Toch
fijn dat de krant van de overkant dit voor ons uitzocht . Eigenlijk
hoeven we niet eens meer naar de stembus op 10 juni.Vele Belgen zouden
daar overigens absoluut niet rouwig om wezen. Waarom nog die
voorbijgestreefde verkiezingen organiseren als je de uitslag ook op
éénvoudig verzoek uit de handen van de hoofdredacteur van La Libre kunt
ontvangen. De kamer wordt pas morgen, 2 mei ontbonden, de strijd om de
gunst van de kiezer is amper uit de startblokken en we kennen het
verdict al. Hoe doen ze dat toch aan de andere kant van de taalgrens ?
Hebben ze daar een politieke glazen bol ter hunner beschikking ? Weten
ze dan niet hoe gevaarlijk het is te diep in het glas te kijken ?
Worden ze misschien geadviseerd door ene Michel Daerden ? Dan riskeren
ze met een nijlpaard van een kater te ontwaken op 11 juni. Want wie
weet wat wacht ons nog aan verrassingen ? Yves Leterme moet zijn
triomfantelijke intocht nog maken als kandidaat-premier van België,
omdat de man zijn verantwoordelijkheid niet wil ontvluchten, uiteraard
! Mogelijk krijgt het Vlaams Belang nog een electoraal cadeautje uit
allochtone hoek ? Relletjes in Borgerhout die een ietsiepietsie uit de
hand lopen, ik zeg maar wat. En wat voor een pretpakket zouden de
socialisten nog voor de burger in petto hebben ? De hard werkende
Vlaming mag zich nu al schrap zetten. Want zijn dubbel en dik verdiende
belastingsverlaging komt eraan ... tenminste ... als hij voor de Open
VLD stemt. Als we het nog een paar weken zonder regen moeten stellen
dan zou dat weer stemmenwinst kunnen opleveren voor Groen. En wat
betreft de heer Dedecker ... Het zou me verwonderen als onze
judo-grizzly er niet zou in slagen zijn lijst naar een hoger resultaat
te brullen.
Ook in Franstalig België moet de strijd nog
beginnen. Zal de PS zich op tijd herstellen van de schade die de partij
leed door allerlei schandalen ? Of houden de politieke tegenstrevers
nog enkele troeven achter de hand, die ze ten gepaste tijde zullen
uitspelen ? Slaagt de MR van Louis Michel erin zich als een alternatief
voor de PS te presenteren in Wallonië ? Kan het cdH munt slaan uit de
discussie rondom 'waarden en normen' die al menige
christen-democratische partij forse verkiezingswinst opleverde ? Kan
Ecolo boze linkse kiezers afsnoepen van de PS ? Ach, het had nog razend
spannend kunnen worden. Maar dankzij de vooruitziende blik van La Libre
Belgique valt er geen zak meer aan te beleven.
Guy Verhofstadt beweert dat hij België 200 000 banen schonk. Hij mag
dat beweren, ik zie niet in op welke wijze ik zijn stelling zou kunnen
verifiëren. De oppositie zal wellicht tegenwerpen dat we die groei van
de werkgelegenheid danken aan de opleving van de economie. Waarop
Verhofstadt ongetwijfeld vinnig zal repliceren. De verkiezingen komen
eraan, ieder heeft zijn statistieken paraat. De burger wordt overspoeld
door een golf van propaganda, komt nog twee maal ademhappend boven,
waarna hij zich gedwee naar de bodem laat zakken. Waar VTM en
consoorten hem opwachten met uitermate boeiend entertainment. De burger
is moe, meneer Verhofstadt, moe en murw van het harde werken. Van het
harder en harder werken voor een steeds minder zekere job. Verbaast het
u dan, dat hij geen zin meer heeft in politiek ? En u wou nog meer werk
creëren ... Ik weet dat u het goed bedoelt, premier, maar, werk is er
genoeg ! Wat de burger nodig heeft is rust ! Zodat er weer ruimte
onstaat in zijn hoofd om na te denken over het algemeen belang. Over
welke richting we uit moeten. Al meer dan 25 jaar nu wordt het
politieke debat gedomineerd door het vraagstuk van de werkloosheid. Dat
heeft geleid tot een bewustzijnsvernauwende verwisseling van middel en
doel. Niet de creatie van jobs maar het bevorderen van de welvaart en
het welzijn van de burgers van dit land, dat is de ultieme taak van
onze overheid, daarop moet u uw inspanningen richten. Dat de staat niet
over de almacht beschikt om iedere individuele burger gelukkig te
maken, dat staat buiten kijf. Gelukkig worden is voor een stuk een
persoonlijke opdracht. Een opdracht waarvan de slaagkansen echter sterk
beïnvloed worden door de socio-economische context. Ware liberalen
geloven niet dat de overheid banen schept. Wel kan de overheid voor
gunstige voorwaarden zorgen waaronder de economie kan floreren. Waarom
zou deze stelling dan niet opgaan voor 'geluk' ? Vandaag moeten we
echter vaststellen dat de fixatie op werkgelegenheid het geluk van
menig burger in de weg staat. Of dacht u dat werknemers gelukkiger
worden van nachtarbeid, van steeds wisselende werkroosters, van
tijdelijke banen, van werken op zondag ? Geloof me, enkele
uitzonderingen niet te na gesproken, prefereren uw potentiële kiezers
een rigide, vaste baan van maandag tot vrijdag, negen tot vijf, zodat
er volop tijd overblijft voor partner, kinderen en vrienden. Zet u zich
daar eens voor in. Stel je voor dat het lukt. Deze kiezer, alvast, zou
het sterk waarderen.
De president van de Verenigde Staten is een stijfkop. Hij wil en zal
zijn oorlog winnen. Hij gelooft dat dat nog kan, meer nog, hij weet dat
het zal gebeuren. Want God is met hem. En met een opperwezen als
rugdekking denk je niet aan opgeven. Zeker niet nu de allerhoogste hem
zijn eerste apostel zond : Generaal Petraeus, de Amerikaanse nummer één
in Irak. De man heeft er nog alle vertrouwen in. Sinds de invoering van
het nieuwe veiligheidsplan in Bagdad is het intersektarisch geweld
gevoelig afgenomen. Daarmee doelt de generaal op de daling van het
aantal burgerslachtoffers door Soennitische en Shiitische
moordcommando's. En gelijk heeft hij. Alleen gaat hij wat makkelijk
voorbij aan die andere statistiek: de statistiek van het aantal
overlijdens ten gevolge van autobommen. Die vertelt een gans ander
verhaal. Ach, wat doet het er ook toe. Bush is een 'true believer'. Hij
gelooft in zijn heilige missie: Het midden-oosten zuiveren van het
kwaad en in één moeite de bevoorrading van 's werelds grootste
petroleumjunkie veilig stellen. Dat de duivel dat niet zomaar zou laten
gebeuren, daar had hij zich wel aan verwacht. Als in een wijwatervat
verweert hij zich. Satan sponsort een mannetje in Venezuela, gewoon om
George te sarren. Satan graaft grotten voor Osama Bin Laden, zodat die
onvindbaar blijft, en nu hij merkt dat hij Bush niet klein krijgt met
getreiter, probeert hij hem te verzoeken met een wortel. Een wortel van
126 miljard dollar. Zoveel poen hebben die verduivelde Democraten
ervoor over om de Amerikaanse jongens weer thuis te krijgen. 'Nee',
zegt Bush,'Wij blijven, tot de klus geklaard is.' Even St-Juttemis
opzoeken in mijn agenda.
Hoe ik groef en groef, de lagen pelde, dieper daalde, in het smeer, nergens trof ik elfjes aan, of roze olifantjes. Geen glinstering, geen toverkol, geen festival van suikergoed. De panda was op wintersport, de knuffels hadden look gesmuld, en Woekie Poekie zag zijn vrouw met Bibi copuleren.
"We zullen met zijn allen langer moeten gaan werken, zoveel is
duidelijk", zo begon nieuwslezer Wim De Vilder vanavond een item over
de kwaliteit van jobs. Want aangezien dat langer doorwerken
onontkoombaar is, kunnen we er maar beter voor zorgen dat we plezier
hebben in ons werk, zo filosofeerde De Vilder voor journaal-kijkend
Vlaanderen. Waar is toch de tijd gebleven toen journalisten nog geacht
werden de wereld met een kritische blik te beschouwen ... 't Is niet
omdat men de burgers keer op keer in de oren blaast dat zij een
vroegtijdige pensionering mogen vergeten, dat dat ook de waarheid is.
Immers, waarom zouden wij de werkkracht van al die oudjes vandoen
hebben ? Sinds de tweede wereldoorlog zijn er nauwelijks jaren geweest
waarin het Belgisch BNP is gedaald. Dat betekent dus dat wij, kleine
Belgjes, gedurende bijna heel die periode elk jaar weer meer
produceerden. En dat wisten wij mooi te combineren met de uitbouw van
een dure verzorgingsstaat, werkduurverkorting, meer vakantiedagen en
vervroegde pensionering. Hoe hebben wij dat toen toch klaargespeeld ?
Werd ons land toen bestuurd door een uitzonderlijke generatie
economische genieën ? Helemaal niet, ware het genieën geweest, dan
zaten we nu niet met onze nog steeds fikse staatsschuld opgescheept.
Het verschil met vroeger zit 'm in de verdeling van het profijt van de
Belgische werklust. Sinds de jaren tachtig gaat er stelselmatig minder
van die buit naar de werknemer. Het aandeel van lonen in het bruto
nationaal inkomen daalt, ten voordele van het inkomen uit kapitaal. De
meerproductie te danken aan technologische progressie - denk aan
computers, robots, telecommunicatie - komt vooral aan de
kapitaalverstrekkers ten goede. Meer nog, de techniek zorgt voor
werkloosheid en zet het inkomen van de werknemers wereldwijd onder
druk. Ik weet, het klinkt niet erg vernieuwend, maar de cijfers tonen
het onomstotelijk aan : de rijken worden rijker, de armen armer. En al
moet het woord 'arm' in onze nationale context relatief begrepen
worden, één zaak is helder als pompwater. Wie aan het loon komt van de
werknemer, graait uit de pensioenkas.
Er heerst een principiële misvatting omtrent het wezen van de
boemerang, met name de onterechte verwachting dat die dingen altijd
wederkeren. Zij die er ooit ééntje hebben weggekeild weten wel beter.
Het liefst nog gaat zo'n boomerang er meteen vandoor. Wie zijn werpstok
meer dan één keer wil gebruiken dient zich vooraf te vergewissen van de
windrichting en de vereiste werptechniek. Maar zelfs dan reken je er
best niet op dat de boomerang keurig zijn terugweg zal vinden naar je
handen. Veel vaker komt hij met een rotsnelheid op je bek terecht. Over
de tanden die je zodoende kwijt speelt, hoef je je al helemaal geen
boomerang-illusies te maken. Bijna even frequent komt de boemerang
slechts bij benadering uw kant uit. Als een dronkelap die 's nachts bij
de solitaire buurvrouw aanbelt. Meer dan eens gebeurt het dat die hem
dan met open armen ontvangt. Met andere woorden, een ander pikt je
speeltje in, een tweede of een derde hond. Denk daaraan voor je met
kluiven gaat gooien.
Fientje Moerman heeft overschot van gelijk. De mogelijkheden van de
overheid zijn nou eenmaal niet onbegrensd. Als de vraag naar subsidie
voor milieuvriendelijke maatregelen het budget overstijgt, laat de
bedrijven dan maar wedijveren om de centen. De beste voorstellen kapen
de euro's weg. De verliezende bedrijven mogen zich gaan bezinnen over
hun falen, volgend jaar een nieuwe kans ! Persoonlijk vind ik 90
miljoen euro als budget geen vetpot. Maar ik ben geen minister van
Economie, Fientje wel. En Fientje vindt dat 90 miljoen volstaat, punt
uit. Wat geldt voor het Ministerie van Economie geldt echter even goed
voor ieder ander ministerie. De bomen reiken niet tot aan de hemel.
Onze gezondheidszorg bijvoorbeeld, heeft voortdurend te kampen met
geldgebrek. Maar om één of andere reden blijkt het in ons land
onmogelijk om de pharmaceutische bedrijven te laten concurreren om op
die manier de prijs van de geneesmiddelen te drukken. Concurrentie is
een knipperlicht. Aan voor de zelfstandige ondernemer, uit voor de
multinational. Volge wie kan.
Sinds enkele dagen wordt het nieuws in de Amerikaanse pers grotendeels beheerst door de moordpartij op de campus van de Virginia Tech universiteit. Zoals u weet ging een jonge student daar volledig door het lint, wat resulteerde in de dood van 31 mensen. "Een gek met een wapen, tuurlijk dat daar vodden van komen !" Vele burgers zullen aan deze dooddoener voldoende hebben om over te gaan tot de orde van de dag. Zorg ervoor dat waanzinnigen in de toekomst niet meer aan een wapen geraken en het probleem is van de baan. Eerst bij de psychiater langs en dan pas naar de wapenwinkel dus. Lijkt me vooral goed nieuws voor het zieleknijpers-gilde. De Amerikaanse wapenenthousiast hoeft zich echter geen zorgen te maken. Paranoide, manisch of shizofreen, zolang hij zijn mentale stoornis kan verbergen voor 'het geoefende oog' van zijn gewerenboer zal hij ook in de toekomst verzekerd zijn van een prachtig aanbod. Trouwens, wat is er eigenlijk zo vreemd aan de combinatie geestesgestoorde-wapen ? De Amerikaanse populaire cultuur is er dol op. Deze voormiddag nog vertoonde VT4 een aflevering van een Amerikaanse serie. Het betreft een geromantiseerde verfilming van de belevenissen van een kwartet Vietnam-veteranen. Schietend en dynamiterend trekt dit viertal kriskras door de states. Zogezegd ten dienste van de onderdrukten. En er zit er niet één tussen die ik het stempel 'geestelijk-gezond' zou gunnen. Vooral die magere met zijn petje, die is behoorlijk kierewiet. Om de haverklap moet hij bevrijd worden uit een psychiatrische kliniek. Geen beletsel voor een lidmaatschap van een privé-militie ! Wel integendeel, amper heeft de man zich onttrokken aan de goede zorgen van zijn behandelende artsen of hij zit al aan de stuurknuppel van een gevechtshelicopter. En man, kan die gek mikken, zeg. Voor de wagen, achter de wagen, in het linkervoorwiel, in de benzinetank. Nooit zie je iemand sneuvelen. Waarlijk verbazend, welk een precisiewerk je kan verrichten met een machinegeweer. "A piece of cake", zelfs voor een waanzinnige. Alle lof voor deze gek met zijn oorlogstuig. Het zal u niet verbazen dat ik grote twijfels heb omtrent de historische accuraatheid van deze serie ... Maar de boodschap komt wel over.
Een hoofd zit vol met onverwerkte gedachten. Althans, op basis van mijn
eigen kop , moet ik dat besluiten. Je krijgt er nauwelijks vat op.
Omdat ze geen handvaten hebben. Ze zweven door je grijze massa als
waren het pluisjes van een paardebloem door anderen van huis verblazen.
Wie ze wil grijpen verjaagt ze door zijn verlangen. Eigenlijk zijn ze
nauwelijks de jouwe. Ze schuilen onder je schedelpan. Dat mogen ze. Je
hebt er zelden last van. Wel integendeel. Alleen vandaag dacht je ze
liever een tijdje elders onder te brengen. Omdat je meer dan één hoofd
kon gebruiken. Om er allerlei zogenaamd belangrijke informatie in te
proppen. U weet wel, van die vluchtige troep die ons de kost moet
verschaffen, bits en bytes die morgen bij het restafval mogen, wegens
niet recycleerbaar. Het was me het dagje wel. De totale overgave: aan
de 'import statements', de modules, de xml-interfaces, RPC. Als dit
alles u niks zegt, weet dan dat u goed zit. Mijn vertrouwdheid met deze
materie bezorgt me enkel hoofdpijn. Bonkende, zware kopfschmertzen. Met
als resultaat dus noppes. Minder dan noppes. Want waar gisteren nog
fleurige flarden zweefden, hardt nu het beton. Dit hoofd wordt oud, dat
voel ik. De soepelheid van vroeger is verdwenen. Beton is voer voor
jonge hoofden. Die maken er zo weer specie van. Wie ouder wordt moet kiezen.
Was dit dan waarlijk wat zij wou ? Dat de dagen zouden harden tussen hen ? Dat dra slechts flarden van verlangen zouden resten ? Uiteengerafeld, en vervlogen, ten langen leste ? Dat het zoete lentelicht hun natte wangen snel zou drogen ? Dat de vloed het strand zou schonen ? Dat de tijd de weg zou tonen, die immer open voor ons ligt ?
Alom teleurstelling vandaag in Antwerpen. De Astra komt niet naar 't
stad . En daar had men toch zo op gehoopt. "Ach laat de heer ons
vergunnen dat wij de Astra mogen bouwen", klonk het in de ACV-gebeden.
Ze werden niet verhoord, ook deze keer niet. De politici betreuren het,
de arbeiders zullen het gelag betalen. 1200 tot 1400 banen zullen er in
de Antwerpse Opel-vestiging verdwijnen.
... Ach, wat wil u,
meneer, de hele autosector kampt al jaren met overcapaciteit. Is het
onze schuld dat de mensen te weinig auto's kopen. Nee, toch ? Het hart
bloedt maar Opel kan niet anders dan snijden. In het belang van het
bedrijf en dus de werkzekerheid van zij die wel mogen blijven. Laten
wij toch vooral de rust bewaren om de toekomst van de auto-industrie in
België veilig te stellen ...
Altijd hetzelfde deuntje dat
herhaald wordt ... en in de oren van de goegemeente klinkt het als een
wiegelied. Het verstand dommelt in geconfronteerd met zulke
onweerlegbare want rationele argumenten. Je kan niet produceren wat
niemand wil kopen. België is de Sovjet-Unie niet ! En niemand die zich
de vraag stelt waar die befaamde overcapaciteit eigenlijk vandaan komt.
Zouden de royale potjes investeringssteun uit de staatskassen van
Europese regeringen er misschien iets mee te maken hebben ? Van dat
geld konden de autofabrieken 'gemoderniseerd' worden. Doorgaans heeft
zulks tot gevolg dat ze daarna meer stuks kunnen produceren met minder
mensen. De aan de werknemers opgedrongen flexibilisering heeft net
hetzelfde effect: meer auto's per werknemer. Tja, dan moet je niet
verbaasd staan kijken als men je even later komt zeggen dat er
'overcapaciteit' is in de sector. Die overcapaciteit lijkt me voor een
flink deel bekostigd door de overheden in verscheidene Europese landen.
En daarmee gaf men de autobedrijven het ideale drukkingsmiddel cadeau
om de arbeiders over de grenzen heen tegen mekaar uit te spelen.
Vestigingen die zich verzetten tegen verdere flexibilisering, die mogen
zich aan een afslankingskuur verwachten. Wie in zo'n vestiging mag
blijven zal daarna zeker 'extra gemotiveerd' zijn. Wat het rendement
nog verder opdrijft, een gegeven waarmee men in andere vestigingen dan
weer druk op de ketel kan zetten. U ziet het: het systeem zorgt voor
zijn eigen benzine. Het is briljant en meedogenloos.
U mag van geluk spreken dat ik slechts een éénvoudige Vlaamse blogger
ben. Zelfs tijdens mijn pissigste perioden hoeft u voor mij niet op de
loop. Ik heb dan ook geen loop, geen tweeloop, geen éénloop, geheel
ongewapend treed ik u al schrijvende tegemoet. Dat ik alzo doende hier
en daar enkele lange tenen knak, acht ik spijtig maar onvermijdelijk.
Ze zullen wel helen. Beter een zere voet dan een gat in je schedel. Op
het moment dat ik dit schrijf maakt CNN gewag van 31 doden op de campus
van Virginia Tech in de Verenigde Staten. Michael Moore heeft meteen
voldoende materiaal voor een Bowling for Columbine sequel. Niet dat het
wat zal uithalen, natuurlijk. Wapengeweld zit zo ingebakken in de
Amerikaanse cultuur dat zelfs honderd met oscars bekroonde
documentaires daar niet tegen opgewassen zijn. Schietpartijen op
scholen vormen slechts het voor de media interessante topje van de
immense Amerikaanse geweldsijsberg. Want het grote bloeden vindt niet
plaats op scholen en universiteiten maar in de achtergestelde buurten
van de grote steden. Iedere dag sneuvelen daar jonge mensen, gevangen
in een web van armoede en uitzichtloosheid. Daar zal je nauwelijks wat
over horen op CNN. Daar worden weinig tranen om gelaten. Pas als het
vergif doordringt tot veilig gewaande omgevingen als scholen of
universiteitscampussen schrikt het publiek nog even op. Dan heeft men
het over zinloze en weerzinwekkende daden. Geweld zinloos noemen is op
zichzelf een uiterst zinloze daad. Het is niet omdat men zelf niet kan
vatten waarom mensen moorden dat deze moorden zomaar uit het niets
ontspruiten. Je hebt geen Einstein-brain vandoen om in te zien dat een
strengere controle op wapenbezit heel wat ellende zou kunnen voorkomen.
Stel je voor dat ik bij het pieken van mijn pissigheid de beschikking
zou hebben gehad over een semi-automatisch wapen. Wie weet wat had ik
aangericht ! In Amerika kijkt men anders aan tegen dat soort dingen.
Men betreurt de doden, bidt, installeert metaaldedectoren ... en wacht
gelaten op de volgende slachtpartij.
Het zit wel goed vanavond. We staan op het punt smakelijk geamuseerd te
worden. Wie er in slaagt zijn kritisch vermogen op een laag pitje te
zetten kan zichzelfve zelfs wijs maken dat zijn hersenen enige
prikkeling zullen ervaren, want er staat kwis op het programma.
Heerlijk vind ik dat, dat kwissen ! Altijd verfrissend, die combinatie
van wederopgeviste kennis, nieuw verworven trivialiteiten en het
onvermijdelijke kwantum, omwille van gekraak van zoute nootjes en
chips, tussen tv en oren tot witte ruis vergruisde hersenvulling.
Jazeker, dat hebt u goed begrepen, ik ben pissig. Ik eis het op, mijn
recht op pissigheid. Mijn periode van goedertierendheid heeft lang
genoeg geduurd. Voorlopig krijgt u geen vriendelijk woord meer van mij
te horen. En dat heeft hoegenaamd niets te maken met enig door u
gesteld gedrag. Doet u gerust verder zoals u bezig was. U, die niets
liever doet dan mij beschimpen, laat u zich vooral niet van de wijs
brengen door mijn het absolute nulpunt benaderende stemming. Hetzelfde
geldt voor de grote groep onverschilligen en wat er dan nog aan
mensheid resteert zoekt het zelf maar uit. Gedaan met de vriendelijke
woordjes, de schouderklopjes, het welgemeend advies. Voor troost en
goede raad moet u bij de pastoor wezen, of bij een therapeut als het
wat geld mag kosten. Voilà, met dit meta-advies stuur ik u allen
wandelen. U beslist zelf maar of u het bij het traditionele kuieren
houdt dan wel met Nordic Walking poles het Zoniënwoud gaat verkennen.
Mij blijft het allemaal straal gelijk. Vanavond laat uw lot mij
hemeltergend koud. Omdat ik pissig ben, en u daar lekker niks aan kan
verhelpen. Niet het minste vat hebt u op mij. Ongenaakbaar zal ik mijn
slechtgeluimdheid de lenteavond in stralen. Meer nog, zelfs de nacht
zal ik met mijn gemelijke grillen bezoedelen. En wat betreft de dag van
morgen ... dat zullen we nog wel zien.
Tijdens een wandeling die tot doel had mijn gedachten te verslepen naar
oorden die zich verre bevinden van het dorre continent dat filosofen
'de werkelijkheid' noemen, kwam ik onaangenaam in aanraking met
onverteerde voedselresten, uitgestoten door een lid van de orde der
onevenhoevigen, in casu een paard. Dat paarden het volstrekt normaal
vinden hun excrementen in het midden van een wandelpad te deponeren,
daar kan ik nog mee leven, een paardenverstand heeft zijn beperkingen,
hun berijders daarentegen zouden beter moeten weten. Paardenbolussen
kunnen qua smerigheid makkelijk concurreren met de uitwerpselen van de
Canis lupus familiaris. Toch zal geen enkele fatsoenlijke
hondenbezitter toestaan dat zijn trouwe viervoeter drollen draait in
het midden van een wandelpad. Paardenbezitters hebben daar blijkbaar
minder problemen mee. Die malen er niet om dat hun archaische
vervoermiddel het wandelpad bezoedelt. Even in het gras parkeren om de
dieren rustig hun gang te laten gaan, dat hoort niet tot de
geplogenheden. Nu, misschien is het eigen aan paarden dat ze hun
stoelgang op de meest ongepaste momenten de wereld in sturen, dat kan.
Maar dat verschaft hun berijders geenszins het recht om mijn
wandelgenot te beknotten. Als een hond wat laat vallen, dan wordt van
zijn baasje verwacht dat die de viezigheid opruimt. Wel, waarom zouden
we niet hetzelfde mogen vragen van ruiters. Voortaan geldt ook voor
hen: geen stap buiten de deur zonder plastic zak. Monteer een
achteruitkijkspiegel op uw knol en als het beest wat dropt: Daal af tot
op het niveau van het voetvolk. Meenemen die mest ! En verder wens ik
het ruitervolk nog vaalten rijplezier.
Zeg me dan , wat is te hoog ? Want wanneer u stelt dat iemand te veel verdient, dan erkent u daarmee impliciet dat u geen probleem hebt met inkomensverschillen an sich. Wat u tegen de borst stuit, is de grootte van het verschil tussen, laat ons zeggen, uw inkomen en dat van één of andere topman van een groot bedrijf. Wellicht rijft die ieder jaar veertig keer uw salaris binnen. En dat kan u maar moeilijk verteren. Geloof me, ik ken het gevoel. Vraag is: Wat zou u dan wel aanvaardbaar vinden ? Uw salaris maal twintig, uw salaris maal tien, maal vijf ? Misschien vindt u het driedubbele al overdreven ... Want werkt die topman of vrouw nou werkelijk drie keer zo hard als u ? Klopt hij het drievoudige aantal uren ? Loopt hij drie keer meer gevaar dan u ? Tuurlijk niet ! Grootverdieners zijn niet gek. Waanzinnigheid ligt slechts zelden aan de basis van multimiljonairschap. Soms hoor je beweren dat topmanagers zoveel cashen omwille van de meerwaarde die ze een bedrijf opleveren. De prestaties van een onderneming zijn echter van talloze factoren afhankelijk en op vele hiervan kan de topmanager nauwelijks invloed uitoefenen. Denken we aan conjuncturele schommelingen, het gedrag van concurrerende bedrijven, grondstofprijzen. In tijden van economische voorspoed maakt het bedrijfsleven grote winsten. Nooit zal je dan een topmanager horen opperen: "Ach, ik moet geen vette bonus dit jaar, we hadden forse wind in de rug, ik hoefde niet eens te trappen." Neen, hij ontvangt met de glimlach. Heel anders werkt het tijdens crisisjaren. Dan is het de conjunctuur die de zwarte piet toegespeeld krijgt. Had de manager in kwestie niet aan het roer gestaan, het schip was al lang naar de haaien gegaan. Hoogstens moet zo'n topman het 'uit solidariteit' met de werknemers dan met dertig keer uw salaris stellen, of tien maal als hij echt heeft zitten aanmodderen. En in het allerergste geval, vertrekt hij met een fantastische ontslagregeling als straf. Inderdaad, topmanager wezen vergt zware offers. Neen, beste lezers, de topverdiener verdient niet wat hij krijgt. Hij pakt gewoon wat hij kan krijgen. Wat de gek voor zijn diensten wil dokken. En de wereld, die wordt steeds gekker.
Kijk daar, een man van goede wil, snel, zoek een bokaaltje, als jij hem lokt met triest gelaat, dan sluip ik op hem af, heel stil, en grijp de kerel vast, heel straf, we voeren het fossiel in glas, voorzichtig naar mijn lablokaaltje, ik lijm hem op een petrischaaltje, en elke avond tegen elven, zal één van ons zijn ertsen delven, voorbij zijn al haar wakkere nachten, haar schaapjes tellen, haar eindeloos smachten naar de wekker, aanschouw de felste slaapverwekker, geen pittiger barbituraat, dan deze goede man, zijn zaad.
Vanavond van mijn stoel gevallen. Waarom ? Om wat ik hoorde op het
zeven uur journaal van de VRT. Daar had men het over een onderzoek dat
de universiteit Gent had verricht naar de gezondheidstoestand van
Vlaamse vrachtwagenchauffeurs. Het blijkt er triest mee gesteld. De
chauffeurs kampen met een chronisch slaaptekort, ze zijn te dik, velen
drinken te veel en alsof dat nog niet volstaat rookt ook nog eens de
helft van hen. Het was echter een ander zinnetje dat mij met
verstomming sloeg. Dat vrachtwagenchauffeurs vaak ' weken van zestig
uur moesten werken "." '
Vooral die punt kwam hard aan. Alsof daar niets aan toe te voegen viel.
Weken van zestig uur, dat zijn toch vooroorlogse toestanden. Tuurlijk
zitten die truckers te gapen achter het stuur. Ze moeten van hun baas
zestig uren kloppen, jeetjemina. En die kerels komt u morgen doodleuk
tegen op de Brusselse ring, of de Antwerpse of in een dorpskom in uw
buurt, het maakt niet uit, u kan ze gewoon niet ontlopen. Tien ton, aan
snelheden tussen 50 en 90 per uur, dat is een bom op wielen. Vandaag
moeten we constateren dat het zeer regelmatig ongeleide projectielen
zijn. Dat een zwaar en snel bewegend object een hoge kinetische energie
bezit en dus veel schade kan aanrichten, dat leert ons de fysica, daar
valt dus weinig aan te verhelpen. Maar dat truckers tot zestig uren per
week moeten bollen, dat is mensenwerk, niks te punt aan de lijnen !
Behoort het dan niet tot de kerntaken van de staat dat ze moet waken
over de veiligheid van zijn ingezetenen ? Een staat die toelaat dat
slaapdronken mensen met vrachten van tien ton en meer over de openbare
weg gaan denderen kan zonder pardon nalatigheid verweten worden.
Daarom, maak vandaag nog een einde aan die erbarmelijke toestanden in
het vrachtvervoer. Iedereen werkt voortaan maximum veertig uur, dat
volstaat voor een bediende en een arbeider, wel, vrachtwagenchauffeurs
zijn ook mensen. En de concurrentie uit het buitenland dan ? Waarom
bestaat er eigenlijk zoiets als de Europese Unie ? Als ze zulke
wantoestanden niet eens kunnen aanpakken, dan mogen ze van mij morgen
al hun boeltje pakken. Ik heb gesproken "."
Alles kan, dus moet ten gelde gemaakt worden, zo leert toch het zuivere marktdenken. Zulks niet doen,zou 'zonde' zijn. Ook soldaten zijn kinderen van hun tijd.Dat blijkt wel nu enkele van de pas vrijgelaten Britse mariniers besloten hebben het verhaal van hun gevangenschap voor grof geld aan de pers te verkopen. Faye Turney, vrouw en marinier, mocht vandaag het spits afbijten. De hele duur van haar gevangenschap 'vreesde' ze verkracht te worden, je weet wel, door die wilde Iraanse mannen, die ogenblikkelijk bloedgeil worden bij de aanblik van een vrouw in uniform. Op een bepaald moment 'meende' ze dat haar bewakers een kist voor haar aan het timmeren waren, ééntje op maat nog wel. Allemaal zeer onderhoudend, wat deze vrouw vreesde en meende, maar dienen kranten niet eerder om ons te berichten over de feiten ? Gaat het dan enkel om entertainment, om het brengen van spannende verhalen ? Voor het Britse pulpdagblad 'The Sun' wellicht wel. Het spijtige aan de hele gang van zaken is dat door deze overdreven aandacht voor de introspectieve versies van de betrokkenen belangrijkere aspecten van de zaak onopgehelderd blijven. Zo zou ik graag wat meer vernemen over de informatievergarende activiteiten van de Britse mariniers. Hoever mochten zij daar eigenlijk in gaan volgens het UNO mandaat waaronder zij toch opereerden volgens de Britse regering ? En kan een krant met wat meer ambitie misschien even uitzoeken wat de werkelijke prijs was die er voor de vrijlating is betaald ? Zero lijkt me net een ietsje te weinig. Voor niets gaat mijn inziens enkel de zon op. Zelfs in het 'waanzinnige' Iran.
Morgen vieren we de val van Bagdad. Al voor de vierde keer doen we dat.
Het wordt stilaan een traditie. U zal weer dezelfde beelden zien. Tanks
in de straten van de Iraakse hoofdstad, juichende, want bevrijde Iraki
's en een standbeeld van Saddam Hussein dat - hoe profetisch toch- een
strop rond de nek krijgt en enigzins lullig net niet ter aarde stort.
Wellicht wordt u eveneens getrakteerd op de u welbekende beelden van
gigantische vazen die door feestende inboorlingen als aandenken aan de
omwenteling worden verzameld. Ach, hoe onschuldig was die tijd van
toen. Toen, toen de shiieten en soennieten mekaar nog niet naar het
leven stonden. Toen , toen zovele naar het buitenland gevluchte Iraki
's nog plannen smeedden om naar het vaderland terug te keren. Toen,
toen velen nog de illusie koesterden dat 'democratie' een product was
dat je manu militari kon importeren. Nu, bijna vier jaar later staat
Irak aan de rand van de afgrond. Amerika is bezig met zijn offensief
van de wanhoop. Bagdad first, lijkt het devies. Eerst de hoofdstad
terug in handen krijgen en daarna de rest van het land. Uit wat ons
dagelijks aan nieuws bereikt over gruwelijke aanslagen,
folterpraktijken en executies door doodseskaders, kan je bezwaarlijk
afleiden dat deze operaties erg succesvol zijn. Hoogstens is er sprake
van een gedeeltelijke verschuiving van het geweld. In Diwaniyah, een
stad met meer dan 400 000 inwoners leveren Amerikaanse troepen strijd
met het Mahdi leger van Moqtada al-Sadr. Fallujah lijkt drie jaar na
zijn bevrijding nog steeds niet veilig. De voorbije maand verloren 81
Amerikaanse soldaten het leven, meer dan 300 werden er zwaar gewond.
Moqtada al-Sadr, de leider van een politieke partij met meer dan tien
procent van de zetels in het parlement , riep vandaag zijn volgelingen
op om hun aanvallen voortaan te concentreren op de westerse bezetter.
Morgen zullen zijn aanhangers hun macht etaleren tijdens een
demonstratie in de ,voor de shiieten, heilige stad, Najaf.
Waarschijnlijk hebt u op maandag een vrije dag. Zet uw tv-toestel op
CNN of BBC World, met een beetje geluk zit u op de eerste rij als het
uit de hand loopt. Hebt u iets om over te praten als u aan het eind van
de dag een biertje gaat drinken. De heer is verrezen, en Irak wordt
gekruisigd. Geloofd zij de zoon van god, dat hij mij gerieft door ieder
jaar op een andere dag te verrijzen. Het ketterse Pasen hoort vrolijk
te wezen.
