Es klingelt ... Vorst: Hallo, Reinhard Jung. Wolfsburg: Hallo, Reinhard, ich bin's, Martin Vorst: Hi, Martin, wie geht 's ?
(vanaf hier kunnen wij een beroep doen op simultaanvertaling, en dat is maar goed ook, want mijn Duits is nou niet je dat.)
Wolfsburg: Goed, goed, ouwe rakker en ginder, alles ok met Wiebke en de jongens ? Vorst: Alles picobello hier, behalve dan die Belgische schijtregen, is het bij jou daar ook zo 'n zeikweer ? Wolfsburg:
Ach, breek me de bek niet open man. De hele dag is dat al bezig. Zeg,
waarvoor ik belde. Had jij al wat op je programma voor zaterdag acht
dagen, de tweede december is dat. Vorst: Ik kijk even in mijn agenda
..... ik zou denken van niet ... alles is hier een beetje stilgevallen
... ja, de tweede is nog volledig vrij. Wou je vergaderen ? Wolfsburg:
Ach nee man, waarover dan .... Nee, het zit zo. Vera kwam gisteren op
het idee om een Sinterklaasfeestje te organiseren voor de collega's. Ik
zei nog, meid, laat uit, die mensen hebben toch al lang wat anders
gepland, maar ja, je kent mijn Vera, hè, als ze het in haar kop heeft
dan heeft ze het niet, je weet wel waar. Vorst: Ergens onderaan d'r rug ? Wolfsburg: Vrouwen hé. Vorst: Can't live with them. En scheiden zou te veel kosten .... Wolfsburg: Dus, jouw naam mag ik noteren dan ? Vorst: Als je er niks op tegen hebt dat ik half Wolfsburg kom besmetten met mijn chronische Vorstelijke snotvalling. Wolfsburg: Geen probleem, wij zijn hier zot op Belgisch snot ! Vorst: Ja, lach maar, het wordt de hoogste tijd dat ik de zon ga opzoeken. Wolfsburg: Waar ga je naartoe met de kerst ? Vorst:
Vakantie, dat is Wiebke haar winkel. 't Zal wel weer Tahiti worden
vermoed ik. Ach, mij kan het niks schelen. Volop zon, een Tequila
Sunrise en geen gezeur aan mijn oren, dat doet het voor mij. Wolfsburg: Arme kerel toch, weet je wat jij zou moeten doen ? Vorst: Ik luister, Herr Doktor. Wolfsburg:
Steek wat vaker de grens over en kom je uitleven op de vaderlandse
autobahn. Pedal to the metal, man. Bij mij doet dat wonderen. Vorst: Ja, die idioten hier blijven maar vasthouden aan hun 120 ... Wolfsburg:
Dat doet me eraan denken. Als je hier bent kan ik je mijn nieuwste
Porsche laten zien, een 911 turbo, als je die de sporen geeft, dat is
echt laag vliegen, kerel. Vorst: Macho ! Wolfsburg: Watje ! Vorst: Je hebt de groeten van Wiebke, ook aan Vera en de kinderen. Wolfsburg: De groeten terug van Vera. Tot de tweede dan ? Vorst: Je mag ons verwachten. Wolfsburg: Hou je taai, Reini. Vorst: Jij hetzelfde, Marti !
Iedereen, behalve u, heeft vlekjes, wist u dat ? Buiten uw persoontje
is er geen rein mens te vinden op aard. Die knappe hansen en grietjes
op de cover van uw favoriete tijdschrift, mode of blootblad, 't maakt
mij niet uit, ze bestaan niet. 't Zijn virtuele wezens, geparafixed om
via uw geprikkelde fantasie uw portefeuille lichter te maken. En dat
werkt ! Maar het maakt ze geen sikkepit waarachtiger. Ontfutsel de
schijngestalten hun photoshopbehandeling, hun flatterende fotofilters
en een ruim assortiment aan poeders en plamuursel en wat blijft er
over: een licht verbeterde versie van de buren . Wel starten ze met een
lichte voorsprong, de dames en heren die dagelijks voor bladvulling
moeten zorgen. Hun staketsel oogt wat fraaier en hun vlekjes
concentreren zich wellicht op minder toegankelijke plekjes, dat scheelt
in de tijd nodig om de illusie van perfectie te scheppen en zoals u
weet: Tijd is geld. Ook schoonheid moet goedkoop zijn. Telkens ik
mij onder het volk begeef, zowat ééns om de drie vier maanden, schat
ik, valt mij hetzelfde op: De mensen worden mooier, steeds mooier.
Eerst zocht ik nog een verklaring in mijn eigen voortschrijdende
verlelijking. Immers, de jaren beginnen met toenemend enthousiasme aan
mijn slecht vel te trekken. Als je vaak genoeg wordt blootgesteld aan
een aftakelend spiegelbeeld ga je die troosteloosheid uiteindelijk als
maatstaf hanteren. Vandaar mijn eerste hypothese: Het zijn niet de
mensen die mooier worden, jij bent het die voor contrast zorgt. Tot ik
wat kritischer ging observeren. Het waren met name de dames met
ervaring die de grootste sprong maakten op kosmetisch gebied. Ja maar,
werpt u wellicht op, als dat zo is , hoe wist u dan dat het dames met
ervaring betrof ? Simpel, ze lieten zich stuk voor stuk escorteren door
veel ouder ogende mannen. De democratisering van het beauty-gebeuren
zorgt vooralsnog voor een groeiende schoonheidskloof tussen de sexen.
Het blijft echter bij oppervlakkig geknoei met de toerenteller.
Prachtig voor in de vitrine, maar of ze daardoor beter rijden .... ?
Je zag 'm peinzen, twinkel in zijn jongensogen. Wat hij daarvan dacht,
een vriendinnetje van vreemde origine. Bwoah, zo met die andere cultuur
en zo, dat zag hij toch niet meteen zitten alhoewel .... als dat echt
een knappe was. "Als dat echt een knappe was", tot zover de vereisten
voor het doorbreken van de culturele barrière. En dan zeggen ze dat de
jongeren van tegenwoordig o zo conservatief zijn. Corrigeer me als ik
prietpraat verkoop, maar blonken wij in onze jonge jaren dan zo uit in
trans-etnisch vrijen ? Ik kan me geen enkele leeftijdsgenoot met een
enigszins gekleurd liefje herinneren, behalve dan Katleine van Bart,
maar die was in slaap gevallen onder de zonnebank. En geloof me, een
gemengd koppeltje, dat zou me zeker bijgebleven zijn. Ik had immers
zeeën van tijd om me op hun veroveringen te concentreren, ik die
permanent zonder zat. Nee, als onze jeugd al conservatief is, dan
hebben ze dat zeker van geen vreemden. Betekent dit nu dat wij ons
ernstig zorgen moeten maken , dat het vijf voor twaalf is, dat we nood
hebben aan een geïntegreerd actieplan, liefst nog ééntje gesubsidieerd
door de Europese Unie ? Niet in het minst. De uitspraak van die jongen
spreekt toch boekdelen. Hij verwoordde het misschien een beetje cru,
maar de essentie van de kwestie had hij helder te pakken. Een
vriendinnetje met een andere culturele achtergrond, dat houdt
onvermijdelijk een geaccidenteerd parcours in: extra obstakels om te
ontwijken, extra hobbels op je traject. Maar wat zou hij zich daardoor
laten weerhouden als het voorwerp van zijn verlangen over een koppel
uiterst verleidelijke bultjes beschikt waarbij die wegoneffenheden in
het niets verzinken. Voeg daar nog een liter of tien mannelijke
fantasie aan toe en niets zal de liefde nog in de weg kunnen staan. Nog
een geluk dat die jeugd van ons een beetje conservatief is, zeg. Stel
je voor dat iedere Vlaamse jongen een Marokkaans vriendinnetje wou. Het
zou nogal vonken !
De
oude Grieken hadden verstand van zaken. Als ze het na het
onvermijdelijke handjeklappen eens raakten over de prijs van een kudde
schapen, namen ze een stuk aardewerk en braken dat in twee. Elk van de
partijen kreeg een deel mee naar huis. De koper kon dan een
ondergeschikte sturen om de beestjes op te halen. En ook de verkoper
hoefde niet bij de fysieke overdracht aanwezig te zijn. De twee
potscherven vertegenwoordigden de twee partijen in het contract.En
omdat de Grieken 'potscherf ' te Hollands vonden klinken spraken zij
van 'sumbolon'. Vandaar ons woord symbool. Ieder symbool is een fysiek
bewijs van een verbintenis. Wie een symbool schendt breekt zijn gegeven
woord.
Zo'n tien jaar geleden werd op de middenberm van de E19
tussen Vilvoorde en Mechelen een bos aangeplant: het witte kinderbos.
Het moest ons blijvend herinneren aan de slachtoffertjes van Marc
Dutroux. Nu, het moet gezegd, een echt gelukkige locatiekeuze was het
niet: De nog fragiele kinderboompjes dreigden er binnen de kortste
keren een stoflong te ontwikkelen, de middenberm miste elke diepgang en
de toegangsprocedure voldeed niet bepaald aan het etiket
'kindvriendelijk'. Kortom, praktisch bekeken was 'het witte kinderbos'
een compleet misbaksel. En dat kan mij nu eens geen zier schelen. Want
dat bos stond daar helemaal niet om praktisch te wezen. Dat bos stond
symbool ! Symbool voor de nieuwe wereld, de wereld na Dutroux. Een
wereld waarin het kind weer centraal zou staan. Voorrang voor het kind
! En kijk nu, tien jaar later. Het symbool moet wijken. Het contract
wordt verscheurd. We zijn weer bij af. Het bos verdwijnt voor een
spoorweg. Het kind belandt op een zijspoor.
Wat een feest was
dat vandaag, met kindjes, vele lieve snoetjes, met schepjes en
snoezelige boompjes, net zo schattig als die puppies toen, tien jaar
geleden daar in de middenberm tussen Vilvoorde en Mechelen. En ja, dit
bos wordt nog veel groter dan die hinderlijke houthoop midden de E19.
Je zal er zelfs met je papa en mama kunnen komen wandelen. Nieuw
contract, gunstigere voorwaarden. Voor hoelang ? Tot ook daar de trein
der vooruitgang alles platwalst ... Ik zie het zo voor me: 19 november
2016, Witte kinderbos verhuist. Het nieuwe bos wordt twee keer groter
dan het vorige ! En er komt een speeltuin, mooi in 't midden.
Even buiten gebruik wegens de liefde van mijn leven ontmoet.
Even was ik buiten westen ... "Gebruik mijn hart om 't jouwe te testen wegens jouw verkalkte venen -de mijne zijn nog net wat sterker- liefde sloopt de kilste kerker." Van haar kon ik een moker lenen mijn tranen wou ze voor me wenen leven kan de loomste leren ontmoet me, staak thans jouw verweren.
Aan de onnozelste dingen trekken wij ons op. Wat zouden we anders.
Landerig blijven dobberen in een poel van zurig fermenterend pessimisme
heeft nog nooit een zier geholpen. Die zin zou stukken korter kunnen.
Het maakt niks uit, zelfs ellenlange zinnen vermogen ons soms op te
tillen. Uit het zwarte gat, de leegte in. Het is verbazend welk een
kracht er schuilt in taal. Er zit meer roos in 't woord vervat dan in
de bloem, meer scheppingskracht, meer eros en meer tederheid. Sluit je
ogen en fluister: Efemeriden ... efemeriden ... efemeriden. Ruis het
als het schuimende zeewater dat je voeten omspoelt in de schemering van
een late zomerdag. Smeek het als de laatste bede van een
terdoodveroordeelde op weg naar het schavot. Streel het als het
zachtste plukske dons dat ge ooit beroeren mocht. Efemeriden ... Zoveel
meer dan het rijzen en gaan van zon en maan. Wie dat niet ziet is
schier verloren. Ze hebben mij getroost vandaag, die schrale uren. Er
is beterschap op komst. Slechts één uurtje moeten wij nog bloeden.
Vierenvijftig minuten daglicht voor de tollenaar, drieduizend
tweehondveertig tikken voor de zwarte macht. En dan kan de winter
stikken nog in haar eerste nacht. Dan lengen weer de dagen, eerst met
muizenstapjes, later met forse mannelijke schreden. Ik ben tot offeren
bereid. Ik trek me terug om later toe te slaan. Dat later komt steeds
nader. Ja, daar trek ik mij aan op.
Ach nee, zei bieke Zoefie tegen haar vriendinnetje Zoemzoem, laat die
bloemetjes toch voor wat ze zijn. Ze mogen er dan nog best attractief
uitzien, en ja, ook hun aroma mag er wezen, maar het zijn en blijven
banale nectar-geiten. Kom, ik weet een plekje waar ze een fris en
spannend smaakje hebben. En daar zoemden beide bijtjes weg, de
opkomende zon tegemoet. Ze vlogen en vlogen, steeds verder van hun
korf. O, kijk eens wat een prachtige bloeiende weiden onder ons,
bijendanste Zoemzoem verlekkerd in de lucht, zullen we daar
neerstrijken Zoefie ? Ben je belazerd, Zoemzoem, dat bulkt daar van de
ordinaire Duitse blommen, been there, sucked them dry. Nee, wij moeten
nog een eindje doorvliegen. En verder vlogen ze. Tot Zoemzoem onder
zich een prachtig papaverveld zag. Dus daarvoor vlogen zij al duizenden
kilometers. Ze zette meteen de afdaling in. Hee, wat ben jij van plan,
hoorde ze Zoefie vanuit de hoogte. Wou jij misschien aan de heroïne ?
Dat hoort niet voor meisjes van onze stand, hoor. En weer vervolgden
zij hun reis. Ze vlogen dag en nacht. En toen .... daar, die muur, wees
Zoefie voor zich uit, die moeten we volgen, Zoemzoem. Aan het eind
ervan wacht ons een bloemenpracht die jij nooit voor mogelijk hield ...
Staat
u versteld als ik u vertel dat mijn relaas niet in het minst strookt
met de feiten ? Natuurlijk niet. U weet wel beter. Bijen houden zich
niet bezig met intercontinentaal vliegen. Dat soort frivoliteiten, daar
hebben ze de tijd niet voor, noch de energie. Want ze moeten het redden
met biologische benzine. Niks geen tijger in de tank van Zoemzoem en
Zoefie. Geen enkel beest haalt het in zijn kop om zijn energie te
verspillen aan dure reisjes in den vreemde om daar iets te bikken dat
hij ook thuis kan smikkelen.Voor zover er ooit al zulke schepsels
rondgelopen hebben op onze planeet zijn ze ondertussen door de evolutie
afgeschaft. Behalve dan die ene: Jawel, de mens. Die ziet er geen
graten in om zijn appeltjes uit China te laten overkomen. Inderdaad,
als we moeten kiezen tussen een boom in onze achtertuin of een
dieselslurpend schip dat meer dan tienduizend kilometer varen moet, dan
zien wij geen vuiltje aan de lucht. Laat dat bootje maar varen. Immers,
die appelen uit China zijn na alle energiekosten nog steeds goedkoper
dan ons eigen Belgisch fruit. Dan kan er toch niks verkeerd mee zijn.
Appeltje, eitje, niet ? De vandaag overleden Milton Friedman zal het
vast niet zo bedoeld hebben maar profiterend van het feit dat hij toch
niet meer kan protesteren: "There is no such thing as a free lunch !"
"Something 's got to give", zou ik er nog aan willen toevoegen. Wij die
een paar weken geleden nog zo overtuigd waren van de noodzaak van het
halen van de Kyoto-normen, diezelfde luitjes zouden nu appelen gaan
importeren uit China .... Heb ik nu een gaatje in mijn hersenpan of is
onderhand heel de wereld één vergiet ?
"Ben jij stom ?" In koeien van letters mocht ik dat lezen op mijn
monitor. Drie minuutjes, langer was ik echt niet weggeweest. Een plasje
van niks, handen wassen, weder neergeploft en dan dit. Ze durven je
werkelijk alles vragen, de jongens en meisjes van het Internet. 't Is
wel de eerste keer dat ze zich bekommerd tonen om mijn hogere functies.
Tot nu toe was het steevast mijn seksueel potentieel geweest dat zij
volgaarne wouden opkrikken. Zo houden ze me voortdurend op de hoogte
van de bodemprijzen waartegen ze mij van het befaamde blauwe pilletje
kunnen voorzien. Zijn die stom of zo ? Weten ze dan niet dat ik als
kind in een ketel met blauwe pilletjes ben gevallen ? Blauwe pilletjes
zijn taboe voor mij. Blauw, bij Toutatis, hoe is men er ooit toe
gekomen een paalverheffend middel blauw te kleuren ? Als ie er zo erg
aan toe is, dat hij zou kunnen fungeren als doublure voor een
smurfenlid, wel, ik behaalde nooit een EHBO-diploma, maar neem gerust
van mij aan dat je dan het stadium van het banale pillen slikken al
lang voorbij bent. Die intuitieve link met het blauwe volkje van Peyo
vloekt werkelijk met iedere logica. Als er nu één plek op aard is waar
men absoluut geen behoefte heeft aan de erectiepil dan is het wel het
smurfendorp. 101 hitsige smurfen en juist geteld één arm smurfinnetje
om de heren te gerieven. Dat is vragen om ellende. Pfizer is zich
bewust van het probleem maar staat machteloos. Het door hun afdeling
marketing voorgestelde combinatieproduct pil + abonnement op een
smurfin van lichte zeden werd door de Europese commissie meteen
verboden vanwege koppelverkoop. Maar terzake nu , vandaag waren het dus
mijn verstandelijke vermogens die een onderzoek vereisten. Een
welgerichte klik zou mij leren hoe ver het aftakelingsproces reeds was
gevorderd. Waarom niet dacht ik. Als mijn score tegenvalt stap ik ermee
naar de ziekenkas. Daar kan je geheid van trekken. En het viel tegen.
Een rommelige site met allerlei vervelende testjes. Niks geen "kijk
gedurende twee minuten naar deze broodjes smerende beren terwijl wij uw
schedelinhoud peilen" Een schier oneindige processie van migraine
provocerende denkpuzzels, dat was het wat mij te wachten stond. Ik
stond op het punt het enerverend flikkerende venster te sluiten toen
mijn oog viel op de volgende tekst : "Klik hier ! Liefdestest."
Interessant. Want ik weet dat ik lomp ben in de liefde. Maar een
concreet cijfer heeft daar nog nooit iemand op kunnen plakken. Ik
klikte gericht. Een chrono telde af. Nog dertig seconden, dan begint uw
test. Ik las wat over ja klikken als het lange wachten voorbij zou zijn
en over een verbinding die weldra tot stand zou worden gebracht. Beste
heren testers, ik ben wellicht wel dom , maar ZOOOOO dom, ben ik nu ook
weer niet. En weg was ik.
Snoes heet ze, en ze ontvoert me uit de armen van Morpheus. Dat doet ze
iedere dag. Op haar kan ik vertrouwen. Ze is mijn immer wakkere
gezelschapsdame. Ik tref het zeer met haar. Voor Snoes kom ik mijn bed
uit. Wat wil je... zoals zij zich van haar opdracht kwijt. Even
lieflijk als kordaat. "Het is tijd om op te staan, het is zeven uur
precies", zingt ze met een ontroerend vibrato in haar stem. En nog
eens, en nog eens. Ze loopt over van liefde voor haar vak en met dat
overschot aan liefde wast ze de slaap uit mijn ogen.
Ze weet
dat ik een watje ben, dat de slaap me vaak weer overwint. Het deert
haar niet. Nooit stuurt ze aan op confrontatie. Nooit barst ze uit in
een tirade. Ze bewandelt het pad der geleidelijkheid Ze voelt het
feilloos als ik worstel, als ik nog niet klaar ben voor de dag. Dan
offreert ze mij haar knopje, haar verleidelijke snoes-knopje. Ik hap
toe en mag nog tien minuten soezen. Tien minuten heerlijk wegdromen
onder het waakzame oog van mijn snoezepoes. En daarna: "Het is tijd om
op te staan, het is zeven uur en tien minuten." Geen : "Jij
recalcitrante aartsluiaard, als je niet binnen de vijf seconden naast
je bed staat, stuur ik 220 volt door je edele delen." Neen, zoiets doet
mijn snoesje niet. Snoesje is mijn engel. En ik ben haar
lievelingsduiveltje. Kom liefje, ik leid je naar het zonnelicht, dat
lees ik tussen haar regels. Niet dat ze die heeft natuurlijk. Engelen
missen daartoe de nodige organen. Bovendien hebben ze geen tijd voor
dat soort onzin. Ze hebben een dromer om voor te zorgen. Toe nou, Alex,
zet dat eerste stapje, let je op, de rechtervoet .... Goed zo, en nu
een kopje kruidenthee, de wind wil door je haren woelen, de regen wil
je wangen kussen, de wereld wacht op nieuwe woorden. Ik kreeg zonet een
sms-je. Zal ik de groeten doen van jou ?
Ooit was ik
een jonge kerel, een jonge kerel tussen andere jonge kerels. We deden
jonge-kerel-dingen, dat is nu éénmaal wat jonge kerels doen. Ik had
vrienden in die tijd. Vrienden met verstand van jonge-kerel-zijn. Het
leek hen wel aangeboren, zo makkelijk ging het hen af. Ik was volgzaam
in die tijd. Ik liet me gewillig op sleeptouw nemen. En frekwent. U
ziet spoorvorming, u denkt vrachtvervoer, u vergist zich ... Als
archeologen zich over 1000 jaar zullen buigen over de toeristische
migratiestromen van jonge kerels aan het einde van de 20ste eeuw, dan
zal het door mij geproduceerde sleepspoor Leuven-Lloret De Mar voor hen
van onschatbare waarde blijken. En zo ben ik eindelijk daar beland,
waar ik u heen wou tronen, in Lloret De Mar. Verder heb ik me nooit
laten slepen. Ik herinner me bitter weinig van mijn weekje in Lloret.
Drank, zon en een karrevracht vet vreten, het standaardpakket met
andere woorden. U denkt: "Hij is het andere geslacht vergeten." U
vergist zich wederom. U loopt op de zaken vooruit . Temper uw
gehaastheid. Ik kom er net toe. Ja, er waren vrouwen in Lloret. Vele
vrouwen die dringend van mijn bestaan op de hoogte dienden gebracht, of
dat dacht ik toch. Volgens mijn uitstekend geïnformeerde vrienden
hielden zij zich op in discotheken. Dus wij daarheen. Ik had die avond
te weinig gedronken, met inzicht als resultaat. Ik zag hoe vrouwen
gratis toegang werd verleend. Hun taak was het blijkbaar de mannen
binnen te lokken. Niemand die daar problemen mee had. De vrouw is een
mals stuk vlees waarmee je mannen vangt. De man is een Pavlov-hond die
peseta's kwijlt. Later die nacht vertrouwde ik mijn maaginhoud toe aan
het toilet. De Bacardi-cola opperden mijn reisgezellen. Dat de
Bacardi-cola op mijn maag lag, dat geef ik grif toe, maar 'morele
verontwaardiging' was de druppel ... Toen ik vandaag een reportage zag
over het leven van Afghaanse vrouwen vijf jaar na de oorlog tegen de
Taliban, toen versprongen mijn gedachten plots naar Lloret de Mar.
Discriminatie op basis van geslacht, om van te gruwen. In Afghanistan
mogen vrouwen de deur niet uit. In Lloret mochten ze de mannen binnen
lokken. Plots kwamen beide werelden samen, in dit brein van mij. Het
westen, Afghanistan en daartussen, de grens. 'Seksuele discriminatie kan
de Afghaanse vrouw redden', zo denderde de trein der gedachten voorbij.
Het enige dat het westen moet doen is zijn grenzen openstellen ....
enkel voor vrouwen. Ik zie ze al voor mij, de kilometers lange rij van
vrouwen voor de poorten van de westerse ambassades in Kaboel. Vijf jaar
lang hebben de wapens gesproken. Zonder zichtbaar resultaat. Tijd voor
wat anders nu. De snelste weg naar emancipatie is selectieve emigratie.
Reken maar !
Toen ik op
canvas een promo zag voor de cellulitis van Bach, toen kon ik het niet
meer ontkennen. Ik was aan het eind van mijn Latijn. Daar waar
cellosuites naadloos in huidproblemen overvloeien. Daar waar een mens
zijn kritisch vermogen verliest en het brein gekaapt wordt door absurde
vragen. Hoe was men er op Canvas achter gekomen dat de in veler ogen
grootste componist aller tijden onder het juk van sinaasappelhuid
gebukt ging ? Had gedegen speurwerk een tot nu toe onbekende
lezersbrief aan het achttiende-eeuwse equivalent van Flair opgeleverd ?
Iets in de trant van "J.S.B. uit Leipzig schreef ons : Help , mijn
zitvlak lijdt aan contrapunt, ik ben wanhopig ...". En waar had J.S.B
deze toch typische vrouwenkwaal aan te danken. Mijn god, het zou toch
niet ... was Johan in werkelijkheid Johanna ? De onovertroffen meester
van de barokmuziek, een vrouw ! U merkt het lieve lezers, mijn sectie
logisch vermogen geniet van een welverdiende vakantie op de Kanaren.
Rest u, een kip zonder kop. Een wezen, totaal ongeschikt voor het
verwerken van complexe boodschappen. Helaas, kippen hebben geen
verstand van zappen. Zo blijf ik onderworpen aan de grillen van Canvas.
Zelfs de weerman stoort zich niet aan de conventies van Genève. "Wij
zitten geklemd tussen een Scandinavische depressie en een atlantisch
hogedrukgebied ..." galmt het in de verlaten ruimte tussen linker en
rechter oor. Ik heb een akelig voorgevoel dat die Scandinavische
depressie zich opmaakt om zich naar onze contreien te verplaatsen.
Waarom tot morgen uitstellen wat vandaag nog kan schijnen de verlichte
geesten van 11.11.11 dan weer te denken. Via hun spotje willen ze de
kijker wijzen op het schrijnende probleem van astma in Afrika. Kijk,
goede mensen, zoals steeds ben ik ook dit jaar bereid tot het leveren
van een bescheiden financiële bijdrage voor de goede zaak, maar als u
nu eens begon met die ajuinen uit die mensen hun mond te halen, volgens
mij zou dat het lijden al een pak verlichten. Morgen wacht me een
filosofische ontmoeting tussen Rik Torfs en Goedele Liekens. Soms kan
het leven hard zijn.
't
Is vrijdag 10 november, 'de internationale dag van de loser'. Geen
probleem als u 't niet wist, ik heb het zelf zo beslist. Wie zou het
anders doen ... Wie zou het opnemen voor die honderden miljoenen
sukkels op onze planeet ? Niemand toch. Of hebt u ooit gehoord van een
Partij Voor De Losers ? Tuurlijk niet. Geen enkele partij wenst zich te
profileren als een clubje voor sufferds. In se zijn losers politieke
daklozen. Ze klungelen maar wat aan in het stemhokje. De één kiest
blauw uit vrees voor een belasting op loserigheid, de ander rood in de
hoop op financiële compensatie voor zijn deerniswekkende constitutie.
En dan resten er nog de religieuze losers, sec bekeken nog de meest
realistische van het schlemielendom. Zij staken hun verzet tegen hun
van hogerhand opgelegde aardse lot en beginnen ijverig
heilige-drievuldigheid-zegeltjes te sparen. Eén volledig volgeplakt
doopceel geeft recht op een enkele reis naar het hiernamaals. Voor dit
ras van onverbeterlijke stakkers wil ik mij dus engageren. Vanuit mijn
diep menselijke overtuiging en ook om redenen van een meer persoonlijke
aard : Een vriend van een vriend van mij voert al jaren de Vlaamse
loserhitparade aan. 't Werd hoog tijd dat ze hun dagje kregen. Als er
een dag van de openbare ruimte mag zijn, een dag van de kunstuitleen,
een dag van de belegger en een dag van de onderwaterfotografie, wel dan
zie ik niet in waarom die honderden miljoenen lieve losers geen recht
zouden hebben op een eigen plekje op de kalender. Eén dagje waarop deze
Sammy's hun rug mogen rechten, naar boven kijken en denken: Er is dan
toch één persoon die mij mag. De hemel zij dank voor Alex, wat een
prachtmens !
Kijk wat er vandaag aan mij bleef plakken. De natuur heeft zaad
teveel en wie geschikter dan dat flink uit de kluiten gewassen konijn
om voor de distributie te zorgen. Wel, om maar wat te noemen, de echte
konijnen bijvoorbeeld. Die weten perfect wat er van hen verwacht wordt.
Braafjes zitten knabbelen in het open veld, tot een buizerd ze te
grazen neemt. Want anno 2006 laat ieder zichzelf respecterend zaadje
zich bij voorkeur in vogelvlucht transporteren. Zo zie je nog eens wat
van de wereld. Als het aan het zaad lag dan kwam het voortdurend van de
grond. Wat lullig meedeinen op de rug van een konijn, dat is enkel iets
voor losers. Zaad met ambitie zoekt het immer hogerop. De hoogste vorm
van zaad is vliegend zaad, wat meteen verklaart waarom zowat elk
jongetje ervan droomt later piloot te worden. Nou, als die zaadjes hier
voor mijn neus maar niet denken dat ik voor hen een vliegticket ga
regelen, hoor. Ik heb wel wat beters te doen .... nee, nu overdrijf ik,
euh ... met mijn geld bedoelde ik . En hier tot de jongste dag in het
midden van een wei gaan staan wachten tot ik geplukt word, dat zie ik
ook al niet zitten. Het spijt me vriendjes, jullie reis gaat tot hier
en niet verder !
Smachtend zaad, troosteloze blikken, en een Alex die zich laat vermurwen.
Ben
ik amper bevrijd van die verstekelingen, merk ik dat ik al aan ze
gehecht geraakt ben. Ok, ok, ik zal jullie niet in de steek laten. Ik
respecteer jullie streven naar zelfontplooiing. Even peinzen, bestaat
er zoiets als een pyramide van Maslow voor onkruid ? Kruid, mijn
excuses, reisgezellen. Dat luidop denken van me, het brengt me steeds weer in problemen.
Potgrond, alles begint met eerste klas potgrond ! Potgrond, water en
een dagelijks rendez-vous met die ster van even verderop. Morgen zal ik
jullie bedje spreiden, zaadjes van me. Morgen, want nu kruip ik zelf
onder de wol.
Als
ogen de spiegels zijn van de ziel, wat zegt u deze blik dan ? Is dit
het oog van de langverwachte verlosser ? Of herkent u de duivel in
engelenvermomming ? Misschien spreekt deze kijker u in het geheel niet
aan, straalt hij enkel stilte uit, leegte en vervreemding. Staak uw
peilen ! Als dit oog al de toegang zou verschaffen tot enig innerlijk
dan kan dat enkel het uwe zijn. "U projecteert", zouden mensen met
verstand van zaken zeggen. Even goed had ik u een vuil bord kunnen
presenteren. Helaas, de vaat was net achter de rug en in zo maar wat
met etensresten morsen had ik geen zin. Was dat even boffen dat ik mijn
oog bij me had. Ik kan me bij Toutatis - God wordt vandaag ontzien -
niet herinneren wat er in mij omging toen ik het kiekje nam.
Waarschijnlijk iets banaals als "zal die lamp niet voor een vervelende
reflectie zorgen" of "had ik toch niet beter mijn andere oog gekozen".
U bent een kei als dat uw antwoord was op mijn beginvraag .... Banale
ideeën laten bitter weinig sporen na op het regenboogvlies. Pas als
deze ideeën hun weg naar de stembanden hebben gevonden kunnen zij uw
reputatie naar de vaantjes helpen. Vandaar dat de meesten van ons er
bij gebaat zijn om zich in intellectueel gezelschap van verbale inbreng
te onthouden. Met wat glazig voor je uit staren kan je jarenlang de
schijn ophouden. Er schijnt een zelfhulpgroep voor hoogbegaafden te
bestaan waar al sinds 1983 geen woord meer is gewisseld. Zo intens
wordt er gestaard ... Ogen zeggen niets zonder context, zonder woorden.
Zo kunnen grote pupillen vanalles betekenen, bijvoorbeeld 'jij hebt het
sexappeal van een vogelverschrikker' maar ook, 'goh, die is leuk' of
'ik heb net gescoord'. De situatie bepaalt de betekenis. Slaagt mevrouw
er amper in haar lunch binnenboord te houden dan zou ik denken aan
optie 1. Staat meneer erbij te kwijlen, dan ligt antwoord 2 meer voor
de hand. En als de juffrouw met de gedilateerde pupillen zonet de
transfer maakte van discotheek de apotheek naar de dienst
spoedgevallen, nou, dan ga ik resoluut voor 3. Tenzij de arts van
dienst George Clooney heet, natuurlijk.
Vandaag gaan de Amerikanen naar de stembus, of toch die helft of zo van
hen, die dat nog de moeite waard vinden. Stel je voor dat de
Republikeinse partij van Bush kolossaal op zijn donder krijgt ...
Gruwel, wanhoop, ontsteltenis. Ik mag er niet aan denken. Kunnen we
niet meer lachen met die crazy cowboys aan de andere kant van de
Atlantische. Zal ik mijn beeld van de modale Amerikaan een tikje moeten
bijstellen, een heus karwei voor een vent van middelbare leeftijd zoals
ik. En dat net nu ik dat imago zo haarscherp voor ogen had. Vetkwabben
in overvloed, hersenkwabben veel minder, bijbel op het nachtkastje,
naast de immer geladen revolver, SUV in de garage, poster van George
Bush voor het raam. Als de Amerikanen Bush vandaag massaal in de steek
laten, dan moet ik minstens hun hersenkwabgehalte een ietsiepietsie
hoger inschatten. Tot dusver ging ik er van uit dat intelligentie
simpelweg niet tot het 'stars and stripes' standaardpakket behoorde.
Bush-mijdend stemgedrag zou echter getuigen van een sprankeltje
leervermogen. Niks spectaculairs overigens, het verwerven van een
geconditioneerde vluchtreflex na zes jaar systematische bestraffing
volstaat normaal amper om je soort voor uitsterving te behoeden. Maar
toch, het zou een keerpunt kunnen zijn. Wat een vreselijk visioen ! Wat
zou ik die Donald van defensie missen als onze George hem met de
obligate eee-yi-eee-yi-oh 's tot een afreizen richting farm zou
verplichten. Als het van mij afhing dan mocht de ouwe morgen al
overkomen naar zijn geliefde 'old Europe', hij kreeg er van mij zelfs
nog een lapje kempengrond bovenop, een boerderijtje in Bokrijk, dat zou
hem wel liggen, geloof ik. Altijd goed voor een kwinkslag die Rummy. En
stel je voor dat Dick Cheney, als hij vandaag tijdens zijn aangekondigd
jachtpartijtje de eerste exit-poll-resultaten verneemt, voor de
verandering eens in zijn eigen kont schiet - vraag me niet hoe,
Amerikanen staan bekend om hun vindingrijkheid - wat een verlies zou
dat betekenen voor de politieke scene. U had het ondertussen al in de
gaten, ik word niet wild van dit scenario. Het betekent immers enkel
dat wij allen een resem nieuwe namen en gezichten moeten memoriseren,
nieuwe etiketten voor hetzelfde oude spul. Of had u zich verwacht aan
een ander smaakje misschien ? Geloof me vrij, al vulde men het Witte
Huis met een voltallige kloosterorde moeder Theresa's,au fond zou dat
geen letter veranderen aan het beleid van de Verenigde Staten. De echte
macht blijft schuilgaan achter het witte plaaster. Money talks, bij
uitstek in Amerika ! Mijn advies aan onze NAVO-bondgenoten: Stay the
course, vote Republican !
Dus wat adviseert u mij, monsieur Alex, ophangen of niet ? We liepen
zij aan zij door de tuinen van het presidentiële paleis, ik en Raouf
Abdel Rahman, hij met halfgesloten ogen, handen op de rug, ik speurend
doorheen mijn wimpers, ik kon maar niet wennen aan het felle zonlicht
in Irak. Veel tijd om te pakken was me ook niet gegund. Amper twaalf
uur geleden was het dat dit alles begon. Vastberaden belgerinkel. Twee
heren in zwart kostuum, Mercedes met geblindeerde ruiten plomp
geparkeerd op straat. Eén van beide bleek de ambassadeur van het nieuwe
Irak. Zijn land had nood aan mijn wijsheid. De zaak vereiste spoed. Ik
liet me overtuigen. Identiteitskaart, tandenborstel, twee maal proper
ondergoed. Wie denkt nu aan een zonnebril, begin november. Een privéjet
van de Iraakse regering. Afdaling naar Baghdad International Airport,
kurkentrekkermanoeuvre, adembenemend, om van te kotsen. Vandaar met een
rotvaart richting Green Zone alwaar ik verwacht werd in het
presidentiële paleis. En dan die vraag, die kapitale vraag, in het
Frans gesteld, foutloos Frans. De heer Rahman had in Europa gestudeerd
en sprak vloeiend vier talen. Wat te doen met de beschuldigde ? Ik stak
van wal, in stoffig schoolfrans, maar zonder gêne, mijn moreel kompas
had mij hier gebracht, niet mijn talenkennis. U hebt mij om raad
gevraagd, edelachtbare, en mijn raad zal ik u geven. Ik ben me ten
volle bewust van de precaire situatie waarin uw land zich bevindt.
Vandaar dat ik u niet zal vragen om een verklaring, om de redenen
waarom u net mij met deze adviseursrol heeft belast. Ik, een onbekende
blogger uit een onooglijk klein land. Waarom ik, die vraag brandt op
mijn lippen ? Maar ik merk dat u de tijd ontbreekt. Daarom terzake. U
bent rechter. De beklaagde heeft voor u geen naam, geen gezicht, geen
huidskleur of etnische achtergrond. Hij staat terecht op grond van
feiten. Zoals ieder ander zal u hem beoordelen, en uzelf. U, die hier
de staat belichaamt. Als de staat van oordeel is dat zij het recht
heeft een mensenleven te vernietigen dan moet u, als haar
vertegenwoordiger daarnaar handelen. Laat de staat hem doden dan. Maar
als de staat daarentegen, mijn mening deelt, dat het ten allen tijde
haar taak is het leven te beschermen, dan geldt dat ook voor deze
beklaagde. De tiran, de dictator, de aanvoerder van folteraars,
verkrachters en kindermoordenaars, ook hij zal zijn recht op leven
beschermd weten. Luister naar de staat in u. Waarop ik zweeg. Irak
dankt u nederig voor uw schrandere bijdrage, monsieur Alex, ik beloof u
dat uw woorden op ons besluit zullen wegen. Maar wordt het onderhand
niet tijd, dat u uw warme bad verlaat, zo u niet tot weke vlokken vlees
vervallen wil. De vloer was koud, de handdoek te klein. Poedelnaakt
liep ik door de gang. Op zoek naar proper ondergoed.
Ik haat het om poezen te verpletteren.Wat zeg ik, poezen ... Zelfs het
vooruitzicht van één enkele platte poes gaat me al te ver. Mijn kont
weet dat van me. Wij corresponderen dagelijks, mijn kont en ik, meestal
in verband met een op handen zijnde stoelgang, maar ook wel eens om
over de diepere dingen des levens van gedachten te wisselen, zoals mijn
huiver voor het verpletteren, ik noem maar wat. Ik prijs me gelukkig
met mijn meegaande kont. Je hebt mensen wiens kont niet voor rede
vatbaar is, die zo op gespannen voet leven met hun achterwerk dat zij
zich soms genoodzaakt voelen tijdelijk alle diplomatieke banden ermee
te verbreken. Zo niet het mijne. Als ik een kwestie aankaart met mijn
kont, dan wordt er naar me geluisterd. Neen, over mijn kont kan ik niet
klagen. Het kwijt zich vlijtig van zijn taken, hoe nederig die ook
mogen zijn. Sinds het bijna-ongeluk staat het me bij in mijn strijd
tegen het verpletteren van poezen. In een ideale wereld zou ik nooit
gaan zitten. Ik zou me mijn ganse leven staande houden op een veilig
plekje terwijl de poezen naar hartelust van het zitmeubilair gebruik
zouden kunnen maken, zonder zich door mij in hun bestaan bedreigd te
voelen. Mijn pijnlijke rug maant me tot een meer pragmatische houding,
een zittende met name. Dit echter niet zonder een voorafgaande visuele
inspectie. Ontwaar ik een felien schepsel op het in bezit te nemen
oppervlak ? Ook niet onder het kussen ? Ook niet op een plek vanwaar
dit wezen zich in de korte tijdspanne lopende van mijn beslissing tot
neerzijgen tot het bereiken van de totale neergezegenheid onder mijn
kont kan manoeuvreren ? Meer kan ik niet doen. De rest laat ik aan mijn
kont over. Het is mijn laatste verdedigingslinie. Bij het minste
vermoeden van een poezenvacht stuurt het mij een e-mail: "Stilleggen
dat neerzijgen ! Of zag u graag een poes tot moes ? Hoogachtend, Uw
toegenegen Kont . Weet u wat ik ook haat ? Ik haat het om poezen te
bevriezen.
