Neen, ik ben geen xenofoob. En als het even kan wil ik alle schijn van vooringenomenheid vermijden. Vandaar dat ik wijselijk mijn mond hield toen mijn jarige nichtje haar verlanglijstje presenteerde. Met op één, de adoptie van een Furby. Enfin, niet zomaar 'een' Furby, 'die' Furby, die bruine die haar zo treurig had aangekeken tijdens haar laatste bezoek aan het asiel voor electronische ontheemden. En we zouden beter niet te lang meer wachten. Bruine Furbies waren erg in trek. We waren net op tijd. Na betaling van 50 euro zorgkosten aan het asiel werd de landverhuizer officieel aan mijn nichtje overgedragen. Zomaar, zonder één woord uitleg. Alles wat we moesten weten stond immers in het bijgeleverde instructieboekje. Als we de instructies opvolgden, zouden we in no time de culturele en linguistische barrières slechten. Samengevat kwamen de instructies op het volgende neer: Behandel je Furby alsof het je vriendje is. Spreek zacht en duidelijk tegen hem en je zal ervan opkijken hoe snel hij Nederlands leert. Of om het op z'n ambtenaars te zeggen : Spreiding en radicale onderdompeling in de cultuur van het gastland is de snelste route tot een succesvolle integratie van de inwijkeling. Om de korte maar onvermijdelijke aanpassingsperiode te overbruggen werd er wel een beknopt woordenboek Nederlands-Furbies meegeleverd. Dat was een week geleden. Vandaag vroeg ik mijn nichtje naar de status van het integratieproces van haar electronische vriendje. Omdat zij nog maar zes is doe ik dat in wat éénvoudiger bewoordingen. " En hoe gaat het met je Furby ", vroeg ik,"begrijpt hij nu al wat Nederlands ?" Een diepe zucht. Wat bleek ? Het pluisbeest was nog net zo Nederlandsonkundig als een week geleden. Enkel wat standaardzinnetjes, voorgekauwd vakantie-Nederlands. Van enige zinvolle communicatie was nog steeds geen sprake. Uitgeput door een eindeloze reeks Ik-begrijp niet-wat-je-bedoelt's had mijn nichtje er niet beter op gevonden dan te leren lezen en zichzelf het Furbies machtig te maken. 'U-nye-boh-doo ?', 'Hoe gaat het met je', galmt nu door de Kempen. Haar accent is vlekkeloos, het integratieproces ten dode opgeschreven. Ze zou Sinterklaas om een maatje vragen voor haar Furby. Dan voelde die zich niet meer zo alleen terwijl zij op de schoolbanken zat. "Meisje toch, waar ben je aan begonnen, straks eist hij nog faciliteiten ", dacht ik, maar ik zweeg wederom wijselijk.
Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, sier je 't hemelsblauw. Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, vloog ik maar met jou.
O gij zijt de schoonste vlieger die het zwerk ooit zag. Gij doet mij de draad verliezen, til mij uit mijn graf, heel mij !
Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, als een vogel vrij. Kringelewingelend in de wind, kringelewingeledingelewingelend in de wind, zo verleid je mij.
O gij zijt de schoonste vlieger die het zwerk ooit zag. Gij doet mij de draad verliezen, til mij uit mijn graf, neem mij !
Denk vooral niet dat ik er ook maar één minuut van wakker zal liggen. Al waren de Belgen vandaag met forfaitcijfers de boot in gegaan, ik had er geen traan om gelaten. Net zoals u wellicht, sta ik niet op de loonlijst van de Belgische Voetbalbond. Leedvermaak is me trouwens al even vreemd. Ik voelde me zelfs ronduit ongemakkelijk bij het fluitconcert van onze zogenaamde supporters. Het elftal deed immers zijn duivelse best, de Duivels liepen over van de goede intenties. Alleen is dat nou net het probleem. Goede voornemens fnuiken het rendement van gevallen engelen. De weg ernaartoe mag dan al geplaveid zijn met die dingen, eens ingezetene van de hel, dien je je van alle goede werken te onthouden. Een duivel doet niet aan opbouw, hij peilt de zwakheden van de mens en buit ze daarna genadeloos uit. Guy Thys besefte het en hij schreef voetbalgeschiedenis. Je kan een dromedaris water geven tot het er langs zijn oren uitkomt, hij zal er nooit een extra bult van kweken. Wie van de Rode Duivels wereldvoetbal verwacht, schiet bijgevolg een kemel : Het Belgisch voetbal is de HEL ! Het is niet om aan te zien. En toch kijk ik, telkens weer. Waarom ? Omdat er nauwelijks een beter excuus bestaat voor het naar binnen werken van pils met zoute nootjes, daarom. En omdat zo'n internationale ontmoetingen tijdens voorrondes je stimuleren om je geografische kennis wat bij te spijkeren, wat meteen de zoute vetplekken in mijn atlas verklaart. Kazachstan dus, waar zou dat ergens liggen .... ? Hé, dat is vreemd. Mijn, weliswaar belegen, Winkler-Prins situeert Kazachstan in Azië. Wat heeft een Aziatisch land te zoeken in de voorronde van het Europees kampioenschap ? Kijk, beste lezer, zulke ongerijmdheden, daar lig is dus wel wakker van. Waarom neemt een land dat oostelijker gelegen is dan Kabul, een land waarvan de hoofstad dichter bij Peking ligt dan bij Brussel, waarom neemt zo'n land deel aan het Europees kampioenschap voetbal ? Hoe zou de UEFA reageren als het veel westelijker gelegen Iran of Syrië morgen hetzelfde zouden verlangen ? Wat maakt dit land zo Europees ? Een respect voor democratische waarden ? Ik dacht het niet. President Nazarbaev zwaait er al vijftien jaar de plak en als het nodig is zwaait hij snoeihard. De recente verkiezingen van 2005 waren een lachertje. De oppositie behaalde er juist geteld één zetel. De rest van het gestoelte ging naar presidentsgezinde partijen. Ook met de mensenrechten neemt men het er niet al te nauw. Journalisten hebben er de kwalijke neiging te verdwijnen , in het beste geval in de gevangenis, in het slechtste, in het niets. Wat verklaart toch de welwillendheid van Europa ? Ik buig mijn hoofd voor Gerard Kremer, een Belg avant la lettre die wel presteerde. Hij bracht de cartografie naar een hoger plan. Hij stond mee aan de basis van de eerste moderne atlas, de voorvader van mijn Winkler-Prins. En wat leert die atlas mij ? Kazachstan beschikt over enorme gas- en oliereserves. Interessant, niet ? Er zit trouwens nog meer in de grond daar, zoals bauxiet, goud en uranium ... en de resten van talloze politieke tegenstanders, dat lijdt geen twijfel. Ik google 'Kazakhstan' en sta versteld van de natuurpracht. Ja, Kazachstan is een schoon land, een wreed, schoon land.
Ik ben geen Japanse vrouw. Tussen ons gezegd en gezwegen,ik ben niet eens een vrouw. Maar als ik beide was, samengevat een Japanse dus, dan hadden ze het wel geweten daar. Ik zou het Japanse mandom eens flink de waarheid zeggen. Ze maken er computerprocessoren van 4 gigahertz, daar in het land van de rijzende zon, ze knutselen er robots in elkaar die trappen doen, sushi eten en hara-kiri plegen maar gelijkberechtiging van man en vrouw, dat zit er tot op de dag van vandaag blijkbaar niet in. Hun toekomstige keizertje mag geen keizerinnetje zijn. En dus staan de vrouwen van de prinsen onder immense druk om een zoon te baren. Pers je enkel piemelloze minimensjes uit je moederschoot dan verzaak je aan je dynastieke plicht. De vrouw van kroonprins Naruhito, prinses Masako was helaas niet uit het goede hout gesneden. Geen piemels uit haar buik. Ze bezweek onder de druk en hield er een geestesstoornis aan over. De laatste jaren verscheen ze nog zelden in het openbaar. Alle hoop rust nu op het manvoortbrengende vermogen van prinses Kiko, de echtgenote van Naruhito's jongere broer Akishino. (Ik weet het, dat zijn vier Aziatische namen op korte tijd, u kan dat wel hebben denk ik zo, vrouw zijnde) En die hoop zal wellicht niet ijdel blijken. Prinses Kiko zal volgens persberichten morgen in het hospitaal opgenomen worden, in afwachting van een keizersnede, of wat had u gedacht. Officieel is het geslacht van het ongeboren kind onbekend, de ouders zouden het liever niet willen weten -ik kan het moeilijk geloven- maar het gerucht doet de ronde dat het een jongetje is. Meteen gingen ook de plannen voor de herziening van de wet op de troonsopvolging de ijskast in. Daarin was voorzien dat voortaan ook vrouwen de troon zouden kunnen bestijgen. Als ik vrouwenbloed had, dan zou het nu ongeveer het kookpunt bereiken. Emancipatie kan dus enkel in noodgevallen, bij gebrek aan beter. Zodra er een piemel in zicht komt verdwijnen de goede voornemens van de Japanse wetgever ogenblikkelijk in de coulissen en dient de vrouw zich maar te schikken in haar rol als babyfabriekje. Een fabriekje dat pas echt goed draait als er jongetjes van de band rollen. Waar zitten ze toch, die Japanse dolle mina's !
"Alex, de kogel is door de kerk, jongen, ik ga me een computer kopen" Alex poetst zijn neus, van computers komt alleen ellende, weet hij. Maar hij camoufleert zijn gebrek aan enthousiasme. Hij wil geen spelbreker zijn. "O, en ik dacht net dat je niet zo tuk was op computers, dat je het allemaal veel te ingewikkeld vond." Alex herinnert zich voorbije vruchteloze pogingen om P. zijn eerste computerstapjes te laten zetten. Klikken, dubbelklikken, vensters sluiten ; dat soort dingen. "Ja, ik weet het, maar dit is anders". P. wappert met brieven en folders. "Lees maar ". Bovenop de stapel, een brief van de federale regering.
Beste,
"Internet voor iedereen" is er voor u. Omdat u bij wil blijven voor uw werk, uw hobby 's, uw interesses ... Omdat u uw kinderen die kansen wil geven ... . . . Met vriendelijke groeten,
De eerste minister.
Alex doorbladert vluchtig het leesvoer. "Ja, ik heb er van gehoord, maar het fijne weet ik er niet van. Is het echt profijtelijk ?" Alex stelt zich nu al vragen. P. nog niet. "Nou, ik dacht van wel. Een laptop met software, 1 jaar gratis internetten, installatiebijstand en een basisopleiding. Dat allemaal voor 990 euro. En op die prijs krijg je dan nog een fiscaal voordeel van 21procent ! " P. ziet het leven door een roze bril. Alex in zijn rol van zwartkijker. "990 euro zeg je, hé. Even kijken naar de specificaties van dat schootgeval".
"Met vlak TFT-scherm van 15-inch, DVD-rewriter, e-ID kaartlezer, Microsoft Windows XP besturingssysteem, en de programma's Internet Explorer en Microsoft Works 7.0"
Onbenoemde hardware, standaard soft. Niks wat je niet bij elke pc-boer op de kop zou kunnen tikken. Maar wat maakt het ook uit, denkt Alex, als het ding maar werkt. Hij beperkt zijn commentaar tot een neutrale ' hmm'. "En die 21 procent waar ze het over hebben. Hoe krijg je die terug ?". P. wijst naar de folders. "Dat staat er toch in. " Alex leest en voelt nattigheid.
De brief van de federale regering:
Bovendien geniet u een belastingsvoordeel. U kunt 21 % van de aankoopprijs van een door de overheid erkend pakket in mindering brengen bij uw belastingaangifte 2007.
De folder van de overheid:
Zo kunt u 21 % van de aankoopprijs van een, door de overheid erkend, pakket recupereren via uw belastingsgifte. ....
Telenet meldt:
Je kunt 21 % van de aankoopprijs (exclusief BTW) van uw pakket recupereren via uw belastingaangifte 2007 ...
Verwarring ! Krijg je nu 21 % van de aankoopprijs terug of kan je 21 % van de prijs van een pakket opgeven als kost, in mindering brengen zoals in de brief van de federale regering wordt vermeld. Dat kan een aardige duit schelen. "Misschien eens naar je belastingskantoor bellen", adviseert Alex. "Dat jaar gratis surfen, waar je het over had, wat houdt dat eigenlijk juist in", vervolgt Alex zijn slopingswerk. P. haalt de schouders op. De folders brengen geen duidelijkheid. Alex wendt zich tot het net.
"Internet voor iedereen-verbinding"
je snelheid is 9 keer hoger dan een gewone inbelmodem je kunt elke maand 100 MB versturen en 300 MB ontvangen ...
300 megabyte downloadlimiet. Alex waant zich teruggeworpen in de internetmiddeleeuwen. Met dit gratis abonnement leef je als een Sumo-worstelaar op een Anorexia Nervosa-dieet. Na een dagje fiks surfen ben je door je rantsoen heen en begin je extra te dokken voor je appetijt. Telenet beseft blijkbaar het onzinnige van deze formule want het bedrijf biedt voor een meerprijs van 12 euro per maand een calorierijker surfpakket aan: Telenet ExpressNet, met een downloadlimiet van 10 gigabyte, voor internauten met een gezonde eetlust. "Het enthousiasme van P. daalt zienderogen." Alex, picador van dienst, hanteert alweer de lans. "En hoe zit dat met die installatiebijstand waar je het over had, is dat een gratis telefoonnummer of komt men het hele zaakje bij jou thuis installeren ?" Weer die schouders. De Belgacom website laat ons in het ongewisse. "Dan maar Telenet ", zegt P. , die het absoluut niks kan schelen of zijn bits hem coaxiaal dan wel telefoondraderig bereiken.
De telenet website:
Onze installateur plaatst de basisopstelling (Comfort Installatie) Je legt zelf de kabel tussen je modem en je computer Je krijgt een kabel van 25 meter lang Onze installateur maakt je computer surfklaar
"Tiens, een kabel van 25 meter ... Wou jij je geen laptop aanschaffen ? Hoe noem je dat, een laptop met een draad eraan ? " Alex voelt zijn galblaas in stemming raken. "Vind jij ergens iets over een draadloos modem bij de beschrijving van het laptop-pakket ? " Stoppen Alex, er zit al zout genoeg in de wonde. Maar Alex kan zich niet meer bedwingen. "Ach, gelukkig heb je de gratis basisopleiding nog, minstens vier volle uren ... en de elektronische identiteitskaart zodat je volgend jaar je belastingsbrief online kunt invullen. Vadertje staat zal je dankbaar wezen. "
Ik ben geen Japanse vrouw. Tussen ons gezegd en gezwegen,ik ben niet eens een vrouw. Maar als ik beide was, samengevat een Japanse dus, dan hadden ze het wel geweten daar. Ik zou het Japanse mandom eens flink de waarheid zeggen. Ze maken er computerprocessoren van 4 gigahertz, daar in het land van de rijzende zon, ze knutselen er robots in elkaar die trappen doen, sushi eten en hara-kiri plegen maar gelijkberechtiging van man en vrouw, dat zit er tot op de dag van vandaag blijkbaar niet in. Hun toekomstige keizertje mag geen keizerinnetje zijn. En dus staan de vrouwen van de prinsen onder immense druk om een zoon te baren. Pers je enkel piemelloze minimensjes uit je moederschoot dan verzaak je aan je dynastieke plicht. De vrouw van kroonprins Naruhito, prinses Masako was helaas niet uit het goede hout gesneden. Geen piemels uit haar buik. Ze bezweek onder de druk en hield er een geestesstoornis aan over. De laatste jaren verscheen ze nog zelden in het openbaar. Alle hoop rust nu op het manvoortbrengende vermogen van prinses Kiko, de echtgenote van Naruhito's jongere broer Akishino. (Ik weet het, dat zijn vier Aziatische namen op korte tijd, u kan dat wel hebben denk ik zo, vrouw zijnde) En die hoop zal wellicht niet ijdel blijken. Prinses Kiko zal volgens persberichten morgen in het hospitaal opgenomen worden, in afwachting van een keizersnede, of wat had u gedacht. Officieel is het geslacht van het ongeboren kind onbekend, de ouders zouden het liever niet willen weten -ik kan het moeilijk geloven- maar het gerucht doet de ronde dat het een jongetje is. Meteen gingen ook de plannen voor de herziening van de wet op de troonsopvolging de ijskast in. Daarin was voorzien dat voortaan ook vrouwen de troon zouden kunnen bestijgen. Als ik vrouwenbloed had, dan zou het nu ongeveer het kookpunt bereiken. Emancipatie kan dus enkel in noodgevallen, bij gebrek aan beter. Zodra er een piemel in zicht komt verdwijnen de goede voornemens van de Japanse wetgever ogenblikkelijk in de coulissen en dient de vrouw zich maar te schikken in haar rol als babyfabriekje. Een fabriekje dat pas echt goed draait als er jongetjes van de band rollen. Waar zitten ze toch, die Japanse dolle mina's !
Het heeft veel voeten in de aarde gehad maar alleszins op papier ziet het er naar uit dat het er morgen zal van komen, een wapenstilstand tussen Libanon en Israël. Na weken gehakketak tussen met name Frankrijk en de Verenigde Staten kwam er een resolutie uit de bus die voor alle betrokken partijen verteerbaar blijkt, wellicht ook omdat de tekst vaag genoeg blijft zodat iedereen er zijn eigen interpretatie aan kan geven. Hoe verenigbaar die diverse lezingen zullen zijn, dat zal snel genoeg blijken. Vanaf morgen 05:00 GMT zouden de wapens moeten zwijgen. Ik ben ten zeerste benieuwd, maar veel minder hoopvol gestemd. Vrede laat zich niet zo makkelijk toveren. Zelfs niet met een UNO-toverstafje. Zowel aan Hezbollah-zijde als in het kamp van Israël zijn er meer dan voldoende havikken voorradig die het kleinste incident zullen aangrijpen om het oorlogsvuur weer aan te wakkeren, zo dat morgen al zou doven. Eerst zien en dan geloven. Als de UNO-resolutie onverwacht toch een succes zou worden dan zie ik niet wat Kofi Annan nog let binnen de week per resolutie de wereldvrede af te dwingen. De realiteit blijkt doorgaans echter bijzonder weerbarstig. Alle reden dus om voor het te laat is het bescheiden succes te vieren. Ik had gedacht aan een UNO-polonaise met Kofi Annan op kop en John Bolton aan het staartje, kwestie van niet al te enthousiast over te komen. Dat alles op de beroemde tonen van de negende van Beethoven, 'Ode an die Freude' en dan maar hopen dat alle menschen daarvan brüder werden.
De dag is wachten op wat komt, lome drukte, zweem van spanning, hemd uitzoeken, schoenen poetsen, poses voor de spiegelwand, geamuseerd, geïnteresseerd, oprecht, meevoelend, nonchalant, haartje plukken,puistje knijpen, en dan op weg, gelikt,vermomd.
Too long no see. Hoe gaat het met je ? Ik stel het prima. Niks aan 't handje.
Dus, ik kan geen twee dingen tegelijkertijd doen. Simpelweg omdat ik een man ben. Nu u het zegt, ja, buiten allerlei fysiologische parallel lopende processen die de homeostasis van mijn corpus vagus moeten verzekeren, loopt dat combineren van taken inderdaad voor geen meter. Mag het aub, mijn man zijn werd mij opgedragen. Ik was er hoegenaamd niet met mijn volle verstand bij toen er over de mij toe te wijzen geslachtsdelen werd gedelibereerd. Anders had ik de jury wel een envelop met inhoud toegestopt, geloof me. Mijn staat van totale idiotie op het moment van de geslachtsbepaling pleit mij bijgevolg volledig vrij. Maar voor diegenen die zelfs dat niet als verschoningsgrond willen aanvaarden. Mijn excuses, éénmaal, andermaal, verkocht ! Zo, en nu schluss met dat gezanik. We zijn gemaakt zoals we gemaakt zijn. Trouwens, wat is er eigenlijk zo fantastisch aan al dat gemulti-task waar men tegenwoordig de loftrompet over steekt ? Wordt het leven dan zoveel zinvoller als je het snipperen van een ui kan combineren met .... Kijk zo gaat dat met mannen, ik kan me niet eens iets indenken dat ik met het fijn hakken van uien zou willen combineren. En dat is maar goed ook. Het zou van weinig respect getuigen. Een ajuin die op het punt staat het ultieme offer te brengen ter meerder vermaak van mijn smaakpapillen verdient mijn exclusieve attentie. De dwaling dat het verdelen van aandacht de voorkeur zou genieten boven de concentratie op één taak is een uit de hand gelopen managersreflux die zich als een kwalijke damp over de samenleving heeft verspreid. Als u er kost wat kost op staat het maximale rendement uit uw leven te halen, multi-task dan vrolijk verder, voor mijn part tot u een ons weegt. Maar koester niet de illusie dat u er zelfs maar één grammetje gelukkiger van zal worden.
Ajuinen, ik ben er dol op. Ik wil ze in mijn soep, bij mijn patatjes, versnipperd op een tomaat tussen de boterham. Gelieve dus afstand te bewaren, een liefde voor ajuinen blijft zelden zonder gevolgen. Ik heb geen groene vingers, maar weet wel dat je om ajuinen te kweken geen genie moet zijn. Zaaien, wieden, zon en water, een kind kan de was doen. Bovendien laten uien zich ook makkelijk bewaren, zonder dat daar een koelkast aan te pas komt. Kortom, lekker, makkelijk en milieuvriendelijk. Dat dacht ik, tot ik onlangs een schokkende ontdekking deed bladerend in het reclameblaadje van een supermarktketen. Uien uit Nieuw-Zeeland, jawel, dat leest u goed, uit Nieuw-Zeeland, het land dat zich op mijn elfde aan me openbaarde door middel van de kiwi. Die kiwi smaakte zo volstrekt anders dan al het andere fruit dat ik kende, dat mijn nog onrijpe hersentjes Nieuw-Zeeland ogenblikkelijk associeerden met exotisme en avontuur. Ik zal mijn mening moeten herzien. Zoals ik al zei, ik ben verzot op ajuinen, maar met exotisme hebben ze niks vandoen. Eerder met huiselijkheid, met de keuken van hier. De wegen van de geglobaliseerde economie zijn ondoorgrondelijk, de markt is god geworden. Waarom zouden we hier onze ajuinen kweken als dat ook kan in Nieuw-Zeeland galmt de stem van het nieuw gekroonde opperwezen. En zijn wil geschiede. In de eerste drie maanden van dit jaar maakten 36000 ton ajuinen de oversteek van Oceanië naar Europa, een reis van meer dan 18000 kilometer. Enorme schepen gevuld met bergen uien garanderen de flatulentie van het avondland. Die flatulentie, daar kan ik best mee leven, ze is des mensen. Het zijn de uitwasemingen van de groenteschepen zelf die mij ernstiger zorgen baren. Want schepen varen niet op loodvrije benzine. Schepen slurpen enorme hoeveelheden zware zwavelrijke stookolie, een brandstof die er voor zorgt dat de frisse zeelucht aan het strand nabij een haven soms ongezonder is dan de ordinaire kempenlucht waar ik het mee moet stellen. De kosten van deze vervuiling worden uiteraard niet verrekend in de prijs die u in uw supermarkt voor uw netje uien betaalt. Die prijs, die betalen uw longen, en u betaalt hem aan de benzinepomp. Je kan elke liter olie uiteindelijk slechts één keer verbranden. Ben ik nou stapel of heeft god een steekje los ?
Elke ochtend begint met een illusie. Elke illusie begint in bed. Met gesloten ogen peil ik de buitenwereld. De eerste geluiden. Een auto die voorbijzoeft, het gedender van een truck. Ergens in de verte heeft een haan zich zwaar verslapen. Kilometers boven mij laat een dirigent zijn duo jetturbines een toontje lager zingen. Zaventem wenkt. Zou het dan kunnen ? Heeft de nacht onze zonden gewist ? Is dit een nieuwe aarde, een wereld van vrede, voorspoed en verzoening ? Houd deze gedachte even vast. Weiger uit je roes te ontwaken. Laat de laatste echo's van de slaap je verstand benevelen. Misschien helpt het wel, trekt de hoop een vaag spoor door je onderbewuste, een spoor dat langzaam opdoemt uit de chaos zodat er ooit een dag komt dat dit pad het daglicht trotseren kan . Ik open mijn ogen, zie de wereld zoals hij is, nog net als gisteren. Honger drijft me naar de keuken. Brood op tafel, dun beleg. Een droge mannenstem vertelt me de waarheid. We leven in een status quo. Jan heeft Pietje de kop ingeslagen. Pietje dood. David bombardeert, Ali sproeit raketten. De aarde beeft, rivieren verdrinken, elders lijdt men dorst, de Islam vreet zijn zonen op, en zijn dochters. Enig optimisme toch. De economie groeit. We moeten dus wel rijker worden. Meer centjes, meer consumptie, leve het betaald geluk. Meer reizen ook, jetturbines, kerosine, olie. Het Midden-Oosten staat op ontploffen. Geen probleem, we vliegen wel de andere kant uit, naar één of ander tropisch eiland, ééntje waar ze ons nog wel graag zien komen of toch minstens onze euro's, ééntje dat nog niet bedreigd wordt door het stijgende zeeniveau. Daar wacht ons een paradijselijk strand, een ligstoel en een ijsgekoeld drankje. En dan maar dromen. Iedere waarheid begint met een illusie.
Ik stond net lekker mijn bankrekening te plunderen toen ik achter mij een ingehouden gegniffel ontwaarde. Ik keek achterom. Het gegniffel verstomde. Twee vrouwen van ergens in de dertig zonden een doffe blik mijn richting uit. Aan de automaat naast me was een man in maatpak druk doende zijn schulden te vereffenen. Het gegniffel was wellicht niet eens tot hem doorgedrongen. Hij zag er keurig uit, werkelijk niks op aan te merken. Restte dus enkel mijn persoontje als bron van hilariteit. Iets was er loos met mij, maar wat ? Instinctief bracht ik mijn hand naar mijn rits. Nee, geen ongelukken op kruis-niveau, bovendien, de dames stonden tegen mijn kont aan te kijken. Droeg ik mijn t-shirt achterstevoren dan ? Toch niet, ik voelde het label in mijn nek en wel aan de binnenkant, krek zoals mijn moeder het mij als kind geleerd had. Met een pieptoon riep de automaat mij tot de orde. Ik stak de biljetten in mijn portefeuille en vroeg mijn kaart terug. Onderwijl, weer datzelfde gegniffel. Kregelig draaide ik me om en kon nog net de blondste vrouw betrappen voor die haar blik naar het niets verkaste. En ineens daagde het mij. Zwarte broek, zwarte schoenen, witte sokken. Een doodzonde in klerenland. Vanaf dit moment lopen droom en daad enigszins uit elkaar. "Zo dames", stak ik van wal, "dat is er ééntje voor het dagboek, niet ? Zal ik even voor u poseren, dan hebt u een aandenken ? Zo gaat deze dag toch niet geheel ongemerkt voorbij. U zal deze 8ste augustus voor altijd herinneren als de dag van de witte sokken. Ach, wat zal het u een zorg wezen dat de wereld naar de verdoemenis gaat, dat het bommen regent op Beiroet, dat Irak afglijdt naar een burgeroorlog. Wat zou u er van wakker liggen of er in Ethiopië nou 300 of 3000 zwartjes verzuipen tijdens overstromingen. Als ze maar niet begraven worden in witte sokken, niet ? Leeft u er maar lekker op los, dames, van taartje naar tompoes, van coiffeur naar visagiste, van fitnessclub naar shoppingcentrum. En blijft u vooral waken over de goede smaak. Deze wereld heeft veel aan u te danken." Tot zover mijn wensdroom. De werkelijkheid was heel anders, banaler ook. Ik kleurde en droop af.
Hee, groot laweit op je motorfiets je vroem snijdt door merg en béén Hee, groot laweit op je motorfiets de wereld dient slechts jou alleen Door je snelheid verblind houdt je roes je gevangen Honda Jehova en wij, niets.
Hee, groot laweit op je motorfiets je slipt en je vliegt uit de baan en je komt met je kop op een steen terecht en Charon fluistert je naam. En het duister steelt van de dolende zielen een arts neemt je pols maar hij voelt, niets
Hee, groot laweit op je motorfiets nooit zal je nog scheuren als toen. Je vrienden verbijten hun schril verdriet, ze missen jou ieder seizoen. En de tijd holt door maar de pijn wordt nooit kleiner, niets brengt jouw weer uit het niets, niets.
In een flits kan je voorbij zijn, weg, verleden, uitgewist, verdampt tot weke mensenmist, in minder dan een tel gevangen.
De grijsaard die de dood ziet dagen, het meisje met de poppenwagen, een stel verstrengeld in verlangen, een flits en dan de lange nacht, is dat het wat de mensheid wacht ?
Van alle van de pot gerukte ideeën is de manloze barbecue zonder twijfel datgene dat het dichtst het platonische ideaal van de zuivere waanzin benadert. Zo u van vrouwelijke kunne bent en u ooit wel eens overwogen hebt u aan zulke onderneming te gewagen, dan moet ik u ten stelligste adviseren hierover in alle omstandigheden het zwijgen te bewaren. Sterke verhalen hebben namelijk de neiging zich als een vuurtje te verspreiden en mocht uw zucht naar roekeloos gedrag het oor van uw verzekeraar bereiken dan riskeert u voortaan nooit meer in aanmerking te komen voor een levensverzekering. De enige reden waarom "manloos barbecuen" niet gerechtelijk vervolgd wordt is de absolute zekerheid dat de aard van het delict zelf garant staat voor het ontoerekingsvatbaar verklaren van de beklaagde. Vrouwen die manloos barbecuen horen niet thuis in de gevangenis, liefde, rust en toewijding, dat hebben zij nodig. Zodat ze gezuiverd worden van hun apartheidsverlangen en de man voortaan weer in hun barbecuebeleving kunnen integreren. Want barbecuen is mannenwerk. Niet omdat mannen beter zouden kunnen koken. Wel omdat het in de open lucht plaats vindt. Zolang het vlees binnenshuis blijft kan de vrouw zich zonder gevaren van haar taak als keukenprinses kwijten. Eens buiten de deur echter, kan de geur van kipsatés en spare ribs zich vrijelijk over de omgeving verspreiden. Het resultaat laat zich raden. Mannen in je tuin, hele horden mannen van de ergste soort, de hongerige, venten die heel vervelend uit de hoek kunnen komen als je hen met een lege maag wandelen stuurt. De oplossing ligt voor de hand. Zorg er voor dat je barbecuedomein reeds van bij aanvang volledig verzadigd is, met minder gevaarlijke kerels, echtgenoten bijvoorbeeld. Het ideale exemplaar heeft een kalende kruin , een beginnend buikje en een pilsje in de aanslag. Dat biertje is onmisbaar, want het houdt zijn blaas gevuld zodat hij al vlaggend de omtrek van uw tuin kan markeren. De vrouw kan lekker aan tafel blijven, nippend aan haar wijntje, kletsend met haar hartsvriendinnen. Geen houtskool aan haar elegante handen, geen rook in haar betoverende kijkers. En geen zorgen om haar man, die thuis zit, mokkend, omdat hij niet mee mocht. Stel dat hij gaat dolen, stel dat hij een vrouw tegen het lijf loopt. Eén die wel verstand heeft van barbecueën .... Stel ...
Death to Israël, death to America. Toegegeven, het zijn niet de meest originele one-liners die mij al ter ore kwamen, literair stelt het weinig voor, maar puttend uit mijn beperkte scholing in de kunst van het demonstreren, een opleiding die ik volgde in Leuven en die daar bij mijn weten nog steeds loopt met optie rechtse rakker, linkse rat en flik, meen ik te kunnen zeggen dat ook bij het collectief brallend door de straten jakkeren het de intentie is die telt. Het gaat er vooral om dat je het meent, wil ik maar zeggen . En ze zagen er best overtuigend uit, de honderdduizend Irakezen die met boze blikken in de ogen de gevaren van de Bagdadse straat trotseerden om hun hart te luchten, apathisch waren ze allerminst. Hier en daar toch een verdwaalde poëet die het niveau wat op wou krikken. "Allah, Allah, give victory to Hassan Nasrallah", een verdienstelijke poging tot rijm, al vraag ik mij af of het volgens de regels van de Islam wel toegelaten is de naam van een sterveling te laten rijmen op het opperwezen. Hassan Nasrallah is de Secretaris-Generaal van de Hezbollah partij in Libanon, of zoals men in Amerika zegt, de leider van een terroristische groepering. Vandaar dat ik er geen snars van snap. Bush heeft het voortdurend over de "War on terror". Terrorist hier, terrorist daar, terroristen overal. Hij zendt zijn leger naar de verste uithoeken van de wereld om het kwaad er onder te krijgen, geen moeite is hem te veel. Dus settlen zijn jongens zich in Irak klaar om de strijd met de terroristen aan te binden en zie, ze vallen met hun kont in de boter. Honderdduizend zelfverklaarde terroristen wandelen doodleuk voorbij hun kanonsloop en wat doen ze ? Niks, helemaal niks. Tja, als ze het zo aanpakken, kan hij nog eeuwen duren, die oorlog tegen het terrorisme . . .
Ik weet nog hoe gij hier binnen kwam, als naakte aap, een walm van rottend vlees uit uw bek, slijm stortend uit al uw lichaamsopeningen. Op uw achterste poten lopen, dat vermocht gij, meer niet. Maar ambitieus, Lucifer was er niks tegen. Gij wilde uw kandidatuur stellen voor de functie van conservator van mijn natuurpark. Ik kan het u nu wel vertellen, gij waart de eerste gegadigde, de enige ook, dat bleek al snel. De rest van de schepselen had het te druk met paren, eten en gegeten worden. Aanvankelijk walgde ik van het vooruitzicht mijn schepping achter te laten in de handen van zulk een schrijnend misbaksel. Ge waart niet sterk, ge waart niet snel, lelijk waart ge wel, lelijk als de nacht. Is dat nu alles ? Heb ik hiervoor het licht bedacht ? Om zulk een gedrocht in het zonnetje te zetten ? Wekenlang werd ik verteerd door existentiële angsten en twijfels. De tijd, nog zo'n probeersel van me. Ik beklaag me nog steeds de dag dat ik daarmee begonnen ben. Het zij zo, je kan de tijd niet terugdraaien. Dat ge de job uiteindelijk toch gekregen hebt, dat dankt ge slechts aan één ding : mijn verveling ! Het is mijn zwak punt, vergeef me, zelfs ik heb recht op een onvolkomenheid. Miljarden jaren had ik al zitten staren naar dat experiment van me. Elke dag dezelfde show, geboren worden, leven, sterven. Ik was dringend aan wat anders toe. Maar dan moest ik eerst wel een schepsel vinden dat voor mij op de winkel zou passen. De wens werd vader van de gedachte. Het idee dat ge het gaandeweg wel zou leren, dat de evolutie van u een beter mens zou maken. Het heeft er nooit in gezeten, dat besef ik nu ten volle. Ambitie alleen volstaat niet voor het bestieren van een wereld. Ik heb nog geprobeerd wat bij te sturen, u een vademecum te bezorgen, vertelsels met een moraal, tien simpele voorschriften. Ge leest de letters, de boodschap heeft nooit uw hart bereikt. Ge moet u daarom niet schuldig voelen, de mislukking kan enkel mij verweten worden. Ge moogt van het water niet verwachten dat het tegen de bergen op stroomt. Voor al de last die ik u bezorgd heb, vraag ik u vergiffenis. Om u verder leed te besparen ontsla ik u bij deze van alle plichten jegens mij. De administratieve formaliteiten zullen verder afgehandeld worden door de heer H.G, bij wie u tevens uw überich kunt inleveren. U moogt beschikken.
Uw liefhebbende,
doG
P.S: Mocht het u interesseren. Voor uw opvolging hebben wij beroep gedaan op een professioneel selectiebureau. Na een wetenschappelijk verantwoorde procedure, bestaande uit een functieanalyse, een daarop geënte batterij psychometrische tests en drie selectierondes met diepteinterviews vonden zij de ideale kandidaat om u te vervangen. Vanaf volgende maandag neemt de meelworm uw plaats in. Benieuwd hoe dat uitpakt.
U bent het wellicht met me eens. Sommige zaken blijven beter onuitgesproken. Ik wou dat Shakira er ook zo over dacht. Nu zal ik ermee moeten leren leven. Waarmee ? Met het beeld van een Colombiaanse schone die naakt door de vertrekken van haar villa dartelt, daarmee. Dat naaktlopen schijnt namelijk haar favoriete tijdverdrijf te zijn als ze thuis is. Ik verwijt het meisje niks. Mocht ik zelf zo'n goddelijk lichaam bewonen, ik zou wellicht hetzelfde doen. Het is haar loslippigheid waar ik het moeilijk mee heb. Waarom moest ze haar zinnenprikkelende huiselijke routine aan de wereld kenbaar maken ? Beseft ze dan niet, welk een ravage dit idee kan aanrichten in een mannelijk brein ? Als zoutzuur brandde het tafereel zich een weg naar mijn occipitale cortex. Het is op momenten als deze dat ik mij mijn levendige fantasie beklaag. Ik zie haar zo voor mij, huppelend rond haar salontafel, hinkelend naar de koelkast, ice-tea, ijsblokjes, knabbelend aan een watermeloen. En dat alles terwijl ze onafgebroken met haar kont rinkelt. Zeg nu zelf, dat kan toch nooit gezond zijn voor een man. En alsof haar uitspraken nog niet opruiend genoeg waren betrekt ze er ook nog het oude testament bij. Als ze zo in haar blote velletje door het huis flaneert voelt ze zich net als Eva in het paradijs verkondigt Colombia's op één na populairste exportproduct. Wel, ik loop plots over van begrip voor die arme Adam. Mocht Shakira het mij op dit moment vragen, ik brak vanavond nog in bij de Carrefour hier in de buurt, om er op de afdeling groenten en fruit de ganse appelenvoorraad te plunderen. Ja, zo zot kunnen ze je krijgen, die vrouwmensen. Met hun olijfgroene ogen, hun pruilende kersenmondje , hun appeltjes of peertjes, hun ... Weet je wat ik denk ? Ze doen het om ons te pesten !
In Uruzgan sprak men al weken over niks anders meer, ganse grotten gonsden ervan: de kezen zouden komen. Vandaag was het dan zover. Taskforce Uruzgan ging officieel van start. Gedurende twee jaar krijgen 1400 Nederlandse militairen de gelegenheid om de centraal gelegen Afghaanse provincie 'weder op te bouwen'. Om dat slappe objectief toch nog enigszins van een militair vernislaagje te voorzien werd het uitgezonden contingent bouwvakkers gekruid met de volgende hebbedingetjes: 6 Apache gevechtshelicopters, 6 F16 's, 23 pantservoertuigen van het type Bushmaster, 25 pantserrupsvoertuigen type YPR-765 , 31 pantserwielvoertuigen type Patria en nog wat ander klein grut. Uruzgan zal als een phoenix uit de as verrijzen of ertoe herleid worden, beide opties blijven open. De missie was amper een paar uur oud of de vijand kreeg al een eerste klap te verwerken, een psychologische opdoffer van een zwaar kaliber. Het gekozen wapen: Het groene boekje ! Vanaf vandaag wordt de nieuwe spelling van kracht en wat blijkt. Taliban wordt, tenzij aan het begin van een zin, voortaan met een kleine letter geschreven. Welk een zinnenprikkelende subtiliteit, geen respect voor de langbaardige terroristenvriendjes van Osama, that's the spirit, dutchies ... Dutchies, excuus. Een harde tijd breekt aan voor de taliban, zoveel is duidelijk. Een onvoorwaardelijke capitulatie lijkt me hun enige kans. Zoniet lopen zij het risico bij de volgende uitgave rigoureus van de 'Woordenlijst Nederlandse Taal' geschrapt te worden. Dood door ontkenning, sterker gif bestaat er niet. U begrijpt het al, de aanpak van onze zuiderburen charmeert mij enorm en ze lijkt mij minstens even efficiënt als het Hitler-snorretjes en rotte tanden tekenen op de wanted-posters van de terroristen top-10, ookal omdat eliteterroristen -de saboteurs - meestal al voorzien zijn van een forse moustache en zij zich bovendien, wellicht uit anti-Amerikaans sentiment, zelden met een tandpasta-glimlach laten kieken. Leve het woord dus als speerpunt in de oorlog tegen het terrorisme. Het is goedkoop, het reist met de snelheid van het licht en je kan er alle kanten mee uit. Neem nou dat gedoe met de Hezbollah in Libanon. Appeltje eitje lijkt me dat. Fase 1, Hezbollah verliest zijn hoofdletter. Ja, ik weet het, die kerels zijn bijzonder fanatiek. Wel, wat dacht je van fase 2 : hezbollahaha ? En als ze dan nog steeds niet door de knieën gaan Hezbollahahahahahahahahahaha. Een zelfde lot staat de Palestijnse Hamas te wachten. Eerst 'hamas', dan "hahahamas" en mochten ze daarna -ik kan het me haast niet voorstellen- nog steeds volharden in de recalcitrantie, geen genade met het zootje, schrappen dat woord ! Tot slot nog deze aansporing aan het adres van de heer Mahmoud Ahmadinejad : Inbinden en graag vandaag nog of wij spellen Iran voortaan weer als vanouds : P-E-R-Z-I-Ë ! Zo, die zal aankomen.
Als u op dit moment nog naarstig doende bent uw belastingsformulier in te vullen, dan bent u te laat. Klokslag twaalf had uw envelop in de brievenbus van uw belastingskantoor moeten liggen. Nou, ja, ik denk niet dat er op die twaalfde klokslag één of ander palletje automatisch de klep van de bus heeft vergrendeld. Het is de bus van de belastingsdienst, weet u, niet de koets van Assepoester. Als je schuldbekentenis jegens de Belgische staat arriveert voor de haan morgenvroeg drie keer heeft gekraaid zal het wel los lopen, tenzij u voor die tijd evenveel keren het bestaan van uw buitenlandse rekening geloochend hebt, natuurlijk. U had ook voor Tax-On-Web kunnen kiezen Dat had u een ritje bespaard. Maar u deed het niet. Net als de overgrote meerderheid van belastingsplichtigen koos u voor de traditionele bruine envelop met venster. Begrijpelijk, aangezien u wellicht al jaren vertrouwd bent met deze gang van zaken. Kiezen voor de electronische aangifte zou u bovendien geen cent opbrengen. Integendeel, eerst mag u dokken voor uw electronische identiteitskaart en belangrijker, daarna moet u nog maar afwachten of u uit de voeten kan met die tax-on-web site. Voor de particulier biedt de electronische aangifte daarom nauwelijks voordelen. Het zijn vooral boekhouders en belastingsspecialisten die er wel bij varen. De voornaamste begunstigde echter, dat lijdt geen twijfel, dat is de fiscus zelf. Iedere financiële biecht die zich electronisch aandient spaart de staat een druppel zweet. En kijk, dat vind ik nou persoonlijk een uiterst onwenselijke evolutie. Waarom zouden wij het onze tollenaren makkelijk moeten maken ? Is het voor ons dan een pretje, om vakje voor vakje mee te werken aan onze eigen aderlating ? Nee toch, een calvarietocht is het, die jaarlijkse zelfkastijding. Wel, gedeelde smart is halve smart, luidt het spreekwoord. Als ik moet lijden, dan gun ik de ambtenaar met genoegen zijn part. Nu heeft men de nieuwe belastingsbrieven zo aangepast, dat een electronisch oog ze makkelijk lezen kan. Sneu vind ik dat. Gelukkig werken die electronische kijkers nog verre van perfect. Bij twijfel komt er alsnog een levende ziel aan te pas. Hebt u ook een balpen voor speciale gelegenheden ? Zo een goedkope druiper waarmee men de mensen naar het hoofd gooit tijdens verkiezingscampagnes. Prima schrijfgerei voor een belastingsbrief, me dunkt. Combineer vernoemde inktsproeier met een koninklijke tremor type Albert II, u weet wel, de beving die optreedt wanneer u op het punt staat iets gewichtigs te presteren, zoals het bestijgen van een troon of voor ons simpele stervelingen, het invullen van een belastingsbrief, en uw aangifte verwordt geheid tot een vlekkerig vod. En vlekkerige vodden, daar houden computers niet van, vodden, dat blijft tot nader order mensenwerk, ambtenarenwerk ... Fijn, nou ben ik weer helemaal in balans.
