Witlof, Manneke Pis en pralines. Als dat het beeld is dat ons land in het buitenland oproept, dan kan ik daar beslist mee leven. Ik geef toe, het is niet bepaald een spectaculair imago, mensen barsten niet meteen uit in tranen of applaus bij het horen van de naam Belgium, maar het draagt iets goedaardigs in zich. België, geportretteerd als een plek waar het goed leven is. Met mensen die houden van lekker tafelen en zoetigheid toe. België, een land van kleine brandjes die speels worden geblust door plasgrage ukkies. Voor zo'n vaderland teken ik. Laat België maar dat onschuldige landje wezen, zonder wolkenkrabbers, zonder macht en zonder grote ambities. Daar hoef ik me in elk geval niet voor te schamen. Wat ik wel doe voor onze Minimi, het paradepaardje van FN. Minimi, wat een bedrieglijk lieflijke naam voor een moordtuig eerste categorie, een machinegeweer dat kogels kan afvuren aan een tempo van 1000 kogels per minuut, kogels die de loop verlaten met een snelheid van 1000 meter per seconde. Duizenden van deze schiettuigen hebben wij geleverd aan Nepal. Ter verdediging van de prille Nepalese democratie. Zo werd het alleszins verkocht aan de brave burger. De wapens moesten dienen om het land te verdedigen tegen het communisme. Die argumentatie is ondertussen wel enigszins achterhaald. Vorig jaar schoof Koning Gyanendra de democratie aan de kant, legde de vrije pers aan banden en sindsdien regeert hij als een abolutistische monarch over zijn land. Maar de minimi's, die heeft hij nog steeds ter zijner beschikking. Je kan je wel indenken wat voor een slachting je daarmee kan aanrichten onder weerloze demonstrerende burgers. En dit alles voor het profijt van FN. Ja, ik weet het. Als zij geen wapens leveren, dan doet een ander het wel, de concurrentie is (ook) moordend. Maar dan zou ik tenminste niet het schaamrood op de wangen krijgen als het journaal beelden vertoont van de onlusten in de straten van Kathmandu. Als Vlaming zou ik er mij natuurlijk makkelijk van af kunnen maken met een simpel, het zijn mijn zaken niet, wapenvergunningen zijn voortaan een gewestelijke bevoegdheid. De kwalijke geur van de wapenindustrie blijft echter niet hangen bij de taalgrens. Net zoals de Vlaamse kust terug Belgische kust werd omdat de buitenlandse toerist niet wist waar men het over had, zal het buitenland ook geen onderscheid maken tussen Wallonië en Vlaanderen als een volgend wapenschandaal zich weer aandient. Ik zou het daarom enorm waarderen mocht het Waalse gewest zich wat meer inspanningen getroosten om het specifiek Waals karakter van FN te beklemtonen. Persoonlijk dacht ik aan een klein koperen plaatje op de grafzerk van elke door Waalse wapens gesneuvelde medemens met daarop in sierlijke letters : Made bij FN, jewel of Wallonia.
Ligt Pasen al op uw lever ? Die van mij heeft nog niet geklaagd maar er wordt hard aan gewerkt. Sinds maandag vul ik mijn dagelijkse kostje aan met voedingssupplementen als marsepein en chocolade eieren. Ik maak mezelf wijs dat ik langzaam aan het afbouwen ben omdat een cold turkey mij te veel ontwenningsverschijnselen zou bezorgen. Ik vrees echter dat in mijn versie van 'langzaam afbouwen' de klemtoon wel erg nadrukkelijk op het 'langzaam' ligt en veel minder op het 'afbouwen'. Gelukkig ben ik de trotse bezitter, en ik houd hout vast terwijl ik dit typ, van een ijzersterke lever. Bovendien vertrouw ik op mijn ingebouwde veiligheidsmechanismen, de mijnkanaries van de avontuurlijke paaseierenvreter. Ze komen in drie tinten. Geel, oranje en rood. Code geel. Op een morgen stap ik de badkamer binnen en merk dat mijn gezicht veranderd is in een vulkaanlandschap, een samenscholing van puisten in alle stadia van ontwikkeling. Code oranje. Mijn maag protesteert, gaat in staking en stuurt zijn inhoud linea recta weer naar boven. Code rood, de geslepen chantage. Mijn gestel speelt het hard. "Als jij per se jezelf wil blijven volproppen met chocolade-troep, ga dan gerust je gang kereltje, maar ik garandeer je, het komt er nooit meer uit !". Verdere strafmaatregelen heeft mijn lijf tot nu toe nog niet tegen mijn zwakke ik moeten uitvaardigen. Hopelijk blijf ik ook dit jaar gespaard van erger. Zeker is dat nog niet. Pasen werkt als een bom met een vertraagde ontsteking. En de incubatietijd van het Chocoladitis-virus is nog niet geheel verstreken. Het paasei, soms denk ik dat het een Rooms complot is. Een biologisch wapen dat het Vaticaan inzet om ketters als deze hier te straffen voor hun gulzigheid en het perfecte middel om op de dag des oordeels moeiteloos de schapen van de bokken te kunnen scheiden. Het 'schild en vriend' van de ultieme afrekening. Klokken om de bokken te lokken. Als ze dat laatste oordeel oordeelkundig plannen, enkele dagen na Pasen, dan hoeven ze er enkel de puistenkoppen, de brakers en de van krampen kreperende 'constipanten' uit te pikken en deze op de TGV richting hel te zetten !
Het gaat slecht met de Witte van Hoegaarden. Sinds Inbev besliste het witbier naar Jupille over te hevelen wordt het gerstenat door steeds minder dorstigen gesmaakt. Zijn imago van streekbier is de Witte voorgoed kwijt. Hoegaarden zal het in de toekomst moeten hebben van niets vermoedende Hollandse toeristen op zoek naar wat couleur locale. Terwijl de consument duidelijk verlangt naar producten met een uitgesproken eigen ziel ziet Inbev haar assortiment aan bieren klaarblijkelijk als één grote pot (gerste)nat. De kloof tussen toog en bierfabriek blijft groeien. Het geweeklaag van de tooghangers bleef echter niet onopgemerkt. Als het volk mort dan schieten onze politici wakker, sommigen schieten zelfs door. Fientje Moerman bijvoorbeeld, met haar toch wel erg ruime interpretatie van het begrip streekproduct. Fientje blijkt zo van het Vlaamse karakter van Ford Genk doordrongen dat ze het nodig vindt om flink wat gemeenschapsgeld uit te trekken voor de steun aan de 'Vlaamsche autonijverheid'. Dertig miljoen euro heeft ze er voor veil. Dertig miljoen euro investeringspremie met de beste wensen van de Vlaamse gemeenschap, dat bent u dus. Ik kan me de tijden nog goed herinneren toen Vlaamse liberalen erop hamerden dat het gedaan moest zijn met die staatssubidies aan bedrijven. Of bedoelden ze daarmee enkel staatsbedrijven ? Wie weet ... Vandaag piepen ze in elk geval wel anders. Onze overheid treedt op als gulle sponsor van een multinational, geen moeite is te veel. Ford moet investeren voor een nieuw model ? Vlaanderen haalt de portefeuille boven. Ford moet haar personeel opleiding geven ? Vlaanderen knokt voor de bij de EU aangevraagde opleidingssteun ter waarde van twaalf miljoen euro. Ford beklaagt zich over de kostprijs van ploegen- en nachtarbeid. Onze regering regelt een belastingsverlaging voor het bedrijf. Het enige wat nog in het plaatje ontbreekt is een radiospotje van onze eerste minister waarin hij de landgenoten oproept om hun garage te vullen met S-max en Galaxy modellen afkomstig uit ons vaderlandse Genk. Het is toch goed voor de werkgelegenheid, zegt u ... Wel, u vergeet dat Ford drie jaar geleden nog drieduizend werknemers aan de deur zette. Volgens mij zijn die afvloeiingen nog steeds niet goedgemaakt. En het is zeer de vraag of dat ooit nog zal gebeuren. Net over de Nederlandse grens bij Nedcar weten ze maar al te goed hoe het gesteld is met de werkgelegenheid in de autobranche in West-Europa. Daar staan alweer duizenden banen op de tocht. Dat betekent duizenden kant en klare arbeiders die staan te trappelen om de eventuele extra vacatures in Genk op te vullen. Ter informatie, het Limburgse dorp Born waar Nedcar gevestigd is-was (schrappen wat niet past), ligt op een goede dertig kilometer van Genk !
Sterven is nooit leuk, maar als het dan toch moet, dan doe je dat best in beeld. Vooral als je op een gewelddadige wijze aan je eind komt. Zowel de slachtoffers van een zelfmoordaanslag als de bombesteller van dienst hebben er natuurlijk geen moer meer aan, maar de partijen die zij vertegenwoordigen schijnen er meer en meer voor te kiezen om de harde feiten op video vast te leggen. Elk kamp doet er op zijn manier zijn voordeel mee. De aangevallen partij kan voor het oog van de hele wereld het onrecht aanklagen dat hem werd aangedaan. De geweldplegers gebruiken het beeldmateriaal als teken van hun succes en verspreiden het wereldwijd in de overtuiging dat het hen nieuwe voetsoldaten zal opleveren. Ieder bespeelt zijn eigen doelpubliek. Beide doen er hun voordeel mee. Eén en hetzelfde videofragment van een aanslag op een Amerikaans convooi in Irak zal in het ene kamp voor een hoera-stemming zorgen terwijl aan de andere kant van de wereld vaders en moeders van GI's in afgrijzen het hoofd afwenden. Kijken is een subjectief gegeven. Truth is in the eye of the beholder. En kijken doen we meer en meer. Naar exploderende tanks en bussen, naar hoofden die op het punt staan voorgoed afscheid te nemen van hun romp of op ijs gelegde gevangenen die onder de folterpraktijken van hun ondervragers bezweken zijn. De digitale camera is alom aanwezig en er wordt duchtig gebruik van gemaakt. Ook onze jeugd blijkt niet blind voor de nieuwe mogelijkheden die de techniek hen op dit vlak biedt. Wat is dat happy slapping anders dan een puberale poging tot 'geëngageerde' oorlogsjournalistiek waarmee je enerzijds je status binnen de groep kan opkrikken en anderzijds het klootjesvolk de stuipen op het lijf jaagt. Terreur in pocketformaat, precies op maat van hun coole gsm-etjes. Net zoals bij de grote jongens is het werk pas echt af als de videotrofeeën op het internet gepubliceerd zijn. Het internet waar ook de tegenpartij steeds aanwezig is om het videomateriaal in te zetten ten faveure van zijn eigen marketingstrategie à la 'De jeugd van tegenwoordig heeft geen besef meer van waarden' , 'Palestijnen zijn terroristen' en 'Amerikanen zijn barbaren'. Vroeger had ieder zijn waarheid en dat was het dan. Nu heeft men ook de beelden om die te staven.
Onschuldig, eminentie, ik ben onschuldig. En niets wat u zegt, zal mij van het tegendeel overtuigen. Al versuft u mij van nu tot Pinksteren met wierookdampen. Al legt u mij aan een infuus van kardinaalwaardige miswijn. Een schuldbekentenis hoeft u van mij niet te verwachten. Het zou u trouwens sieren mocht u het recherchewerk voortaan overlaten aan professionals. Aan de vele 'Witses' op het terrein die zich wellicht erg verheugd hadden op een vredige paasvakantie met hun gezin maar nu al sinds woensdag overuren kloppen om zo vlug als kan de daders van deze schokkende roofmoord bij de kraag te vatten. Vakmensen die het moeten hebben van sporenonderzoek, reconstructies op basis van zorgvuldig gecontroleerde getuigenverklaringen en intensief speurwerk. Anders dan u kunnen zij het zich niet permitteren zich bezig te houden met allerlei moraalfilosofische bespiegelingen omtrent de maatschappelijke evoluties die aan de basis zouden liggen van de gebeurtenissen van woensdag laatstleden. Uw publiek uitgesproken in verdenking stellen van de hele bevolking zal hen bovendien geen stap vooruit helpen bij hun zoektocht naar de ware schuldigen. "Waar waren wij woensdag om vier uur ?", vraagt u zich af in uw paaspreek ? Wel, eminentie, ik zou het echt niet meer weten, en eerlijk gezegd, ik vind dat u daar ook helemaal geen affaires mee hebt. De tijd dat de pastoors zich met het privé-leven van hun parochianen bemoeiden is gelukkig voorgoed voorbij. Maar één ding kan ik u wel verzekeren. In het centraal station van Brussel was ik niet. Net zoals u waarschijnlijk, want ik heb zo een vermoeden dat een kardinaal als u nog slechts zelden het genoegen smaakt om van het openbaar vervoer gebruik te maken. In een TGV richting Avignon zie ik u nog wel passen, maar in de boemel naar Schaarbeek zal men u zelden aantreffen, niet ? Toen ik over uw uitlatingen las, dacht ik overigens spontaan: Zou Danneels wel weten wat een MP3-speler is ? Hoeveel hippe pastoors zouden er aan te pas gekomen zijn om hem dat diets te maken ? Nee, beste kardinaal, ik wil best geloven dat uw paaspreek bulkte van de goede bedoelingen, maar het lijkt me toch beter dat u in de toekomst wat dichter bij uw leest blijft. Het collectief schuldgevoel dat u schijnbaar wil oproepen bij de burgers van dit land zal op mij geen vat krijgen. Tegen dit favoriete morele wapen van de kerk heb ik in de loop der jaren een ondoordringbaar pantser ontwikkeld. Waarop steunt u overigens uw bewering "Honderden hebben gezien hoe hij vermoord werd ", terwijl ik elders hoogstens lees : "Op de camera is wel te zien hoe tientallen mensen in de buurt moeten zijn geweest wanneer het incident gebeurde". Een geval van religieuze overdrijving, eminentie ? De wonderbaarlijke vermenigvuldiging van de getuigen ? En dat alles om ons een schuldgevoel op te zadelen. Om ons het bij de goede week passende idee in te prenten dat wij die woensdag een minimessias verraden hebben, dat we kozen voor ons eigen zondige Barabas bestaan en zo een onschuldige mensenzoon tot de kruisdood veroordeelden. Nee dank u, eminentie. Die beker mag u zelf ledigen. Mijn vingerafdrukken zal u niet vinden op het mes !
Mama, als ik mijn oogjes persig sluit, dan zie ik papa op een blauwe wolk, hij zwaait naar mij, houdt van mij. Mama, hij bouwt voor ons een regenboog, we klauteren samen langs de kleurentrap, naar omhoog, hemelhoog. Papa, kom toch vlug, van je reis terug ... Lieveling, zeg papa dat ik van hem houd, en dat ik met je hemelrijzen zou, als dat kon, maar dat zijn kind, bevriezen zou. Mama, het is donker en ik ben zo bang. Er sluipen spoken over het behang. Laat jij een lichtje branden op de gang ? Waar blijft papa nou ? Het duurt te lang. Papa, kom toch vlug, van je reis terug ...
De lente zit er aan te komen, dat kan niet missen, want ik hoorde net een uiterst bemoedigend geluid, wat mij betreft, de onbetwiste voorbode van groenere tijden. Niet het getsjirp van de eerste uit het zuiden weergekeerde zwaluwen, noch het bijwijlen door merg en been snijdende gekrijs van het buitenspelende jonge volkje, nee, het was het monotone geronk van een uit zijn winterslaap ontwaakte grasmaaier dat me overtuigde: Le nouveau printemps est arrivé ! Nog niet in al haar pracht en glorie, nog niet met de stralende uitbundigheid van Vivaldi's primavera, maar er wordt aan gewerkt. Alle begin is moeilijk. En grasmaaien is een uitstekende openingszet. Er bestaat geen ander geluid dat zo op slag mijn humeur kan opfleuren als het lome aanslaan van de benzinemotor van een 'grasmachien'. Nog het liefst na vele vergeefse pogingen van de piloot. Ik zal met genoegen luisteren naar het gevloek en gesakker van de brave huisvader die door vrouwlief de tuin is ingezonden voor zijn portie mannenwerk. Met plezier zet ik er mijn raam voor op een kier, hopend op een gunstige wind die me het weeë aroma van vers gemaaid gras zal brengen. Wat de stofzuiger bij me opwekt aan huiselijke ambiance, doet de grasmaaier voor me als het op lentegevoelens aankomt. Soms denk ik, dat kan geen toeval zijn. Het is niet het voorjaar dat bij zijn intocht het grasmaaivirus in zijn zog meevoert, het zijn de maaimachines die de lente maken. Het is het geloof in de lente dat het nieuwe leven schept. Zegt men niet dat het geloof bergen kan verzetten ? Welnu, dan moet een beetje voorjaar toch een makkie wezen. Zeker als dat geloof zich geruggensteund weet door een sterk staaltje twintigste-eeuwse mechanica. Als Lorentz beweerde dat het gefladder van een vlinder het mooie weer van morgen kan maken of breken, wat voor een kracht moet er dan niet schuilen in een set vlijmscherpe messen die aan een tempo van drieduizend omwentelingen per minuut het gazon doorklieven. De wervelingen die dit in de atmosfeer teweegbrengt kunnen niet anders dan duizelingwekkend zijn. I 'm a believer, ik geloof in de helende kracht van het lentegebrom. Dus knip dat gras maar en brosse. Nog het liefst op zondag. Gentlemen, start your engines !
In het centraal station van Brussel, zat hij te wachten op zijn dood, een tiener nog, het leven open, hart vol hunker, hopen hoop, met zijn hoofd vol mp3'tjes, hippe, hoppe melodietjes, niet één geschikt als requiem, toch had het lot het zo beschikt. Hij zou zijn liefde voor muziek, met zijn leven gaan bekopen.
Hoort u het al, het klaroengeschal in de verte ? Of voelt u het, het gedaver van voorbijrollend militair materieel. Nou, wellicht bent u net als ik veel te ver van de aktie verwijderd om het zo fysiek te beleven. Maar als u met uw wagen gaat tanken zal u zeker al opgevallen zijn dat de brandstofprijzen weer akelig dicht in de buurt komen van het record van verleden jaar. Als onze regering nog een keer een geste zou willen doen ten opzichte van de consument, dan heb ik voor Freya Van den Bossche het enig juiste adresje paraat waarnaar ze de factuur voor dat alles kan doorsturen : 1600 Pennsylvania Avenue NW , Washington, DC 20500. Dat is het stekje van de heer George Bush, tot nader order nog steeds president van de USA. Als de door God gezonden vrijheidsstrijder van over de grote plas het nodig vindt om Iran met militair ingrijpen te bedreigen, dan moet hij ook maar bereid zijn daar de prijs voor te betalen, me dunkt. Wie het zich permitteert een partijtje American football te spelen in een porseleinwinkel zal toch ook voor de kosten mogen opdraaien , niet ? Waarom Bush per se pot(t)en wil gaan breken in Iran ... , wel, omdat Iran er volgens hem op uit is een kernwapen te maken. "Foei, Iran. Foei, stoute ayatollahs. Kernwapens zijn gevaarlijk ! Geen speelgoed voor fanatieke islamisten", spreekt George de Iraanse leiders vermanend toe. En hoe gaat de Amerikaanse president voorkomen dat Iran haar vermeende plannen doorzet ... ? Door het land aan te vallen met ..... jawel, kernwapens. Je houdt het niet voor mogelijk, maar het is de bittere waarheid. Amerika overweegt in alle ernst om tactische kernwapens in te zetten tegen de ondergrondse nucleaire fabrieken van Iran. Logisch toch ! We kunnen toch niet tolereren dat een Islamitische republiek over 'de bom' zou kunnen beschikken. Want zeg nou zelf. Iran heeft zo'n ding toch helemaal niet nodig. Tegen welke dreiging zou Iran zich moeten verdedigen. Toegegeven, ze zijn een beetje omsingeld door de VS met 130 000 soldaten op hun linkerflank in Irak en een goeie tien duizend aan hun rechterzijde in Afghanistan. En ja, hier en daar in de regio vind je wel enkele kernmachten die Iran niet altijd zo genegen zijn, een Ruslandje, een Pakistannetje en ... o ja een Israëlletje natuurlijk. Maar verder is er toch geen vuiltje aan de lucht. En zo'n land zou behoefte hebben aan een atoombom .... Compleet belachelijk !
Daar zaten we dan, Sinergetik de Hongaar, Jelena uit Ukraïne, Neno de Koreaan en Alekzo uit België. Ieder voor zijn eigen computertje, vrolijk tokkelend op het klavier, gespannen wachtend op de volgende vreemde vogel. Wij vieren hadden al kennis gemaakt. Sistenik en Jelena vlotjes, Neno en ik stuntelend als een stel Hollanders in de Provence. Dat wij beiden de komencxantoj van het kwartet waren dat was al van bij de eerste 'vortoj' helder. Absolute beginners waren wij. Terwijl er zich tussen Sinergetik en Jelena een voor mij onbegrijpelijke dialoog ontspon probeerde ik op mijn Koreaanse collega-chatter enkele standaardzinnetjes uit. Pareltjes als : "Kie vi logas ?" - "Waar woon je ?" - en Kiom da tempo jam vi parolas Esperanto ? - "Hoe lang spreek je al Esperanto ? ". Wie mijn blogje vaker leest zal zich nog wel herinneren dat ik enkele dagen geleden, voor de redding van het vaderland, mijn zinnen had gezet op een snelle introductie en voorspoedige verspreiding van het edele Volapük. Helaas, dat Volapük bleek er vooralsnog niet in geslaagd door te dringen tot mijn vertrouwde bibliotheek en zo kwam het dat ik mijn toevlucht moest nemen tot het wat minder vrolijk klinkende maar even verdienstelijke Esperanto. De spreuk 'Verbeter de wereld, begin bij jezelf' indachtig , ontleende ik een cd-rommetje en zette diezelfde avond nog een stoomcursus in. Esperanto, de taal voor mensen van goede wil, de taal die er zou voor zorgen dat het idealistisch credo "Alle Menschen werden Brüder"- vandaag nog het meest bekend als jingle van het Eurosongfestival- een haalbare kaart zou worden. Om mijn opgedane kennis en kunde in de praktijk te kunnen toetsen zocht ik op het internet naar een chatkanaal voor Esperantisten. En zo kwam ik dus terecht bij Senergetik, Jelena en Neno. Na een vijftal minuutjes zat ik door mijn voorraad voorgekauwde Esperanto-zinnetjes heen en werd het stiller op de chat. Ook Sinergetik en Jelena bleken geenszins spraakwatervallen. De beginners vanwege hun gebrek aan taalkennis, de anciens vanwege een schrijnend gebrek aan inspiratie. En toen kwam Gregor binnen -Gregor eniras-. Gregor, Spanjaard van beroep, liet er geen gras over groeien. Na een vluchtig 'Saluton' aan alle aanwezigen ging hij tot de aktie over.
Gregor: "Cxu estas bela virino, Jelena ?" - Ben je een mooie vrouw Jelena ?" Jelena: Ne respondas stultajn demandojn - Ik antwoord niet op domme vragen.
Zoals het een krolse kater betaamt liet Gregor zich daardoor niet afschrikken. Het is overal hetzelfde dacht ik. Esperantist of niet. Voor mannen is het altijd lente. Straks vraagt hij haar cupsize nog.
Jelena: Vi estas maledukata fiknabo ! - Je bent een ongemanierd ventje.
En weg was ze, Jelena.
Gregor liet het allemaal niet aan zijn hart komen en sprak mij dan maar aan. Zijn openhartigheid was ontroerend. De enige reden waarom hij Esperanto had geleerd was om vrouwen te vinden om dan mee te seksen op het eerstvolgende internationale Esperanto-congres. Ik hield wijselijk mijn mond. En of ik hem niet kon helpen zijn woordenschat op punt te stellen ... Gregor was even mijn beginnersstatus uit het oog verloren. Zijn bloed zat waarschijnlijk niet in zijn hersenen.
Gregor: Kiel oni tradukas 'Fuck !' en Esperanto ? -Hoe vertaalt men 'Fuck !' in het Esperanto ?
Waarop ik zonder nadenken antwoordde
Alekzo: Fiku !
Dus als u ooit op een internationaal Esperantocongres een alcoholisch geïntoxiceerde Spanjaard tegen het lijf zou lopen, die tijdens het reinigen van uw oorschelp af en toe iets à la 'fiku' prevelt, dan weet u het. Tio estas Gregor. Opgepast ! Tenzij u zijn motivatie deelt, natuurlijk ...
t' Zijn rare jongens die Italianen. Als ik onze nieuwsankers moet geloven hoort Sylvio Berlusconi eerder thuis in de bajes dan in het het Palazzo Del Quirinale, de ambtswoning van de Italiaanse premier. In ons land wordt 'Il cavaliere' afgeschilderd als een Mussolini light, een populist die zijn politieke macht misbruikt om zijn commerciële belangen te dienen en allerlei wetten laat stemmen om uit de klauwen van de Italiaanse justitie te blijven. Het moet zijn dat de ontvangst van de VRT in Italië maar minnetjes is. Spijtig, want op de Italiaanse zenders wordt de premier maar zelden het vuur aan de schenen gelegd. Dat hij zelf eigenaar is van drie van de grote commerciële zenders van Italië wil in deze wel eens helpen. Ook de staatszender RAI beseft maar al te goed dat hij op zijn tellen moet passen, levend onder de enorme schaduw van de rijkste man van Italië. En toch lijkt het er op dit moment op dat ongeveer de helft van de laarsbewoners Sylvio nog steeds zien zitten. Ondanks zijn 69 jaren, lijkt er weinig sleet te zitten op de man. Wie uiteindelijk de meerderheid van de zetels zal veroveren in kamer en senaat dat blijft tot op het moment dat ik dit schrijf nog koffiedik kijken. Berlusconi zal er al vast geen spijt van hebben dat hij gisteren zijn mama op haar 95ste nog naar de stembus sleepte. Zoals het er nu naar uit ziet, zouden de stemmen van de grijze mama's wel eens de doorslag kunnen geven. En er zijn veel grijze mama's in Italia, mama's die vallen voor de charmes van een attente zoon als Berlusconi. Een brave jongen die elke zondag naar de kerk gaat, wat zeg ik, zelfs bij de paus gaat hij op visite. Italië is een land van Keizers, van haute finance en regelarij, van handjeklap en nepotisme, van duistere netwerken en hemelse absolutie, van overdaad en opera. Italië is een land van tralalaa. Italië, Berlusconi-land. Geen Prodi-rijk, geen professorenstaat.
Het siert de prins ze te aanhoren, de prominente professori, ingegneri, avvocati, ragionieri, en dottori, hij glimlacht, wikt hun wijze raad, en doet als 't om de knikkers gaat, wat hij te voren had bedacht.
Deel met mij, je slotakkoorden, overspoel me, sleur me naar jouw dieptes mee, steek , verscheur me en doorwoel me, maar breek me niet met kurken woorden.
Deel met mij, je laatste zucht, vertik met mij, je laatste stonde, je laatste snik, laatste seconde, rij met mij, die laatste ronde.
Deel met mij, jouw laatste loodjes, laat me samen met je zinken, we zullen met ons beidjes proeven, hoe bitterzoet de koele dood is.
Klotekaas ! Mijn knie heeft kuren, m'n nek zit op slot en m'n hoofd pruttelt als een ongesteld rioolputje.En nu gaat ook die klotekaas nog moeilijk doen. Veel vraag ik nochtans niet. Gewoon, één dun plakje op mijn boterham. Maar telkens ik de kaasplak bij de lurven denk te hebben breekt hij bij één van zijn gaten af en blijf ik achter met een onooglijk restje tussen duim en wijsvinger. Als een hagedis die om aan zijn belager te ontsnappen een stuk van zijn staart opoffert blijft mijn beleg mij ontglippen. Tergend traag vul ik mijn boterham met een mozaïek van kaasscherven. Altijd ellende met die kaas, mompel ik. Ik vervloek hem. De kaas geeft geen kick. De kaas zwijgt. Is het u al opgevallen hoe zwijgzaam kaas kan zijn , hoe kaas je straal negeert al scheld je hem de huid vol ? Geef mij maar een kaas die terugvecht, geef mij maar kaas die van zich afbijt, die mij uitmaakt voor rotte vis. Maar zo is kaas niet. Zelfs geen geërgerde blik wordt mij gegund. Enkel stilte.Stilte, de gifstigste vorm van ruzie maken. Denk maar niet dat je me zo klein zal krijgen, kutkaas. Jij bent niet de enige hier die zwijgen kan, van zwijgen heb ook ik kaas gegeten. Ik pers mijn lippen op mekaar en werk verder aan mijn kaaspuzzel. Wat denkt die kaas wel. Mij behandelen alsof ik niet besta, alsof ik lucht ben voor hem. Het zal zijn beste dag niet zijn. Al moet ik er mijn zaterdagavond voor opofferen, al kost het mij een constipatie van hier tot in Tokyo, hij zal er aan geloven. Met mosterd zal ik hem besmeren, echte mosterd, Dijon, niet van dat flauw spul. En daarna mag hij op excursie naar mijn maag. Eens hij dobbert in een badje van gal en maagzuur zal hij wel anders piepen. En is mijn honger naar zoute wraak gestild.
Belgen hebben een baksteen in hun maag, het zit in onze genen en dat is altijd zo geweest. Zelfs in de bloeitijd van het oud-testamentische Babylon stond ons land al bekend als de bakermat van de bouwkunst. Toen Nimrod, in die jaren burgemeester van Babel, op een blauwe maandag het vermetele plan opvatte om een World Trade Centre avant la lettre neer te poten in zijn stad, wist hij dus meteen waar hij zijn Bob de Bouwers moest halen. Wij Belgen kenden onze stiel, we werkten hard en we waren niet duur, kortom, we waren de Polen van de oudheid. Zoals iedere bijbelvaste lezer zou moeten weten draaide Nimrods torendroom uit op een compleet fiasco. Halverwege de bouw bleek plots dat hij vergeten was het hemelse gezag om een bouwvergunning te verzoeken. Slopen die boel, bulderde een toen nog niet door mildheid aangetaste God. En als sadistisch extraatje verzon hij de babelse spraakverwarring die wij vandaag 'talen' noemen. Maar voor een plantrekker eerste categorie uit het toen nog zompige Broeksele was dat blijkbaar nog niet erg genoeg. Hij vond het nodig om de schepper te affronteren met een staaltje van de vermaarde Belgische sjoemelmentaliteit. "Kunnen we niet iets regelen", probeerde hij. Iets regelen ... met God. Doodzonde ! En daarom zitten wij nu opgescheept met maar liefst drie officiële landstalen. Ok, ok, misschien bent u vertrouwd met een lichtelijk afwijkende versie van onze vaderlandse geschiedenis maar het resultaat blijft hetzelfde. België is een Babel in Madurodamformaat, compleet met barsten en afbrokkelende muren. Als we ons huis alsnog willen behoeden voor de totale ineenstorting dan moeten we dringend op zoek naar een eerste klas metselspecie. België heeft een taal nodig, één taal. Zodat de landgenoten elkaar weer begrijpen. Maar probeer maar eens een taal te vinden die voor alle gemeenschappen aanvaardbaar is. Engels zou zeker op het njet van Di Rupo stuiten, trouwens een Waals Engels, à la 'Allo Allo' dat zou al te veel op de Vlaamse lachspieren werken. Spaans, dat lijkt dan weer te veel op Frans zouden wij Vlamingen opwerpen. Duits te veel op Nederlands, aldus het kamp Di Rupo. En Aantwaarps, tja, niettegenstaande zijn onbetwistbare status als wereldtaal vrees ik dat die rauwe tongval enkel op het fiat van de Sinjoren zou kunnen rekenen. Wat we nodig hebben is een simpele taal zonder verleden, een taal waar geen smet of bloed aan kleeft. Eureka ! België moet aan de Volapük ! De kunsttaal Volapük bedoel ik dan, niet de West-Vlaamse variant van het dartsspel. Volapük zal ons herenigen. Leve het Volapük. Leve België. Eendracht maakt macht. Volapük fait la force.
Ze zeggen dat je er last van krijgt aan je rug. Zelf, zou ik het niet weten, de mijne zijn nooit aan een groeispurt toegekomen. Met XY in mijn celkernen zat dat er van bij het begin niet in. Heel anders ging het met de exemplaren van Lara Croft. Die streden onderling om de grootste cylinderinhoud en bezorgden zo de virtuele archeologe van Tomb Raider een absolute sterrenstatus. Met haar geprononceerde prammen werd ze de virtuele splijtzwam van menige beloftevolle relatie. Probeer als huis- tuin- en keukenmeisje maar eens op te tornen tegen een archeologisch onderlegde babe met een supersized decolleté en wonderbenen die zich soepel plooit naar het toetsenbordgetokkel van je levenspartner. Meisjes, treur niet langer. Lara is onder haar zware last bezweken. Na ettelijke jaren 'tomb raiden' heeft de zwaartekracht finaal vat gekregen op de rondborstige heldin. Haar robuuste boezem is niet meer. Digitale chirurgen hebben zich uren uitgesloofd om nog één en ander recht te trekken, maar het was te laat, ze moesten snijden. Ze zal het in de toekomst met een maatje minder moeten doen. Eerst Pamela Anderson en nu moet Lara er aan geloven. Iemand daarboven moet ons haten klinkt het zelfbeklag van de ware Larafiel. Straks verdwijnt La Croft nog onder een burka. Maar omdat ze daar boven maar weinig in de pap te brokken hebben richten de fans hun in gal gedrenkte pijlen op de spelontwikkelaars. Deze zullen het handig moeten spelen als ze aan een rechtszaak willen ontsnappen. Slagen en verwondingen toegebracht aan een videogame-icoon. Hoeveel jaar zou je daar in de Verenigde Staten voor moeten brommen ? De gasten van Eidos hadden het verstandiger moeten aanpakken. Als ze er bij elke nieuwe Tomb Raider episode een procentje hadden afgehaald dan had geen mens daar wat van gemerkt, zo doen onze politici het toch ook als ze in ons vlees willen snijden, een halfje hier, een kwart procentje daar ... Domkoppen ! Zo snijden ze in hun eigen vlees. Of zou er meer achter zitten ? Past de chirurgische ingreep in een uitgekiend marketingplan ? Zijn ze misschien van plan om haar volle proporties als add-on op de markt te brengen ? Je zal het zien. Het zal weer zijn zoals zo vaak voor de kleine man. Het karretje kan hij kopen, maar die vergulde velgen, daar steekt moeder de vrouw een stokje voor.
Haar poëzie album doet de ronde. Ik kan me dus maar beter voorbereiden op de onvermijdelijke vraag. "Nonkel Alex, wil jij iets tekenen in mijn poëzie ?" Een normaal mens zegt daar gewoon ja op en daarmee is de kous af. Was ik maar een normaal mens, normale mensen kunnen tekenen, ik niet. Van zodra deze sterveling een potlood in handen heeft regresseert hij naar het derde kleuterklasje. Kwa tekenkunsten heb ik daar, veel te vroeg in mijn schoolse carrière, het summum van mijn kunnen bereikt. Kleuren, dat lukt me nog wel. Ik blijf steeds keurig binnen de lijntjes. Alleen spijtig dat er in een poëziealbum zo weinig lijntjes te vinden zijn. En perspectief, daar heb ik ook nooit iets van begrepen. Eigenlijk ben ik de laatst overgebleven telg uit de beroemde school van Vlaamse Primitieven, alleen moet deze het zonder enig artistiek talent stellen. Een poëzievervuiler ben ik, een wandelende Rorschachvlekkenmachine. Zo kent zij haar nonkel niet. In haar kleine wereldje ben ik een alleswetende, omnipotente superGod met rimpels. Die komt ze soms van akelig dichtbij bewonderen. Ik geloof dat zij ze beter kent dan ik. Zeg tegen zo'n schatje maar eens nee. Nee, poëzie-albums doe ik niet, want nonkel Alex kan helemaal niet tekenen. Nonkel Alex is een grafische kluns zonder weerga. De schok zou haar groei op slag tot stilstand kunnen brengen. Maar als ik wel een pagina van haar gekoesterde album verknoei dreig ik haar familiegeschiedenis in te gaan als die nonkel wiens kunstwerkjes in niets te onderscheiden waren van het geklieder van een chimpansee met Parkinson. "En dat was nog in de tijd toen chimps nog niet konden praten," hoor ik ze nu al aan haar kinderen vertellen. Als ik nou eens mijn vader wat liet tekenen in mijn plaats. Die heeft een vaste hand, en voor de geestelijke gezondheid van zijn kleinkind is niets hem te veel. Nee, beroerd idee, zulke dingen komen vroeg of laat toch aan het licht ... Ik weet het. Ik huur een spooktekenaar, een jonge onbekende kunstenaar die wat krap bij kas zit. Als wereldleiders hun speeches laten schrijven door ghostwriters waarom zou een nonkel dan zijn poëzie-plichten niet mogen uitbesteden aan een grafisch specialist. Zo kan mijn nichtje in haar eigen tempo wennen aan mijn onvolkomenheden en blijft ook mijn gedachtenis gevrijwaard, tenzij die schnabbelende kunstenaar uiteindelijk de nieuwe Van Gogh wordt, natuurlijk. Dan wordt mijn groot gebrek alsnog wereldnieuws.
Ons Belgisch verkeer heeft af en toe last van zure oprispingen. Logisch als je bedenkt wat ons wegennet dagelijks te slikken krijgt. Een onmiskenbaar bewijs van het feit dat energie nog steeds Goedkoop is. Ik hoor het u denken: Goedkoop ? Waar heeft die Alex het over, ik betaal me blauw aan zijn goedkope energie. Ik begrijp uw reaktie volkomen. De prijzen van olie en gas zijn de laatste jaren inderdaad flink gestegen. Een volle tank kost u nu stukken meer dan voor - ach laten we man en paard maar noemen - het begin van de oorlog in Irak. En omdat u niet gewoon bent zo diep in uw buidel te tasten voor uw mobiliteit vindt u dat duur. U hebt het echter over duur met een kleine 'd'. Ik heb het over 'Duur'. Waarin 'm het verschil zit ? Wel, ik vind dingen 'Duur' als de baten mager zijn in verhouding tot de kosten. Zoals bij zovele dingen in het leven besef je ook van energie pas wat ze waard is als je het een tijdje zonder moet stellen. Als de stroomvoorziening het laat afweten, als je cv-ketel in staking gaat of wanneer je wagen er de brui aan geeft. Met een beetje geluk overkomt het u niet allemaal tegelijkertijd, maar zelfs in dat exceptionele geval zijn het slecht korte pijnprikken die er u even aan herinneren wat de waarde is van energie. De mens heeft niet altijd kunnen beschikken over de ontploffingsmotor en het stopcontact. De pyramiden bijvoorbeeld werden gebouwd met enkel spierkracht en Romeinen die het zich konden veroorloven schaften zich een pakket spierbundels aan, ik heb het over slaven. Slaven waren duur, met grote en kleine 'd'. Toch zal zelfs een sterke slaaf er niet in slagen meer dan enkele uren per dag 200 watt vermogen te leveren. Je moet het zelf als vrij mens maar eens proberen, op zo'n moderne hometrainer in een fitnesscentrum in je buurt. Een gemiddeld gezin verbruikt bijna 10 kilowattuur per dag. Tel maar eens uit hoeveel slavenuurtjes dat zijn. Ons slaafje heet 'Petroleum' en het is zo Goedkoop dat zowat iedere Belg er zich een tiental kan veroorloven ! Niet alleen om zijn woning te laten draaien, ook om voor zijn karretje te spannen. Zo goedkoop is Petroleum dat we als bijen op steroïden voor de productie van eindproducten, onze ingrediënten steeds verder van onze korf gaan zoeken. Het blijkt goedkoper om gelijk waar op onze planeet het goedkoopste aan te schaffen en dat aan te slepen dan het ter plekke aan te maken. Al dat verzamelwerk brengt vanzelfsprekend een enorme verkeersstroom met zich mee, met op knooppunten de onvermijdelijke indigesties. Een wagen zou voor minder zijn gal spuwen ... of zijn fosforzuur.
Blauwen houden van shoppen. Bij uitstek op zondag. Dan verzamelen ze in dichte drommen op parkings van winkelparadijzen. Om er hun SUV's vol te proppen met plasmaschermen. Dat moet het zijn, wat ze denken bij de VLD. Anders kan ik echt niet bevatten waarom de VLD zo tuk is op extra winkelzondagen. De partij beweert dat het de burger is die vraagt om meer winkelen maar ik vrees dat ze enkel blauwe burgers heeft gepeild naar hun verlangens, en dat zijn veel vaker shoppers dan rekkenvullers, daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken. Vanuit de rest van de samenleving weerklinkt bitter weinig enthousiasme voor de VLD-aspiraties. Zowel de zelfstandigen als de werknemers voelen niks voor uitbreiding van het aantal winkelzondagen. De eerste groep omdat ze hun nu al zo beperkte vrije tijd nog verder zien afkalven, de tweede, omdat ze vaak vandaag al te leiden hebben onder de verregaande flexibiliteit in de distributiesector. De vrije zondag is voor hen een welgekomen rustpunt na een lange en stresserende werkweek. Tuurlijk zijn er tal van mensen die het 'toppy' vinden om op zondagnamiddag door shoppingcentra te hossen om er hun zuur verdiende centjes te spenderen. Maar waarom zou de rest van de maatschappij zich moeten plooien naar de grillen van de funshoppende winkeltoerist ? Al eeuwen voelen sommige mannen bij tijd en stond een onweerstaanbare drang om in het openbaar hun potlood te venten. Toch is daar tot op vandaag nog niet één uur openingstijd voor uitgetrokken. Met andere woorden, niet alles wat de klant wil, hoeft hij daarom ook te krijgen, tenzij je de burger wil opvoeden tot een jengelende peuter waarmee je onmogelijk voorbij de kassa geraakt zonder zijn favoriet stuk suikergoed op de lopende band te leggen. Het is de taak van politici om het algemeen belang te verdedigen. Dat algemeen belang gaat verder dan de economie. Het behelst ook het sociale leven, dat enorm gebaat is bij een vaste rustdag. Wat éénieder met zijn zondag doet, dat mag hij zelf uitmaken. Zolang hij de anderen hun zondagsrust maar gunt.
Zijn lijf was sterker dan het jouwe, Leif, al wou je geest het niet geloven, die dacht: ik rijd alleen naar boven, ' t was niet je lichaam dat hem loste, je was slechts 'a perfect Hoste'.
Tegen beter weten in, trappend voor je waterkans, in een wervelwindkadans, of zwoegend als een reuzerad, ploegend op het buitenblad, je demarreren had geen zin.
Als ereceremoniemeester, van een bonte Vlaamse stoet, mocht jij het rood tapijt uitrollen, en dan als tweede binnen bollen, al deed je je verdomde best, jij werd winnaar van de rest.
Het was je onvermijdbaar lot, eerste worden achter God.
Op ieder potje past een dekseltje zeggen ze. 'Ze' zeg ik, want zo zeggen ze dat, de mensen. Ze zeggen dat zo omdat ooit een paar mensen daarmee begonnen zijn veronderstel ik. De oorspronkelijke 'ze', de oerzeggers die aan de basis liggen van wel meer wijsheden die ons zonder enige garantie verkocht worden. Wie die zeggers waren, waar ze vandaan kwamen en wat hen ertoe dreef om met al die gezegden op de proppen te komen, dat zullen we wellicht nooit weten. Bovendien liggen 'ze' meestal al eeuwen onder de zoden wat sneu is want ik zou wat graag met enkele van hen een hartig woordje wisselen. Bijvoorbeeld met die leurder in deksels wiens slagzin de eeuwen trotseerde. Zo stel ik me hem namelijk voor, de bedenker van de populaire theorie van potjes en dekseltjes. Ik zie hem helemaal voor me, een man met een missie. Die missie: Alle onbedekte potjes van een deksel voorzien. Gek is dat geenszins. Want je weet hoe dat gaat. Je koopt in de winkel een potje met passend deksel. Jaren gaat het goed, tot je het deksel laat vallen. Dan zit je daar zonder petje voor op je potje. Potje is weduwe. Tuurlijk, je kan ook het potje laten vallen, dat komt in de beste families voor. Ook onze leurder, laten we hem Piet noemen, ook Piet wist echter al dat weduwen doorgaans langer leven dan hun man. Trouwens, een leurder moest in die tijd alles zelf meezeulen en als je moet kiezen tussen 100 deksels in je koffer of 100 potjes, dan is de keuze snel gemaakt. Overal ten lande verkondigde Piet zijn blijde boodschap. Dekseltje gebroken, mevrouw ? Geen erg, ik heb er vast wel één dat op uw potje past, want op ieder .... Het evangelie volgens Piet, 'dekselse Piet', zoals men hem later ging noemen. Een goudmijn was het niet, zijn handeltje, maar hij kon er van leven en vooral, hij kwam onder de mensen of beter, onder de vrouwen en hij mocht er menig gebroken potje lijmen. 'Dekselse Piet schiet alle vrouwenverdriet teniet' was in die tijd een gemeenzaam volksrijmpje. En het blijft een handig ezelsbruggetje voor mijn vrouwelijke lezers. Als het eens een tijdje niet wil lukken op relationeel gebied en u denkt ik kom nooit meer aan de man. Hoed u dan voor handige Harry's die u willen troosten met oneliners als ' Ach, op ieder potje past ....' In iedere vent schuilt een Pietje.
