We zijn al lang geen voetvolk meer, wij Vlamingen. Ridders, zonder weerga zijn we geworden. Trotse ruiters die vanuit hun stalen koetsen een ganse kudde vier-tact-mustangs de sporen geven. Eén enkel paardje volstaat al lang niet meer. Wie zich vandaag nog op een stalen ros vertoont, verschoont zich met het excuus dat het hem om gezondheidseffecten of een sportief streven te doen is. In dat laatste geval ben je trouwens enkel nog geloofwaardig als je je van een koolstoffiberen volbloedhengst bedient. Wie zich voor alledaags nut nog tot het rijwiel wendt krijgt als snel het etiket opgeplakt tot een ander slag mensen te behoren. In hem wordt niet de ridderslag maar een slag van de molen vermoed. De Vlaming is een heer geworden, een seigneur. Toen op die beruchte 11de juli, nu 704 jaar geleden, stonden de seigneurs nog aan de andere kant. Zij zaten op hun un-chevalletje, wij Vlamingen moesten het met onze eigen hoeven stellen. We hebben ze toen een ferme patat verkocht. Achter de Groeningebeek stonden we hen op te wachten. We verwelkomden hen met een vriendelijk bonjour en lieten ze daarna kennismaken met de goedendag. Zou het die dag in 1302 ook zo warm geweest zijn ? Zomers genoeg om de zege te vieren met gerstenat en een barbecue ? De historische bronnen laten ons hieromtrent in het ongewisse. Maar zo'n gek idee lijkt het me toch niet met een slager als Jan Breydel in je rangen. Vast staat in elk geval dat hij op de vooravond van het Frans-Vlaamse treffen in Kortrijk vertoefde om het Vlaamse heir te versterken, hij leverde de koteletjes ! Als u er vandaag ook enkele naar binnen gespeeld hebt dan hoop ik voor u dat u morgen niet klauwend van de krampen uw dag zal moeten doorbrengen op het kleinste kamertje. Hoe uw aprés-barbecue ervaring ook uitdraait, ik ben blij dat er anno 2006 geen bloed meer hoeft te vloeien voor ons Vlaming zijn. Ik ben een Vlaming zondermeer. Niet trots maar ook zonder complexen. Voor mij geen vendelgezwaai en ook geen gescheld over het muurtje naar de franstalige mede-Belgen. Mijn 11de juli stond volledig in het teken van een aandoening die wij Vlamingen, Brusselaars en Walen vrolijk met elkander delen: De baksteen in onze maag. Tonnen steenpuin heb ik versast, van de ene hoop naar de andere. Ik heb geploeterd, gezweet, gevloekt in beide landstalen (godverdoeme en nondedju) en mijn vel laten roosteren door de middagzon, wat trouwens Noel Cowards bewering logenstraft dat enkel "Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun". Anders dan in 1302, heeft deze Vlaming er geen gouden sporen aan overgehouden. Het deert me niet. Ik zal mijn zere rug maar als eremetaal beschouwen.
"Wij zijn allen vlees en water", zei ze, "we zijn niet voor de eeuwigheid gemaakt". Het klonk hard uit haar mond, realistisch, koel beschouwend, ontdaan van ieder vleugje levenswijsheid. Alsof ze luidop de vervaldatum van een blikje sardienen voorlas. Ik peilde haar ogen maar vond er niks meer dan de verzekering dat dit alles was, dat ik niet op zoek hoefde naar dubbele bodems of diepere dimensies. Water en vlees, meer kwam er niet aan te pas, zo luidde haar verdict. Ik scande haar lichaam, onbeschaamd, niet mijn gewoonte. Dat 'ik' een homp vlees met nat was, tot daaraan toe, maar zij. Honing was ze, honing vermengd met marsepein en vlokken chocola gekneed tot een kunstwerk dat te mooi was om te delen, een godinnetje zonder spiegel. Ik gun de hele mensheid zijn vergankelijkheid. Dat haar eiwit rot, haar sap verdampt, ze verdient niet beter. Maar dat ze met haar bederf niet raakt aan dit gegoten lijfje. Ze zou met mij te doen krijgen.
"Ach, was het nog maar 1939", zou Joseph Ratzinger gedacht kunnen hebben toen hij gisteren voet op Spaanse bodem zette. 1939, dat was nog eens een jaar. De kerk triomfeerde in de Spaanse burgeroorlog. Franco zat stevig in het zadel. El Caudillo verhief het Rooms-Katholicisme tot staatsgodsdienst. De wereld was mooi in '39. En ik was een jongen van twaalf. Een jongen met een grote toekomst. Priester, bisschop, kardinaal en als apotheose de verlossende woorden : Habemus papam. Het allerhoogste doel bereikt, hoeder onder God. Ik zou het wat graag opgeven voor de wereld zoals hij was in 1939. Wat was het rijk Gods zuiver toen. De kerken zaten nog vol, de vrouwen bij de haard. Homo's bestonden nog niet, laat staan homo-huwelijken. Het huwelijk was heilig , dus overbrekelijk, abortus moord met voorbedachte rade. Sex diende enkel om kinderen te maken, contraceptie kwam 'nicht in frage'. De wereld was schoon in 1939. Spanje was schoon in 1939. De parochianen gehoorzaamden hun pastoor nog. De straten lagen er smetteloos bij. Het anarcho-communistisch gespuis had de benen genomen of lag weg te kwijnen in de kerkers van de Guardia Civil. Het leek wel de geboorte van een duizendjarig rijk. Wat is het bitter ontwaken in het Spaanse heden. De oorlog lijkt wel om niets gevochten. De goddelozen hebben het roer weer in handen en gaan hun godslasterlijke gangen. Hoe durven ze sodomie gelijk te schakelen met het heilig verbond dat huwelijk heet ! Hoe duivels hun complot om het geloof te ondermijnen door godsdienst te schrappen als verplicht vak in het officiëel onderwijs. Wat vreet er aan de godsvrucht van dit eens zo vrome volk ? Wie of wat heeft hun geest zo vergiftigd dat zij door Satans hand geleid het bolletje kleurden achter de naam van deze crypto-communist Zapatero. En dat terwijl er in dit land zulke devoot-christelijke leiders voorradig zijn, zoals die goede man, Aznar. Heeft die brave Franco daarvoor zijn leven gegeven ? Hebben wij Duitsers daarvoor Stalin bekampt. Mijn God, welke beproevingen hebt gij voor mij nog in het verschiet ? Of denkt u, dat hij wat anders dacht, Joseph Ratzinger, de zestiende ?
Waar ligt mijn geborgen haven, waar mijn schuit zijn steiger vindt, waar de schipper zich kan laven, aan hete soep, een koele pint, en zachte lijnen tussen linnen, wie maakt de zeeman warm van binnen ?
Wie dempt de onrust in zijn handen, wie brengt zijn zinnen in balans, wie laat een lichtje voor hem branden, wie schenkt de nacht een stralenkrans, een baken voor een schip in nood, wie vraagt de stuurman thans ten dans, wie biedt de man een malse schoot.
Vandaag, één jaar geleden werd London opgeschrikt door een reeks gruwelijke bomaanslagen. Dat kan u onmogelijk ontgaan zijn, het was het nieuws van de dag. De beelden van de trieste gebeurtenissen op die zevende juli 2005 en de herdenkingen één jaar later vulden wereldwijd de televisiejournaals. Er werden bloemen neergelegd, er was een eredienst, en klokslag 12 uur 's middags hield men twee minuten stilte. Terecht. Het onrecht, 52 burgers aangedaan mag niet ongemerkt tussen de plooien van de geschiedenis verdwijnen. Werden alle slachtoffers van terrorisme en geweld maar op dezelfde respectvolle wijze herdacht. In de praktijk echter blijkt politieke opportuniteit het 'treurgewicht' van de doden te bepalen. Als je bevolking begint te morren over schendingen van mensenrechten of het uitbesteden van foltering dan kan het handig zijn de mensen af en toe aan het immer aanwezige gevaar van het terrorisme te herinneren. Een dag als vandaag is wat dat betreft een godsgeschenk. Sir Ian Blair, hoofd van de Londense politie, wond er geen doekjes om. "The threat is very grim", verklaarde hij op 'Today', het ochtendlijke radioprogramma van de BBC. Hij sprak over dreigingen van binnenuit en buitenaf en of men alle snode terroristenplots zou kunnen verijdelen was nog maar de vraag. Met andere woorden, de vijand zit overal, dit is dus niet het moment voor oeverloos gefilosofeer over allerlei ethische details, als u leven u lief is, doe dan braafjes wat ik zeg, amen. Blair zei nog wel meer opmerkelijke dingen, zo noemde hij de "London Bombings" de grootste misdaad in de Britse geschiedenis. Ik kan me wel andere staaltjes van criminaliteit indenken die voor deze eretitel in aanmerking kunnen komen. Wat dacht u van de slavenhandel waar de Britten toch in excelleerden, met Liverpool als draaischijf. Of verkiest u het bombarderen van de Koerden met chemische wapens op aangeven van ene Winston Churchill. Aan misdaden in de Britse geschiedenis toch geen gebrek, me dunkt. Of de huidige expeditie van het Britse leger ook deze kwalificatie zal krijgen dat zal de toekomst uitwijzen. Eén ding staat wel als een paal boven water. Elke dag dat er in Irak minder dan 52 doden vallen door bomaanslagen of andersoortig geweld is naar hedendaagse Iraakse begrippen een weliswaar bescheiden feestdag.
Iedere volwassen vent heeft recht op zijn stukje speelgoed. Karel maakt de fietspaden onveilig met z'n superdeluxe koersfiets van carbon, Erik, doordeweeks een onopvallende kantoorslaaf, voelt zich vrijbuiter op zijn Harley Davidson ,terwijl brave Hendrik Gibson gitaren misbruikt met een plectrum. Nou, Kim speelt met raketten, mag het ? Als alleenheerser over 22 miljoen Noord-Koreanen heeft hij recht op een exclusief verzetje. Want Kim waant zich een grote jongen. En de big boys zeggen het met raketten. Met Tridents (USA) , Topols (Rusland) en Dong Fengs (China). Dat heeft hij goed begrepen. Vandaar zijn twee grote passies. Raketten en splijtstof. Weet beide te verenigen en je bent op slag een welkome gast op elke geopolitieke barbecue. Kim is goed bezig. Met zijn nieuwste prototype Taepodong-2 zou hij zelfs Alaska kunnen bereiken. Dat is, als die Taepodong dinges het doen, want echt betrouwbaar kan je Kims vuurpijlen voorlopig niet noemen. Toch heeft Bush nu al de daver op het lijf. Noord-Korea wordt door de States geportretteerd als ware het het favoriete vakantieoord van de duivel en Satan tegelijk, de bron van alle kwaad. En dat terwijl George Bush waarschijnlijk meer kernraketten in zijn garage heeft liggen dan Kim Jong II in tien Noord-Korea's. De nerveuze reacties in Washington bezorgen de Noord-Koreaanse tsaar ongetwijfeld een warm gevoel. Hij hoort er nog niet helemaal bij, maar ze weten hem toch al wonen. Hij zou wel stapel zijn er nu mee op te houden. Die rakethobby van 'm heeft hem de laatste vijf jaren al meer publiciteit bezorgd dan zestig jaar intensief communistisch experimenteren. Zijn economie vertoont reeds lijkvlekken, zijn onderdanen liggen op apegapen. Geen probleem voor de 'geliefde' leider. Der führer heeft hogere doelen. Zijne excellentie mikt op de sterren.
Ik ben een moeilijk kleedbare aap, ik sta met weinig , 't is te zeggen, er is weinig dat mij past, dat mij zo op het lijf gegoten is dat u denkt, kijk daar loopt een aardig exemplaar van de species homo sapiens, eerder dan, o la laa, Donkey Kong is naar de solden geweest. Ik sta dus met weinig. Maar met weinig sta ik al helemaal niet. Wie mij kortbroeks wil aanschouwen zal belegen vakantiekiekjes van de jaren tachtig moeten weten te bemachtigen. De snoodaard die zich geroepen voelt weze bij deze gewaarschuwd. Ondergetekende is niet verantwoordelijk voor eventuele psychische letsels zoals daar zijn hysterische blindheid of posttraumatische depressie. Mijn linkerknieschijf heet Medusa, de andere ook. En zwijg mij over zwembroeken. Statistisch bekeken beschikt elke Belg over 1,7 éénheden van deze moderne schaamlapjes. Dat op basis van een steekproef uitgevoerd ter hoogte van mijn medulla oblongata, dit slechts ter informatie. Omdat ik mij als inwoner van dit tricolore landje niet wil onttrekken aan mijn statistische plichten ligt er ook hier één zo'n ding, blauw met witte streepjes en een koordje om je bagage binnenboord te houden bij het duiken. Er bestaan weinig zekerheden in het leven, maar als er ooit nog eens ballen dit stukje textiel bevolken, dan zullen het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid mottenballen zijn. Tenzij Bas en Charlotte er hun intrek wensen te nemen. Alles met een zweem van Dorus verdient mijn culturele bescherming. Of zou ik de vestimentaire oldtimer toch beter proberen te slijten : Eighties zwembroek zoekt kruis met gevoel voor humor. Knieschijven zonder homologatieattest, gelieve zich te onthouden, zoiets. Benieuwd hoeveel kruisen daar op af komen ....
Blootsvoets rennen door de sneeuw, blootskonts bovenop een iglo, een keizerspinguin schaatst voorbij, de vorst etst bloemen op de ruiten, de tochthond ligt te klappertanden en dreigt met syndicale actie.
Er groeit een pegel aan je neus, je kan je veters niet meer knopen, je blaast je balpen leven in, en boekt een reisje naar de tropen.
Je snakt naar hete erwtensoep, naar preipuree met vette jus, de plee bevriest, je wagen weigert, je breekt je been het moet in tractie.
Zou het nou echt wat uithalen, camera's op elke tram, bus en metro ? Zouden duizend electronische argusogen ons dat veilige gevoel kunnen terugbezorgen. Ik waag het te betwijfelen. Telkens ik zo 'n veiligheidstoestanden zie, denk ik meteen, oppassen, gevaar ! Plaats een camera op iedere bus en je geeft de reizigers de indruk dat ze hun leven op het spel zetten. Stap op de bus en begin maar vast te bidden dat je het einde van de rit zal halen ... Ik kan me nauwelijks een betere reclame voor de auto indenken. Tuurlijk, geen mens die bij zinnen is, zal nog ellende veroorzaken eens hij weet dat hij gefilmd wordt. Alleen, hoeveel problemen op bussen worden veroorzaakt door mensen die rationeel handelen ? Wanneer je met dronkaards te doen hebt of geestesgestoorden, dan kom je met een camera niet ver. Dan heb je meer aan het verantwoordelijkheidsgevoel van je medepassagiers, aan mensen die hun nek durven uitsteken in plaats van alles passief te registreren om het later voor een rechtbank terug uit te kunnen braken. Criminelen met een brein groter dan een kersenpit zullen zich wel een geschiktere plek uitzoeken om je in mekaar te rammen en er met je bezittingen van door te gaan. Wat dacht u van het bushokje ? Daar stapt u dan uit, nog nagenietend van dat geborgen gevoel aan boord van uw 'veilige' bus. Komt u alsnog in de boze buitenwereld terecht. Want van camera's in bushokjes is voor zover ik weet absoluut geen sprake. En al evenmin volgt het electronisch oog u op uw route van dat bushokje naar uw voordeur. Daar achter die voordeur, zo leren de statistieken ons, barst het geweld pas goed los ...
Er waait een barbecue voorbij, vermengd met vlagen Salim Seghers, "Liefste nee, verlaat me nooit ", smeekt hij, terwijl ik innig naar het einde smacht.
Het feest verstomt, de nacht ontwaakt, het donker gomt de hitte uit, een koor van kikkers, krekels en cicades, kwelen zomerserenades, sterren sieren 't naakte zwart, een scherpe sikkel kaatst het licht, en Jupiter, vertrouwde bodyguard, houdt strak zijn gouden glans op onze blauwe bal gericht.
Het moet zijn dat ze bij de BBC meer wisten. Dat ze daar de bui al voelden hangen. Want voor vanavond had BBC II een oorlogsfilm op het programma staan. Kwestie van toch minstens één wedstrijd te winnen, veronderstel ik. De brug over Remagen moest genomen worden en zo leert de geschiedenis ons, dat lukte. Ja, dat waren nog eens leuke tijden voor de Britten. Toen ze net als de laatste drie weken massaal bij de Germanen op visite gingen. Ze mochten er zelfs ongestoord de hooligan uithangen. In die tijd kon zulks nog. Het gevecht om de befaamde brug over de Rijn liep uit op een onbetwistbare overwinning voor het geallieerde kamp. Vandaag kon Engeland echter niet meer dan een remise uit de brand slepen. Daarna volgde de onvermijdelijke serie strafschoppen. En die bleken een brug te ver voor Beckham en zijn 'lads'. Niet meer dan een rechtvaardige straf van de voetbalgoden voor het staaltje voetbal-is-oorlog dat Rooney in de 62ste minuut had gedemonstreerd. De golden boy van het Engelse team slaagde er niet in zijn stempel op de wedstrijd te drukken en verkoos dan maar zijn hoeven op het kruis van de Portugees Carvalho te tatoeëren. Dit soort smerigheid verdient meer dan enkel rood. Gelukkig staat de Engelse pers bekend als spijkerhard. Voor deze éne keer gun ik de kranten hun partijtje natrappen. Een ware calvarietocht staat Wayne Rooney te wachten. Met genoegen zal ik Golgotha beklimmen om te zien hoe hij vakkundig aan het kruis genageld wordt. Want verliezen doet toch net iets minder pijn met een zondebok bij de hand. De droom van een nieuwe wereldtitel veertig jaar na de triomf in eigen land mogen de Engelsen hoe dan ook opbergen. De meeste dromen zijn inderdaad bedrog. En als je dan wakker wordt, dan zit je met een reus van een kater. De BBC had dus heel wat op te peppen vanavond. Gelukkig hebben ze de oorlog nog.
Prins Laurent, dat is altijd een beetje lachen. Telkens zijn naam valt krijg ik spontaan flashbacks van een royaal van vet voorzien kerstmannetje dat zich in een minuscuul karretje probeert te wurmen. Zo'n santa-pakje mag de minzame prins dan al aardig staan, van cadeautjes uitdelen schijnt hij toch niet erg te houden. Wie van de prins wat lekkers verwacht moet met eurootjes over de brug komen. Volgens Ilse Beyers van Dag Allemaal zou het narrigste lid van onze koninklijke familie 15000 klinkende euro's gevraagd hebben voor exclusieve foto's van de tweeling Nicolas ( tiens, de kerstman en Sint-Nicolaas in één familie)en Aymeric. Wel, gelijk heeft hij. Wie zijn nieuwsgierigheid naar de vrucht van de prinselijke lendenen niet kan onderdrukken moet daar maar de prijs voor betalen. Waarom zou Laurent zijn nationale sterrenstatus niet ten gelde maken ? Als burgers van dit land zo krankjorum zijn zich te interesseren voor de lammetjes van een koninklijk zwart schaap, wel dat ze dan hun portemonnee maar trekken. Aangezien ik de kinderen van Laurent binnen geen enkel redelijk scenario in aanmerking zie komen voor de troon zou ik niet weten waarom hun aanschijn een publieke zaak zou zijn. Dat hij beide babyvelletjes dus maar met een gerust geweten zo duur mogelijk verkoopt, de arme drommel. Mijn zegen heeft hij. Kinderen kopen is al duur, ze groot krijgen kost een fortuin. Hij zal de centjes goed kunnen gebruiken. Want met die karige 270 000 euro jaarlijkse dotatie daar kom je als zichzelf respecterende Saxen-Coburger niet ver mee .
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Wie opzichtig met een vaandel aan de slag gaat wekt meteen mijn achterdocht. Waar is het oorlog, flitst dan door mijn geest, want waar vlagvertoon is laten legers zelden lang op zich wachten en waar legers opdagen daar wordt gevochten. U hebt wellicht gelijk, op het vlak van vlaggen ben ik een simpele ziel. Ik moet ze gewoon niet. Ze zijn in de loop van de geschiedenis te vaak met bloed doordrenkt. En spijtig genoeg blijken vlaggen daar überhaupt niet onder te lijden. Integendeel, hoe stijver van het bloed ze staan, des te sterker schijnen ze hun volgelingen te inspireren. Wie de vlag niet eert, drijft de spot met hen die voor haar gevallen zijn en hoe massaler de sneuvelpartijen des te groter het affront. Als het even kan ga ik ze dus uit de weg, de vlaggelieden, uit vrees dat mijn gebrek aan enthousiasme voor hun lappensymboliek voor respectloosheid zou worden aanzien.
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Toch zal je mij nooit een vlag zien verbranden. Want wie een vlag verbrandt waagt zich aan mitrailleursalvo's met een blinddoek om. Je weet nooit wie je raken zal. Omdat vlaggen nu éénmaal vele ladingen dekken. Iedereen projecteert er zijn eigen aspiraties, zijn eigen deugden op. Van de vlag in kwestie hoef je geen tegenspraak te vrezen. Vlaggen zijn Rorschach-vlekken aan een stok.
Ik ben een 68 'er. Ik was amper een jaar oud toen ene Neil Armstrong voet zette op de maan. Het leek toen slechts een noodzakelijke tussenstop op weg naar Mars en de sterren. De mensheid maakte reuzesprongen en wij, wij hielden wel van springen. De toekomst zag er roze uit en bevolkt met robots die ons elk vervelend en vermoeiend klusje uit handen zouden nemen. De splitsing van het atoom zou ons bovendien meer energie leveren dan we ooit op konden. Kortom, het leven lachte ons toe en het zou alleen maar leuker worden. Het is allemaal toch enigzins anders gelopen. Nu, dat er anno 2006 nog steeds geen mens de Marsiaanse grond heeft gekust, dat zal me persoonlijk worst wezen. De robots hebben het hemellichaamkussen van ons overgenomen en voor zover ik het kan beoordelen doen ze dat prima. Kon ik maar even enthousiast zijn over de ontwikkelingen hier op onze thuisplaneet. Daar schijnt de introductie van robotica en informatica niet tot het beloofde luilekkerland te leiden. Waar het in oorsprong toch de bedoeling was dat de technologische vooruitgang ons door het overnemen van de lasten zou vrijmaken voor de lusten van het leven, blijkt dit vandaag volledig anders uit te pakken. Onze electronische vervangers werden geduchte concurrenten op de arbeidsmarkt. Een chronisch overaanbod van werknemers was het gevolg. Omdat onze maatschappij de wetten van vraag en aanbod tot hoogste gebod heeft verheven komen daardoor de arbeidsvoorwaarden van de werknemer onder druk te staan. Hij wordt gedwongen opnieuw langer te werken voor hetzelfde geld. Overuren kloppen is de regel. Wie niet flexibel is mag het afbollen. En onze politieke leiders, die drijven mee op de stroom. Blijkbaar zijn ze totaal vergeten waar mensen nou werkelijk behoefte aan hebben. Speciaal voor hen serveer ik nog eens het traditionele vijfgangendiner volgens Maslov.
Maakt u zelf maar eens de balans op van de huidige economische ontwikkelingen. Inderdaad, eten en drinken, dat hebben wij westerlingen à volonté, obesitas is goed op weg om volksziekte nummer één te worden. Maar hoe zit het met uw veiligheid, uw sociaal contact , .....
Als straks de jetturbines gieren, en de koffers zijn gepakt, als duizenden vakantie vieren daar waar de zon de Belgen bakt dan blijf ik thuis.
Voor mij geen zomers landverhuis, geen handdoek aan een propvol bad, ik zet mijn lievelingsbiertje koel en wordt de warmte mij te zwoel, dan trek ik met mijn hete voetjes baantjes in een teiltje nat.
Burgemeester Michel Meeus heeft hart voor de Desselse zaak. Dat heeft hij bewezen nu hij erin geslaagd is de berging van Belgisch licht radio-actief afval voor zijn Kempische gemeente in de wacht te slepen. De burgemeester is er van overtuigd dat het afval zijn kiespubliek jobs zal verschaffen. En ik ben geneigd hem daarin te volgen. Want zo'n radio-actieve vuilnisbelt, die kan je in deze tijden van terrorisme en 'vuile bommen' toch onmogelijk onbewaakt achter laten en wat meer is, anders dan bij ordinair huisafval of chemische troep gaat dit zootje eeuwenlang mee. Volgens de Bond Beter Leefmilieu zelfs vierhonderd jaar. Zoek vandaag de dag maar eens een bedrijf dat zijn werknemers nog zulke werkzekerheid kan garanderen. Petje af, meneer de burgemeester. Waren alle burgervaders maar zulke stralend verlichte geesten. Een nucleair stort in ieder Vlaams boerengat en we spreken niet meer over werkloosheid. Vierhonderd jaren, en dan zijn er die durven beweren dat politici geen langetermeinvisie meer hebben. Een mens kan zich zo'n enorme tijdspanne nauwelijks voorstellen. Hoe zal de wereld er uit zien in 2406 ? Zal België nog bestaan ? Spreken wij tegen die tijd allemaal Mandarijns ? Lopen wij mensen dan nog steeds op 2 benen, of worden die in de 25ste eeuw bij de geboorte operatief verwijderd en vervangen door een raketmotor ? Het is voer voor futurologen, en onder ons gezegd en gezwegen, ik zou die lieden niet eens vertrouwen om ze het vertrekuur van de trein Aarschot-Blankenberge van 8.37u te laten voorspellen. Om toch enigszins een gevoel te krijgen voor wat 400 jaar nou werkelijk voorstelt lijkt het me verstandiger de toekomst te laten voor wat ze zal zijn en een blik in onze achteruitkijkspiegel te werpen. Kan u zich nog enigszins voor de geest halen wat er zich allemaal heeft afgespeeld in onze contreien sinds het jaar 1606 ? Moeilijk, niet ? Sta me toe even uw geest op te frissen. Sinds 1606 hebben wij hier ten lande achtereenvolgens Spanjaarden, Oostenrijkers, Fransen, Nederlanders en Duitsers (bis) over de vloer gehad. We hadden hier een boerenkrijg, een beeldenstorm, de Brabantse omwenteling, de inquisitie, de slag bij Waterloo en ons land werd twee keer het strijdtoneel voor een wereldoorlog. Historisch bekeken, allemaal bijzonder interessant , rustig daarentegen, allerminst. Heerlijk plekje voor een atoomkerkhof, aldus Michel Meeus. L' histoire se répète fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Ach, waar maak ik mij zorgen om. Burgemeesters, dat zijn verstandige mensen. Meneer Meeus heeft vast wel een privé-legertje achter de hand om zijn radio-actieve troep te verdedigen tegen de grillen van de tijd. Hij en zijn opvolger, en zijn opvolger, en zijn opvolger, en zijn opvolger, en zijn opvolger ,en zijn opvolger en zijn opvolger, ...
"In een helikopterbedrijf krijgt ook niet iedereen een helikopter" , zo verdedigt personeelsdirecteur Dirk Salembier de beslissing van aircoproducent Daikin om zijn arbeiders de koele geneugten van een airco-installatie te ontzeggen. Dat klopt als een zwerende vinger, meneer Salembier. In uw plaats had ik echter gekozen voor een andere vergelijking en wel om diverse redenen die ik hier even voor u uit de doeken wil doen. Zo raakt u met uw helikoptermetafoor een nogal fundamenteel pijnpunt aan in de klassieke werkgever-werknemer relatie. Inderdaad, miljoenen en miljoenen arbeiders werken in fabriekshallen verspreid over de ganse globe, dag in dag uit, aan consumentenproducten die ze zichzelf nooit zullen kunnen veroorloven. De helikopterbouwers die zelf nooit eens hefschroefgewijs van de grond zullen komen, de jachtenbouwers wiens leven een nooit aflatende soap is van pompen of verzuipen, de bolidebouwers die het zelf met een bescheiden karretje moeten stellen. U hebt hen nog eens mooi met de neus op de feiten gedrukt. Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Verstandige zet voor een personeelsdirecteur. Houdt u er in de toekomst ook rekening mee dat het woord helikopter in onze kontreien allerlei onfrisse associaties oproept met smeergeld en illegale partijfinanciering ? Voorwaar toch geen imago waarmee u de Daikin producten wil bezoedelen, dacht ik zo. Mag ik er u tenslotte op wijzen dat een helikopter in wezen niets meer of minder is dan een gekantelde ventilator. Met uw gemetafoor brengt u enkel uw grootste concurrent in beeld, meneer Salembier. En dan die uitleg over de ontoereikendheid van uw airco's voor de koeling van een fabriekshal, omdat die veel hoger is dan een normale huiskamer, omdat er grote warmbloedige machines in staan opgesteld die bovendien erg vaak van plaats veranderen. Wat een grandioze voorzet voor uw concurrenten. Wat let hen om vandaag nog een persconferentie te organiseren om daar een pasklare oplossing - solution heet dat in zakentermen, geloof ik - voor het oververhitte Daikin-klimaat te presenteren. Krijgt u het al een beetje warm, meneer Salembier ?
