Vandaag (zaterdag) weer met de skytrain naar Vancouver Downtown. Na de koffie een grote wandeling gemaakt van Beach Ave langs de waterkant naar Pacific Boulevard en via Davie Street (winkels en eetgelegenheden) terug naar begin van Beach Ave.

Na de lunch een tour met de auto door Stanley Park. Het was zo druk dat we niet bij de totum palen konden stoppen. Eentje vanuit de auto kunnen nemen. Bij Prospect Point onder het genot van een ijsje ( het ‘kleinste’ ijsje was weer heel groot) de grote cruiseschepen naar Alaska zien vertrekken.

’s-Avonds vanaf het balkon genoten van het grote vuurwerk dat recht voor ons balkon vanaf een ponton werd afgeschoten. Er is ieder jaar een competitie tussen verschillende landen. Zaterdag was Engeland aan de beurt. Het vuurwerk werd begeleid door muziek van de James Bond liedjes. Een dik halfuur de ene vuurbol na de andere. En als je eerste rang mag zitten op de 8^e verdieping onder het genot van een hapje en drankje kan de avond niet meer stuk. We zijn bij Wim blijven slapen. 

Na een wandeling van 20 minuten hebben we de skytrain naar Vancouver gepakt. Na 45 min. waren we in hartje Vancouver. Schitterend weer, lekker zonnetje met een klein briesje, ca 25C. De neef van Marion, Wim, pikte ons op van het station. Gelijk een gezellige wandeling door het centrum gemaakt. Hoewel er veel mensen rondwandelen, geeft al die drukke een relaxte sfeer.

Tegen lunchtijd zijn we naar zijn appartement gegaan nabij het centrum. Hij had een heerlijke huzarensalade gemaakt voor de lunch. Vanaf zijn balkon heb je een mooi uitzicht op English Bay en Stanley Park.

De middag hebben we gebruikt voor een uitgebreide wandeling door Stanley Park. Na een gezellige ‘chinees’ en daarna een Häagen Dazs ijs en de zonsondergang vanaf het balkon zijn we met bus en skytrain teruggegaan naar Surrey, waar onze camper staat.

Het was een gezellige dag, waarbij we een zomers downtown Vancouver hebben gezien.

Vandaag naar ons noordelijkste puntje van deze reis gereden. Eerst een stukje langs de kust. Daar kwamen we een bijzonder Pontiac (ca 1960) tegen. En toen de grens met Canada over. Er zijn strenge regels wat je wel en niet Canada mag inbrengen. Op grond daarvan zo ongeveer de koelkast en vriezer leeggegeten. We hebben een goed kwartier met de camper ‘in line’ gestaan, toen een paar vragen van de Canadese douanière en toen stonden we in Canada. Wel een vraag of we ‘firearms’ bij ons hebben, maar géén vraag over groente, vlees, vis of drank.

Omdat we dus ver ‘leeg’ waren eerst naar Walmart voor de eerste levensbehoeften. Het prijsniveau is in Canada toch wel een stuk hoger. Geen wonder dus dat we eerder bij de Walmart aan Amerikaanse kant veel auto’s zagen met Canadese nummerplaten. Ook de benzine is in Canada aanzienlijk duurder (Eur 1,10, in USA Eur 0,75 per liter).

Voor de overnachting hadden we een adres op de boondockerswelcome-site in Surrey gevonden en met hen eerder ge-emaild. Surrey is een voorstad van Vancouver. En we kunnen van daaruit na een klein eindje lopen  met de Skytrain naar downtown. We werden allerhartelijkst ontvangen door de gastheer Wayne en –dame Petra. Nadat we de camper op z’n plaats hadden gezet, werden we uitgenodigd bij hen in de tuin wat te komen drinken. Dit soort contacten zijn erg goed voor ons engels.

Vandaag het “Hollandse” plaatsje Lynden bezocht,dat tegen de Canadese grens ligt. Ze hebben geprobeerd er een echt Hollands plaatsje van te maken. De bouwsels waren herkenbaar.

Wat ons in deze staat en de vorige staten opvalt, is dat er  ontzettend veel hele grote bloemenbaskets hangen. Wat een “hoofdstraat” ontzettend kan opfleuren. En het zijn geen kleintjes, maar echt weer de Amerikaanse maat. Het plaatsje Lynden hangt er vol mee. De populatie van Lynden bestaat voor 50% van Nederlandse afkomst. Wij hebben nog even zoute drop gehaald en postzegels in het “Postkantoor”.

Daarna doorgereden naar de laatste camping in Amerika voordat we 5 dagen naar Vancouver gaan. We zitten 5 minuten lopen van de zee tussen het vaste land en Vancouver Island, die in verbinding staat met Pacific Ocean. Vanmiddag was het water nauwelijks te zien, zo ver weg. Na het eten zijn we teruggegaan en in 3,5 uur tijd stond het water hoog.

 Weer heerlijk weer, zon, windje en 27 gr.C.

Vanochtend afscheid genomen van onze gastheer, waarbij we een klein pakketje als dank hebben overhandigd. We zijn Anacortes ingereden. Dit is een plaats met scheepswerven (veel ferryboten) en een grote olieraffinaderij. Dat is de minder mooie kant. Vanaf de Cap Santé Lookout zagen we ook de mooiere kanten: zicht over de plaats met jachthaven en aan de andere kant zicht op de vele eilanden in de omgeving en zicht op Mt. Baker. Helaas was het in de vroege morgen nog wat mistig.

De plaats heeft nog een oud centrum met leuke winkeltjes. En met een lekker zonnetje en een briesje van zee (ca 20C) is het daar best aangenaam vertoeven.

Na de lunch richting onze bestemming voor vandaag gereden: Bellingham. Op de kaart zagen we weer een ‘stippeltjesweg’. Een deel daarvan is de Chuckanut Drive. Het is een weg die in het begin van de vorige eeuw langs het water is aangelegd en een onderdeel is van een oude weg die bijna geheel langs de kust van San Diego (Californie) naar Vancouver (British Columbia) loopt.  Op één van de borden stonden een paar foto’s uit de 20-er jaren. Een bijzonder mooie, rustige weg (vrachtverkeer verboden) met veel uitsparingen om te stoppen.

Wij zijn gisteren vanaf de camping naar het plaatsje Burlington gereden. Daar was een Outlet Mall, en gewone Mall. Even lekker gewinkeld.

Vandaar richting Anacortes. Het plaatsje zegt jullie waarschijnlijk niets, maar misschien is er iemand die het opzoekt. Het ligt aan het Puget Sound, op het eiland Fidalgo. Onze overnachtingsplek is bij Amerikanen aan huis. Wij zijn lid geworden van de Boondock Vereniging (www.boondockerswelcome.com). Amerikanen, die zelf ook boondocken (vrij kamperen, zonder verdere faciliteiten), stellen ruimte beschikbaar bij hun huis om daar je camper voor een paar dagen te parkeren. Vaak met water, elektriciteit en wifi. Je mag daar dan gratis staan. Via de site leg je vooraf contact met de ‘aanbieders’. Dit is ons tweede (boondock-) adres. Ons eerste adres was een aantal weken geleden. Dat was een hello – goodbye contact. Aardig maar verder niets. Gisteren kwamen we aan en werden gelijk welkom geheten door de heer en vrouw des huizes. Carl en Karen. In het water dat aan hun achtertuin ligt, wordt crab gevangen. Ook door hen en we werden uitgenodigd om crab te komen eten. Zij de crab en een groentesoort uit eigen tuin, wij een groentesoort van Walmart en het toetje in de vorm van ijs met slagroom. We hebben lekker buiten op het terras gezeten met uitzicht op het water en gekletst over van alles. Onder meer over onze (beider) reis-ervaringen.

Vandaag (maandag) lekker gewandeld en aan het water gezeten. Daar was te zien: motorbootjes die de kooien van de crab leegmaken, roeibootjes, springende vissen, duikende ducks, opkomend water, hoogteverschil van 3 meter, overvliegende vliegtuigen (naval basis in de buurt). En met moeite 2 bold eagles! Je verveelt je geen moment. En daarbij een zonnetje, beetje wind en 25 gr. Wat een schitterend leven.

We hebben een ‘campingdag’ vandaag. De camper krijgt ook een dagje rust. Sterker nog, we gaan ‘m eens lekker een wasbeurt geven. Op het prikbord hing een briefje dat je iemand kon bellen om je auto, camper of boot te laten wassen. Ik vroeg de campingeigenaar of autowassen op de camping  is toegestaan. Ze keek bedenkelijk, maar vond het uiteindelijk goed. Daar komt bij dat we lekker in de schaduw staan, het vanochtend bewolkt was en (eerst) slechts 16C. Dus lekker aan de slag. Marion de binnenkant en de was. En ook dit voelt als vakantie. Uiteindelijk 25 gr.C . Ook dit was weer een heerlijke dag.

Op de foto’s onze achterbuurvrouw en achterbuurjongens van de camping, en een bloemetje van hun weiland.

Vandaag rijden we terug van Oost-Washington naar het westelijke deel, over de Hwy 20 door de North Cascade en ondermeer door het North Cascade National Park. Het is vanochtend al weer snel dik over de 30C. Onderweg zien we een wilde kalkoen lopen met twee kuikens.

Het eerste plaatsje dat we tegenkomen is Winthrop. In dit dorpje hebben ze bebouwing in de oud-western stijl gehouden. Zoals al deze ‘themaplaatsen’ trekt het veel toeristen. Dit plaatsje is erg in trek bij motorrijders. Op zich een aardig plaatsje, alleen jammer dat iedereen z’n auto direct voor de winkeltjes mag parkeren. Dat maakt het fotograferen wat lastiger. Er is een bankgebouw met nog een (redelijk) origineel interieur.

In de rivier zagen we een ‘apparaat’ liggen. Navraag leerde dat met dat apparaat gemeten wordt hoeveel en welke vissoort in de rivier zwemt en hoeveel water er door de rivier stroomt.

Na Winthrop gaat de weg snel de bergen in. Bij de Washington Overloop hebben we een mooi uitzicht op de weg die we even daarvoor hebben gereden. Het North Cascade Nat. Park heeft veel hoge bergen en verscheidene gletsjers. Er loopt slechts één weg door een smal deel van het totale park. De mooiste punten van het park zijn dan ook niet of zeer moeilijk te bereiken en zeker niet als je geen auto (4x4) of motor ter beschikking hebt. We hebben een korte wandeling gemaakt en verder vanaf de overlooks het weidse landschap bekeken.

In Marblemount, net ten westen van het Nat.Park, zijn we op een (Passport America) camping gaan staan. We hebben voor 2 dagen geboekt.

Vandaag aan oostelijke kant van de the Cascade naar het noorden gereden. Even voorbij Wenatchee kwamen we bij de Rocky Reach Dam. Deze dam heeft dezelfde dienst als alle andere dammen in de US, maar deze dam heeft ook een vistrap. Zoals eerder beschreven wordt het kuit van de zalm diep in het land achtergelaten. De jonge zalm zwemt weer naar zee en na circa 3-4 jaar zwemt de zalm weer terug naar het geboortegebied (tegen de stroom op) om zelf kuit te schieten en daarna te sterven. Door de vele dammen is het terugzwemmen sterk bemoeilijkt. Veel dammen hebben een vistrap. De vis zwemt in vele treetjes naar een hoger (water)nivo. Slechts 1 op de 1.000 jonge vissen volmaakt de totale cyclus. Daartegen over bevat het kuit per vis ook duizenden eitjes. Bij de dam kon je via een ‘doorkijk’ de vissen in de trap zien zwemmen.Op het damcomplex was veel tuin aangelegd. In één van de perken hadden ze de US-vlag uitgebeeld.

Langs de Columbia rivier weer veel hele grote fruitteeltbedrijven. Heel veel appels en vooral druiven. Maar wij zijn niet zo van de wijn, dus geen proeverij voor ons.

Chelan is een vakantieplaatsje aan het Chelanmeer. Hier is veel watersport, zoals op veel van deze Amerikaanse meren.

De bloem is gecultiveerd. Ik heb tot nu toe nog geen grote wilde zonnebloemen kunnen vinden. Ik blijf ze mooi vinden.

Vandaag begonnen met een stukje onderhoud van de auto, de olie verversen. Klein half uurtje werk. Toen op pad om propane bij te vullen. Daarna kon onze route beginnen door The (South) Cascade naar Wenatchee. The Cascade (deel van de Rocky Mountains) is een bergrug die Washington State opdeelt in een westelijk en oostelijk gedeelte. Het westelijke deel is meestal wat koeler en vochtiger (wind en regen van de Pacific Ocean). Het oostelijke deel droger en heter. We rijden naar het oosten, een mooie route door bossen, langs een riviertje en uiteindelijk door een “Beiers” plaatsje, genaamd Leavenworth. We kwamen een muurschildering tegen van St. Christoffel met kindje, beiden in lederhosen. Moeilijk te nemen foto daar de zon er half opstond. Maar je kan er toch iets van zien. Een stadje vol met winkeltjes met de wereld aan prullaria. Leuk om even doorheen te wandelen. We rijden daarna een groot gedeelte door de “Betuwe”. Overal fruitbomen. Er staat een mevrouw met een klein stalletje met alleen kersen. Zo vers hebben we ze nog niet gegeten. Overheerlijke dikke vlezige kersen. Echt Amerikaans dus.

Het is vandaag weer 38 gr.C. We wennen er maar niet aan.

Zondag vanuit Mt Rainier vertrokken richting Seattle. Die dag niet veel bijzonders gedaan, anders dan boodschappen en laundry. Moet ook weer eens…

Maandag naar een outlet in Auburn geweest. Het is eigenlijk een gewone mall, maar nu met een aantal bekende winkels onder het predikaat Outlet (oude voorraad voor lagere prijzen). In de 122 winkels heeft Marion het gigantische bedrag van $32 uitgegeven aan een blouse, 2 paar sokken en een sjaal.  Helaas in deze mall ook de nodige leegstand.

Vandaag (dinsdag) naar Everett gereden, waar de Boeing fabrieken staan. We hadden via internet geboekt voor de tour van 14u (1,5 u). Eerst wat rondgekeken in het ontvangstcentrum en toen na een korte film met de bus naar de fabrieken. De Boeinghallen zijn de grootste (qua inhoud) van de wereld. Vanaf de reling op de 4^e etage kijk je op de assemblagelijn van de 747. Als je over de reling de hal inkijkt, lijkt de grootte van de hal nogal mee te vallen. Maar als je realiseert dat er een aantal van die grote vliegtuigen instaan, moet het wel groot zijn. Voor de assemblage worden grote delen compleet aangevoerd. Dan wordt zo’n vliegtuig in een kleine week in elkaar gezet in de hal. De afwerking van het interieur gebeurt in de buitenlucht. Het totale vliegtuig bestaat uit zo’n 6 miljoen onderdelen. Een vliegtuig kost tussen de 200 en 300 miljoen dollars (150-225 mln euro). Daarna naar de hal van de 777 en 787, het nieuwste paradepaardje van Boeing. Helaas mochten we op de tour geen foto/filmtoestel of telefoontje meenemen voor een fotootje.

Vandaag (zaterdag) op weg naar de uitzichtplek op de noordflank van Mount Rainier: Sunrise Point. Aan de bergvoet is een first come first serve camping. Deze camping kun je niet reserveren. Als er een plekje vrij is dat je aanstaat, vul je een envelopje in en doe je het campinggeld (hier $12) erin, het aangehechte reçuutje (met o.m. aankomst+vertrekdatum) klip je aan het paaltje voor je campingplek en deponeer je de envelop in een brievenbus bij de ingang. Een plek is vrij als er geen geldig reçuutje aan het paaltje bij de plek hangt. Nu mag je op deze camping alleen staan met tenten en campers tot max. 27 ft. De onze is een metertje langer, maar onze plek is daarvoor ruim geschikt. Dus gewoon gaan staan.

Nu we verzekerd zijn van een slaapplaats, gaan we met de camper de berg op naar Sunrise Point. Dit ligt op 6.600 ft (2.200m). De lucht is strak blauw. Heel anders dan gisteren.

Hier hebben we 2 trails (samen 10 km) gelopen met telkens een mooi zicht op Mt. Rainier en de omgeving en zien we weer veel verschillende mooie bloemen. We kregen in het Visitor Center een foldertje mee met de bloemetjes. De meesten die hierop staan hebben we gisteren en vandaag gevonden.  Tijdens een van de trails kwamen we een meneer tegen die vrijwilliger is in het Mount Rainier Nat. Park. We hebben een klein halfuurtje met hem staan praten. Met name over “the Mountain”. In dit Park alleen al werkten 1804 vrijwilligers in totaal 74.615 uur in het afgelopen jaar. Hun werk bestaat uit: werken in de visitor centers, bezoekers assisteren op de trails, het opruimen en het herstellen van schade van overstromingen. Wat zouden deze parken “All over the States” zonder hen moeten. Er wordt ontzettend veel vrijwilligerswerk verricht op alle gebieden in de Verenigde Staten.

In de namiddag hebben we ons campingplekje opgezocht en lekker buiten gezeten met een pilsje. Lekker bijkomen van de mooie dag.

NB We zijn een paar dagen van de 'ínternetwereld' afgesloten geweest. Vandaar nu 3 'blogs' tegelijk geplaatst.

Onze eerste dag in Mount Rainier Nat. Park bracht ons watervallen, bloemen, sneeuw, marmotten, hoge bomen en we hebben veel trails gelopen. Dit was weer een dag van genieten van de mooie natuur. Alleen Mount Rainier liet zich vandaag niet zien. Dik in de mist. Morgen een nieuwe kans.

Het bezoek aan Mount Saint Helens is echt de moeite waard. Aan de voet van de berg rijd je eerst door een dicht bos. Door het vele mos in de bomen en de varens doet het denken aan een regenwoud. En natuurlijk hier weer alle aandacht voor de bloemetjes… Op een opener plek in dit bos rijden we tegen werklui aan. Er stond ook een grote helikopter. Wij stoppen natuurlijk. We kwamen aan de praat met de piloot. Door het dichte bos lopen geen wegen. En hij haalt met de helikopter de grote gevelde bomen uit het bos en brengt ze naar gereedstaande vrachtauto’s. Er zijn hier heel veel houtverwerkingsbedrijven in deze Staat.

Op de parkweg (Rt99) zijn op verschillende plaatsen overlooks gemaakt van waar af je de berg goed kunt zien.

In 1980 is een grote uitbarsting geweest, waarbij een heel stuk van de krater is weggeslagen. De top is daardoor 500m lager komen te liggen (nu 2.700m). Tussen 2004 en 2008 zijn er nog wat kleine, beperkte erupties geweest. Het is indrukwekkend te zien wat de eruptie van 1980 de wijde omgeving heeft veranderd en in wat voor groot gebied alle bomen zijn weggevaagd. Wij konden dat aanschouwen in een complete blauwe lucht.

Vanaf het hoogste uitzichtpunt (dat was 438 treden op) waren ook de vulkanen (in ruste) Mt. Rainier, Mt Hood (foto 9, op meer dan 100km) en Mt Adams (foto 10) goed te zien. Ik heb een foto gemaakt vanaf het hoogste punt van de parkeerplaats waar onze camper staat. De laatste camper is de onze.

Van Mt Saint Helens zijn we doorgereden naar Mt.Rainier National Park. Dit park rondom deze berg is (aan de voet) een heel dicht, compact bos. Morgen (vrijdag) zullen wij daar meer van gaan zien.

Van Ephrata, via Yakima richting Mount Rainier gereden. We wilden eerst een dag aan Yakima  (stad van bijna 100.000 inw.) besteden. Omdat er na enige onderzoek niet zo veel te zien is, buiten het gebruikelijke museum en het vooral  al een paar dagen erg heet is (rond104F/40C), besluiten we sneller de bergen in te gaan. Daarom vandaag door gereden naar de zuidelijke voet van de Mount Rainier (bijna 5.000 m). Een camping opgezocht en mensen, het is qua temperatuur zo aangenaam hier. Rond de 25 gr.C. We zouden het bijna koud krijgen. We gaan morgen eerst door naar Mount Saint Helens, die iets zuidelijker ligt, ook hoog, zodat we hitte hier niet meer tegenkomen.

De bloem is de Glacier Lily. Kom je hier af en toe tegen en ja, gevonden.

Vandaag een hele mooie weg gereden. Van Grand Coulee over de Hwy155 naar Ephrata. Een echte aanrader.

We zagen onder meer The Dry Falls. Een soort canyon met amper water. In het visitor center hing een impressie hoe deze falls er (duizenden jaren geleden rond laatste ijstijd) moeten hebben uitgezien. Zie foto’s. 

Bij Ephrata reden we samen op met een trein waarop enkele ‘bodies’ van vliegtuigen stonden. Vermoedelijk Boeings-in-aanbouw die voor verdere afbouw naar Seattle worden gebracht.

Onderweg kom je regelmatig informatie tegen over wat er daar of in die omgeving heeft plaatsgevonden. Dit kan iets zijn over bijvoorbeeld de historie of de geologie in dat gebied. Vaak met een uitgebreide parkeerplaats met meestal een wc (veelal schoon en papier!). Vandaag kwamen we een parkeerplaats tegen met informatie over de CCC-werken. In begin van de 30-jaren (the great depression) was ongeveer 1 op de 3 volwassen Amerikanen werkeloos. De regering onder Roosevelt besloot om het Civilian Conservation Corps op te richten. Dit CCC zou eenvoudige werkzaamheden uitvoeren in bossen, ontginningswerk, werken die overstromingen moeten gaan voorkomen en dergelijke werken. Werken niet alleen ter voorkoming van financiele schades in de toekomst, maar werken die zouden bijdragen aan de nationale welvaart. Daarnaast zou deze arbeid grote morele en geestelijke voordelen moeten opleveren. Voor dit programma  konden ongehuwde, werkloze mannen (en later ook vrouwen) tussen  17 en 25 jaar zich aanmelden. Ze verdienden $1 per dag (buiten kost en inwoning). En ze moesten het ermee eens zijn dat er $25,-- per maand naar hun familie werd gestuurd.  In het kader van dit programma werden o.m. vele nationale parken aangelegd. Op deze parkeerplaats, waar dit werd uitgelegd op informatieborden, was ook een hut (na)gebouwd waar deze mensen in deze jaren leefden. In deze hut waren 3 “appartementjes”.

Weer verder gereden over een Scenic Route, dus weer mooie natuur. Bij Grand Coulee naderen we de gelijknamige dam. Een massief van 200 m hoog bij 2 km beton; één van de grootste dammen van USA.

Op een PA-camping (50% korting) een plaatsje gezocht met aansluitingen. Op het moment dat wij de airco in de kar aandeden floepte alle stroom van de camping uit!!! Kwam dat door ons?? We konden ons dat haast niet voorstellen. Onze grote blote buurman kwam meteen naar buiten om te vertellen dat we “out of power” waren. Tja,dat hadden wij ook gemerkt. Hij staat hier al jaren en dit was pas de tweede keer dat dit gebeurde. Toch onze airco??? Na een half uurtje hadden we weer stroom. Airco aan en afkoelen. Vandaag was ‘t weer bijna 100 F. ( 38 gr.C) geweest. Komende 2 dagen ook weer. Hoezo koel in het noordwesten van Amerika? We nemen ieder jaar de hitte weer mee.

Na een hartelijk afscheid van Marlys en Butch, de beheerders van de city camping, verlaten we na 5 gezellige, rustige dagen Libby.

Van Libby (Noordwest Montana) via Sandpoint (Idaho) naar Colville (Noordoost Washington State) gereden in 2 dagen. Van deze dagen zijn geen echte bijzondere zaken te melden, anders dan dat we constant scenic routes rijden, dus door mooie natuur. Veel bossen, meren, valleien. In het noorden van Idaho langs het Lake Pend Oreille (uitspreken als Ponderay) gereden. Het is net het Lago Maggiore.

Vanochtend door Sandpoint gewandeld. Vanwege het toerisme heeft dit stadje nog een centrum gehouden met wat kunstwinkels en eet- en drinkgelegenheden. Er was een drukbezochte art/farmers market met allerlei stalletjes.

Net voor de grens met Washington kwamen we langs de Albani Falls Dam. Toen we aankwamen zou er net een toer beginnen. We konden mee, mits we telefoon en camera in de auto zouden laten (veiligheidsredenen). Door een ranger werden we rondgeleid langs en in de dam. Ook deze was weer voor regulering van de waterstroom en energievoorziening. Onderweg kom je toch weer een nieuwe manier van kamperen tegen die we niet eerder gezien hebben. Heel creatief.

En dan de huisnummering. Aan de  US 20 State Hwy nr. 400759 woont de Fam. Koesel. Kom daar in Nederland maar eens voor. Je gaat dan toch denken waar is de weg ooit begonnen en waar eindigt die??

Nadat we de grens met Washington State zijn gepasseerd, komen we bijna geen verkeer meer tegen en rijden we door eindeloze bossen met af en toe een meertje. Nu we in Washington State zijn is het tijdsverschil met Nederland 9 uur geworden (NL loopt op ons voor).

Vandaag is het 4th of July (Independence Day). In de meeste Amerikaanse plaatsen wordt er dan eea georganiseerd. Meestal ook een ‘Big Parade’. In Libby wordt echter niets georganiseerd. Voor de Parade moet je naar Troy, een plaatsje 30 km verderop. Omdat zo’n Parade altijd leuk is, besluiten we daarheen te gaan. De Parade begint om 11u. Om 9.30u als wij aankomen zitten er al mensen langs de weg, staan er al veel (lege) stoeltjes opgesteld en komen er nog meer mensen aangelopen, veelal met een vouwstoeltje. Wij lopen om de wachttijd te overbruggen door het dorp en zien een paar mensen die met de Parade meedoen. Een praatje is gauw gemaakt. Een man heeft een karretje gemaakt met een aantal historische vlaggen erop. Een vlag zoals die was bij de Onafhankelijkheid (1776), vlak voor de Burgeroorlog (1861-65) etc. tot de hedendaagse vlag met 50 sterren. Ook lopen we even bij de quiltshow binnen. Er hangen mooie bij.

De Parade begint zoals gewoonlijk met de Amerikaanse vlag, waarvoor de mensen gaan staan. Dan een wagen in het teken van het gedenken van de 19 omgekomen brandweermannen bij een kleine plaats vlak bij Phoenix vorige week tijdens een grote bosbrand. Dan komen alle brandweerauto’s, ziekenauto’s, politie auto’s, een hele schare classic cars. En dan “gewone” mensen in allerlei versieringen.

Op de terugweg gaan we langs The Kootenai Falls, en the Swinging Bridge. Een leuke wandeling door een groot bos, mooie  Falls  en een leuke brug.

Terug op de camping komt de “campingbaas” vragen of we met hun meegaan naar de Libby Dam. Ook weer een mooie route langs de Kootenai River. Een gigantische Dam,100 m hoog en 1 km lang. Deze dam is om de waterstroom in de rivier te beheersen en overstromingen in de lager gelegen dorpen te voorkomen. Het is tevens een waterkrachtcentrale.

Wederom terug op de camping heb ik ze uitgenodigd om pasta te komen eten. Daar maakten ze graag gebruik van. En onder het genot van een lekker pilsje hebben we gezellig met Butch en zijn vrouw Marlys de 4th of July afgesloten.

Wat doe je zoal in een plaats als Libby MT (2.500 inwoners) en het is zo’n 35C? Om niet alleen maar voor je camper te zitten, ga je winkelen in de supermarkt (airconditioned), je loopt eens naar het station, gaat internetten bij McD en pizza eten bij de Pizzahut.

Libby heeft een echt treinstation. Langs de hoofdstraat zagen we een verwijzing naar de Amtrack (de Amerikaanse NS), dus er komt een passagierstrein en we hoorden verscheidene keren het typische geluid van de Amerikaanse treinfluit. Op het station gaf een bord echter aan dat er ’s morgens tegen 6 uur een trein vertrekt richting het oosten en om 11 uur ’s avond vertrekt er één naar het westen. Dat is wat anders dan de NS-dienstregeling.

City of the Eagle….er was in vroegere dagen een grote populatie Bold Eagles. Die zijn door de jaren heen geschoten of gevangen genomen, waardoor er bijna niets van over was. Door te kweken en uit te zetten is er nu weer een groot aantal die hier leven. Er zijn ook diverse eagles als kunst in Libby neergezet.