Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
15-09-2013
lang leve zondag
Je merkt het. Retibo is in optocht. Om te juichen is het nog wat vroeg, maar er komen stillekesaan meer voertuigen in omloop met dit nieuwe ontwaardingssysteem. We kregen een bericht hierover. Digitaal tegenwoordig, wat ik heus apprecieer. In dat berichtje liet men weten hoe wij onze nieuwe vrijverkeerskaart kunnen registreren (heet het zo???). Tot hiertoe moet ik m'n kaart uit de De Lijn-houder halen, want anders lukt het niet. Vind ik maar stom se. Stel je voor dat iedereen die z'n kaart wil ontwaarden, die uit de houder of portefeuille moet halen. Al dat gepruts zal het instappen erg traag doen verlopen. Net zoals nu, wanneer mensen hun kaarten ontwaarden en zich mooi zodanig zetten dat niemand nog kan passeren. Maar oké, we zitten in testfase hé. Er is dus nog wat aanpassingswerk aan de winkel.
Op weg naar 't werk belanden enkele jonge gasten op de tram. Ze hebben de nacht doorgewroet. Uitgaansleven, want het is zondag. Genoeg, of beter, te veel gedronken, maar volgens mij heeft er zeker ene ook pepmiddelen ofzo geslikt. Die kerel houdt niet op met zingen, vanalles roepen en dansen in de tram. 'k Heb al aan de chauffeur laten weten dat ik ze in 't oog zal houden, maar vooral niet te snel zal optreden, daar ik hen zeker niet de indruk wil geven, te provoceren. 't Is namelijk niet zo dat ook al daag je niet uit, dat zulke tiepetjes het ook zo ervaren. Ik ben nog niet in uniform en dat vind ik enorm belangrijk als er moet opgetreden worden. De ruit is m'n spiegel. De weerkaatsing verraadt me visueel wat ie allemaal uitspookt. Er stappen enkele vrouwen op de tram. Hij spreekt hen aan, doet onnozel, maar de dames zijn wijs genoeg. Ze reageren niet. Hij gaat weer naar achter. Voor efkes. Dan komt ie bij één van de vrouwen uitdagend staan dansen en begint een tirade. 't Is welletjes geweest. Ik sta op en vraag hem authoritairder dan ik graag doe, maar zeer correct om zich rustig te houden en braaf te gaan zitten. Het helpt, wonderbaarlijk waar. Soms sta ik echt versteld. De kerel stelt me enkele vragen over de rit, maar eigenlijk is het een manier om in goede papieren te komen. Ik speel mee en leg hem uit waar hij naar vraagt. Ik blijf rechtop staan, duidelijk zien én gezien worden, heet dat dan. Even later stappen de kerels uit. Ik doe teken naar de vrouwen: 'Oeffff...' Glimlachend veeg ik het zogezegde zweet van m'n voorhoofd. Ijs gebroken. Ze vinden het maar niks, zo 's morgens op de tram. En ik begrijp hen volkomen. Zij zijn net als ik, op weg naar hun werk en het laatste dat ze willen is, dat zo'n lastpak wat apenkuren tentoon spreidt. Ze bedanken me en dàt is het leuke aan m'n job. Ook al ben ik eigenlijk nog niet bezig.
Wanneer ik een tijd later wel in m'n werktenue meerij, stappen mensen op met dozen gevuld met kippen. Andere passagiers vinden dat soms wel grappig. Een man merkt de kippen op en wil zo'n doos wat openen om ze beter te kunnen zien. Maar z'n vrouw, of toch de vrouw die hem vergezelt, belet het hem. Danku! De echte drukte ontloop ik echter, want m'n werktijd zit er op.
't Is autovrije binnenstad in Antwerpen vandaag. Omleidingen en gevaarlijke fietsers of voetgangers komen niet meer in m'n gezichtsveld. Op zo'n dag wanen zwakke weggebruikers zich soms wat té veilig op straat. Trams blijven immers wél rijden hé. Maar ik wordt er niet mee geconfronteerd. Nouja... toch niet tijdens m'n werkuren...
Om één of andere reden die me onbekend is, lijkt een bepaalde bus niet te rijden. Wanneer we met lijn 19 door de Kerkstraat rijden, zijn er wachtenden die me vragen waar bus 23 blijft. Zoals wel meer het geval is, denk ik dat men misschien overdrijft als er gezegd wordt dat ze al langer dan een kwartier staan te wachten. Regelmatig zijn mensen boos en overdrijven dan de wachttijd als ze hun beklag doen. Natuurlijk mag ik niet iedereen over dezelfde kam scheren. Ik kan echter niet telkenmale contact nemen met dispatching wanneer men hierover klaagt, om te vragen of die of die bus wel of niet op tijd rijdt. Da's echt onbegonnen werk. Ik sus de wachtenden met een: "De bus zal heus wel komen," in de vaste overtuiging dat het wel degelijk zo is. Het valt me op dat mensen op verschillende haltes waar we passeren, duidelijke lichaamstaal spreken... helaas negatief. Conclusie wordt dus getrokken. Ik besluit de volgende halte uit te stappen en te wachten op die bus 23, want vermoed dat de chauffeur wel eens kop van jut zou kunnen zijn.
Na bijna 20 minuten komt de bus er aan, redelijk volzet, maar niemand klaagt. We komen aan het kruispunt Schijnpoort en de lichten doen het niet. Voor de tram, is dat niet echt een probleem. Die kan heel zachtjes bollend aandringen om doorgang te krijgen. De bus echter staat snel vast in zo'n situatie. De boel is compleet geblokkeerd. Ieder voor zich is hier de juiste terminologie. Bumper tegen bumper proberen automobilisten een klein gaatje te vinden om toch maar als eerste en vooral zo snel mogelijk door de verkeersknoop te ritsen. Helaas... pindakaas... Een grote vrachtwagen staat op het kruispunt, mooi in het oog van de roos. Een jonge man staat op het kruispunt en probeert orde in de situatie te scheppen. Hij doet het wat onzeker, maar de bedoeling is duidelijk goed. Na nogal wat gesukkel kan hij zelfs iedereen zo ver krijgen om effe te wachten en zo plaats te maken, zodat de grote vrachtwagen van het kruispunt kan rijden. Ik, denk er het mijne van. Hij bedoelt het goed, maar o wee, die kerel gaat een sigaar krijgen als de polìs er aan komt.
Al gauw horen we de sirene. Misschien heeft wel iemand gemeld aan de politie dat er een gek op het kruispunt staat. 'k Kan me ook wel inbeelden dat het op 't eerste zicht zo lijkt, als je 'r net arriveert. De zwaan zwenkt met alle gemak tussen de auto's door en maant de man (van afrikaanse origine, totaal onbelangrijk, maar o wee als het om een gemeende 'gek' gaat...). De man wilde weggaan, maar komt naar de strenge zwaan, de duidelijke richtlijnen volgend. Nu zie ik het... hij is vrachtwagenchauffeur. Hij had z'n vrachtwagen opzij van het kruispunt gezet om te trachten het verkeer te ontknopen. De zwaan gaat met de man naar z'n vrachtwagen, duidelijk niet (of interpretteer ik het wel goed, duidelijk wél) in z'n sas. Papieren moeten worden uitgehaald. Boete en ambras. Ocharme. Stank voor dank. Eigenlijk vind ik dit erg onrechtvaardig. Door de gemeende ontknoper, zijn een reeks automobilisten al lang kunnen verder rijden. Dat had hijzelf ook kunnen doen trouwens, maar nee, hij wilde iets goeds doen, middenin de ochtendspits.
Ondertussen staat die ellendige verkeersknoop nog steeds aan te groeien. Die boete is immers belangrijker dan de ontknoping voor de zwaan. Ik zeg luidop denkend dat als ik hier en nu automobilist zou zijn, ik ferm op mijne claxon zou gaan drukken. Tja, een beetje rebels ben ik wel. Maar al te graag zou ik uitstappen om de ontknoper bij te staan, en het duidelijk te maken aan de zwaan. Maar ik weet zo goed als zeker dat als ik dat doe, ik ook hommeles heb. 'k Zie het zo al voor me: 'Wat komt gij u hier moeien in 't midden van 't kruispunt, madammeke van De Lijn? Ziedegij misschien niet dat ik volop bezig ben! Niks te maren, ge zoudt u beter bezig houden met de buschauffeurs die zich in't midden van een kruispunt installeren om de boel op te stroppen...' Nee, dank je. 'k heb het ooit nog meegemaakt dat bij sommige poliskes een lijnuniform als een rode lap op een stier werkt. M'n rechtvaardigheidsgevoel dwingt me om eveneens hierbij te voegen dat lang niet alle zwanen zo'n grmplfffffters zijn, gelukkig maar.
Goed voel ik me niet bij m'n neutraliteit. 'k Vind het ook wel wat laf van me. De buschauffeur legt z'n hand op de toeter en houdt niet meer op met claxonneren tot ie eindelijk van het kruispunt kan. De toeter heeft hem mee een weg gebaand. Knap gedaan. Na een klein kwartier op dit kruispunt, heeft ie zich en de immens geduldige passagiers kunnen vrij maken. De chauffeur. Mijn vriend.
De tram die we willen nemen is aan de late kant. Tja... de reden ken ik niet, en is niet belangrijk voor me. Vandaag ben ik passagier en tijd is m'n vriend. Vanzelfsprekend zit er nogal wat volk op het voertuig, wanneer we dan toch kunnen instappen. Er is geen plaats meer om samen te zitten. M'n ega zet zich op een enkele zitplaats en ik merk nog een vrije plaats op een dubbele zetel. Mevrouw heeft zich echter zodanig breeduit neergeplant, dat ik haar moet vragen plaats te maken. Eerst doe ik dat aan de hand van m'n lichaamshouding. Meestal is dat voldoende, maar nu niet. Ik moet het duidelijk vragen, voor een zuchtende dame zich enkele cms wil verschuiven. Héhé... het leven is een strijd... Reageren doe ik niet, want ik heb al lang door dat dit maar negatieve gevolgen teweeg zal brengen. Ze rommelt in haar tas en stoot me. Geen reactie. Ze leest wat in haar boek, hoewel ik haar er eerder van verdenk gewoon maar te staren naar de letterkes, maar ach, ze doet maar hé. Na enkele minuutjes gaat de tas weer open. Deze keer neemt ze haar gsm. Ze stoot me weer. Pokerface. Gsm weer weg. Stoot. Nougatbollen reactie. En zo gaat het maar door. Telkens stoot ze me aan. Haar minder subtiele manier om me aan te geven dat ze liever die hele verdomde bank voor zich alleen wil hebben. Nou... ik laat me heus niet kennen en blijf mooi zitten op het kleine plaatske dat ze me tegen haar zin afstond.
We komen aan een halte en haar lichaamstaal verraadt me dat ze direct zal rechtveren om vliegensvlug haar plaats te willen verlaten. Ze grabbelt haar tas en nog een zakje bij mekaar, rommelt nog snel wat en geeft dan inderdaad aan dat ze weg wil. Ik ben absoluut geen contrair mens en zal maar al te blij zijn als madam uit m'n zicht verdwijnt, dus leg ik haar niks in de weg en sta snel op om haar de nodige ruimte te verschaffen. Ze gaat in de doorgang staan en ik zet me weer op dezelfde plaats als tevoren. Maar, ze stapt toch niet uit. De volgende halte zal ik uitstappen, daarom schuif ik niet dichter naar het raam toe. Ze zet zich weer voor me en wil weer zitten, maar deze keer op de plaats waar ik zit. Ik kijk haar zo dom mogelijk aan, zeg niks maar staar gewoon wat met grote vraagtekens in m'n ogen. 'Makkik zitten' vraagt ze me op een ongedurig toontje. 'Ik moet er deze halte nog niet uit, maar wel de volgende.' Natuurlijk blijf ik niet zwijgen. 'Tja... ik ook.' Laat ik droogjes weten. 'Jamaar, ik wil graag op die uiterste plaats zitten omdat ik dan sneller kan uitstappen. Ik moet m'n trein halen en wil dus eerst van de tram.' 'Tja...' zeg ik haar. Alsof deze drie letterkes mijn hele weerlegging behelsen. Er wil nog wel een schouder opgehaald worden, maar meer energie kan ik echt niet aan deze vrouw besteden. Eigenlijk krijg ik moeite om niet in een lachbui uit te barsten. Maar goed opgevoed als ik ben, beheers ik me met een bovennatuurlijke wilskracht. Zij... staat op barsten. M'n man heeft gemerkt dat er wat loos is en komt naar me toe, wringt zich naast me op de zetel en vraagt wat er scheelt. Hiervan neemt madam gebruik om zich neer te vleien op zijn zitje. Ze doet me denken aan een straaljager die neerstort, of een koopjesjager klaar voor het openen van de deuren op de eerste koopjesdag in Harrods. Ik zeg hem, -m'n man dus- dat er helemaal niks aan de hand is, maar dat tuttewutje het zelf niet door heeft.
Natuurlijk werk ik op deze manier haar ontploffingsgevaar in de hand. Maar ik kan het echt niet laten. Ze doet het zichzelf maar aan uiteindelijk. En wij tweekes, verlaten de volgende halte lekker rustig het trammeke en wandelen het akkefietje kauwend al lachend huiswaarts toe. Daarbovenop, doen we dat in een stralend zonneke.
Niks te zagen en nog minder te klagen tijdens de meeste ochtenden. Natuurlijk moet ik hier en daar wel eens iemand vragen toch maar met de voetjes op de grond te blijven, letterlijk dan. Of, zoals gisteren, op m'n ondertussen eigenwijze manier te kennen geven dat zo'n open drankblikje op het openbaar vervoer niet gegeerd is. Eigenlijk had ik te laat gezien dat het om bier ging. Maar tja, 'k verwacht ook niet dat iemand om 8u 's morgens al aan het bier zit, op weg naar 't werk. Ik vermoedde eerder een stimulerende (vanwege de massa's suiker) frisdrank ofzo. De kleur van het blikje kwam ook overeen met een niet nader te vernoemen (gene reclame maken voor ongezonde voedingswaren alstublieft) populaire drank, zie je. De man in kwestie, verontschuldigde zich en was o, zo braafkes. Daarom liet ik het maar bij de boodschap die ik reeds gegeven had. 'k Had maar beter moeten opletten. Normaal gezien komt men er niet zo makkelijk vanaf als er alcoholrijke drank wordt gedronken op onze rijdende vloeren. In zo'n geval, krijgt men een tripple choise. Ad fundum, ja... ook om 8u 's morgens, rustig uitstappen en de drank nuttigen op het perron al wachtende op het volgende voertuig, of, het blikje bij de volgende halte in de vuilbak kieperen en mee verder rijden. Maar gisteren niet dus. Hoewel, de brave kerel de volgende halte uitstapt, zonder dat ik de hele uitleg heb gedaan. Soms is zwijgen echt goud!
Vandaag is het erg rustig. Op het perron spreekt een oosterse vrouw me aan. Ze is net weduwe en loopt verloren tussen de administratieve rompslomp die ons landje eigen is, na een overlijden. Pensioen, bank, districtshuis, ocmw, RVA, ze loopt het allemaal langs en ze wordt van het kastje naar de muur gestuurd. Ik voel erg met haar mee. Ze heeft geen kinderen, is alleen. Ze ziet er een fijne dame uit. Natuurlijk weet ik wel dat zo'n toestanden zowiezo al moeilijk zijn, zonder de nodige emotionele lading erbij. Zij en haar man hadden geen voorzorgen genomen voor (of tegen) het blokkeren van de bankrekening. Ik geef haar wat uitleg in de hoop dat ik zo m'n kleine steentje kan bijdragen. Soms, heb ik spijt dat ik met m'n job bezig ben, omdat ik mensen in zo'n situatie liefst nog meer zou willen bijstaan dan enkel de weg te wijzen. Maar 'k kan me niet in stukskes snijen hé... Zucht... Enfin, ik zeg haar hoeveel haltes met welke lijn ze moet om naar nog maar eens een kantoor te geraken. Ik druk er op, dat ze daar moet vragen welke stappen ze verder moet ondernemen en dat ze wel degelijk administratieve hulp mag verlangen.
Het leven gaat voort. De klok blijft tikken, en de aarde draaien. Ook al wil pro data, het kloksysteem bij De Lijn, soms wat voor of achter lopen en raakt ook dat niet goed opgelost. Voor niks of niemand staat ie stil. Al snel komt iemand anders wat vragen en gaat de arme vrouw uit m'n gedachten. M'n dagje is maar weer een prachtig exemplaar, ik zie alleen maar aangename mensen. Ik denk aan de chauffeur die me naar het werk reed. Het was volle maan. Ze hing laag, voor zover de maan hangt natuurlijk. Ik wees haar er op. We reden nog niet hé, we waren de vertrektijd aan 't afwachten. Dat zorgde maar weer eens voor zo'n aangenaam gevoel. Ook m'n collega, toverde een lach op het gezicht en begon een vrolijk gesprekje. Hoera!!!! riepen we niet, maar we kwamen toch dichtbij. Tot ik hier, terug thuis, begin te typen. Dan, sta ik machteloos stil bij haar (de weduwe) en hoop...
In Antwerpen, enkel en alleen in Antwerpen, blijkbaar... is het moederdag. 'Men' wil het ons sinjoren, toeschrijven aan arrogantie. Laat 'ze' maar doen hé. Wij weten wel beter. 'k Ben ermee geboren en 'k zal er mee sterven. Deze datum als moederdag. 't Schijnt dat het een honderdtal jaren geleden is ingezet door een tiep die hier iets te zeggen had. 'k Ben er niet nukkig om. 't Is trouwens begrijpelijk, als je bedenkt dat men in die tijd abnormaal hevig katholiek was. Meneer pastoor was den grote baas. En men vond dat toendertijd maar normaal. Het is dan toch maar logisch dat er toen iemand vond dat wanneer men MoederMaria viert, men tegelijkertijd Alle Moeders viert. Een persoon met inzicht dus. Niettegenstaande is niet iedereen vrij op deze moederdag. Euhhhh... nee, ik zoek absoluut geen medeleven omdat ik werk. De mensen zijn best vrolijk. Al van 's morgens hangt er een aangename sfeer in de lucht, ook al wil de zon nog niet echt doorbreken op mijn werktijd.
Een marokkaanse dame staat aan de bushalte. Ik kom erbij en groet haar dus. Ze is een beetje jonger dan ik. Marokkaans gekleed en gesluierd. Geen uitzondering. Ze groet me vriendelijk terug. Ik merk dat ze een babbeltje wil slaan, maar dat ze niet goed weet hoe het in gang te zetten. Dus, neem ik het heft in handen. Waarom ook niet? We staan hier allebei met hetzelfde doel, dus kunnen we het wachten aangenamer maken met een praatje. Haar nederlands is helemaal niet goed. Des te meer respecteer ik heel erg de moeite die ze doet. Ze heeft ook weet van de feestdag vandaag, moederdag. Ze vindt het sneu dat ik moet werken. Maar ik minimaliseer omdat ik toch maar tot 11u werk. De rest van de dag kan ik nog vanalles ondernemen. Ze vindt dat elke moeder het verdient om eens een dagje in de watten gelegd te worden. Ik verzeker haar dat ik echt niet mag klagen en ik heus mijn deel zal krijgen dit weekeinde. Het wordt goedgekeurd, met een tevreden lachje én een zo-goed-mogelijk nederlandstalige bevestiging.
Voilà se... ook al straalt ze marokkaans uit langs alle kanten. Wat mij betreft is ze wreed goed geïntegreerd...
Sinds kort, mogen wij, 2de personen op het voertuig, met een nieuwe lijn meerijden. Is het mogen of moeten??? Eigenlijk, moeten, dus. Natuurlijk is dat geen probleem. Met alle plezier gedaan. Het leuke is, dat ik op deze manier ook weer andere collega's leer kennen. De passagiers vormen helemaal geen probleem, tot hiertoe. Met deze lijn rijden we door een stadsgedeelte waar een grote mensenmix leeft. Vandaag was prachtig om door deze wijk te rijden. Hier wonen heel wat moslims en vandaag zijn de suikerfeesten. Al heel vroeg waren vooral de mannen op pad. Ik vermoed voor hun moskeebezoek. Iedereen die het zich kan veroorloven loopt vandaag in zondags kostuum, wat een bonte verscheidenheid inhoudt. Aziatische moslims, noordafrikaanse moslims, oosteuropese moslims en afrikaanse moslims. Allemaal maken ze zich op om ter mooist. Veel witte gewaden en hoofddeksels, en wat de Afrikanen betreft, zij zorgen voor een kleurenfestival, sierlijk en elegant. Kleine meisjes lopen gekleed als mini-vrouwtjes, wat ik maar kan ervaren als ongemakkelijk. Maar, eerlijk... de kleuren die ze je presenteren, zijn een ware wellust voor het oog. De trammekes zijn nog nooit zo mooi geweest. Eigenlijk zou er op zo'n moment eens iemand moeten komen filmen. 't Is als vakantie op de tram (of bus), want, iedereen is natuurlijk in opperbeste stemming. Op straat, vòòr 9u 's morgens, zie ik mannen al durum etend rondlopen. Met z'n driekes naast mekaar. Ze genieten duidelijk. Mijn maag keert zo'n beetje bij het idee, dit te eten zo vroeg in de morgen, maar daar liggen zij niet van wakker.
Op een bepaald ogenblik moeten we met de tram door een massa volk. Tientallen mensen (mannen) staan op straat. Ook op de rijweg. De chauffeur moet tingelen voor de veiligheid, maar men maakt ruimte en laat ons door, haast voetstaps. Ze staan voor een grote poort met arabische tekens versierd. Ahaaa... 't was me heus nog niet eerder opgevallen. Hier blijkt dus een moskee te zijn. Ze verzamelen hier, om seffens, samen met hunne meneer pastoor het eind van de vastentijd te vieren. Efkes maak ik een sprong in de tijd. Nu kennen wij het enkel nog van in de film, maar ik heb nog meegemaakt dat we naar de kerk gingen, op z'n zondags gekleed. Voor de kerk verzamelden mensen om voor of na nog een klapke te doen. De mis maakte ook wel deel uit van een sociaal gebeuren. Ach, dorpsmentaliteit én -leven... Stadsgewoel én -mentaliteit hebben het over genomen wat soms voor chaos, maar ook voor ludieke momenten kan zorgen.
M'n dagje raast voorbij. Maar alvorens af te stappen verwittig ik de chauffeur. 'Laat je niet vangen, door die jonge vlegelkes die nog snel bellekentrek doen op je trammeke, voor ze uitstappen. Nu is't er maar ene, maar seffes zijn ze allemaal opgejut door het feesten, lopen ze de stad rond in een roes en mag je één en ander aan plagerijen verwachten. Zet je er boven, zolang het over kleine dingen gaat, loop er niet in...' Ik laat alvast weten, niet achter dat bellentrekkerke te hollen. Dat plezier gun ik hem niet. Misschien krijgt ie seffes wel kramp in z'n vingerke...
Ze zijn al een tijdje bezig, mooi verdeeld over 't land. Dàt, voor diegenen die op eigen bodem blijven, want uiteraard kan je ook in 't buitenland heel wat festivals aflopen. Ja... de festivals. Heel wat liefhebbers verblijven de hele festivalperiode op de campingweide. Het nieuws staat bol over toestanden op die weiden. Zowel positief als euhhhh... minder positief. Zelf heb ik het nooit gedaan. Maar regelmatig zie ik -vooral jongeren- in de stad ronddwalen, op weg naar huis vermoed ik, na zo'n festival. In tegenstelling tot wat ik onderandere zag op het nieuws, zeulen de meesten hun gerief wél mee huiswaarts. Gepakt als muilezels vind je ze aan perrons, wachtende op de bus of één of ander iemand die hen zal komen ophalen. Zij, die de hele weg naar huis met het openbaar vervoer afleggen, krijgen van mij het meeste respect. Dat zijn de doorzetters. Op eigen houtje tot de laatste nootjes gekraakt zijn. Soms is het dan wel ludiek de perrons te passeren. In groep durven ze al wat meer. Trekken ze zich helemaal niks aan van voorbijgangers hun mening. Soms liggen ze languit op of tussen hun gepak. Anderen nestelen zich tussen rugzakken en rolmatjes. Te moe gestreden om nog één voet voor de andere te zetten, na drie dagen leute. Afgepeigerd en stinkend (douchen op zo'n festival is niet gratis) leggen ze de laatste loodjes op weg naar hun bed. Een enkeling, eenzaat van het moment, heeft nog voldoende energie bij mekaar gesprokkeld om een matras enkele meters te versjouwen. Er ligt immers groot afval op straat. Klaar om opgehaald te worden. Of, sluikstort, wie weet. Aan de opera. De trappen dienen hem als leuning of verhoog. Hij ziet ze in alle creativiteit als welgekomen bedstee. Heeft de matras erbij geïstalleerd en zichzelve er op. Kome wat kome zal, denkt hij wellicht. Hij kan de wereld aan. Even gewone, simpele Openbare Vervoering en ter plekke uitrusten. Spelconsole bovengehaald en de wereld mag vergaan, hij zal het niet merken. Onbezorgd in z'n eigen wereldje, terwijl iedereen hem voorbij raast in het centrum van de stad en onrustig leventje. Hij stoort zich aan niemand, niemand lijkt hem op te merken. Nou... niemand, 't is te zeggen...
Oké... toegegeven, vandaag halen we temperaturen die we niet gewend zijn. Warm buiten, wordt ovenheet in sommige voertuigen. Er wordt water uitgedeeld. Ik zie een controleur met flesjes heel fris water rondzeulen op de Roosveltplaats. M'n bus gaat er aan komen, dus ik rep me naar m'n collega en vraag hem een flesje water om aan de chauffeur te geven. Een welkom geschenkje dat wellicht in dank zal aanvaard worden, denk ik bij mezelf. Dus, bij het instappen wil ik hem het flesje geven. De chauffeur weigert. Oei, denk ik... moslim misschien...? Vanwege de ramadan, weetjewel... Maar nee hoor. Hij heeft geen behoefte aan eten of drinken tijdens het rijden. Of ik dat gezond kan noemen, betwijfel ik toch sterk. Natuurlijk dring ik niemand ook maar iets op. Maar, met een truukje (nee ik verklap het niet ) neemt hij het toch aan. Tja, de ervaring die ik opdeed met m'n kinderen als ze niet wilden eten of drinken, zal hier meespelen. Hij, de chauffeur is dan wel uit de pampers, hij is nog piepjong en 't zou leuk zijn, als hij vandaag géén flauwte krijgt hé.
De dakraampjes worden direct open gezet. Passagiers van alle slag, bedanken me ervoor. Ach... kleine moeite nietwaar. Graag gedaan, pinkoogje en beste vrienden voor de verdere trip. Hoewel, al vroeg zitten mensen min of meer uitgeteld in de voertuigen. Zolang het niet te druk is, tam als lammetjes. Ik vrees er echter voor dat de schuilende leeuwen zich zullen laten gelden, zodra er iets of iemand zo'n lammetje wat dwars legt. Uitzondering, is de man die roepend in z'n gsm een voertuig instapt. Z'n taalgebruik wil ik vulgair noemen. Z'n toon, zeer agressief. GELIEVE ALLEMAAL GOED MEE TE LUISTEREN!!!... lijkt hij wel te menen, want of je wil of niet, iedereen moet weten hoe hij de ander in mekaar gaat slaan, als als als... laat hij gekruid met enkele goedgemikte bezweringen weten. Gelukkig stapt hij uit voor er een ander zich gaat ergeren. Integendeel, ik merk dat er weer kleine flikkeringen in oogjes komen. Mensen komen uit hun warmte-roes. 'k Hou absoluut niet van die man, maar wel van de situatie die hij schept. De chauffeur blijft er 'ijzig' kalm bij... hihihi.
Zonnebloemen die men her en der in de stad plantte, werden door een domme vandaal uitgetrokken. Ze liggen op enkele plaatsen verspreid met klotten aarde er nog bij. Zonde. Echt wel, zonde. Aan een halte waar ik uitstap, liggen er ook. in de goot. Mensen die zich hiermee bezig houden zijn de idioten die ervoor zorgden dat GAS-boetes nodig worden geacht. Ik raap de bloemen op, maar kan ze helaas niet herplanten. Ze zien er nog redelijk vief uit en zouden misschien nog wel te redden zijn. Echt wel spijtig dat dit hier en nu niet kan. Ik steek ze dan maar in de vuilnisbak. Er nog half uit, zoals ik enkele zomers terug ook een zonnebloem vond, op een zomerse zondagmorgen, voor zover ik me herinner. Het resultaat is treurig natuurlijk, maar ook wel wat grappig. Een opgesmukte vuilnisbak siert nu de halte
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
) neemt hij het toch aan. Tja, de ervaring die ik opdeed met m'n kinderen als ze niet wilden eten of drinken, zal hier meespelen. Hij, de chauffeur is dan wel uit de pampers, hij is nog piepjong en 't zou leuk zijn, als hij vandaag géén flauwte krijgt hé.
