Het eerste loopgedeelte over ruim 4 km verliep alvast beter dan vorig jaar. Toen deed ik er gemiddeld 4 min 13 seconden per km over en nu 4 min 6 seconden per km. Misschien ooit 15 km/uur over die afstand ? Het zal wel moeten als je niet in de buik van de wedstrijd wil eindigen. Enfin, ook mijn snelheid in de wisselzone zal wel nooit in de annalen het het duatlongebeuren worden opgenomen. 

Met goede moed vertrok ik voor mijn fietsgedeelte. Net zoals vorig jaar reden er 2 gasten voorop op amper 80 meter maar inhalen ? Vergeet het maar, in je eentje lukt zoiets haast nooit. Gelukkig passeerde er al snel een trio waar ik mij met veel gesleur en getrek bij kon aansluiten. Samen haalden we zo vrij snel het duo in dat voor ons uitreed. Enkele kilometers lang kon ik de schijn hoog houden maar bij een volgende bocht kon ik niet meer aanklampen en was het vat bij mij af. Gelukkig bleef ik met 2 kompanen over zodat ik niet alleen tegen de wind moest optornen. 

De wind maakte het ganse fietsgedeelte tot een ware marteling voor mij. Ik heb nooit tegen een constante snelheid kunnen ronddraaien en dat heeft heel veel van mijn krachten gevergd. Uiteindelijk wel tegen een gemiddelde van 34,4 km/uur gereden over ruim 21 km met een absolute piek van 42 km/uur en 2 opeenvolgende kilometers van gemiddeld ruim 38,5 km/uur. Het gevoel een 4de ronde aan te kunnen vatten zoals vorig jaar zat er deze keer zeker niet in. De ene duatlon is de andere dus niet. Weersomstandigheden hebben een grotere impact op de prestatie dan de vorm van de dag.

Toen ik opnieuw in de wisselzone arriveerde kreeg ik weer waar ik voor vreesde : een kramp in mijn linkerkuit van Rijkevorsel tot in Tokio. Gedurende 20 seconden moest ik tegen de dranghekken staan stretchen. Oogt natuurlijk allemaal heel professioneel  terwijl iedereen blijkbaar probleemloos de overgang van fietsen naar lopen verteerde. Met een over-mijn-lijk mentaliteit liep ik afsluitend de resterende 2 km in een uiteindelijk nog deftige tijd van gemiddeld iets rond de 4 minuten en 50 seconden. Meer zat er niet in vandaag. De officiële eindtijd bedroeg 1 uur 7 minuten en 10 seconden. Iets minder dan 25 seconden trager dan vorig jaar. Zijn we daar gelukkig mee ? Nee. Kunnen we daar mee leven ? Ja.

Rond 15 u werd het startschot gegeven. Ik had mij bij aanvang op de tweede lijn gezet waardoor ik de eerste honderden meters bij de eerste 10 à 15 deelnemers meeliep. Ik kende het parcours nog van vorige week dus wist ik dat doseren tijdens de wedstrijd toch wel heel belangrijk was. De eerste kilometer liep ik zo in een aanvaardbare maar niet echt spectaculair snelle 4 minuten. Na pakweg 2 kilometer viel ik alleen en zag een honderdtal meter voor mij 2 jonge gasten vooruitlopen. Heel langzaam naderde ik hen en rond kilometer 4 had ik het duo ingehaald. Zo liepen we met z'n drieën naar kilometer 5. Toen nam ik over omdat ik wist dat het in een spurt voor mij moeilijk zou worden deze tieners voor te blijven. Ik hoopte hen met een kleine tempoversnelling tureluurs te lopen. Ik hoorde aan hun ademhaling dat ze op hun tandvlees zaten maar ik slaagde er niet in hen van mij te ontdoen. In de laatste bocht op amper 200 meter van de finish namen ze mij dan - zoals gevreesd - zelf te grazen. Ik eindigde op de 6 kilometer uiteindelijk als 6de. Wel in een mooie eindtijd van 24 minuten en 50 seconden. 

Helaas was het parcours lichtjes gewijzigd tegenover de vorige keer zodat het appelen met peren vergelijken is maar toen deed ik er ruim 90 seconden langer over. Hoe dan ook : 4 minuten en 50 seconden over 5.800 meter (dus geen 6 kilometer) betekent nog altijd een gemiddeld looptempo van 4 minuten en 17 seconden oftewel 14,1 kilometer per uur !!! Mijn doel van enkele maanden geleden is dus gerealiseerd. Weliswaar op amper 6 kilometer maar ik had wel het gevoel bij aankomst dat ik dit tempo nog wel even kon volhouden. en niet te vergeten : het is zeker geen gemakkelijk traject. Veel hoogtemeters, pittig bochtenwerk, modderige stroken, kortom ... een supertijd op een niet al te snel parcours. Dat belooft dus naar de toekomst toe.

Omstreeks 18.40 reden Grietje en ik naar Geel. Bedoeling was om onze auto op de oprit van mijn nicht Bieke te zetten in de Velodroomstraat maar helaas was die plaats al ingenomen door kennissen van hen. Uiteindelijk toch nog een deftig alternatief gevonden aan een pleintje en een doodlopende straat iets verderop. 

Samen met nog 350 deelnemers vertrokken we rond 19.30 uur ieder voor 3 verschillende afstanden. Ik had me uitzonderlijk eens goed van voor gezet en dat bleek ook uit mijn tijd na 1 km : 3 minuten en 57 seconden. Toch zat ik niet met een supergoed gevoel. Meteen na de start voelde ik al vrij snel een steek in mijn zij opkomen. Ik vermoed dat ik mijn laatste avondmaal net iets te laat naar binnen had gewerkt (droge macaroni met sardines in blik omstreeks 17.20 uur) en dat ik daar nu de gevolgen van ondervond. Ik besefte dat ik boven mijn stand aan het lopen was en pikte aan bij een koppel dat ik tijdens de vorige editie van de Holvenjogging net niet kon volgen. 

Gedurende de eerste 6 kilometer liep ik echt wel op het randje van mijn kunnen aan gemiddeld 4.18 min/km. Als ik dit nog goed 2 kilometer kon volhouden zou ik zowiezo mijn looptempo verbeteren. Helaas na iets meer dan 6 kilometer ging het licht eventjes uit. De steek was ondertussen ter hoogte van mijn borst opgeklommen en blokkeerde mijn ganse ademhaling. Ik moest wel vertragen of anders bestond de kans dat ik helemaal over de rooie ging en te voet verder moest. Achteraf kon ik op mijn Garmin aflezen dat ik tussen 6 en 8 kilometer echt wel platviel naar een gemiddeld looptempo van amper 4 minuten en 43 seconden. Zelfs een 1/2 marathon loop ik gemiddeld sneller ! Gelukkig kon ik de laatste 500 meter veel goedmaken door opnieuw tegen 4.05 min/km naar de aankomst te spurten. Uiteindelijk evenaarde ik mijn vorige temporecord in Zandhoven : 4 min en 20 seconden. In Zandhoven was er die slapende voet en nu weer een steek die me de das omdeed en verhinderde om eindelijk eens die 14 km/uur- grens te overschrijden. Het positieve is echter dat ik zelfs met een serieus dipje mijn besttijd kan bestendigen. Ooit zal het wel allemaal op zijn plaats vallen zekers ...

Ik verkoos in laatste instantie om toch met korte broek te lopen en zonder vestje maar wel met handschoenen aan (die ik halverwege wedstrijd ook al uitdeed). Om 15.00 u werd dan het startschot gegeven. De eerste kilometer was traditiegetrouw weer veel slalommen tussen de start-to-runners. Toch liep ik de eerste 2 kilometer tegen 4.10 min/km. Helaas was het parcours wegens wegenwerken gedeeltelijk verlegd ten opzichte van de vorige edities waardoor we nu meer dan mij lief was op slechte zandstroken en boswegen moesten lopen. Het looptempo ging daar onder lijden en langzaamaan schommelde het gemiddelde looptempo opnieuw tegen de 4.20 min/km. Op sommige rechte stukken speelde ook de wind vrij sterk op waardoor het aangeraden was op die momenten toch in het spoor van een voorganger te blijven. Allemaal details die de snelheid uit mijn wedstrijd haalde. En toen ik na 6 à 7 km met een slapende (linker)voet werd geconfronteerd vreesde ik dat een nieuwe besttijd er niet meer inzat. Gelukkig liep ik de laatste kilometer nog tegen 4.17 min/km waardoor ik uiteindelijk afklokte op 43 min en 20 seconden tegenover 43 min en 27 seconden een jaar eerder. Een winst dus van 7 seconden op een parcours dat ook 10 km lang was maar toch een pak zwaarder nu. Door de scherpe tijd liep ik - logischerwijs - ook een nieuw temporecord van 4.20 min/km of een verbetering van 1 (!) seconde per kilometer. Maar wie het kleine niet eert en zo verder ...

Iets voor 14 uur vertrokken Grietje en ik richting Lille. Grietje had denk ik 3 paar kousen aangetrokken en 4 truien. Begrijpelijk natuurlijk want zij stond de ganse tijd naast het parcours. Gelukkig was er een grote verwarmde tent op het terrein waarin menig verkleumde supporter terecht kon. Om 15 uur stipt (na de aankomst van de laatste loper van de duo's) werd het startschot gegeven. De ganse meute vertrok voor 2 rondjes van ruim 1,5 km. Het was nu wel niet mijn snelste tijd ooit op die afstand. Ik vermoed dat ik tegen 4.30 minuten/km liep. In een duatlon is het altijd op 2 gedachten hinken. Je wilt natuurlijk dat lopen zo snel mogelijk achter de rug hebben maar je moet er ook voor zorgen dat je al niet gaga bent vooraleer je op de fiets (mijn minste onderdeel) moet springen. Ook de wissel ging niet bijster vlot omdat ik mijn extra dikke fietshandschoenen nog moest aantrekken. Ik riskeerde het niet om met die met open vingers te rijden want dan was de kans groot dat ik er nadien een aantal moest amputeren. Tijdens de eerste km fietsen stak ik al meteen 2 concurrenten voorbij. Dat ging goed dacht ik toen. Maar dat waren meteen ook de 2 laatste buiten de 4 die ik in de vierde en laatste ronde nog kon voorbijrijden. Daarnaast moet ik door pakweg 20 man voorbij gestoken zijn. Ondertussen ook nog 2 keer een stuurfout gemaakt en vrij hard tegen de grond gesmakt. Mijn knie staat er enkele uren later nog roodgloeiend bij. Ik en mountainbiken tijdens wedstrijden ... een goed huwelijk zal het nooit niet worden. Maar gelukkig zonder materiële pech zoals de vorige editie toen ik minutenlang aan het klungelen was met de ketting die er toen was afgevlogen.

Zoals de traditie het wil kom ik aan bij de wisselzone terwijl de meesten al lang aan het lopen zijn, reeds aangekomen of aan het douchen zijn. Maar allé, we doen het graag en bewegen is nog gezond ook . Ik joeg me dus niet meer als gek af om mijn loopschoenen aan te trekken en vertrok dan voor de laatste 1,5 km. En om met een positieve noot af te sluiten, die gingen wonderwel heel goed. Niets krampen of wat dan ook. Helaas kreeg ik voor mij niemand meer in het vizier en ook achter mij zag ik geen beweging. Bijgevolg uitgelopen zonder al te gek te doen. Geen idee van hoe hard (of traag) ik liep. De uitslag zal meer duidelijk maken. De laatste honderden meters liepen ook over aangedrukte sneeuw (lees: spiegelglad) zodat ik uiteindelijk na iets meer dan 1 uur en 45 minuten - moe en voldaan zoals dat heet - de eindstreep passeerde. 

Ik stel me wel openlijk de vraag of een 26' wel de beste keuze is voor mij en of ik niet beter een 29' zou kiezen. Grietje vertelde me ook al dat ze vindt dat ik op een veel te kleine fiets rij. Ik heb soms ook dat gevoel. Ik zit door mijn lengte letterlijk bovenop de fiets waardoor mijn zwaartepunt veel te hoog ligt en ik steevast in de problemen kom van zodra het ietwat te bochtig wordt. Ik geraakte nog aan de praat met iemand die ik al enkele keren heb ontmoet tijdens duatlons en die bijna zo groot is als ikzelf. Die heeft uiteindelijk ook de keuze gemaakt voor een 29' en heeft daar nog geen moment spijt van gehad. Let op: ik spreek enkel over specifieke wedstrijden zoals duatlons waar snelheid primeert. Een 26' inch heeft zeker zijn voordelen in het specifieke bochtenwerk. We zullen wel eens uitkijken tegen volgende herfst. De MTB zal de komende maanden zowiezo minder van stal komen. Hopelijk begint de lente ooit eens en kunnen we terug met de koersfiets de baan op.

Grietje en ik waren rond 12 uur richting Lier vertrokken. We moesten mijn broer Rik niet gaan oppikken in Turnhout gezien hij zich wat grieperig voelde en in de voormiddag liet weten dat hij niet zou meelopen. Omstreeks 12.45 uur arriveerden we aan het sportveld van Lyra, de organiserende atletiekclub. Wat een volk weeral ! Met moeite kregen we onze auto geparkeerd. Alles stond al stampvol terwijl het startschot pas vanaf 13.30 uur werd gegeven. Ook aan de inschrijvingen was het een drukte van jewelste. Als je niet beter wist zou je denken dat elke vlaming tegenwoordig loopt of fietst. Ik kreeg een borstnummer overhandigd met daarin een chip verwerkt. Dat zou de tijdsregistratie voor de organisatie alvast moeten vergemakkelijken. Uiteindelijk moest ik mij nog haasten bij het omkleden om nog wat tijd over te houden voor de opwarming. 

Zoals in een onderstaand bericht op mijn blog reeds werd aangegeven was het parcours voor de 10 km enigzins gewijzigd ten opzichte van de vorige jaargangen. Toen was de afstand 10,8 km. Ik wist op voorhand dus niet precies wat me te wachten stond. Na de start van de 5 km en de 21 km was de 10 km aan de beurt. We vertrokken ditmaal op de piste zelf zodat je meteen voldoende ruimte had om tragere voorgangers in te halen en voorbij te steken. De eerste km liep ik in 4.24 minuten. Ik voelde me goed maar durfde (weer) niet volop doorgaan waardoor de 2de km achteraf gezien de traagste werd tegen 4.33 minuten. Aan de Nete zat de wind nog gelukkig in de rug en heb ik veel vlot de kop getrokken van een groepje van 5 à 6 lopers. Halverwege werd wel wat nodeloze tijd verloren toen we even achter een ingehaald koppel bleven hangen. Onbewust verminderde daardoor eventjes het tempo (achteraf gezien is dat waarschijnlijk de reden geweest waarom ik geen nieuw PR liep op de 10 km).  

Pas toen we terug van de Nete wegliepen keerde de wind zich tegen ons. Ik liep me wijselijk een beetje terugvallen waardoor een ander slachtoffer zich aanbood om het kopwerk te doen. Ondertussen liepen we al een hele poos tegen een gemiddeld looptempo van 4.25 min.Ik wist toen al dat een nieuwe verbetering van mijn beste looptempo van 4.21 min. moeilijk haalbaar zou worden. Ik nam me wel voor de laatste kilometer nog voluit te gaan. Uiteindelijk liep ik deze in 4.03 min en een ultieme eindsprint met een piek van ruim 30 km/uur. Ik klokte af na 43 minuten en 51 seconden voor exact 10 kilometer of een gemiddeld looptempo van 4.23 min/km. Dat zijn 24 seconden meer dan mijn PR op de 10 km dat ik vorig jaar liep in Zandhoven. Nu ik het nieuwe parcours ken durf ik volgende maand voluit voor een verbetering van mijn tijd vandaag en mijn PR te gaan. 

Exact 82 seconden nadat het startschot werd gegeven passeerde ik de startlijn. De eerste 2 à 3 km was het zoals verwacht een voortdurend slalommen tussen voorgangers. En toen we na de Watertorenlaan voor het eerst een zandstrook indoken moest er weer op de rem worden gestaan omdat door de plassen er bij momenten slechts 2 tot 3 personen naast elkaar konden lopen. Pas net voor de Netebrug in Oosteneind begon de sliert lopers zich wat open te trekken. Het was ook het ogenblik dat ik mijn eerste gel van 50 ml innam. Ik liep toen tegen een gemiddeld looptempo van 4.39 min/km dus gelukkig nog perfect op schema. In de omgeving van het Prinsenpark in Retie kwam ik in het gezelschap te zitten van 3 ervaren lopers. Ik pikte mijn karretje aan dat van hen en liep vlot met hen mee tot de tweede bevoorradingspost na +/- 10-km wedstrijd. De snelheid werd ook daar echter ietwat geremd door de ongelukkig gekozen plaats van die post : net voor een scherpe bocht in een zeer smalle zandstrook : gevolg 4.41 min/km na de doortocht ervan. Ik moest dus een tandje bijsteken en dus nu zeker al niet beginnen te verzwakken. Maar ik voelde mij nog zeer goed en kon gemakkelijk terug aansluiten bij een aantal lopers met nog meer pit in de benen. 

Na de doortocht door het Prinsenpark zat ik terug rond de 4.40 min/km maar durfde ik mij niet te forceren omdat ik wist dat het zwaarste stuk (tussen 14 en 17 km) nog moest komen. Het was ook daar waar ik mijn jongste broer Rik passeerde. Rond 13,5 km stond Grietje zoals afgesproken klaar om mij een tweede gel "bananenpuree" van 100 ml aan te reiken. Het ideale moment na ruim een uur wedstrijd om nog wat extra koolhydraten binnen te spelen. De strook tussen 14 en 17 km was inderdaad weer niet van de poes : overal plassen en slijk waardoor ik (soms letterlijk) wegzakte tot 4.41 min/km. Terug op de betonbaan aangekomen na pakweg 17 km begon mijn extra voeding te werken en kon ik mij gedurende een 2-tal km aansluiten bij 2 snelle jongens. Nadat we de Netebrug aan de kayakclub passeerden kwam ik terug door in een looptempo van 4.40 min/km. De laatste 2 km gebeurde er eigenlijk niet veel meer : ietwat geven aan de Nete en in de Netestraat bergop, ietwat nemen in de Berkenlaan en op de Geelsebaan zodat we uiteindelijk eindigden in het vooropgestelde looptempo van 4.40 min/km zonder me eigenlijk ook maar 1 ogenblik tureluurs te moeten lopen. En zonder mijn bescheidenheid te verliezen : ik voel dat ik nog steeds progressie kan maken. Volgend jaar misschien onder 1 uur en 37 minuten en een gemiddelde snelheid van iets over de 13 km/uur ? Operatie 1/2 marathon editie 2012 is alvast meer dan geslaagd. Ruim 5 minuten van mijn tijd van vorig jaar eraf en niets last van krampen of steken tijdens de wedstrijd. Enkel een slapende linkervoet tussen 6 en 11 km maar dat is omdat ik misschien te traag liep .