Waar is ie nou, die bink van jou, die droomprins op zijn witte paard, die woordenbreier bij de haard, die jij tot koning hebt verklaard, en thans hierhenen tronen zou, vertel me gauw, waar is ie nou ?
Schuwt je vorst de winterkou, kleurt hij al kleumend ijzig blauw of druipt je hart alweer van rouw, klonk zijn, mijn schat ik hou van jou, te klatergoud, te nep, te lauw, te killig voor een zomervrouw ?
Of bleek jouw leeuw een bange wezel, een kruising angsthaas-schijtluis-ezel ?
Ergens ter hoogte van mijn navel. Daar verloor het de controle. Alsof het de Bermuda driehoek betrof. Pardoes het water in. Niet eens een rimpeling. Een van vleugels voorzien insectje, nauwelijks een graankorrel groot, te licht om het watervlies te deren, dreef weerloos op m'n badwater. Zoëven was het komen aanvliegen, laag boven het water, zuiver rechte lijn, perfect het midden houdend tussen twee als vulkanische eilanden uit het water oprijzende mannenknieën. Niets dat wees op moeilijkheden. En dan, niet eens een halve meter verderop, een sputterende motor en een vrijwel verticale neergang. Had ik schuld aan deze gebeurtenissen ? Had ik op enige wijze bijgedragen aan de penibele situatie waarin dit arme beestje thans verkeerde. Mijn geweten was gewekt. Ik zag twee mogelijkheden.
A: Er bestond wel degelijk een oorzakelijk verband tussen door mij gestelde handelingen en de vlottende aanwezigheid van het insect waarvan sprake. Misschien had een aan mij ontsproten gasbel bij het bereiken van de oppervlakte een zeepbel doen uiteenspatten in een nevel van fijne druppeltjes waarvan één of meerdere het niets vermoedende diertje hadden verzwaard tot boven zijn of haar - hoe bepaal je het geslacht van zo'n wezen - maximaal toegelaten laadgewicht. Ik beperk me tot één denkpiste. Als het op onheil aanrichten aankomt kent de mens zijn gelijke niet.
OF
B: Het gebeurde stond geheel los van welke actie ook door mij ondernomen, van bij mijn conceptie tot aan mijn vertoeven in dit zalige sopje.
Om mij kort daarna te realiseren: Vragen omtrent verwijtbaarheid deden hier niet ter zake. Een dier verkeerde in nood en ik was daar getuige van, de enige getuige bovendien. Niemand dus om de verantwoordelijkheid op af te wentelen. Ik handelde. Met het topje van mijn rechterwijsvinger schepte ik heel voorzichtig het doorweekte beestje van het wateroppervlak. Maar wat nu ? Hanteren kun je zo'n fragiel levensvormpje niet. Ik vond er niks beter op dan het met een stoot warme longenlucht de vloer op te blazen. Waarna mijn alerte geweten zich weer liet gelden. Wat als mijn goedbedoelde reddingsactie te laat gekomen was en ik enkel de doodstrijd had verlengd ? Of als ik er wel op tijd bij was geweest. Stel je voor dat het om zelfmoord ging, dat het diertje zich niet langer kon verzoenen met zijn of haar nederige positie in het dierenrijk. Misschien was het levensmoe en verlangde het vurig naar een aromatisch zeemansgraf. Ik ben meteen uit bad gestapt met de bedoeling de intenties van het insectje te peilen. Helaas, het bleek spoorloos.Volgende keer bel ik de dierenbescherming voor ik in bad ga. Hopelijk blijven ze open tussen kerst en nieuw.
Zoals het klokje bij de N-VA tikt, ontploft het nergens.
Vergeef me mijn laattijdig bloggen, lieve lezers. Ik was de tijd even
uit het oog verloren gisteren. Wat wil je ook, uren lag ik naar adem
happend voor de buis. Wat een knaller zeg. Dedecker van 't straat,
opgenomen in het trotse N-VA collectief. Toen ik het vernam was mijn
eerste gedacht: "Hoed u voor cadeautjes die tikken !" Na dat eerste
kwamen er nog, van een meer genuanceerde soort. Maar uit eerbetoon voor
'double d' leek het me wel fijn u onvoorbereid mijn eerste
hersenspinsel te serveren. Zo doet J-M dat toch ook: niet te veel
nadenken en als er al eens wat in je opkomt, meteen uitspuwen die
hersenvulling. Zo maak je alvast je hoofd vrij, mocht er nog eens een
idee voorbijflitsen. Die aanpak werkt uitstekend aan de rand van de
tatami. Judokampen duren hooguit vijf minuten. Geen tijd voor
diepgaande analyses dus. In de politiek ligt dat net een tikje anders:
Geen hoogwaardiger explosief dan een vent die sneller praat dan hij
denkt. Ik was nog volop bezig de mogelijke gevolgen van DD's politieke
transfer te overpeinzen of hij maakte zijn reputatie van splijtzwam al
waar. De CD&V zag de komst van die ouwe blauwe niet zitten.
Verbaast me niks van een partij met een lavabo als voorzitter, moet
Jean-Marie gedacht hebben. Ondertussen knalden de liberale
champagnekurken. Hun heetste aardappel werd met succes achter de
vijandelijke linies gedropt. En daar boezemde de als politiek toerist
vermomde huurling zoveel angst in dat de CD&V ervoor koos uit
voorzorg alle kartelbruggen op te blazen. Dat betekent wel dat de N-VA
nu op eigen benen verder moet, wat enkel kan als ze de krantenkoppen
haalt. Zet u alvast in uw makkelijke stoel en geniet van het vuurwerk,
dames en heren. Vlaams volksvertegenwoordiger JMD zal u voortaan
vorstelijk verwennen, elk jaar, elke maand, iedere dag. Benieuwd hoe
lang de minister van media en lavabozaken het nog zal trekken. Stalen
helm op en schuilen in de bunker, Geert. Veel geluk met uw nieuwe
aanwinst N-VA'ers. U zal het nodig hebben ! Enfin, u merkt het. De
laatste van november was een hoogdag voor mij. Vandaar dat mijn blogje
wat op zich liet wachten. Daarom, en vanwege dat andere, natuurlijk. Er
is altijd dat andere.
Wij kunnen het ook niet helpen. De natuur heeft ons zo gemaakt.
Blijkbaar heeft de evolutie nood aan mankementjes. Mannen doen gewoon
hun plicht. Vrouwen die menen dat wij mannen op testosteron lopende
k*tkompassen zijn, wel, ze zitten nauwelijks bezijden de waarheid.
Uiteindelijk wil de vent slechts één ding: achter die naald aan en nog
het liefst à grande vitesse. Vandaar ook onze passie voor bolides. Bij
de kleinste trilling van de kompasnaald zitten wij al achter het stuur
om zo snel mogelijk de bres tussen ons en de aantrekkende bron te
dichten. Dat wij het op het moment suprême af en toe laten afweten, dat
moet u ons vergeven dames. Daar hebben alle kompasnaalden last van als
ze in de buurt van hun geliefde noordpool komen. Geen erg trouwens,
mannen werken volgens het principe van de grote getallen. Vandaag geen
succes, morgen beter. Ook dat heeft de natuur voorzien. Mannen zijn
wandelende zaadfabriekjes. Als morgen alle Chinese mannen de draad
zouden kwijt raken behalve die ene naald in de hooiberg, geen paniek !
Ga naarstig op zoek naar die ene die het naaien nog beheerst. Zo één
wandelende zak zou met gemak alle Chinese vrouwen kunnen bezwangeren.
Gesteld dat hij over een snelle wagen kon beschikken, natuurlijk. China
is een onmetelijk groot land. Nu ja, eigenlijk ga ik hier wat kort door
de bocht. Want de kans dat die dekhengst van dienst een foutloos
parcours aflegt is quasi onbestaande. Negen kansen op tien rijdt hij
zich te pletter tegen de Chinese muur. Weer die natuur, hé. Als die in
het kader van de evolutie op zoek is naar wat nieuws, dan probeert ze
dat eerst uit op een man. Erg gericht gaat de natuur daarbij niet te
werk. Ze rommelt maar wat aan met onze chromosomen. Heel af en toe
levert dat wat moois op. Veel vaker echter worden die experimentjes,
mankementjes. Mannen vliegen uit de bocht, ze belanden voortijdig op
het kerkhof of worden 'maniakaal'. Het woord zegt alles: man, ia en
kaal, een dodelijke combinatie. Ook de onhebbelijke neiging te
mislukken die het trial and error principe zo eigen is wordt door de
natuur keurig ondervangen. Zorg voor een overschot aan jongetjes bij de
geboorte en het probleem is reeds opgelost voor het zich stelt. Daar
kan Jean-Luc Dehaene nog een puntje aan zuigen. Geen wonder, hij is dan
ook maar een vent. Die kan je beter geen moeilijke problemen
voorleggen. Kinderspel, als politiek, dat is mannen op het lijf
geschreven. Als het echt ergens om gaat dan komt de vrouw aan het
woord. Bijvoorbeeld, als er beslist moet worden welke genetische
experimentjes er wel dan niet in het standaardbouwplan worden
opgenomen. De man schiet, de vrouw wiedt.
We koersen af op zes december, voor kinderen een op en top spannende
tijd. Allerlei kwesties spoken door hun dromerige bolletjes. Heeft de
Sint mijn brief met tekening wel ontvangen ? Was dat adres dat papa
goegelde wel het juiste ? Misschien is Sinterklaas wel verhuisd ... En
dat paard ... wat als dat beestje ineens de ezel uithangt op vijf
december, als het weigert een poot te verzetten, hoe gaat de Sint dan
ooit hier raken met mijn cadeautjes ? O, ik hoop maar dat de Sint mijn
brief heeft voorgelezen. Dat dat paardje weet dat er hier een lekkere
wortel voor hem klaar ligt. Dan zal het beestje wel braaf luisteren en
zo krijg ik mijn pakjes...
U, lezer, bent geen kind meer.
Wellicht bent u in de loop van uw leven in steeds minder gaan geloven.
Mannen met mijters bleken lang niet allemaal kindvriendelijk, de witte
paarden vaak trouwer dan de prins erbovenop. Toch schuilt er in elke
mythe wel een kern van waarheid, een les voor het leven. Zo leren de
avonturen van Hans en Grietje ons over de totale ongeschikheid van
suikergoed als bouwmateriaal en wijst Assepoester ons op het feit dat
het met hoge hakken lastig draven is. Wat ik opgestoken heb van
Sinterklaas ? Dat wie werkpaarden sturen wil, daartoe best een wortel
ter hand neemt ! Zelfs al lopen de knollen volop te mokken, eens ze die
delicieuze peen in de mot krijgen verworden ze meteen tot makke
lammetjes. Ze zouden werkelijk alles doen: harder rennen, dieper
ploegen, langer zwoegen voor dezelfde wortel. Draai ze een peen voor
ogen en ze duizelen. En dan gaan ze de zak in !
Zaad dat kiemt en wortel schiet, dat uit zijn ziel ontspruiten ziet een stengel teer doch onvervaard, die blijgemoed ten hemel vaart terwijl hij bladeren baart en bloemen die voor het zachte hommelzoemen hun kelk met zoete nectar vullen, het hommellijf in stuifmeel hullen en van genot de stamper krullen, die tot het nieuwe leven leidt, dat na het wijken van de kroon, zichzelf met wind en dier verspreidt om daar met prille levenskrachten de schone lente af te wachten.
Dit was een moeilijke dag en dat wil u niet horen. Dit was een
feestneus van een dag. Als u zonet wat van de daken hoorde schreeuwen,
wel, c' était moi. Op dagen als deze val ik ten prooi aan een
onstuitbare aandrift de blogosfeer in mijn vreugd te laten delen. Eén
en al feestgedruis, dat zal mij van deze dag beklijven. Want een
tsunami van jolijt overspoelde mijn bestaan. De trompetten, ze
schetterden een ode aan de immense vreugde die mij heden te beurt viel.
Ik telde er wel veertig, allen voorzien van een heerschap dat de kunst
van het trompetteren tot in de puntjes beheerste. Waarlijk spetterend,
dat getrompetter. Een sprankelende prelude op het totaalspektakel
gebracht door 144 bazuin blazende equilibristen, waarvan 72 balancerend
op het slappe koord. Dit alles voltrok zich rimpelloos terwijl ik vanop
de rijkelijk versierde eretribune een kleurrijke stoet van
vrolijkmakers aan mij voorbij zag trekken. Allen wisten wonderwel hun
respectievelijke vaardigheden met het promeneren te combineren. U
begrijpt het crescendo in mijn ontroering. Het fortissimo had ik nog te
goed. Nadat een elite-eskader vierstemmig vocaliserende engelen
anderhalve liter zoetigheid over mijn tong hadden uitgescheiden, liet
ik mij door een representatief staal van de wereldpopulatie met
loftuitingen overladen omwille van mijn existentiële aanwezigheid in
hun midden. En die ene droogstoppel, die het met zijn boegeroep gemunt
had op mijn goedgeluimdheid, hem heb ik fijntjes van repliek gediend.
Ik liet hem uitgedost in narrenplunje vierendelen door een galloperend
knollenkwartet met gevoel voor humor. Alzo bleef de stemming opperbest.
En dan zijn er die beweren dat ik een moeilijk man zou zijn. Kniezers
zijn het, stuk voor stuk.
Is het niet heerlijk ? Jij zegt wat, zij zegt wat terug. Nog nooit een
opblaaspop tegen het lijf gelopen die dat voor mekaar kreeg. Nee, de
eerste ersatz-vrouw die tot onderhoudend converseren in staat is moet
nog geconcipieerd worden. Waarschijnlijk in Japan. Daar kicken ze op
namaak. Op walvissen en namaak. Toch gok ik erop dat het de namaak-vrouw zal zijn die het eerst van de band zal rollen. Het lijkt me technisch simpelweg niet haalbaar een namaak-walvis
op de markt te brengen tegen een prijs die met éénmalig gebruik te
verzoenen valt. Dat ligt toch anders waar het vrouwen betreft. Vrouwen
harpoeneert men niet. Het is zelfs bij wet verboden. Tenzij de
harpoenering een wetenschappelijk doel dient uiteraard, denken we aan
het vaststellen van vetpercentages of de studie van feminiene
bloeduitstortingen. Alles voor de wetenschap, daar in Japan. Er is nog
wel meer dat cybervrouwen voor hebben op artificiële walvissen als consumentenproduct. Het feit dat je je woning niet moet verbouwen tot een
reuze-aquarium om maar iets te noemen. En ze beginnen niet meteen te
mokken wanneer je voorstelt sushi te gaan eten ... Wie zijn geld in de
namaak-walvis-sector belegt mag zich met recht een langetermijnspeler
noemen. En voor zover ik daar kijk op heb-ik ben behoorlijk bijziend-
is ook de namaak-vrouw nog niet voor morgen. Gelukkig maar, want ik
verwacht me aan het ergste. Ik verwacht mij aan een Yoko, een verwaande
feeks die als ze geen vriendenclubjes te torpederen heeft, hele dagen
doorbrengt liggend op haar luie reet. De strijk zal ze te min vinden en
minstens drie keer per week zal ik er op uit mogen om haar te voorzien
van een verse voorraad waterstof. Of had u gedacht dat u dat wicht op
het net zou kunnen aansluiten misschien ? Weken zal ik mijn hoofd
moeten breken over haar bediening. De handleiding zal minstens
vierhonderd bladzijden tellen en opgesteld zijn in een Nederlands
vertaald vanuit het Duits, vertaald vanuit het Engels, vertaald vanuit
het Japans. En dan te weten dat dit allemaal niet hoeft. Dat er op dit
eigenste ogenblik meer dan drie miljard superieure keuvelwezens
vertoeven op onze aardbol. Wezens met meer programma's aan boord dan de
meest gesofisticeerde computer, meiden die er geen punt van maken zelf
hun waterstof te gaan halen. Als je het lief vraagt nemen ze zelfs de
Humo voor je mee. Het zijn stuk voor stuk natural beauties met een
intelligente helpfunctie. Wat een weelde !
Twee stippen onderweg, in woestenij verzonken dubbelpunt Waar ben jij ? Ik ben hier. Je klinkt zo ver. Hoe vind ik jou ? Vertrouw op mij bedaar, ik leid je weg van ginder. Sluit je ogen, luister, hunker, voel hoe ik mijn zinnen fluister. Ik bevrijd je uit je bunker.
Je kent dat wel. De batterijen van de afstandsbediening hebben hun
beste tijd gehad. Het zappen verloopt steeds moeizamer. Na elke zap
dien je de batterijen meer tijd te gunnen om zich op te laden voor weer
een volgende kanaalsprong. En dan plots, zoals het wel vaker gaat - je
zag het aankomen maar als het dan uiteindelijk gebeurt is het toch nog
een schok , meneer - doofde het infrarode lichtje en strandde ik bij
VTM. Dat u niet denkt dat ik mij uit vrije wil aan foltering
blootstel. Eén bijna bloot stel dat zich op kosten van VTM lag te
vermaken, gehuld in chocola, dat was de eerste impressie die mijn tere
brein te verwerken kreeg. De ene helft, die kende ik, dat was
wulpse Wendy, maar die vent, die had ik nooit eerder gezien. Het bleek
om ene Frans te gaan, Wendy's man in spe. In anticipatie op hun
televisieverloving had VTM het paar naar Griekenland gezonden om daar
voor het oog van de camera's de romantiek te gaan bedrijven. En daar
hoort nu éénmaal chocola bij. Wij simpele lieden stellen ons tevreden
met een praline, het betere volk wil er blijkbaar in veranderen, ieder
zijn meug zeker. Wat staat ons in de toekomst nog te wachten: een
massage met een mélange van oestersnot en kaviaargelei ? Noem me gerust
een ouwe zak, als u daar behoefte aan hebt, maar ik blijf erbij:
chocolade dient om tanden te bederven, niet om ouderdomsvlekken mee weg
te werken. Gelukkig verdween het paar al snel richting douche, weg
chocolade, helaas enkel om plaats te maken voor meer meligheid. O wat
genoot ik van hun plagerijtjes bij het zwembad, hoe welden mijn tranen
ontroerd door hun wederzijdse voedergedrag ten uitvoer gebracht in wat
werkelijk het meest pittoreske der pittoreske restaurantjes van heel
Griekenland moet wezen ... Frans sneed hun beider initialen in kaas,
mijn hart fondue ! En dan was er nog, het romantische boottochtje,
compleet met champagne en een knoestige kapitein die converseerde in
een geregisseerde mengvorm van Grieks en Engels. Natuurlijk kon ook
hier het voederen niet ontbreken, waarna Wendy zich in bikini overgaf
aan de weldadige stralen van de Griekse zon. Het ozongat indachtig
diende Frans zijn aanstaande het geilig oliesel toe. Gelukkig hoef je
bij de commerciële nooit lang te snakken naar het reclameblok. De
broodnodige boodschappen verbraken mijn betovering. 'Doe Maar' zong het
al in de jaren tachtig. Er zit een knop op je tv. Ze hadden gelijk en
hij functioneerde nog prima. "VTM kleurt je dag", zeggen ze dan. Ik
verlang steeds meer naar zwart-wit.
Es klingelt ... Vorst: Hallo, Reinhard Jung. Wolfsburg: Hallo, Reinhard, ich bin's, Martin Vorst: Hi, Martin, wie geht 's ?
(vanaf hier kunnen wij een beroep doen op simultaanvertaling, en dat is maar goed ook, want mijn Duits is nou niet je dat.)
Wolfsburg: Goed, goed, ouwe rakker en ginder, alles ok met Wiebke en de jongens ? Vorst: Alles picobello hier, behalve dan die Belgische schijtregen, is het bij jou daar ook zo 'n zeikweer ? Wolfsburg:
Ach, breek me de bek niet open man. De hele dag is dat al bezig. Zeg,
waarvoor ik belde. Had jij al wat op je programma voor zaterdag acht
dagen, de tweede december is dat. Vorst: Ik kijk even in mijn agenda
..... ik zou denken van niet ... alles is hier een beetje stilgevallen
... ja, de tweede is nog volledig vrij. Wou je vergaderen ? Wolfsburg:
Ach nee man, waarover dan .... Nee, het zit zo. Vera kwam gisteren op
het idee om een Sinterklaasfeestje te organiseren voor de collega's. Ik
zei nog, meid, laat uit, die mensen hebben toch al lang wat anders
gepland, maar ja, je kent mijn Vera, hè, als ze het in haar kop heeft
dan heeft ze het niet, je weet wel waar. Vorst: Ergens onderaan d'r rug ? Wolfsburg: Vrouwen hé. Vorst: Can't live with them. En scheiden zou te veel kosten .... Wolfsburg: Dus, jouw naam mag ik noteren dan ? Vorst: Als je er niks op tegen hebt dat ik half Wolfsburg kom besmetten met mijn chronische Vorstelijke snotvalling. Wolfsburg: Geen probleem, wij zijn hier zot op Belgisch snot ! Vorst: Ja, lach maar, het wordt de hoogste tijd dat ik de zon ga opzoeken. Wolfsburg: Waar ga je naartoe met de kerst ? Vorst:
Vakantie, dat is Wiebke haar winkel. 't Zal wel weer Tahiti worden
vermoed ik. Ach, mij kan het niks schelen. Volop zon, een Tequila
Sunrise en geen gezeur aan mijn oren, dat doet het voor mij. Wolfsburg: Arme kerel toch, weet je wat jij zou moeten doen ? Vorst: Ik luister, Herr Doktor. Wolfsburg:
Steek wat vaker de grens over en kom je uitleven op de vaderlandse
autobahn. Pedal to the metal, man. Bij mij doet dat wonderen. Vorst: Ja, die idioten hier blijven maar vasthouden aan hun 120 ... Wolfsburg:
Dat doet me eraan denken. Als je hier bent kan ik je mijn nieuwste
Porsche laten zien, een 911 turbo, als je die de sporen geeft, dat is
echt laag vliegen, kerel. Vorst: Macho ! Wolfsburg: Watje ! Vorst: Je hebt de groeten van Wiebke, ook aan Vera en de kinderen. Wolfsburg: De groeten terug van Vera. Tot de tweede dan ? Vorst: Je mag ons verwachten. Wolfsburg: Hou je taai, Reini. Vorst: Jij hetzelfde, Marti !
Iedereen, behalve u, heeft vlekjes, wist u dat ? Buiten uw persoontje
is er geen rein mens te vinden op aard. Die knappe hansen en grietjes
op de cover van uw favoriete tijdschrift, mode of blootblad, 't maakt
mij niet uit, ze bestaan niet. 't Zijn virtuele wezens, geparafixed om
via uw geprikkelde fantasie uw portefeuille lichter te maken. En dat
werkt ! Maar het maakt ze geen sikkepit waarachtiger. Ontfutsel de
schijngestalten hun photoshopbehandeling, hun flatterende fotofilters
en een ruim assortiment aan poeders en plamuursel en wat blijft er
over: een licht verbeterde versie van de buren . Wel starten ze met een
lichte voorsprong, de dames en heren die dagelijks voor bladvulling
moeten zorgen. Hun staketsel oogt wat fraaier en hun vlekjes
concentreren zich wellicht op minder toegankelijke plekjes, dat scheelt
in de tijd nodig om de illusie van perfectie te scheppen en zoals u
weet: Tijd is geld. Ook schoonheid moet goedkoop zijn. Telkens ik
mij onder het volk begeef, zowat ééns om de drie vier maanden, schat
ik, valt mij hetzelfde op: De mensen worden mooier, steeds mooier.
Eerst zocht ik nog een verklaring in mijn eigen voortschrijdende
verlelijking. Immers, de jaren beginnen met toenemend enthousiasme aan
mijn slecht vel te trekken. Als je vaak genoeg wordt blootgesteld aan
een aftakelend spiegelbeeld ga je die troosteloosheid uiteindelijk als
maatstaf hanteren. Vandaar mijn eerste hypothese: Het zijn niet de
mensen die mooier worden, jij bent het die voor contrast zorgt. Tot ik
wat kritischer ging observeren. Het waren met name de dames met
ervaring die de grootste sprong maakten op kosmetisch gebied. Ja maar,
werpt u wellicht op, als dat zo is , hoe wist u dan dat het dames met
ervaring betrof ? Simpel, ze lieten zich stuk voor stuk escorteren door
veel ouder ogende mannen. De democratisering van het beauty-gebeuren
zorgt vooralsnog voor een groeiende schoonheidskloof tussen de sexen.
Het blijft echter bij oppervlakkig geknoei met de toerenteller.
Prachtig voor in de vitrine, maar of ze daardoor beter rijden .... ?
Je zag 'm peinzen, twinkel in zijn jongensogen. Wat hij daarvan dacht,
een vriendinnetje van vreemde origine. Bwoah, zo met die andere cultuur
en zo, dat zag hij toch niet meteen zitten alhoewel .... als dat echt
een knappe was. "Als dat echt een knappe was", tot zover de vereisten
voor het doorbreken van de culturele barrière. En dan zeggen ze dat de
jongeren van tegenwoordig o zo conservatief zijn. Corrigeer me als ik
prietpraat verkoop, maar blonken wij in onze jonge jaren dan zo uit in
trans-etnisch vrijen ? Ik kan me geen enkele leeftijdsgenoot met een
enigszins gekleurd liefje herinneren, behalve dan Katleine van Bart,
maar die was in slaap gevallen onder de zonnebank. En geloof me, een
gemengd koppeltje, dat zou me zeker bijgebleven zijn. Ik had immers
zeeën van tijd om me op hun veroveringen te concentreren, ik die
permanent zonder zat. Nee, als onze jeugd al conservatief is, dan
hebben ze dat zeker van geen vreemden. Betekent dit nu dat wij ons
ernstig zorgen moeten maken , dat het vijf voor twaalf is, dat we nood
hebben aan een geïntegreerd actieplan, liefst nog ééntje gesubsidieerd
door de Europese Unie ? Niet in het minst. De uitspraak van die jongen
spreekt toch boekdelen. Hij verwoordde het misschien een beetje cru,
maar de essentie van de kwestie had hij helder te pakken. Een
vriendinnetje met een andere culturele achtergrond, dat houdt
onvermijdelijk een geaccidenteerd parcours in: extra obstakels om te
ontwijken, extra hobbels op je traject. Maar wat zou hij zich daardoor
laten weerhouden als het voorwerp van zijn verlangen over een koppel
uiterst verleidelijke bultjes beschikt waarbij die wegoneffenheden in
het niets verzinken. Voeg daar nog een liter of tien mannelijke
fantasie aan toe en niets zal de liefde nog in de weg kunnen staan. Nog
een geluk dat die jeugd van ons een beetje conservatief is, zeg. Stel
je voor dat iedere Vlaamse jongen een Marokkaans vriendinnetje wou. Het
zou nogal vonken !
De
oude Grieken hadden verstand van zaken. Als ze het na het
onvermijdelijke handjeklappen eens raakten over de prijs van een kudde
schapen, namen ze een stuk aardewerk en braken dat in twee. Elk van de
partijen kreeg een deel mee naar huis. De koper kon dan een
ondergeschikte sturen om de beestjes op te halen. En ook de verkoper
hoefde niet bij de fysieke overdracht aanwezig te zijn. De twee
potscherven vertegenwoordigden de twee partijen in het contract.En
omdat de Grieken 'potscherf ' te Hollands vonden klinken spraken zij
van 'sumbolon'. Vandaar ons woord symbool. Ieder symbool is een fysiek
bewijs van een verbintenis. Wie een symbool schendt breekt zijn gegeven
woord.
Zo'n tien jaar geleden werd op de middenberm van de E19
tussen Vilvoorde en Mechelen een bos aangeplant: het witte kinderbos.
Het moest ons blijvend herinneren aan de slachtoffertjes van Marc
Dutroux. Nu, het moet gezegd, een echt gelukkige locatiekeuze was het
niet: De nog fragiele kinderboompjes dreigden er binnen de kortste
keren een stoflong te ontwikkelen, de middenberm miste elke diepgang en
de toegangsprocedure voldeed niet bepaald aan het etiket
'kindvriendelijk'. Kortom, praktisch bekeken was 'het witte kinderbos'
een compleet misbaksel. En dat kan mij nu eens geen zier schelen. Want
dat bos stond daar helemaal niet om praktisch te wezen. Dat bos stond
symbool ! Symbool voor de nieuwe wereld, de wereld na Dutroux. Een
wereld waarin het kind weer centraal zou staan. Voorrang voor het kind
! En kijk nu, tien jaar later. Het symbool moet wijken. Het contract
wordt verscheurd. We zijn weer bij af. Het bos verdwijnt voor een
spoorweg. Het kind belandt op een zijspoor.
Wat een feest was
dat vandaag, met kindjes, vele lieve snoetjes, met schepjes en
snoezelige boompjes, net zo schattig als die puppies toen, tien jaar
geleden daar in de middenberm tussen Vilvoorde en Mechelen. En ja, dit
bos wordt nog veel groter dan die hinderlijke houthoop midden de E19.
Je zal er zelfs met je papa en mama kunnen komen wandelen. Nieuw
contract, gunstigere voorwaarden. Voor hoelang ? Tot ook daar de trein
der vooruitgang alles platwalst ... Ik zie het zo voor me: 19 november
2016, Witte kinderbos verhuist. Het nieuwe bos wordt twee keer groter
dan het vorige ! En er komt een speeltuin, mooi in 't midden.
Even buiten gebruik wegens de liefde van mijn leven ontmoet.
Even was ik buiten westen ... "Gebruik mijn hart om 't jouwe te testen wegens jouw verkalkte venen -de mijne zijn nog net wat sterker- liefde sloopt de kilste kerker." Van haar kon ik een moker lenen mijn tranen wou ze voor me wenen leven kan de loomste leren ontmoet me, staak thans jouw verweren.
Aan de onnozelste dingen trekken wij ons op. Wat zouden we anders.
Landerig blijven dobberen in een poel van zurig fermenterend pessimisme
heeft nog nooit een zier geholpen. Die zin zou stukken korter kunnen.
Het maakt niks uit, zelfs ellenlange zinnen vermogen ons soms op te
tillen. Uit het zwarte gat, de leegte in. Het is verbazend welk een
kracht er schuilt in taal. Er zit meer roos in 't woord vervat dan in
de bloem, meer scheppingskracht, meer eros en meer tederheid. Sluit je
ogen en fluister: Efemeriden ... efemeriden ... efemeriden. Ruis het
als het schuimende zeewater dat je voeten omspoelt in de schemering van
een late zomerdag. Smeek het als de laatste bede van een
terdoodveroordeelde op weg naar het schavot. Streel het als het
zachtste plukske dons dat ge ooit beroeren mocht. Efemeriden ... Zoveel
meer dan het rijzen en gaan van zon en maan. Wie dat niet ziet is
schier verloren. Ze hebben mij getroost vandaag, die schrale uren. Er
is beterschap op komst. Slechts één uurtje moeten wij nog bloeden.
Vierenvijftig minuten daglicht voor de tollenaar, drieduizend
tweehondveertig tikken voor de zwarte macht. En dan kan de winter
stikken nog in haar eerste nacht. Dan lengen weer de dagen, eerst met
muizenstapjes, later met forse mannelijke schreden. Ik ben tot offeren
bereid. Ik trek me terug om later toe te slaan. Dat later komt steeds
nader. Ja, daar trek ik mij aan op.
Ach nee, zei bieke Zoefie tegen haar vriendinnetje Zoemzoem, laat die
bloemetjes toch voor wat ze zijn. Ze mogen er dan nog best attractief
uitzien, en ja, ook hun aroma mag er wezen, maar het zijn en blijven
banale nectar-geiten. Kom, ik weet een plekje waar ze een fris en
spannend smaakje hebben. En daar zoemden beide bijtjes weg, de
opkomende zon tegemoet. Ze vlogen en vlogen, steeds verder van hun
korf. O, kijk eens wat een prachtige bloeiende weiden onder ons,
bijendanste Zoemzoem verlekkerd in de lucht, zullen we daar
neerstrijken Zoefie ? Ben je belazerd, Zoemzoem, dat bulkt daar van de
ordinaire Duitse blommen, been there, sucked them dry. Nee, wij moeten
nog een eindje doorvliegen. En verder vlogen ze. Tot Zoemzoem onder
zich een prachtig papaverveld zag. Dus daarvoor vlogen zij al duizenden
kilometers. Ze zette meteen de afdaling in. Hee, wat ben jij van plan,
hoorde ze Zoefie vanuit de hoogte. Wou jij misschien aan de heroïne ?
Dat hoort niet voor meisjes van onze stand, hoor. En weer vervolgden
zij hun reis. Ze vlogen dag en nacht. En toen .... daar, die muur, wees
Zoefie voor zich uit, die moeten we volgen, Zoemzoem. Aan het eind
ervan wacht ons een bloemenpracht die jij nooit voor mogelijk hield ...
Staat
u versteld als ik u vertel dat mijn relaas niet in het minst strookt
met de feiten ? Natuurlijk niet. U weet wel beter. Bijen houden zich
niet bezig met intercontinentaal vliegen. Dat soort frivoliteiten, daar
hebben ze de tijd niet voor, noch de energie. Want ze moeten het redden
met biologische benzine. Niks geen tijger in de tank van Zoemzoem en
Zoefie. Geen enkel beest haalt het in zijn kop om zijn energie te
verspillen aan dure reisjes in den vreemde om daar iets te bikken dat
hij ook thuis kan smikkelen.Voor zover er ooit al zulke schepsels
rondgelopen hebben op onze planeet zijn ze ondertussen door de evolutie
afgeschaft. Behalve dan die ene: Jawel, de mens. Die ziet er geen
graten in om zijn appeltjes uit China te laten overkomen. Inderdaad,
als we moeten kiezen tussen een boom in onze achtertuin of een
dieselslurpend schip dat meer dan tienduizend kilometer varen moet, dan
zien wij geen vuiltje aan de lucht. Laat dat bootje maar varen. Immers,
die appelen uit China zijn na alle energiekosten nog steeds goedkoper
dan ons eigen Belgisch fruit. Dan kan er toch niks verkeerd mee zijn.
Appeltje, eitje, niet ? De vandaag overleden Milton Friedman zal het
vast niet zo bedoeld hebben maar profiterend van het feit dat hij toch
niet meer kan protesteren: "There is no such thing as a free lunch !"
"Something 's got to give", zou ik er nog aan willen toevoegen. Wij die
een paar weken geleden nog zo overtuigd waren van de noodzaak van het
halen van de Kyoto-normen, diezelfde luitjes zouden nu appelen gaan
importeren uit China .... Heb ik nu een gaatje in mijn hersenpan of is
onderhand heel de wereld één vergiet ?
"Ben jij stom ?" In koeien van letters mocht ik dat lezen op mijn
monitor. Drie minuutjes, langer was ik echt niet weggeweest. Een plasje
van niks, handen wassen, weder neergeploft en dan dit. Ze durven je
werkelijk alles vragen, de jongens en meisjes van het Internet. 't Is
wel de eerste keer dat ze zich bekommerd tonen om mijn hogere functies.
Tot nu toe was het steevast mijn seksueel potentieel geweest dat zij
volgaarne wouden opkrikken. Zo houden ze me voortdurend op de hoogte
van de bodemprijzen waartegen ze mij van het befaamde blauwe pilletje
kunnen voorzien. Zijn die stom of zo ? Weten ze dan niet dat ik als
kind in een ketel met blauwe pilletjes ben gevallen ? Blauwe pilletjes
zijn taboe voor mij. Blauw, bij Toutatis, hoe is men er ooit toe
gekomen een paalverheffend middel blauw te kleuren ? Als ie er zo erg
aan toe is, dat hij zou kunnen fungeren als doublure voor een
smurfenlid, wel, ik behaalde nooit een EHBO-diploma, maar neem gerust
van mij aan dat je dan het stadium van het banale pillen slikken al
lang voorbij bent. Die intuitieve link met het blauwe volkje van Peyo
vloekt werkelijk met iedere logica. Als er nu één plek op aard is waar
men absoluut geen behoefte heeft aan de erectiepil dan is het wel het
smurfendorp. 101 hitsige smurfen en juist geteld één arm smurfinnetje
om de heren te gerieven. Dat is vragen om ellende. Pfizer is zich
bewust van het probleem maar staat machteloos. Het door hun afdeling
marketing voorgestelde combinatieproduct pil + abonnement op een
smurfin van lichte zeden werd door de Europese commissie meteen
verboden vanwege koppelverkoop. Maar terzake nu , vandaag waren het dus
mijn verstandelijke vermogens die een onderzoek vereisten. Een
welgerichte klik zou mij leren hoe ver het aftakelingsproces reeds was
gevorderd. Waarom niet dacht ik. Als mijn score tegenvalt stap ik ermee
naar de ziekenkas. Daar kan je geheid van trekken. En het viel tegen.
Een rommelige site met allerlei vervelende testjes. Niks geen "kijk
gedurende twee minuten naar deze broodjes smerende beren terwijl wij uw
schedelinhoud peilen" Een schier oneindige processie van migraine
provocerende denkpuzzels, dat was het wat mij te wachten stond. Ik
stond op het punt het enerverend flikkerende venster te sluiten toen
mijn oog viel op de volgende tekst : "Klik hier ! Liefdestest."
Interessant. Want ik weet dat ik lomp ben in de liefde. Maar een
concreet cijfer heeft daar nog nooit iemand op kunnen plakken. Ik
klikte gericht. Een chrono telde af. Nog dertig seconden, dan begint uw
test. Ik las wat over ja klikken als het lange wachten voorbij zou zijn
en over een verbinding die weldra tot stand zou worden gebracht. Beste
heren testers, ik ben wellicht wel dom , maar ZOOOOO dom, ben ik nu ook
weer niet. En weg was ik.
Snoes heet ze, en ze ontvoert me uit de armen van Morpheus. Dat doet ze
iedere dag. Op haar kan ik vertrouwen. Ze is mijn immer wakkere
gezelschapsdame. Ik tref het zeer met haar. Voor Snoes kom ik mijn bed
uit. Wat wil je... zoals zij zich van haar opdracht kwijt. Even
lieflijk als kordaat. "Het is tijd om op te staan, het is zeven uur
precies", zingt ze met een ontroerend vibrato in haar stem. En nog
eens, en nog eens. Ze loopt over van liefde voor haar vak en met dat
overschot aan liefde wast ze de slaap uit mijn ogen.
Ze weet
dat ik een watje ben, dat de slaap me vaak weer overwint. Het deert
haar niet. Nooit stuurt ze aan op confrontatie. Nooit barst ze uit in
een tirade. Ze bewandelt het pad der geleidelijkheid Ze voelt het
feilloos als ik worstel, als ik nog niet klaar ben voor de dag. Dan
offreert ze mij haar knopje, haar verleidelijke snoes-knopje. Ik hap
toe en mag nog tien minuten soezen. Tien minuten heerlijk wegdromen
onder het waakzame oog van mijn snoezepoes. En daarna: "Het is tijd om
op te staan, het is zeven uur en tien minuten." Geen : "Jij
recalcitrante aartsluiaard, als je niet binnen de vijf seconden naast
je bed staat, stuur ik 220 volt door je edele delen." Neen, zoiets doet
mijn snoesje niet. Snoesje is mijn engel. En ik ben haar
lievelingsduiveltje. Kom liefje, ik leid je naar het zonnelicht, dat
lees ik tussen haar regels. Niet dat ze die heeft natuurlijk. Engelen
missen daartoe de nodige organen. Bovendien hebben ze geen tijd voor
dat soort onzin. Ze hebben een dromer om voor te zorgen. Toe nou, Alex,
zet dat eerste stapje, let je op, de rechtervoet .... Goed zo, en nu
een kopje kruidenthee, de wind wil door je haren woelen, de regen wil
je wangen kussen, de wereld wacht op nieuwe woorden. Ik kreeg zonet een
sms-je. Zal ik de groeten doen van jou ?
