De dag van vandaag begint met regen en onweer. Maar we hebben een huishoudelijke taak vandaag: in Silver City naar de laundry. We komen bij een laundry met wifi. Dat is altijd erg prettig. Dan hoef je daarna niet naar de bibliotheek. In de laundry zitten twee dames met schoonmaakmiddelen en borsteltjes de machines schoon te maken. Ik ben nog nooit in al die jaren dat we hier nu rondrijden een laundry tegengekomen met zulke schone machines. Gewoon een feest om daar je was in te stoppen.

Als de was klaar is, willen we Silver City in. Maar het weer laat dat niet toe. Dan besluiten we verder westwaarts te gaan, op weg naar Willcox. Een mooie weg als de regen ophoudt. We komen zelfs nog sneeuw tegen. We zijn vandaag de grens overgegaan naar Arizona, via de I-10, een grote interstate, die loopt van oost naar west. Hier gelijk erg veel vrachtverkeer. Arizona zit in de Pacific Time Zone, dus komt er weer een uur tijdsverschil met Nederland bij. Het is nu 9 uur verschil. Dit houden we de komende maanden.

We zijn de dag geëindigd met de zon.

We hebben van Las Cruces tot aan Silver City over 3 verschillende scenic byways gereden. In totaal 140 mijl. Heerlijk rustig aangereden. Dat kon omdat er bijna geen verkeer was. De foto’s laten zien hoe de wegen heten. Onderweg hadden we een pas van 8.228 feet (2.600m). Daar was het koud en konden we nog een klein puntje sneeuw zien.

Onderweg kwamen we een ghost town tegen, een voormalig mijndorpje. Uitleg staat op de foto. Vlak voor Silver City konden we vanaf een observatieplatform een enorme ‘open pit’-kopermijn bekijken.

Tussen Alamogordo en Las Cruces (New Mexico) ligt White Sands Nat’l Monument, spierwitte zandduinen. En geen zee in de buurt te vinden. De bergen in de buurt hebben gipslagen. Door de eeuwen heen komen deze vrij te liggen door erosie. Door water en wind worden de gipskristallen naar lagere delen afgevoerd. Door zon en wind verdwijnt het water en blijven de gipskristallen liggen. De kristallen worden vervolgens door de wind verplaatst, waardoor deze verbrokkelen. En dan blijven er zandkorrels over. Dit materiaal wordt ook gebruikt voor pleisterwerk, gipsplaten, maar ziet ook in voedsel. Een mens schijnt in een mensenleven ruim 10 kg hiervan via voedsel te eten.

Het is fascinerend om door dit landschap van wit zand te rijden en te lopen. Een zonnebril is geen overbodige luxe.

Na de lunch naar de White Sands Missile Range Museum. Hier worden al decennia lang proeven gedaan met raketten voor verschillende doeleinden. Het museum is helaas gesloten, maar het plein waar diverse raketten zijn opgesteld mogen we wel bezoeken.

Na vandaag bij de McD. de email te hebben gedaan, zijn we verder westwaarts getrokken. Onderweg komen we vaak boomgaarden tegen waar pecannoten groeien.

Op onze route komen we door Lincoln, een nietig dorpje maar met voor veel Amerikanen een bekend stuk historie: de Lincoln County War. Die was rond 1878. In Lincoln hadden reeds enkele jaren 3 mensen van Ierse afkomst een grote winkel waar alles te koop is. Er was weinig concurrentie, dus een winstgevende zaak. Toen een Engelse immigrant vlakbij een zelfde ‘allerhande’ winkel opende, ontstond een conflict. In die tijd werd er snel naar het geweer gegrepen en vielen er doden. Er was een sheriff, maar zijn gebied was zo groot als ongeveer 2x Nederland. Het ging van kwaad naar erger. Het soldatenregiment dat in de buurt was gelegerd, ging aan de zijde van de eerste eigenaren staan. Aan de zijde van de immigrant stond Billy the Kid, een jongen van nog geen 20 jaar en een grote groep cowboys. Billy werd geprezen voor zijn moed. Uiteindelijk heeft hij het moeten bekopen met z’n dood. In Amerika zijn veel boeken (m.n. stripboeken) over hem geschreven en zelfs meerdere films. Door alle verhalen, veelal geromantiseerd, wordt hij gezien als een held. Veel gebouwen uit die tijd staan er nog. Jaarlijks wordt Lincoln door zo’n 60.000 toeristen bezocht.

Vandaar door naar het Smokey Bear Historical Park in Capitan. Hier wordt het verhaal verteld over Smokey Bear. In 1950 was in de Capitan Mountains een grote brand. De brandweermannen vonden een jonge beer in een verbrande boom. Zij noemden hem Smokey Bear en werd na een aantal weken vervoerd naar een Dierentuin in Washington DC waar hij de rest van zijn leven mocht blijven. Smokey Bear werd een icoon toen het gebruikt werd in de promotie voor de preventie tegen bosbranden. Smokey Bear is 25 jaar geworden en begraven in Capitan Historical Park.

Smokey Bear komen we tegenwoordig nog steeds tegen langs de weg in bosgebieden. Hij geeft met een soort schild aan de mate van het bosbrandgevaar: ‘low’, ‘moderate’ en ‘high’. Wij weten nu het verhaal achter deze figuur.

Vandaag  gestart bij de bibliotheek van Carlsbad voor de wifi. Bij iedere bieb ben je altijd welkom en het voordeel is dat je dan ook stroom hebt. Via je Tomtom zoek je bij ‘Points of interest’ de ‘Library’ en zij wijst jou de weg. Ja, onze Tomtom is een Zij en ze heet Las. Gekocht in Las Vegas.

Daarna op weg naar Roswell. En als je dan Carlsbad uit rijdt waan je je in de jaren 50, wat betreft het verkeersaanbod op de aangelegde 4 baans wegen. Maar natuurlijk heerlijk  rustig om te rijden.  In Roswell willen we het ‘International UFO Museum & Research Center bezoeken.

In juli 1947 ziet een bewoner in Roswell een UFO neerstorten. Met gevonden brokstukken gaat hij naar de sheriff die het leger inschakelt. De ‘vinder’ mag ervan ‘hogerhand’ niets meer over zeggen. De speculaties beginnen en Roswell is dan ‘het middelpunt van de (Amerikaanse) wereld.  In het museum veel foto’s, verklaringen van mensen die iets gezien hebben en attributen van de film die er ooit overgemaakt is, speelgoed etc. Ieder jaar (4 juli) is er het Roswell UFO Festival, een grote samenkomst van ‘gelijkgestemden’, workshops en een parade. In het centrum lijkt ’t wel of Roswell nog steeds op de UFO en Aliëns draait. Downtown zijn alleen maar winkeltjes met artikelen daarover.

Daarna door naar de Zoo van Roswell, een park waar je vrij in- en uitloop kunt lopen. Er zitten verschillende dieren. Tja, ik heb daar toch altijd een beetje moeite mee. Vooral de grotere dieren zitten in vrij kleine hokken. Bij een paar staat bij waarom ze daar zitten. Sommigen zijn gevonden met een schotwond en kunnen niet meer terug de natuur in. Maar geef ze dan meer ruimte.

Vandaag staan de grotten van Carlsbad op het programma, de meest uitgebreide grotten van Amerika. Ze zeggen zelfs van de hele wereld. Dit is onze eerste activiteit in New Mexico, waarvan we de grens even ervoor hebben gepasseerd. Op internet werd aangegeven dat de liften van de grotten buitenwerking zijn. Wij zijn mobiel, dus die paar trappen zal geen probleem zijn. Je kunt er selfguided tours doen, maar ook enkele tours onder begeleiding vaneen gids. Wij kiezen voor de eerste.

Toen we bij de grotingang aankwamen, kwamen er allemaal hijgende mensen uit. Wat bleek… we moeten eerst al zigzaggend een pad van 2 km lang afdalen. Al met al ben je dan 250 m onder de oppervlakte. Kortom een uur lang een afdaling van bijna 15% voordat je in de uiteindelijke ‘zalen’ aankomt. Daar een route van ca 1,5 km gelopen. Aan het einde van deze route kom je in een restaurant en zijn er toiletten. Hoe zal de bevoorrading worden gedaan als de liften ‘t niet doen. De mensen die daar werken, moeten een hele goede conditie hebben. Wij doen een uur over de afdaling en een uur om weer boven te komen. Dat zijn dan al twee werkuren.  

De grotten waren erg mooi. En omdat het niet druk was, konden we er ook heel rustig rondlopen. Wat je ogen zien en wat de foto’s laten zien, daar is wel een verschil in.

Omdat de liften dus niet in werking waren, moesten dezelfde weg nu omhoog lopen. Blik op oneindig en rustig aan naar boven. We waren blij dat we het daglicht weer konden aanschouwen. Plus dat we onze training voor vandaag weer gehad hebben. Kunnen we de rest van de dag rustig aan doen.

In Carlsbad overnacht. Wat we van dat stadje (35.000 inw.) hebben gezien, is om gauw weer te vergeten.

Nadat wij onze dingen op internet hebben gedaan bij de library in Van Horn en getankt hebben, gaan we op weg naar het Guadalupe Mountains Nat’l Park.

Wederom een rustige weg. In het park aangekomen wordt er verteld dat er een kleine camping is waar je een plaatsje kan zoeken voor $8,--. Het blijkt een parkeerplaats met ruime plaatsen te zijn en met een toiletgebouw.

We hebben besloten na de lunch een trail te gaan lopen. Hij vertrekt vanaf onze kampeerplaats. De trail is 2,5 mijl lang, een mijl over een pad redelijk aangelegd en 1,5 mijl door een bedding van een gewezen rivier, met veel keien, dus veel klauterwerk, soms op handen en knieën, soms op de ‘kont’ naar beneden. Het eindpunt van de trail is the Devils Hall. En dat hebben we gehaald. En dan moet je de weg weer helemaal terug. Onderweg kom je soms “vreemde vogels” tegen. Bijna aan het einde van de trail komen we een dame tegen die van top tot teen helemaal ingepakt is, alsof het vriest. Dan zijn we halverwege beneden, komt er een jong stel aan, zij ‘aangekleed’ alsof er de ergste hittegolf heerst, nl van boven helemaal bloot. En met beiden sta je te praten over de trail. Dat zijn de leuke intermezzo’s onderweg. We hebben er al met al 3,5 uur overgedaan. Toen vonden we dat we wel een lekker pilsje hadden verdiend.

Voordat we vanochtend weg willen rijden naar de McDonald Observatory kijkt Clemens de bandenspanning nog even na. Een van de achterbanden staat bijna leeg. Hij naar het hotel om te vragen naar een autobedrijf. En dat in een dorpje van 1.200 inwoners. Maar five blocks down the road, schijnt er eentje te zijn. Wij er naar toe. Zijn we nr. 3 in de rij voor reparatie. Kan ongeveer 1,5 uur duren voor we aan de beurt zijn. Dat is op zich geen probleem, ware het niet dat we om 11.00 uur een reservering hebben voor een tour op de Observatory. Wij daarheen gebeld dat we niet op tijd kunnen zijn. Fijn dat we gebeld hebben en als we er zijn, zullen ze kijken wat ze voor ons kunnen doen.

Bij de reparatie blijkt dat het verlengstuk van het ventiel gebroken is en daardoor lucht verliest. De vervanging is vervolgens snel gebeurd.

Wij zijn tegen 11.30 uur bij de Observatory. Wij mogen aansluiten bij de groep, die nog in de presentatieruimte zit te luisteren. We hebben wat uitleg en een aantal mooie plaatjes van de zon en het heelal gemist, maar de tour naar 2 telescopen kunnen we gelukkig meemaken.

Door de tour was onze lunch pas om 14 uur.

Na de lunch nog de weg vervolgd, een scenic route van 50 mijl. Op deze weg wel 3 auto’s en 3 motoren gezien. We besluiten niet terug te gaan naar Fort Davis, maar door te rijden naar Van Horn. De weg die we anders morgen zouden rijden. In Van Horn (Nederlandse voorouders?) op een PA-camping met full hook-up voor slechts $11,--. (PA= Passport America, waarbij leden 50% korting krijgen bij deelnemende campings).

Vandaag, na een aantal telefoontjes met het thuisfront, vertrokken uit Lajitas. Via de Hwy 170 met 'ups and downs' naar Presidio. Dat is een mooie scenic byway. Als dan wederom de lucht blauw is, maakt dat alles nog mooier. We kwamen gieren tegen, die bezig zijn een javelina op te ruimen. Tja, zo is de natuur.

Aangekomen in Presidio (5.000 inwoners) doen we onze lunch en gaan even het dorp in om boodschappen te doen. We kwamen een leuk klein kerkje tegen dat stond te glanzen in de zon.

In het volgende dorp Marfa (4.000 inwoners), zo’n 100 km verderop, gaan we tanken. Clemens heeft een site waar je de benzineprijzen kunt opzoeken. En deze is op onze weg het goedkoopste.

Als we in het volgende en ons laatste dorp voor vandaag zijn aangekomen (1.200 inwoners), mogen we tussen hotel Limpia en de bibliotheek op de parking overflow staan, waar we ook nog eens internet hebben. De laatste 3 foto’s zijn van dit dorp, die er echt iets van probeert te maken. Leuke dag gehad.

Gisteren bij het Visitor Center in Big Bend werd ons verteld dat bij de trail die wij wilden lopen, de Santa Elena Canyon, weinig parkeerplaatsen zijn. Dan moeten wij vandaag dus vroeg uit bed, zijnde zes uur, want we moeten 60 mijl, ca. 100km door het park rijden om daar te komen. We vertrekken om 7.15 uur en oh mensen, wat is de natuur dan mooi met de opkomende zon achter ons.

Als we aankomen om 9.00 uur  staat er welgeteld één auto. De trail loopt diep een canyon in. Een hele mooie wandeling, met blauwe lucht, zon en 20 gr. Wat wil een mens nog meer. Met enkele van de weinige mensen onderweg een praatje gemaakt. Heel gezellig allemaal. Het park is bijzonder goed aangelegd, met goede wegen naar alle uitkijkpunten en trails. Alleen soms iets te weinig parkeergelegenheden. Maar wij hebben er totaal geen last mee gehad. Ook het aantal auto’s van vandaag, zondag, is minimaal. We hebben op de terugweg nog een aantal kleinere trails gelopen, waar we een aantal kleine dieren hebben gezien, waaronder een ring-tailed cat. De één na laatste foto’s is een hoge, voormalige waterval van onderen af gezien.

Al met al weer een schitterende dag. We hebben een camping 20 km buiten het park. Daar lekker onder de douche en de wasmachines waren vrij. Dus dat ook nog even gedaan. Dat geeft ons morgen een vrije maandag.

Vandaag in een zonovergoten Big Bend National Park een trail gelopen van 10 km. Dat is ook wel genoeg, want je moet altijd over een berg heen. En dat gaat dan over keien en losse stenen en steentjes. Maar we hebben genoten.

Foto grote vogel: roadrunner.

We zijn vandaag het Big Bend National Park ingereden. Het was een mooie rustige weg ernaar toe. Dit park ligt in de zuidwest hoek van Texas USA. Omdat het zo afgelegen ligt, is het er nooit druk. Niet te vergelijken met andere Nationale Parken.

De rivier de Rio Grande stroomt door dit park en is tevens de grens met Mexico.

We kunnen bijna door het water naar de overkant lopen. Het Grande kan bijna vervangen worden door Little. Deze rivier heeft ook erg in moeten leveren qua breedte. Ook hier valt erg weinig regen, geen sneeuw, dus weinig water.

We zien hier de eerste cactussen ook al in bloei staan. Inmiddels de eerste twee trails gelopen.

Vannacht stonden we in Del Rio bij Walmart. Deze Walmart had 8 overnachtingsplaatsen speciaal voor RV’s aangelegd. Wat ons in Texas op valt is dat bijna iedere Walmart free WiFi heeft. Dat komt ons goed van pas.

We hadden vandaag een afstand van 172 mijl, zijnde 273 km. te rijden. Dat vinden wij meer dan genoeg. Meestal is er ook nog wel een activiteit op een dag. Dat was vandaag de stop bij Judge Roy Bean Visitor Center. Roy Bean was eigenaar van een saloon in een klein plaatsje, dat hij vernoemde naar een (voor hem) favoriete actrice Lilly Langtry. Hij werd aangesteld als ‘justice of the peace’ en sprak recht vanuit zijn saloon. Hij beschikte over de wetboeken, maar hanteerde ze zelden. Hij sprak recht naar eigen bevinding. Regelmatig werd de verdachte veroordeeld tot het geven van een ‘rondje’ (of meerdere). Rondom Visitor Center was een mooie cactustuin aangelegd en zagen we voor dit jaar de eerste bloeiende cactussen.

De weg loopt dicht langs de Mexicaanse grens. Onderweg was de weg afgezet en werden we naar een controlepost geleid. Na enkele vragen en nadat de hond wat had rondgesnuffeld, mochten we doorrijden.

Het was een mooie, zeer rustige weg die we gereden hebben. We hebben over de 172 mijl misschien 100 auto’s en vrachtauto’s gezien. En 15 fietsers. Dat maakt het rijden in Amerika zo heerlijk. We zijn nog ongeveer 50 mijl van Big Bend National Park. Daar hebben we 2 nachten gereserveerd en zijn we verstoken van alle contact met de wereld.

Zondagavond zijn we weer te bereiken via internet. Een gezellig weekend allemaal.

Het was druilerig weer toen we opstonden. Dat hebben we nog niet eerder dit jaar meegemaakt. Goed voor ’t frisse groen.

Nadat we gedumpt en propane hebben bijgetankt zijn we verder westwaarts getrokken, richting Big Bend Nat’l Park. Ongeveer 400 mijlen (600km) waar we een kleine 3 dagen over doen.

Onderweg lunchen we op een rest area. Als we stoppen komen de koeien een kijkje nemen. Een paar foto’s van onderweg. Op de begraafplaatsen staan altijd veel plastic bloemetjes, toch een vrolijk gezicht. En makkelijk, ze hebben geen water nodig.

Onze eerste overnachtingsplaats is Del Rio aan de Mexicaanse grens. In het oude centrum is niet veel interessants, buiten het Courthouse van de County en de 4 verschillende kerken op 100m2. Als de zon er in de middag eenmaal doorkomt, doet die dat ook goed. Inmiddels is het ca 35gr.C.

Je kunt hier goed merken dat je 3 mijl van de grens afzit. Je hoort alleen maar Spaans.

We hadden het centrum San Antonio nog niet helemaal gezien. Dus nog een keer met de bus er heen. Na de koffie een winkelcentrum ingelopen, waar ook een deel van de Riverwalk doorheen loopt.

Na de lunch een aangrenzende wijk King William District ingelopen met grote huizen, die tussen 1870 en 1900 zijn gebouwd. We waanden ons in Wassenaar. Je kijkt je ogen uit. En deze huizen worden normaal bewoond. Geen kantoren of kamerverhuur (wat het bij ons vaak wordt) van gemaakt. Bij een huis staat zelfs een bordje dat dit huis in 1884 niet duurder mocht worden dan $ 6.000,--.

Vandaag de Stockyard in San Antonio bezocht. We dachten nog enkele leuke plaatjes met Longhorns te kunnen schieten. Toen we er met de bus aankwamen, zag het er erg stil uit. Geen koe te bekennen. Dan maar even vragen op een kantoor. Blijkt dat op de Union Stockyard sinds 2002 geen koeien meer worden verhandeld. Het boekje waar we dit uit hadden gehaald was wel een beetje verouderd.

Met de volgende bus door naar downtown. De Alamo is hét gebouw dat de vrijheidstrijd van Texas symboliseert. Rond 1820 vroeg de Amerikaanse overheid $1,25 per acre voor de grond. De Mexicaanse regering vroeg voor Texaanse grond (toen van Mexico) nog geen tiende. Amerikanen die boer wilden worden trokken daarom naar Texas. Onder de Amerikaanse Texanen groeide langzamerhand het gevoel van onafhankelijkheid ten opzichte van Mexico. Daaruit ontstond de vrijheidstrijd. In 1836 werd die beslist in het voordeel van de Amerikanen en werd toenadering tot Amerika gezocht. Rond 1845 kwam Texas bij USA.

San Antonio is een erg gezellige stad. Voor een belangrijk deel komt dat door de Riverwalk. In 1921 stroomde de rivier die door San Antonio loopt over. Er waren 50 doden. Een architect maakte een plan waardoor het water meer ruimte kreeg. Het water kon door een kanalenstelsel onder de stad door lopen. Dit is later uitgebreid zodat je langs de kanalen kan lopen. Al gauw zag men hierbij mogelijkheden voor horeca. Nu is de Riverwalk een aan eenschakeling van terrassen en hotels.

We hadden er weer mooi weer bij: zon, wolken en ongeveer 25 gr. We hebben ons vandaag weer met de bus verplaatst. Een dagkaart voor $ 2,75. Heerlijke prijzen.

Voordat we naar San Antonio zouden rijden, wilden we nog even door New Braunfels rijden. Maar voordat we ’t in de gaten hadden, had onze tomtom ons al de interstate opgestuurd. Voordat je daar weer van af bent, ben je alweer vele mijlen verder.

Dit betekende dat we al vroeg in San Antonio aankwamen. In het buitengebied zijn 4 Missions, nederzettingen die door Spaanse Franciscaner rond 1750 werden gesticht. Deze Franciscaners ’rukten’ samen met de Spaanse overheersers op naar het noorden vanuit Midden-Amerika. Drie ervan konden we ook binnen bezoeken na de mis. Bij de Witte Mission was de mis afgelopen en de pater deed de deur op slot, dus niet naar binnen. Het is Pasen,waardoor de kerken druk bezocht werden.

Het is genot om buiten te lopen, omdat het mooi weer is, maar er ook al een heleboel in bloei staat. Ik zal niet alle bloemetjes die ik gezien heb op de blog zetten.

Vandaag doorgereden naar San Marcos, waar een Tanger en een Prenium Outlet zijn. We hebben de laatste jaren niet zulke drukke Outlets gezien. Natuurlijk wel Paaszaterdag. Maar er stond geen enkel winkelpand leeg. Het waren ongeveer 300 winkels te samen. Een bloesje gescoord en 2 potjes kruiden. 

We zitten hier al vrij zuidelijk in Texas, richting Mexico. Dat is ook goed te merken. 80% van de klanten en het winkelpersoneel is van Mexicaanse afkomst. Je hoort bijna alleen Spaans praten om je heen.

We hebben nadien een bezoekje gebracht aan de bibliotheek. We stonden afgelopen nacht op een camping waar wifi zou zijn. Maar niets dus. Dat is altijd balen. Maar goed alles wat we moesten uitzoeken is weer gelukt.

We hadden weer prachtig weer en hebben een wandeling door een park gemaakt met bloemetjes en een schilpad !!

We wilden ook nog door het plaatsje Gruene, ook weer Duits. Het plaatsje is op bijna geen landkaart te vinden. We kwamen voor ’t dorp al in de file. Een foto met motoren laat zien hoe druk het daar is. De mensen staan in de rij om binnen te mogen gaan eten.

We zijn gelukkig zonder kleerscheuren uit het dorpje gekomen en zijn maar gauw doorgereden naar New Braunsfels. Hier staan we bij Walmart en daar heb ik maar zelf gekookt.

Vandaag weer een stukje van de Amerikaanse geschiedenis ingedoken. We hebben in Johnson City een bezoek gebracht aan het Johnson Nat’l Historical Park. Hier kun je het huis bezoeken waar ex-president Lyndon B. Johnson als kind heeft gewoond. In Johnson City woonden toendertijd 250 mensen zonder stromend water, zonder elektriciteit. Een gids leid je door het relatief kleine huis. In het visitor center is allerlei informatie over hem en zijn vrouw (Lady Bird) te vinden.

Een kleine 20 km verderop ligt de ranch waar hij tijdens zijn regeerperiode (1963 (na JF Kennedy) -1968) ongeveer een kwart van de tijd heeft doorgebracht, grotendeels in overleg met mensen die werden ingevlogen. De Air Force One kon niet landen op de landingsbaan van de ranch. Dan vloog de President naar Austin of San Antonio en van daaruit  met de Air Force “One-Half” naar de Ranch.

Leuk om in het leven van een president te kijken. Hij was een harde werker, een familieman, maar hij eiste veel van zijn medewerkers.  Zelf werkte hij 16 tot soms 20 uur per dag. Hij had drie televisies naast elkaar staan om geen nieuws te missen, in alle kamers een telefoon, er hing er zelfs eentje aan de eettafelpoot. We mochten helaas geen foto’s maken van de binnenkant, maar een foto van de voorkant van het huis geeft enige indruk.

Afgelopen nacht een fikse onweersbui over ons heen gehad.

Vandaag zijn we met de camper naar het Texas Military Force Museum gereden. Daar werden we ontvangen door een veteraan. Omdat wij geen van beiden in het leger hebben gediend, werden we eerst ‘aangekleed’.  Een groot aantal voertuigen waren tentoongesteld. Verder waren er displays en films over de diverse  oorlogen waarin USA heeft gestreden. Eerst intern (tegen de Mexicanen en de Burgeroorlog) en daarna buiten Amerika (WO I,WO II, Korea etc.). In het gesprek met de veteraan gaf hij aan overtuigd te zijn van de noodzaak van de betrokkenheid van Amerika in de vele oorlogen. Hij geloofde ook dat door het mogen dragen van vuurwapens Amerika veiliger is. En dat er daarom in Texas, waar dus iedereen een wapen getoond mag dragen, minder aanslagen zijn. Hij liet tevens weten op wie hij komend najaar zou stemmen. Dat kun je dus wel raden.

Vanuit het Mount Bonnell Park hadden we een mooi uit zicht op de skyline van Austen en aan de andere zijde uitzicht op de Colorado River en de grote huizen die daaraan liggen. We hebben daar lekker gewandeld in de zon met blauwe lucht. Na de lunch naar de Zilker Botanical Garden. We moesten beiden wel $1,-- betalen; tja 65+ nu hè. Er staat al veel in bloei en dat is toch leuk als je al zo vroeg in het jaar begint. Dan duurt de lente veel langer voor je gevoel. Toen nog even door naar het Austin Nature & Science Center (onderzoekmuseum voor kinderen). Veel van de dieren zijn daar terecht gekomen omdat ze  om een reden niet meer in de vrije natuur kunnen overleven. Wel een beetje triest dat veel dieren in veel te kleine hokken zitten. Heb daar alleen een foto van een leuk skeletje gemaakt.

Inmiddels Austin alweer verlaten.