successen van het Belgische volk. Als 9 op de 10 verpakkingen in ons land gerecycleerd worden dan stel ik mij meteen de vraag: Wat gebeurt er dan met die 10de verpakking ? Als er op het einde van het jaar 10 procent van mijn bankrekening zou verdwijnen, dan zou ik daar niet om kunnen lachen. Ik zou meteen naar mijn bankfiliaal hollen en een gesprek eisen met de directeur. Welk bedrijf kan het zich permitteren jaarlijks 10 procent van zijn kapitaal te verliezen ? Ergens schort er iets in onze boekhouding. Bij elke jaarlijkse inventaris stellen we vast dat 10 procent van onze voorraad zoek is. Bovendien ligt die verloren voorraad anderen behoorlijk in de weg. Hij ontsiert het landschap in de vorm van vuilnisbelten of erger nog hij ligt tergend langzaam te vergaan in de natuur. Ik zie geen reden tot gejubel. Zeker niet als ik lees wat men in België onder recycleren verstaat want blijkbaar valt ook verbranden met warmterecuperatie onder die noemer. Stop die plastiek fles van je in de kachel en je bent al een groene jongen. Mooi is dat. Ik denk dat ik morgen maar eens een recyclagedagje inlas dan ... Voelt u zich nog steeds enigszins opgetogen ? Sta me toe ook dat laatste restje feestvreugde te vergallen. Het werkelijke probleem wordt door al dat gerecycleer namelijk absoluut niet aangepakt. We gaan er immers niet minder verpakkingen door gebruiken. Integendeel, aangezien recycleren tegenwoordig geld opbrengt mag het voor de 'recyclagebedrijven' gerust nog wat meer zijn. Zo blijft het oventje lekker heet en hun broodje is gebakken. Daar gaat ons kapitaal !
tip: Wie zich interesseert voor de problematiek rond energie en afvalstromen kan ik van harte het boek 'Natural Capitalism' aanraden dat men gratis kan downloaden in pdf-vorm op www.natcap.org. Soms is het wat taai omdat de auteurs erop staan hun betoog te staven met vele concrete cijfers, maar lees het en uw kijk op de kwestie zal voor altijd veranderd zijn.
Wagenwijd staat de deur voor hem open. Maar Tony denkt nog niet aan vertrekken. Liever stuurt hij zijn ministers de laan uit. Een 'reshuffle' noemen ze dat in het Verenigd Koninkrijk. Deze keer waren het de Minister van Binnenlandse Zaken, Charles Clarke en Jack Straw, Minister van Buitenlandse Zaken die hij wandelen stuurde. Beide zullen wel mooi op hun pootjes terechtkomen, hoor, wat dat betreft maak ik mij weinig zorgen. Maar het kenmerkt wel de arrogantie van de labour-leider, het idee dat het steeds de anderen zijn die er een zootje van maken omdat ze gewoon niet in staat blijken jouw briljante visie naar de praktijk te vertalen. Een paar frisse gezichten om zijn regering wat op te peppen, hier en daar een oorveeg, een paar degradaties, enkele promoties en we zitten weer goed voor een jaar of twee lijkt Teflon Tony te denken. Tony's voeten hebben al tijden de grond niet meer geraakt. Hij zweeft rond in zijn zelf gesponnen Tonyland, een oord exclusief voorbehouden aan echte staatsmannen, wereldleiders met visie, die beter dan wijzelf weten wat goed voor ons is: Hoe wij onze landen economisch moeten inrichten, hoe wij het kwaad in de wereld kunnen uitroeien, als we Blair niet voortdurend voor de voeten zouden lopen met onze eigen achterhaalde zienswijzen, dan zou het woord hongersnood al lang niet meer voorkomen in de Encyclopedia Britannica. De gewone Brit die de invloed van de zwaartekracht nog niet ontstegen is, ziet ondertussen hoe zijn belastingscenten vergooid worden aan militaire avonturen in Irak en Afghanistan. Meer dan honderd soldaten lieten in Irak al het leven en het einde van de ellende is nog niet in zicht. Als het aan het volk lag kon Tony vandaag nog op zoek naar een nieuw domicilie. Tuurlijk ziet Blair dat weer anders. Labour won verleden jaar nog de parlementsverkiezingen, dus de burger houdt van hem, zo redeneert hij. Ieder nuchter mens echter weet dat Labour verleden jaar won ondanks Blair en niet dankzij. Zou het dan toch waar zijn dat de prime minister een ereplekje in het Guinness Book of Records ambieert ? Zou het er hem enkel om te doen zijn de langst regerende premier van het Verenigd Koninkrijk te worden ? Heeft de man werkelijk een Margaret Thatcher-complex ? Zo ja dan moet hij het volhouden tot 2008. Dat worden twee lange en eenzame jaren.
Ik neem ruimte en tijd in. Een vreselijke verspilling is dat, van ruimte en tijd. Dat terwijl ik daar absoluut niet om gevraagd heb. Met mijn verlangens dienaangaande werd vanaf mijn prilste begin nooit rekening gehouden. Erger nog, als om me uit te dagen plaatste die vervloekte realiteit mij vanaf de conceptie in het lijf van een ander, negen volle maanden lang, als wou de schepping mij onmiddellijk met de neus op de feiten drukken, ja jongen, met jou erbij wordt de wereld alweer een stukje voller. Een boodschap waar ik in de loop van mijn eerste negen maanden steeds meer van doordrongen werd, wist ik veel dat er ook een buitenwereld was. Maar ook buiten de baarmoeder bleek het universum al behoorlijk vol. Met mensen die van hut naar her holden, en beesten die al evenveel bedrijvigheid aan de dag legden, met meubelen, kathedralen, plastic koffielepeltjes, pneumatische klopboren en ander tuig. En van mij werd dus verwacht dat ik daar handig tussendoor zou manoevreren. Als je dat niet doet dan bots je namelijk, wat in het geval van een aanvaring met een plastic koffielepeltje nog best te verteren is maar bij meubels, kathedralen en pneumatische klopboren ligt dat toch even anders. Kortom, ik stond lelijk in de weg, een euvel dat ik aanvankelijk nog probeerde te omzeilen door mezelf voortdurend te verplaatsen vocaal begeleid door een krachtterm als het levenloze slachtoffers van mijn aanwezigheid betrof en een sorry als het om een bezield wezen ging. Aanvankelijk zeg ik, want steeds weer bleek mijn mobiliteit slechts het voorspel op een volgend ruimte-tijd-conflict. 'Panta rhei' zei Heraclitus al, vijfhonderd jaar voor onze jaartelling, waarmee hij bedoelde dat alles voortdurend in beweging is. Gelijk had hij, de oude Griek. Zelfs in de stilste hoekjes komt af en toe een bezem langs. En denk je als vlieg de wereld te observeren, ondersteboven klevend tegen het plafond, dan word je binnen de kortste tijd onaangenaam bejegend door een mepper of de krant van gisteren. Stil in de marge vertoeven, levert op termijn nooit wat op. Botsen doe je sowieso. Al blijf ik voorlopig tientonners vermijden.
Ver voorbij de horizon, ligt een fabelachtig land, waar de dieren spreken kunnen, en de mensen eerlijk zijn, er stroomt champagne door de beken, en eeuwig schijnt de zomerzon, op het marsepeinen strand.
Midden in dat wonderland, glanst een stad van diamant, bewoond door enkel lieve schatten, met een hart van zuiver goud, men legt mekaar er in de watten, je wordt er nooit moe, en ook niet oud, je kan er zelfs geen koutje vatten.
Midden in die fonkelstad, loopt een laan van rood satijn, naar het paleis waar jij moet zijn, de halve wereld droomt ervan, hier woont de ideale man.
Picasso was een schilder. Dat vooraf, om verwarring te voorkomen met dat model van Citroën. Ik zou u niet graag appelen voor citroenen verkopen. Niet dat ik twijfel aan uw culturele bagage. Integendeel, het is mijn diepste overtuiging dat de lezers van dit blogje behoren tot de fine fleur van Vlaandrens artistiek geletterden. Maar zelfs de allergrootste cultuurbarbaren kunnen door een ondoordachte muisklik op deze webpagina verzeild raken. Voor hen dus, zoals ik al zei, Picasso was een schilder, meer nog, hij was een slimme schilder. Niet zo'n tragisch-romantische figuur als Vincent Van Gogh die van ellende waanzinnig werd en zijn hele leven bij zijn broer moest schooien om rond te komen. Picasso slaagde er in rijk te worden voor hij in zijn graf lag. Erg verstandig van hem, want één keer de wormen aan je lijf zitten heb je toch niks meer aan een goedgevulde portemonnee. In 1941 kwam Pablo op het niet bijster originele idee zijn lief op doek te zetten, Dora Maar heette zijn toenmalige minnares. En omdat hij het nodig vond een kat op haar schouder te schilderen doopte hij het werk "Dora Maar au chat". Stoort het u als ik in alle eerlijkheid beken dat ik het een afzichtelijk gedrocht vind. Het is nochtans helemaal niet zo dat alles wat naar abstract neigt mij ogenblikkelijk maagkrampen bezorgt. Of de vrouw in kwestie een draak was, dat laat ik in het midden, haar portret echter laat het ergste vermoeden. Nou ja, "Beauty is in the eye of the beholder" luidt het gezegde en één van die beholders bleek woensdag bereid om er op een veiling van Sotheby's 75 miljoen euro voor neer te tellen. Genoeg om het nieuws te halen al werd wel met een vleugje teleurstelling opgemerkt dat dit bedrag geen record vertegenwoordigt. Die eretitel wordt nog steeds gedragen door dat andere pronkstuk van Picasso, 'Garçon à la pipe', dat meer dan 82 miljoen opbracht. Hoe duurder het schilderij, hoe groter de kunst lijkt de boodschap die door de media wordt uitgedragen. Hoe duurder het schilderij, hoe gekker de tijden zegt deze amateur-filosoof. Toen Van Gogh nog leefde kon hij zijn zonnebloemen aan de straatstenen niet kwijtraken. Blijkbaar wordt kunst beter als je ze laat rijpen. Dat moet ik ook eens proberen met een paar van mijn droedels naast de telefoon hier, mijn erfgenamen kunnen er maar goed mee wezen. Nee, dure schilderijen horen thuis bij het financiële nieuws. Als er al zendtijd moet aan opgeofferd worden dan haalt men er als expert best Paul Dhoore bij. Die weet alles van handel. Want met kunst heeft kunsthandel bitter weinig te maken, nauwelijks meer dan met het verhandelen van mest.
