Zou het nou echt wat uithalen, camera's op elke tram, bus en metro ? Zouden duizend electronische argusogen ons dat veilige gevoel kunnen terugbezorgen. Ik waag het te betwijfelen. Telkens ik zo 'n veiligheidstoestanden zie, denk ik meteen, oppassen, gevaar ! Plaats een camera op iedere bus en je geeft de reizigers de indruk dat ze hun leven op het spel zetten. Stap op de bus en begin maar vast te bidden dat je het einde van de rit zal halen ... Ik kan me nauwelijks een betere reclame voor de auto indenken. Tuurlijk, geen mens die bij zinnen is, zal nog ellende veroorzaken eens hij weet dat hij gefilmd wordt. Alleen, hoeveel problemen op bussen worden veroorzaakt door mensen die rationeel handelen ? Wanneer je met dronkaards te doen hebt of geestesgestoorden, dan kom je met een camera niet ver. Dan heb je meer aan het verantwoordelijkheidsgevoel van je medepassagiers, aan mensen die hun nek durven uitsteken in plaats van alles passief te registreren om het later voor een rechtbank terug uit te kunnen braken. Criminelen met een brein groter dan een kersenpit zullen zich wel een geschiktere plek uitzoeken om je in mekaar te rammen en er met je bezittingen van door te gaan. Wat dacht u van het bushokje ? Daar stapt u dan uit, nog nagenietend van dat geborgen gevoel aan boord van uw 'veilige' bus. Komt u alsnog in de boze buitenwereld terecht. Want van camera's in bushokjes is voor zover ik weet absoluut geen sprake. En al evenmin volgt het electronisch oog u op uw route van dat bushokje naar uw voordeur. Daar achter die voordeur, zo leren de statistieken ons, barst het geweld pas goed los ...
Er waait een barbecue voorbij, vermengd met vlagen Salim Seghers, "Liefste nee, verlaat me nooit ", smeekt hij, terwijl ik innig naar het einde smacht.
Het feest verstomt, de nacht ontwaakt, het donker gomt de hitte uit, een koor van kikkers, krekels en cicades, kwelen zomerserenades, sterren sieren 't naakte zwart, een scherpe sikkel kaatst het licht, en Jupiter, vertrouwde bodyguard, houdt strak zijn gouden glans op onze blauwe bal gericht.
Het moet zijn dat ze bij de BBC meer wisten. Dat ze daar de bui al voelden hangen. Want voor vanavond had BBC II een oorlogsfilm op het programma staan. Kwestie van toch minstens één wedstrijd te winnen, veronderstel ik. De brug over Remagen moest genomen worden en zo leert de geschiedenis ons, dat lukte. Ja, dat waren nog eens leuke tijden voor de Britten. Toen ze net als de laatste drie weken massaal bij de Germanen op visite gingen. Ze mochten er zelfs ongestoord de hooligan uithangen. In die tijd kon zulks nog. Het gevecht om de befaamde brug over de Rijn liep uit op een onbetwistbare overwinning voor het geallieerde kamp. Vandaag kon Engeland echter niet meer dan een remise uit de brand slepen. Daarna volgde de onvermijdelijke serie strafschoppen. En die bleken een brug te ver voor Beckham en zijn 'lads'. Niet meer dan een rechtvaardige straf van de voetbalgoden voor het staaltje voetbal-is-oorlog dat Rooney in de 62ste minuut had gedemonstreerd. De golden boy van het Engelse team slaagde er niet in zijn stempel op de wedstrijd te drukken en verkoos dan maar zijn hoeven op het kruis van de Portugees Carvalho te tatoeëren. Dit soort smerigheid verdient meer dan enkel rood. Gelukkig staat de Engelse pers bekend als spijkerhard. Voor deze éne keer gun ik de kranten hun partijtje natrappen. Een ware calvarietocht staat Wayne Rooney te wachten. Met genoegen zal ik Golgotha beklimmen om te zien hoe hij vakkundig aan het kruis genageld wordt. Want verliezen doet toch net iets minder pijn met een zondebok bij de hand. De droom van een nieuwe wereldtitel veertig jaar na de triomf in eigen land mogen de Engelsen hoe dan ook opbergen. De meeste dromen zijn inderdaad bedrog. En als je dan wakker wordt, dan zit je met een reus van een kater. De BBC had dus heel wat op te peppen vanavond. Gelukkig hebben ze de oorlog nog.
Prins Laurent, dat is altijd een beetje lachen. Telkens zijn naam valt krijg ik spontaan flashbacks van een royaal van vet voorzien kerstmannetje dat zich in een minuscuul karretje probeert te wurmen. Zo'n santa-pakje mag de minzame prins dan al aardig staan, van cadeautjes uitdelen schijnt hij toch niet erg te houden. Wie van de prins wat lekkers verwacht moet met eurootjes over de brug komen. Volgens Ilse Beyers van Dag Allemaal zou het narrigste lid van onze koninklijke familie 15000 klinkende euro's gevraagd hebben voor exclusieve foto's van de tweeling Nicolas ( tiens, de kerstman en Sint-Nicolaas in één familie)en Aymeric. Wel, gelijk heeft hij. Wie zijn nieuwsgierigheid naar de vrucht van de prinselijke lendenen niet kan onderdrukken moet daar maar de prijs voor betalen. Waarom zou Laurent zijn nationale sterrenstatus niet ten gelde maken ? Als burgers van dit land zo krankjorum zijn zich te interesseren voor de lammetjes van een koninklijk zwart schaap, wel dat ze dan hun portemonnee maar trekken. Aangezien ik de kinderen van Laurent binnen geen enkel redelijk scenario in aanmerking zie komen voor de troon zou ik niet weten waarom hun aanschijn een publieke zaak zou zijn. Dat hij beide babyvelletjes dus maar met een gerust geweten zo duur mogelijk verkoopt, de arme drommel. Mijn zegen heeft hij. Kinderen kopen is al duur, ze groot krijgen kost een fortuin. Hij zal de centjes goed kunnen gebruiken. Want met die karige 270 000 euro jaarlijkse dotatie daar kom je als zichzelf respecterende Saxen-Coburger niet ver mee .
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Wie opzichtig met een vaandel aan de slag gaat wekt meteen mijn achterdocht. Waar is het oorlog, flitst dan door mijn geest, want waar vlagvertoon is laten legers zelden lang op zich wachten en waar legers opdagen daar wordt gevochten. U hebt wellicht gelijk, op het vlak van vlaggen ben ik een simpele ziel. Ik moet ze gewoon niet. Ze zijn in de loop van de geschiedenis te vaak met bloed doordrenkt. En spijtig genoeg blijken vlaggen daar überhaupt niet onder te lijden. Integendeel, hoe stijver van het bloed ze staan, des te sterker schijnen ze hun volgelingen te inspireren. Wie de vlag niet eert, drijft de spot met hen die voor haar gevallen zijn en hoe massaler de sneuvelpartijen des te groter het affront. Als het even kan ga ik ze dus uit de weg, de vlaggelieden, uit vrees dat mijn gebrek aan enthousiasme voor hun lappensymboliek voor respectloosheid zou worden aanzien.
Ik ben geen vlaggentype, nooit geweest. Toch zal je mij nooit een vlag zien verbranden. Want wie een vlag verbrandt waagt zich aan mitrailleursalvo's met een blinddoek om. Je weet nooit wie je raken zal. Omdat vlaggen nu éénmaal vele ladingen dekken. Iedereen projecteert er zijn eigen aspiraties, zijn eigen deugden op. Van de vlag in kwestie hoef je geen tegenspraak te vrezen. Vlaggen zijn Rorschach-vlekken aan een stok.
Ik ben een 68 'er. Ik was amper een jaar oud toen ene Neil Armstrong voet zette op de maan. Het leek toen slechts een noodzakelijke tussenstop op weg naar Mars en de sterren. De mensheid maakte reuzesprongen en wij, wij hielden wel van springen. De toekomst zag er roze uit en bevolkt met robots die ons elk vervelend en vermoeiend klusje uit handen zouden nemen. De splitsing van het atoom zou ons bovendien meer energie leveren dan we ooit op konden. Kortom, het leven lachte ons toe en het zou alleen maar leuker worden. Het is allemaal toch enigzins anders gelopen. Nu, dat er anno 2006 nog steeds geen mens de Marsiaanse grond heeft gekust, dat zal me persoonlijk worst wezen. De robots hebben het hemellichaamkussen van ons overgenomen en voor zover ik het kan beoordelen doen ze dat prima. Kon ik maar even enthousiast zijn over de ontwikkelingen hier op onze thuisplaneet. Daar schijnt de introductie van robotica en informatica niet tot het beloofde luilekkerland te leiden. Waar het in oorsprong toch de bedoeling was dat de technologische vooruitgang ons door het overnemen van de lasten zou vrijmaken voor de lusten van het leven, blijkt dit vandaag volledig anders uit te pakken. Onze electronische vervangers werden geduchte concurrenten op de arbeidsmarkt. Een chronisch overaanbod van werknemers was het gevolg. Omdat onze maatschappij de wetten van vraag en aanbod tot hoogste gebod heeft verheven komen daardoor de arbeidsvoorwaarden van de werknemer onder druk te staan. Hij wordt gedwongen opnieuw langer te werken voor hetzelfde geld. Overuren kloppen is de regel. Wie niet flexibel is mag het afbollen. En onze politieke leiders, die drijven mee op de stroom. Blijkbaar zijn ze totaal vergeten waar mensen nou werkelijk behoefte aan hebben. Speciaal voor hen serveer ik nog eens het traditionele vijfgangendiner volgens Maslov.
Maakt u zelf maar eens de balans op van de huidige economische ontwikkelingen. Inderdaad, eten en drinken, dat hebben wij westerlingen à volonté, obesitas is goed op weg om volksziekte nummer één te worden. Maar hoe zit het met uw veiligheid, uw sociaal contact , .....
Als straks de jetturbines gieren, en de koffers zijn gepakt, als duizenden vakantie vieren daar waar de zon de Belgen bakt dan blijf ik thuis.
Voor mij geen zomers landverhuis, geen handdoek aan een propvol bad, ik zet mijn lievelingsbiertje koel en wordt de warmte mij te zwoel, dan trek ik met mijn hete voetjes baantjes in een teiltje nat.
Burgemeester Michel Meeus heeft hart voor de Desselse zaak. Dat heeft hij bewezen nu hij erin geslaagd is de berging van Belgisch licht radio-actief afval voor zijn Kempische gemeente in de wacht te slepen. De burgemeester is er van overtuigd dat het afval zijn kiespubliek jobs zal verschaffen. En ik ben geneigd hem daarin te volgen. Want zo'n radio-actieve vuilnisbelt, die kan je in deze tijden van terrorisme en 'vuile bommen' toch onmogelijk onbewaakt achter laten en wat meer is, anders dan bij ordinair huisafval of chemische troep gaat dit zootje eeuwenlang mee. Volgens de Bond Beter Leefmilieu zelfs vierhonderd jaar. Zoek vandaag de dag maar eens een bedrijf dat zijn werknemers nog zulke werkzekerheid kan garanderen. Petje af, meneer de burgemeester. Waren alle burgervaders maar zulke stralend verlichte geesten. Een nucleair stort in ieder Vlaams boerengat en we spreken niet meer over werkloosheid. Vierhonderd jaren, en dan zijn er die durven beweren dat politici geen langetermeinvisie meer hebben. Een mens kan zich zo'n enorme tijdspanne nauwelijks voorstellen. Hoe zal de wereld er uit zien in 2406 ? Zal België nog bestaan ? Spreken wij tegen die tijd allemaal Mandarijns ? Lopen wij mensen dan nog steeds op 2 benen, of worden die in de 25ste eeuw bij de geboorte operatief verwijderd en vervangen door een raketmotor ? Het is voer voor futurologen, en onder ons gezegd en gezwegen, ik zou die lieden niet eens vertrouwen om ze het vertrekuur van de trein Aarschot-Blankenberge van 8.37u te laten voorspellen. Om toch enigszins een gevoel te krijgen voor wat 400 jaar nou werkelijk voorstelt lijkt het me verstandiger de toekomst te laten voor wat ze zal zijn en een blik in onze achteruitkijkspiegel te werpen. Kan u zich nog enigszins voor de geest halen wat er zich allemaal heeft afgespeeld in onze contreien sinds het jaar 1606 ? Moeilijk, niet ? Sta me toe even uw geest op te frissen. Sinds 1606 hebben wij hier ten lande achtereenvolgens Spanjaarden, Oostenrijkers, Fransen, Nederlanders en Duitsers (bis) over de vloer gehad. We hadden hier een boerenkrijg, een beeldenstorm, de Brabantse omwenteling, de inquisitie, de slag bij Waterloo en ons land werd twee keer het strijdtoneel voor een wereldoorlog. Historisch bekeken, allemaal bijzonder interessant , rustig daarentegen, allerminst. Heerlijk plekje voor een atoomkerkhof, aldus Michel Meeus. L' histoire se répète fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Ach, waar maak ik mij zorgen om. Burgemeesters, dat zijn verstandige mensen. Meneer Meeus heeft vast wel een privé-legertje achter de hand om zijn radio-actieve troep te verdedigen tegen de grillen van de tijd. Hij en zijn opvolger, en zijn opvolger, en zijn opvolger, en zijn opvolger, en zijn opvolger ,en zijn opvolger en zijn opvolger, ...
"In een helikopterbedrijf krijgt ook niet iedereen een helikopter" , zo verdedigt personeelsdirecteur Dirk Salembier de beslissing van aircoproducent Daikin om zijn arbeiders de koele geneugten van een airco-installatie te ontzeggen. Dat klopt als een zwerende vinger, meneer Salembier. In uw plaats had ik echter gekozen voor een andere vergelijking en wel om diverse redenen die ik hier even voor u uit de doeken wil doen. Zo raakt u met uw helikoptermetafoor een nogal fundamenteel pijnpunt aan in de klassieke werkgever-werknemer relatie. Inderdaad, miljoenen en miljoenen arbeiders werken in fabriekshallen verspreid over de ganse globe, dag in dag uit, aan consumentenproducten die ze zichzelf nooit zullen kunnen veroorloven. De helikopterbouwers die zelf nooit eens hefschroefgewijs van de grond zullen komen, de jachtenbouwers wiens leven een nooit aflatende soap is van pompen of verzuipen, de bolidebouwers die het zelf met een bescheiden karretje moeten stellen. U hebt hen nog eens mooi met de neus op de feiten gedrukt. Wie voor een dubbeltje geboren is, wordt nooit een kwartje. Verstandige zet voor een personeelsdirecteur. Houdt u er in de toekomst ook rekening mee dat het woord helikopter in onze kontreien allerlei onfrisse associaties oproept met smeergeld en illegale partijfinanciering ? Voorwaar toch geen imago waarmee u de Daikin producten wil bezoedelen, dacht ik zo. Mag ik er u tenslotte op wijzen dat een helikopter in wezen niets meer of minder is dan een gekantelde ventilator. Met uw gemetafoor brengt u enkel uw grootste concurrent in beeld, meneer Salembier. En dan die uitleg over de ontoereikendheid van uw airco's voor de koeling van een fabriekshal, omdat die veel hoger is dan een normale huiskamer, omdat er grote warmbloedige machines in staan opgesteld die bovendien erg vaak van plaats veranderen. Wat een grandioze voorzet voor uw concurrenten. Wat let hen om vandaag nog een persconferentie te organiseren om daar een pasklare oplossing - solution heet dat in zakentermen, geloof ik - voor het oververhitte Daikin-klimaat te presenteren. Krijgt u het al een beetje warm, meneer Salembier ?
De meeste van onze noorderburen zullen er nauwelijks wat van gemerkt hebben. Dat hun koningin de korf heeft verlaten. Voor een bezoekje aan die luitjes uit het zuiden. Ze heeft haar moment verstandig gekozen, reine Beatrix. Haar onderdanen kunnen het voorlopig wel stellen zonder haar oranje impuls. Het hele koninkrijk baadt reeds in een oranje gloed, in de ban als het is van koning voetbal. Dus was de kust vrij voor haar om de grens over te steken. Gisteren deed ze wat zoveel Hollanders doen, ze zakte af naar Antwerpen. Vandaag was Gent aan de beurt, een museumpje meepikken, wat spelevaren op de Leie, spontaan contacten leggen met enkele van de inboorlingen. "Het was weer een stralende dag bij onze bourgondische zuiderburen ..." zou Gert Jan Dröge het klatergouden tafereeltje beschreven hebben. Wat die spontane contacten met het gewone volk betreft schort er toch nog één en ander aan de Nederlandse aanpak. Dat bleek uit een interview met zo'n royalistische commoner, uitgezonden op Radio 1. In dat vraaggesprek verklaarde een connaisseur van volk-vorst-gekeuvel dat Beatrix toch niet zo sympathiek was. Dit dan in vergelijking met onze eigen Coburgers, Alberto Secundo voorop. Dat is verre van vrolijk nieuws voor het huis van Oranje. Ze falen in hun sympathiek zijn, toch een kerntaak van het monarchje spelen in dit tijdsgewricht. Wel, dan moet Beatrix maar in de leer aan ons koninklijk hof. Daar weten ze wat het volk verwacht van zijn blauwbloedige sprookjesfiguren. Ons koningspaar excelleert in het handen schudden en het koetjes en kalveren met de gewone man. In Laken heeft men al lang begrepen dat de dynastie een veredeld circus is. Zelf ben ik al jaren een vurig bewonderaar van prins Laurent die schittert in zijn rol van pipo de clown. Nu nog die Claire Coombs zo ver krijgen dat ze zich bekwaamt als Mama Loe ... Zou ik zo nog stoute dingen gaan zeggen over Fabiola. Genoeg voor vandaag !
Het regent weer schone beloften en ieder met een onsje kennis van politiek weet wat dat betekent. Verkiezingen op komst! De wortel die ons voor de neus gehouden wordt neemt velerlei vormen aan. De ene partij belooft een algemene schoolpremie, de andere vindt het tijd om de studiebeurzen op te trekken, een derde partij pleit voor een dertiende maand kindergeld. O, wat zijn de tijden zoet. Als er één element is dat al deze voorstellen gemeen hebben, dan is het wel, dat ze vadertje staat geld zullen kosten, veel geld. Om de geloofwaardigheid van de politieke klasse op te trekken wordt er tegelijkertijd nog steeds gesproken over verdere belastingsverlagingen. Dat terwijl er op de begrotingscontroles van de laatste jaren toch telkens gaten moesten opgevuld worden met besparingen, financiële spitstechnologie en de uitverkoop van stukjes staatspatrimonium ... Ach, Alex toch, wie houdt zich nu nog bezig met het verleden. Het verleden is voorbij. Alle blikken zijn vandaag gericht op de toekomst. Met name, 8 oktober 2006. Zolang hebben de politici om de zwevende kiezer te strikken. De ervaring leert dat zoiets beter lukt met honing dan azijn. Vandaar die voortdurende stroom van wat ik zou willen onderbrengen in de categorie "leuke dingen voor de mensen". Als u, net als ik niet van gisteren bent, dan voelt u in dit soort situaties enige nattigheid. Nog niet meteen de pijpenstelen, maar met droog heeft het ook niks meer vandoen. De koude douche, die is voor later. Tot 8 oktober leven we in Utopia. En op de negende van die maand is de kas leeg ! Is het een wonder dat 'de mensen' cynisch worden ?
Met mijn mond vol tanden stond ik, ik die doorgaans toch niet om woorden verlegen zit. Maar wat voor boeiende conversatie kon ik haar nou bieden vergeleken met wat mijn voorganger te vertellen had. Tien minuten lang had hij haar onderhouden, de volledige tijdspanne die zij nodig had voor zijn bestelling van 4 frieten, drie met mayonaise apart , één zonder , drie curryworst speciaal , één saté en een portie spagetti bolognaise.We waren gelijktijdig de parking van de frietbarak opgedraaid maar handige harry was zo slim geweest zijn stalen ros vlakbij de deur te stallen met als gevolg dat mijn kleine met andalouse de loef werd afgestoken door een naar Belgische normen nog vrij uitgebalanceerd familiediner. Ze kenden mekaar, de juffrouw van het frietkraam en Harry. Hij bestelde en begon aan zijn verhaal. Over hun gemeenschappelijke kennis die was gevallen voor een zwartje. Of ze de uitnodiging voor het trouwfeest al had ontvangen. Die had ze. Ja, dat zou wat worden, dat huwelijk met die negerin. Zestig kilo rijst had de bruidegom moeten bestellen. Dat moest nogal een familie zijn, die van de bruid, want haar toekomstige die kon met zijn verwanten dit frietkraam nog niet vullen. Ze zouden met bussen overkomen van Parijs. En natuurlijk de obligate grap, het zou er zwart zien van het volk ... Zo bleef hij maar doorgaan, de details werden steeds smeuiger en zij had er best lol in. Ik stond er een beetje onwennig bij. Veinzen dat ik niks van hun gesprek kon verstaan zou belachelijk wezen. Hij stond geen 2 meter van mij vandaan en fluisteren stond duidelijk niet in zijn woordenboek. Toch deinsde ik er ook voor terug om me met een leukigheid in het gesprek te mengen. Je weet hoe dat gaat, zij mogen hun vriend door het slijk halen dat het een lieve lust is maar suggereer zelf wat en het kot is te klein, zeker een frietkot. Dus hield ik me maar gedeisd en bestudeerde met gespeelde interesse de affiches die je op dit soort lokaties pleegt aan te treffen. Zoals die van Jack Van Herck , motocrosser, 250 cc , wiens kas zou worden gespijsd door middel van een bieravond en zijn collega Steve Lambrechts , 500 cc , die iets soortgelijks beoogde via een barbecue. Zo kwam ik ook aan de weet dat weldra een 'trekkertje trek' -evenement mijn anders zo rustige dorp zou teisteren. Voor wie niet thuis is in het rijke culturele plattelandsleven, 'trekkertje trek' heeft niks te maken met één of ander onanisch groepsgebeuren maar alles met een agrarisch onderonsje waarbij de oerkracht van tractoren de hoofdrol speelt. En toen was ik aan de beurt, ik met mijn onozele kleine met andalouse. Veel tijd had ik dus niet vol te praten. Maar meer dan " één kleine met andalouse" kwam er niet over mijn lippen. Het bleef stil terwijl zij zich aan mijn avondmaal wijdde. Ze heeft een leuke lach, dacht ik, terwijl mijn ogen afzakten naar haar knappe, zij het ietwat korte benen. Haar zwarte rok tot boven de knie deed me even wegdromen. Foei, vieze man, nam mijn geweten de touwtjes onverbiddelijk terug in handen en uit boetedoening richtte ik mijn blik extra hoog naar de potjes, beertjes en andere prullaria die boven de toog hingen. Ik betaalde gepast. Ik een 'alsjeblieft', zij een 'dankuwel en tot ziens'. Verder geen woord. Volgende keer bereid ik wat voor.
Als ik een walvis was, dan luisterde ik dezer dagen aandachtig naar het journaal. Ik weet niet hoe het gesteld is met de radio-ontvangst onder water, maar ik veronderstel pover en wellicht ook daarom komen de beesten zo nu en dan eens naar de oppervlakte. Daar komen ze te weten wat die landdieren op twee poten met hen van plan zijn. Als het aan Japan lag, dan kregen zij nog vandaag een harpoen in hun schedelpan, zoveel is duidelijk. Japan lijdt namelijk onder een accuut tekort aan wetenschappelijk verantwoord walvisvlees. De aanpak van de Japanse wetenschappers is zowel simpel als doeltreffend. Om walvissen beter te leren kennen schiet je ze een explosieve lading in het hoofd en dan observeer je hoe ze daarop reageren. Het lijkt inderdaad wat primitief, maar het is nu éénmaal geen makkie om elektroden aan te brengen op de kop van zo een zwemmende mastodont. Tot nu toe heeft het neurologisch onderzoek nog maar weinig opgeleverd. De dosering van de explosieve hersenstimulatie staat nog niet op punt. Met als resultaat, een trieste reeks overlijdens van proefdieren. Het zou in zo'n geval werkelijk zonde zijn om de overleden waterreuzen tot een zeemansgraf te veroordelen, menen de Japanse vorsers. Dan ware zijn offer immers totaal tevergeefs geweest. Het getuigt van meer respect voor het dier om zijn vlees niet zomaar verloren te laten gaan. De uitvaart wordt daarom doorgaans verzorgd door Japanse restaurants ... Waarom Japanners zo tuk zijn op walvisvlees daar kan ik enkel naar gissen. Geloven ze misschien dat ze door het verorberen van deze intelligente zoogdieren hun eigen IQ kunnen opkrikken ? Nee, dat schijnt mij een uiterst domme redenering, niet strokend met het beeld van de pientere Jap. Of eten ze 'groot' als compensatie voor hun eigen pocket-formaat ? Zo van, wie is nou de grootste vis ? Wie zal het zeggen ....
Ik ben geen man voor een maatpak. Steek me in zo 'n dwangbuis en ik word een ander mens, een wandelend en pratend kostuum word ik dan. U noemt het een gebrek, ik noem het Alex. Een baas die van mij verlangt dat ik elke dag keurig gedast op kantoor verschijn zal niet lang mijn werkgever blijven. Niet dat ik het de man kwalijk zou nemen. Een bedrijf kan heel aanvaardbare motieven hebben om strikte kledingsvoorschriften te hanteren. Alleen, ik zou er mij ongelukkig bij voelen en een werknemer die zich niet goed in zijn textiel voelt levert meestal pover werk. Dus ik vertrek. Ik zou ook heel anders kunnen reageren. Ik zou moord en brand kunnen schreeuwen over zoveel onrecht mij aangedaan, een advokaat in de arm nemen en deze voor een rechtbank laten betogen dat het dragen van vrijetijdskledij ,altijd en overal, een essentieel element vormt van mijn levensvisie. De rechter zou een glimlach wellicht slechts met moeite kunnen onderdrukken. Als ik echter zou kunnen aantonen dat mijn filosofische inzichten gestoeld zijn op één of ander door goddelijke inspiratie tot stand gekomen boekwerk dan ligt de zaak meteen heel anders. Vraag me niet waarom dat zo is, mij blijft het een raadsel. Als een vrouw er via studie van de Koran van overtuigd raakt dat ze reeds haar hele leven in haar slipje over straat loopt dan begrijp ik dat zij de nood voelt om daar wat aan te doen. Mij lijkt het een geval van ingebeelde naaktheid, een soort 'De kleren van de keizer' in negatief, maar ik respecteer haar gevoelens. Wanneer deze vrouw echter kiest voor een baan als receptioniste dan dient zij te beseffen dat zij in haar functie niet zichzelf representeert maar veeleer het bedrijf waarvoor zij werkt. Als dat bedrijf geen religieus karakter heeft lijkt het mij perfect aanvaardbaar dat van de receptioniste gevraagd wordt dat zij geen uitgesproken religieuze tekens draagt. Overigens kan dat bedrijf niet zomaar gelijk welke kledingsvoorschriften invoeren. De maatschappij steekt daar een stokje voor. Zo kan een baas niet eisen dat een receptioniste topless de bezoekers ontvangt en de naturiste die daar misschien geen enkel bezwaar tegen zou hebben heeft evenmin het recht om die bezoekers in verlegenheid te brengen. Wanneer onze receptioniste na het volbrengen van haar dagtaak naar huis terugkeert is zij verlost van haar representatieve rol. Dat betekent echter niet dat vanaf dat moment haar religieus geïnspireerde zienswijze zwaarder weegt dan het gewogen gemiddelde van deze van de gemeenschap waarin zij leeft. Als deze gemeenschap het dragen van een hoofddoek accepteert maar de burka afwijst, bijvoorbeeld omdat de mensen deze als bedreigend ervaren, dan getuigt het van een gebrek aan respect voor die samenleving desondanks een burka te dragen. We zouden het toch ook niet aanvaarden als alle naturisten vanaf morgen hun visie op kledij zouden doordrukken en met z'n allen poedelnaakt over straat zouden flaneren. En gelukkig maar, want geen moslima zou zich nog op straat durven te begeven.
Ik hoef geen halfleeg glas om de weemoed in mij te laten wellen. Mijn kantelpunt ligt niet halverwege. Ik observeer hoe de barman het door mij bestelde pintje tapt. Het bier rijst schuimend in het glas. Kort geluk. Kort, want dra gaat de tapkraan dicht en rest mij slechts de troosteloze aftocht naar de bodem. Zelfs al bracht ik het glas nooit aan mijn lippen, het schuim smelt weg, het gerstenat verschraalt.
Laten wij bidden:
Volheid is de boodschapper van een nakende leegte. Elke geboorte is een voorspel op de dood. Vriendschap zaait het zaad van pijn en verlies. Liefde is een lied met een hatelijk refrein. Geef mij niets en niets zal ik verliezen.
26 seconden, dat is de lichtwinst die ons morgen nog gegund is. Het grote lentegewin ligt achter ons. Nog enkele dagen en de zonnetap gaat toe. Daarna korten onvermijdelijk de dagen. Een hele jaarhelft lang. Ik vul mijn glas en verjaag het spook van de duisternis met gulzige slokken rode wijn.
Laten we eens lekker wild speculeren. In de Vlaamse pers schijnt dat tegenwoordig mode te zijn, dus wat staat ons bloggers anders te doen dan braafjes de profs te volgen, nietwaar ? Stel je een puisterig studentje voor. Omdat de pukkel een naam moet hebben, doop ik hem Koen. Koen studeert Politieke en Sociale Wetenschappen zo ergens eind jaren zeventig van de vorige eeuw. Koen heeft een zwak voor meisjes, op zich is daar niks mis mee, dat overkomt de besten onder ons, maar helaas voor hem vallen de meisjes niet in dichte drommen voor zijn charmes. Met name langbenige knappe brunettes en linkse studentes blijken uiterst resistent tegen zijn sex-appeal. En dat is erg sneu voor onze jongeling, want de schoonste aller studentinnen, het voorwerp van zijn begeerte, dat ik hier voor het gemak even Freya zal noemen, is een bruinharige schoonheid van een meter tachtig, waarvan minstens de helft stelten, en ze loopt over van rode politieke passie. Overmand door testosteron ondergaat Koen een politieke blitsmetamorfose. Hij verdiept zich in Mao's rode boekje en Marx'Das Kapital, deelt pamfletten uit op straat, neemt deel aan betogingen en discuteert tot in de late uurtjes over het nakende einde van het verderfelijke kapitalisme. Alleen maar om haar voor zich te winnen. En zie, het lijkt te lukken. Ze raakt geïnteresseerd in de jongen achter de puistjes, laat hem toe in haar vriendenkring, ze zien mekaar nu bijna dagelijks en regelmatig gaan ze samen op café. En daar loopt het fout. Verdoofd door een overdaad aan alcohol verliest hij even zijn masker en vervalt in een uiterst rechts discours. De schellen vallen van Freya's ogen. De rode prins blijkt in werkelijkheid een donkerbruine pad. Geen blik gunt zij hem nog. Hij probeert het nog met gedichtjes, serenades, openlijke mea culpa's. Het mag allemaal niet baten. Hij heeft ze nooit gehad en is ze reeds voor altijd kwijt, zijn Freya. Koen is deze slag nooit te boven gekomen. Uit verbittering trouwt hij een korte blonde en verklaart de oorlog aan alle rijzige brunettes. Laat je behandelen, Koen !
De Vlaamse werkgeversorganisatie VOKA luidt de alarmklok. Ons land lijdt aan electriciteitsarmoede. Een euvel dat volgens VOKA tot langdurige stroomstoringen zou kunnen leiden. Met andere woorden, als er niet snel wordt ingegrepen zitten we straks met z'n allen in het donker. Een doemscenario waarmee VOKA de kleine Belg de daver op het lijf wil jagen. Stel je voor dat we straks de finale van het WK voetbal zouden moeten missen, wat een hels vooruitzicht ! Om u te vrijwaren van dit onheil heeft VOKA voor u reeds een oplossing bedacht en het is er één van een ontroerende éénvoud : België moet meer stroom produceren. We moeten dus dringend nieuwe electriciteitscentrales bouwen. Telkens als ik VOKA hoor ijveren voor de belangen van de kleine man, word ik een beetje warm van binnen, zij het niet uit sympathie, dat verzeker ik u. Als kleine man kan het mij bitter weinig schelen of electriciteit geproduceerd wordt in België of daarbuiten. Als mijn koelkast maar blijft draaien, zodat ik een frisse pint kan nuttigen terwijl ik de scheids uitscheld voor tautologisch blinde mol, rotte vis of een kruising van beiden. De stroom die mijn koelkast verbruikt kan tegenwoordig van overal binnen de EU komen. Of het nu met Nederlandse, Duitse of Franse prik gekoeld is, aan mijn pintje zal ik het niet proeven. De mensen van VOKA daarentegen hebben beter getrainde smaakpapillen. Zij verkiezen Belgische stroom. En nog het liefst van al, tricolore atoomstroom. Vreemd, men zou toch verwachten dat de vrije-markt-denkers wel heil zouden zien in wat concurrentie uit het buitenland. Volgens VOKA's eigen cijfers voert België slechts 10 procent van zijn electriciteit in en toch blijkt dit voor de organisatie al van het goede teveel. Als het van de werkgeversorganisatie afhangt wordt België weer volledig zelfvoorzienend. Terug naar af dus. Vanwaar deze conservatieve reactie ? Vreest de Belgische industrie misschien dat zij een marktconforme prijs zal moeten betalen voor de geïmporteerde electriciteit, dat ze, als het roer niet snel om gaat, niet langer hun eigen goedkope kilowatturen gesubsidieerd zullen zien door de Belgische gezinnen ? Is het dat waar de industriëlen 's nachts wakker van liggen ? Het idee, in de toekomst gewoon wat minder energie te gebruiken, wordt in werkgeverskringen steevast weggelachen. Ondernemers zijn nu éénmaal van nature groeidenkers. Met bezuinigen op de energiefactuur kan je ook maar weinig centjes verdienen. Daarvoor is energie nog steeds te goedkoop. Wie zijn kosten werkelijk wil reduceren, snijdt in het vlees en schrapt banen !
