Geen betere zapstopper dan een fraaie decolleté. Dat weten ze blijkbaar
bij VT4. Dus zorgden zij voor een drievoud aan vrouwelijk
verleidelijks. Eén kakelende presentatrice en twee boezemrijke foto' s
die verdacht veel op mekaar leken. En dat was geen toeval. Het was een
telefoonspelletje: Zoek het verschil ! Wat een kanjer van een excuus om
gretig naar borsten te staren, dacht ik en ging wat lauw op zoek. Je
krijgt bij dit soort spelletjes altijd ruim de tijd, immers, hoe meer
zwakzinnigen een belletje plegen hoe vetter de verdienste. Ik bel nooit
- wat overigens logisch bekeken niks zegt over mijn mentale vermogens -
maar meespelen doe ik wel. Meestal zit het verschil tussen de twee
foto's ergens in de achtergrond verscholen. Een blaadje dat ontbreekt
links boven de snavel van een bonte kaketoe, een plots verdwenen bootje
in de verte op een meer, dat soort details. Het mag ook niet al te
makkelijk zijn. Met de skyline van Manhattan voor en na 11 september
als opgave verleid je geen kat tot bellen. De kijker moet in de waan
verkeren dat enkel mensen met een meer dan gemiddelde intelligentie op
de taak berekend zijn. De gemiddelde mens is er rotsvast van overtuigd
over een meer dan gemiddelde intelligentie te beschikken. Zelf heb ik
minder vertrouwen in mijn intellectuele capaciteiten. Dan komt ervan
als je jezelf wijsmaakt geen gemiddeld mens te zijn. En het verbetert
niet als je moet vaststellen dat je hormonen je hersens voor schut
zetten. Mijn grijze massa beval mijn ogen de periferie van de foto's te
verkennen, m'n hormonen overruleden dit order en eisten een focus op
het midden. Het midden, waar de boezems waren. Even dacht ik zelfs :
"verrek, die bovenste boezem is groter dan die daar onder." Mijn hemel,
wat een manonvriendelijke opgave was dit. Het werd een slopend heen en
weer tussen periferie en decolleté. Een ware strijd tussen hart en
hoofd. Met mijn hoofd als hardleerse verliezer. De babbelbabe van
dienst schatte mijn kansen hoger in. Die twee geldkoffers waar ze te
pas en te onpas mee zwaaide, die zouden zeker de mijne worden. Ach
kind, dacht ik, rekening houdende met jouw expertise op het vlak van
kansrekenen, mogen wij ons ten zeerste gelukkig prijzen dat jouw
uiterst esthetische vrouwelijkheid zich in een tv-studio ophoudt en
niet achter het controlepaneel van één van 's lands kerncentrales. Wat
is het toch goed geregeld allemaal. Zulke dingen denk ik dan.
Inderdaad, meneer Ratzinger, wetenschap is niet het hoogste goed.
Wetenschap is een middel, een instrument, een zegen in de handen van
mensen van goede wil en ongenadig moordtuig in de klauwen van lieden
met slechte bedoelingen. Neem nou statistiek. Zonder de enthousiaste
medewerking van statistische diensten was Nazi-Duitsland er nooit in
geslaagd om de Europese Joden op zulk een efficiënte wijze uit te
roeien. Anderzijds helpt diezelfde statistiek dagelijks medici bij het
nemen van moeilijke beslissingen. Is patiënt Janssen nou wel of niet
gebaat bij een chirurgische ingreep ? Welk risico loopt een patiënt met
een voorgeschiedenis van cardiovasculaire problemen bij inname van dit
geneesmiddel tegen narcolepsie ? Steeds dezelfde bloedloze getallen,
maar o zo verschillende gevolgen. Ook de paus zou gebaat zijn bij een
spoedcursus statistiek. Dan had hij de terugloop van het aantal
Rooms-Katholieken niet met hardhorendheid in verband gebracht. "De
moderne mensen zijn hardhorend voor God", preekte hij immers gisteren
tijdens een openluchtmis in München. Iedere statisticus zou hem kunnen
vertellen dat er een onmiskenbaar positieve correlatie bestaat tussen
hardhorigheid en kerkbezoek. Of waarom dacht u dat quasi elke kerk
tegenwoordig over een geluidsinstallatie beschikt. Die microfoon staat
daar niet voor niets. Nee, het zijn net de burgers met een redelijk tot
uitstekend gehoor die en masse de kerk de rug toe keren. Zelf behoor ik
tot die immer groeiende groep van bipolaire kerkgangers, u weet wel,
huwelijken en begrafenissen, verder gaat de liefde niet. Liefde moet
namelijk van twee kanten komen. En ondanks alle zoete woorden van mijn
zijde, ja, ook ik ken zwakke momenten, mocht ik top op heden nog nooit
een wederwoord van de schepper ontvangen. Worstelt God met een
chronische keelonsteking ? Of doet hij een beroep op 'het vijfde', u
weet wel, dat amendement bekend van Amerikaanse politieseries, 'the
right to remain silent'. Misschien wil hij gewoon geen getuigenis
afleggen die tegen hem gebruikt kan worden. Uitgaande van wat er van
zijn schepping is terechtgekomen, kan ik hem geen ongelijk geven.
Wat er vandaag gebeurd is ? Niks of nauwelijks wat. Ten huize Alex
bedoel ik dan. Elders zal het leven zich ongetwijfeld van zijn
boeiendste kant getoond hebben, met oorlogshandelingen, besmettelijke
ziekten en milieurampen als smaakmakers, de wereld draait al een
eeuwigheid door. Spinnen doet hij, als een zwaarlijvige tol op speed.
Soms is een mens te lui om te duizelen, een lichaamsgesteldheid die
zich harmonieus verhoudt met een horizontale tijdsbeleving. Zoek een
paarse stip op het plafond boven uw bed en zink weg in zelf gestolen
ledigheid. Dat is, bij onstentenis van vertederende nichtjes,
natuurlijk.
Exemplaren van
de specie 'Vertederend nichtje" kenmerken zich door een evidente
familieband en hun vermogen om op ieder willekeurig tijdstip
weekhartige nonkels te vertederen.
Ook als die op
het punt staan een paarse stip te ontdekken waar er nooit eerder één
waargenomen was. Eén blik van het vertederend nichtje (VN) en de
weekhartige nonkel (WN) laat zijn stip ontsnappen. "WN, ik wil dat je
buiten met me komt spelen", nee, VN windt er geen doekjes om, zij is
zich zeer bewust van haar weekmakende krachten. Wat ook weer vertedert,
u begrijpt het, resistance is futile. "Wat wil je doen vraagt WN,
vervolgens." "Kokeneten", stelt VN voor. WN zucht. Hij voelt er weinig
voor om zijn existentiële twijfels een vitaminerijke maaltijd te
serveren: Een papje van versneden haver met gras en kiezel, modderwijn
uit een plastieken bekertje, eikels als toetje. "En attendant Godot"
voor gevorderden, noemt hij het. Enkel een gesmaakter alternatief kan
hem redden. "Wat dacht je van een partijtje éénendertigen ?" VN lijkt
niet onder de indruk. "Voor GELD !", trekt hij haar met een dolle blik
over de streep. Ze toont hem haar kaarten. Telkens weer. Hij onderdrukt
zijn natuurlijke drang tot winnen en verliest zoals het betaamt, op het
nippertje. De zon zoekt wijfelend het westen op. Ze zitten samen op de
trap. Zij wil alweer wat anders. Hij wou dat nooit nog wat veranderen
zou.
Drie jaar na de droefniswekkende verdrinkingsdood van het Babylonische
kalf komt de Amerikaanse senaat tot een opmerkelijke conclusie: Er was voor de oorlog tegen Irak van start ging geen
enkele formele connectie tussen het regime van Saddam Hussein en Al
Qaeda. Sterker nog, Saddam Hussein moest helemaal niks weten van het
islamitische terroristengenootschap, hij beschouwde het kliekje van Bin
Laden als een directe bedreiging voor zijn regime. Fijn te weten dat
ook de heren yankee-senatoren daar eindelijk achter gekomen zijn.
Aangezien het 'sen' in senator hetzelfde woorddeel is dat je ook in
'seniel' terugvindt had ik al geen vliegensvlugheid verwacht, maar drie
jaar als reactietijd, dat lijkt me toch echt het betere
schildpaddenwerk. De omwentelingssnelheid van de politieke molens in
Washington doen het ergste vermoeden. Het kost deze heerschappen
minstens nog een jaar voor het hen daagt dat het Amerikaanse ingrijpen
in Afghanistan mogelijkerwijs toch niet de ideale aanpak is om het
terrorisme in te dammen. Oei, foutje, kan gebeuren. En die gewoonte om
vermeende terroristen te ontvoeren naar geheime gevangenissen om ze
daar met 'alternatieve' methoden te ondervragen, hoe lang zou het nog
duren vooraleer ze zich daar ongemakkelijk bij gaan voelen ? Nog een
jaar of twee en dan een mea culpa ? Misschien geven ze tegen die tijd
de hele oorlog in Irak wel het stempel 'minder dan een goed idee' . Wie
weet , 't verstand komt met de jaren, zeggen zij die het kunnen weten.
Helaas komen de senatoren steeds jaren te laat. Nu ja, te laat komen,
dat is nog altijd beter dan te vroeg, zullen de heren wellicht denken,
wij komen tenminste toch nog. En dat is lang niet evident voor
sen-atoren.
Ach zo, u zag mij graag geveld, het liefst nog bij een korenveld, nadat wij bij Selenes stralen, eerst heerlijk zouden avondmalen.
Ik had dit voorstel niet verwacht, uw aanzet maakte dat ik dacht hij smacht, hij wil mij vurig kussen, ik zal zijn driften moeten blussen.
Ik zag u mij op handen dragen, uw lijf en leden voor mij wagen, maar neen, u wou mij fusilleren, moest ik om zulks mijn oksels scheren .... ?
Slechts om als schietschijf te fungeren, zodat u mij kan penetreren, een kogel door mijn kop kan jagen, en toen begon het mij te dagen: plagen is om liefde vragen.
U moet mij dus wel zeer begeren als u mij zelfs wilt massacreren, ik zal gedwee uw kogels vangen, een kleine prijs voor zo 'n verlangen.
Vroeg opstaan, doe het niet !Niet als je dat niet gewoon bent. Weersta
aan uw vlaag van overmoed en het stemmetje dat u influistert dat zulks
normaal is, dat andere mensen daar iedere dag weer in slagen.
Stemmetjes in je hoofd moet je wantrouwen, altijd ! Doe dus niet als
dit onbezonnen wezen dat gister, zo rond de klok van 02:00 AM even zijn
wekker ging zetten op 7:30 AM , jawel, 7:30 AM, dat is wat ik vroeg
noem. Veroordeel mij niet, langslaperigheid werd mij genetisch
opgedrongen door mijn betbetbetovergrootmoeder, zo werd mij in mijn
studententijd door een geest met een academische graad in de genetica
ooit medegedeeld. Ik geef toe, ik had die avond pittig gepintelierd,
maar dat kan je dat spookgestalte onmogelijk aanrekenen. Als een geest
met een doctoraat onder de leden zich de moeite getroost jouw
disposities wetenschappelijk te duiden, dan past het een student die
naam waardig zich als de perfecte spons te gedragen: sedentair en
zuigend, ongeacht zijn promillage. Ik was een beroerd student. Ik had
een klap in mijn snufferd nodig om me zijn gratis college te
herinneren. Die klap incasseerde ik zo omstreeks 5.00 PM, de dag was
tot dan toe vlekkeloos verlopen, fluks uit bed gesprongen, gezond
ontbeten, zelfs de buitenlucht geïnhaleerd, kortom, ik was, hallelujah
dacht ik op dat moment nog, mezelf niet. Mijn exaltatie bereikte zijn
hoogtepunt rond 01:05 PM toen ik mezelf betrapte op een ten berde
brenging van de Vlaamse evergreen "Mooi, 't leven is mooi" , terwijl
men op de radio berichtte over een zwaar verkeersongeval op de E17. De
rest van de namiddag was een slipperig pad richting realisme. Met een
touch-down als een menhir in vrije val op een kievitsei als apotheose.
Een snookertafel met enkel zwarte ballen zag ik nog. De zevenpunters
lagen voor het rapen. En ik werd aangezogen door het zwarte gat, dat
steeds groter werd. Voor deze jongen een dringend advies om zich
richting bedstee te begeven, waarop ik een uurtje later bevend wakker
werd. Vrees niet, ik ben ondertussen alweer aan de beterhand.
Volstrekte passiviteit en een infuusje Palm kunnen mirakels verrichten.
Zodat ik de nacht met vol vertrouwen tegemoet zie. En wat betreft
mañana, de wekker krijgt een dag vrijaf !
We weten ondertussen allemaal dat Madonna niet vies is van een stevig potje plagiaat. De mosterd voor haar come-back single "Frozen" haalde ze bijvoorbeeld van Belgische bodem. Dat zeg niet ik. Zo oordeelde een rechter in Bergen. Volledigheidshalve dient vermeld dat de popdiva nog een beroep lopende heeft tegen deze uitspraak. Vraag me niet waarom, haar visie op creativiteit laat weinig aan de verbeelding over, getuige dit citaat.
"I think that's what we do as artists and creative people - we're all plagiarising!". (http://www.cinemablend.com/music/Madonna-Thinks-Plagiarism-Is-Acceptable-516.html)
Ja ja, 'we all stand on the shoulders of giants', zegt men dan. Spreek voor jezelf, vrouw, en laat de rest van de artiestengemeenschap erbuiten, wil je ! Tot zover Madonna's 'kruimelwerk'. Voor haar grote kraken, haar kaskrakers, laat ze het niet bij acrobatische pyramideconstructies, als het om het grote geld gaat, danst ze naar goede traditie op lijken. Het lijk van ene J.C. uit N. lijkt haar bijzonder te bevallen. Gisteren nog vertolkte ze het levenseinde van deze Joodse rebel door zich getooid met doornenkroon te laten kruisigen in de Amsterdam Arena. Het origineel had minder recette tijdens zijn afscheidsvoorstelling. Dat hoefde ook niet. Hij bracht zijn offer ter vergeving van ons aller zonden. Madonna doet het louter ter spijzing van haar bankrekening. En het is een flauw afkooksel van de oorspronkelijke act. Toen J.C. het deed was hij amper 33. Madonna, die steeds meer het allure krijgt van een naar prepensioen verlangende turnlerares, heeft al 48 jaren op de teller. Op die leeftijd was J.C. al 15 jaar verrezen. Over te laat komen gesproken ... Blijkbaar kan ze met haar goedkope provocaties nog steeds enkele Christenen de gordijnen in jagen. Of zouden dat derderangsacteurs zijn die tegen betaling haar imago moeten overeind houden ? Dat ze met haar geensceneerde kruisiging nog steeds het nieuws haalt, bewijst nog maar eens hoe versleten en verwaterd de term 'nieuws' wel is. Haar carrière stond altijd al in het teken van het kruis, haar kruis in het bijzonder. Het begon in de jaren tachtig met "Like a virgin" - gebaseerd op een vage jeugdherinnering, veronderstel ik - en sindsdien heeft het kruis haar nooit meer losgelaten. Het is haar naar het hoofd gestegen. Ze veréénzelvigt zich met de verlosser. Een overschatting van een bijbels kaliber. Ze reikt niet eens tot aan zijn enkels, laat staan zijn kruis !
Ik,
achternagezeten door drie jonge maagden. Dierbare lezer, dat is wat mij
zomaar overkwam vandaag. Het moet gezegd dat betrokken deernes geen van
allen door oneerbare bedoelingen gedreven werden tijdens hun
hartstochtelijk uitgevoerd rondje achternazitten. Zulks mag geen in hen
vermoeden, gezien hun respectievelijke bouwjaren. Zes, negen en elf
waren ze. Elfjes met scherpe knieën en een dwingende toon in hun
stemgeluid, van 'jij moet dit' en 'neen, jij mag niet even om een
biertje, jij zit vast'. Op scène, een variatie op het aloude tikkertje,
met 'opsluiting en bevrijding' als centraal thema, het decor, een
festijn van geroosterd vlees, taart en vocht à volonté. Ruim lekkers om
de doorsnee man of vrouw aan de dis te kluisteren dus. Doorsnee is
duidelijk mijn ding niet. In plaats van mij vol te proppen met saté en
cake en dit mengsel overvloedig te overgieten met alcoholhoudend nat,
waagde ik mij aan jeugdvermaak. En dat deden er wel meer. Enkelen
hielden het bij commentaar vanaf de zijlijn, anderen riskeerden lijf en
leden in een tot mislukken gedoemde poging het ouder worden van zich af
te schudden. Vooral de aankomende veertiger lijkt in deze vatbaar voor
doorgedreven zelfbedrog. Sneller lopen dan de ukkies, uitdagen, handig
uit de weg springen, 'born again invincibles' onder de dekmantel van
verantwoord intergenerationeel bezig zijn. Het liep slecht af, zoals
het dat altijd doet. Een verzwikte enkel, een bezeerde rug en een
gekraakte knie begeleid door gesmoord gekerm van middellange duur en
een pikkelende aftocht richting tentenkamp. Zo vergaat het de
overmoedigen. Zij worden door de natuur terechtgewezen. Onverbiddelijk.
Rest hen enkel te berusten, de wonden te likken en taart te eten, van
elke schijf een spie. O, zoete troost van het zich geborgen weten.
Tussen brave lieden, bij dreigende wokenpartijen, die steeds weer
overwoeien. Zo koestert de mens zijn ketens.
Achteloos loopt Kat een dodekakafonisch pad over toetsen, wit en zwart, het wordt met tegenzin aanhoord "ein musikalischer Mord" mit mir als Opfer und Arnold Schönberg als Motiv.
Zo komt Kat aan haar gerief, ze loopt het baasje voor de voeten, tormenteert hem auditief, klieft zijn kuiten met haar klauwen , kantelt onbehouwen vazen, kliedert kliekjes rode wijn, als sein dat het niet mogen is maar moeten. Zo melken valse poezen bazen, nemen hen telkens weer te grazen. En wij mi-au-wen.
My hawky lady, ze kreunt de bek-toe-skoel-bloes, from her crown to her shoes, voelt zij de kater na de roes, cause such a classroom full of wild cats, dat is niet van de poes.
My flamy sweetheart, ze wenst haar kuikens tot moes, cause they are roasting mother goose, haar krullen krullen tot kroes. Such a madhouse full of chickens, geeft garantie geroezemoes.
So please yourself girls, red u op z'n kangoeroes, pay a visit to the butcher, vul uw buidel met boes. Do like the Aussies do down under, en houd ventvrije barbekjoes.
Hier zit ik weer, weggezakt in mijn makkelijke stoel, type president,
kostprijs 69,95 euro, met naast me een mok gloeiend hete ersatz koffie.
Vanavond moet ik nuchter blijven. Vanavond vier ik een overwinning van
de nuchterheid. Het Europese octrooienbureau heeft de Senseo-pad
vogelvrij verklaard. De Senseo-pad is dan ook geen met uitsterven
bedreigd amfibie dat onze bescherming behoeft. Integendeel, het is de
bijzonder populaire melkkoe van Douwe Egberts (DE). Jaren lang slaagde
het duo Philips-DE erin miljoenen koffieslurpers een onredelijk hoge
prijs te laten betalen voor hun caféine-kick. Douwe Egberts had immers,
dankzij het binnenrijven van een octrooi, het alleenrecht verworven op
de productie van de pads, cirkelvormige filterzakjes zijn dat, met
enkele grammen gemalen koffie erin. Als gebruiker van het
Senseo-apparaat kon je wettelijk gezien dus enkel bij DE terecht. Toen
andere koffieproducenten hun eigen Senseo-compatibele pads op de markt
brachten werden ze prompt door de Nederlandse koffiegigant voor de
rechter gesleept. DE won dat proces en sindsdien betaalden de
concurrenten een licentievergoeding voor hun koffiepads. Maar dat
feestje is nu voorbij. Het European Patent Office (EPO) herriep het
octrooi van DE. Voortaan mag dus iedereen die dat wenst de pads op de
markt brengen zonder dat DE daar nog een cent aan verdient. Hoe het EPO
er ooit toe kwam Douwe Egberts het bewuste octrooi te verlenen is mij
nog steeds een raadsel. En dat mag het blijven, hoofdzaak is dat de
rede het uiteindelijk gehaald heeft. Moge dit wijze besluit het
startsein zijn voor een grondige sanering van een totaal ontspoorde
octrooipolitiek die ertoe leidde dat multinationals voor zowat elk
halfbakken idee een patent claimden. Dat enkel om de concurrentie bij
voorbaat de lust te ontnemen met een gelijksoortig product voor de dag
te komen, uit vrees ten onder te gaan in een juridisch moeras. De natte
droom van elke vrije markt speler is en blijft 'het monopolie', ik zei
het u al eerder. Als er al een nood is aan het verlenen van octrooien-
en daar kan men over discuteren - dan graag enkel voor echte
innovaties, verbeteringen die niet voor de hand liggen. Het
Senseo-apparaat is een veredelde koffiezetmachine, godbetert, geen
revolutionair type aandrijving op basis van anti-materie, de
Senseo-pads geperforeerde noedels met koffievulling. Ik heb er niks op
tegen dat de staat probeert de inspanningen van uitvinders te
beschermen tegen free-riders die zich beperken tot imitatie. Het
maatschappelijk belang van een gestandaardiseerde koffie-ervaring
ontgaat me echter volledig. En als de staat wettelijke barrières gaat
opwerpen tegen de door haarzelf zo geadoreerde vrije concurrentie dan
kan dat toch enkel in het belang van de gemeenschap, me dunkt. Indien
het er enkel om gaat innovatie te stimuleren ongeacht de gevolgen voor
de mensheid dan zijn er efficientere methoden voorradig, beproefde
recepten waar geen advocaat of rechter aan te pas komt. Ontketen dan
simpelweg een wereldoorlog. WOII bracht ons de ruimtevaart, de
jetturbine, de radar, de magnetron, de atoombom, de computer en niet te
vergeten een heleboel ersatz producten zoals het kunstrubber en mijn
granenkoffie die nog steeds naast me staat, onaangeroerd en koud
ondertussen.
Ik heb vandaag de zon gezien, heel even. Ze kwam piepen als een peuter die een vreemde hoort in huis. Heel verlegen en fragiel zond zij een stralenregen door mijn ziel, en ontdooide mijn verkleumde zin voor 't leven.
Ik begrijp Vera niet. Waar maakt ze zich zo druk om ? Als de CD&V
voor de verkiezingen al afspraken wil maken, nou, dan is dat toch haar
goed recht. Ik zie werkelijk niet in wat daar ondemocratisch aan zou
zijn. Elke partij heeft het recht om zelf te kiezen met welke partner
ze bij voorkeur in zee wil gaan. Ach, ik kan me best voorstellen dat
het een beetje pijn doet, Yves Leterme, die voortdurend staat te
sjansen met ladies in red en blue, terwijl jijzelf niet één keer ten
dans wordt gevraagd. Lig er maar niet wakker van Vera, er zit bitter
weinig hart in die vrijages. Wees blij dat dat kleffe gedoe jou
bespaard blijft. En verheug je over de klare taal van Vlaanderens
grootste. ' t Is te zeggen, op voorwaarde dat het grote publiek ook mag weten wat onze politici allemaal bekokstoofd hebben. Want daar heeft de kiezer
dan weer recht op. Als de partijen op voorhand reeds afspraken maken
over mogelijke coalities dan moet de kiezer dat wel weten, dat spreekt
vanzelf. Stel, u stemt traditioneel op A. Nu heeft A een deal gesloten
met B, een partij waarvan u etterende pukkels krijgt. Als u niet op de
hoogte bent van die deal dan bestaat de kans dat u zich na de
verkiezingen behoorlijk bedrogen zult voelen. Gevolg: de kloof tussen
burger en politiek wordt nog breder. Als de partijen echter volledig
open kaart spelen, dan kan u nog uitwijken naar partij C, normaal
misschien uw tweede keuze, maar een partij die er geen doekjes om windt
dat ze partij B absoluut niet ziet zitten. Laat ons dus de heer Leterme
danken voor zijn openhartigheid en hem meteen verzoeken ons zo spoedig
mogelijk het volledige lijstje te bezorgen van de coalities die door
hem en zijn acolieten in de steigers zijn gezet. De democratie zal er
wel bij varen. En dat willen we allemaal toch, niet ?
Er is wat loos met ons vaderlands leger. Het doet wat. Erger nog, het
doet steeds meer, bij voorkeur in het buitenland. Wat logisch is want
hier op het thuisfront valt er bitter weinig te oorlogen. Dus trekken
onze kakidragers naar den vreemde. Naar het dorre Afghanistan, en
binnenkort naar het stukgeschoten Libanon. 'Join the army, see the
world', zelfs ons tricolore heir kan er tegenwoordig mee recruteren.
Dat je niet bepaald de meest pittoreske plekjes bezoekt, daar moet de
recruut zelf maar achter komen. U proeft het al. Ik zie de toegenomen
reislust van onze krijgsmacht met lede ogen aan. Ik heb het meer voor
een leger van huismussen en pantoffelhelden, brave moeders en vaders
die met losse flodders schieten, artilleristen die heidebrandjes
veroorzaken, al dan niet geholpen door een licht ontvlambaar konijn,
dat is mijn idee van landsverdediging. Een licht ontvlambaar konijn
heeft nog nooit een wereldbrand veroorzaakt. De ellende begint keer op
keer wanneer legers hun land verlaten. Ga het na, het klopt als een
bus. De wereld zou heel wat ellende bespaard blijven als alle legers
wat honkvaster waren. 'Maar waarom zouden wij er dan nog een leger op
na houden, als we het toch nooit inzetten ? ', vraagt u zich nu
wellicht af. Het antwoord is simpel: Sommige mensen spelen nu éénmaal
doodgraag soldaatje ! En omdat grote mensen over het algemeen een stuk
minder fantasie hebben dan kinderen komt daar meer bij kijken dan een
afgewaaide tak en het deksel van een vuilnisemmer. Grote mensen willen
echte kanonnen, echte tanks, echte geweren. Wat zou het, dat die dingen
ons jaarlijks enkele miljarden kosten, als de levensvreugde van je
landgenoten in het geding is. Gun ze hun miljarden. Maar houd ze lekker
thuis.
Filosoferen kan uw lever ernstige schade berokkenen.
Als ik Leffe drink stijgt mijn filosofisch gehalte. Dan ga ik staren
naar het behang en dra waaien er allerlei levensvragen mijn hoofd
binnen. Ik laat ze waaien, als ik wat op heb. Ik laat ze waaien en
weersta aan de verleiding van het vraagteken. Levensvragen zijn er niet
om te beantwoorden. Levensvragen zijn er om te waaien, ongebonden,
ongrijpbaar, eeuwig. Zulke dingen besef ik enkel met een neut op. Als
ik nuchter ben jaag ik de waarheid na. Dan ga ik analyseren, ontrafel
ik het mysterie net zolang tot het op de draad versleten is. Nuchter
loop ik vaak rond met losse draden in mijn hoofd. Ze zeggen dat ik een
warhoofd ben. Misschien hebben ze gelijk. Dronken ga ik zitten staren,
nuchter pluis ik de wereld uit elkaar, je kan me bezwaarlijk een
praktisch denker noemen. Mijn ongemeende excuses, ik kan er ook niks
aan verhelpen. En als dat wel kon, dan zou ik het niet willen. Laat mij
toch pluizen, laat mij toch staren. Ik ben volkomen ongevaarlijk.
Antwoorden hoeft u van mij niet te vrezen.
Een kruis heeft vier armen : Verliefd, verloofd, getrouwd, gescheiden.
Heeft u al een grafschrift in gedachten, iets waarmee u kan uitpakken
als u daar ligt, keurig ingepakt tussen vier planken ? Nee ? Daar zou u
dan dringend eens een brainstormsessie aan moeten wijden. Want de
planning van magere hein is en blijft voor de meesten van ons een
gesloten boek. En dood zijn, daar is geen speld tussen te krijgen,is de
ergste vorm van writersblock. Stel dus niet uit wat u morgen misschien
niet meer zal kunnen doen. Of u zit tot aan uw verrijzenis vast aan één
of andere ongeïnspireerde standaardformule: Alex O. 1968-20XX. R.I.P. ,
iets in die trant. Zeg nou, zelf, met zo een introductie wil een mens
toch niet voor zijn schepper verschijnen. U kan maar beter een goede
eerste indruk maken of het zou zomaar uw laatste kunnen zijn. Bovendien
getuigt een standaardformule op je graf van een gebrek aan respect voor
uw levend publiek, de stervelingen die noodgedwongen langs uw ligplek
moeten passeren op weg naar de laatste rustplaats van een dierbare
afgestorvene. Vanuit hun oogpunt bekeken ligt u gewoon wat in de weg te
liggen. Een kerkhof met enkel hun betreurden zou hen ettelijke
kilometers besparen. Geef hen dus wat mee voor onderweg, een levensles,
een grap, een filosofische overweging, iets dat hun droeve gang wat kan
verlichten. Storm dat brein, vandaag nog ! Ga op zoek naar de ideale
zerkvulling. Maak het niet te bont, houd het bondig, veel plaats is er
niet op een zerk en steenhouwen kost stukken van mensen, vandaar het
succes van die 'R.I.P.' wellicht. Herinner uzelf er ook voortdurend aan
dat de hoofdmoot van de toekomstige bezoekers niet zal komen om u te
zien, u zal die lelijke lig-in-de-weg zijn, zoals ik al zei . Zij komen
voor de film, u maakt deel uit van het reclameblok, of eerder nog, u
bent één van die vele reclamepanelen die de vakantieganger te verwerken
krijgt op weg naar de kust. Veel tijd hebt u derhalve niet om uw
boodschap over te brengen. Gebruik die kostbare tijd, verstrooi hen die
u later zullen vervoegen. Heb hart voor uw collega's in spe. Breng wat
kleur op hun pad van grijsheid.
Als u denkt dat dit blogje over vreemdgaan handelt, dan hebt u er geen snars van begrepen.
Soms is het goed te veranderen, en niet enkel van onderbroek. Neem nou
vandaag. Al jaren scheer ik over de internetgolven op een plank van
Bill Gates, Internet Explorer, weet u wel, IE voor de vrienden. Waarom
ik het al die tijd met haar uithield is één groot vraagteken. Want het
ging al tijden niet goed meer tussen ons. Op kritieke momenten liet zij
me steeds weer in de steek. Zij nam aanstoot aan de sites die ik
bezocht, ze werd jaloers als ik close werd met een leuke chatster en
als ik een soft wou downloaden die haar niet beviel dan gaf ze er
halverwege plots de brui aan. Zoete woorden zetten dan geen zoden aan
de dijk. Steevast liepen mijn verzoeningspogingen zich te pletter tegen
een blauwe muur. Kortom, wat ooit begon als een fatal attraction is
verworden tot een lawine van fatal exceptions. Vandaag scheidden onze
wegen. Ik heb me een nieuwe surfplank in huis gehaald. Firefox heet ze.
Ik voelde me eerst wel een beetje schuldig. Het gevoel dat je krijgt
als je je eerste autootje naar de garage brengt om het daar in te
ruilen voor wat beters. Het heeft iets van verraad. Maar lang heeft dat
dipje niet geduurd. Firefox is sexy-er, Firefox is sneller en -opdat u
mij niet van oppervlakkigheid zou gaan verdenken- Firefox heeft een
veel beter karakter. Deze namiddag bijvoorbeeld chatte ik een vol uur
met een schone uit het Gentse. Geen kick gaf ze, mijn Firefox, geen
moment voelde ik iets van jaloezie opborrelen uit haar gestroomlijnde
codelines. 'k Heb haar daarna nog eens op de proef gesteld met een
bezoekje aan bladzijde negen van extrabladet.dk. Niks, nada, nothing.
Geen venijnige blikken, geen sarcastische hints, zelfs geen zucht van
teleurstelling in haar partner. Firefox gunt mij mijn pleziertje.
Voorlopig alleszins, de liefde is nog pril .... U ziet, mijn opwelling
van avonturisme heeft me geen windeieren gelegd. Het kostte me wel
enige moeite en een bewuste keuze om eens wat anders te proberen, om
een onvertrouwd pad te betreden. Niets is immers makkelijker dan vast
te houden aan het oude, ingeslepen traject, zelfs als die route je
absoluut geen bevrediging meer schenkt. Je vaart op een veilige koers.
Wel, soms is het beter te springen, blind in het onbekende. Vandaag
veranderde ik van browser. Who knows what's next.
Ministers van Buitenlandse Zaken zijn een slag apart. Veel meer dan andere 'ministers' lopen ze het risico het contact te verliezen met de mensen wiens belangen zij geacht worden te 'dienen'. Dat komt omdat zij zo vaak van huis zijn. Voortdurend zijn zij onderweg van hoofdstad naar hoofdstad. Jets, luxehotels, gala-avonden en ontmoetingen met de machtigen van deze aarde. Deze glamour geeft hen een beetje een vedettenstatus. Wie de hele dag in het selecte kringetje vertoeft van ambassadeurs, collega-ministers en staatshoofden heeft de neiging te gaan zweven. Men voelt zich verheven boven de banale nationale politiek die zich bezighoudt met pietluttigheden als blauwtong en gsm-masten. Het is op het internationale speelveld dat de krijtlijnen van de geschiedenis worden getrokken waarbinnen de nationale politiek mag kleuren. Vanzelfsprekend willen ministers van Buitenlandse Zaken scoren. Ook minister Karel. Bij zo'n voornaam past ook wel enige ambitie. Vandaag was hij weer druk in de weer voor de wereldvrede. De man die niet eens in staat bleek de vrede in zijn eigen partij te bewaren gaat het nu in het Midden-Oosten proberen, heldenmoed noem ik het. En omdat een minister van Buitenlandse Zaken dat vredestichten onmogelijk op zijn ééntje kan klaren rekent hij op de gulle steun van de Belgische strijdkrachten. Dat levert hem ongetwijfeld schouderklopjes op in zijn exclusief gezelschap. Ik weet niet wat het gangbare tarief is maar ik schat dat vijfhonderd soldaten voldoende moet zijn voor thee met Condoleeza. Vanaf duizend komt wellicht een ontbijt met George in zicht. Wat les petits Belges van zo een Libanon-missie vinden, dat wordt niet gevraagd. Ondanks het feit dat die mogelijke zending absoluut niet ongevaarlijk zou zijn. Het nabije verleden van Libanon leert ons dat. Op 23 oktober 1983 kwamen 242 Amerikaanse en 58 Franse soldaten om bij een aanslag in Beiroet, gepleegd door de Islamitische Jihad. Wat de Islamitische Jihad vermag is voor de door Iran gesteunde Hezbollah een koud kunstje. En dat het Israëlische leger niet altijd met chirurgische precisie opereert, dat onderstreepte het nog op 25 juli , toen het - ach, ik gun het het voordeel van de twijfel - per ongeluk een observatiepost van de VN onder vuur nam. Vier blauwhelmen kwamen daarbij om het leven. Mondelinge beloftes van Israëlische en Libanese politici om het staakt-het-vuren te respecteren indien er een sterke vredesmacht komt zijn het papier niet waard waarop ze geschreven zijn. Want een garantie vanuit het Witte Huis dat de VS Iran zullen ongemoeid laten, daar kan onze MVBZ naar fluiten, zo ver reikt zijn invloed niet. En als in Perzië de hel losbreekt dan zullen de Hezbollah-troepen gesommeerd worden hun duit in het zakje te doen, concreet, ze zullen Israël met raketten bestoken. Dan staan onze jongens daar, te bufferen, tussen de bommen en de granaten. Dan staan zij daar, niet De Gucht.
Er zit wat scheef in de relatie tussen de Belgische man en zijn beste vriend. Ze zitten niet meer op dezelfde golflengte. De good vibrations van weleer zijn niet meer. Uit nostalgie naar betere tijden grijpt die Belgische man daarom steeds vaker naar een pilletje. Vooreerst, als ik het hier heb over 'de Belgische man' dan hoeft u zich als lid van deze sexe niet onmiddellijk aangesproken te voelen. Het gaat hier evident slechts om een statistisch profiel, om de 'gemiddelde Belgische man', een virtueel wezen dat u als supervent allicht enkel van kranten en televisie kent. Op mijn blogje komen trouwens enkel superventen langs, en moordgrieten uiteraard, 'gemiddelde' lezers zijn er tot nu toe nog nooit in geslaagd mijn uiterst potente firewall te penetreren. Zo, nu uw positie als buitenstaander weer boven alle twijfel verheven is kan ik mijn betoog met een gerust gemoed vervolgen. De erectiepil zit dus in de lift. Vier miljoen exemplaren zullen er dit jaar van verkocht worden, zo raamt de Apothekersbond. Bo Coolsaet, televisie-uroloog van beroep, wijst met een beschuldigende vinger naar het zwakke geslacht, ook wel eens de vrouw genoemd. Die 'gemiddelde vrouw' zou steeds hogere eisen stellen aan haar partner, eén van die eisen zijnde een op afroep beschikbaar goedaardig gezwel, een dick on demand, met een hardheid benaderend deze van diamant. Diamants are forever. Gelukkig valt de moderne vrouw voorlopig nog te sussen met een tijdelijk exploot. Ik weet niet wat Bo in zijn cocaïne doet .... maar het moet straf spul zijn. In feite heeft de erectiepil natuurlijk vooral zijn stekje veroverd als midlife-drug. Eens de haargrens aan een versnelde terugtocht begint en het verlangen naar Harley-Davidsons zijn climax bereikt komt ook de mythe van de always-online-vent onder grote druk te staan. Dat is de fabel van de man met het altijd parate apparaat. Dit mag best een waarheid wezen voor jonge kerels, 'gemiddelde venten' die al een tijdje meegaan weten uit ervaring dat ook het sterke geslacht zijn zwakke momenten kent. Zeker als ze een druk leven leiden, gedomineerd door hun agenda, dan valt het niet altijd mee te pieken op weken tevoren geplande tijdstippen. Vandaar dat plichtsbewuste managers af en toe hun krachten wat aansterken met behulp van hun secretaresse, wellicht. Gewoon de tijd nemen hoort niet meer bij deze tijd. Het aloude 'reculer pour mieux sauter' lijkt een echo van een ver verleden. Er rest de 'gemiddelde Belgische man' dus weinig anders dan een strategische opbouw van een pillenarsenaal. Hopelijk komt er geen wapenwedloop van.
Ach, u vroeg zich af of ik zelf van die smurfensnoepjes in huis heb ... Helaas, ik heb er nog geen gevonden met een expiratiedatum die mijn ETA overschrijdt !
