Juist zoals ik had verwacht. Nog maar net heeft Leterme zijn
formateurspet opgezet of de zaak begint al te rieken. We ontwaren de
weeë geur van verborgen lijken. Haastig in de eerste de beste kast
gedumpt door de vorige coalitie, wordt er gesuggereerd. We zitten dus
met een gat, en wat voor één. De Hoge Raad voor Financiën schat de put
zo'n 1,2 miljard euro diep. En dat gaat dan enkel over het tekort voor
2007. Later dient er zelfs een mijnschacht van 3,5 miljard gedempt te
worden. O wee, o wee, de vorige regering heeft er blijkbaar een
ontzettend potje van gemaakt.
Nu kan ik mij voorstellen dat
sommigen onder u hier enigszins nerveus van worden, gekweld door
gedachtenstromen à la 'gaten hier, lijken daar ... komt het nog wel
goed met dit landje ?' Uw ongerustheid mag meteen de kast in. Nu de
lijken daaruit verwijderd zijn kan u daar trouwens weer tonnen van dat
goedje in kwijt. Doembeelden als diegene die u vandaag ter ore kwamen
horen nu éénmaal bij het politieke spel.
Tijdens de
verkiezingen hebben de politici van de CD&V u allerlei leuke dingen
beloofd. Dat is handig als je wil winnen, maar eens de zege behaald zit
je wel met een huizenhoog probleem. Hoe krijg je het aan je kiezers
verkocht dat je je beloftes niet zal inlossen ? Het antwoord is
klassiek: Met een trieste blik op je gelaat vertel je hen dat de kas
leeg is. Niet door jouw toedoen, vanzelfsprekend ! Het zijn je
voorgangers die de zaak hebben geruïneerd.
Ach, zo vreselijk is
de toestand helemaal niet, riposteert de VLD. Er is geen sprake van een
put, hoogstens van een kuiltje, een oneffenheid in het wegdek. Als de
liberale en christendemocratische families straks samen willen regeren,
dan zal er ook over deze kwestie een vergelijk moeten worden gevonden.
Gelukkig is politiek geen wiskunde. Politiek is magie, een wonderlijke
vorm van landschapsarchitectuur waarin dieptes kunnen opgevuld worden
met kastlijken tot op een niveau net tussen put en kuiltje in. Maar de
nevels die uit deze vage diepte opstijgen
Ooit van Schrödinger's kat gehoord ? Het betreft een gedachtenexperiment. Dit is de opzet:
Neem
een grote doos. Vul die doos met een kat, een geigerteller, een
ietsiepietsie radioactief materiaal, een stuk electronica en een flacon
met gifgas. Zorg ervoor dat de doos volledig geïsoleerd is van de rest
van de wereld. Start de chrono.
Het experiment verloopt als
volgt: De hoeveelheid radioactief materiaal is zo gekozen dat de kans
dat er binnen het uur één of meer radioactieve atomen spontaan zullen
splijten net 50 procent is. Als er feitelijk binnen het uur niks
gebeurt, dan komt de electronica niet in werking. Als de geigerteller
wel een splijting detecteert, dan wordt automatisch de flacon met
gifgas geopend. Einde poes !
Het experiment begint. Een volledig uur verstrijkt. U staat net op het punt de doos te openen. Stop. Nog niet doen !
Vraag: Wat is de status van de kat ? Is ze dood of levend ?
De klassieke fysica zegt: Dood of levend. We kunnen hoogstens stellen dat de kans voor beide mogelijkheden 50 procent is.
De
kwantummechanica geeft een heel ander antwoord. De kat is dood en
levend tegelijk ! Pas wanneer wij de doos openen, zal de dualiteit
verdwijnen. Dan pas zal de kat dood of levend zijn.
Waarom ik u
vermoei met deze onzin ? Wel, omdat ik vanavond om zeven uur sterk de
indruk kreeg dat de kwantummechanica ook tot de Belgische politiek is
doorgedrongen. Op de staatszender was er wat betreft de
onderhandelingen van Jean-Luc Dehaene geen vuiltje aan de lucht.
Volgens VTM echter, zou Jean-Luc het niet meer zien zitten. Begrijpe
wie kan. Haantje leeft, haantje dood. Twee haantjes in superpositie !
Uitstekend voor de suspense, maar kan de doos nu open, aub ?
Alles stond klaar, een kanjer van een pot, tachtig liter eendenvet,
zijn hele kruidencollectie en toen werd er aangebeld. "'t ben ik het,
Alextjen" klonk het door de parlofoon. Enige ogenblikken later stonden
we beiden in mijn gezellige keuken.
-Beste
kijkers, et wordt vandaag een beetje een speciale uitzending. Alextjen
hier wou mien ulp en als ze mie roepen,dan kom 'k é. Gie zult nu
zeggen, niks bijzonders toch, maar, Alextjen ... zegt gie get mor aan
de mensen ... - Ah, gie mocht het niet weten hé .. - Mor zo gaan de mensen 't nog nie verstaan ze, Alextjen. Wat mocht ik dan nie weten ? - Awel, wa we gaan preprareren hé, Piet. - Gie wilt mij dus verrassen ... - Awel jo, verrassen hé. - 't es goed, zet joen maar in gange. Hoe begint gie met dat gerecht van u ? - Normale pak ik eerst de keukenladder. - De keukenladder, zeg. Dat is al vree speciale. -
Jo, 't is een gerecht dat 'k teruggevonden 'eb tussen d ' erfenisse van
Nonkel Fons. Die et jaren in de Congo gezeten. Ik dacht, da gaat Piet
vree tof vinden. - Da 's zeker datte. En wat gaat ge nu doen met die keukenladder, Alextjen ? - Wel die schuif ik dan tegen die pot hier. - Goed, goed, en wat nu. - A, nu moet gij die ladder op hé, Piet. - Ok, ik die ladder op, en wat nu ? - Sprengt er mor inne, manneke. - (plons) Amai, gie ziet ook nie op een calorietjen hé, Alextjen ? - Boh, neen, ik dachte, die Piet die komt altijd af mé zien boter, 'k zal 'm voorzin. - Gie ziet een deugnietjen é, Alextjen. Mor gie gebrukt geen boter hé ? Zeg 't eens aan de mensen. - 't is eendenvet, Piet. - Ook goed, ook goed. En hoe gaan we verder ? - Dan zet ik 't fornus op 't grootste verzet ! - O, da was wat ek voelde ! En dan ? - Krudden erbie doen. 't mokt iegenliek nie ut wadde. Dus ek zal er dien kruddenbrol van u mor biekappen hé, Piet. - Dat begint hier al lekker te rieken zeg ! Als ik één dingtjen zou mogen aanraden, Alextjen. - Tuurlijk, Piet. - Mien koffertje legt op 't aanrecht. Ziet ge 't ? - 'k heb het. - Doet maar ne keer open en pakt er mien keukenbouillon uit. D'r mag hier nog gerust wat smaak bij. - Zo genoeg, Pietje ? -
Nog één scheptjen. Huppakee ! Mor gie doet da perfect, Alextjen. Gie
'et mie toch elemaal nie nodig ! Alle ingrediënten zien aanwezig.
Eendenvet, Piets krudden, Piets groentebouillon, een mals stuktjen
vlees. Waarom moest ik nu iegenlijk naar ier komen ? - Ba, omdat da vlees nooit wil blieve zitten, tiens. -
Ah, mor dat is omdat gie wild vlees gebrukt, Lextjen. Ik zal u ne keer
een schoon truuktjen aan d' hand doene om wild te temmen. Ziet nog ne
kere in mien koffertje, manneke. Ziet ge dien deegrol ? - Bedoelt ge deze, Piet ? - Juste , Alextjen. Geeft daar eens ne ferme tik mee op 't schedelken van uw vleesmassa ! - Ah, en dat is alles, Piet ? -
Ge zult zien, dat gaat perfect zien, Alextjen, miene maat. Wel nie
verheten van het deksel op de pot te doen, ok ? We wellen dat het vocht
van het vlees zich vermengt met het vet zodat er een heerlijke jus
ontstaat. Hebt ge dat onthouden, Alextjen ? - Ik denk van welle, Piet. -
Gie denkt dat, maar ik zou Piet niet zin als ik daar niet graag eens et
bewis zou van oren. Zegt ne keer, wat hebben wij eleerd vandaag ? - Toenk !
De
rust keerde weer in mijn gezellige keuken. En terwijl mijn stoofpotje
lekker stond te pruttelen, bezweek ik voor de verleiding van de Clos de
Vougeot, die ik had uitgekozen als ideale metgezel van mijn
veelbelovende wildmaaltijd.
Weet u, Bush heeft overschot van gelijk. Zijn landgenoten lijden aan
een ernstige vorm van oorlogsmoeheid. Maar niet de oorlogsmoeheid waar
hij op doelt . Waar ontieglijk veel Amerikanen hun buik van vol hebben,
dat is de constante strijd tegen de fabels van hun president, de man
die in 2003 al victorie kraaide. U herinnert zich vast nog wel zijn
triomfalistische toespraak op het vliegdekschip "Abraham Lincoln".
"Mission accomplished" kon de wereld toen lezen op het reusachtige
spandoek achter de commander-in-chief. Dat liep dus even anders. Irak
zonk weg in een maalstroom van geweld. Ieder ander zou er moedeloos van
worden. Niet, de 43 ste president van de Verenigde Staten. Niet
geplaagd door enige zin voor realiteit ziet de man al jaren licht aan
het eind van de tunnel. Het heeft alles van een politieke
bijna-dood-ervaring. Bij mensen die op de rand tussen leven en dood
balanceren zou dat verschijnsel te wijten zijn aan zuurstofgebrek ter
hoogte van de hersenen. Niet zelden heb ik het vermoeden dat George
Bush met een aangeboren variant van deze conditie worstelt. Hoe anders
kan men zijn rozige toekomstvisie verklaren ? Hoe diep is de roes van
een man die ervan overtuigd is dat nog eens twee maanden doorvechten
'het' verschil zal maken in Irak ? De president waant zich een
zielenknijper. De burgers lijden aan oorlogsmoeheid en dat beïnvloedt
hun psychologie, zo stelt hij. Zal ik ook eens psychiatertje spelen ?
Mij geeft George Bush het beeld van de pathologische gokker die ondanks
torenhoge schulden bij de bank, steeds de inzet blijft verhogen. Met
dit verschil dan: Hij speelt met het geld van anderen.
VRTnieuws.net: ik lees de hoofdpunten van het nieuws.
"We vrezen toename van heroïnegebruik" en vlak daaronder "Herman Van Rompuy mag de Kamer leiden"
Op
zulke ogenblikken plegen mijn mondhoeken opwaarts te krullen. Het brein
zoekt onaflatend naar verbanden. Voor het geval u nog zou twijfelen.
Herman is dus de magere van de twee broers, een man wiens zuurtegraad
niet met standaard lakmoespapier gemeten kan worden. Wat een contrast
met de huidige kamervoorzitter, de goedlachse Herman De Croo.
Ideologisch sta ik mijlenver van laatstgenoemde vissenzwelger, maar als
kamervoorzitter vond ik hem het best aardig doen. Veel belang had het
allemaal niet, wat er in de kamer gebeurde, maar 't was toch plezant.
Met Van Rompuy aan het roer zal de lol er snel af zijn, vrees ik. Maar
er is nog hoop. Want volgens de goede bron van de VRT zal de benoeming
van Herman Van Rompuy voorlopig zijn. De man zou nog in de running zijn
voor een ministerspost. Die van Begroting bijvoorbeeld. Daar zou 's
mans diepe ernst de rol van tegengif kunnen vervullen na de misschien
iets te frivole invulling van de portefeuille door Freya Van den
Bossche. Dat deze mogelijke gang van zaken het kamervoorzitterschap tot
een tweede keuze baan zou degraderen, in se is dat een beleding van de
democratie. Maar als die valse noot het parlement kan behoeden voor
vier jaar 'zuurpruim met hamer', dan zal ze mij als engelengezang in de
oren klinken. Wie er vervolgens in aanmerking komen voor het baantje
van De Croo ? Azijnpisser Pieter De Crem of broeder Stefaan De Clerck.
Misschien geen slecht idee om wat extra ministersposten te creëren,
meneer Leterme.
Misschien begon u al te twijfelen aan de effectiviteit van uw CO2
emissies. Dat hoeft niet langer. Want de zomer zal spoedig zijn intrede
doen. Vanaf het eind van de week schieten de temperaturen de hemel in.
Hoge twintigers, zelfs dertigers worden ons in het vooruitzicht
gesteld. Geen dag te vroeg. Ik houd er niet van mij in het zweet te
moeten 'werken'. Moeiteloos zweten, daar verlang ik naar. Renners
kanjers van cols zien beklimmen, druppels gutsend van hun gelaat en dan
het zweet voelen uitbreken tijdens een tripje naar de koelkast. Met een
transpirerend lijf terug in je favoriete zetel ploffen en denken, kijk
sukkels, dat kan ik ook en ik hoef er niet eens voor op een rijwiel te
kruipen. De trapleuning die tranen laat, het zoemen van ventilatoren,
Peggy de Meyer die me 's avonds komt verzekeren dat het einde van de
hittegolf nog lang niet in zicht is. En af en toe een donder en bliksem
concert, als om boete te doen. Zulk een zomer, daar zit ik op te
wachten. Zodat ik ergens midden volgende week al kan beginnen te
klagen. Dat ze hier in België geen maat weten te houden. Dat de hitte
in het zuiden zoveel draaglijker is, want minder vochtig. Dat het veel
te heet is om te 'werken'. Gans tevreden zal ik klagen. Want de winter
kan zo kil zijn en zo vreselijk lang.
Jan
is slager. Jan werkt 10 uur per dag. Hard. Jan houdt niet van de
fiscus. De fiscus daarentegen is dol op Jan. En nog meer op de euro's
die Jan verdient. Arme Jan ! De man kan het niet langer harden. Als een
ware Breydel weet hij zijn gild te mobiliseren. Niet langer zullen zij
dit onrecht dulden. "Opwaarts, Brusselwaarts", voert hij zijn troepen
aan. Ze nemen de bus. Twee uur later bereikt het slagerscollectief de
Wetstraat. Daar ontvouwen de slagers hun spandoek waarop in runderbloed
geschreven staat.
"GRAAG VERKREGEN WIJ EEN GUNSTIGER FISCAAL REGIME VOOR DE SLAGERS VAN DIT LAND !"
Vraag: Bereken de kans dat onze stoere slagers hun slag thuis halen. Het gebruik van de zakjapanner is verboden.
Tenzij
u slager van beroep bent, durf ik erop te vertrouwen dat u het absurde
van deze opgave inziet. Waarom zou de staat een voordelig
belastingsregime creëren voor één bepaalde beroepsgroep ... Gaf men de
slagers hun zin, de Wetstraat zou snel te klein zijn. Met miljoenen
zouden ze postvatten voor de deuren van het parlement. Aalmoezeniers,
bakkers, bouwvakkers, call center operatoren, ... , zelfs de laatsten
der zeeldraaiers zouden hun kans wagen. Te gek voor woorden, niet ?
Brussels
Airlines ziet dat anders. De Belgische luchtvaartmaatschappij vraagt
een ander -lees gunstiger- belastingsregime voor haar piloten. BA 's
bekommernis om het financiele welzijn van haar vliegtuigchauffeurs
ontroert me zeer. Op naar Brussel zou ik zeggen. Met z'n allen de bus
op. En vergeet uw spandoek niet.
Arme mens van nu, gij dwaler die meent dat uw 'heden' zo bijzonder is ,
dat het het ideale gezichtspunt biedt ter overschouwing van alles wat
voorafging. Hoe hebt gij u vandaag weer getrakteerd op een staaltje van
uw waandenken: zeven nieuwe wereldwonderen hebt gij uit de grond
gestampt.
Persoonlijk vond ik het oude lijstje al niks. Niet
omdat ik mijn twijfels zou hebben omtrent de kwaliteit van de
kunstwerken die erop voorkomen. Wie ben ik om Philon van Byzantium
tegen te spreken. Als Philon de Kolossus van Rhodos een machtig bouwsel
vond, dan leg ik mij daar graag bij neer. Vooral ook omdat er sinds
Philon van Byzantium 22 eeuwen verstreken zonder dat iemand een
onbedwingbare drang voelde om de historische shortlist te
'actualiseren'. Enter Bernard Weber. Die vond dat het tijd werd voor
een fris nieuw lijstje. En als om te tonen hoe sterk de mensheid er
ondertussen op vooruit is gegaan, mocht u allen meebeslissen. Leve de
democatrie, leve ons !
Wij die onze wereldwonderen kiezen
middels het internet terwijl er op deze planeet miljarden mensen
rondlopen die nog nooit een computer hebben aangeraakt. Leve de
democratie.
Wij die menen dat iedere idioot met toegang tot het
internet in staat is kunstwerken op hun mate van wereldwonderigheid te
beoordelen. Leve de leeghoofdigheid.
Vandaag gaat de Tour van start. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Het moet
de ronde van de wederopstanding worden, de ronde van het reine geweten,
een ronde zonder spul. Om niets aan het toeval over te laten besloot de
tourdirectie de renners het mes op de keel te zetten. Ze dienden allen
het UCI-dopingcharter te ondertekenen. Wie dat weigerde hoefde niet op
te dagen. Nu moet u eens raden wat er gebeurde ...
189
handtekeningen verzameld ! Het peloton dat zich vandaag in Londen heeft
verzameld bestaat uit 189 smetteloze coureurs ! Dat terwijl ik
gisteravond nog een dopingarts hoorde verklaren dat naar zijn
inschatting meer dan de helft van de renners zich doperen. Maar niet in
de Tour dus. In de Tour de France is er geen plaats voor die
meerderheid van tricheurs. Iets wat u in het achterhoofd moet houden
als u één dezer dagen het pad kruist van een wielerkoers van een
kleiner kaliber. Ik bedoel maar, ergens moeten ze toch rijden !
Zo.
Dat lijkt me wel genoeg naïviteit voor één dag. Tuurlijk zullen er
vandaag gedopeerden deelnemen aan de proloog van de Tour editie 2007.
Het dopingcharter van de UCI blijkt nu al een maat voor niets. De ronde
staat voor het grote geld verdienen, welke prof kan er aan zulk een
verleiding weerstaan ? Door de ondertekening van het dopingcharter tot
conditio sine qua non te verheffen organiseerde de tourdirectie
feitelijk een gigantische operatie meineed. De wielersport raakt zo
maar niet verlost van zijn chronische hypocritis maximalis.
Of ik ga kijken ? Reken maar van yes. Hypocritis is misdadig besmettelijk.
-Pssst, psst, Jean, zijt gij nog wakker ? -Pssst, Jean ? Jean, zijt gij .. -Ja, nu wel. Zeg, Bernard, draai uw volumeknop eens wat lager, gast. -Sorry, Jean. -'t
Is niet voor mij. Ik kan daar tegen. Maar er steken hier een paar
zenuwlijers die nogal op hun nachtrust gesteld zijn. En ge kunt hier
maar beter geen vijanden maken. Wie weet hoe lang moet gij hier nog
liggen. Enfin, nu dat ik toch wakker ben. Vertel maar wat er op uw
lever ligt. - Ik kan niet slapen, Jean. - Wormen, Bernard ? - Ik weet het niet. Knagende pijnscheuten aan mijn knieën. Ik kan het niet zien, mijn ogen zijn dicht. -
Al waren ze open, Bernard. 't is toch pikkedonker. Voelt het alsof ge
een tand laat ontzenuwen bij een tandarts met Parkinson ? - Erger ! - Dan zijn het wormen. - Vleesmaden, Jean ! - Ah, hier zie, den André is ook nog wakker. - Het zijn vleesmaden, Jean. -
Jaja, 't is al goed, meneer den bioloog, gij uw gelijk. Alsof de
Bernard daar mee geholpen is. Wormen, vleesmaden, het maakt geen
verschil, alles moet eraf, tot op het bot. - Verdomme, zeg, en gaat dat lang duren ? -
Wat is lang ? Bij Marie heeft het 5 jaar geduurd alleen maar om haar
lever erdoor te jagen. Maar ja, Marie, dat mens kon ze nogal verzetten. - Ssst, stil, Jean, seffens hoort ze het nog. - Ok, dat is Marie. Maar bij een normaal mens ... - Ge zult toch zeker nog een goed jaar op uw tanden moeten bijten, gast. - En dan nog hé, Jean ... - Och, da 's waar, gij hebt daar van afgezien hé, André. - Zeker zes maanden heeft dat nog geduurd voordat mijn gestel zich zette, Jean. - Wat wilt ge ook, André. Gij had boven ook al een slechte rug. - Maar uiteindelijk is het dan toch goed gekomen, André ? - Maar ja, Bernard, wees gerust, kerel, dat gaat over. 't Is allemaal een kwestie van tijd. En tijd hebben we hier à volonté. - Geduld zegt ge ... Dat heb ik nooit gehad. - Dan zult ge het wel krijgen, manne.. - ssst, hoort ge dat ? - Jep ! Ik hoor het, Jean. Wat een uur om nog te delven zeg. Guyke zal weer de hele dag in 't café gehangen hebben. - We krijgen een nieuwe, André. -
Ja, spannend.Ik hoop dat het de Maurice is. Die zouden we hier goed
kunnen gebruiken. Die gast, die kon moppen tappen, zeg. Ik verwacht die
eigenlijk al jaren. Zoals die mens sukkelde met zijn gezondheid, in
mijn tijd al. - Bedoelt ge Maurice Vervaert, die van de viswinkel, André ? - Jaja, Maurice de vis, dat is 'm. Ik wist niet dat gij die kende, Bernard. -
Zo half en half, mijn zuster heeft daar ooit nog een affaire mee gehad.
In ieder geval, die moet ge hier niet verwachten. Die is op het laatste
moment nog van gedacht veranderd. - Dat meent ge niet ! - Toch wel. - Allez joh ? - Jawel, den oven !
Mag ik mij een keertje druk maken ? Over dat high-tech prul van Apple.
iPhone hebben ze het ding gedoopt. Voor wie het nog niet weet: De
iPhone is een gsm met megalomane trekjes. Zoveel toeters en bellen
zitten er aan dat toestel dat je er zelfs het gedreun van een
aanstormende tankdivisie mee zou kunnen maskeren. Verwacht van mij nu
niet dat ik u met de specificaties van het ding ga vermoeien. Dat hoeft
ook niet. De media doen dat wel in mijn plaats. En dat is nou net waar
ik mij zo vreselijk over opwind. Waar is de nuchterheid gebleven ? Naar
welke planeet heeft men de kritische journalistiek verbannen ? Het
maakt niet uit naar welke zender je kijkt, in elk journaal passeert het
gadget de revue: Beelden van fruitfreaks die postvatten voor de deuren
van Amerikaanse Apple-shops. Een interview met de gezegenden.
Kakelverse iPhone-bezitters die triomferend de toonzaal verlaten, als
Irakezen met een vaas na een dagje museum-plunderen. Sinds wanneer zien
nieuwsredacties het als hun taak consumentenhypes aan te wakkeren ? En
zullen concurrenten Erikson, Motorola en Nokia op een even enthousiaste
medewerking kunnen rekenen ? Het zou me danig verwonderen.
Apple
verstaat als geen ander bedrijf de kunst van het hypen. Immer omgeven
zij hun producten met een aura van design en revolutie. De iPhone luidt
het begin in van een nieuw tijdperk. Met een iPhone wordt u een schoner
mens. Met stoom kan je schoonmaken, dat wist ik al. De zuiverende
werking van gebakken lucht daarentegen, daar is mij niks over bekend.
En revolutionair is het goedje ook al niet. Gebakken lucht is van alle
tijden.
Het was een ongebonden man die zijn vriend vandaag de vrijheid schonk.
Een president die zich door niemand meer belemmerd voelde. Zijn maatje
stond op het punt voor dertig maanden achter de tralies te verdwijnen
en hij had de macht om dat te voorkomen. Daarvoor hoef je geen
hersenchirurg te wezen. Dat doe je gewoon. That 's what friends are
for. Vroeger lag het moeilijker. Toen had George nog zijn tweede
ambtstermijn om over te piekeren. Die kopzorgen behoren tot het
verleden nu. Later waren er dan weer de verkiezingen voor het congres
om rekening mee te houden. Niet dat het hielp. De Republikeinen kregen
ferm op hun donder. Vandaag heeft de Democratische partij het voor het
zeggen in het Capitool. Bush heeft niks meer te verliezen nu. Hij heeft
de handen vrij en gebruikt ze om een trouwe vazal uit de bajes te
houden. Dat kan hij, want hij is president van de Verenigde Staten en
zo'n presidentschap komt met privileges. Of dat een goede zaak is, daar
kan men over discuteren. We kunnen enkel hopen dat Bush nu niet de
smaak te pakken heeft gekregen. Wie weet wat voor stoute dromen spoken
er verder nog door 's mans hoofd. Iran, Cuba, Syrië misschien ? Stuk
voor stuk prachtige trofeeën. Om duimen en vingers bij af te likken. En
hij heeft nog zoveel tijd. Nog tot 20 januari 2009. Bang afwachten dus.
Wel, ik heb er niet de minste moeite mee. Ik ben content voor Jos. En
evenzeer voor Linda. Dat gevreesde zwarte gat, daar zie ik Jos niet in
terechtkomen. Al jaren traint Jos de preminiemen, met veel plezier.
Straks zal hij de miniemen er graag bijnemen. FC 't Kanonschot staan
gouden tijden te wachten. En Linda, die zit al veertien jaar bij de
hondenclub. Daar zoeken ze al zo lang naar een nieuwe penningmeester.
Ze gaat dat heel goed doen, ons Linda, ik heb er alle vertrouwen in.
Op
je vijfstigste op brugpensioen kunnen gaan, het is een godsgeschenk. Of
beter, een cadeau van de vakbond. Die heeft voor haar leden het
onderste uit de kan weten te puren. Knap toch. Of vindt u van niet ?
Wat had u dan graag anders gezien ? Had u de vijftigers graag aan het
solliciteren gezet ? Zo van: "Geachte heer Smellekens, Ik ben Jos De
Busser, vijftig en hebt gij geen job voor mij ? " Hoe groot schat u de
vraag naar vijftigplussers op de arbeidsmarkt ? Inderdaad, ja, Jos zou
kelner kunnen worden of wegenwerker. Voor veel minder geld dan hij tot
nu toe verdiende. Tot hij het aan zijn rug krijgt. Dan vliegt hij
buiten. En Linda zou uw strijk kunnen doen. Voor een paar van uw
dienstencheques. Tot ze een ontsteking krijgt in haar schoudergewricht.
Waarom zouden Linda en Jos moeten boeten voor de plannetjes van de
Opel-top ? Linda en Jos deden hun werk prima. Hen treft geen schuld.
Topmanagers die er niets van bakken, vertrekken soms met miljoenen in
hun achterzak. Wie zich daar vreselijk over opwindt, vindt mij aan zijn
zijde. Maar de arbeiders van Opel, die valt geen zak te verwijten. Het
ga jullie goed, Jossen en Linda's. 't Is waar, het leven begint bij
vijftig !
Hoe lig jij daar nu wild verwonderd dood te zijn ? Alsof geen vleugje van vermoeden ooit je wezen had besmet. Alsof de graven van je vrienden nooit een woord hadden gerept, over het heengaan en het nooit meer wederkeren.
Jij, die nimmer 't nu begeerde, die steeds naar morgen galoppeerde, had toch hun wijze les te baat genomen, in plaats van immer door te stomen. Thans is 't te laat voor jou, mijn lijk, je bent te koud om nog te leren.
Wat zagen zij elkander graag. Zo graag zagen zij elkander dat ze er
mogelijkerwijs het Guinness Book of Records mee zullen halen.
Tienduizenden kusten mekaar gisteravond op de wei van Werchter.
Merkwaardig hoe zeer mensen mekaar graag kunnen zien in weerwil van de
omstandigheden. Want die waren ver van fraai. Wat een schijtweer, zeg.
Wie dacht dat CO2 ons van het aloude Belgische zomerweer zou bevrijden
mag zijn mening herzien. Normaal gaan mensen zeiken in de regen. Niet
gisteren. Toen kusten zij mekaar op eenvoudig verzoek. Normaal worden
mensen kribbig als ze als sardines samengepakt het hemelnat over zich
heen krijgen. Niet gisteren. Ze liepen over van verdraagzaamheid.
Tachtigduizend meisjes, jongens, mannen en vrouwen tolereerden
elkanders aanwezigheid op nauwelijks meer vierkante meters weidegrond.
Doe hetzelfde met koeien en het kot zou te klein zijn voor Michel
Vandenbosch. Enkel de gitaren loeiden gisteren. En de kudde hoorde dat
het goed was. Ondanks de grijsheid en de drukte, ondanks de veelheid
aan mensengenres, de Hollanders en de Belgen, de Walen en de Vlamingen,
de ouderen en de jongeren, de bleeksmoelen en de andersgesmoelden, de
lookvreters en de frisgeurenden. Ondanks alles verdroegen zij elkander.
Het grote wij dat vreugde schept. Op een grasveld ergens en nergens.
Schep u een schepje van die heilige grond, festivalgangers. En keer dan
allen weer in vrede.
Met alle Chinezen maar niet met Cardoen. Die BS6 van jullie, die komt
er hier niet meer in. Een schande is het, dat jullie zulk gevaarlijk
tuig aan onze dierbare landgenoten proberen te verpatsen ! U merkt het,
beste lezers, Cardoen laat niet met zich sollen. Niet als de veiligheid
van de Belgische automobilist in het gedrang dreigt te komen. Als het
wel en wee van landgenoten in het geding is, dan treedt Cardoen
doortastend op. Eruit met dat onding op vier wielen ! Dat kan tellen
als 'krachtig signaal' aan de Chinese auto-industrie.
Ik zie
ze al sidderen in China: "Neen, zeg me dat het niet waar is ! Bij
Confucius, toch niet Cardoen, toch niet die mega-verdeler uit het grote
België met zijn omzet van 150 miljoen euro in 2005, toch niet die
wereldspeler die tijdens datzelfde jaar 13300 wagens aan de man bracht
! Als dit waar blijkt, dan zijn we verloren. Dan kunnen we wel
inpakken. Dan wordt het aanschuiven op het dak van het hoofdkantoor."
We
schrijven 2020. Waar ooit 'de grote schandvlek'(*) werd geproduceerd
staat nu een hypermoderne auto-fabriek, de grootste ter wereld. Niets
dat nog herinnert aan het duistere verleden. Niets, behalve die ene
koperen plaat waarop in sierlijke letters gegraveerd staat:
"Eeuwige dank aan de firma Cardoen zonder wiens krachtig signaal wij het nooit hadden gered !"
Cardoen ... je moet het maar doen.
(*)
Het uitspreken van de termen 'BS6' en 'Brilliance' is sinds januari
2008 officieel verboden. Overtreding van deze richtlijn wordt
gesanctioneerd met ontslag op staande voet. Ook in het geval deze
woorden zittend werden geuit.
Mijn lieve Mop: Een mens heeft twee kanten, een buiten- en een
binnenkant. De ene kan je zien, de andere blijft doorgaans goed
verborgen. Als ik vol begeestering uitroep: ' Mop, wat heb jij toch een
wonderschoon lijf !', dan vel ik een oordeel over je buitenkant, of ik
lieg, dat kan ook natuurlijk. Wat vaststaat is dat mijn uitspraak geen
betrekking heeft op wat er zich onder die dunne laag huid van je
bevindt. Want weet je, Mop, onder dat fluwelen vliesje van je ben jij
één en al gruwel ! Dat weet ik van de televisie. Daar snijden ze
regelmatig meisjes open -voor een goed doel hoor, wees gerust- en je
wil niet weten hoe goor die er vanbinnen uitzien, meid. Nu niet meteen
panikeren, Mop. Binnenstebuiten wordt nooit de mode. En bovendien, die
lelijke binnenkant, dat is een algemeen gegeven. Iedereen is lelijk
onder zijn vel. Daar hoef je je dus niet voor te schamen. Trouwens, dat
van dat liegen, dat was gelogen. Dat wist je toch, niet, Mop ? Ik wou
maar zeggen: Als je soms denkt:"Wat moet ik met die lelijkerd ? ", weet
dan dat wij onderhuids mekaars gelijke zijn.
Zo omtrent vijf uur vannacht bereikten 27 lidstaten een akkoord over
de hervorming van hun Europese Unie. Tony Blair toonde zich daarover
bijzonder tevreden. Met reden, want had hij zonet niet alle voor zijn
land wezenlijke punten binnengehaald ? Zuiver feitelijk had hij het bij
het rechte eind. De Britse premier die over enkele dagen afzwaait heeft
zijn slag thuis gehaald. Maar of het Britse volk daar bepaald gelukkig
mee moet zijn, dat is een heel andere kwestie.
Als ik een Brit
was, dan wist ik het wel. Mij zou je niet zien juichen bij het
winstpunt dat het Verenigd Koninkrijk ook in de toekomst vrij zijn
buitenlands beleid zal kunnen bepalen. Vrijheid, dat klinkt goed. Maar
wat deed Tony met die vrijheid. Wat doet het Verenigd Koninkrijk al
jaren met haar zo gekoesterde vrijheid. Juist ! Als een schoothondje
baasje USA achterna huppelen. Wat heb je aan vrijheid als je
uiteindelijk liever de loopjongen speelt. Een wat 'europesere' houding
inzake Irak had het Verenigd Koninkrijk veel ellende kunnen besparen.
Mogelijk was George Bush dan helemaal niet aan zijn Irak-avontuur
begonnen. Autonomie qua buitenlands beleid: Als ik een Brit was, zou ik
beter weten.
Als ik Jack met de pet was, dan wist ik het wel. Ik
zou me geen feestneus aanschaffen bij de wetenschap dat mijn land zich
geen donder hoeft aan te trekken van de voorzieningen inzake
stakingsrecht in het nieuwe verdrag. Want Jack met de pet heeft aan de
lijve ondervonden wat dat betekent. Sinds Magaret Thatcher in 1985 de
vakbonden klein kreeg en het stakingsrecht sterk beknotte, is de
ongelijkheid in de UK sterk gestegen. Dat voelt Jack aan zijn water.
Maar ook de cijfers bewijzen het. Volgens statistieken van de overheid
zelf steeg de Gini-coëfficiënt-een maat voor de inkomensongelijkheid -
in het Verenigd Koninkrijk tussen 1985 en 1990 van een 'Europese' 28
naar een eerder Amerikaanse 36. Dat lagere inkomensverschillen
geenszins de welvaart in de weg hoeven te staan, dat bewijst een in
deze toch onverdachte bron als de CIA.
In het world factbook van de CIA kan u de volgende gegevens vinden.
gini Bbp(*) per hoofd van de bevolking
Uk 36.8 $31,800 (2006 est.) Belgium 25 $33,000 (2006 est.) France 26.7 $31,100 Germany 28.3 $31,900
(*) Bruto binnenlands product
Tony won voor de UK tijdens zijn laatste wapenfeit. Nou, Als ik een Brit was, ik zou beter weten.
Feit is dat ik geen Brit ben. En daar ben ik niet in het minst rouwig om.
Morgen, in de deemster van de avond lijk je ver en onverdacht. Je toont je tanden niet. Nog niet. Je laat de nacht de mensen wiegen, onbedacht op wat hen wacht.
Je legt onheil in 't verschiet. je zaait het met de gulle hand, en een glimlach op je lippen, onze smart is jouw plezier, onze kommer jouw vertier, ik honger naar jouw ondergang, elke dag, mijn leven lang.
A: Ah, bonjour Didier, entrez, entrez, zet u mon cher ami. A: En vertelt mij ne keer, hoe staat het met die missie van u ? Zit er al schot in de zaak ? D: Ah, sire, zwijg me erover,horens krijg ik ervan. A: Doen ze weer moeilijk, ja ? D: Kent gij dan makkelijke Vlamingen, sire ? A: Wel, onze Laurent heeft ne Malinois, en dat is een heel braaf beest. D+A: (schateren) A: Enfin, ik begrijp het.'t Zal dus nog een tijd duren voor dat ik op mijn nieuwen boot zit aan de rivièra. D: Ik vrees ervoor, sire, tenzij u mij kan zeggen hoe ik die flamiganten onder de knoet kan krijgen. A:
Helaas, mon cher Didier, naar mij luisteren ze ook al jaren niet meer.
Geen respect meer voor de kroon. 't Is slecht gesteld met mijn land. D:
Vreselijk, sire. En nu zit er zelfs één tussen die het land in twee wil
hakken. Die De Wever, gelooft mij, dat is geen Malinois. Dat is
werkelijk een pitbull. Die poetst zijn tanden met walenbloed. A: Kunt ge dat bijtbeest dan niet loswrikken van de CD&V ? D: Ik zou niks liever willen, maar dan blijft er bijna niks meer over van mijn meerderheid. A: Kunt ge dan geen zaken doen met dien dikkop, die van Oostende ? D: Die is nog erger, die kan zelfs niet wachten tot 2009 ! A:
Weet ge wat, ik zal Jean-Luc eens bellen. Die verzint wel een truc om
de zaken een paar jaar te traineren. En onderwijl kunt gij dan gewoon
uw goesting doen. D: Als ge dat zou willen. Kan ik mij met
serieuse zaken bezig houden. De belastingen verlagen, de socialisten
kleineren, de arbeidsmarkt dynamiseren ... A: Dynamiseren noemt gij
het. Gij, politici kunt het toch schoon zeggen. Maar enfin, als ge die
profiteurs maar achter hun vodden zit. Die luieriken hebben al veel te
lang op hun gat gezeten. D: Ik doe mijn best, sire. Maar eerst zal ik die Vlamingen toch in mijn coalitie moeten lokken. A:
De Vlamingen, altijd dezelfde ellende. Wat een land, wat een land !Als
dat maar niet de hele zomer duurt. 't Is tijd voor mijn congé. Mijn
Paola zaagt mij nu al de oren van mijn kop ...
