Terug naar zondagmiddag 15/06. Nadat het sein wordt gegeven om in het water te springen plaats ik mij zonder gène meteen op de 2de rij. Door de vele open water trainingen met CMC de afgelopen weken en de tips die ik daar kreeg voel ik me meer dan ooit als een vis in het water. Geen donkere gedachten meer dat ik wel eens zou kunnen verdrinken, geen angst om met evenwichtsstoornissen uit het water te moeten komen ... allemaal weg !

De start is natuurlijk opnieuw een drummen van jewelste met niets dat opspattend water rondom. Toch kan ik al vrij snel mijn slag uitoefenen omdat ik vooraan zit. Na pakweg 100 meter komt er dan een eerste golf van betere zwemmers terug over me heen die achter mij gestart waren waardoor ik uit mijn ritme kom en even - noodgedwongen - moet temporiseren. Dat overkomt me ook nog eens aan het keerpunt maar de laatste 200 meter merk ik toch op dat ik er weer een heleboel kan inhalen. Eenmaal uit het water kan ik meteen rustig gaan lopen zonder mij draaierig te voelen. Missie 1 is alvast geslaagd !

De wissel zwemmen/fietsen verloopt heel goed. Ik had de dag voordien het uittrekken van het onderste gedeelte van de wetsuit een 6-tal keer achter elkaar uitgeprobeerd. In het verleden was dat steeds op goed geluk maar als je daar wat systematiek inbrengt gaat zo een ding echt wel vlotter uit. Bij aanvang van het fietsen staat de wind meteen goed zodat ik een mooi tempo kan ronddraaien. Tijdens de stukken waarbij de wind minder gunstig staat merk ik wel dat ik nog kracht en explosiviteit tekort kom om het tempo vast te houden. Toch haal ik er nog altijd meer in dan dat andere mij passeren waardoor de spirit goed blijft zitten. En omdat ik mijn eigen tempo kan/mag blijven rijden - dit in tegenstelling bij stayerwedstrijden - ook geen last van opkomende kuitkrampen.

Het afstappen van de fiets aan de wisselzone verloopt maar sukkelachtig bij mij. Daar moet ik naar de toekomst toe toch nog eens over nadenken hoe ik dat vlotter kan laten verlopen. Maar ik ben al blij dat er niets in de kuiten schiet. Na het wegzetten van de fiets trek ik mijn loopschoenen aan en zet ik een petje op want ondertussen is de zon aardig aan het schijnen. Ik graai nog mijn gelletje mee dat ik tijdens de eerste meters naar binnen werk. Toch duurt het (te) lang voordat ik echt terug soepel begin te lopen. Sowieso zijn mijn eerste 500 meter - ook tijdens koppeltrainingen - nu niet meteen een lust voor het oog maar ik denk dat ik nu pas na 2 km het gevoel krijg dat er wat snelheid inzit (of komt het omdat ik op dat moment CMC-lid Annelore Schrauwen voor mij uit zie lopen ). Ondertussen ben ik wel door een aantal concurrenten (lees: H40+ uitziende deelnemers) ingehaald dus dat is op dat moment balen. 

Uiteindelijk blijk ik na 1 uur en 14 minuten de finishlijn te hebben gepasseerd: ruim 7 (!) minuten sneller dan een jaar geleden en zelfs sneller dan dat ik in mijn stoutste dromen kon vermoeden. Voor de cijferfetisjist de tijd per onderdeel van 2014 en tussen ( ) die van 2013 : zwemmen: 9.26 (9.54), fietsen incl wissel: 41.02 (45.47) en lopen incl wissel: 23.32 (25.28). Vooral de wissels en het fietsen en lopen zijn sterk verbeterd. Ook blijkt dat ik in 2013 meteen een heel sterk zwemnummer heb neergezet maar er nu toch weer 30 seconden heb van kunnen afsnoepen.

Een laatste conclusie is dat het deelnemersveld van de 1/8 triatlon dit jaar een pak sterker uitviel dan in 2013. Met mijn eindtijd van 1 uur en 14 minuten zou ik in 2013 zowaar als derde op het podium van de H40+ hebben gestaan. Helaas was de sterke delegatie van KTT en GETC deze keer (nog) geen spek voor mijn bek maar wist ik toch een verdienstelijke 8ste plaats op 28 deelnemers binnen de H40+ af te dwingen en een 63ste stek op 208 starters. Ik vrees wel dat de progressie in 2015 iets minder uitgesproken zal zijn .

 

Sporten op een vrijdag de 13de is voor mij blijkbaar niet zonder risico. 's Middags tijdens het open water zwemmen met CMC schoot er halverwege de zwemtraining een kramp in mijn rechterkuit. Bij thuiskomst voelde ik nog duidelijk de gevolgen ervan wat me zelfs even deed twijfelen aan deelname aan de loopwedstrijd enkele uren later. Uiteindelijk staat zondag de 1/8 triatlon in Retie met stip genoteerd ! 

Om 17 uur nog een kleine looptest gedaan en uiteindelijk beslist om me rond 17.30 toch te gaan inschrijven. Ik kan het ook moeilijk laten zulk een wedstrijd die op amper 600 meter van mijn deur wordt georganiseerd links te laten liggen. Uiteindelijk was het amper 5 km (= 1 lus) maar wel met die nuancering dat de laatste kilometer door het bos - met een aantal passages langs berg en dal - niet van de poes was. Verder kon men ook voor 10 en 15 kilometer gaan ...

Om 19.30 uur werd er professioneel afgeteld tot aan het startschot. De eerste kilometer liep ik naar mijn normen verschroeiend hard in 3.44 min en bijgevolg bevond ik mij op dat moment dan ook in de punt van de wedstrijd. Tijdens kilometer 2 en 3 kon ik de schijn nog hoog ophouden met respectievelijk 4.01 min/km en 4.06 min/km maar daarna begon de warmte en verzuring toch weer haar werk te doen. Veel plaatsen verloor ik wel niet meer - iedereen zat blijkbaar in hetzelfde schuitje - en liep uiteindelijk in een meer dan bevredigende 20 min en 27 seconden de finishlijn over, goed voor een plaats binnen de top-10 op meer dan 180 deelnemers en 2de van de H+40. En net achter mij mijn loopmakker van toen we nog tieners waren. Héééél lang geleden dat ik Jan Neirinck nog eens voor was. Als ik het me goed herinner tijdens een loop in de Vlaamse Ardennen pakweg 25-30 jaar geleden. Dat trauma is dus hierbij ook weggewerkt .

 

Om 15 uur werd het startschot gegeven. De eerste kilometer werd door mij zeer voorzichtig afgewerkt tegen een a-typisch trage 4.25 min. Een week voor de triatlon van Retie had ik echt geen zin om me pleurus te gaan lopen en nog voor één of andere kwetsuur te solliciteren. Tussen kilometer 2 en 3 wist ik nog een aantal deelnemers in te halen maar de laatste 3 kilometers bleef alles status-quo. Ik probeerde nog een dame te passeren maar ze was vandaag te sterk voor mij. De zware kilometers (tussen 2 en 5 km) door de bossen liep ik tegen gemiddeld 4.40 min/km. Het laatste stuk kwamen we weer in de bewoonde wereld aan en daar lukte het me nog de laatste kilometer in een al bij al deftige 4.15 min/km te beëindigen. Meestal toch een goed teken als je de laatste kilometer nog sneller weet te lopen dan de eerste. Dat is denk ik het belangrijkste om te onthouden over mijn wedstrijd van vandaag, naast het feit dat ik ongeschonden uit de strijd ben gekomen. Man, wat was het heet ... en respect voor alle andere deelnemers die het karakter hebben om nog voor een 2de en 3de lus te gaan !

Uiteindelijk bleek ik als 4de of 5de deelnemer de 6 kilometer (= 1 lus) vol te hebben gemaakt in een tijd van 27 min en 32 seconden. Absoluut niet mijn scherpste tijd maar parcours en temperatuur lieten niet meer toe. Uitslag zal eerstdaags wel ergens verschijnen voor meer uitsluitsel. Volgende vrijdag loop ik dan nog de 5 kilometer tijdens de jogging van De Mast. Dit parcours zou wel identiek zijn als dat van vorig jaar. Hopelijk kan ik mijn tijd ietwat scherper stellen en zo met een goed gevoel op zondag 15/06 de triatlon van Retie aanvatten. 

Bedoeling was om dit keer met mijn tijdritfiets het fietsgedeelte af te werken. Aangezien het hier om een stayerwedstrijd ging betekende dit wel dat ik best ofwel helemaal vooraan ofwel helemaal achteraan een peleton kon gaan hangen om risico's op valpartijen te minimaliseren. Nadat ik mijn fiets in de wisselzone had geplaatst kwam ik - aangenaam verrast - nog een ander CMC-lid tegen. Lore Van de Perre had in laatste instantie beslist om ook deel te nemen. En met in haar zog nog 2 supporters, Bart Borghs en Rik Thijs, naast mijn zoon Sander als opgevorderde huisfotograaf, onverhoopt toch ineens bekend volk naast het parcours.

Met 168 deelnemers (waaronder 40 duo's) werd het fluitsignaal gegeven dat we eraan mochten beginnen. Meegezogen door de ganse meute werden de eerste honderden meters door mij in 3.30 min/km gelopen. Ik hield me wat in want dat is een looptempo dat ik onmogelijk kon volhouden. Daardoor liepen heel wat deelnemers mij voorbij maar ik liet me er niet door van de wijs brengen. De eerste lus liep ik uiteindelijk in 3.53 min/km en met een target van +/- 4.00 min/km over het eerste loopgedeelte dus perfect op schema. Tijdens de tweede lus van 2 km kon ik het tempo uiteindelijk goed vasthouden waardoor ik opnieuw een heel pak deelnemers - die zich in die eerste ronde hadden opgeblazen - kon inlopen.

De wissel ging vrij vlot, het inklikken in de pedalen iets minder. Na enkele kilometers kwam ik in een vrij ruim peleton te zitten dat best pittig ronddraaide. In het begin nam ik mijn bochten wel voorzichtig want een triatlonstuur is toch een pak minder behendig dan een klassieke beugel. Daardoor moest ik ook veel krachten verspelen om vanuit laatste positie de groep voor mij na elke bocht opnieuw in te halen. Op de lange rechte stukken - en zeker met de wind in de rug - was ik dan weer in het voordeel. Tijdens de 2de lus van 7 km vlamde ik vanuit laatste positie in één ruk 15 deelnemers voorbij en haalde daarbij een maximum van 47 km/uur. Dat was best kicken op dat moment maar ook wel overmoedig van mij want iets later begonnen de eerste krampen in mijn kuiten op te komen. 

In het begin van de derde en laatste lus brokkelde ons peleton uit mekaar. Ik zag het te laat gebeuren en probeerde het gat vanuit laatste positie vertrekkend nog dicht te rijden. Het was het groepje met de eerste dame - Ines Van Troyen zo bleek achteraf - en kon nog tot op pakweg 10 meter naderen. Maar toen een aantal bochten zich snel na mekaar opvolgden moest ik passen ... de vogel was gaan vliegen ! Het zou me uiteindelijk 1 minuut in de eindtijd kosten. Erger was dat de krampen nu bij momenten wel echt tot achter mijn oren schoten. Ik liet me terug inlopen door een groepje achter mij maar ook die gingen te snel om zomaar aan te pikken want mijn benen stonden nog steeds stijf van de krampen.  

Bij het daaropvolgende kwartet dat mij passeerde kon ik mij gelukkig wel aansluiten. Ik moest terugschakelen om minder zwaar te moeten ronddraaien maar al bij al kon ik hen tijdens het laatste rechte stuk op de hoofdbaan toch goed volgen. Ik dronk mijn drinkbus tot op de bodem leeg en vanaf dan maar hopen dat de overgang fietsen/lopen niet te dramatisch zou verlopen ...

Tijdens de wissel nam ik de tijd om mijn loopschoenen rustig aan te trekken om te vermijden dat mijn kuiten helemaal in kramp zouden schieten. De eerste 500 meter liep ik daardoor nog tegen een slakkengangetje maar ik voelde wel snel aan dat er beterschap op komst was. De laatste 1,5 kilometer kon ik nog 3 mannen inlopen maar werd op mijn beurt wel door de tweede vrouw, Leen Hannes uit Mol, voorbijgestoken.  

Uiteindelijk passeerde ik de eindstreep na 1 uur 2 min en 46 sec als 19de van de 34 veteranen. Een scherpere tijd dan in 2012 (1 uur 6 min 34 sec) en in 2013 (1 uur 7 min en 10 sec). Dus toch beter geworden of lag het aan mijn nieuwe outfit van CMC die ik voor het eerst aanhad  ? Ook Lore Van de Perre liet een heel sterke indruk want met een tijd van 1 uur 5 min en 25 sec liep die mijn tijden van 2012 en 2013 helemaal aan flarden. 

Daar was het op dat moment al een aardig druk. Nadat mijn tijdritfiets in de wisselzone werd achtergelaten kon ik nog een 15-tal minuten relaxen in de auto. Tegen 12.40 uur vertrokken we dan met een bang hartje naar de zwemzone.

Het stond eigenlijk in de sterren geschreven dat de zwemproef een fiasco zou worden. Ik had de ballen zelfvertrouwen na mijn laatste en enige test in open water een 10-tal dagen geleden. Toen kwam ik niet alleen dizzy maar ook verschrikkelijk mottig met volop braakneigingen uit het water. In tussentijd had ik me nog snel oordoppen aangeschaft om zo drukverschillen op te vangen en amper 2x in het zwembad in Schaarbeek in spoedcursus gepoogd om het bilateraal uitademen (om de 3 slagen) alsnog aan te leren. 

Het water leek een pak kouder dan de vorige keer. Mijn handen en voeten verkleumden meteen. Onbewust liet ik me wegzakken naar de laatste regionen. Ik was - achteraf gezien - mentaal totaal niet klaar om hieraan te beginnen. Mijn eerste 100 meters maakte ik onbewust mee. Alle aangeleerde techniek leek mij op dat moment totaal vreemd. Pas onder de brug, toen er wat ruimte begon te komen tussen de zwemmers, werd ik iets rustiger en kon bij momenten mijn techniek toepassen. Maar echt in mijn ritme kwam ik nooit meer. Ik miste ook een duidelijk overzicht. In Retie staat er tijdens de triatlon een duidelijk keerpunt in het water opgesteld. Hier was dat - als ik het me goed herinner - een grijze kleine bal die ik pas op het laatste ogenblik opmerkte. 

De zwemproef duurde een eeuwigheid in mijn ogen. Maar als we dan toch met een positieve noot mogen eindigen: bij het uitstappen had ik totaal niets last van duizelingen of wat dan ook ! Ik kon meteen vlot lopen en pas toen kon ik de klik maken dat de wedstrijd echt begonnen was voor mij, helaas een onderdeel te laat .

De wissel zwemmen/fietsen blijft toch ook een werkpunt. De pijpen van een wetsuit kan ik nooit uitstampen met mijn voeten, ik moet daar altijd voor bukken en mijn handen gebruiken.Tot slot had ik ook het geniale idee om armstukken klaar te leggen. Natuurlijk krijg je zoiets niet aan als je kletsnat bent dus ondergetekende had dat pas na 10 à 15 kostbare seconden door. Dan maar zonder vertrokken en ik heb ze absoluut niet gemist. Daar vangen ze me ook nooit meer mee !

Het fietsgedeelte was fenomenaal goed meegevallen. Ondanks het feit dat ik mijn nieuwe tijdritfiets amper 3x heb kunnen uittesten, had ik het gevoel om helemaal naar de kop van de wedstrijd te kunnen fietsen . Ik haalde wel 20 à 25 voorgangers in (weliswaar ook vele vrouwen die 5 minuten voor ons gestart waren) maar wat een verschil met mijn vorige fiets, hij heeft zijn geld voor mij nu al terugverdiend. Pas net voor het lange stuk konden 2 andere deelnemers mij inhalen. Ik had dus meteen wel een perfect target voor mij om - met de wind in de rug - 3 kilometer vlot boven de 40 km/uur rond te draaien. Ik vond het eigenlijk jammer om al na 1 ronde te moeten stoppen want dit is met voorsprong het onderdeel dat ik het liefste doe.

Bij de wissel fietsen/lopen zat toch ook wel weer een kan-beter-punt. Ik kreeg mijn loopschoenen maar stroef aan en na 500 meter voelde ik dat ik precies op een knobbel liep. Ik stopte zelfs even met lopen omdat ik dacht dat ik in een punaise of iets dergelijks was getrapt. Bleek dat het zooltje in mijn schoen niet egaal lag waardoor ik 2 kilometer lang alles behalve comfortabel liep. Nadien is dat vanzelf wel op zijn plaats komen te zitten en heb ik de 5 kilometer nog best sterk kunnen eindigen.

Hoelang hebben wij nu over dit alles gedaan ? Een vraag die ik bij aankomst ook totaal niet wist. En eigenlijk is het eens plezant om niet tijdens een wedstrijd voortdurend op je horloge te moeten kijken. Je geeft alles en op het het eind zie je waar je uitkomt ...

Mijn eindtijd was 1 uur 9 minuten en 8 seconden. Ik was daarmee 70ste van de 172 starters (mannen en vrouwen tesamen). Belangrijker voor mij is daarbij het klassement van de H40 want de jonge garde kan ik toch nooit meer volgen. Ik eindigde 6de van de 23 deelnemers binnen mijn categorie en ben daar zeer tevreden mee. 

Zoals in het verslag werd aangegeven scoorde ik op het zwemmen erbarmelijk slecht. Het gevoel liegt dus zelden . Met een 102de tijd op alle deelnemers kan en mag ik niet tevreden zijn. Eén remedie: trainen in open water, in open water en ... in open water !!! Het fietsen was dan weer de positieve uitschieter van de dag : een 56ste plaats op amper 72 seconden (inclusief wissel) van de nummer 3 van de H40 die daarmee de 41ste tijd liet afdrukken. Dit resultaat is ook het gevolg van de fietstrainingen met CMC de afgelopen weken. Als ik daar de nodige aandacht aan blijf besteden moet dat nog verder tijdwinst kunnen opleveren. Bij het lopen tenslotte hetzelfde verhaal: met een 66ste tijd van alle deelnemers (22 minuten en 29 seconden) zit ik exact 60 seconden van de nummer 3 van de H40. Ook dat moet naar de toekomst toe kunnen worden gereduceerd.

De volgende triatlon is die van Retie. Daar nam ik vorig jaar voor de eerste keer deel zodat ik - ervan uitgaande dat het parcours ongewijzigd blijft - perfect mijn progressie zal kunnen vergelijken. Met de wedstrijd van vandaag in het achterhoofd durf ik nu al stellen dat ik 4 à 6 minuten van mijn eindtijd van toen (1 uur 21 minuten en 8 seconden) moet kunnen afkrijgen. Tenzij het dan 30 graden is en de zon volle bak schijnt want tevreden met de weersomstandigheden zijn we natuurlijk nooit .

In Retie en Balen editie 2013 liep ik de afsluitende 5 kilometer in een tijd van om en bij de 25 minuten. Afgelopen vrijdag tijdens de Holvenjogging in Geel kon ik de 4,7 km net onder de 19 minuten afwerken. Er werd de afgelopen maanden elke zondag na mijn fietstraining van +/- 50 km mountainbiken een aansluitende intensieve looptraining gekoppeld van 4 kilometer. Het lukte me telkens om vrij gemakkelijk onder de 5 min/km te lopen zonder in het rood te moeten gaan. Ik reken dan ook in Geel op een looptijd van maximum 23 minuten, dus 2 minuten winst.

Enkel het zwemgedeelte baart mij zorgen. Niet mijn gevoel in het zwembad want dat zit wel snor aangezien ik probleemloos 2 kilometer zwem terwijl ik er zondag "slechts" 500 meter tussen de kiezen krijg. Maar telkens ik in open water zwem, kom ik er erg duizelig uit waardoor mijn wissel zwemmen/lopen dramatisch te noemen is, met tijdsverliezen van 2 volle minuten tegenover de subtop. Vandaag nog testte ik in het zwembad van Schaarbeek met oordopjes om eventuele drukverschillen op te vangen. Het draagcomfort was in ieder geval erg meegevallen. Ik probeerde ook bilateraal te ademen om het risico op duizelingen te minimaliseren van zodra je uit het water stapt maar dat is iets wat ik de afgelopen maanden nooit heb getraind en ik vrees dat het (te) kort dag is om het nu zondag al toe te passen in het heetst van de strijd. Ik probeer nog wel om één van de dagen een korte zwemtest in het kanaal af te leggen want anders ga ik de nacht voor de wedstrijd niet gerust kunnen slapen. Wie zei ook weer dat sporten ontspannend werkt  ?
 

's Middags waren Tom en ik echter richting Kayakclub Geel-ten-Aard getrokken om een 2-tal kilometer in open water te zwemmen. Het was voor mij de ideale gelegenheid mijn nieuwe wetsuit uit te proberen. Ik had die weliswaar bij aanschaf in een zwembad getest maar niets gaat natuurlijk boven "the real stuff". Bij een luchttemperatuur van amper 13° stapten we het kanaalwater in. 

Iets meer dan 45 minuten later kwam ik er weer uit ... en draaide daarbij als een tol. Mijn maag wierp zich op en ik had de neiging te moeten overgeven. Ik had dit ook al opgemerkt tijdens mijn deelnames vorig jaar tijdens de 1/8 triatlons in Retie en Balen maar nu was het wel een pak erger. Ik heb indertijd zelfs testen laten uitvoeren in het ziekenhuis om na te gaan of er iets met mijn evenwichtsorgaan aan de hand was maar dat bleek alvast loos alarm. Kristof wist me te zeggen dat het hoogstwaarschijnlijk komt doordat ik steevast langs één en dezelfde kant uitadem maar in een zwembad - waar ik toch ook regelmatig 1 uur en 2 kilometer lang in het water lig -  heb ik daar nooit last van. Wel geen bemoedigende vooruitzicht met de triatlon van Geel op 11/05 in aantocht ... Gelukkig is het dan maar 500 meter zwemmen.

Terug naar de wedstrijd dan. Omdat ik de ganse namiddag als een oude vod op de zetel lag met fluwelen benen besliste ik om voorzichtigheidshalve maar voor de 4,7 km te gaan. Het zou trouwens mijn eerste publieke optreden worden met een T-shirt van CMC en ik zou er de sponsor waarschijnlijk niet mee plezieren om al meteen halverwege de wedstrijd er de brui aan te moeten geven .

De eerste kilometer liep ik naar mijn normen verschroeiend hard in 3 min en 46 seconden. Als je na 400 meter nog naast Peter Van den Dungen loopt (of is het Peter Van Den Bergen - zie uitslag ) dan weet ik dat het moment gekomen is om te temperen. De volgende twee kilometer liep ik terug in een menselijke 4 min 06 seconden. Tussen kilometer 3 en 4 (passage langs de zandstrook) trapte ik even op mijn adem en viel terug naar 4 min en 13 seconden. De laatste 700 meter kon ik opnieuw versnellen (looptempo van 3 min en 56 sec) en probeerde in een ultieme eindjump nog een voorganger in te lopen maar dat lukte me op 1 seconde na net niet. 

Uiteindelijk de 4,7 kilometer in 18 min en 59 sec kunnen afwerken oftewel een gemiddeld looptempo van 4.02 min/km. Daar kan ondergetekende meer dan tevreden over zijn. Gelukkig ook dat ik niet voor de 8,5 km gekozen had want dat zou me dunkt toch een moeilijke bevalling geworden zijn. 

Bij aankomst stonden Jan en Peter al minutenlang kou te lijden . Vooral Jan want die kon met een waanzinnige tijd van 15 min en 26 sec op de tweede plaats beslag leggen. En net toen ik uitgehijgt was liepen ook Lore, Tom en Kristof over de eindmeet dus dat zat allemaal nog mooi bij elkaar.

Voor de meesten CMC-leden alvast sportief succes toegewenst met hun deelname aan de triatlon van Lille.

Ondanks het drukke schema probeer ik wel 2 rustdagen (maandag en donderdag) in te plannen en daardoor de balans werk/relatie/huis- en tuinverplichtingen in evenwicht te houden maar gemakkelijk is het wel niet allemaal. Het huidig aantal trainingsuren is wel degelijk de limiet tijdens een ordinaire werkweek. Niet zozeer naar recuperatie toe want dat gaat me eigenlijk heel goed af maar vooral om het allemaal nog leefbaar te houden. Maar het is wel degelijk een bewuste keuze geweest om het aantal trainingsuren op te drijven van vroeger 6 en 8 uur/week naar het huidig aantal. Progressie kan je enkel maken door ervoor te trainen (en toch zeker als je niet bulkt van het talent ).

Op zaterdag las ik mijn wekelijkse extensieve duurloop in van pakweg 16 - 20 kilometer richting Prinsenpark. Je voelt meteen dat de temperaturen stilaan weer naar de 20° aan het drijven zijn wat dan weer een impact heeft op de prestaties. Idealiter loop ik bij temperaturen tussen 8 en 13 graden maar er zijn maar weinig loopwedstrijden per jaar die aan die condities voldoen. 

Om af te sluiten ook positief nieuws van Bike-Improvement die me wisten te verzekeren dat dinsdag 22/04 het tijdritframe vanuit Italië - eindelijk - zou binnenkomen. Hopelijk kunnen we tegen eind april met de nieuwe aanwinst gaan proefdraaien in Kasterlee en omstreken.

Het eerste 1,5 uur draaiden we wat rondjes tussen Kasterlee, Oud-Turnhout en Retie om dan - na ongeveer 45 kilometer op de teller - aan te komen op het marktplein van Dessel. Daar stonden nog een aantal teamleden klaar (Jan, Rik, Jeroen en Kristel) om aan te pikken. Helaas voor mij waren dat serieuze kleppers - top 10 plaatsen in de Hel van Kasterlee à volonté - dus ik wist meteen hoe laat het was op dat moment (voor de nieuwsgierigen : 18 uur).

Volgen op zich zou nog wel gaan, maar de keren dat ik mij vooraan zette (ik was specialist om net die momenten uit te kiezen als we de wind vol van voor hadden ) voelde ik mijn energiemeter als pijllood naar beneden gaan. Ik at en dronk wel voldoende maar meer dan het wiel voor mij volgen zat er na 3 uur in het zadel echt niet meer in. Het laatste stuk, van Nederland rechtdoor naar Postel en Retie, zat ik als laatste man in het groepje alleen (Kristof was toen al ergens afgeslagen). Ik vond dat zeker niet erg want zelfs de fut om een babbeltje te slaan was er niet meer. Op dat moment trokken Jan, Rik en Jeroen nog stevig door tegen een gemiddelde van rond de 33 kilometer/uur. 

Toen de ganse groep richting Dessel afdraaide, reed ik samen met Rik Thijs verder naar Retie. Omdat mijn drinkbussen kurkdroog stonden bood hij nog die van hem aan maar ik besliste om even bij de ouders van Grietje halt te houden om daar nog wat bevoorrading in te slaan. Een cola (light) en 2 kleine marsen later reed ik de laatste 9 kilometer van de avond. Ondertussen passeerde ik voor de eerste maal de 100 kilometer-grens. Toch wel wat trots maar vooral blij dat ik terug in Kasterlee aankwam ... 

Ik besef dat dit wel trainingen zijn die je harder en sterker maken maar toch ook dat dit zeker niet voor elke week is. Mijn hartslag lag de volgende ochtend nog steeds 8 slagen/minuut hoger dan mijn normale pols. Gelukkig is er vanaf volgende week woensdag de mogelijkheid om later aan te sluiten/vroeger uit te stappen. Bedoeling is dan dat ik vanuit Kasterlee naar de markt van Dessel fiets om tegen 17.30 uur samen met een aantal clubleden al een eerste lus van 1 uur (+/- 30 kilometer) te rijden. Om 18.30 sluiten dan mogelijks nog anderen aan die dan verder 60 à 80 kilometer gaan doorrijden maar daar ga ik dan wel voor passen. Ik rij dan terug naar Kasterlee en zal zo dan toch ook minimaal 55 kilometer op de teller hebben staan. En als ik mij goed voel brei ik er in mijn eentje (zoals 2 weken geleden) nog wel een lus van 20 kilometer aan. 

Op die manier hoop ik mijn fietskwaliteiten de volgende maanden te verbeteren zodat ik later met iets meer reserves terug de langere ritten in groepsverband kan aanvatten. De snelheid in combinatie met de afstand ligt nu gewoon nog boven mijn kunnen en het zou van mij heel onverstandig zijn om daar geen rekening mee te houden. Maar de handdoek werpen ... nooit ... daarvoor doe ik het gewoon allemaal te graag.

De eerste 2 kilometers hingen als gewoonlijk tegen een looptempo rond de 4 min/km. Ik lette er wel bewust op om me niet teveel op te jagen als andere lopers mij passeerden en dan als een kip zonder kop hun spoor te volgen. Zo zijn er al veel doodgemaakt tijdens wedstrijden. Na 5 kilometer (naast het kanaal) kreeg ik het iets lastiger omdat we toen pal tegen de wind in liepen. 

Tussen kilometer 6 en 9 liep ik dan weer heel soepel. Ik lette speciaal op mijn ademhaling en die kon heel goed onder controle worden gehouden. Op een gegeven moment liep ik de tweede dame van de latere einduitslag voorbij en die haar ademhaling was eigenlijk om schrik van te krijgen. Ik was bijna van plan om haar te vragen of het nog wel ging en of ze niet beter even pauzeerde. Volgens mij lopen nog heel veel mensen wedstrijden in een tempo dat eigenlijk het hunne niet is maar op basis van karakter en doorzettingsvermogen (waarvoor respect) hun pijngrens verleggen en uiteindelijk toch in hun vooropgestelde tijd aankomen. Maar of dat op langere termijn de beste/gezondste methode is trek ik toch wel sterk in twijfel. Geef mij dan maar de trage progressie waarbij je die nieuwe besttijden ook gemakkelijk weet vast te houden tijdens volgende wedstrijden. 

De ademhaling van lopers in volle actie ... je hebt er natuurlijk van alle soorten ... Wat een verschil met Omer Van Noten. Omer is 66 jaar en als je naast hem loopt lijkt het net alsof er een hybride wagen passeert, totaal geruisloos. Maar mispak je niet aan hem. Omer heeft vandaag de dag nog altijd 5 Belgische records bij de Masters 50+ in zijn bezit en bracht het zelfs tot wereldkampioen veldlopen bij de Masters. Vorig jaar liep Omer net voor mij de eindstreep over. Dit jaar kon ik hem tot kilometer 9 volgen. Toen was Omer weg en hij zou bijna 30 seconden voor ondergetekende binnenkomen. Als Omer op zijn leeftijd nog progressie kan blijven maken hoop ik dat volgend jaar ook opnieuw te kunnen. 

Uiteindelijk kwam ik na 10 kilometer binnen in 41 minuten en 57 seconden, dus bijna 1,5 minuten sneller dan in 2013 en was daarmee 13de van 37 deelnemers op een sterk bezette H40-H49. Mijn vooropgestelde doel (een eindtijd onder de 43 minuten) is dus weer bereikt. Het heeft bijna 3 jaar geduurd maar ik mag nu toch wel stellen - na 3 opeenvolgende 10-km wedstrijden - dat ik de (voor mij) magische 14 km/uur grens nu definitief  "in mijn achterzak" heb.

Mij totaal niet bewust van wat ik nu precies moest verwachten (en vooral dan wat ik aankon) vertrokken we voor een traject van ruim 70 kilometer richting Lommel. Ik had al wel 10 kilometer in de benen om van Kasterlee naar de rotonde SCK/VITO te rijden. En aangezien ik achteraf ook nog terug naar de heimat moest stonden er 3,5 uur later dus bijna 95 fietskilometers extra op de teller. 

De lus van ruim 70 km werd tegen een (voor mij) pittig tempo gereden van gemiddeld 30 km/uur. Voor iemand die afgelopen zondag pas voor de eerste keer in zijn leven meer dan 50 kilometer in één trek had gereden kon dat dus tellen. 

Het eerste uur bolde heel vlot maar toen reed ik ook geen kop. Daarna namen Arne en ik over en gedurende 30 minuten ging het me nog vrij goed af maar het volgende halfuur was eigenlijk boven mijn kunnen. Op dat moment begon ik dan ook nog eens enorm veel last te krijgen van zadelpijn waardoor ik absoluut niet meer comfortabel op mijn fiets zat. Ik was heel blij toen we Postel naderden en Tom en Kristel het commando terug overnamen. Ik vergeleek mezelf als een 10-km loper die samen met 3 marathonlopers de 21 kilometer liep. Voor die marathonlopers is dat dus met de vingers in de neus, voor mij als 10 km-loper is dat afzien ...

Van zodra ik alleen terug richting Kasterlee reed zakte mijn snelheid als een pudding in elkaar, ik haalde zelfs geen 25 km/uur meer. Ik voelde me totaal leeg en had honger als een paard. Nochtans had ik onderweg 2 bidons van 500 ml sportdrank leeggedronken en 1 gelletje. Ik wist wel dat ik een snelle stofwisseling had maar dat mijn koolhydratentekort zo manifest kan optreden tijdens een weliswaar stevige fietstraining vind ik wel niet erg bemoedigend. Thuis aangekomen sloeg ik meteen als een halve gek 12 boterhammen naar binnen, een halve liter chocomelk en een snickers, Ik zal er dus volgende woensdag meer aandacht aan moeten besteden. En sowieso zullen de eerste weken/maanden zwaar worden. Ik heb het fietsen altijd stiefmoederlijk behandeld en betaal daar nu het gelag voor. Maar waar je niet van dood gaat, daar wordt je hard van. Alhoewel, die zadelpijn moet voor mij alvast niet meer terugkomen  ...

Van spierkrampen of wat dan ook had ik de volgende dag totaal geen last. Dat was dus al een meevaller. 's Avonds ben ik met de joggingclub heel rustig een uurtje gaan loslopen. En morgenmiddag zal ik weten wat mijn zwemniveau is tegenover de andere aanwezigen van het CMC-team. Hopelijk ben ik ook nu weer niet het kneusje van de groep. 

Om progressie te blijven maken tijdens duatlon- en triatlonwedstrijden was het absoluut noodzakelijk om mijn trainingen intensiever en specifieker te gaan maken. Ook de beleving naar wedstrijden toe kon een pak beter. Nu was ik heel vaak in mijn eentje aan het trainen en miste soms wel de steun en spirit van medesporters om zo samen naar een wedstrijd toe te groeien. Ook na de wedstrijden miste je vaak een klankbord waar je het relaas van de wedstrijd aan kwijt kon. Waarschijnlijk is dat ook de hoofdreden waarom ik indertijd deze blog heb opgestart ...

Bijgevolg was ik al een aantal maanden op zoek naar een team. Belangrijk was uiteraard dat het in de buurt moest zijn van Kasterlee, liefst geen mastodont met over de honderd leden en vooral een club waar je niet werd doodgeslagen met afspraken en regels tot in het oneindige ... en waar je - binnen je eigen mogelijkheden - samen met anderen steeds nieuwe doelstellingen en uitdagingen kan aangaan. 

Via de organisatie van de winterduatlon in Retie kwam ik te weten dat er recentelijk een nieuwe duatlon- en triatlonploeg in Dessel werd opgericht. Na afloop van de duatlon raakte ik in gesprek met een teamlid en na wat mails heen en weer besliste ik om op hun aanbod in te gaan om dit jaar deel te nemen aan de groepstrainingen. Benieuwd of ik mij als H40 nog kan weren tegen dat voornamelijk jonge geweld.

Woensdag maak ik mijn vuurdoop bij het CMC-Team tijdens een fietstraining van een 3-tal uur en vrijdagmiddag probeer ik er ook bij te zijn in Geel voor mijn (eerste) zwemtraining. Hopelijk het begin van nog vele jaren aangename sportbeleving in een inspirerende omgeving. Het gevoel zit alvast goed !

De voorbije week werd er uiteraard ook nog individueel getraind en aangezien de weergoden gunstig gezind waren moest er niets aan het vooropgestelde trainingsschema worden gewijzigd : dinsdag loopsessie van 1 uur met de JCK, woensdag 2 km zwemmen in Schaarbeek-bad, donderdag 2 x 60 minuten lopen van - en naar garagist in Retie bij 22°, zaterdag 2 x 20 minuten intensieve looptraining en zondag 65 km gefietst (3 x fietsparcours triatlon van Geel) en aansluitend 4 km gelopen. 

Dinsdag werd er 2 x 60 minuten op de koersfiets gereden. Ik maakte van het goede weer gebruik om het fietsparcours van de triatlon van Geel begin mei te verkennen. Deze loopt gedeeltelijk gelijk met de jaarlijkse Powerman Duatlon die begin augustus wordt georganiseerd. Woensdag en vrijdag werd er in Schaarbeek-bad gezwommen, telkens 48 baantjes oftewel 1,6 kilometer. Ook donderdag maakte ik 2 x 60 minuten op de MTB vol. Ik reed opnieuw het fietsparcours van de winterduatlon van Retie nu dat nog fris in mijn geheugen zit. Zaterdag liep ik pas mijn eerste kilometers van de afgelopen week maar dan wel meteen 105 minuten aan een extensief looptempo à 11 km/uur. De kuitspieren speelden mij absoluut geen parten meer dus dat lijkt alvast allemaal terug op zijn plaats te zitten . Uiteindelijk heb ik wel meer dan 4 dagen (of ruim 96 uur) moeten recupereren van die kramp vooraleer terug pijnloos te kunnen lopen, lijkt me wel vrij lang ...

Minder goed nieuws kreeg ik deze week van Bike-Improvement bvba, het bedrijf waar ik mijn tijdritfiets eind oktober 2013 heb besteld. Normaliter zou het frame vanuit Italië half februari 2014 worden geleverd, dan weer half maart en de vooruitzichten nu zijn pas eind maart. Italianen en afspraken, het zal waarschijnlijk nooit een goed huwelijk worden ... 

Omstreeks 14.30 uur werd onder een stralende zon het startschot gegeven voor 2 lussen van elk +/- 2,25 kilometer. De eerste kilometer werd vlot in 3.57 minuten gelopen. De volgende kilometers gingen weliswaar iets trager maar met een gemiddeld looptempo van 4.07 min/km dook ik de wisselzone in. Doel was onder de 4.10 min/km te blijven dus dat opzet was alvast geslaagd.

Mijn mountainbike heb ik nu goed 10 dagen in bezit. Ondertussen staan er al 175 km op de teller en dus mag ik nu wel stellen dat hij ingereden is. Eerste conclusie: ik had me al veel vroeger een 29" moeten aanschaffen. Mijn ervaring met een 26" was dat ik het gevoel had bovenop die fiets te zitten waardoor ik voortdurend in de bochten weggleed. Nu ligt mijn zwaartepunt verhoudingsgewijs lager en dat zal ik geweten hebben: de 29" plakt tegen de ondergrond. Tweede conclusie: de 29" is een pak sneller, volgens mij een verschil van snel 2 km/uur. Terwijl ik vroeger moest trekken en sleuren om op vrij zware zandstroken 23 km te halen, rijd ik nu vrij soepel naar 25 km en meer. Hopelijk kunnen al deze vaststellingen tijdens mijn winterduatlon in Retie worden bevestigd.

Eerste doel zondag is om mij te amuseren. MTB-wedstrijden zijn niet echt mijn ding want technisch ben ik een ramp. Ik beschouw dit soort wedstrijden dus meer als "spielerei". Belangrijk is wel de omschakeling van fietsen naar lopen goed te verteren. In het verleden werd ik daarbij meermaals met serieuze krampen overvallen. Tijdens de afgelopen drie trainingen had ik daarvan echter totaal geen last en liep ik de 2,5 km toch steeds met een comfortabel gevoel rond de 4.35 min/km. Voor dat looptempo tijdens de afsluitende lus wil ik zondag alvast tekenen.