Daar was het op dat moment al een aardig druk. Nadat mijn tijdritfiets in de wisselzone werd achtergelaten kon ik nog een 15-tal minuten relaxen in de auto. Tegen 12.40 uur vertrokken we dan met een bang hartje naar de zwemzone.

Het stond eigenlijk in de sterren geschreven dat de zwemproef een fiasco zou worden. Ik had de ballen zelfvertrouwen na mijn laatste en enige test in open water een 10-tal dagen geleden. Toen kwam ik niet alleen dizzy maar ook verschrikkelijk mottig met volop braakneigingen uit het water. In tussentijd had ik me nog snel oordoppen aangeschaft om zo drukverschillen op te vangen en amper 2x in het zwembad in Schaarbeek in spoedcursus gepoogd om het bilateraal uitademen (om de 3 slagen) alsnog aan te leren. 

Het water leek een pak kouder dan de vorige keer. Mijn handen en voeten verkleumden meteen. Onbewust liet ik me wegzakken naar de laatste regionen. Ik was - achteraf gezien - mentaal totaal niet klaar om hieraan te beginnen. Mijn eerste 100 meters maakte ik onbewust mee. Alle aangeleerde techniek leek mij op dat moment totaal vreemd. Pas onder de brug, toen er wat ruimte begon te komen tussen de zwemmers, werd ik iets rustiger en kon bij momenten mijn techniek toepassen. Maar echt in mijn ritme kwam ik nooit meer. Ik miste ook een duidelijk overzicht. In Retie staat er tijdens de triatlon een duidelijk keerpunt in het water opgesteld. Hier was dat - als ik het me goed herinner - een grijze kleine bal die ik pas op het laatste ogenblik opmerkte. 

De zwemproef duurde een eeuwigheid in mijn ogen. Maar als we dan toch met een positieve noot mogen eindigen: bij het uitstappen had ik totaal niets last van duizelingen of wat dan ook ! Ik kon meteen vlot lopen en pas toen kon ik de klik maken dat de wedstrijd echt begonnen was voor mij, helaas een onderdeel te laat .

De wissel zwemmen/fietsen blijft toch ook een werkpunt. De pijpen van een wetsuit kan ik nooit uitstampen met mijn voeten, ik moet daar altijd voor bukken en mijn handen gebruiken.Tot slot had ik ook het geniale idee om armstukken klaar te leggen. Natuurlijk krijg je zoiets niet aan als je kletsnat bent dus ondergetekende had dat pas na 10 à 15 kostbare seconden door. Dan maar zonder vertrokken en ik heb ze absoluut niet gemist. Daar vangen ze me ook nooit meer mee !

Het fietsgedeelte was fenomenaal goed meegevallen. Ondanks het feit dat ik mijn nieuwe tijdritfiets amper 3x heb kunnen uittesten, had ik het gevoel om helemaal naar de kop van de wedstrijd te kunnen fietsen . Ik haalde wel 20 à 25 voorgangers in (weliswaar ook vele vrouwen die 5 minuten voor ons gestart waren) maar wat een verschil met mijn vorige fiets, hij heeft zijn geld voor mij nu al terugverdiend. Pas net voor het lange stuk konden 2 andere deelnemers mij inhalen. Ik had dus meteen wel een perfect target voor mij om - met de wind in de rug - 3 kilometer vlot boven de 40 km/uur rond te draaien. Ik vond het eigenlijk jammer om al na 1 ronde te moeten stoppen want dit is met voorsprong het onderdeel dat ik het liefste doe.

Bij de wissel fietsen/lopen zat toch ook wel weer een kan-beter-punt. Ik kreeg mijn loopschoenen maar stroef aan en na 500 meter voelde ik dat ik precies op een knobbel liep. Ik stopte zelfs even met lopen omdat ik dacht dat ik in een punaise of iets dergelijks was getrapt. Bleek dat het zooltje in mijn schoen niet egaal lag waardoor ik 2 kilometer lang alles behalve comfortabel liep. Nadien is dat vanzelf wel op zijn plaats komen te zitten en heb ik de 5 kilometer nog best sterk kunnen eindigen.

Hoelang hebben wij nu over dit alles gedaan ? Een vraag die ik bij aankomst ook totaal niet wist. En eigenlijk is het eens plezant om niet tijdens een wedstrijd voortdurend op je horloge te moeten kijken. Je geeft alles en op het het eind zie je waar je uitkomt ...

Mijn eindtijd was 1 uur 9 minuten en 8 seconden. Ik was daarmee 70ste van de 172 starters (mannen en vrouwen tesamen). Belangrijker voor mij is daarbij het klassement van de H40 want de jonge garde kan ik toch nooit meer volgen. Ik eindigde 6de van de 23 deelnemers binnen mijn categorie en ben daar zeer tevreden mee. 

Zoals in het verslag werd aangegeven scoorde ik op het zwemmen erbarmelijk slecht. Het gevoel liegt dus zelden . Met een 102de tijd op alle deelnemers kan en mag ik niet tevreden zijn. Eén remedie: trainen in open water, in open water en ... in open water !!! Het fietsen was dan weer de positieve uitschieter van de dag : een 56ste plaats op amper 72 seconden (inclusief wissel) van de nummer 3 van de H40 die daarmee de 41ste tijd liet afdrukken. Dit resultaat is ook het gevolg van de fietstrainingen met CMC de afgelopen weken. Als ik daar de nodige aandacht aan blijf besteden moet dat nog verder tijdwinst kunnen opleveren. Bij het lopen tenslotte hetzelfde verhaal: met een 66ste tijd van alle deelnemers (22 minuten en 29 seconden) zit ik exact 60 seconden van de nummer 3 van de H40. Ook dat moet naar de toekomst toe kunnen worden gereduceerd.

De volgende triatlon is die van Retie. Daar nam ik vorig jaar voor de eerste keer deel zodat ik - ervan uitgaande dat het parcours ongewijzigd blijft - perfect mijn progressie zal kunnen vergelijken. Met de wedstrijd van vandaag in het achterhoofd durf ik nu al stellen dat ik 4 à 6 minuten van mijn eindtijd van toen (1 uur 21 minuten en 8 seconden) moet kunnen afkrijgen. Tenzij het dan 30 graden is en de zon volle bak schijnt want tevreden met de weersomstandigheden zijn we natuurlijk nooit .

's Middags waren Tom en ik echter richting Kayakclub Geel-ten-Aard getrokken om een 2-tal kilometer in open water te zwemmen. Het was voor mij de ideale gelegenheid mijn nieuwe wetsuit uit te proberen. Ik had die weliswaar bij aanschaf in een zwembad getest maar niets gaat natuurlijk boven "the real stuff". Bij een luchttemperatuur van amper 13° stapten we het kanaalwater in. 

Iets meer dan 45 minuten later kwam ik er weer uit ... en draaide daarbij als een tol. Mijn maag wierp zich op en ik had de neiging te moeten overgeven. Ik had dit ook al opgemerkt tijdens mijn deelnames vorig jaar tijdens de 1/8 triatlons in Retie en Balen maar nu was het wel een pak erger. Ik heb indertijd zelfs testen laten uitvoeren in het ziekenhuis om na te gaan of er iets met mijn evenwichtsorgaan aan de hand was maar dat bleek alvast loos alarm. Kristof wist me te zeggen dat het hoogstwaarschijnlijk komt doordat ik steevast langs één en dezelfde kant uitadem maar in een zwembad - waar ik toch ook regelmatig 1 uur en 2 kilometer lang in het water lig -  heb ik daar nooit last van. Wel geen bemoedigende vooruitzicht met de triatlon van Geel op 11/05 in aantocht ... Gelukkig is het dan maar 500 meter zwemmen.

Terug naar de wedstrijd dan. Omdat ik de ganse namiddag als een oude vod op de zetel lag met fluwelen benen besliste ik om voorzichtigheidshalve maar voor de 4,7 km te gaan. Het zou trouwens mijn eerste publieke optreden worden met een T-shirt van CMC en ik zou er de sponsor waarschijnlijk niet mee plezieren om al meteen halverwege de wedstrijd er de brui aan te moeten geven .

De eerste kilometer liep ik naar mijn normen verschroeiend hard in 3 min en 46 seconden. Als je na 400 meter nog naast Peter Van den Dungen loopt (of is het Peter Van Den Bergen - zie uitslag ) dan weet ik dat het moment gekomen is om te temperen. De volgende twee kilometer liep ik terug in een menselijke 4 min 06 seconden. Tussen kilometer 3 en 4 (passage langs de zandstrook) trapte ik even op mijn adem en viel terug naar 4 min en 13 seconden. De laatste 700 meter kon ik opnieuw versnellen (looptempo van 3 min en 56 sec) en probeerde in een ultieme eindjump nog een voorganger in te lopen maar dat lukte me op 1 seconde na net niet. 

Uiteindelijk de 4,7 kilometer in 18 min en 59 sec kunnen afwerken oftewel een gemiddeld looptempo van 4.02 min/km. Daar kan ondergetekende meer dan tevreden over zijn. Gelukkig ook dat ik niet voor de 8,5 km gekozen had want dat zou me dunkt toch een moeilijke bevalling geworden zijn. 

Bij aankomst stonden Jan en Peter al minutenlang kou te lijden . Vooral Jan want die kon met een waanzinnige tijd van 15 min en 26 sec op de tweede plaats beslag leggen. En net toen ik uitgehijgt was liepen ook Lore, Tom en Kristof over de eindmeet dus dat zat allemaal nog mooi bij elkaar.

Voor de meesten CMC-leden alvast sportief succes toegewenst met hun deelname aan de triatlon van Lille.

De eerste 2 kilometers hingen als gewoonlijk tegen een looptempo rond de 4 min/km. Ik lette er wel bewust op om me niet teveel op te jagen als andere lopers mij passeerden en dan als een kip zonder kop hun spoor te volgen. Zo zijn er al veel doodgemaakt tijdens wedstrijden. Na 5 kilometer (naast het kanaal) kreeg ik het iets lastiger omdat we toen pal tegen de wind in liepen. 

Tussen kilometer 6 en 9 liep ik dan weer heel soepel. Ik lette speciaal op mijn ademhaling en die kon heel goed onder controle worden gehouden. Op een gegeven moment liep ik de tweede dame van de latere einduitslag voorbij en die haar ademhaling was eigenlijk om schrik van te krijgen. Ik was bijna van plan om haar te vragen of het nog wel ging en of ze niet beter even pauzeerde. Volgens mij lopen nog heel veel mensen wedstrijden in een tempo dat eigenlijk het hunne niet is maar op basis van karakter en doorzettingsvermogen (waarvoor respect) hun pijngrens verleggen en uiteindelijk toch in hun vooropgestelde tijd aankomen. Maar of dat op langere termijn de beste/gezondste methode is trek ik toch wel sterk in twijfel. Geef mij dan maar de trage progressie waarbij je die nieuwe besttijden ook gemakkelijk weet vast te houden tijdens volgende wedstrijden. 

De ademhaling van lopers in volle actie ... je hebt er natuurlijk van alle soorten ... Wat een verschil met Omer Van Noten. Omer is 66 jaar en als je naast hem loopt lijkt het net alsof er een hybride wagen passeert, totaal geruisloos. Maar mispak je niet aan hem. Omer heeft vandaag de dag nog altijd 5 Belgische records bij de Masters 50+ in zijn bezit en bracht het zelfs tot wereldkampioen veldlopen bij de Masters. Vorig jaar liep Omer net voor mij de eindstreep over. Dit jaar kon ik hem tot kilometer 9 volgen. Toen was Omer weg en hij zou bijna 30 seconden voor ondergetekende binnenkomen. Als Omer op zijn leeftijd nog progressie kan blijven maken hoop ik dat volgend jaar ook opnieuw te kunnen. 

Uiteindelijk kwam ik na 10 kilometer binnen in 41 minuten en 57 seconden, dus bijna 1,5 minuten sneller dan in 2013 en was daarmee 13de van 37 deelnemers op een sterk bezette H40-H49. Mijn vooropgestelde doel (een eindtijd onder de 43 minuten) is dus weer bereikt. Het heeft bijna 3 jaar geduurd maar ik mag nu toch wel stellen - na 3 opeenvolgende 10-km wedstrijden - dat ik de (voor mij) magische 14 km/uur grens nu definitief  "in mijn achterzak" heb.

Omstreeks 14.30 uur werd onder een stralende zon het startschot gegeven voor 2 lussen van elk +/- 2,25 kilometer. De eerste kilometer werd vlot in 3.57 minuten gelopen. De volgende kilometers gingen weliswaar iets trager maar met een gemiddeld looptempo van 4.07 min/km dook ik de wisselzone in. Doel was onder de 4.10 min/km te blijven dus dat opzet was alvast geslaagd.

In Lier leek het of er weer iets gratis werd weggegeven. De 10 kilometer alleen al puilde uit met maar liefst 417 (!) deelnemers, over de 3 afstanden zelfs meer dan 900 lopers. Tijdens de opwarming voelde ik wel nog wat hinder aan mijn linkerenkel en was er dan ook niet helemaal gerust in. Het was dus hinken op 2 gedachten : enerzijds opnieuw in de buurt van mijn PR van vorige maand eindigen en anderzijds ervoor zorgen dat ik na de wedstrijd niet helemaal voor weken in de lappenmand zou liggen.

Aan de startlijn stond ik op de derde rij. Ik kon, als ik mijn arm uitstak, mijn hand op de schouder van Chris Gommers leggen, m.a.w. dicht bij de grote jongens (Chris zou uiteindelijk 5de worden). De start was verschroeiend. De eerste kilometer liep ik in 3.57 minuten en dus veel te snel voor mijn kunnen. Ik probeerde een groepje te vinden waartussen ik mij kon nestelen zodat ik zeker niet alleen in de volle wind terecht zou komen eens we naast de Nete liepen. De eerste 3 kilometer liep ik in 12 minuten en 21 seconden. Exact 4 seconden sneller dan tijdens mijn vorige deelname in Lier en tot op heden snelste wedstrijd ever. Perfect op schema dus voor een nieuwe PR. Alleen liep het groepje waarin ik was verzeild geraakt net iets te hard voor mijn kunnen. Een tempo van 4.06 min/km is momenteel toch nog te hoog gegrepen. 

Na ruim 6 kilometer kregen we de wind vol in de rug. Ik hoopte om de laatste kilometers mijn motor opnieuw te kunnen doen aanslaan en zo nog vele lopers voor mij te in te halen. Ik had er toch pakweg een 20-tal in het vizier maar op een vijftal na lukte het me niet meer om nog iets gedaan te krijgen. De laatste kilometers moest ik zelf nog volle bak geven om het tempo aan te houden want het begon allemaal wel serieus stroef te lopen bij mij. Ik vrees het gevolg van de te snelle eerste kilometer. Op mijn linkerenkel kan ik het alvast niet steken want daar had ik (gelukkig) geen moment hinder van.

Uiteindelijk kwam ik binnen als 89ste in een tijd van 42 min en 33 seconden, gemiddeld 4.15 min/km ofwel 14,1 kilometer/uur. Dat is helaas wel 39 seconden boven mijn PR maar we onthouden ook het positieve en dat is dat ik de progressie van de laatste maanden heb kunnen bevestigen tijdens een wedstrijd door opnieuw onder de 4.20 min/km te duiken. Als ik dit de volgende maanden weet vast te houden dan kan ik mijn besttijden in heel wat andere loopwedstrijden scherper stellen. En dat is wel een motiverend vooruitzicht.

Omstreeks 14 uur werd het startschot gegeven. De eerste 1/2 kilometer werd tegen 15 km/uur gelopen zodat ik in zesde positie het veld indook. Daar besefte ik al snel dat een snelle toptijd er niet inzat wegens de zware ondergrond. Ik haalde in de volgende 500 meter nog 2 gasten in ... en dat was het dan. De rest van de wedstrijd liep ik godgans alleen en gelukkig dat Grietje en Sander nog naast de kant stonden om mij aan te moedigen of ik dacht gelijk dat ik een intensieve training aan het afhandelen was. Halverwege kreeg ik nog het gezelschap van Eddy Buyckx die me met de fiets even begeleidde op de enige verharde strook van het parcours. De eerste ronde liep ik in een snelle 13 minuten en 40 seconden. Op dat moment lag ik in vierde positie, achter het ongenaakbare duo, waaronder Bart Van Nijlen, die voor de 12,9 km gingen en de eerste loper van de 3,3 km. De tweede ronde ging wel een pak moeizamer bij mij. Het voortdurend temporiseren (slalommen tussen de waterplassen) lag me niet zo en ik was ook bang om een voet om te slagen in de vele kuilen waardoor het ganse voorseizoen in het water dreigde te vallen. En natuurlijk ook omdat ik niemand in mijn rug voelde en ik ongewild begon te consolideren .. mijn eerste plaats tijdens een loopwedstrijd kon en mocht me niet meer ontglippen !

Uiteindelijk klokte ik af op 27 minuten en 49 seconden oftewel een gemiddeld looptempo van 4.21 min/km. Vooraf had ik nog stilletjes gehoopt op een tijd rond de 4.15 min/km maar dat was op dit zware parcours vandaag geen haalbare kaart voor mij. Mijn allereerste plaats tijdens een officiële wedstrijd maakte natuurlijk veel goed. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat er ook maar 12 deelnemers waren voor de 6,5 km. Daaronder - met alle respect - 3 dames en 3 zestigplussers maar dat is natuurlijk niet mijn probleem, het zijn de afwezigen die ongelijk hebben. Maar ik besef dat dit wel eens "One's in a lifetime" zou kunnen zijn. In de gezellige maar gedateerde kantine van de KKK werd achteraf samen met Bart Van Nijlen, Paul Keyenberg en Eddy Buyckx nog wat nagekeuveld en mocht ik onverhoopt ook nog een gouden plak in ontvangst nemen. Zo wil ik mijn zondagen regelmatig kunnen afsluiten .

Iets voor 12 uur reden Grietje en ik richting Lier. Op de autostrade trok alles dicht en iets verderop vielen de eerste druppels. Na goed een kwartier viel de regen met bakken uit de hemel. De temperatuur zakte daardoor naar 5 graden en ik zag de wind bij momenten fel opsteken. Zou ik dan toch de verkeerde beslissing genomen hebben en was het niet beter om terug te keren richting Kasterlee ? 

Rond 12.45 uur kwamen we aan in Lier. Het was weer een drukte van jewelste. Ik draaide de wagen via het fietspad op een grasveld naast de parking. Zoeken naar een vrije plaats was een utopie. Het duurde niet lang af het hele grasveld stond vol met geparkeerde wagens. Ik haalde vlug mijn nummer af en wachtte nog een kwartier in de auto. Het was behoorlijk fris geworden maar gelukkig bleef de regen achterwege. Het moest ook wel want ik had geen regenjasje meegenomen voor tijdens het lopen. 

Eerst vertrokken die van de 1/2 marathon. Daarbij Frans, Eddy en Guy van de JCK. Tien minuten later waren wij aan de beurt. De eerste 3 kilometer werden vlot tegen 14,5 km/uur gelopen. Behoorlijk snel maar ik lette er wel op dat ik mij niet opblies en hield wat in. Daardoor kwam ik even alleen te zitten. Op pakweg 30 meter voor mij zag ik een dame die het groepje waarin zij liep moest lossen. Langzaamaan haalde ik haar in. We kwamen nu naast de Nete waar de wind toch weer behoorlijk parten speelde. Na pakweg 5 kilometer had ik de vrouw ingehaald en liet haar meteen ter plaatse. Ze vocht wel voor wat ze waard was want ik hoorde ze aanklampen. We sloegen kort een babbeltje maar toen concentreerde ik mij terug op de wedstrijd. Op dat moment liep ik tegen een gemiddelde van 4.13 min/km. 

Opnieuw haalde ik enkele voorgangers in op het moment wij terug de wind in de rug kregen, pakweg 3 kilometer voor de eindstreep. Alhoewel ik een toptijd aan het neerzetten was voelde ik mij enorm goed. Mijn ademhaling perfect onder controle, niets van krampen, enkel de laatste kilometer het begin van een slapende (rechter)voet. Op iets minder dan 2 kilometer van het einde liep ik (achteraf gezien in de rangschikking) nog de eerste vrouw van de wedstrijd voorbij. In de laatste kilometer wist ik 2 deelnemers in te halen en in een ultieme eindjump klopte ik in dezelfde tijd nog een gast van 15 jaar jonger op de meet.

Mijn eindtijd loog er niet om : 41 minuten en 54 seconden en knap 58ste van de 316 finishers. En niet te vergeten dat dit zeer goed bezette wedstrijden zijn in Lier met tal van toppers op Vlaams niveau. Terwijl ik in een vorig verslag niet verwachtte om onder de 43 minuten te kunnen duiken deed ik daar zelfs nog ruim 1 volle minuut vanaf. De magische grens van 14 km/uur werd hiermee definitief verpulverd met een gemiddelde van 14,3 km/uur oftewel 4.11 min/km.

In de aankomstzone kwam ik ook nog de dame tegen die een 2-tal kilometer bij mij had aangepikt vooraleer ik ze nog bijna een minuut achter mij liet in de rangschikking. Ze vertelde me dat dit voor haar een training was want dat haar core-business eigenlijk de hele (!) triatlon is. Thuis aangekomen heb ik haar aan de hand van de einduitslag een naam kunnen geven (An De Both) en via www opgezocht. Blijkt dat ze eind 2013 de Ironman van Wales op haar naam heeft geschreven en door haar goede prestaties over gans 2013 zodoende geselecteerd is voor de triatlon der triatlons, de Ironman in Hawaï. Het is dit kaliber van atleten dat ik ondertussen al achter mij kan laten. Nice to know .

En douchen na de wedstrijd kan je al een hele tijd op je buik schrijven, toch zeker als je meedoet aan de langste afstand. Vandaag was dat de 10 miles, naast de 5 km en 10 km, die samen meer dan 800 starters naar Lier lokten.

's Morgens liep de wekker om 7.30 uur af. Ik stak 4 witte boterhammen naar binnen met poepgelei en een tas koffie. Om 9 uur nog een banaan en omstreeks 9.30 uur vertrok ik samen met Grietje en Rik richting Geelsebaan. Niet via Duineneind maar langs de Berkenlaan zodat ik me nog goed kon warmlopen maar vooral ... me ergens vooraan (ik denk op 10 à 15 meter van de startlijn) in de startzone kon nestelen. Een tip van Jan Neirinck die me zeker geen windeieren zou leggen.

Tijdens de eerste kilometers voelde ik al meteen het verschil tegenover de vorige edities: ik moest niet voortdurend slalommen tussen de deelnemers maar kon meteen een strak tempo aanhouden. Het vreet inderdaad een pak energie minder dan wanneer je voortdurend moet optrekken en afremmen voor tragere lopers. Na goed 1,5 kilometer passeerde ik Joris Maes van de joggingclub. Die deed mee aan zijn eerste marathon. Ik hield de begroeting kort zodat ik daar ook niet teveel tijd mee verloor. 

Na 3 km haalde ik onze Rik in. Ik zag dat hij zich wel erg warm had aangekleed, net zoals vele andere lopers trouwens OK, de temperatuur bedroeg maar enkele graden maar ik was toch met korte broek en korte mouwen aan de wedstrijd begonnen. De handschoenen en de hoofdband voelden bij mij na 4 km te warm aan zodat ik die aan onze Sander gaf. Die had ik strategisch na goed 4 km ergens langs het parcours geïnstalleerd. Hij gaf  me daar ook mijn eerste energiegel aan. Ik passeerde de 5 km na amper 22 minuten en 20 seconden terwijl ik vooraf - in de meest gunstige situatie - op 23 minuten had gehoopt. Ondertussen liep ik tegen een tempo van 4.27 min/km. Dat tempo kon ik perfect vasthouden zodat ook de 10 km tegen een voor mij verbijsterend snelle 44 min en 38 seconden werden verteerd. Rond 13 kilometer was daar nog Grietje die mij een energiegel aangaf. Een strategische plaats want de volgende 3 kilometer waren de lastigste van het hele traject. Na 15 km registreerde mijn Garmin een tijd van 1 uur 6 min en 50 seconden. Ruim 2 minuten sneller dan verhoopt. Ik kon goed standhouden en toen we na 17 km terug op de betonweg aankwamen wist ik dat enkel een kwetsuur mij nog kon afhouden van een nieuwe besttijd. 

Toen we afsloegen richting de Nete voelde ik in mijn linkerkuit wel de eerste tekenen van een opkomende kramp. Ik besefte dat een misstap ertoe kon leiden dat de kramp echt doorschoot van hier tot in Tokio en dan zou het meteen einde wedstrijd zijn. Ik voelde me nog opperbest maar hield me toch ietwat in om mijn kuiten zoveel als mogelijk te ontzien. Geen bruuske bewegingen, geen extreme versnellingen en kuilen en drassige ondergrond zoveel mogelijk vermijden ... 

Ik kwam in de Netestraat aan in een tijd van 1 uur en 29 minuten. Daar moesten we nog een korte maar best pittige helling trotseren dus hield ik mijn hart vast voor wat komen zou. Behoedzaam probeerde ik gelijke pas te houden. Oef, ik kwam zonder kleerscheuren in de Berkenlaan aan en terug vol gas voor de laatste 800 meter. Die liep ik nog vlot tegen 14 km/uur. 

Bij aankomst besefte ik pas dat ik ruim 5 minuten sneller liep dan vorig jaar, 1 uur 33 minuten en 54 seconden om precies te zijn, 127ste van de 1.125 finishers en 28ste van de 141 h40. Een waanzinnige verbetering van mijn PR op die afstand. Maar wat me nog het meest verbaasde was dat ik niets maar dan ook niets moe was. Ik recupeerde enorm snel en na amper enkele minuten liep ik al (rustig) terug naar huis om te douchen. Ik vermoed dat mijn basisconditie nog nooit zo goed is geweest dan nu. Jammer dat de kuitspieren die laatste kilometers een beetje roet in het eten kwamen gooien. Maar toch koester ik dit moment want ik vrees dat dit een tijd zal zijn die zeeeeer moeilijk voor verbetering vatbaar is. Voor dit jaar gaat de rekker er alvast af. Misschien nog 1 wedstrijd medio december en voor de rest mijn lichaam laten herstellen. In 2013 nam ik tot op heden in totaal aan 18 wedstrijden deel. Dat is toch veel. Voor 2014 ga ik proberen om het jaar in een aantal periodes in te delen zodat ik wat meer rustige momenten kan inbouwen. Nu was de ene wedstrijd maar net achter de rug en hop ... je kon al vollebak beginnen te trainen voor de volgende. Mentaal was dat niet altijd gemakkelijk.

Vorig jaar was ik zo slim om mijn sportzak thuis te vergeten maar ditmaal had ik mijn loopplunje al aan bij aankomst. Grietje en ik arriveerden tegen 14 uur aan de sporthal. De start voor de 10 en 20 km werd omstreeks 14.50 uur gegeven maar ik moest mij nog inschrijven en neem dan liever wat extra marge. 

Tijdens het ontbijt was ik druk aan het overwegen wat ik nu zou aantrekken van loopkledij. Ik was gelukkig op alles voorzien. Zo had ik handschoenen bij maar ook een zonnebril. Ik besliste uiteindelijk maar om met lange mouwen te lopen en een lange broek aan te trekken. Ik was namelijk als de dood voor onderkoelingsverschijnselen. Uiteindelijk zou ik ook meer dan 4 uur worden blootgesteld aan de weergoden. 

Na het ontbijt kon ik mij gedurende 45 minuten opnieuw op mijn bed leggen en zo nog wat aan "quality-time" te spenderen. Rond 8.45 uur begon de wedstrijd dan voor mij echt. Ik trok mijn wedstrijdkledij aan, liet Grietje de startnummers op borst en rug vastpinnen, speelde nog snel een banaan naar binnen en eindigde met een laatste bezoek aan het kleinste kamertje. Tegen 9.30 uur vertrokken we naar de startplaats. 

We waren amper 5 minuten buiten en ik voelde de koude al volop tegen mijn lijf kleven. Ik had dan wel een plastic poncho aan, door de hevige windstoten vloog dat ding voortdurend naar boven. Mijn vingertoppen sloegen al rood uit en dus besliste Grietje om toch maar snel de handschoenen te gaan ophalen. Door dit tijdverlies kwamen we pas om 9.45 aan bij de startzone. Het was daar één grote heksenketel. Supporters en atleten stonden te schuilen tegen de gebouwen om zo te ontsnappen aan de striemende regen en de windvlagen terwijl er een sambagroepje met opzwepende tamtam er de drive probeerde in te krijgen. Heel surrealistische allemaal ... Op de koop toe weigerde mijn MP3 dienst en ook mijn GPS kon maar zeer moeizaam connectie krijgen met de satellieten (iets waar blijkbaar Eddy Buyckx ook problemen mee had ; die Nederlanders zullen waarschijnlijk de factuur niet betaald hebben ).

Op het allerlaatste moment ging ik naar mijn startvak, de gele zone. Ik had een tweetal maanden geleden bij inschrijving namelijk een richttijd van 3 uur en 55 minuten opgegeven en mocht dus achteraan beginnen. Niet dat ik daar mee inzat. Ik had van tijdens de Monumentenloop in Vorselaar ondervonden dat mensen inhalen tijdens een wedstrijd erg motiverend kan werken. Iets na 10 uur werd dan eindelijk het startschot gegeven. Ik had wel niets gehoord maar voor ons trok de menigte zich in gang. Met hoeveel we waren wist ik niet, wel dat er 1.410 de eindstreep zouden halen ...

De eerste kilometer liep ik tegen 12,2 km/uur. Ik besefte echter meteen dat ik me niet zo mocht laten meeslepen en remde doelbewust af om de volgende 2 kilometer tegen iets rond de 11 km/uur te lopen. Na 3 kilometer was er al een eerste bevoorradingspost voorzien. Ik nam me voor om altijd water of sportdrank aan te nemen en die dan al wandelend op te drinken. Om de 4 à 5 kilometer was er verder een bevoorradingspost die door zeer gedreven medewerkers werd bevolkt. Ik verloor bij die handeling telkens wel een 15 seconden maar ging ervan uit dat dit de beste garantie was om mijn eerste marathon gezond en wel te kunnen uitlopen. 

Over de eerste 28 kilometer kan ik eigenlijk weinig kwijt. Alles ging heel vlot, te vlot eigenlijk. Ik was al volop aan het denken wat ik zou ondernemen als ik tegen kilometer 35 met nog steeds goede benen zou zitten. Langzaam versnellen van 5.20 min/km naar 5.00 min/km, naar het groepje met de blauwe ballonnen die een eindtijd van onder de 3 uur en 45 minuten vooropstelden, en dan erover ? Ik had namelijk al sinds kilometer 23 zicht op dat groepje en naderden hen langzaamaan, tot zelfs op amper 100 meter. Ik kon hen net niet aanraken. Ondertussen zat ik tegen een gemiddelde loopsnelheid van 5.13 min/km. Het zou nog maar kwestie zijn van een tiental minuten en dan had ik hen te pakken en dan zou ik gaan naar een tijd van onder de 3 uur en 45 minuten ...

Vanaf kilometer 28 ging, heel geleidelijk aan, alles toch iets minder vlot. Het terug opstarten na de bevoorradingsposten bijvoorbeeld, ging al wat meer gepaard met pijnlijke enkels en strammere kuitspieren en knarsende knieën. En die 100 meter achterstand op die blauwe ballonnen werd terug wat meer ... Rond kilometer 32 begon dan de marathon echt voor mij, zoals ervaringsdeskundige Jan Neirinck voorspelt had. De eerste 2/3 wedstrijd liep zuiver op basisconditie en souplesse, de resterende 1/3 wedstrijd ging pijn doen. Ik begon tussen kilometer 32 en 40 naar elke kilometervlag uit te kijken, terwijl dat daarvoor maar een bijkomstigheid was. Ik dacht ook dat ik met een blaar zat aan mijn rechtervoet. Kousen en schoenen waren namelijk doorweekt van al die plassen op het parcours dus dat zou zeker geen verrassing zijn. Mijn hartslag was gedurende de eerste 28 kilometer ook rond de 145 slagen/minuut blijven schommelen, nu schoot die al snel door naar de 155 slagen/minuut. Achteraf gezien viel ik tussen 30 en 35 kilometer terug naar 5.30 min/kilometer en tussen 35 en 40 zelfs naar 5.45 min/km. Ik heb nooit echt dood gezeten tijdens die 8 kilometers tussen 32 en 40 maar je beseft dan wel ten volle dat een marathon niet voor niets de moeder aller loopwedstrijden is en dat - als je niet oppast - je een serieuze klop van de hamer kan krijgen. De laatste 10 kilometer heb ik gemakkelijk 50 deelnemers voorbijgelopen die aan het wandelen waren ofwel aan het stretchen. Dat leek me wel veel, waarschijnlijk zal de koude daar ook veel mee te maken hebben gehad.

Vanaf kilometer 40 kwam ik er - gelukkig - terug wat door. Waarschijnlijk omdat het einde in zicht was en de aanmoedigingen hier heel talrijk waren. Ook op andere plaatsen was dat het geval - nog nooit zulk een ambiance gezien - maar toen we de laatste kilometers door het centrum van Eindhoven liepen, waande ik me een wielrenner die tijdens de Ronde van Frankrijk in een bergrit zich een weg moet banen door een zee van mensen. Ik kreeg er kippevel van en zelfs tranen in de ogen. Met duizenden moeten ze daar gestaan hebben. Rijen dik opeengepakt achter de dranghekken en het leek alsof ze speciaal voor mij kwamen, ook al was de eerste al meer dan 1,5 uur binnen .

Na iets meer dan 3 uur en 50 minuten passeerde ik de eindmeet. Dat was weliswaar de brutotijd. Mijn nettotijd (het moment dat ik effectief de startlijn overschreed en dus niet het moment van het startschot) bedroeg 3 uur 47 minuten en 48 seconden. Ik liep dus tegen een gemiddelde van 11,11 kilometer per uur terwijl ik vooraf op 11,25 kilometer (= 5.20 min/km) had gerekend. Ik was uiteindelijk 885ste van de 1.410 finishers. Met heel stramme benen nam ik trots mijn medaille in ontvangst. Ik was heel blij dat ik Grietje zag want ik voelde dat mijn batterij - figuurlijk dan - nagenoeg leeg aan het geraken was. Tevreden dus dat ik na 400 meter wandelen al terug aan mijn hotel was en na een zalige warme douche onder de lakens kon kruipen om daarna ook effectief voor bijna 2 uur in slaap te vallen ...

Ik ga er niet flauw over doen, mijn eindtijd is bijna 3 minuten trager dan ik had verhoopt. Mijn vooropgestelde eindtijd van 3 uur en 45 minuten zou zelfs "gemakkelijk haalbaar" moeten zijn maar dat is het niet geweest. Tijdens de laatste 10 kilometers viel de motor stil, alhoewel ik de eerste 28 kilometer alles heel goed onder controle had. Waren het de extreme weersomstandigheden, te weinig koolhydraten ingenomen (slechts 1 gelletje bij mij tijdens het lopen en binnengespeeld na 15 kilometer en de rest met datgene wat ik in de bevoorradingsposten opdronk), te traag gelopen op het moment dat ik nog fit zat of was het een slecht idee om vanaf het begin al wandelend mijn bekertje water/sportdrank op te drinken en me dan telkens opnieuw in gang te moeten trekken ? Hoogstwaarschijnlijk een combinatie van de vier zeker ? Maar trek ik het me aan. Neen ! Enerzijds omdat een marathon uitlopen de eerste betrachting is en anderzijds omdat er honderdduizenden mensen in de wereld zijn die al jaren proberen om ooit de marathon onder de 4 uur te lopen (de magische grens voor de meeste gewone stervelingen zoals ondergetekende). Ga ik ooit nog een marathon lopen, jazeker, maar niet volgende maand of binnen 4 maanden. Pas ten vroegste binnen een jaar ... opnieuw die van Eindhoven, en dan opnieuw met de ambitie onder de 3 uur en 45 minuten te eindigen en hopelijk dan zonder nattigheid !

De eerste kilometer samen liepen we zo in een stevige 4.42 min/km. Dat was meer mijn ding ! Bij een tweede bevoorrading na 10 kilometer nam ik weer de tijd om al stappend een bekertje water leeg te drinken en sprintte dan snel terug naar het koppel dat er voor mij een ideaal tempo op nahield. Snel genoeg om door mijn trage start alleen maar mensen voorbij te kunnen lopen (in plaats van zelf voortdurend te worden ingehaald) en toch ook weer niet té snel om zeker de tweede lus van 14 km nog deftig te kunnen aanvatten. Na 12 kilometer moest de vrouw van het koppel lossen. De man versnelde en ik pikte samen met nog een aantal anderen bij hem aan. 

Omdat we allebei nog heel fris zaten begonnen we maar wat te praten tegen elkaar : hij noemde Jef Van Duppen en was een gast uit Gierle die al aan een 5-tal marathons had deelgenomen, zijn beste tijd was 3 uur en 30 minuten, hij had dit jaar ook deelgenomen aan de Sprintduatlon in Geel en hij zou eind 2013 deelnemen aan de Hel van Kasterlee. Je komt natuurlijk heel wat te weten als je uiteindelijk meer dan 23 kilometer samenloopt, de laatste 16 kilometer zelfs helemaal alleen met z'n tweeën .

Het (slechte) gevoel dat ik had tijdens de wedstrijd over de wissel zwemmen-fietsen wordt bevestigd in de uitslag. Ik slaagde erin om bijna 2 minuten (1 min en 47 sec) nodig te hebben om mij uit mijn wetsuit te wurmen en mijn fietsschoenen aan te trekken. Voor dit onderdeel waren er maar liefst 117 atleten die dit sneller konden. Ik verloor hier snel 45 seconden op de gemiddelde deelnemer. Dat moet naar de toekomst dus (veeeel) beter.

Over het fietsen deed ik 44 min en 31 seconden. Op de officiële afstand van 20 km is dit natuurlijk zo traag als een slak maar de afstand bleek in werkelijkheid eerder rond de 24 km te liggen. Dat zou dan overeenkomen met een gemiddelde snelheid van 32,5 km/uur. Niet slecht maar daar is dan ook alles mee gezegd. Als ik ooit hoger wil eindigen zal ik dit onderdeel dus beter moeten gaan beheersen. Als je weet dat de top-3 van de H50+ nog ronddraaien tegen 35,5 km/uur weet je het wel ...

De wissel fietsen-lopen was dan weer wel aanvaardbaar maar toch middelmatig. Met 54 seconden nam ik hiervoor de 93ste tijd in. Ter vergelijking : de snelste van het ganse deelnemersveld had daar welgeteld 21 seconden voor over. Het lopen zelf voelde goed aan. Ik dacht wel sneller te hebben gelopen over de 5 km, dus de tijd van 24 minuten en 58 seconden viel wel wat tegen. Ik liep de 79ste tijd. Ook hier moet ik nog een aantal minuten kunnen pakken maar dan zal ik wel de omschakeling fietsen-lopen beter moeten gaan verteren. Maar kom, als ik na mijn 2de triatlon al bij de eerste meeliep kan ik natuurlijk ook geen progressie meer maken en laat dat nu net mijn voornaamste drijfveer zijn om te sporten.

En inderdaad, de nacht van zaterdag op zondag maar bitter weinig kunnen doorslapen. Ik wilde het aan Grietje niet toegeven maar ik kneep hem echt wel toen ik daar rond 13 uur klaarstond om in het Kanaal te springen. Er waren in totaal 150 deelnemers aan de 1/8 triatlon. We moesten eerst 200 meter stroomafwaarts zwemmen om dan aan een grote gele boei rechtsomkeer te maken voor nog eens 300 meter. De eerste tientallen meters waren zoals verwacht weer een heel gevecht. Toch was ik meteen goed mee en er kwam voor de boei niemand in mijn vaarwater terecht. Helaas, aan de boei aangekomen moesten die 150 allemaal keren en na 200 meter zwemmen is er nu niet meteen al een grote spreiding. Gevolg: filezwemmen en hopen dat je op dat moment niet door andere zwemmers onder water wordt getrokken. Na het keerpunt kwam ik weer goed solo te zitten waardoor het zwemmen me echt wel goed beviel. Enkel bij het trapje was het opnieuw even dringen.

Toen ik uit het water kwam stond ik weer enkele minuten te tollen maar toch al wel wat minder dan in Retie. Ik kon mijn wetsuit maar heel moeilijk uitkrijgen. Geen idee hoeveel tijd die ganse wissel zwemmen-fietsen me uiteindelijk gekost heeft maar wel een werkpunt voor de volgende keer !

Het fietsen zelf ging goed. Na enkele kilometers had ik toch al snel een tiental atleten ingehaald. Het bleken voornamelijk dames die minder snel kunnen fietsen maar wel voor mij uit het water wisten te geraken. Ik kon het tempo goed hoog houden. Slechts sporadisch werd ik voorbijgereden en tussendoor kon ik er zelf ook nog een paar inhalen. De laatste kilometers (24 km i.p.v. de aangekondigde 20 km !) kreeg ik het wat moeilijker maar dat bleek voor iedereen zo een beetje het geval omdat er niemand mij nog passeerde.

Mijn wissel fietsen-lopen ging dan weer wel tamelijk vlot. Geen krampen in de kuiten waardoor ik in het zog van een andere deelnemer meteen een 3-tal anderen kon inlopen. Na de eerste doortocht door het sportcomplex moest ik mijn compagnon lossen. Ik haalde nog eens 3 anderen in en werd de laatste 2 km zelf ingehaald. Met mijn laatste krachten klampte ik me aan hem vast. Het looptempo ging meteen gevoelig de hoogte in. Tot 300 meter voor de finish lukte het me hem te volgen maar toen moest ik toch passen. Die laatste honderden meters kon ik gemakkelijk volmaken. Ik kwam met een goed gevoel aan in een tijd van 1 uur 18 minuten en 49 seconden. Best tevreden want zonder kwetsuren of krampen en met weer wat meer goesting om naar de toekomst toe vol in te zetten op 1/8 en (later) 1/4 triatlons. De volgende dagen zal ik de einduitslag wel eens verder analyseren om te kijken of er wat progressie in zit tegenover de triatlon in Retie.

Iets voor 11 uur vertrokken we richting De Leunen. Ik was de dag eerder al mijn startnummer en enkelband met chip gaan ophalen en werd gezegend met het nummer 310. Rond 11.15 uur reden we bij een - voor mij althans - alarmerend hoge temperatuur van 25° de parking op. Een plaats in de schaduw was er alvast niet meer bij. Tegen 11.30 uur ging ik mijn fiets in de wisselzone installeren. De vorige keer had ik nog een verkeerd opzetstuur aangebracht op mijn koersfiets maar omdat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot werd enkele maanden geleden al geïnvesteerd in een alternatief. Toch deed één van de referees opnieuw even moeilijk over mijn nieuwe ligstuur (1 cm voorbij de rembeugels ?) maar dankzij wat diplomatie mocht ik toch passeren. Ik opteerde er ook voor om mijn klassieke fietshelm te gebruiken bij dit warme weer en niet dat aerodynamische ding zonder luchtgaten. Ik zou me er gewoon in kapot zweten.

Rond 12.10 uur werd het startschot gegeven onder een genadeloos schijnende zon. De naam sprintduatlon waardig vlamde ik de eerste 4,2 km in 18 min en 10 sec, gemiddeld 4.20 min/km ofwel 13,9 km/uur. De eerste wissel lag in lijn met die van vorig jaar (toen 40 sec, nu 41 sec). Tijdens het fietsgedeelte kwam ik al snel terecht bij 2 gasten die er een pittig tempo op nahielden. Na 1/2 ronde werd dat aangevuld met nog eens 2 jonge gasten. Zo reden we met z'n vijven 2 ronden lang samen. Omdat ik mij niet wilde wegsteken nam ik geregeld het tempo over vooraan. Dat intervallen tijdens de wedstrijd heb ik wel cash betaald. Na 2 ronden was de pijp uit bij mij, moest ik lossen en hierdoor kon ik de derde ronde alleen aanvatten. Ik haalde nog een 3-tal dames in die 5 minuten voor ons vertrokken waren en na 2,5 ronden werd ik op mijn beurt ingelopen door een groepje van drie. Dat kon ik wel opnieuw volgen waardoor het tempo toch terug de hoogte in kon gaan. Het fietsparcours was identiek als dat van vorig jaar. Ik deed ik er toen 38 min en 53 sec over, nu 37 min en 48 sec of gemiddeld 33,3 km/uur. Toch wel een opmerkelijke verbetering en dat stemt me dus tevreden maar op training haal ik in mijn eentje soms ook 32 km/uur gemiddeld en dat over een afstand van bijna 38 km !?! 

Over de laatste loopronde van 2,1 km kan ik zeer kort zijn : een ramp ! Ik had nochtans geen krampen na de schoenwissel (vorig jaar 39 sec,  nu 43 sec) maar mijn benen voelden meteen aan als lood. Ik probeerde mij op te peppen maar kreeg er totaal geen tempo meer in. Ik werd door pakweg 5 deelnemers voorbijgelopen, als het er niet meer waren. Pijnlijk want dat zijn allemaal rechtstreekse plaatsen die je verliest. Enkel de laatste 200 meter lukte het me om in een ultieme eindspurt nog iemand terug te pakken (ene van Tielen bleek achteraf dus Kasterlee rules ! ) die mij net daarvoor voorbij gelopen was. De tijd over die 2,1 km spreekt uiteraard boekdelen : 10 min en 2 sec, gemiddeld 4.47 min/km ofwel 12,6 km/uur. Daarmee koop je natuurlijk niets tijdens zo'n een sprintduatlon. Tijdens mijn koppeltrainingen loop ik minstens 40 seconden sneller over die afstand. Was het de warmte die me heeft doodgedaan ? Een koolhydraten- of zoutgebrek ? Ik had nochtans tijdens de beide loopsessies aan de bevoorradingsposten water opgedronken en tijdens het fietsen mijn ganse bus met Hydra Max (500 ml) naar binnen gewerkt. Lang geleden dat ik nog zo heb afgezien op een (gelukkig) korte afstand.  Uiteindelijk liep ik de ganse wedstrijd in 1 uur 7 minuten en 24 seconden. Goed voor een 10de plaats op 16 finishers binnen de categorie H40 en een 67 plaats op 104 over het ganse deelnemersveld. Bescheiden progressie tegenover vorig jaar, dat wel, maar wel jammer van die laatste 2 kilometer.

Zoals vanouds werd de start voor de (mini) Dwars door Kasterlee om 13.30 uur gegeven in Ossengoor. Met 143 deelnemers vertrokken we voor 10,3 km loopplezier in een mooi maar ook pittig natuurdecor. De eerste 3 kilometers liep ik tegen een gemiddelde van 4.10 min/km. Na de doortocht door Rielenkamp moest ik ietswat gas terugnemen en liep vanaf toen gedurende +/- 6 kilometer in het gezelschap van een andere deelnemer. Soms trok hij even door, daarna versnelde ik dan weer waardoor we het looptempo best hoog hielden. Bij de eerste bevoorrading deed ik iets wat ik normaliter nooit doe op zulke (kortere) afstanden: even stoppen en de tijd nemen om wat water deftig naar binnen te werken. De rest van het bekertje goot ik uit over mijn hoofd. Door dit maneuver liep de andere deelnemer wel ineens 20 meter voor mij uit maar ik voelde door het opgenomen water ook meteen voldoende power om het gat vrij snel dicht te lopen. Zelfde scenario na de tweede bevoorrading. Toen duurde het wel iets langer om terug te keren omdat we juist in een strook mul zand terechtkwamen waardoor het moeilijk was om snelheid te maken.

De laatste 2 kilometer haalden we een derde deelnemer in die lange tijd voor ons uitliep maar blijkbaar zijn beste pijlen had verschoten door zolang alleen te moeten lopen. Richting overweg ging de bel ineens : een naderende trein ! Gelukkig was die net gepasseerd toen we eraan kwamen.Twintig seconden later en we hadden ons even moeten inhouden om onze weg te kunnen vervolgen. De laatste kilometer ging ik langzaamaan versnellen in de hoop zo mijn 2 maten nog kwijt te geraken. Ze bleven echter moedig aanklampen maar tegen mijn laatste versnelling over 300 meter tegen gemiddeld 16,5 km/uur hadden ze geen verhaal meer.

Uiteindelijk klokte ik af op 44 minuten en 17 seconden ofwel 4.18 min/km = 14 km/uur !!!). Dat is bijna 1,5 minuut sneller dan vorig jaar toen ik dacht nagenoeg aan mijn plafond te zitten. Niet dus : dit waren met voorsprong mijn snelste 10 kilometer ever en met een mooie 19de plaats eindelijk tussen de grote jongens. Het resultaat van 3 jaar langzaam opbouwen. Ik heb eigenlijk nooit echt heel diep moeten gaan of iets dat op een inzinking leek tegengekomen. Dat blijkt ook uit mijn gemiddelde hartslag van 160 slagen/minuut over de ganse wedstrijd. In het verleden lag die bij zulke wedstrijden meestal rond de 165 slagen en meer. Mijn recuperatiedrank van Trisport na de trainingen die ik nu stelselmatig gedurende 1 maand inneem werpt wel degelijk zijn vruchten af. En ook in de toekomst zal ik nu tijdens wedstrijden meer tijd nemen - ja, zelfs even stoppen - om deftig water te drinken. De tijd die je hierdoor verliest win ik achteraf dubbel en dik terug. Nu even genieten, mij trakteren op een ijscoupe met caramelsaus en op naar de volgende wedstrijd over 14 dagen. 

De eerste kilometer maakte ik vol in 4 minuten en 7 seconden, vrij traag voor wedstrijden van die afstand. Na 2 kilometer voelde ik de warmte al in mijn schoenen stijgen. Gelukkig was er een meelevende toeschouwer die voor verkoeling zorgde door vanuit zijn tuin de zwoegende meute met de tuinslang te benevelen. Ook stonden er regelmatig kleine kinderen paraat naast het parcours om met waterpistooltjes de lopers nat te spuiten. Na iets meer dan 3 km passeerde ik voor de eerste keer de bevoorrading. Ik nam een natte spons aan en kneep die leeg in mijn nek. Verder probeerde ik al lopend ook een bekertje leeg te drinken maar ik verslikte me na de eerste teug al zodanig dat ik de rest veiligheidshalve dan ook maar in mijn nek leeggoot. Met een kletsnat T-shirt woog ik precies 5 kilo meer en vroeg me af of ik daar wel goed aan gedaan had. 

Toen ik iets verder de aankomst zag voor de 4,3 km had ik er al spijt van dat ik niet voor die afstand had gekozen. Helaas, ik mocht dus nog een tweede ronde aanvatten. Ik probeerde mij te focussen op een loper die al enige tijd voor mij uitliep. Versnellen kon ik niet maar het lukte me wel om de afstand tussen ons beide niet groter te laten worden. Ik vreesde ook dit jaar weer voor de inzinking van de vorige keer. Toen viel ik rond 6 kilometer even helemaal plat met een snelheid onder de 12 km/uur. Dit kon ik dit jaar wel vermijden, meer zelfs, in de laatste 500 meter had ik nog voldoende jus in de benen om er een spurtje uit te trekken en net voor de eindstreep een jonge gast achter mij te laten. 

Ik klokte af in 38 minuten rond ofwel een gemiddeld looptempo van 4.25 min/km. Dat is precies 38 seconden sneller dan vorig jaar en gezien de helse temperatuur ben ik daar zeer tevreden mee. Ik eindigde als 10de van de 65 finishers dus ook dat is zeker niet slecht. Volgend jaar proberen we dan onder de 38 minuten te duiken. Warmer dan gisteren lijkt mij alvast weinig waarschijnlijk dus heb ik er goede hoop op dat dit mij moet lukken. 

's Morgens voelde de benen alvast goed aan. Daarom alsnog beslist om deel te nemen zonder al te hoge verwachtingen. Mijn tijd van 2 edities geleden scherper stellen was de hoofdzaak. Maar omdat mijn broer Rik ook deelnam en die vorig jaar een tijd lukte onder 1 uur en 7 minuten wist ik al meteen dat ik scherp uit de hoek moest komen om hem voor te kunnen blijven.

Omstreeks 12.35 uur werd het startschot gegeven. Het was een vrij rustige start waarbij weinigen zich meteen pleuris liepen tegen 15 à 16 km/uur. Wat een verschil met die korte wedstrijden van de afgelopen weken waar je eigenlijk de eerste kilometer vlot onder de 4 min/km moet hollen om niet helemaal achterop te geraken. Ik zat meteen in de voorste gelederen en liep de eerste kilometer in 4 minuten en 21 seconden. Daarna zakte het tempo omdat we wat hoogtemeters te verwerken kregen. Na pakweg 3 km had ik Toon Biermans van de JCK te stekken en iets verderop op vals plat ging ik ook Jef Smits gezwind voorbij ... voor enkele honderden meters toch want daarna liep die mij terug als een dolle hond voorbij terwijl ik toch ook terug tegen 14 km/uur licht bergaf aan het lopen was. Tussen kilometer 6 en 8 kreeg ik het even moeilijk. Het tempo stokte omdat we op oneffen terrein liepen en daarbij ook stelselmatig moesten klimmen. Nabij Floreal (ook een pittige beklimming) volgde een lastige zandstrook maar daarna wist ik mij te herpakken en terug tegen een regelmatig tempo van rond de 4.30 min/km te lopen.  

De laatste 5 kilometer zag ik op 100 à 150 meter een trio vooruit lopen maar het lukte me niet meer om ze in te halen. Uiteindelijk kwam ik moe maar voldaan aan in 1 uur 3 minuten en 14 seconden ofwel een gemiddeld looptempo van 4.31 min/km (het gaat hier namelijk over een afstand van 14 km en geen 14,3 km). Bijna 7 minuten sneller dan mijn tijd van 2 jaar geleden, dus dat kan best tellen. En omdat Bart Van Nijlen (een dag eerder over de 100 km Belgische kampioen geworden in zijn leeftijdsklasse) er een rustige duurloop van maakte meteen ook als eerste van de JCK aangekomen. Dat zal ik niet vlug meer meemaken, vandaar dat ik het nu zeker vermeld . Oh ja, ook mijn broer Rik wist zijn besttijd scherper te stellen in 1 uur 6 minuten en 8 seconden. Proficiat Rik maar zo blijf ik ook binnen de familie (nog eventjes ?) de snelste. 

De volgende weken staan nu helemaal in het teken van Dwars door Kasterlee van 21 juli. Vorig jaar liep ik er een top 30-plaats in 45 minuten en 43 seconden. Het zal niet eenvoudig worden maar ik probeer toch onder de 45 minuten te duiken. Maar dan zal ik terug veel meer de bossen moeten opzoeken om de zandgrond en kleine hellingen opnieuw gewoon te worden. Dat heb ik de laatste weken - noodgedwongen - wat verwaarloosd en vandaag ook aan den lijve ondervonden. Maar dankzij de goede basisconditie kan ik toch op een mooie prestatie terugkijken naar deze Herentals-Tielen editie 2013 !

Uiteindelijk heb ik mijn plan getrokken en het er al bij al nog vrij deftig vanaf gebracht. Ik weet niet als hoeveelste ik uit het water klom maar de wekelijkse zwemtrainingen van de afgelopen maanden hebben zeker een positief effect gehad. Ik durf zelfs stellen dat ik de volgende keren zeker niet al te bescheiden moet zijn en me voor de 500 meter meer vooraan mag plaatsen. Net voordat ik uit het water kwam trok ik de wetsuit aan de hals open waardoor er water naar binnen liep. Ik had namelijk rekening gehouden met de tip van de mensen waarvan ik de wetsuit had gehuurd waardoor deze gemakkelijk uitging. Een volgend bibbermoment was het ogenblik dat ik mijn fietsschoenen wilde aantrekken. Ik draaide als een tol, net alsof ik mijn wijsvinger op een blikje had gehouden en dan daar 30 keer als gek had rondgelopen. Het duurde een hele tijd voordat dit vreemde gevoel weg was. Zelfs op de fiets ging ik in het begin zonder het te beseffen naar de linkerkant van de baan. Enkele honderden meters verder was het gelukkig over. 

Tijdens het fietsen heb ik mijn positie iets kunnen verbeteren, althans dat gevoel hou ik over nog voordat ik de uitslag heb kunnen analyseren. Het was bij momenten best pittig windop maar dat is voor iedereen hetzelfde. Ik denk wel dat ik in non-drafting wedstrijden beter mijn mannetje kan staan dan in stayer wedstrijden omdat ik minder profijt kan halen wanneer er in elkaars wiel mag worden gehangen. En dan de wissel fietsen/lopen. Terwijl dat tijdens de duatlon in Rijkvorsel van 2 weken geleden nog verschrikkelijk slecht verliep (kuitkramp !) ging dit nu wonderwel vlot. 

Ook tijdens het lopen heb ik zeker toch een aantal posities kunnen stijgen omdat ik bij mijn weten slechts door 1 gast ben ingehaald en zelf toch een 15-tal deelnemers ben voorbijgestoken. Er zaten daar wel veel dames bij - die 10 minuten voor ons startsein vertrokken - maar ik denk toch ook een 5-tal h + 40. Ik weet zelfs mijn eindtijd nog niet op dit moment. 

Toch is deze wedstrijd - ondanks de miserabele start van de zwemproef - zeer vlot gegaan. Ook na aankomst niets van krampen of steken of tintelende benen achteraf ! De sfeer rond zo een triatlon is toch helemaal iets anders dan bij een klassieke loopwedstrijd. Dankzij het prachtige weer tijdens de 1/8 triatlon stond er ook zeer veel volk naast de baan wat een enorme stimulans is voor de atleten. De organisatie vond ik tenslotte ook knap in elkaar steken. Duidelijke signalisatie, een veilig en volledig autovrij parcours. Volgend jaar doe ik hier zeker opnieuw mee ... en waarschijnlijk blijft het dan niet bij 1 triatlon.

Een triatlondag zelf tenslotte zorgt voor een meer dan deftige voorbereiding - zeker als de zwemproef meer dan 6 km verwijderd ligt van de fiets/loopwissel. Daarom had ik op voorhand ook een gedetailleerde dagplanning opgesteld die tot in detail werd gerespecteerd en zeker een leidraad zal zijn tijdens de volgende editie in Retie.

Ik stond op de tweede rij achter de grote jongens (Jan Dams, Nick Baelus, Jef Smits, Gino Steemans, Roel Pauwels, Tony Goossens ... om er maar enkele te noemen) waardoor de start dus verschroeiend snel verliep. De eerste 3 kilometer gingen zeer vlot (gemiddeld iets onder de 15 kilometer per uur) maar achter Millekesbrug over de Nete begon de motor toch te sputteren. Ondanks het feit dat ik me donderdag en vrijdag op advies van Bart Van Nijlen nog had volgepropt met suikergoed om de spieren vol glucose te krijgen kon ik de snelheid dus niet vasthouden. En toen ik de singletrack achter Duineneind aanvatte was het vat al vlug helemaal leeg. De laatste 1,5 km werd ik nog door pakweg 5 à 10 man voorbijgestoken. Uiteindelijk arriveerde ik in 20 minuten en 36 seconden. Aanvankelijk had ik gehoopt om de klus te klaren onder de 20 minuten maar door die inzinking kon ik dat op mijn buik schrijven. Ondanks een 16de plaats (en 4de van de h+40) toch geen supergoed gevoel over het resultaat. Te snel vertrokken zekers ?