Vorig jaar was ik zo slim om mijn sportzak thuis te vergeten maar ditmaal had ik mijn loopplunje al aan bij aankomst. Grietje en ik arriveerden tegen 14 uur aan de sporthal. De start voor de 10 en 20 km werd omstreeks 14.50 uur gegeven maar ik moest mij nog inschrijven en neem dan liever wat extra marge. 

Zaterdag hield ik het nog bescheiden met een extensieve training van 45 minuten. Voor zondag had ik via een professionele relatie al eerder toegezegd om in naam van Flanders' DRIVE deel te nemen aan de Levensloop, een initiatief voor de strijd tegen kanker. Op een atletiekpiste in Lommel kon je gedurende 24 uur rondjes lopen (of wandelen) voor het goede doel. Ik had me voorgenomen om een extensieve duurloop van 90 minuten te ondernemen. Alles verliep vlekkeloos zodat ik na 6 kwartier bijna 40 rondjes achter de kiezen had en er daarbij ruim 16 kilometer op de teller stond. En aangezien men ook veel randanimatie rond de piste voorzag was Grietje er als de kippen bij om mee naar Lommel te trekken voor deze trainingssessie. 

Bedoeling is om volgende week terug iets meer op snelheid te focussen en dan zaterdag naar Westerlo te trekken voor een 10-km wedstrijd, mijn favoriete afstand. Vorig jaar wilde ik er ook deelnemen maar toen ben ik er in geslaagd om mijn sporttas thuis te vergeten. Daar stond ik dan als schoppen zot... met een startnummer maar zonder loopkledij en schoenen. Maar aangezien een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot zal dit me niet meer voorvallen zekers ? 

Tijdens het ontbijt was ik druk aan het overwegen wat ik nu zou aantrekken van loopkledij. Ik was gelukkig op alles voorzien. Zo had ik handschoenen bij maar ook een zonnebril. Ik besliste uiteindelijk maar om met lange mouwen te lopen en een lange broek aan te trekken. Ik was namelijk als de dood voor onderkoelingsverschijnselen. Uiteindelijk zou ik ook meer dan 4 uur worden blootgesteld aan de weergoden. 

Na het ontbijt kon ik mij gedurende 45 minuten opnieuw op mijn bed leggen en zo nog wat aan "quality-time" te spenderen. Rond 8.45 uur begon de wedstrijd dan voor mij echt. Ik trok mijn wedstrijdkledij aan, liet Grietje de startnummers op borst en rug vastpinnen, speelde nog snel een banaan naar binnen en eindigde met een laatste bezoek aan het kleinste kamertje. Tegen 9.30 uur vertrokken we naar de startplaats. 

We waren amper 5 minuten buiten en ik voelde de koude al volop tegen mijn lijf kleven. Ik had dan wel een plastic poncho aan, door de hevige windstoten vloog dat ding voortdurend naar boven. Mijn vingertoppen sloegen al rood uit en dus besliste Grietje om toch maar snel de handschoenen te gaan ophalen. Door dit tijdverlies kwamen we pas om 9.45 aan bij de startzone. Het was daar één grote heksenketel. Supporters en atleten stonden te schuilen tegen de gebouwen om zo te ontsnappen aan de striemende regen en de windvlagen terwijl er een sambagroepje met opzwepende tamtam er de drive probeerde in te krijgen. Heel surrealistische allemaal ... Op de koop toe weigerde mijn MP3 dienst en ook mijn GPS kon maar zeer moeizaam connectie krijgen met de satellieten (iets waar blijkbaar Eddy Buyckx ook problemen mee had ; die Nederlanders zullen waarschijnlijk de factuur niet betaald hebben ).

Op het allerlaatste moment ging ik naar mijn startvak, de gele zone. Ik had een tweetal maanden geleden bij inschrijving namelijk een richttijd van 3 uur en 55 minuten opgegeven en mocht dus achteraan beginnen. Niet dat ik daar mee inzat. Ik had van tijdens de Monumentenloop in Vorselaar ondervonden dat mensen inhalen tijdens een wedstrijd erg motiverend kan werken. Iets na 10 uur werd dan eindelijk het startschot gegeven. Ik had wel niets gehoord maar voor ons trok de menigte zich in gang. Met hoeveel we waren wist ik niet, wel dat er 1.410 de eindstreep zouden halen ...

De eerste kilometer liep ik tegen 12,2 km/uur. Ik besefte echter meteen dat ik me niet zo mocht laten meeslepen en remde doelbewust af om de volgende 2 kilometer tegen iets rond de 11 km/uur te lopen. Na 3 kilometer was er al een eerste bevoorradingspost voorzien. Ik nam me voor om altijd water of sportdrank aan te nemen en die dan al wandelend op te drinken. Om de 4 à 5 kilometer was er verder een bevoorradingspost die door zeer gedreven medewerkers werd bevolkt. Ik verloor bij die handeling telkens wel een 15 seconden maar ging ervan uit dat dit de beste garantie was om mijn eerste marathon gezond en wel te kunnen uitlopen. 

Over de eerste 28 kilometer kan ik eigenlijk weinig kwijt. Alles ging heel vlot, te vlot eigenlijk. Ik was al volop aan het denken wat ik zou ondernemen als ik tegen kilometer 35 met nog steeds goede benen zou zitten. Langzaam versnellen van 5.20 min/km naar 5.00 min/km, naar het groepje met de blauwe ballonnen die een eindtijd van onder de 3 uur en 45 minuten vooropstelden, en dan erover ? Ik had namelijk al sinds kilometer 23 zicht op dat groepje en naderden hen langzaamaan, tot zelfs op amper 100 meter. Ik kon hen net niet aanraken. Ondertussen zat ik tegen een gemiddelde loopsnelheid van 5.13 min/km. Het zou nog maar kwestie zijn van een tiental minuten en dan had ik hen te pakken en dan zou ik gaan naar een tijd van onder de 3 uur en 45 minuten ...

Vanaf kilometer 28 ging, heel geleidelijk aan, alles toch iets minder vlot. Het terug opstarten na de bevoorradingsposten bijvoorbeeld, ging al wat meer gepaard met pijnlijke enkels en strammere kuitspieren en knarsende knieën. En die 100 meter achterstand op die blauwe ballonnen werd terug wat meer ... Rond kilometer 32 begon dan de marathon echt voor mij, zoals ervaringsdeskundige Jan Neirinck voorspelt had. De eerste 2/3 wedstrijd liep zuiver op basisconditie en souplesse, de resterende 1/3 wedstrijd ging pijn doen. Ik begon tussen kilometer 32 en 40 naar elke kilometervlag uit te kijken, terwijl dat daarvoor maar een bijkomstigheid was. Ik dacht ook dat ik met een blaar zat aan mijn rechtervoet. Kousen en schoenen waren namelijk doorweekt van al die plassen op het parcours dus dat zou zeker geen verrassing zijn. Mijn hartslag was gedurende de eerste 28 kilometer ook rond de 145 slagen/minuut blijven schommelen, nu schoot die al snel door naar de 155 slagen/minuut. Achteraf gezien viel ik tussen 30 en 35 kilometer terug naar 5.30 min/kilometer en tussen 35 en 40 zelfs naar 5.45 min/km. Ik heb nooit echt dood gezeten tijdens die 8 kilometers tussen 32 en 40 maar je beseft dan wel ten volle dat een marathon niet voor niets de moeder aller loopwedstrijden is en dat - als je niet oppast - je een serieuze klop van de hamer kan krijgen. De laatste 10 kilometer heb ik gemakkelijk 50 deelnemers voorbijgelopen die aan het wandelen waren ofwel aan het stretchen. Dat leek me wel veel, waarschijnlijk zal de koude daar ook veel mee te maken hebben gehad.

Vanaf kilometer 40 kwam ik er - gelukkig - terug wat door. Waarschijnlijk omdat het einde in zicht was en de aanmoedigingen hier heel talrijk waren. Ook op andere plaatsen was dat het geval - nog nooit zulk een ambiance gezien - maar toen we de laatste kilometers door het centrum van Eindhoven liepen, waande ik me een wielrenner die tijdens de Ronde van Frankrijk in een bergrit zich een weg moet banen door een zee van mensen. Ik kreeg er kippevel van en zelfs tranen in de ogen. Met duizenden moeten ze daar gestaan hebben. Rijen dik opeengepakt achter de dranghekken en het leek alsof ze speciaal voor mij kwamen, ook al was de eerste al meer dan 1,5 uur binnen .

Na iets meer dan 3 uur en 50 minuten passeerde ik de eindmeet. Dat was weliswaar de brutotijd. Mijn nettotijd (het moment dat ik effectief de startlijn overschreed en dus niet het moment van het startschot) bedroeg 3 uur 47 minuten en 48 seconden. Ik liep dus tegen een gemiddelde van 11,11 kilometer per uur terwijl ik vooraf op 11,25 kilometer (= 5.20 min/km) had gerekend. Ik was uiteindelijk 885ste van de 1.410 finishers. Met heel stramme benen nam ik trots mijn medaille in ontvangst. Ik was heel blij dat ik Grietje zag want ik voelde dat mijn batterij - figuurlijk dan - nagenoeg leeg aan het geraken was. Tevreden dus dat ik na 400 meter wandelen al terug aan mijn hotel was en na een zalige warme douche onder de lakens kon kruipen om daarna ook effectief voor bijna 2 uur in slaap te vallen ...

Ik ga er niet flauw over doen, mijn eindtijd is bijna 3 minuten trager dan ik had verhoopt. Mijn vooropgestelde eindtijd van 3 uur en 45 minuten zou zelfs "gemakkelijk haalbaar" moeten zijn maar dat is het niet geweest. Tijdens de laatste 10 kilometers viel de motor stil, alhoewel ik de eerste 28 kilometer alles heel goed onder controle had. Waren het de extreme weersomstandigheden, te weinig koolhydraten ingenomen (slechts 1 gelletje bij mij tijdens het lopen en binnengespeeld na 15 kilometer en de rest met datgene wat ik in de bevoorradingsposten opdronk), te traag gelopen op het moment dat ik nog fit zat of was het een slecht idee om vanaf het begin al wandelend mijn bekertje water/sportdrank op te drinken en me dan telkens opnieuw in gang te moeten trekken ? Hoogstwaarschijnlijk een combinatie van de vier zeker ? Maar trek ik het me aan. Neen ! Enerzijds omdat een marathon uitlopen de eerste betrachting is en anderzijds omdat er honderdduizenden mensen in de wereld zijn die al jaren proberen om ooit de marathon onder de 4 uur te lopen (de magische grens voor de meeste gewone stervelingen zoals ondergetekende). Ga ik ooit nog een marathon lopen, jazeker, maar niet volgende maand of binnen 4 maanden. Pas ten vroegste binnen een jaar ... opnieuw die van Eindhoven, en dan opnieuw met de ambitie onder de 3 uur en 45 minuten te eindigen en hopelijk dan zonder nattigheid !

Tijdens de wandeling terug naar ons hotelletje passeerden we de Vestdijk, waar amper 12 uur later de start zou worden gegeven voor de 30ste Marathon van Eindhoven. Ik kon dus met een gerust hart gaan slapen. Ik had mijn startnummer en wist waar de start was, moest me dus nergens nog iets van aantrekken ... En het weer was die dag nog aardig geweest, een aangenaam zonnetje zelfs en droog, vooral droog ...

Na de vele duurlopen van de afgelopen weken was het vandaag nog eens tijd voor een Coopertest. Ik wist dat als je basisconditie wordt getraind het niet onlogisch is dat dit ook een positieve impact heeft op je snelheid. Ik koos weer voor hetzelfde parcours als de 3 vorige keren. Kwestie van geen appelen met peren te vergelijken.De eerste kilometer liep ik tegen 15,2 km/uur. Op dat moment voelde ik al meteen dat een record erin zat. Mijn benen voelde sterk aan en ik voelde naarmate de meters vorderden ook geen verzuring optreden. Ook de 2de kilometer werd in een deftige 14,8 km rondgedraaid. Net voor de brug over de Nete keek ik voor het eerst naar mijn Garmin. Ik had nog iets minder dan 2 minuten respijt. In een uiterste krachtinspanning liep ik na 12 minuten exact 3.000 meter ver. 

Na meer dan 2 jaar heb ik deze kaap eindelijk weten te bereiken.Het leek mij zoveel maanden terug haast onmogelijk om dit te realiseren maar nu is het dus zover. Voor een 42-jarige met een VO2max van net 50 is dat een zééér mooi resultaat. 

De volgende 7 dagen wordt het trainingniveau op een zeer laag pitje gezet: nog 2 keer 30 minuten rustig lopen, 1 keer zwemmen en 1 keer gedurende 30 minuten op de hometrainer. En voor de rest op tijd onder de lakens en veel koolhydraten en weinig (verzadigde) vetten eten zodat we volgende zondag weer een nieuwe grens kunnen gaan verleggen, die van de marathon ditmaal. Ik kijk er alvast naar uit.

Ik was om 7 uur opgestaan en had eerst nog wat Brinta gegeten om zeker niet met lege maag te moeten vertrekken. Om iets rond 8 uur vertrok ik dan met dezelfde kledij die ik tijdens mijn marathon wil aantrekken. Kwestie om zeker te zijn dat alles als gepast aanzit. Het weer was ideaal voor de start van een lange duurloop : een stralende open hemel maar aangenaam fris omdat de zon nog op volle sterkte moest komen en niets wind. 

De eerste 2 rondes van 11 km liep ik tegen een looptempo van 5.50 min/km en kon ik mijn hartslag beneden de 130 slagen per minuut houden wat dus voor mij erop wijst dat ik dit als een doorgedreven recuperatieloop mocht beschouwen. Tijdens de derde ronde ging mijn hartslag echter stilaan wel naar de 140 slagen/minuut. Ik liep toen instinctief wel iets sneller maar alles voelde nog goed aan. Ik besliste zelfs om mijn derde ronde iets uit te breiden en zo een nieuw afstandsrecord te kunnen lopen. Het vorige lag rond 34,5 kilometer. 

Na iets minder dan 3,5 uur beëindigde ik mijn training en had 36 km op de teller staan tegen een gemiddeld looptempo van 5.43 min/km ofwel 10,5 km/uur. Mijn gemiddelde hartslag lag amper op 133 slagen/minuut. Allemaal dus heel geruststellende cijfers zodat ik nu wel met vol vertrouwen binnen 2 weken mijn allereerste marathon kan aanvatten. Bedoeling is daar om in 3 uur en 45 minuten de eindstreep te passeren, dus een gemiddeld looptempo van 5.20 min/km ofwel 11,25 km/uur. Ik denk eerlijk gezegd wel dat 3 uur en 30 minuten ook zou kunnen maar dan moet ik op het scherp van de snee lopen en ik weiger pertinent om tijdens mijn eerste marathon al meteen heel diep te moeten gaan. De kilometers tussen 26 en 42 zijn nog vrij onbekend terrein voor mij en ik zou niet graag de man met de hamer tegenkomen daar in Nederland .

Ondanks het feit dat ik de afgelopen weken nu toch extreem veel loop en dus normaliter ook veel calorieën verbrand, ben ik de afgelopen 2 maanden 3 kilogram aangekomen. Ik weeg nu 79 kg droog aan de haak. Het vreemde is dat ik niet het gevoel heb zwaarder te staan dan enkele maanden geleden. Ik sta - zeker in mijn gezicht - nog best scherp. Een mogelijke verklaring is het gebruik van Recupro (= eiwittensupplement) na elke training sinds ... een tweetal maanden. Na het sporten vragen de spieren naar suikers en eiwitten. Door die aanvoer via Recupro kan mijn spiermassa aangroeien. En aangezien spieren meer wegen dan vet (die hopelijk wel vermindert door het vele sporten) lijkt mij dit een aannemelijke verklaring. Uiteraard mag je Recupro niet innemen als je niets van sport doet. De spieren hebben dan geen behoefte aan eiwitten en vragen daar dus ook niet achter. Maar die eiwitten zitten dan wel in je lichaam en worden uitgeplast. En dat blijkt heel belastend en zelfs schadelijk te zijn voor de nieren.