We slingerden als apen door de bomen. De wereld was nog groen, en wij nog onbedorven. TV was simpel : je keek of je keek niet. Naar de BRT. VTM bestond nog niet. We zaten voor de buis, elke woensdagnamiddag. Om weg te dromen. Bij 'De kat', bij 'Axel Nort', 'Het zwaard van Ardoewaan' en natuurlijk 'Kapitein Zeppos'. Hij had een paard, de kapitein, en een sjieke wagen die kon zwemmen, zonder dat daar trucage aan te pas kwam. Hij beleefde spannende avonturen in zwart en wit. Wij speelden alles na in kleur. Boeven waren boeven, helden waren wij. De toekomst blaakte van belofte. Wat lijkt die toekomst ver verleden. Kom terug , kapitein. De wereld heeft je nodig.
Ik ben geen geboren chauffeur. Ik heb het rijden moeten leren, met vallen en opstaan, nou ja, vooral met vallen, zo herinner ik me. De theorie wou nog wel lukken, geef Alex een cursus en hij jaagt hem binnen de kortste keren zijn hersenen in. De praktijk echter, dat was een ander paar mouwen. Het heeft iets te maken met de koppeling tussen brein en ledematen, die koppeling is er wel, maar ze heeft meer weg van een schriftelijke correspondentie dan van het flitsende breedbandgebeuren dat ons hier samenbrengt, met als complicerende factor daarbij dat de door mijn brein geposte verzoeken niet van een prior-zegel zijn voorzien, zodat je er het raden naar hebt wanneer het bericht de bestemmeling bereiken zal. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik stel dat mijn rijinstructeur door mijn optreden naar alle waarschijnlijkheid slechts een bescheiden bijdrage zal leveren tot de voortschrijdende vergrijzing. Dat ik uiteindelijk toch een rijvod wist te bemachtigen heeft meer vandoen met de wet van de grote aantallen dan mijn kennis van het achterwaarts inparkeren, als u begrijpt wat ik bedoel. Omdat een volkwijsheid ons leert dat men "aan zichzelf de halve wereld kent" keek ik enigszins verbaasd op toen mij vandaag ter ore kwam dat het onze Minister van Mobiliteit Renaat Landuyt behaagd heeft het rijexamen in die zin te wijzigen dat de manoeuvres voortaan deel zullen uitmaken van het ritje op de openbare weg. Ik begrijp dat de minister de aspirant-chauffeurs wil testen in een realistische situatie. Geen betere test dan het echte leven, ik ga akkoord. Maar een testje in vitro lijkt me toch geen overbodige luxe. Het zit namelijk zo, meneer de minister. Er zijn nog mensen zoals ik ! Geloof me, je zou ze de kost niet willen geven. Als u morgen wordt getroffen door een vreselijke ziekte, hoe zou u dan reageren als uw specialist u vertelde dat het hem overbodig leek uw medicijn op proefdieren te testen omdat de ultieme test nou éénmaal de mens is. Zo, nu snapt u wellicht waarom ik voortaan nog net iets meer dan vroeger ruim baan zal maken voor een rijschoolmobiel met drie personen aan boord. Stel je voor dat zo'n arme duts plots op de rem gaat staan, zijn versnellingspook in de achteruit gooit en met doodsverachting op je af komt, weliswaar keurig in een rechte lijn .... Of wat dacht u van 'keren in een straat'. Altijd handig bij het verloren rijden al lijkt het me net iets minder praktisch bij éénrichtingsverkeer. Het wordt me plots wel helder waarom het voorwaarts in een garage parkeren als verplicht manoeuvre is afgevoerd ... (ok, meneer/mevrouw, nu parkeert u uw voertuig in de eerstvolgende garage) Kortom, dat praktische denken van u, meneer Landuyt, er valt wat voor te zeggen, wat dacht u bijvoorbeeld van: "Jeetjemina" , "Is hij nou helemaal besodemieterd" en "Bent u de eigenaar van dat paard op de gang ?". Wenst de heer Landuyt werkelijk het realiteitsgehalte van de rijproef te verhogen, dan zou ik hem willen vragen de volgende opdrachtjes in overweging te nemen.
- Het ontwijken van de honkbalknuppel van een driftkop wiens voertuig je zonet langs achteren hebt bejegend. - Het onderdrukken van de natuurlijke neiging tot het opsnuiven van de witte lijn tijdens de vijf kilometer mestkar-achtervolging. - Het veilig inhalen van een slingerende dronkaard om half vier 's nachts op een onverlichte weg. - Hoe maak ik een zondagse deukhoed diets dat het gebruik van richtingsaanwijzers reeds sinds 1945 niet langer als hulp aan de vijand beschouwd wordt.
Ook dat is de harde werkelijkheid, meneer Landuyt. Hebt u nog suggesties, lieve lezer ?
De Europese commissie heeft gesproken. Microsoft is stout geweest ! De straf : Twaalf weesgegroetjes, zeven onzevaders enne ...... 280 miljoen euro. Als de EU maar niet denkt dat William Gates daar vannacht één uur nachtrust door zal missen. Gates rekent sinds jaren enkel nog in miljarden. Forbes (van de bekende rijke stinkerds lijst) schat zijn persoonlijk vermogen op 51 miljard dollar. Ik weet het, de dollar is niet meer wat hij geweest is, maar ook in deze barre tijden koopt Bill voor dat bedrag nog steeds ruim veertig miljard euro's. Zelfs al zou hij zo dom zijn - en dat is hij zeker niet- om dat bedrag op een armzalig spaarboekje te laten vegeteren, dan nog zou dat hem, aan een interest van 1,5 procent, 600 miljoen euro rente opleveren. Geen reden tot paniek dus ten huize Gates. Bovendien hoeft de wiz-vijftiger de boete ook niet uit zijn eigen zak te betalen. Het is het bedrijf Microsoft dat de rekening gepresenteerd krijgt. De softwaregigant uit Redmond, in 2005 nog goed voor een winst van ruim 12 miljard dollar, denkt er niet aan de boete te betalen. Waarom zouden ze ook, in beroep gaan kan nauwelijks meer kosten dan een paar miljoentjes en die miljoentjes daar hebben ze er dus 'plenty' van in de Windows-fabriek. Dankzij de beroepprocedure kan de lopende band daar weer een hele tijd ongestoord doordraaien en zoals iedere Vlaamse Balthazar Boma en ook u wellicht weet, "Taam is monnee", in dit geval zeer veel money, meer dan 30 miljoen dollar per dag. Die enorme winsten heeft het bedrijf Microsoft te danken aan de unieke positie die het inneemt op de software-markt. De positie van 'net-niet-monopolist', het Walhalla van elke vrije-markt-speler. Ik zeg 'net-niet' want een volledig monopolie is bij wet verboden en daarom waakt Microsoft er angstvallig over dat de populatie van liliputter-concurrenten nooit helemaal uitsterft. Zo wordt de schijn van een vrije markt opgehouden en kan de reus van Redmond zich rustig kwijten van zijn fundamentele opdracht: winstmaximalisatie. Wat verwijt de EU ons nu eigenlijk, denken ze wellicht in Redmond ? Dat we het spelletje doorhebben ?
We zijn al lang geen voetvolk meer, wij Vlamingen. Ridders, zonder weerga zijn we geworden. Trotse ruiters die vanuit hun stalen koetsen een ganse kudde vier-tact-mustangs de sporen geven. Eén enkel paardje volstaat al lang niet meer. Wie zich vandaag nog op een stalen ros vertoont, verschoont zich met het excuus dat het hem om gezondheidseffecten of een sportief streven te doen is. In dat laatste geval ben je trouwens enkel nog geloofwaardig als je je van een koolstoffiberen volbloedhengst bedient. Wie zich voor alledaags nut nog tot het rijwiel wendt krijgt als snel het etiket opgeplakt tot een ander slag mensen te behoren. In hem wordt niet de ridderslag maar een slag van de molen vermoed. De Vlaming is een heer geworden, een seigneur. Toen op die beruchte 11de juli, nu 704 jaar geleden, stonden de seigneurs nog aan de andere kant. Zij zaten op hun un-chevalletje, wij Vlamingen moesten het met onze eigen hoeven stellen. We hebben ze toen een ferme patat verkocht. Achter de Groeningebeek stonden we hen op te wachten. We verwelkomden hen met een vriendelijk bonjour en lieten ze daarna kennismaken met de goedendag. Zou het die dag in 1302 ook zo warm geweest zijn ? Zomers genoeg om de zege te vieren met gerstenat en een barbecue ? De historische bronnen laten ons hieromtrent in het ongewisse. Maar zo'n gek idee lijkt het me toch niet met een slager als Jan Breydel in je rangen. Vast staat in elk geval dat hij op de vooravond van het Frans-Vlaamse treffen in Kortrijk vertoefde om het Vlaamse heir te versterken, hij leverde de koteletjes ! Als u er vandaag ook enkele naar binnen gespeeld hebt dan hoop ik voor u dat u morgen niet klauwend van de krampen uw dag zal moeten doorbrengen op het kleinste kamertje. Hoe uw aprés-barbecue ervaring ook uitdraait, ik ben blij dat er anno 2006 geen bloed meer hoeft te vloeien voor ons Vlaming zijn. Ik ben een Vlaming zondermeer. Niet trots maar ook zonder complexen. Voor mij geen vendelgezwaai en ook geen gescheld over het muurtje naar de franstalige mede-Belgen. Mijn 11de juli stond volledig in het teken van een aandoening die wij Vlamingen, Brusselaars en Walen vrolijk met elkander delen: De baksteen in onze maag. Tonnen steenpuin heb ik versast, van de ene hoop naar de andere. Ik heb geploeterd, gezweet, gevloekt in beide landstalen (godverdoeme en nondedju) en mijn vel laten roosteren door de middagzon, wat trouwens Noel Cowards bewering logenstraft dat enkel "Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun". Anders dan in 1302, heeft deze Vlaming er geen gouden sporen aan overgehouden. Het deert me niet. Ik zal mijn zere rug maar als eremetaal beschouwen.
"Wij zijn allen vlees en water", zei ze, "we zijn niet voor de eeuwigheid gemaakt". Het klonk hard uit haar mond, realistisch, koel beschouwend, ontdaan van ieder vleugje levenswijsheid. Alsof ze luidop de vervaldatum van een blikje sardienen voorlas. Ik peilde haar ogen maar vond er niks meer dan de verzekering dat dit alles was, dat ik niet op zoek hoefde naar dubbele bodems of diepere dimensies. Water en vlees, meer kwam er niet aan te pas, zo luidde haar verdict. Ik scande haar lichaam, onbeschaamd, niet mijn gewoonte. Dat 'ik' een homp vlees met nat was, tot daaraan toe, maar zij. Honing was ze, honing vermengd met marsepein en vlokken chocola gekneed tot een kunstwerk dat te mooi was om te delen, een godinnetje zonder spiegel. Ik gun de hele mensheid zijn vergankelijkheid. Dat haar eiwit rot, haar sap verdampt, ze verdient niet beter. Maar dat ze met haar bederf niet raakt aan dit gegoten lijfje. Ze zou met mij te doen krijgen.
"Ach, was het nog maar 1939", zou Joseph Ratzinger gedacht kunnen hebben toen hij gisteren voet op Spaanse bodem zette. 1939, dat was nog eens een jaar. De kerk triomfeerde in de Spaanse burgeroorlog. Franco zat stevig in het zadel. El Caudillo verhief het Rooms-Katholicisme tot staatsgodsdienst. De wereld was mooi in '39. En ik was een jongen van twaalf. Een jongen met een grote toekomst. Priester, bisschop, kardinaal en als apotheose de verlossende woorden : Habemus papam. Het allerhoogste doel bereikt, hoeder onder God. Ik zou het wat graag opgeven voor de wereld zoals hij was in 1939. Wat was het rijk Gods zuiver toen. De kerken zaten nog vol, de vrouwen bij de haard. Homo's bestonden nog niet, laat staan homo-huwelijken. Het huwelijk was heilig , dus overbrekelijk, abortus moord met voorbedachte rade. Sex diende enkel om kinderen te maken, contraceptie kwam 'nicht in frage'. De wereld was schoon in 1939. Spanje was schoon in 1939. De parochianen gehoorzaamden hun pastoor nog. De straten lagen er smetteloos bij. Het anarcho-communistisch gespuis had de benen genomen of lag weg te kwijnen in de kerkers van de Guardia Civil. Het leek wel de geboorte van een duizendjarig rijk. Wat is het bitter ontwaken in het Spaanse heden. De oorlog lijkt wel om niets gevochten. De goddelozen hebben het roer weer in handen en gaan hun godslasterlijke gangen. Hoe durven ze sodomie gelijk te schakelen met het heilig verbond dat huwelijk heet ! Hoe duivels hun complot om het geloof te ondermijnen door godsdienst te schrappen als verplicht vak in het officiëel onderwijs. Wat vreet er aan de godsvrucht van dit eens zo vrome volk ? Wie of wat heeft hun geest zo vergiftigd dat zij door Satans hand geleid het bolletje kleurden achter de naam van deze crypto-communist Zapatero. En dat terwijl er in dit land zulke devoot-christelijke leiders voorradig zijn, zoals die goede man, Aznar. Heeft die brave Franco daarvoor zijn leven gegeven ? Hebben wij Duitsers daarvoor Stalin bekampt. Mijn God, welke beproevingen hebt gij voor mij nog in het verschiet ? Of denkt u, dat hij wat anders dacht, Joseph Ratzinger, de zestiende ?
Waar ligt mijn geborgen haven, waar mijn schuit zijn steiger vindt, waar de schipper zich kan laven, aan hete soep, een koele pint, en zachte lijnen tussen linnen, wie maakt de zeeman warm van binnen ?
Wie dempt de onrust in zijn handen, wie brengt zijn zinnen in balans, wie laat een lichtje voor hem branden, wie schenkt de nacht een stralenkrans, een baken voor een schip in nood, wie vraagt de stuurman thans ten dans, wie biedt de man een malse schoot.
Vandaag, één jaar geleden werd London opgeschrikt door een reeks gruwelijke bomaanslagen. Dat kan u onmogelijk ontgaan zijn, het was het nieuws van de dag. De beelden van de trieste gebeurtenissen op die zevende juli 2005 en de herdenkingen één jaar later vulden wereldwijd de televisiejournaals. Er werden bloemen neergelegd, er was een eredienst, en klokslag 12 uur 's middags hield men twee minuten stilte. Terecht. Het onrecht, 52 burgers aangedaan mag niet ongemerkt tussen de plooien van de geschiedenis verdwijnen. Werden alle slachtoffers van terrorisme en geweld maar op dezelfde respectvolle wijze herdacht. In de praktijk echter blijkt politieke opportuniteit het 'treurgewicht' van de doden te bepalen. Als je bevolking begint te morren over schendingen van mensenrechten of het uitbesteden van foltering dan kan het handig zijn de mensen af en toe aan het immer aanwezige gevaar van het terrorisme te herinneren. Een dag als vandaag is wat dat betreft een godsgeschenk. Sir Ian Blair, hoofd van de Londense politie, wond er geen doekjes om. "The threat is very grim", verklaarde hij op 'Today', het ochtendlijke radioprogramma van de BBC. Hij sprak over dreigingen van binnenuit en buitenaf en of men alle snode terroristenplots zou kunnen verijdelen was nog maar de vraag. Met andere woorden, de vijand zit overal, dit is dus niet het moment voor oeverloos gefilosofeer over allerlei ethische details, als u leven u lief is, doe dan braafjes wat ik zeg, amen. Blair zei nog wel meer opmerkelijke dingen, zo noemde hij de "London Bombings" de grootste misdaad in de Britse geschiedenis. Ik kan me wel andere staaltjes van criminaliteit indenken die voor deze eretitel in aanmerking kunnen komen. Wat dacht u van de slavenhandel waar de Britten toch in excelleerden, met Liverpool als draaischijf. Of verkiest u het bombarderen van de Koerden met chemische wapens op aangeven van ene Winston Churchill. Aan misdaden in de Britse geschiedenis toch geen gebrek, me dunkt. Of de huidige expeditie van het Britse leger ook deze kwalificatie zal krijgen dat zal de toekomst uitwijzen. Eén ding staat wel als een paal boven water. Elke dag dat er in Irak minder dan 52 doden vallen door bomaanslagen of andersoortig geweld is naar hedendaagse Iraakse begrippen een weliswaar bescheiden feestdag.
Iedere volwassen vent heeft recht op zijn stukje speelgoed. Karel maakt de fietspaden onveilig met z'n superdeluxe koersfiets van carbon, Erik, doordeweeks een onopvallende kantoorslaaf, voelt zich vrijbuiter op zijn Harley Davidson ,terwijl brave Hendrik Gibson gitaren misbruikt met een plectrum. Nou, Kim speelt met raketten, mag het ? Als alleenheerser over 22 miljoen Noord-Koreanen heeft hij recht op een exclusief verzetje. Want Kim waant zich een grote jongen. En de big boys zeggen het met raketten. Met Tridents (USA) , Topols (Rusland) en Dong Fengs (China). Dat heeft hij goed begrepen. Vandaar zijn twee grote passies. Raketten en splijtstof. Weet beide te verenigen en je bent op slag een welkome gast op elke geopolitieke barbecue. Kim is goed bezig. Met zijn nieuwste prototype Taepodong-2 zou hij zelfs Alaska kunnen bereiken. Dat is, als die Taepodong dinges het doen, want echt betrouwbaar kan je Kims vuurpijlen voorlopig niet noemen. Toch heeft Bush nu al de daver op het lijf. Noord-Korea wordt door de States geportretteerd als ware het het favoriete vakantieoord van de duivel en Satan tegelijk, de bron van alle kwaad. En dat terwijl George Bush waarschijnlijk meer kernraketten in zijn garage heeft liggen dan Kim Jong II in tien Noord-Korea's. De nerveuze reacties in Washington bezorgen de Noord-Koreaanse tsaar ongetwijfeld een warm gevoel. Hij hoort er nog niet helemaal bij, maar ze weten hem toch al wonen. Hij zou wel stapel zijn er nu mee op te houden. Die rakethobby van 'm heeft hem de laatste vijf jaren al meer publiciteit bezorgd dan zestig jaar intensief communistisch experimenteren. Zijn economie vertoont reeds lijkvlekken, zijn onderdanen liggen op apegapen. Geen probleem voor de 'geliefde' leider. Der führer heeft hogere doelen. Zijne excellentie mikt op de sterren.
Ik ben een moeilijk kleedbare aap, ik sta met weinig , 't is te zeggen, er is weinig dat mij past, dat mij zo op het lijf gegoten is dat u denkt, kijk daar loopt een aardig exemplaar van de species homo sapiens, eerder dan, o la laa, Donkey Kong is naar de solden geweest. Ik sta dus met weinig. Maar met weinig sta ik al helemaal niet. Wie mij kortbroeks wil aanschouwen zal belegen vakantiekiekjes van de jaren tachtig moeten weten te bemachtigen. De snoodaard die zich geroepen voelt weze bij deze gewaarschuwd. Ondergetekende is niet verantwoordelijk voor eventuele psychische letsels zoals daar zijn hysterische blindheid of posttraumatische depressie. Mijn linkerknieschijf heet Medusa, de andere ook. En zwijg mij over zwembroeken. Statistisch bekeken beschikt elke Belg over 1,7 éénheden van deze moderne schaamlapjes. Dat op basis van een steekproef uitgevoerd ter hoogte van mijn medulla oblongata, dit slechts ter informatie. Omdat ik mij als inwoner van dit tricolore landje niet wil onttrekken aan mijn statistische plichten ligt er ook hier één zo'n ding, blauw met witte streepjes en een koordje om je bagage binnenboord te houden bij het duiken. Er bestaan weinig zekerheden in het leven, maar als er ooit nog eens ballen dit stukje textiel bevolken, dan zullen het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mottenballen zijn. Tenzij Bas en Charlotte er hun intrek wensen te nemen. Alles met een zweem van Dorus verdient mijn culturele bescherming. Of zou ik de vestimentaire oldtimer toch beter proberen te slijten : Eighties zwembroek zoekt kruis met gevoel voor humor. Knieschijven zonder homologatieattest, gelieve zich te onthouden, zoiets. Benieuwd hoeveel kruisen daar op af komen ....
Blootsvoets rennen door de sneeuw, blootskonts bovenop een iglo, een keizerspinguin schaatst voorbij, de vorst etst bloemen op de ruiten, de tochthond ligt te klappertanden en dreigt met syndicale actie.
Er groeit een pegel aan je neus, je kan je veters niet meer knopen, je blaast je balpen leven in, en boekt een reisje naar de tropen.
Je snakt naar hete erwtensoep, naar preipuree met vette jus, de plee bevriest, je wagen weigert, je breekt je been het moet in tractie.
Zou het nou echt wat uithalen, camera's op elke tram, bus en metro ? Zouden duizend electronische argusogen ons dat veilige gevoel kunnen terugbezorgen. Ik waag het te betwijfelen. Telkens ik zo 'n veiligheidstoestanden zie, denk ik meteen, oppassen, gevaar ! Plaats een camera op iedere bus en je geeft de reizigers de indruk dat ze hun leven op het spel zetten. Stap op de bus en begin maar vast te bidden dat je het einde van de rit zal halen ... Ik kan me nauwelijks een betere reclame voor de auto indenken. Tuurlijk, geen mens die bij zinnen is, zal nog ellende veroorzaken eens hij weet dat hij gefilmd wordt. Alleen, hoeveel problemen op bussen worden veroorzaakt door mensen die rationeel handelen ? Wanneer je met dronkaards te doen hebt of geestesgestoorden, dan kom je met een camera niet ver. Dan heb je meer aan het verantwoordelijkheidsgevoel van je medepassagiers, aan mensen die hun nek durven uitsteken in plaats van alles passief te registreren om het later voor een rechtbank terug uit te kunnen braken. Criminelen met een brein groter dan een kersenpit zullen zich wel een geschiktere plek uitzoeken om je in mekaar te rammen en er met je bezittingen van door te gaan. Wat dacht u van het bushokje ? Daar stapt u dan uit, nog nagenietend van dat geborgen gevoel aan boord van uw 'veilige' bus. Komt u alsnog in de boze buitenwereld terecht. Want van camera's in bushokjes is voor zover ik weet absoluut geen sprake. En al evenmin volgt het electronisch oog u op uw route van dat bushokje naar uw voordeur. Daar achter die voordeur, zo leren de statistieken ons, barst het geweld pas goed los ...
Er waait een barbecue voorbij, vermengd met vlagen Salim Seghers, "Liefste nee, verlaat me nooit ", smeekt hij, terwijl ik innig naar het einde smacht.
Het feest verstomt, de nacht ontwaakt, het donker gomt de hitte uit, een koor van kikkers, krekels en cicades, kwelen zomerserenades, sterren sieren 't naakte zwart, een scherpe sikkel kaatst het licht, en Jupiter, vertrouwde bodyguard, houdt strak zijn gouden glans op onze blauwe bal gericht.
Het moet zijn dat ze bij de BBC meer wisten. Dat ze daar de bui al voelden hangen. Want voor vanavond had BBC II een oorlogsfilm op het programma staan. Kwestie van toch minstens één wedstrijd te winnen, veronderstel ik. De brug over Remagen moest genomen worden en zo leert de geschiedenis ons, dat lukte. Ja, dat waren nog eens leuke tijden voor de Britten. Toen ze net als de laatste drie weken massaal bij de Germanen op visite gingen. Ze mochten er zelfs ongestoord de hooligan uithangen. In die tijd kon zulks nog. Het gevecht om de befaamde brug over de Rijn liep uit op een onbetwistbare overwinning voor het geallieerde kamp. Vandaag kon Engeland echter niet meer dan een remise uit de brand slepen. Daarna volgde de onvermijdelijke serie strafschoppen. En die bleken een brug te ver voor Beckham en zijn 'lads'. Niet meer dan een rechtvaardige straf van de voetbalgoden voor het staaltje voetbal-is-oorlog dat Rooney in de 62ste minuut had gedemonstreerd. De golden boy van het Engelse team slaagde er niet in zijn stempel op de wedstrijd te drukken en verkoos dan maar zijn hoeven op het kruis van de Portugees Carvalho te tatoeëren. Dit soort smerigheid verdient meer dan enkel rood. Gelukkig staat de Engelse pers bekend als spijkerhard. Voor deze éne keer gun ik de kranten hun partijtje natrappen. Een ware calvarietocht staat Wayne Rooney te wachten. Met genoegen zal ik Golgotha beklimmen om te zien hoe hij vakkundig aan het kruis genageld wordt. Want verliezen doet toch net iets minder pijn met een zondebok bij de hand. De droom van een nieuwe wereldtitel veertig jaar na de triomf in eigen land mogen de Engelsen hoe dan ook opbergen. De meeste dromen zijn inderdaad bedrog. En als je dan wakker wordt, dan zit je met een reus van een kater. De BBC had dus heel wat op te peppen vanavond. Gelukkig hebben ze de oorlog nog.
Prins Laurent, dat is altijd een beetje lachen. Telkens zijn naam valt krijg ik spontaan flashbacks van een royaal van vet voorzien kerstmannetje dat zich in een minuscuul karretje probeert te wurmen. Zo'n santa-pakje mag de minzame prins dan al aardig staan, van cadeautjes uitdelen schijnt hij toch niet erg te houden. Wie van de prins wat lekkers verwacht moet met eurootjes over de brug komen. Volgens Ilse Beyers van Dag Allemaal zou het narrigste lid van onze koninklijke familie 15000 klinkende euro's gevraagd hebben voor exclusieve foto's van de tweeling Nicolas ( tiens, de kerstman en Sint-Nicolaas in één familie)en Aymeric. Wel, gelijk heeft hij. Wie zijn nieuwsgierigheid naar de vrucht van de prinselijke lendenen niet kan onderdrukken moet daar maar de prijs voor betalen. Waarom zou Laurent zijn nationale sterrenstatus niet ten gelde maken ? Als burgers van dit land zo krankjorum zijn zich te interesseren voor de lammetjes van een koninklijk zwart schaap, wel dat ze dan hun portemonnee maar trekken. Aangezien ik de kinderen van Laurent binnen geen enkel redelijk scenario in aanmerking zie komen voor de troon zou ik niet weten waarom hun aanschijn een publieke zaak zou zijn. Dat hij beide babyvelletjes dus maar met een gerust geweten zo duur mogelijk verkoopt, de arme drommel. Mijn zegen heeft hij. Kinderen kopen is al duur, ze groot krijgen kost een fortuin. Hij zal de centjes goed kunnen gebruiken. Want met die karige 270 000 euro jaarlijkse dotatie daar kom je als zichzelf respecterende Saxen-Coburger niet ver mee .
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Wie opzichtig met een vaandel aan de slag gaat wekt meteen mijn achterdocht. Waar is het oorlog, flitst dan door mijn geest, want waar vlagvertoon is laten legers zelden lang op zich wachten en waar legers opdagen daar wordt gevochten. U hebt wellicht gelijk, op het vlak van vlaggen ben ik een simpele ziel. Ik moet ze gewoon niet. Ze zijn in de loop van de geschiedenis te vaak met bloed doordrenkt. En spijtig genoeg blijken vlaggen daar überhaupt niet onder te lijden. Integendeel, hoe stijver van het bloed ze staan, des te sterker schijnen ze hun volgelingen te inspireren. Wie de vlag niet eert, drijft de spot met hen die voor haar gevallen zijn en hoe massaler de sneuvelpartijen des te groter het affront. Als het even kan ga ik ze dus uit de weg, de vlaggelieden, uit vrees dat mijn gebrek aan enthousiasme voor hun lappensymboliek voor respectloosheid zou worden aanzien.
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Toch zal je mij nooit een vlag zien verbranden. Want wie een vlag verbrandt waagt zich aan mitrailleursalvo's met een blinddoek om. Je weet nooit wie je raken zal. Omdat vlaggen nu éénmaal vele ladingen dekken. Iedereen projecteert er zijn eigen aspiraties, zijn eigen deugden op. Van de vlag in kwestie hoef je geen tegenspraak te vrezen. Vlaggen zijn Rorschach-vlekken aan een stok.
Ik ben een 68 'er. Ik was amper een jaar oud toen ene Neil Armstrong voet zette op de maan. Het leek toen slechts een noodzakelijke tussenstop op weg naar Mars en de sterren. De mensheid maakte reuzesprongen en wij, wij hielden wel van springen. De toekomst zag er roze uit en bevolkt met robots die ons elk vervelend en vermoeiend klusje uit handen zouden nemen. De splitsing van het atoom zou ons bovendien meer energie leveren dan we ooit op konden. Kortom, het leven lachte ons toe en het zou alleen maar leuker worden. Het is allemaal toch enigzins anders gelopen. Nu, dat er anno 2006 nog steeds geen mens de Marsiaanse grond heeft gekust, dat zal me persoonlijk worst wezen. De robots hebben het hemellichaamkussen van ons overgenomen en voor zover ik het kan beoordelen doen ze dat prima. Kon ik maar even enthousiast zijn over de ontwikkelingen hier op onze thuisplaneet. Daar schijnt de introductie van robotica en informatica niet tot het beloofde luilekkerland te leiden. Waar het in oorsprong toch de bedoeling was dat de technologische vooruitgang ons door het overnemen van de lasten zou vrijmaken voor de lusten van het leven, blijkt dit vandaag volledig anders uit te pakken. Onze electronische vervangers werden geduchte concurrenten op de arbeidsmarkt. Een chronisch overaanbod van werknemers was het gevolg. Omdat onze maatschappij de wetten van vraag en aanbod tot hoogste gebod heeft verheven komen daardoor de arbeidsvoorwaarden van de werknemer onder druk te staan. Hij wordt gedwongen opnieuw langer te werken voor hetzelfde geld. Overuren kloppen is de regel. Wie niet flexibel is mag het afbollen. En onze politieke leiders, die drijven mee op de stroom. Blijkbaar zijn ze totaal vergeten waar mensen nou werkelijk behoefte aan hebben. Speciaal voor hen serveer ik nog eens het traditionele vijfgangendiner volgens Maslov.
Maakt u zelf maar eens de balans op van de huidige economische ontwikkelingen. Inderdaad, eten en drinken, dat hebben wij westerlingen à volonté, obesitas is goed op weg om volksziekte nummer één te worden. Maar hoe zit het met uw veiligheid, uw sociaal contact , .....
