Wagenwijd staat de deur voor hem open. Maar Tony denkt nog niet aan vertrekken. Liever stuurt hij zijn ministers de laan uit. Een 'reshuffle' noemen ze dat in het Verenigd Koninkrijk. Deze keer waren het de Minister van Binnenlandse Zaken, Charles Clarke en Jack Straw, Minister van Buitenlandse Zaken die hij wandelen stuurde. Beide zullen wel mooi op hun pootjes terechtkomen, hoor, wat dat betreft maak ik mij weinig zorgen. Maar het kenmerkt wel de arrogantie van de labour-leider, het idee dat het steeds de anderen zijn die er een zootje van maken omdat ze gewoon niet in staat blijken jouw briljante visie naar de praktijk te vertalen. Een paar frisse gezichten om zijn regering wat op te peppen, hier en daar een oorveeg, een paar degradaties, enkele promoties en we zitten weer goed voor een jaar of twee lijkt Teflon Tony te denken. Tony's voeten hebben al tijden de grond niet meer geraakt. Hij zweeft rond in zijn zelf gesponnen Tonyland, een oord exclusief voorbehouden aan echte staatsmannen, wereldleiders met visie, die beter dan wijzelf weten wat goed voor ons is: Hoe wij onze landen economisch moeten inrichten, hoe wij het kwaad in de wereld kunnen uitroeien, als we Blair niet voortdurend voor de voeten zouden lopen met onze eigen achterhaalde zienswijzen, dan zou het woord hongersnood al lang niet meer voorkomen in de Encyclopedia Britannica. De gewone Brit die de invloed van de zwaartekracht nog niet ontstegen is, ziet ondertussen hoe zijn belastingscenten vergooid worden aan militaire avonturen in Irak en Afghanistan. Meer dan honderd soldaten lieten in Irak al het leven en het einde van de ellende is nog niet in zicht. Als het aan het volk lag kon Tony vandaag nog op zoek naar een nieuw domicilie. Tuurlijk ziet Blair dat weer anders. Labour won verleden jaar nog de parlementsverkiezingen, dus de burger houdt van hem, zo redeneert hij. Ieder nuchter mens echter weet dat Labour verleden jaar won ondanks Blair en niet dankzij. Zou het dan toch waar zijn dat de prime minister een ereplekje in het Guinness Book of Records ambieert ? Zou het er hem enkel om te doen zijn de langst regerende premier van het Verenigd Koninkrijk te worden ? Heeft de man werkelijk een Margaret Thatcher-complex ? Zo ja dan moet hij het volhouden tot 2008. Dat worden twee lange en eenzame jaren.
Ik neem ruimte en tijd in. Een vreselijke verspilling is dat, van ruimte en tijd. Dat terwijl ik daar absoluut niet om gevraagd heb. Met mijn verlangens dienaangaande werd vanaf mijn prilste begin nooit rekening gehouden. Erger nog, als om me uit te dagen plaatste die vervloekte realiteit mij vanaf de conceptie in het lijf van een ander, negen volle maanden lang, als wou de schepping mij onmiddellijk met de neus op de feiten drukken, ja jongen, met jou erbij wordt de wereld alweer een stukje voller. Een boodschap waar ik in de loop van mijn eerste negen maanden steeds meer van doordrongen werd, wist ik veel dat er ook een buitenwereld was. Maar ook buiten de baarmoeder bleek het universum al behoorlijk vol. Met mensen die van hut naar her holden, en beesten die al evenveel bedrijvigheid aan de dag legden, met meubelen, kathedralen, plastic koffielepeltjes, pneumatische klopboren en ander tuig. En van mij werd dus verwacht dat ik daar handig tussendoor zou manoevreren. Als je dat niet doet dan bots je namelijk, wat in het geval van een aanvaring met een plastic koffielepeltje nog best te verteren is maar bij meubels, kathedralen en pneumatische klopboren ligt dat toch even anders. Kortom, ik stond lelijk in de weg, een euvel dat ik aanvankelijk nog probeerde te omzeilen door mezelf voortdurend te verplaatsen vocaal begeleid door een krachtterm als het levenloze slachtoffers van mijn aanwezigheid betrof en een sorry als het om een bezield wezen ging. Aanvankelijk zeg ik, want steeds weer bleek mijn mobiliteit slechts het voorspel op een volgend ruimte-tijd-conflict. 'Panta rhei' zei Heraclitus al, vijfhonderd jaar voor onze jaartelling, waarmee hij bedoelde dat alles voortdurend in beweging is. Gelijk had hij, de oude Griek. Zelfs in de stilste hoekjes komt af en toe een bezem langs. En denk je als vlieg de wereld te observeren, ondersteboven klevend tegen het plafond, dan word je binnen de kortste tijd onaangenaam bejegend door een mepper of de krant van gisteren. Stil in de marge vertoeven, levert op termijn nooit wat op. Botsen doe je sowieso. Al blijf ik voorlopig tientonners vermijden.
Ver voorbij de horizon, ligt een fabelachtig land, waar de dieren spreken kunnen, en de mensen eerlijk zijn, er stroomt champagne door de beken, en eeuwig schijnt de zomerzon, op het marsepeinen strand.
Midden in dat wonderland, glanst een stad van diamant, bewoond door enkel lieve schatten, met een hart van zuiver goud, men legt mekaar er in de watten, je wordt er nooit moe, en ook niet oud, je kan er zelfs geen koutje vatten.
Midden in die fonkelstad, loopt een laan van rood satijn, naar het paleis waar jij moet zijn, de halve wereld droomt ervan, hier woont de ideale man.
Picasso was een schilder. Dat vooraf, om verwarring te voorkomen met dat model van Citroën. Ik zou u niet graag appelen voor citroenen verkopen. Niet dat ik twijfel aan uw culturele bagage. Integendeel, het is mijn diepste overtuiging dat de lezers van dit blogje behoren tot de fine fleur van Vlaandrens artistiek geletterden. Maar zelfs de allergrootste cultuurbarbaren kunnen door een ondoordachte muisklik op deze webpagina verzeild raken. Voor hen dus, zoals ik al zei, Picasso was een schilder, meer nog, hij was een slimme schilder. Niet zo'n tragisch-romantische figuur als Vincent Van Gogh die van ellende waanzinnig werd en zijn hele leven bij zijn broer moest schooien om rond te komen. Picasso slaagde er in rijk te worden voor hij in zijn graf lag. Erg verstandig van hem, want één keer de wormen aan je lijf zitten heb je toch niks meer aan een goedgevulde portemonnee. In 1941 kwam Pablo op het niet bijster originele idee zijn lief op doek te zetten, Dora Maar heette zijn toenmalige minnares. En omdat hij het nodig vond een kat op haar schouder te schilderen doopte hij het werk "Dora Maar au chat". Stoort het u als ik in alle eerlijkheid beken dat ik het een afzichtelijk gedrocht vind. Het is nochtans helemaal niet zo dat alles wat naar abstract neigt mij ogenblikkelijk maagkrampen bezorgt. Of de vrouw in kwestie een draak was, dat laat ik in het midden, haar portret echter laat het ergste vermoeden. Nou ja, "Beauty is in the eye of the beholder" luidt het gezegde en één van die beholders bleek woensdag bereid om er op een veiling van Sotheby's 75 miljoen euro voor neer te tellen. Genoeg om het nieuws te halen al werd wel met een vleugje teleurstelling opgemerkt dat dit bedrag geen record vertegenwoordigt. Die eretitel wordt nog steeds gedragen door dat andere pronkstuk van Picasso, 'Garçon à la pipe', dat meer dan 82 miljoen opbracht. Hoe duurder het schilderij, hoe groter de kunst lijkt de boodschap die door de media wordt uitgedragen. Hoe duurder het schilderij, hoe gekker de tijden zegt deze amateur-filosoof. Toen Van Gogh nog leefde kon hij zijn zonnebloemen aan de straatstenen niet kwijtraken. Blijkbaar wordt kunst beter als je ze laat rijpen. Dat moet ik ook eens proberen met een paar van mijn droedels naast de telefoon hier, mijn erfgenamen kunnen er maar goed mee wezen. Nee, dure schilderijen horen thuis bij het financiële nieuws. Als er al zendtijd moet aan opgeofferd worden dan haalt men er als expert best Paul Dhoore bij. Die weet alles van handel. Want met kunst heeft kunsthandel bitter weinig te maken, nauwelijks meer dan met het verhandelen van mest.
Hersenkronkels, zenuwslierten, spinrag, een grauwe schim doorklieft mijn Es, verslindt gedachten, sloopt mijn dromen, graaft met misantroop genoegen, diepe liefdeloze grachten, mijn herinneringen stromen, nu verdund, dan ingedikt, als giftig afval, ingeblikt in lek geslagen vaten, de kosmos in. Moet ik de wereld haten, of mee theater spelen, naarstig op de lessen zwoegen, en zo mezelf ter dood vervelen ? Haast je !
Zuid-Amerika is volop in beweging. En de moves die het continent maakt lijken wel echo's van lang vervlogen tijden. In Brazillië voert de Linkse president Lula een politiek van landherverdeling, in Venezuela fulmineert president Chavez tegen de kapitalistisch-imperialistische Verenigde Staten en gisteren ging Bolivia door op de ingezette trend met de nationalisering van de olie- en gasindustrie. Bolivia is na Venezuela de belangrijkste olieproducent van Zuid-Amerika. Dat de prijs van een vat ruwe olie in New York vandaag even boven de 74 dollar hikte hoeft u dus niet te verbazen. Nationaliseren in een globaliserende vrije markt, gestoeld op privé-bezit en grensoverschrijdende investeringen, het is niet echt wat je zou verwachten. Blijkbaar heeft de Boliviaanse president Evo Morales niet zo'n hoge pet op van de vrije markt. Bovenbuur Uncle Sam daarentegen is verkikkerd op dat spelletje, logisch, ze zijn er bijzonder bedreven in. Morales heeft wat van een mager jongetje dat met een pingpongbatje in de hand een rugbyveld komt opgelopen. Onverstandig is dat, uiterst onverstandig. Je loopt het risico hard getackled te worden. In 1953 probeerde eerste minister Mosadeq van Iran hetzelfde truukje al eens uit te voeren. Een staatsgreep en een kwarteeuw dictatuur door de Shah was het gevolg. Saddam nationaliseerde de olieindustrie in Irak. We weten allemaal hoe dat verhaal afgelopen is. Ook in Bolivia heeft het geschiedenis-onderwijs blijkbaar geen al te hoge prioriteit ... Of is de staatsleider van dat land gewoon hardleers ? Vanuit deze stoel hier is dat moeilijk in te schatten. Beseft die man nu werkelijk niet dat nationaliseren nooit kan lukken, ik corrigeer, nooit mag lukken. Immers, stel je voor dat een staat beter in staat zou blijken om zijn bodemrijkdommen ten gelde te maken tot nut van zijn bevolking dan de vrije markt, dan zouden ook andere nu nog vrolijk vrijmarkende landen zich daaraan kunnen spiegelen. En wat valt er dan nog te rapen voor BigOil en co ? Dat ruikt verdacht veel naar terrorisme ... Gelukkig heeft Evo Morales nog wat tijd om zich te bezinnen. Want met Irak en Iran in vuur en vlam ziet het Amerikaanse leger voorlopig geen gaatje in zijn agenda om Bolivia te blussen.
Vrolijke vrienden, dat waren wij. Onnozele kinderen, die je kon paaien met een kampvuur en een gitaar. We moesten het stellen zonder Nintendo, internet en gsm. Een mens vraagt zich af hoe wij het overleefd hebben. Bovendien hadden wij geen greintje cool in ons lijf. Het ene kind had wratten, het andere scheve tanden, we droegen kleren waarmee geen enkele hedendaagse snotneus zich nog op straat zou durven vertonen en we wisten van niks. Zo was de jeugd van de jaren zeventig. Gelukkig wisten we niet beter, we speelden er maar wat op los en werden van zelf wijzer. De buurt was ons pretpark, dat kostte niks en ze was het hele jaar open. Enkel op woensdagnamiddag was er jeugdtelevisie, althans zo herinner ik mij dat. Met Nonkel Bob en de legendarische Vlaamse jeugdfeuilletons: 'Kapitein Zeppos',' Johan en de Alverman' en wat later 'De kat'. Als je die producties vandaag terugziet lijken ze misschien traag en niet altijd even naturel geacteerd. Toch denk ik dat wij in onze jonge jaren beter bediend werden door onze staatszender dan de jonge mensen nu. Niet vanwege een gebrek aan jeugdprogramma's, dat moet gezegd. Overspoeld worden onze jongeren, elke dag van de week. Maar, mijn hemel, met wat voor troep. Een kindersoap, een flinterdun praatprogramma en vooral heel veel buitenlandse troep. Amerikaanse brol voorop. Wie veel wil voor weinig geld wordt goedkoop bedrogen ... Televisie maken begint steeds meer te lijken op een oefening in het vullen van zenduren. Vreemd, want hoor je niet vaak dat wij allen en niet in het minst jong Vlaanderen veel te veel uurtjes doorbrengt voor de kijkbuis en veel te weinig ravottend in tuin of buurt. Men zou er beter aan doen het aantal Ketneturen te halveren. Dan zou men per uur twee keer zoveel geld beschikbaar hebben. Om zelf goede jeugdprogramma's te maken. Avontuurlijke feuilletons waarin kinderen hun fantasie kwijt kunnen. In plaats van die soaps over dans en popmuziek die het met je smoel op televisie komen propageren als het hoogst bereikbare doel in het leven. Mijn jeugdidool was 'De kat'. Een beest dat buiten zat en zelden stil. Net wat kinderen nodig hebben. Zodra de eindgeneriek van het feuilleton was afgelopen stormden wij de tuin al in. Om 'de kat' te spelen. Klink ik nu nostalgisch ? Dat kan, ik heb er stilaan de leeftijd voor. Maar zo was het wel. Al zal je me op mijn woord moeten geloven. Want fotoshoots waren aan ons niet besteed.
Het huis muisstil, de lichten uit, het aanrecht haastig volgestouwd, met torens bruingerande kopjes, en plasjes lauwe rode wijn, in vingervette tulpglazen, op stapels porseleinen borden, met kruimels kriekentaart en cake.
De geur van net gedoofde kaarsen, een wijnvlek in het tafelkleed, en achter de pianokruk, de zoete prijs van feestjolijt, een platgetreden boterkoekje, in het kamerbreed tapijt.
' t was feest, tot in de late uren, vol zotte kuren, zonder zorgen, de kater stel ik uit tot morgen.
Als u in de toekomst om een hart of een nier verlegen zit, dan zal het Belgisch leger voor u klaar staan. Dat heeft André Flahaut zo beslist. Niet dat onze jongens de vijand met de bajonet te lijf zullen gaan, om er op bestelling organen uit te rukken, natuurlijk, daarvoor zijn ze te welopgevoed, maar ze zullen wel uitrukken met hun helikopters om in dringende gevallen het transport van transplantatieorganen te verzorgen. Dat lijkt een goede zaak maar het is niet naar de zin van de firma Noordzee Helikopters Vlaanderen (NHV). Deze klaagt over oneerlijke concurrentie en vraagt via een kortgeding een dwangsom van 2500 euro per transplantatievlucht. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik het las. Nou heeft André eens een goed idee en dan gebeurt dit. Blijkbaar gruwt de Oostendse helikopterverhuurder uit Oostende bij de gedachte dat ons leger zich nuttig maakt in vredestijd. Geld verdienen is onze business, schijnen ze daar bij NHV te denken, het leger is er enkel om geld te kosten, met andere woorden, om er geld aan te verdienen, veel geld. En dat het bedrijfsleven een vette kluif heeft aan ons leger dat weten we vooral door de omkoopverhalen die rond zowat elke legeraankoop de ronde doen, van de obussen-affaire tot het Agusta-schandaal. Laat het nou net die Agusta's zijn die Flahaut voor het heil van zijn landgenoten wil inzetten. Eigenlijk snijdt het mes aan twee kanten. De zieke burger wordt weer op de been geholpen en onze helikopterpiloten verzamelen extra vlieguren wat hen in tijden van conflict zeker niet zal schaden. Waar staat trouwens geschreven dat ons leger de onderdanen van het koninkrijk massaal en gewapenderhand dient te verdedigen ? Eén per één en met chirurgische precisie kan bij mij op minstens zoveel sympathie rekenen. Dat de gezondheidszorg er bovendien 2000 euro per vlieguur mee bespaart lijkt me een welgekomen extraatje. Het is de plicht van onze overheid om onze belastingscenten efficiënt te besteden, het sponsoren van heli-firma's past, helaas voor NHV, totaal niet in dit plaatje. Zelfs al gaan ze over lijken.
Soms zijn 26 letters niet genoeg, volstaan ze niet om de zinnen te bouwen die in je hart geschreven staan. Wat ovenwarm bedoeld was komt dan als koude hap naar buiten, flets, smaakloos en ongeïnspireerd. Je hebt ze, van die dagen, dat je innerlijke tolk even het noorden kwijt is. Dat je magnetisme zo van slag raakt dat aantrekking klinkt als afstoting en verlangen als ga-weg. Het overkomt ons allemaal. Dat het gevoel zijn weg niet vindt tussen onderwerp, persoonsvorm en gezegde en het lijdend voorwerp zijn leed niet onder woorden weet te brengen. Roep dan niet, maar fluister. Laat je woorden verwaaien in de wind, laat ze kabbelen als een bergriviertje, vederlicht maar vol belofte. Sluit je ogen en luister naar de echo's van betere dagen. Een dag duurt nooit langer dan 24 uren. En staar je niet blind op q's x'en en upsilons, treur niet om het puntje op de i, brood voedt ook zonder de krenten ... Wat denk je ?
Nu de rokers een groot deel van hun biotoop hebben moeten prijsgeven en men ze steeds vaker dolend door de straten aantreft met in hun ogen, de hulpeloze blik van opgejaagd wild , acht de gemeente Mortsel de tijd rijp om het paffende volkje ook daar op de huid te zitten. Ze riskeren er een boete van 25 euro voor elke peuk die ze aan de straatstenen toevertrouwen. Ja, het zijn harde tijden voor de homo fumans. Nog niet zo lang geleden getuigde het al van wellevendheid als je je peuken niet smeulend achterliet. Een roker met verantwoordelijkheidsgevoel praktizeerde plichtsbewust de éénbenige twist. Tegenwoordig kan hetzelfde ritueel je je goede naam kosten. Twintig ambtenaren zet Mortsel in voor de handhaving van haar viespeukenverbod. Voortaan dienen onze dampende medemensen hun uitwerpselen op zak te houden. Schrik dus niet als u als Mortselaar tijdens een ommetje met uw paffende partner door een agent wordt aangesproken die u vraagt of u wel in het bezit bent van een asbak. Net zoals hondenbezitters wanneer zij de hond uitlaten verondersteld worden een plastieken zak bij de hand te hebben, dient ook het baasje van de roker voor zijn trouwste vriend een uitwerpselenrecipient te voorzien. En denk maar niet dat jij erin zal slagen de arm der wet te slim af te zijn door je heel onopvallend van je peuk te ontdoen. Mortsel heeft vast een forensisch team paraat dat de bewijsstukken op lipadrukken zal onderzoeken. Al eens geprobeerd om te roken met een handschoen rond je mond ? Ik vraag me wel af hoe ze in Mortsel de netelige kwestie van de sigarettenas zullen aanpakken. Want het in open lucht roken gaat in regel gepaard met een vrijwel constante afscheiding van dat goedje. Ben ik strafbaar als ik een ongeschonden sigaret op straat verlies en ga ik vrijuit als ik diezelfde stinkstok in het openbaar verbrand ? Dat lijkt mij absurd. Anderzijds, indien elke asdumping illegaal wordt verklaard, wat dan te denken van het verstrooien van de as van onze gecremeerde dierbare overledenen . . .
Waarom toch al dat geschaam, beste Poolse vrienden ? De moord op Joe Van Holsbeeck werd bij mijn weten toch niet beraamd door het Poolse volk. Het Poolse volk zat daar voor niets tussen. Tuurlijk, er waren die twee onverlaten die een Pools paspoort op zak hebben en zonder wie Joe vandaag nog onder ons zou zijn. Maar verder zie ik niets specifieks Pools aan de hele affaire. Mensen worden wel vaker om banale redenen van het leven beroofd. Dat de daders in dit geval Polen waren doet verder niet ter zake. Als ik me zou moeten schamen telkens één van mijn landgenoten zich in het buitenland misdraagt, dan liep ik iedere dag van mijn leven met een rode kop rond. Collectief schaamtegevoel past enkel bij collectief falen. In alle andere gevallen is het slechts een verspilling van rouge. Al schamen de Polen zich tot ze een ons wegen, op geen enkele wijze kunnen zij voorkomen dat ook in de toekomst individuele burgers uit hun vaderland zich zullen te buiten gaan aan moord en doodslag. Zolang mensen een vrije wil wordt gegund, zal er altijd misdaad bestaan. Controle tot op het niveau van de individuele geest staat gelijk met een politiestaat en daar zit ik, hopelijk samen met u, absoluut niet op te wachten. Dat vele Duitsers zich schamen om hun Nationaal-Socialistisch verleden daarentegen, dat lijkt me dan weer wel zinvol. Onterecht, maar wel zinvol. Onterecht omdat de meesten van hen geboren zijn na de oorlog en dus überhaubt geen schuld hebben aan de Nazi-wandaden en zinvol omdat het hen bewust maakt van de broosheid van de democratie. En daar hebben ze met hun 83 miljoen wel wat aan te zeggen. Want voor het stichten van een vierde rijk heb je meer nodig dan een handvol Hitlernostalgici. Leg af dus, dat boetekleed, Poolse vrienden, want het dient tot niets. Schamen doe je het best voor je eigen stommiteiten, niet voor die van een ander. Net zoals ik mij geen moment schaamde voor mijn Belg zijn, toen Marc Dutroux het wereldnieuws haalde met zijn walgelijke perversiteiten. In de kelder hier beneden mag men gerust komen zoeken, men zal er niks onkies in vinden, behalve dan een enorme hoop rommel, waarvoor ik dan weer, volledig terecht, een heel klein beetje verlegen ben.
Ik weet niet hoe het er bij u thuis aan toe gaat. Ik hoop alleszins een stuk rustiger dan bij de familie Bomans. Het moet je maar overkomen. Het immobiliën-project dat je fortuin moest maken draait uit op een faillissement, je zit tot over je oren in de schulden en dan duikt er plots een Frank Bomans-kloon op met boevenmanieren en een spraakgebrek. Een onderwereldfiguur die er niet voor terugdeinst om zijn 'tegenstrebers mit seinem Waffen kalt zu stellen'. Dat alles met het triestige smoelwerk van de loodgieter waar niemand op zit te wachten. Gevolg: Frank Bomans op de vlucht voor het gerecht en Simonneke die het Vlaamse zeeppubliek nog maar eens trakteert op een staaltje van haar betere bleitwerk. Kortom, ellende troef. Net wat ik denk over het huidige niveau van de soap in zijn geheel. Vrijdag viert 'Thuis' zijn 2000ste aflevering en het is er aan te merken. De inspiratie is op, het bordje leeg. Wat ooit begon als een verhaal over de doodgewone dingen van het leven is verworden tot een ongeloofwaardige hutsepot van intrige, verraad, moord en prostitutie. Met de introductie van een dubbelganger zinkt 'Thuis' naar een voorlopig dieptepunt. Voorlopig, want eens de scriptschrijvers naar de bekende truken van de foor grijpen ligt de weg naar de hel wagenwijd open. Als ze verlegen zitten om derderangs verhaallijnen kunnen ze overigens gerust bij mij terecht. Wat dacht u bijvoorbeeld van een Cois die van vandaag op morgen over een multipele persoonlijkheid blijkt te beschikken. Het ene moment zie je de lamme goedzak nog badkamers placeren, het volgende ogenblik verandert hij in een meedogenloze psychopaat compleet met ijspriem en kettingzaag. Om duimen en vingers bij af te likken. En het kan nog gekker. Frank sukkelt per toeval in de teletijdsmachine van professor Barabas en wordt teruggeflitst naar het stenen tijdperk, alwaar hij gekleed in enkel een lendendoek de lokale oersimonnekes het leven vergalt met zijn al te ijverige knuppel. Op zo'n gegeven kan je makkelijk een half seizoen verder borduren. Ergens tussen kerst en nieuw laat je hem dan wakker worden. Want het was allemaal slechts een boze droom. Tweeduizend afleveringen, het is mooi geweest en ik gun hen hun champagne. Maar daarna meteen de chrysanten en een kruis erover, als het kan !
Houd je stevig aan me vast, mijn lieve blonde amazone, aan mijn manen, aan mijn oren, kies wat jou het beste past, maar houd je stevig aan me vast.
Je geeft je oompje flink de sporen, mijn stoere blonde amazone, je schimmel schiet meteen naar voren, dus houd je stevig aan me vast, pluk desnoods de stoppelbaard, van jouw dravend voetbalpaard.
Houd je stevig aan me vast, mijn lieve blonde amazone, aan mijn manen, aan mijn oren, kies wat jou het beste past, maar houd je stevig aan me vast.
Hier loopt een knol zijn rug te kraken, en onderwijl wat goals te maken, jij voelt je veilig op mijn rug, ju ju paardje vlug, vlug, vlug ... balloperend door de wei, met een steek in elke zij.
Houd je stevig aan me vast, mijn lieve blonde amazone, aan mijn manen, aan mijn oren, kies wat jou het beste past, maar houd je stevig aan me vast.
Mijn jockey poogt me op te jutten, ik speur de hele tijd naar putten, steeds beducht voor kindertranen, leid ik de ren in goede banen.
Houd je stevig aan me vast, mijn lieve blonde amazone, aan mijn manen, aan mijn oren, kies wat jou het beste past, maar houd je stevig aan me vast.
Als 't kon zou ik je immer dragen, om jou voor vallen te behoeden, dus laat het paard soms in de stallen, er is geen bloeien zonder bloeden.
Houd je stevig aan me vast, mijn lieve blonde amazone, aan mijn manen, aan mijn oren, kies wat jou het beste past, maar houd je stevig aan me vast.
Osama heeft nog eens gesproken. Over kruisvaarders en zo, u weet wel, het traditionele recept. De man houdt niet van afwisseling. Hij is dus nog steeds boos. Op de Westerse regeringen en de bevolkingen die zij geacht worden te dienen. Arme Bin Laden. Hoe zou hij het stellen, in zijn slecht verluchte grot ergens in het grensgebied tussen Afghanistan en Pakistan. Leven in een grot, dat is toch meer iets voor tienerjongens, de inrichting van hun slaapkamers is er volledig op geënt, maar voor een man die weldra Abraham zal zien lijkt het avontuurlijke spelonkenleven me toch minder geschikt, zeker als je als rijkeluizenkind op de wereld bent gezet en 'de Prins' als bijnaam draagt. Dat kikkers in prinsen kunnen veranderen als ze gekust worden door een prinsesje, dat leerde ik als kind al van de gebroeders Grimm, maar van prins tot pad dat noem ik pas echt straffe kost. Zoals zovele padden kan Osama het niet laten zo af en toe eens te kwaken, vandaar de audioboodschappen die om de zoveel maanden opduiken bij Al Jazeera, een nieuwszender met uitstekende contacten in amfibieënmiddens. Deze van vandaag klonk als volgt: Kwaak, kwaak, kwak, kwak, kwaaak ..., (ingekort door de redactie) .... kwaak, kwak , kwak kwaaaaak, kwek. Volgens experten van de CIA zou de 'kwek' op het einde een gevolg zijn van een verwonding aan de blaaskaken die hij opliep door een raketaanval van de Amerikanen een maand of twee geleden. Volgens mij heeft hij gewoon last van de vochtigheid, ik ken dat, het hoeft maar een paar dagen flink te regenen en het slaat al op mijn stembanden. En hoe ouder je wordt, hoe slechter je daar tegen kunt. Veel warme dranken drinken, Osama, en je stem sparen. Wordt het trouwens niet eens tijd om aan je pensioen te denken ? Het hoogtepunt van je carriëre ligt al enkele jaren achter je en als je dacht je oude glorie te doen herleven via het op audiocassette uitbrengen van remixes van je grootste hits, nou, dan ben je blijven hangen in de seventies, kerel. Video killed the radiostar ! Wie vandaag de dag niet in beeld komt, bestaat éénvoudigweg niet. Zie de feiten onder ogen, Osama, de generatiewissel is een feit. En die nieuwe topterroristen, die hebben wel verstand van MTV Getuige de videoclips van Zarqawi !
Nog een uurtje of vijf, schat ik, zal het me kosten. Dan heb ik mijn 25 procent extra 'putting accuracy' te pakken. Ik schrijf het in het Engels want een juiste vertaling heb ik, bij gebrek aan een Nederlandse 'manual' , niet voorhanden, maar kort gezegd komt het er op neer dat ik, eens ik mijn volgende 5000 dollar bijeengesprokkeld heb, niet langer met de handen van een Korsakov patiënt tegen het balletje zal tikken. Negen euro negentig cent heeft het gekost, dit golfspel van mijn neefje, de prijs staat in zijn geheugen gegrift want elke cent kwam uit zijn eigen spaarpot. Voor een jongen van acht is dat een investering en toch zit ik en niet hij al heel de avond op zijn spelconsole te tokkelen. Hij was nog zo vriendelijk mij ook de lader te bezorgen zodat zelfs een uitgeputte batterij mij geen excuus meer kan bezorgen. Golfen zal ik, tot ik er bij neerval. Dat leek hem de meest praktische manier om aan voldoende speldollars te komen om zijn virtuele personage van uitzonderlijk golftalent te voorzien en de nu nog ontoegankelijke levels van zijn game te ontgrendelen. Zelf heeft hij daar namelijk geen tijd voor. Als hij niet moet zwemmen, dan moet hij wel schaatsen, eten, aanwezig zijn op verjaardagspartijtjes of slapen om van dat eeuwige broekverslijten op de schoolbanken nog niet te spreken. Daarom had hij er aan gedacht om het éénvoudige repetitieve golfwerk aan zijn nonkel uit te besteden. "Jij kan toch makkelijk een uurtje of vijf spelen, als ik naar school ben", stelde hij mij deze namiddag broodnuchter voor. En ik was zo stapel op zijn aanbod in te gaan. Er zouden vast wel enige truukjes te vinden zijn op het internet, dacht ik, achterpoortjes waardoor ik me in een mum van tijd rijk zou kunnen 'putten'. Dat zou mij dan morgen een scheepslading aan coole-nonkel-credits opleveren als hij zich zou komen informeren over mijn vorderingen op golfgebied.
"Hoever ben je al geraakt, nonkel ?" "Al geraakt ? Heeft er iemand geschoten ? " "Neeeeeeeee, ik bedoel met mijn Tiger Woods PGA Tour 2005" "Tiger Woods ......(diepe frons, à la waar-heeft-die-jongen-het-over ) .... ah , dat bedoelde je, o, daar was ik gisteravond al klaar mee ....
Maar het internet bracht geen soelaas. En nu zit ik met de gebakken peren, en kleine oogjes morgenvroeg ...
Laat me stromen, troebel, traag en onvolkomen, door je zilte delta, vloeien naar jouw zee. Schenk me je zoute tranen, voer me mee, verdraag me. Kneed me tot je golven, oceaan me. Ik ben een som van droge druppels, die jij tot water binden zal.
Witlof, Manneke Pis en pralines. Als dat het beeld is dat ons land in het buitenland oproept, dan kan ik daar beslist mee leven. Ik geef toe, het is niet bepaald een spectaculair imago, mensen barsten niet meteen uit in tranen of applaus bij het horen van de naam Belgium, maar het draagt iets goedaardigs in zich. België, geportretteerd als een plek waar het goed leven is. Met mensen die houden van lekker tafelen en zoetigheid toe. België, een land van kleine brandjes die speels worden geblust door plasgrage ukkies. Voor zo'n vaderland teken ik. Laat België maar dat onschuldige landje wezen, zonder wolkenkrabbers, zonder macht en zonder grote ambities. Daar hoef ik me in elk geval niet voor te schamen. Wat ik wel doe voor onze Minimi, het paradepaardje van FN. Minimi, wat een bedrieglijk lieflijke naam voor een moordtuig eerste categorie, een machinegeweer dat kogels kan afvuren aan een tempo van 1000 kogels per minuut, kogels die de loop verlaten met een snelheid van 1000 meter per seconde. Duizenden van deze schiettuigen hebben wij geleverd aan Nepal. Ter verdediging van de prille Nepalese democratie. Zo werd het alleszins verkocht aan de brave burger. De wapens moesten dienen om het land te verdedigen tegen het communisme. Die argumentatie is ondertussen wel enigszins achterhaald. Vorig jaar schoof Koning Gyanendra de democratie aan de kant, legde de vrije pers aan banden en sindsdien regeert hij als een abolutistische monarch over zijn land. Maar de minimi's, die heeft hij nog steeds ter zijner beschikking. Je kan je wel indenken wat voor een slachting je daarmee kan aanrichten onder weerloze demonstrerende burgers. En dit alles voor het profijt van FN. Ja, ik weet het. Als zij geen wapens leveren, dan doet een ander het wel, de concurrentie is (ook) moordend. Maar dan zou ik tenminste niet het schaamrood op de wangen krijgen als het journaal beelden vertoont van de onlusten in de straten van Kathmandu. Als Vlaming zou ik er mij natuurlijk makkelijk van af kunnen maken met een simpel, het zijn mijn zaken niet, wapenvergunningen zijn voortaan een gewestelijke bevoegdheid. De kwalijke geur van de wapenindustrie blijft echter niet hangen bij de taalgrens. Net zoals de Vlaamse kust terug Belgische kust werd omdat de buitenlandse toerist niet wist waar men het over had, zal het buitenland ook geen onderscheid maken tussen Wallonië en Vlaanderen als een volgend wapenschandaal zich weer aandient. Ik zou het daarom enorm waarderen mocht het Waalse gewest zich wat meer inspanningen getroosten om het specifiek Waals karakter van FN te beklemtonen. Persoonlijk dacht ik aan een klein koperen plaatje op de grafzerk van elke door Waalse wapens gesneuvelde medemens met daarop in sierlijke letters : Made bij FN, jewel of Wallonia.
Ligt Pasen al op uw lever ? Die van mij heeft nog niet geklaagd maar er wordt hard aan gewerkt. Sinds maandag vul ik mijn dagelijkse kostje aan met voedingssupplementen als marsepein en chocolade eieren. Ik maak mezelf wijs dat ik langzaam aan het afbouwen ben omdat een cold turkey mij te veel ontwenningsverschijnselen zou bezorgen. Ik vrees echter dat in mijn versie van 'langzaam afbouwen' de klemtoon wel erg nadrukkelijk op het 'langzaam' ligt en veel minder op het 'afbouwen'. Gelukkig ben ik de trotse bezitter, en ik houd hout vast terwijl ik dit typ, van een ijzersterke lever. Bovendien vertrouw ik op mijn ingebouwde veiligheidsmechanismen, de mijnkanaries van de avontuurlijke paaseierenvreter. Ze komen in drie tinten. Geel, oranje en rood. Code geel. Op een morgen stap ik de badkamer binnen en merk dat mijn gezicht veranderd is in een vulkaanlandschap, een samenscholing van puisten in alle stadia van ontwikkeling. Code oranje. Mijn maag protesteert, gaat in staking en stuurt zijn inhoud linea recta weer naar boven. Code rood, de geslepen chantage. Mijn gestel speelt het hard. "Als jij per se jezelf wil blijven volproppen met chocolade-troep, ga dan gerust je gang kereltje, maar ik garandeer je, het komt er nooit meer uit !". Verdere strafmaatregelen heeft mijn lijf tot nu toe nog niet tegen mijn zwakke ik moeten uitvaardigen. Hopelijk blijf ik ook dit jaar gespaard van erger. Zeker is dat nog niet. Pasen werkt als een bom met een vertraagde ontsteking. En de incubatietijd van het Chocoladitis-virus is nog niet geheel verstreken. Het paasei, soms denk ik dat het een Rooms complot is. Een biologisch wapen dat het Vaticaan inzet om ketters als deze hier te straffen voor hun gulzigheid en het perfecte middel om op de dag des oordeels moeiteloos de schapen van de bokken te kunnen scheiden. Het 'schild en vriend' van de ultieme afrekening. Klokken om de bokken te lokken. Als ze dat laatste oordeel oordeelkundig plannen, enkele dagen na Pasen, dan hoeven ze er enkel de puistenkoppen, de brakers en de van krampen kreperende 'constipanten' uit te pikken en deze op de TGV richting hel te zetten !
Het gaat slecht met de Witte van Hoegaarden. Sinds Inbev besliste het witbier naar Jupille over te hevelen wordt het gerstenat door steeds minder dorstigen gesmaakt. Zijn imago van streekbier is de Witte voorgoed kwijt. Hoegaarden zal het in de toekomst moeten hebben van niets vermoedende Hollandse toeristen op zoek naar wat couleur locale. Terwijl de consument duidelijk verlangt naar producten met een uitgesproken eigen ziel ziet Inbev haar assortiment aan bieren klaarblijkelijk als één grote pot (gerste)nat. De kloof tussen toog en bierfabriek blijft groeien. Het geweeklaag van de tooghangers bleef echter niet onopgemerkt. Als het volk mort dan schieten onze politici wakker, sommigen schieten zelfs door. Fientje Moerman bijvoorbeeld, met haar toch wel erg ruime interpretatie van het begrip streekproduct. Fientje blijkt zo van het Vlaamse karakter van Ford Genk doordrongen dat ze het nodig vindt om flink wat gemeenschapsgeld uit te trekken voor de steun aan de 'Vlaamsche autonijverheid'. Dertig miljoen euro heeft ze er voor veil. Dertig miljoen euro investeringspremie met de beste wensen van de Vlaamse gemeenschap, dat bent u dus. Ik kan me de tijden nog goed herinneren toen Vlaamse liberalen erop hamerden dat het gedaan moest zijn met die staatssubidies aan bedrijven. Of bedoelden ze daarmee enkel staatsbedrijven ? Wie weet ... Vandaag piepen ze in elk geval wel anders. Onze overheid treedt op als gulle sponsor van een multinational, geen moeite is te veel. Ford moet investeren voor een nieuw model ? Vlaanderen haalt de portefeuille boven. Ford moet haar personeel opleiding geven ? Vlaanderen knokt voor de bij de EU aangevraagde opleidingssteun ter waarde van twaalf miljoen euro. Ford beklaagt zich over de kostprijs van ploegen- en nachtarbeid. Onze regering regelt een belastingsverlaging voor het bedrijf. Het enige wat nog in het plaatje ontbreekt is een radiospotje van onze eerste minister waarin hij de landgenoten oproept om hun garage te vullen met S-max en Galaxy modellen afkomstig uit ons vaderlandse Genk. Het is toch goed voor de werkgelegenheid, zegt u ... Wel, u vergeet dat Ford drie jaar geleden nog drieduizend werknemers aan de deur zette. Volgens mij zijn die afvloeiingen nog steeds niet goedgemaakt. En het is zeer de vraag of dat ooit nog zal gebeuren. Net over de Nederlandse grens bij Nedcar weten ze maar al te goed hoe het gesteld is met de werkgelegenheid in de autobranche in West-Europa. Daar staan alweer duizenden banen op de tocht. Dat betekent duizenden kant en klare arbeiders die staan te trappelen om de eventuele extra vacatures in Genk op te vullen. Ter informatie, het Limburgse dorp Born waar Nedcar gevestigd is-was (schrappen wat niet past), ligt op een goede dertig kilometer van Genk !
