Vandaag een hele mooie weg gereden. Van Grand Coulee over de Hwy155 naar Ephrata. Een echte aanrader.

We zagen onder meer The Dry Falls. Een soort canyon met amper water. In het visitor center hing een impressie hoe deze falls er (duizenden jaren geleden rond laatste ijstijd) moeten hebben uitgezien. Zie foto’s. 

Bij Ephrata reden we samen op met een trein waarop enkele ‘bodies’ van vliegtuigen stonden. Vermoedelijk Boeings-in-aanbouw die voor verdere afbouw naar Seattle worden gebracht.

Onderweg kom je regelmatig informatie tegen over wat er daar of in die omgeving heeft plaatsgevonden. Dit kan iets zijn over bijvoorbeeld de historie of de geologie in dat gebied. Vaak met een uitgebreide parkeerplaats met meestal een wc (veelal schoon en papier!). Vandaag kwamen we een parkeerplaats tegen met informatie over de CCC-werken. In begin van de 30-jaren (the great depression) was ongeveer 1 op de 3 volwassen Amerikanen werkeloos. De regering onder Roosevelt besloot om het Civilian Conservation Corps op te richten. Dit CCC zou eenvoudige werkzaamheden uitvoeren in bossen, ontginningswerk, werken die overstromingen moeten gaan voorkomen en dergelijke werken. Werken niet alleen ter voorkoming van financiele schades in de toekomst, maar werken die zouden bijdragen aan de nationale welvaart. Daarnaast zou deze arbeid grote morele en geestelijke voordelen moeten opleveren. Voor dit programma  konden ongehuwde, werkloze mannen (en later ook vrouwen) tussen  17 en 25 jaar zich aanmelden. Ze verdienden $1 per dag (buiten kost en inwoning). En ze moesten het ermee eens zijn dat er $25,-- per maand naar hun familie werd gestuurd.  In het kader van dit programma werden o.m. vele nationale parken aangelegd. Op deze parkeerplaats, waar dit werd uitgelegd op informatieborden, was ook een hut (na)gebouwd waar deze mensen in deze jaren leefden. In deze hut waren 3 “appartementjes”.

Weer verder gereden over een Scenic Route, dus weer mooie natuur. Bij Grand Coulee naderen we de gelijknamige dam. Een massief van 200 m hoog bij 2 km beton; één van de grootste dammen van USA.

Op een PA-camping (50% korting) een plaatsje gezocht met aansluitingen. Op het moment dat wij de airco in de kar aandeden floepte alle stroom van de camping uit!!! Kwam dat door ons?? We konden ons dat haast niet voorstellen. Onze grote blote buurman kwam meteen naar buiten om te vertellen dat we “out of power” waren. Tja,dat hadden wij ook gemerkt. Hij staat hier al jaren en dit was pas de tweede keer dat dit gebeurde. Toch onze airco??? Na een half uurtje hadden we weer stroom. Airco aan en afkoelen. Vandaag was ‘t weer bijna 100 F. ( 38 gr.C) geweest. Komende 2 dagen ook weer. Hoezo koel in het noordwesten van Amerika? We nemen ieder jaar de hitte weer mee.

Na een hartelijk afscheid van Marlys en Butch, de beheerders van de city camping, verlaten we na 5 gezellige, rustige dagen Libby.

Van Libby (Noordwest Montana) via Sandpoint (Idaho) naar Colville (Noordoost Washington State) gereden in 2 dagen. Van deze dagen zijn geen echte bijzondere zaken te melden, anders dan dat we constant scenic routes rijden, dus door mooie natuur. Veel bossen, meren, valleien. In het noorden van Idaho langs het Lake Pend Oreille (uitspreken als Ponderay) gereden. Het is net het Lago Maggiore.

Vanochtend door Sandpoint gewandeld. Vanwege het toerisme heeft dit stadje nog een centrum gehouden met wat kunstwinkels en eet- en drinkgelegenheden. Er was een drukbezochte art/farmers market met allerlei stalletjes.

Net voor de grens met Washington kwamen we langs de Albani Falls Dam. Toen we aankwamen zou er net een toer beginnen. We konden mee, mits we telefoon en camera in de auto zouden laten (veiligheidsredenen). Door een ranger werden we rondgeleid langs en in de dam. Ook deze was weer voor regulering van de waterstroom en energievoorziening. Onderweg kom je toch weer een nieuwe manier van kamperen tegen die we niet eerder gezien hebben. Heel creatief.

En dan de huisnummering. Aan de  US 20 State Hwy nr. 400759 woont de Fam. Koesel. Kom daar in Nederland maar eens voor. Je gaat dan toch denken waar is de weg ooit begonnen en waar eindigt die??

Nadat we de grens met Washington State zijn gepasseerd, komen we bijna geen verkeer meer tegen en rijden we door eindeloze bossen met af en toe een meertje. Nu we in Washington State zijn is het tijdsverschil met Nederland 9 uur geworden (NL loopt op ons voor).

Vandaag is het 4th of July (Independence Day). In de meeste Amerikaanse plaatsen wordt er dan eea georganiseerd. Meestal ook een ‘Big Parade’. In Libby wordt echter niets georganiseerd. Voor de Parade moet je naar Troy, een plaatsje 30 km verderop. Omdat zo’n Parade altijd leuk is, besluiten we daarheen te gaan. De Parade begint om 11u. Om 9.30u als wij aankomen zitten er al mensen langs de weg, staan er al veel (lege) stoeltjes opgesteld en komen er nog meer mensen aangelopen, veelal met een vouwstoeltje. Wij lopen om de wachttijd te overbruggen door het dorp en zien een paar mensen die met de Parade meedoen. Een praatje is gauw gemaakt. Een man heeft een karretje gemaakt met een aantal historische vlaggen erop. Een vlag zoals die was bij de Onafhankelijkheid (1776), vlak voor de Burgeroorlog (1861-65) etc. tot de hedendaagse vlag met 50 sterren. Ook lopen we even bij de quiltshow binnen. Er hangen mooie bij.

De Parade begint zoals gewoonlijk met de Amerikaanse vlag, waarvoor de mensen gaan staan. Dan een wagen in het teken van het gedenken van de 19 omgekomen brandweermannen bij een kleine plaats vlak bij Phoenix vorige week tijdens een grote bosbrand. Dan komen alle brandweerauto’s, ziekenauto’s, politie auto’s, een hele schare classic cars. En dan “gewone” mensen in allerlei versieringen.

Op de terugweg gaan we langs The Kootenai Falls, en the Swinging Bridge. Een leuke wandeling door een groot bos, mooie  Falls  en een leuke brug.

Terug op de camping komt de “campingbaas” vragen of we met hun meegaan naar de Libby Dam. Ook weer een mooie route langs de Kootenai River. Een gigantische Dam,100 m hoog en 1 km lang. Deze dam is om de waterstroom in de rivier te beheersen en overstromingen in de lager gelegen dorpen te voorkomen. Het is tevens een waterkrachtcentrale.

Wederom terug op de camping heb ik ze uitgenodigd om pasta te komen eten. Daar maakten ze graag gebruik van. En onder het genot van een lekker pilsje hebben we gezellig met Butch en zijn vrouw Marlys de 4th of July afgesloten.

Wat doe je zoal in een plaats als Libby MT (2.500 inwoners) en het is zo’n 35C? Om niet alleen maar voor je camper te zitten, ga je winkelen in de supermarkt (airconditioned), je loopt eens naar het station, gaat internetten bij McD en pizza eten bij de Pizzahut.

Libby heeft een echt treinstation. Langs de hoofdstraat zagen we een verwijzing naar de Amtrack (de Amerikaanse NS), dus er komt een passagierstrein en we hoorden verscheidene keren het typische geluid van de Amerikaanse treinfluit. Op het station gaf een bord echter aan dat er ’s morgens tegen 6 uur een trein vertrekt richting het oosten en om 11 uur ’s avond vertrekt er één naar het westen. Dat is wat anders dan de NS-dienstregeling.

City of the Eagle….er was in vroegere dagen een grote populatie Bold Eagles. Die zijn door de jaren heen geschoten of gevangen genomen, waardoor er bijna niets van over was. Door te kweken en uit te zetten is er nu weer een groot aantal die hier leven. Er zijn ook diverse eagles als kunst in Libby neergezet.

Zondag zijn we vertrokken uit Glacier Nat. Park, op weg richting Washington State. Onderweg een stop aan het Little George Lake, waar de bootjes te water worden gelaten. Het wordt deze week erg warm in het westelijk deel van de Verenigde Staten. Ook hier in het noordwesten. Gisterochtend hoorden we op de radio dat het die dag 101 F  (39 C) zou worden in het plaatsje Libby waar we nu staan. Libby wordt ook wel the City of the Eagles genoemd. We gaan nog uitzoeken waarom. Vanwege de extreme warmte hebben we besloten een paar dagen op deze stadscamping te blijven staan, die rijk is aan bomen, dus schaduw. Maar ook hier een verrassing toen we naar buiten gingen, een Deer (hert) bij de picknicktafel. Er huppelen ook erg schuwe konijntjes rond. We kunnen hier voor $10 per nacht staan. We hebben water en dump, dus alles aanwezig wat noodzakelijk is. De supermarkt aan de overkant en een kilometer verderop een Mc D. voor de internet. Dus vanochtend koffie bij de Mac. 2 koffie voor $ 2, en dan nog een keer gratis refill. Dus dan er nog maar 2 applepie bij voor (samen) $1,  We zullen ons deze week dus niet vervelen. En ja, Henk en Anneke, een Pizza Hut bijna als buurman, die we morgen gaan uitproberen. We gaan deze week dus echt ervaren hoe het is 5 nachten op één plaats te staan.

Op de 2^e en laatste volle dag in Glacier hebben we de Avalanche Lake trail gelopen. Dit is een trail van 9 km berg op naar het meer. Omdat er weinig parkeergelegenheid is op het startpunt en dan zeker voor een camper, zijn wij om 06:30u opgestaan en naar die parkeergelegenheid in het park gereden. We waren de eersten en alle gelegenheid om rustig te ontbijten. Toch handig als je je huis bij je hebt. We wilden ook niet te vroeg starten, zodat we als één van de weinige op deze trail lopen. Dit omdat hier ook regelmatig beren rondstruinen…. Het is een mooie trail door het bos, parallel aan een creek. Warm maar goed te doen.  Het is er, met al dat water een beetje vochtig. Dan kom je onderweg van alles tegen: spinnenweb, paddenstoelen. En een Amerikaanse meneer genaamd Ernest. Een alleen gaande meneer die van een praatje hield. Op een gegeven moment hebben we hem maar mee op sleeptouw genomen, anders waren we niet overgekomen. Een gezellige prater, dus geheel geen straf. Na 1,5 u lopen en praten een prachtig gezicht van een meer met daar achter een grote ‘muur’ van bergen waaruit vele watervallen smeltwater afvoeren.

Na de lunch de weg terug naar beneden. ‘Opkomend verkeer’ maakte melding dat ze onderweg een zwarte beer hebben zien lopen. Dus om twee redenen goed uitkijken. We willen ‘m niet voor de voeten lopen, maar wel graag even voor de camera hebben. We hebben ‘m niet gezien.

We gaan ons nu voorbereiden op de hitte die we komende week krijgen; temperaturen tussen de 35 en 40 gr.C. We lazen in de Telegraaf dat de zomer ook in Nederland gaat beginnen. Nou mensen ga er allemaal lekker van genieten.

NB De foto van de waterval is een 'inzooming' op de meest rechter waterval van de volgende foto, links van de Kleine Matterhorn (zo ze die spits hier noemen).

Enkele dagen geleden hebben we voor vandaag een Red Bus Tour door Glacier geboekt. Er loopt één weg dwars door Glacier van west naar oost. De totale weg is 50 mijl (80 km). In het middenstuk (circa 25 km) ligt een pas waarover je alleen mag met een auto die niet langer is dan 6,5 m. Die van ons is 9,5 m. Er is wel een (gratis) shuttle, maar die loopt alleen in het hoogseizoen (vanaf 1 juli). Maar het is volgende week 4th of July ( Independence Day). Dat is een belangrijke feestdag en zijn de Amerikanen vrij. Velen maken er een vrije week van en is dus alles vol, zoals campings. Dus druk in het park en ook in de shuttles. En je wil toch ook het mooiste deel van het park zien! Dus maar een toer geboekt met de Red Bus. Hoewel een rib uit je lijf ($83= E63 pp.), je mag wel 9 uur in een cabrio-bus zitten (uit 1937!) en krijgt er allerlei info bij en American jokes die wij niet snappen…

We hadden een prachtige, zonnige dag uitgekozen. En omdat het hier om meren, bergen en watervallen gaat, is zo’n open dak (naast dat het lekker is) ook erg praktisch. De foto’s spreken voor zich. Het is vooral voor Clemens heerlijk om een dag ook alleen maar naar buiten te hoeven kijken. Maar na een dag waren we er wel weer van overtuigd dat eigen vervoer heel lekker is. Totale vrijheid.

Vandaag begonnen in Polson in het Miracle of America Museum. We werden door een oude baas verwelkomt. Hij bleek tevens de eigenaar en de verzamelaar te zijn. Hij was als kleine jongen begonnen en de collectie bestaat nu uit 150.000 items. Onder meer boten, auto’s, kleding, muziekinstrumenten, tractoren, motoren, huishoudelijke artikelen, olievaten, spijkers, gereedschap, militaria, opgezette dieren, ufo’s.  Je kunt het zo gek niet bedenken of het is er. Wat te denken van de elektrische krullers?

Hij drijft dit met een paar vrijwilligers, maar het gaat steeds moeilijker. Er is dus ook een hoop af te stoffen. We hebben niet durven vragen, wat er mee gaat gebeuren als hij het niet meer kan. Want het is zijn leven.

Op weg naar Glacier Nat. Park langs het Flathead Lake gereden. Mooi weer, mooie weg.

Op weg naar Glacier Nat. Park hebben we bij het vliegveld van Missoula het Smokejumpers Base and Visitor Center bezocht. Deze organisatie leidt brandweerlieden op voor de bestrijding van bosbranden. Bij een grote bosbrand worden ze met materieel vanuit een vliegtuig gedropt, bestrijden de brand en geven informatie door aan het crisiscentrum voor de bestrijding vanuit de lucht. Het is tevens een uitrukbasis. In het visitor center waren allerlei films, foto’s en materialen te zien. Ideetje Thijs voor jou en je collega’s voor een excursie?

’s Middags in St.Ignatius een bezoek gebracht aan een kerk uit eind 1800, die door de Jezuïten is gebouwd. Dit gebied is een indianenreservaat. Om de christelijke godsdienst binnen de levenssfeer van de indianen te brengen, hebben ze in de personen er hun eigen vorm aan gegeven (Christus en Maria met kind, zie foto’s). De kerk is door dezelfde persoon geschilderd als de kerk in Missoula (zie blog gisteren).

Als we opbreken van de camping regent het en hangen de wolken laag. Dit kennen we (haast) niet. Vandaag (maandag) een lange rit van zo’n 175 mijlen (ca. 280 km). Op zich niet zo bijzonder ver, maar het is één lange scenic route door de wildernis. Aan het begin vind je een bord met: ‘next 100 miles no services’, dus geen dorpjes, geen benzine etc. We zijn op vakantie en hebben er de hele dag de tijd voor.

Op de vorige blog hebben we melding gemaakt van onze ontmoeting met de Nederlandse fietsers. We wisten dat zij die dag nog een eind zouden doorfietsen en dezelfde route zouden nemen als wij. En jawel, tegen koffietijd zagen we twee gele hesjes voor ons opdoemen én de NL-vlaggetjes. De aangeboden koffie (en thee) werden door hen geaccepteerd. Omdat het nogal vochtig was buiten, hebben we gezellig onder de koffie gekletst en gegevens uitgewisseld. Na een uurtje ging ieder z’n eigen weg verder. Gezien het vochtige weer hadden we wel met hun te doen.

De route van Grangeville naar Missoula (Idaho Hwy 12) is een lange, slingerende weg die de rivier de Lochsa volgt, dwars door dennenwouden. Deze route door de Rockies was ook de doorgang die de expeditie van Lewis & Clark hadden gevonden om van het oosten naar de westkust te komen. Een hele mooie en rustige scenic route.

In Missoula (Montana) overnacht. Weer bij Walmart. Het is ons opgevallen, ook de vorige keer dit jaar dat we in Montana waren, dat de Walmart parkeerplaats door heel veel RV’s gebruikt wordt en dat dit goed wordt gevonden. We staan soms wel met 20 RV’s.

Vandaag Missoula downtown gedaan. We hebben het na een half uurtje gezien. Ze hebben getracht er toch een soort centrum van te maken. Een kledingzaakje, een souvenirwinkeltje, en het meest toch eten en drinken. The St. Francis Xavier Church was een bezoekje waard. Veel mooie muur- en plafondschilderingen en gebrandschilderde ramen.

Vanmiddag haalden we twee fietser in met beiden onze 3-kleur achterop. Nadat we in het volgende plaatsje Grangeville hadden getankt, zagen we ze weer. Stoppen, daar wilden we het onze van weten. En ja, inderdaad Ilse en Jan-Pieter uit Amsterdam. Ze zijn 2 weken geleden gestart in Florence (westkust Oregon) en fietsen dwars door USA naar New York: the TransAmerica Cycle Trail. Ze trekken er 3 maanden voor uit en fietsen ongeveer 100 km per dag. Petje af! Een hele onderneming, maar als je hun enthousiasme hoort, gaat ze dat zeker lukken. Ilse en Jan-Pieter: een hele goede reis!

Vlakbij Boise, bovenop een heuvel is het World Center for Birds of Prey. Hier worden roofvogels, m.n. valken bestudeerd en men probeert de populatie ervan uit te breiden. In het bezoekerscentrum staat eea over deze vogels uitgestald. Een medewerker gaf in een presentatie uitleg over een bepaald soort valk, die hij op de arm bij zicht had. In de bibliotheek gaf hij uitleg hoe de valkenier te werk gaat. Het was een gepensioneerde professor, die dat als vrijwilligers werk doet. De meneer was bijna niet te verstaan. Heel zacht en binnensmonds deed hij zijn verhaal. Vanuit een Arabisch land, waar ze ook met valken werken, worden ze gesubsidieerd. Ze hebben van daar veel materiaal gekregen. In de bibliotheek was een nomadentent opgesteld en ingericht.

’s Middags zijn we naar the Old Idaho Penitentiary geweest. Deze gevangenis is tot begin 70-er jaren in bedrijf geweest. Onvoorstelbaar hoe klein de ‘hokken’ zijn, waar ze met z’n tweeën of in een iets grotere met z’n vieren hebben gezeten. De oudste cellen zijn uit 1890 en hebben geen sanitaire voorzieningen. In de 70-jaren werd deze gevangenis gesloten na een opstand vanwege die slechte sanitaire situatie. In Idaho kan nog steeds de doodstraf worden voltrokken, tegenwoordig een injectie, eerder door ophanging, maar is de laatste 20 jaar niet meer voltrokken.

De isoleercellen (donker en alleen een klein gat in het plafond en in de deur) werden door de gevangen ‘Siberia’ genoemd. Soms werd vooraf niet gezegd hoelang je daarin werd opgesloten. Van enkele dagen tot meerdere maanden tot soms een jaar.  Het was er koud en vochtig, en ze kregen 2 maal per dag een maaltijd. Velen kwamen er psychisch gestoord uit.  Ze wisten alleen dat er weer een week om was, omdat iedere zondag de pastoor langs kwam.  

Er was ook een vrouwenafdeling. Opmerkelijk was dat de meeste vrouwen werden veroordeeld vanwege het uitgeven van ongedekte cheques. Hierop stond enkele jaren gevangenisstraf.

Vandaag the State Capital of Idaho: Boise.(uit te spreken als Boysie).  Daar hoort natuurlijk een bezoek aan the State House bij. Helaas alleen een boekje beschikbaar voor een selfguided tour en geen gids. Een rondlopende medewerker wees ons er op dat Idaho an ’open’ state is en dat we zeker even bij de governor langs moeten lopen. We hebben wel voor de deur gestaan, maar niet verder…Zo’n State House is altijd weer imposant met al dat marmer.

Boise is een gezellige stad. Nog een echt centrum in tegenstelling tot vele andere Amerikaanse steden. Veel terrasjes, koffie- en eetgelegenheden. Het centrum heeft zowel oude als nieuwe, niet te hoge gebouwen door elkaar gebouwd, maar in een leuke combinatie. Een impressie hiervan, speciaal voor Lieke.

’s Middags naar het Idaho Anne Frank Human Rights Memorial; een monument voor alle onderdrukte mensen in de hele wereld. Op de muren staan uitspraken hierover van vele bekenden. Het beeld is van een zwaaiende Anne Frank uit het raam, gebaseerd op een bekende foto van haar in Amsterdam.

Op een muur bij een hotel wordt een rivier uitgebeeld, die symboliseert dat water de levensbron is van Boise.

Als we wegrijden krijgen we een behoorlijke bui. Omdat we nog in de bergen rijden, komen we direct in de mist en vervolgens in een hagelbui. Het is vandaag ca 12 gr.C.

 We rijden Idaho City binnen. Dit is een ghost town. In 1860 was dit de grootste stad (meer dan 20.000 inw.) tussen San Francisco en St.Louis. In die tijd werd er goud gevonden. De reden dat veel mensen van diverse pluimage hierheen trokken. Een aantal gebouwen uit die tijd staan er nog. Als we het stadje rondlopen komen we in het winkeltje van Miss Carolyn. Zij fröbelt de hele dag: handdoekjes, sjaaltjes, dekentjes en sieraden en dat verkoopt zij voor haar huisje. Ze is 70 jaar en wil nooit meer van haar eigen vierkante meters waar ze woont weg. Dit wereldje is voor haar groot genoeg. Ze wilde wel op de foto.  In het museum worden we hartelijk welkom geheten door de beheerster. Na een korte toelichting wordt een video gedraaid (gebaseerd op oude foto’s), die een beeld geeft hoe het stadje er toen uitzag, wat er rondliep en hoe het goud werd gedolven. Na de video, gaat ze door met vertellen. Het gesprek werd algemener en persoonlijker en we waren zo weer een uur verder. Op een gegeven moment kwamen er nieuwe mensen om het museum te bekijken. Voor ons een goed moment om haar te bedanken voor de bijna 2 uur privé tijd. Zij vond dat ze ons een “big hug”moest geven. Voor ons de eerste keer dat we van een dame van een museum als afscheid een omhelzing kregen. Ik heb haar later een tulp gebracht. Wij hebben nl. wat Hollandse souvenirs meegenomen. Ze zou me bijna weer omhelzen. Ook nog even een wandeling naar de begraafplaats aan de rand van het dorp gemaakt. Er zijn nog zo’n 200 graven vanuit de beginperiode. Informatie over het stadje vertelt dat van die 200 graven er slechts 28 een natuurlijke dood zijn gestorven. Moet toen een ‘levendige’ stad zijn geweest…

Daarna doorgereden naar Boise, de hoofdstad van Idaho, waar we morgen de dag gaan doorbrengen.

Hoihoi allemaal, een aantal foto’s van Idaho. Het bord “Idaho is too great to litter”, daar zijn wij het helemaal mee eens. Het is een staat met veel natuur, mooie bossen, waterpartijen en groene wilde weiden. Het is een staat die rekening houdt met de RV’s , er zijn overal dumpstations. Het is er erg rustig. Hele uren rijden zonder al teveel verkeer.

Onderweg zagen we een “ding” in het “gras”. Wij naar de overlook die iets verder was. Kar geparkeerd en kijken. Stond er ook een dame met een fototoestel. Ik zei, ziet U het dier ook? Wat is het?? Zei ze: dat is mijn broer, die door het gras kruipt met een heel groot fototoestel op zijn buik, om zoveel mogelijk hele kleine bloemetjes te fotograferen. Dat is weer zo’n leuk moment. Ze kon er ook hartelijk om lachen. We kwamen aan de praat, ook over het aardappelland wat Idaho is. Ik vroeg hoe vaak per jaar er aardappels gerooid werden. Dat is een keer per jaar. Begin mei gepoot, begin oktober gerooid. Een heel kort seizoen. Daarbuiten is het te koud in Idaho. Zij werkt op een highschool en ze vertelde dat begin oktober de leerlingen twee weken vrij krijgen om te helpen de aardappelen te oogsten. We hebben niet gewacht tot de meneer weer boven was.

We hebben afgelopen nacht op een PA camping gestaan. Met een aardige campingbaas, die zoveel praat, dat wij denken dat hij in z’n slaap nog praat.

Vandaag staan we weer in het bos, een forest camping, met een kabbelend beekje naast ons. Er is nog een tentje meer.

Hoihoi allemaal, vandaag een rustig dagje op de camping gehad. Er waren vannacht 6 plaatsen bezet. Vandaag stonden we helemaal alleen. Ik sprak de camp host, die vertelde dat er 63% minder bezetting was dan vorig jaar. Dat is heel jammer, want het is een mooie camping.

We hebben de cover (hoes over camper in stalling) schoongemaakt, geplakt op de beschadigde plaatsen en weer gebruikgereed in de zak gedaan. Wat doe je verder zo’n dag? Lezen, bloemetjes en water op de foto zetten, wordfeud spelen en lekker in de zon zitten. Morgen weer verder.

De afgelopen twee dagen en nachten weer koud, en dat is ’s nachts rond 1 gr. C en overdag rond de 12 gr. C. Maar gelukkig hebben we goede dekens en een kachel.  We gaan op tijd op weg, met de koffiepot tussen ons in en natuurlijk een koekje. 

We rijden over de scenic route richting Salmon. Een mooie weg langs de Salmon River. Het is weer erg rustig op de weg. In Salmon is een ’Farmer’s Market’. Oorspronkelijk verkochten hier de boeren producten, later werden er de ‘biologische’ producten verkocht. Nu is het een kraampje met eigen gemaakte jam en verder kraampjes met allerlei handgemaakte zaken als tafeltjes, kleedjes en schilderkunst.

’s Middags naar een voorlichtings- annex herdenkingscentrum van Sacajawea. Deze indiaanse dame is rond 1800 getrouwd met een trapper (woudloper) van Franse afkomst. Rond 1805 krijgen 2 militairen (Lewis&Clark) de opdracht van president Thomas Jefferson op expeditie te gaan en uit te vinden hoe je van Chicago via rivieren de Pacific kunt bereiken. Voordat ze de Rocky Mountains bereiken, ontmoeten ze dit stel dat ook een baby heeft. Vanwege haar indiaanse afkomst en doordat zij meerdere indiaanse talen spreekt, krijgt zij gemakkelijk het vertrouwen van de stammen die ze op de tocht tegenkomen. De indianen helpen hun de weg naar de Pacific te vinden. Sacajawea wordt door haar rol tijdens de Lewis&Clark expeditie door de indianen én de blanken gewaardeerd en nog steeds geëerd. Na de film lopen we een trail, onderweg staan tipi’s en een “kraampje” waar we het eten kunnen proeven die Lewis en Clark en hun mensen tijdens hun reizen hebben leren eten bij de indianen. Er was onder meer een “stew” van hertenvlees en groente, heerlijk, allerlei kruiden, veldvruchten. We hebben dingen geproefd waar we het bestaan niet van afwisten. Het ene lekker, het andere… bah…

Door de ervaringen uit de expeditie en door de vondst van goud en andere mineralen ontstaat een grote trek van de oostkust naar de westkust. In nog geen 50 jaar worden de indianen (native people genoemd) hun land en daarmee hun vrijheid voor goed afgenomen.

We rijden weer verder en komen langs de weg weer een mooie BLM camping tegen. Omdat wij een Nat.Park Pass hebben, mogen we voor $5,-- staan. De camping ligt aan de Salmon River. Het is hier zo heerlijk (en ca 20gr.C) dat we tot maandag blijven. De camping host geeft ons zijn wachtwoord voor internet en dat zit allemaal bij deze prijs in.

Vandaag vanuit ZW-Montana naar Mid-Oost-Idaho gereden. Een hele rustige weg door een brede (Montana-)vallei, die er bijna alleen voor ons lag. Met dikke stapel wolken een mooi decor.

Vlak voor Idaho komen we bij het Big Hole National Battlefield. In 1877 vond hier een belangrijke slag plaats tussen de Nez Perce-indianen en het Amerikaanse Leger. In een film bij het Visitor Center wordt uitgelegd wat hier plaats vond en wat er aan vooraf ging. Al voor de Amerikaanse Burgeroorlog (1861-1865) was Amerika bezig met de expansie naar het westen. De Amerikanen wilden met de indianen een overeenkomst sluiten, dat zij een bepaald gebied toegewezen kregen, waar zij zelf het bestuur over zouden krijgen. De indianen wilden hier niet aan. Na de Burgeroorlog wordt hun die overeenkomst opgedrongen. Toen er vervolgens goud, zilver en andere mineralen werden gevonden, werd dat territorium met 90% verkleind. Omdat de indianen dit niet accepteerden trokken ze uit het gebied richting Canada. Onderweg werden ze ’s-nachts door een legereenheid overvallen, waarbij veel indianen (meest vrouwen en kinderen) zijn omgekomen. De battlefield is nu heilige grond voor de indiaan en wordt gesymboliseerd door een grote groep tipi-stokken. Jaarlijks in augustus vindt hier een herdenking door de indianen plaats, samen met blanke Amerikanen.

In Idaho rijden we weer door de bergen, langs de rivier, op weg naar ZW-Idaho (Boise). We overnachten op een (primitieve) camping van het National Forest, midden in het bos waar het heel stil is, zo’n 10 km van het dichtstbijzijnde dorp. Hoewel het vrijdagmiddag is, zijn wij nummer 4 op deze camping met 36 kampplaatsen. Primitieve camping wil hier zeggen dat er toiletten zijn (een pot boven een groot gat, maar erg netjes) en hier en daar een kraantje met drinkwater. Wij kunnen ons daar prima mee redden.

Hoihoi allemaal, gisteren kwamen we Butte binnen, een stad met grote kopermijnen. Vroeger zijn ze begonnen met goud, toen zilver en nou koper. Dit heeft welstand in het stadje gebracht.

Een ander verhaal in dit stadje is een verhaal van een meneer wiens vrouw ernstig ziek was, en hij beloofde de Holy Lady, dat als zijn vrouw beter zou worden, hij een heel groot beeld zou plaatsen op de rotsen. Het verhaal is werkelijkheid geworden, en er is een “Our Lady of the Rockies” gebouwd. Een immens karwei gezien de afmetingen van het beeld. 30 meter hoog en 16 meter breed. Het staat op een bergtop op ca. 2.800 meter, 1.200m boven de stad Butte. Bij de realisatie is het beeld door de makers opgedragen aan alle vrouwen, in het bijzonder moeders. Het is door vrijwilligers gebouwd met donaties en hulp van allerlei bedrijven. Je kan hier alleen met een tour naartoe. Je krijgt eerst een film te zien over de bouw en opbouw van het beeld, dan krijg je een idee wat voor een geweldige klus dit is geweest. Allereerst al de weg naar boven. Het beeld is in 6 stukken opgebouwd en door een helicopter naar boven vervoerd. Onze gids heeft het hele karwei meegeholpen. En kon dus uit eerste hand het verhaal doen. Hij reed ook het busje waarmee we naar boven zijn gegaan. Een meneer van 79 jaar. Zelf 23 jaar onder in de mijn en 26 jaar boven de grond voor de mijn gewerkt. En nu dagelijks bezig met vrijwilligerswerk om de mensen naar boven te rijden en te vertellen. De dames in de winkel, beneden in het winkelcentrum, zijn oude dames die dit ook vrijwillig doen. Het is te hopen dat ze ooit een goede sponsor vinden voor het behoud van dit beeld, en de tour er naartoe.

We konden aan de achterkant van het beeld naar binnen, waar een grote ruimte is met briefjes, rozenkransen, foto’s van mensen, die ziek of overleden zijn. Een ruimte om kracht te krijgen en te herinneren. Buiten is een aparte kapel gebouwd. Aan de buitenmuren rondom een memorial ter nagedachtenis aan vrouwen. Dit beeld en de kapel is bedoeld voor alle geloven.

Het jammere van deze tour was, dat het wel heel erg mistig was, maar we kunnen jullie toch een indruk geven van het beeld. Een foto die we gisteren van een parkeerplaats naar boven toe hebben gemaakt en foto’s op de plek zelf. De laatste 2 foto’s zijn niet van ons (getruct).