Mensen, wat reden ze weer oerend hard, vandaag in de Giro, de helden
van het stalen ros. Simoni vloog de bergen op, Di Luca kon daar nog net
een schepje bovenop doen. Vraag is: Wie reed zonder ? Het antwoord:
Wacht een jaar of tien, dan zal de waarheid zegevieren. Mogelijk tien
jaar na de leugen dus. Want zolang kan het duren eer men zijn zonden
opbiecht in het wielermilieu. Vandaag was het aan Rolf Aldag en Erik
Zabel om het boetekleed aan te trekken. Rolf wond er geen doekjes om.
Hij zat voortdurend aan het spul. Zes jaar lang spoot hij een tijger in
zijn tank. Alle dagen feest bij Aldag. Maar ... ondertussen heeft hij
daar oprecht spijt van. Waarvoor dank. En het beste nog met uw
gezondheid, wielerheld. En toen nam spurtkanon Erik Zabel het woord.
Haast door emoties overmand verhaalde hij over zijn wedervaren met het
'wondermiddel' erythropoëtine. Hij had er enkel van geproefd. Zabel
'zabbelde' maar wat. Na een kuurtje van een week liet hij de spuit aan
zich voorbijgaan. Niet omdat hij geplaagd werd door een slecht geweten
overigens. Hij kon de dope simpelweg niet verteren. Stapel werd hij van
het spul. Wat een mietje, zeg ! En dat noemt zich dan een prof ... Morgen
ontvangt Bjarne Riis de pers. Reuzebenieuwd wat de toerwinnaar van 1996
voor ons in petto heeft. Wielerliefhebbers, zet u schrap ... achter uw
pintje. Wat zegt u ? Inderdaad, ieder zijn medicijn, is niks te veel.
Ich möchte gern ein Deutscher sein, een dikke vent uit Stutensee, mit Bratwurst-walm und Führerschein , voor zijn vette BMW, mit roten Kopf und grosse Hände en in de kast nog zwarte hemden, die opa droeg in WO2.
Vol vuur zou ik die Duitser worden, voor jou, als jij mij dat zou vragen, mij stortend in het avontuur, zou ik mij zelfs aan Duits-zijn wagen.
"Zover is het dus gekomen", mijmerde Tom, terwijl hij naar het grote
mes schakelde, ergens halverwege Dendermonde en Sint-Niklaas, "zover is
het gekomen, nu koers ik al tegen treinen". "Wat zal het morgen zijn ?
Wie weet wordt dan verwacht dat mijn oude rennersbenen de campagnebus
op sleeptouw nemen ... of wil de partij dat ik eigenbenig op een
hometrainer gezeten een gans congresgebouw van elektriciteit voorzie.
Alsjeblief, vrienden van de sp.a. , bespaar me dat soort
circustoestanden."
Hoe een renner lijden kan in zijn nadagen. Na
dagen van grootste triomfen: Negen ritoverwinningen in de Ronde van
Frankrijk, Het Volk, Gent-Wevelgem, vier keer kampioen van België op de
weg. En nu voert hij al fietsend propaganda voor de sp.a. Doel van zijn
vreemsoortige wedren: Aantonen dat de treinverbinding tussen
Dendermonde en Sint-Niklaas de 21ste eeuw onwaardig is. Lovenswaardig,
natuurlijk, maar tegelijk intriest.
"Zat ik maar in de Giro",
continueerde Tom zijn mijmering, "tussen de ware sprintkanonnen. Liever
tien maal in het zand bijten tegen kleppers als Petacchi en Mc Ewen dan
een flutzege tegen de NMBS. Alleen hopeloos verloren rijden zou mij
hier van de overwinning kunnen houden. Verdorie, ik had me moeten laten
sponsoren door die GPS-producent. Ach, nu is het te laat. Ze hebben al
een andere Tom. Eentje die nog winnen kan. En niet alleen van treinen
..."
De dagen vliegen voorbij. Zo snel dat je zou vergeten dat het 86400
seconden vergt om er een doorsnee exemplaar van aaneen te rijgen. Ik
weet ze aardig te verkwanselen. Alle 86400. Hoeveel zou ik er vandaag
nog te goed hebben ? Minder dan zevenduizend, schat ik ruw. Als ik nou
eens wat zinnigs deed met wat mij rest aan tikken van dit etmaal. Ik
zou me tot de dieren kunnen richten. Hen een goede nachtrust wensen.
Tenminste, dat deel van het dierenrijk, dat zich 's nachts te rusten
legt. Waarop andere beesten dan weer azen. Zij zien in deze slapers,
slome hapjes. Ik vind dit soort gedrag hoogst onsympathiek.
Halfslapende dieren verorberen, het hoort gewoon niet. Zou u het
pikken als één of ander wild beest u in het pikkedonker uit uw sponde
plukt met de onmiskenbare bedoeling uw lome lijf met haar en huid te
verslinden ? Dat wens je toch geen enkel levend wezen toe. Zelfs de
mieren niet. Zelfs niet de mier die mij gisteren straal negeerde schoon
ik haar vriendelijk gedag had gezegd. Je weet immers niet hoe zo'n
goedendag klinkt in mierenoortjes. Wellicht als donderslagen. Als ze al
oren hebben. Dat zoek ik even voor u op. Neen, zo blijkt. Voortaan zal
ik de mier met gebarentaal tegemoet treden. Dat kan zowel 's nachts als
overdag, lees ik. Mieren slapen niet. 't Verwondert me niks. Ware ik
een mier, ik zou ook geen oog dicht kunnen doen. Te veel grotere
beesten die het op je ranke mierenlijfje gemunt hebben, of godbetert,
de eieren ! Mierenhoofdjes barsten van de kopzorgen, 86400 seconden per
dag. Niets hebben zij aan mijn 'welterusten'. Ik wens ze een betere
wereld. Een baan met aangename werkomstandigheden. De 35-urige
werkweek. En een jaarlijkse vakantie van minimum 28 dagen ver van
mierenleeuwen, insecticides, vertrappelende voeten en slimme apen met
een stokje. You may say I 'm a dreamer.
Het leven zou grauw zijn zonder Benedictus de zittende. Wat een gozer,
zeg. Zuid-Amerika heeft weer voor vijf jaar kauwen aan 'religieus'
voedsel. Pas op voor het kapitalisme ! Hoed u voor het Communisme ! Het
moet gedaan zijn met die macho-mentaliteit hier op dit continent ! Ach,
't is tenslotte de paus, denk je dan, het behoort tot 's mans opdracht
de wereld op het rechte pad te preken. Maar het helpt dan wel als je
zelf enigszins consistent blijft. Want wat lees ik ? Priesters kunnen
zich best niet inlaten met politiek, vindt de katholieke kerkvorst.
(vrtnieuws.net) Dat wordt een 'verdomd' lastige klus voor die
priesters. Van hen wordt toch verwacht dat zij de standpunten van het
Vaticaan verdedigen, niet ? Als de paus waarschuwt voor het
kapitalisme, als de paus het communisme veroordeelt, wat is dan de
plicht van iedere katholieke priester ?
Wie morele uitspraken
doet over de twee meest toonaangevende ideologieën van de laatste
honderd jaar begeeft zich automatisch op het politieke speelveld. Daar
is niks verkeerds mee. Dat mag. De paus mag dat. En u gelukkig ook.
Priesters niet, als de paus het voor het zeggen heeft. En dat heeft
hij, want hij is hun absolute baas. Priesters moeten zich niet met
politiek inlaten ... en de standpunten van het Vaticaan verdedigen.
Wee, de geestelijke gezondheid van meneer pastoor !
Ik wisselwerk en wisselwerk, ik stuif door zwerk, door kerk, door merg door been, door steen, door weidse leegtes heen, en sprankel. Wat werkelijk is, wordt wankel.
Hoe bloedt mijn hart bij het aanhoren van hun jeremiade: "Help, wij
lijden aan chronische pilotenarmoede. Geef ons snel een fiscaal shot in
de arm, vadertje staat, of wij zullen sterven." De Belgische
luchtvaartmaatschappijen zien hun piloten naar buitenlandse
concurrenten vertrekken. En er komen blijkbaar te weinig piloten bij om
het zo onstane gat op te vullen. Dus wordt er van de staat verwacht dat
die het probleem oplost via een verlaging van de loonkosten. Waarna de
buitenlandse luchtvaartmaatschappijen wellicht hetzelfde gaan doen in
hun thuisland ... Terwijl de fundamentele oplossing voor dit probleem
mijns inziens toch tamelijk voor de hand ligt. Zorg voor meer piloten ! Zo
moeilijk kan dat niet zijn. Minstens één op 10 van alle jongetjes onder
de 10 jaar wil later piloot worden. Tienduizenden kandidaten zijn dat.
Daar moeten er wel goeie tussen zitten. Helaas, eens ze de leeftijd
bereikt hebben om aan een pilotenopleiding te beginnen blijkt het
enthousiasme van de meesten danig bekoeld. Naar een verklaring hoef je
niet lang te zoeken: money, money, money. Een opleiding tot lijnpiloot
kost een bom duiten. Als papa niet kan of wil betalen gaat het feest
dus niet door. Tenzij je bereid bent je tot over je oren in de schulden
te steken. Met het Sabena-drama nog vers in het geheugen hoeft het niet
te verwonderen dat weinig jongeren dat risico nog willen nemen. Niemand
verbiedt echter de luchtvaartmaatschappijen om zelf de rekening van de
opleiding te betalen ! Dan zou er geen sprake meer zijn van een tekort
aan kandidaten. Met zijn duizenden zouden de aspirant-piloten
aanschuiven voor de selectieproeven waaruit de luchtvaartmaatschappijen
dan enkel de allerbesten te kiezen zouden hebben. Tuurlijk, dat kost
handen vol geld. Je zou dan ook van de leerling-piloten mogen
verwachten dat zij na hun opleiding X aantal jaren voor hun sponsors
zouden blijven werken. Tenzij ze een afkoopsom zouden betalen. Kijk,
simpel toch, en iedereen is gelukkig !
Je denkt: hij heeft een ander lief, ééntje verser uit de doos, één met hedendaags gerief, straks dumpt hij mij genadeloos, ga ik voorgoed op non-actief.
Doch jouw vrees is ongegrond, want ik ben aan jou verknocht, aan je krassen, aan de nukken, van je oude os op krukken, ja, aan jou, mijn oud gedrocht.
Ik houd je om je zachte zoemen, om de muze in je schoot, om te veel om op te noemen, jij blijft bij mij, tot aan je dood.
Ze had hem tenslotte overtuigd. Dat handjes houden op straat, het
voortdurende ge-sms, het kussen in de aanwezigheid van derden, dat kon
werkelijk niet langer. Zulk een gedrag was ronduit genant voor mensen
van hun leeftijd.Korte metten hadden zij te maken met de verliefdheid.
Zij had het allemaal uitgedokterd. Voortaan geen make-up meer. Geen
lippenstift, geen mascara, geen oogschaduw, ja zelfs de eyeliner ging
voor een tijdje achter slot en grendel. Ze hulde zich in vormeloze
kleren en scheerde niet langer haar benen. Haar okselhaar gaf ze carte
blanche. Niet zo met haar weelderige lokken. Die moesten eraan geloven.
Drie millimeter bleef er op haar schedel. Ze boerde, vloekte, liet
winden als een stoomfluit,versierde de huiskamer met feldoorbloede
maandverbanden, pruimde Oekraiense ersatz pruimtabak - daarbij
straaltjes bruine drab op de keukenvloer spuiend als een zeehond op een
cruise door de Zenne- ze hield zich aan een strikt dieet op basis van
lookworst, spruiten, Brusselse kaas, ajuin en kippenniertjes. Allemaal
voor hem. Dat kon hij onmogelijk onbeantwoord laten. Hij plaste in de
wasbak, bij voorkeur terwijl zij haar tanden poetste, recycleerde de
voortbrengselen van zijn neus, krabde zijn kont, probeerde haar
stoomfluit te overstijgen, viste naar tenenkaas met haar nagelvijltje,
vestigde een nieuw duurrecord dezelfde-witte-onderbroek-dragen, kortom,
hij deed weer net als vroeger, voor hij haar had ontmoet.
Een maand ging voorbij.
"En ..." , vroeg ze toen, "voel je al wat ?" Begint de verliefdheid al te tanen ?
"Ik
geloof dat het komt", antwoordde hij, "neem nou gisteren, toen ik mij
onledig hield beneden en jij me trakteerde op een kanjer van een
methaanlozing met veel meer dan een hint van Brusselse en lookworst,
wel toen was de betovering toch even verdwenen. Volgens mij moet het
lukken, als we maar lang genoeg volhouden, lieveling." " En jij, merk jij al een verschil ?"
"Ach
schat, ik vond het allemaal heel lief van je, hoe je je uitsloofde voor
mij, maar 't was eigenlijk al maanden niet meer nodig."
Frankrijk stemde zich een presidentje. Alleszins van gestalte. Een man
van 1 meter 65 vloerde zijn 10 cm grotere tegenstandster. Het werd een
simpel knock-out. Zes procent verschil, dat kan tellen. Het beest won
het van de belle. Moge het een troost wezen voor de velen onder ons die
gebocheld door het leven moeten. Er viel dus zeker wat te vieren
gisterenavond. De kleine mens heerst over continentaal Europa. Eerst
Merkel in Duitsland, nu - voor minstens vijf jaar - Sarkozy bij onze
zuiderburen. Beiden komen ze uit de rechterzijde van het politieke
spectrum. Beiden hebben een verleden van immigratie. Sarkozy's ouders
ontsnapten uit communistisch Hongarije. Merkels geboortegrond verhuisde
in zijn geheel van het oostelijke naar het westelijke kamp. Wellicht
omwille van hun ervaringen met het communisme beogen zowel Merkel als
Sarkozy en verbetering van de betrekkingen met de Verenigde Staten. In
de ogen van door het communisme getekende individuen blijft de VS
immers de grote verlosser. Het is maar zeer de vraag of de burgers van
Duitsland en Frankrijk dit enthousiasme van hun leiders delen. Nu
dienen zich in de nabije toekomst wel kansen aan. Zeer binnenkort zal
het Irak-symbool Tony Blair van het politieke toneel verdwijnen. En de
republikein George Bush zal na de presidentsverkiezingen in 2008 naar
verwachting plaats moeten ruimen voor een democraat. Democratische
presidenten liggen over het algemeen wat beter in Europa. De weg komt
dus vrij voor een hernieuwd transatlantisch pact. Maar wat voor
resultaat kunnen we verwachten van een dialoog tussen God en twee
apostelen ? Het voormalig oostblok puilt uit van de
communisme-haters/vrije markt-aanbidders. Frankrijk en Duitsland zijn
al om. Europa wordt overgeleverd aan de politieke epigonen van Ronald
Reagan. Où sont les vrais Européens ?
Sag mir, wo die Europäer sind Wo sind sie geblieben? Sag mir, wo die Europäer sind Was ist geschehn?
De socialisten blijven bij hun standpunt. De kerncentrales moeten
dicht. En de rekening die wij als consumenten voorgeschoteld krijgen
voor de energiebesparende maatregelen die dit mogelijk dienen te maken,
die moet door Electrabel, de in het geld zwemmende eigenaar van de
kerncentrales, worden 'opgehoest'. Waarlijk schoon gesproken, meneer
Vande Lanotte. Alleen, wat moet ik hiervan geloven ? Was er niet, in
een niet zo ver verleden, een minister uit uw rangen, die iets
gelijkaardigs voorstelde ? Was het niet Freya Van den Bossche die ter
financiering van haar stookolie-premie een beroep wou doen op de
poenscheppende petroleumverdelers van dit land ? Weet u nog hoe dat
afgelopen is ? Dat belooft dus niet veel goeds. Bedrijven houden niet
van geven. Winstmaximalisatie, dat is hun doel. De blijvende uitbating
van de bestaande kerncentrales in België strookt prachtig met dat
streven. Die dingen zijn afbetaald en elk jaar extra dat ze energie
leveren betekent dus pure winst. Als het aan Electrabel ligt kunnen de
bestaande centrales dus nog decennia mee. Gelukkig is het niet aan hen
om hierover te beslissen. De politiek zal de knoop doorhakken. En wij
zullen deze beslissing mogen financieren. Want Electrabel is een vrije
onderneming met een quasi-monopolie, zo 'n onderneming tot iets
dwingen, dat blijft een berenkarwei. Zelfs voor socialisten.
Wij stonden elkander aan te staren, ik en mijn spiegelbeeld. En uit dit
staren ontsproot spontaan de lach. Wie juist de aanzet gaf, ik zou het
niet weten. Laten we stellen dat omstandigheden die ons begripsvermogen
overstijgen aan de basis lagen van een gesynchroniseerd gedrag dat
stelselmatig escaleerde. Want het bleef niet bij lachen. Al snel gingen
we over op gekke bekken trekken, waarin we beiden erg bedreven bleken.
De opgeblazen kikkersmoel, de bavianenblik, uitgemergelde-man,
ik-heb-zonet-een-ei-gelegd, vrolijk-maar-niet-al-te-slim, het
psychopaatje, we gaven ze met fors elan ten beste, daarbij niet
gehinderd door enige vorm van klederdracht. Wat onvermijdelijk moest
leiden tot een demo van 'de neusvogel', een nog te ontdekken lelijk
beest met vleugels dat zich vogel waant. Terwijl het kleinste kind
meteen in de smiezen heeft dat je met zo'n neus nimmer van de grond
raakt ! De neusvogel wil het maar niet vatten. Hij klapwiekt onbeholpen
en huppelt door de badkamer. Met een smoelwerk vol verbijstering. Geen
mens die weet hoe dit beest erin slaagt de evolutie te overleven. Dan
geeft mijn spiegelbeeld het op, het bevriest. En sta ik op mijn ukkie
rond te huppelen. Dat voelt toch anders. Ik stop en staar. Naar een
vogel die mijn trekken deelt. Een naakt en lelijk beest zonder kleren
dat enkel mij nog imiteert en halsstarrig weigert de badkamer te
verlaten. Wat een wereld. Wat een wanhoop. Twee mannen in witte jassen
weten raad met het dier. "Alles komt goed", zegt de ene. Hij begeleidt
me naar het busje. Vanuit de badkamer klinkt de klank van scherven.
"Probleem van de baan", zegt de andere, terwijl hij zijn moker in het
handschoenkastje deponeert. "Rijden maar !"
Kent u de kleur van onze nieuwslezers ? De politieke kleur bedoel ik
dan. Nou, ik dus niet. En met mij , neem ik aan, miljoenen andere
Vlamingen. Is dit erg ? Het journaal wordt immers verondersteld
objectief te berichten over de wereld. Het nieuws brengt de waarheid en
niets dan de waarheid. Ik wil het graag geloven ...
Vandaag
maakte Florence Reuter, nieuwslezeres van RTL-TVI bekend dat ze
volksvertegenwoordiger wil worden. Ze krijgt de vierde plaats op de
MR-lijst in de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde, u weet wel, die
kieskring die in een niet zo ver verleden nog zonder verwijlen
gesplitst diende te worden. Het is al de tweede ankervrouw in korte
tijd die schijnbaar moeiteloos de stap zet van objectiviteit naar
intens politiek engagement. Daarbij stel ik me toch vragen.
Is
het wel gepast dat een nieuwslezer, met zijn zorgvuldig opgebouwd aura
van objectiviteit en betrouwbaarheid onder de arm, zomaar van de ene
dag op de andere op een kieslijst gaat staan ? Zou het niet beter zijn
indien nieuwsankers zich vrijwillig zouden onderwerpen aan een
elektorale sperperiode ? Zo 'n sperperiode zou transfers tussen
journaal en politiek, minder dan X maanden voor de verkiezingen, kunnen
verbieden. Zo zou de journaalsterren de tijd gegund worden om hun imago
van objectieve berichtgevers wat te laten slijten. 't Is maar een
ideetje.
Elke dag is er ergens wel een feestje. U wordt keurig op tijd
verwittigd, ik hoor het meestal achteraf: 'Hee, Alex, waar zat jij
gisteren toen wij lol trapten als de beesten. Jij hebt wat gemist, man.
Gratis bier, lookworsten, berelullen en schone wijven bij de vleet,
echt jouw ding, rakker." Mijn ingebeelde schare vrienden bedient zich
graag van ironie. Nu, mij deert het niet, ik ben niet tuk op
georchestreerde vrolijkheid. Ook op deze eerste mei was ik niet van de
partij. Ook dit jaar mocht ik geen uitnodiging ontvangen. Zoals ik net
al zei, het stoort mij geenszins en mijn sympathie voor de zaak van de
werknemers zal er zeker niet onder lijden.
Er zijn er die het
moeilijker hebben om hun niet uitgenodigd zijn te verkroppen. De
liberalen morren. "Eén mei is het feest van alle arbeiders, niet van
één partij" klinkt het vanuit die hoek. Ze zagen 1 mei daarom liever
wat paarser. Dat liberalen graag feesten, is een publiek geheim.
Logisch dat ze ook een stuk van de 1-mei-koek willen happen. Er schuilt
echter een foutje in hun redenering. De dag van de arbeid is inderdaad
een feestdag voor alle arbeiders, ongeacht hun politieke overtuiging,
een feestdag voor alle arbeiders, maar niet van alle politieke
partijen. Want niet alle politieke partijen hebben evenveel gestreden
voor de rechten van de gewone man ...
Als de liberale partij zo
graag wil feesten, dat ze dan hun eigen feest verzinnen. Wat dacht u
van: " De dag van de blauwe arbeider." Dat roept fijne herinneringen op
aan de tijd toen socialistische arbeiders bont en blauw werden geslagen
omdat ze voor hun rechten streden. De dag van de blauwe arbeider, ja,
daar zit muziek in. Maak er meteen een betaalde feestdag van. De
Belgische werknemer zal u zeer erkentelijk zijn.
Toch
fijn dat de krant van de overkant dit voor ons uitzocht . Eigenlijk
hoeven we niet eens meer naar de stembus op 10 juni.Vele Belgen zouden
daar overigens absoluut niet rouwig om wezen. Waarom nog die
voorbijgestreefde verkiezingen organiseren als je de uitslag ook op
éénvoudig verzoek uit de handen van de hoofdredacteur van La Libre kunt
ontvangen. De kamer wordt pas morgen, 2 mei ontbonden, de strijd om de
gunst van de kiezer is amper uit de startblokken en we kennen het
verdict al. Hoe doen ze dat toch aan de andere kant van de taalgrens ?
Hebben ze daar een politieke glazen bol ter hunner beschikking ? Weten
ze dan niet hoe gevaarlijk het is te diep in het glas te kijken ?
Worden ze misschien geadviseerd door ene Michel Daerden ? Dan riskeren
ze met een nijlpaard van een kater te ontwaken op 11 juni. Want wie
weet wat wacht ons nog aan verrassingen ? Yves Leterme moet zijn
triomfantelijke intocht nog maken als kandidaat-premier van België,
omdat de man zijn verantwoordelijkheid niet wil ontvluchten, uiteraard
! Mogelijk krijgt het Vlaams Belang nog een electoraal cadeautje uit
allochtone hoek ? Relletjes in Borgerhout die een ietsiepietsie uit de
hand lopen, ik zeg maar wat. En wat voor een pretpakket zouden de
socialisten nog voor de burger in petto hebben ? De hard werkende
Vlaming mag zich nu al schrap zetten. Want zijn dubbel en dik verdiende
belastingsverlaging komt eraan ... tenminste ... als hij voor de Open
VLD stemt. Als we het nog een paar weken zonder regen moeten stellen
dan zou dat weer stemmenwinst kunnen opleveren voor Groen. En wat
betreft de heer Dedecker ... Het zou me verwonderen als onze
judo-grizzly er niet zou in slagen zijn lijst naar een hoger resultaat
te brullen.
Ook in Franstalig België moet de strijd nog
beginnen. Zal de PS zich op tijd herstellen van de schade die de partij
leed door allerlei schandalen ? Of houden de politieke tegenstrevers
nog enkele troeven achter de hand, die ze ten gepaste tijde zullen
uitspelen ? Slaagt de MR van Louis Michel erin zich als een alternatief
voor de PS te presenteren in Wallonië ? Kan het cdH munt slaan uit de
discussie rondom 'waarden en normen' die al menige
christen-democratische partij forse verkiezingswinst opleverde ? Kan
Ecolo boze linkse kiezers afsnoepen van de PS ? Ach, het had nog razend
spannend kunnen worden. Maar dankzij de vooruitziende blik van La Libre
Belgique valt er geen zak meer aan te beleven.
Guy Verhofstadt beweert dat hij België 200 000 banen schonk. Hij mag
dat beweren, ik zie niet in op welke wijze ik zijn stelling zou kunnen
verifiëren. De oppositie zal wellicht tegenwerpen dat we die groei van
de werkgelegenheid danken aan de opleving van de economie. Waarop
Verhofstadt ongetwijfeld vinnig zal repliceren. De verkiezingen komen
eraan, ieder heeft zijn statistieken paraat. De burger wordt overspoeld
door een golf van propaganda, komt nog twee maal ademhappend boven,
waarna hij zich gedwee naar de bodem laat zakken. Waar VTM en
consoorten hem opwachten met uitermate boeiend entertainment. De burger
is moe, meneer Verhofstadt, moe en murw van het harde werken. Van het
harder en harder werken voor een steeds minder zekere job. Verbaast het
u dan, dat hij geen zin meer heeft in politiek ? En u wou nog meer werk
creëren ... Ik weet dat u het goed bedoelt, premier, maar, werk is er
genoeg ! Wat de burger nodig heeft is rust ! Zodat er weer ruimte
onstaat in zijn hoofd om na te denken over het algemeen belang. Over
welke richting we uit moeten. Al meer dan 25 jaar nu wordt het
politieke debat gedomineerd door het vraagstuk van de werkloosheid. Dat
heeft geleid tot een bewustzijnsvernauwende verwisseling van middel en
doel. Niet de creatie van jobs maar het bevorderen van de welvaart en
het welzijn van de burgers van dit land, dat is de ultieme taak van
onze overheid, daarop moet u uw inspanningen richten. Dat de staat niet
over de almacht beschikt om iedere individuele burger gelukkig te
maken, dat staat buiten kijf. Gelukkig worden is voor een stuk een
persoonlijke opdracht. Een opdracht waarvan de slaagkansen echter sterk
beïnvloed worden door de socio-economische context. Ware liberalen
geloven niet dat de overheid banen schept. Wel kan de overheid voor
gunstige voorwaarden zorgen waaronder de economie kan floreren. Waarom
zou deze stelling dan niet opgaan voor 'geluk' ? Vandaag moeten we
echter vaststellen dat de fixatie op werkgelegenheid het geluk van
menig burger in de weg staat. Of dacht u dat werknemers gelukkiger
worden van nachtarbeid, van steeds wisselende werkroosters, van
tijdelijke banen, van werken op zondag ? Geloof me, enkele
uitzonderingen niet te na gesproken, prefereren uw potentiële kiezers
een rigide, vaste baan van maandag tot vrijdag, negen tot vijf, zodat
er volop tijd overblijft voor partner, kinderen en vrienden. Zet u zich
daar eens voor in. Stel je voor dat het lukt. Deze kiezer, alvast, zou
het sterk waarderen.
De president van de Verenigde Staten is een stijfkop. Hij wil en zal
zijn oorlog winnen. Hij gelooft dat dat nog kan, meer nog, hij weet dat
het zal gebeuren. Want God is met hem. En met een opperwezen als
rugdekking denk je niet aan opgeven. Zeker niet nu de allerhoogste hem
zijn eerste apostel zond : Generaal Petraeus, de Amerikaanse nummer één
in Irak. De man heeft er nog alle vertrouwen in. Sinds de invoering van
het nieuwe veiligheidsplan in Bagdad is het intersektarisch geweld
gevoelig afgenomen. Daarmee doelt de generaal op de daling van het
aantal burgerslachtoffers door Soennitische en Shiitische
moordcommando's. En gelijk heeft hij. Alleen gaat hij wat makkelijk
voorbij aan die andere statistiek: de statistiek van het aantal
overlijdens ten gevolge van autobommen. Die vertelt een gans ander
verhaal. Ach, wat doet het er ook toe. Bush is een 'true believer'. Hij
gelooft in zijn heilige missie: Het midden-oosten zuiveren van het
kwaad en in één moeite de bevoorrading van 's werelds grootste
petroleumjunkie veilig stellen. Dat de duivel dat niet zomaar zou laten
gebeuren, daar had hij zich wel aan verwacht. Als in een wijwatervat
verweert hij zich. Satan sponsort een mannetje in Venezuela, gewoon om
George te sarren. Satan graaft grotten voor Osama Bin Laden, zodat die
onvindbaar blijft, en nu hij merkt dat hij Bush niet klein krijgt met
getreiter, probeert hij hem te verzoeken met een wortel. Een wortel van
126 miljard dollar. Zoveel poen hebben die verduivelde Democraten
ervoor over om de Amerikaanse jongens weer thuis te krijgen. 'Nee',
zegt Bush,'Wij blijven, tot de klus geklaard is.' Even St-Juttemis
opzoeken in mijn agenda.
Hoe ik groef en groef, de lagen pelde, dieper daalde, in het smeer, nergens trof ik elfjes aan, of roze olifantjes. Geen glinstering, geen toverkol, geen festival van suikergoed. De panda was op wintersport, de knuffels hadden look gesmuld, en Woekie Poekie zag zijn vrouw met Bibi copuleren.
