Dus, ik kan geen twee dingen tegelijkertijd doen. Simpelweg omdat ik een man ben. Nu u het zegt, ja, buiten allerlei fysiologische parallel lopende processen die de homeostasis van mijn corpus vagus moeten verzekeren, loopt dat combineren van taken inderdaad voor geen meter. Mag het aub, mijn man zijn werd mij opgedragen. Ik was er hoegenaamd niet met mijn volle verstand bij toen er over de mij toe te wijzen geslachtsdelen werd gedelibereerd. Anders had ik de jury wel een envelop met inhoud toegestopt, geloof me. Mijn staat van totale idiotie op het moment van de geslachtsbepaling pleit mij bijgevolg volledig vrij. Maar voor diegenen die zelfs dat niet als verschoningsgrond willen aanvaarden. Mijn excuses, éénmaal, andermaal, verkocht ! Zo, en nu schluss met dat gezanik. We zijn gemaakt zoals we gemaakt zijn. Trouwens, wat is er eigenlijk zo fantastisch aan al dat gemulti-task waar men tegenwoordig de loftrompet over steekt ? Wordt het leven dan zoveel zinvoller als je het snipperen van een ui kan combineren met .... Kijk zo gaat dat met mannen, ik kan me niet eens iets indenken dat ik met het fijn hakken van uien zou willen combineren. En dat is maar goed ook. Het zou van weinig respect getuigen. Een ajuin die op het punt staat het ultieme offer te brengen ter meerder vermaak van mijn smaakpapillen verdient mijn exclusieve attentie. De dwaling dat het verdelen van aandacht de voorkeur zou genieten boven de concentratie op één taak is een uit de hand gelopen managersreflux die zich als een kwalijke damp over de samenleving heeft verspreid. Als u er kost wat kost op staat het maximale rendement uit uw leven te halen, multi-task dan vrolijk verder, voor mijn part tot u een ons weegt. Maar koester niet de illusie dat u er zelfs maar één grammetje gelukkiger van zal worden.
Ajuinen, ik ben er dol op. Ik wil ze in mijn soep, bij mijn patatjes, versnipperd op een tomaat tussen de boterham. Gelieve dus afstand te bewaren, een liefde voor ajuinen blijft zelden zonder gevolgen. Ik heb geen groene vingers, maar weet wel dat je om ajuinen te kweken geen genie moet zijn. Zaaien, wieden, zon en water, een kind kan de was doen. Bovendien laten uien zich ook makkelijk bewaren, zonder dat daar een koelkast aan te pas komt. Kortom, lekker, makkelijk en milieuvriendelijk. Dat dacht ik, tot ik onlangs een schokkende ontdekking deed bladerend in het reclameblaadje van een supermarktketen. Uien uit Nieuw-Zeeland, jawel, dat leest u goed, uit Nieuw-Zeeland, het land dat zich op mijn elfde aan me openbaarde door middel van de kiwi. Die kiwi smaakte zo volstrekt anders dan al het andere fruit dat ik kende, dat mijn nog onrijpe hersentjes Nieuw-Zeeland ogenblikkelijk associeerden met exotisme en avontuur. Ik zal mijn mening moeten herzien. Zoals ik al zei, ik ben verzot op ajuinen, maar met exotisme hebben ze niks vandoen. Eerder met huiselijkheid, met de keuken van hier. De wegen van de geglobaliseerde economie zijn ondoorgrondelijk, de markt is god geworden. Waarom zouden we hier onze ajuinen kweken als dat ook kan in Nieuw-Zeeland galmt de stem van het nieuw gekroonde opperwezen. En zijn wil geschiede. In de eerste drie maanden van dit jaar maakten 36000 ton ajuinen de oversteek van Oceanië naar Europa, een reis van meer dan 18000 kilometer. Enorme schepen gevuld met bergen uien garanderen de flatulentie van het avondland. Die flatulentie, daar kan ik best mee leven, ze is des mensen. Het zijn de uitwasemingen van de groenteschepen zelf die mij ernstiger zorgen baren. Want schepen varen niet op loodvrije benzine. Schepen slurpen enorme hoeveelheden zware zwavelrijke stookolie, een brandstof die er voor zorgt dat de frisse zeelucht aan het strand nabij een haven soms ongezonder is dan de ordinaire kempenlucht waar ik het mee moet stellen. De kosten van deze vervuiling worden uiteraard niet verrekend in de prijs die u in uw supermarkt voor uw netje uien betaalt. Die prijs, die betalen uw longen, en u betaalt hem aan de benzinepomp. Je kan elke liter olie uiteindelijk slechts één keer verbranden. Ben ik nou stapel of heeft god een steekje los ?
Elke ochtend begint met een illusie. Elke illusie begint in bed. Met gesloten ogen peil ik de buitenwereld. De eerste geluiden. Een auto die voorbijzoeft, het gedender van een truck. Ergens in de verte heeft een haan zich zwaar verslapen. Kilometers boven mij laat een dirigent zijn duo jetturbines een toontje lager zingen. Zaventem wenkt. Zou het dan kunnen ? Heeft de nacht onze zonden gewist ? Is dit een nieuwe aarde, een wereld van vrede, voorspoed en verzoening ? Houd deze gedachte even vast. Weiger uit je roes te ontwaken. Laat de laatste echo's van de slaap je verstand benevelen. Misschien helpt het wel, trekt de hoop een vaag spoor door je onderbewuste, een spoor dat langzaam opdoemt uit de chaos zodat er ooit een dag komt dat dit pad het daglicht trotseren kan . Ik open mijn ogen, zie de wereld zoals hij is, nog net als gisteren. Honger drijft me naar de keuken. Brood op tafel, dun beleg. Een droge mannenstem vertelt me de waarheid. We leven in een status quo. Jan heeft Pietje de kop ingeslagen. Pietje dood. David bombardeert, Ali sproeit raketten. De aarde beeft, rivieren verdrinken, elders lijdt men dorst, de Islam vreet zijn zonen op, en zijn dochters. Enig optimisme toch. De economie groeit. We moeten dus wel rijker worden. Meer centjes, meer consumptie, leve het betaald geluk. Meer reizen ook, jetturbines, kerosine, olie. Het Midden-Oosten staat op ontploffen. Geen probleem, we vliegen wel de andere kant uit, naar één of ander tropisch eiland, ééntje waar ze ons nog wel graag zien komen of toch minstens onze euro's, ééntje dat nog niet bedreigd wordt door het stijgende zeeniveau. Daar wacht ons een paradijselijk strand, een ligstoel en een ijsgekoeld drankje. En dan maar dromen. Iedere waarheid begint met een illusie.
Ik stond net lekker mijn bankrekening te plunderen toen ik achter mij een ingehouden gegniffel ontwaarde. Ik keek achterom. Het gegniffel verstomde. Twee vrouwen van ergens in de dertig zonden een doffe blik mijn richting uit. Aan de automaat naast me was een man in maatpak druk doende zijn schulden te vereffenen. Het gegniffel was wellicht niet eens tot hem doorgedrongen. Hij zag er keurig uit, werkelijk niks op aan te merken. Restte dus enkel mijn persoontje als bron van hilariteit. Iets was er loos met mij, maar wat ? Instinctief bracht ik mijn hand naar mijn rits. Nee, geen ongelukken op kruis-niveau, bovendien, de dames stonden tegen mijn kont aan te kijken. Droeg ik mijn t-shirt achterstevoren dan ? Toch niet, ik voelde het label in mijn nek en wel aan de binnenkant, krek zoals mijn moeder het mij als kind geleerd had. Met een pieptoon riep de automaat mij tot de orde. Ik stak de biljetten in mijn portefeuille en vroeg mijn kaart terug. Onderwijl, weer datzelfde gegniffel. Kregelig draaide ik me om en kon nog net de blondste vrouw betrappen voor die haar blik naar het niets verkaste. En ineens daagde het mij. Zwarte broek, zwarte schoenen, witte sokken. Een doodzonde in klerenland. Vanaf dit moment lopen droom en daad enigszins uit elkaar. "Zo dames", stak ik van wal, "dat is er ééntje voor het dagboek, niet ? Zal ik even voor u poseren, dan hebt u een aandenken ? Zo gaat deze dag toch niet geheel ongemerkt voorbij. U zal deze 8ste augustus voor altijd herinneren als de dag van de witte sokken. Ach, wat zal het u een zorg wezen dat de wereld naar de verdoemenis gaat, dat het bommen regent op Beiroet, dat Irak afglijdt naar een burgeroorlog. Wat zou u er van wakker liggen of er in Ethiopië nou 300 of 3000 zwartjes verzuipen tijdens overstromingen. Als ze maar niet begraven worden in witte sokken, niet ? Leeft u er maar lekker op los, dames, van taartje naar tompoes, van coiffeur naar visagiste, van fitnessclub naar shoppingcentrum. En blijft u vooral waken over de goede smaak. Deze wereld heeft veel aan u te danken." Tot zover mijn wensdroom. De werkelijkheid was heel anders, banaler ook. Ik kleurde en droop af.
Hee, groot laweit op je motorfiets je vroem snijdt door merg en béén Hee, groot laweit op je motorfiets de wereld dient slechts jou alleen Door je snelheid verblind houdt je roes je gevangen Honda Jehova en wij, niets.
Hee, groot laweit op je motorfiets je slipt en je vliegt uit de baan en je komt met je kop op een steen terecht en Charon fluistert je naam. En het duister steelt van de dolende zielen een arts neemt je pols maar hij voelt, niets
Hee, groot laweit op je motorfiets nooit zal je nog scheuren als toen. Je vrienden verbijten hun schril verdriet, ze missen jou ieder seizoen. En de tijd holt door maar de pijn wordt nooit kleiner, niets brengt jouw weer uit het niets, niets.
In een flits kan je voorbij zijn, weg, verleden, uitgewist, verdampt tot weke mensenmist, in minder dan een tel gevangen.
De grijsaard die de dood ziet dagen, het meisje met de poppenwagen, een stel verstrengeld in verlangen, een flits en dan de lange nacht, is dat het wat de mensheid wacht ?
Van alle van de pot gerukte ideeën is de manloze barbecue zonder twijfel datgene dat het dichtst het platonische ideaal van de zuivere waanzin benadert. Zo u van vrouwelijke kunne bent en u ooit wel eens overwogen hebt u aan zulke onderneming te gewagen, dan moet ik u ten stelligste adviseren hierover in alle omstandigheden het zwijgen te bewaren. Sterke verhalen hebben namelijk de neiging zich als een vuurtje te verspreiden en mocht uw zucht naar roekeloos gedrag het oor van uw verzekeraar bereiken dan riskeert u voortaan nooit meer in aanmerking te komen voor een levensverzekering. De enige reden waarom "manloos barbecuen" niet gerechtelijk vervolgd wordt is de absolute zekerheid dat de aard van het delict zelf garant staat voor het ontoerekingsvatbaar verklaren van de beklaagde. Vrouwen die manloos barbecuen horen niet thuis in de gevangenis, liefde, rust en toewijding, dat hebben zij nodig. Zodat ze gezuiverd worden van hun apartheidsverlangen en de man voortaan weer in hun barbecuebeleving kunnen integreren. Want barbecuen is mannenwerk. Niet omdat mannen beter zouden kunnen koken. Wel omdat het in de open lucht plaats vindt. Zolang het vlees binnenshuis blijft kan de vrouw zich zonder gevaren van haar taak als keukenprinses kwijten. Eens buiten de deur echter, kan de geur van kipsatés en spare ribs zich vrijelijk over de omgeving verspreiden. Het resultaat laat zich raden. Mannen in je tuin, hele horden mannen van de ergste soort, de hongerige, venten die heel vervelend uit de hoek kunnen komen als je hen met een lege maag wandelen stuurt. De oplossing ligt voor de hand. Zorg er voor dat je barbecuedomein reeds van bij aanvang volledig verzadigd is, met minder gevaarlijke kerels, echtgenoten bijvoorbeeld. Het ideale exemplaar heeft een kalende kruin , een beginnend buikje en een pilsje in de aanslag. Dat biertje is onmisbaar, want het houdt zijn blaas gevuld zodat hij al vlaggend de omtrek van uw tuin kan markeren. De vrouw kan lekker aan tafel blijven, nippend aan haar wijntje, kletsend met haar hartsvriendinnen. Geen houtskool aan haar elegante handen, geen rook in haar betoverende kijkers. En geen zorgen om haar man, die thuis zit, mokkend, omdat hij niet mee mocht. Stel dat hij gaat dolen, stel dat hij een vrouw tegen het lijf loopt. Eén die wel verstand heeft van barbecueën .... Stel ...
Death to Israël, death to America. Toegegeven, het zijn niet de meest originele one-liners die mij al ter ore kwamen, literair stelt het weinig voor, maar puttend uit mijn beperkte scholing in de kunst van het demonstreren, een opleiding die ik volgde in Leuven en die daar bij mijn weten nog steeds loopt met optie rechtse rakker, linkse rat en flik, meen ik te kunnen zeggen dat ook bij het collectief brallend door de straten jakkeren het de intentie is die telt. Het gaat er vooral om dat je het meent, wil ik maar zeggen . En ze zagen er best overtuigend uit, de honderdduizend Irakezen die met boze blikken in de ogen de gevaren van de Bagdadse straat trotseerden om hun hart te luchten, apathisch waren ze allerminst. Hier en daar toch een verdwaalde poëet die het niveau wat op wou krikken. "Allah, Allah, give victory to Hassan Nasrallah", een verdienstelijke poging tot rijm, al vraag ik mij af of het volgens de regels van de Islam wel toegelaten is de naam van een sterveling te laten rijmen op het opperwezen. Hassan Nasrallah is de Secretaris-Generaal van de Hezbollah partij in Libanon, of zoals men in Amerika zegt, de leider van een terroristische groepering. Vandaar dat ik er geen snars van snap. Bush heeft het voortdurend over de "War on terror". Terrorist hier, terrorist daar, terroristen overal. Hij zendt zijn leger naar de verste uithoeken van de wereld om het kwaad er onder te krijgen, geen moeite is hem te veel. Dus settlen zijn jongens zich in Irak klaar om de strijd met de terroristen aan te binden en zie, ze vallen met hun kont in de boter. Honderdduizend zelfverklaarde terroristen wandelen doodleuk voorbij hun kanonsloop en wat doen ze ? Niks, helemaal niks. Tja, als ze het zo aanpakken, kan hij nog eeuwen duren, die oorlog tegen het terrorisme . . .
Ik weet nog hoe gij hier binnen kwam, als naakte aap, een walm van rottend vlees uit uw bek, slijm stortend uit al uw lichaamsopeningen. Op uw achterste poten lopen, dat vermocht gij, meer niet. Maar ambitieus, Lucifer was er niks tegen. Gij wilde uw kandidatuur stellen voor de functie van conservator van mijn natuurpark. Ik kan het u nu wel vertellen, gij waart de eerste gegadigde, de enige ook, dat bleek al snel. De rest van de schepselen had het te druk met paren, eten en gegeten worden. Aanvankelijk walgde ik van het vooruitzicht mijn schepping achter te laten in de handen van zulk een schrijnend misbaksel. Ge waart niet sterk, ge waart niet snel, lelijk waart ge wel, lelijk als de nacht. Is dat nu alles ? Heb ik hiervoor het licht bedacht ? Om zulk een gedrocht in het zonnetje te zetten ? Wekenlang werd ik verteerd door existentiële angsten en twijfels. De tijd, nog zo'n probeersel van me. Ik beklaag me nog steeds de dag dat ik daarmee begonnen ben. Het zij zo, je kan de tijd niet terugdraaien. Dat ge de job uiteindelijk toch gekregen hebt, dat dankt ge slechts aan één ding : mijn verveling ! Het is mijn zwak punt, vergeef me, zelfs ik heb recht op een onvolkomenheid. Miljarden jaren had ik al zitten staren naar dat experiment van me. Elke dag dezelfde show, geboren worden, leven, sterven. Ik was dringend aan wat anders toe. Maar dan moest ik eerst wel een schepsel vinden dat voor mij op de winkel zou passen. De wens werd vader van de gedachte. Het idee dat ge het gaandeweg wel zou leren, dat de evolutie van u een beter mens zou maken. Het heeft er nooit in gezeten, dat besef ik nu ten volle. Ambitie alleen volstaat niet voor het bestieren van een wereld. Ik heb nog geprobeerd wat bij te sturen, u een vademecum te bezorgen, vertelsels met een moraal, tien simpele voorschriften. Ge leest de letters, de boodschap heeft nooit uw hart bereikt. Ge moet u daarom niet schuldig voelen, de mislukking kan enkel mij verweten worden. Ge moogt van het water niet verwachten dat het tegen de bergen op stroomt. Voor al de last die ik u bezorgd heb, vraag ik u vergiffenis. Om u verder leed te besparen ontsla ik u bij deze van alle plichten jegens mij. De administratieve formaliteiten zullen verder afgehandeld worden door de heer H.G, bij wie u tevens uw überich kunt inleveren. U moogt beschikken.
Uw liefhebbende,
doG
P.S: Mocht het u interesseren. Voor uw opvolging hebben wij beroep gedaan op een professioneel selectiebureau. Na een wetenschappelijk verantwoorde procedure, bestaande uit een functieanalyse, een daarop geënte batterij psychometrische tests en drie selectierondes met diepteinterviews vonden zij de ideale kandidaat om u te vervangen. Vanaf volgende maandag neemt de meelworm uw plaats in. Benieuwd hoe dat uitpakt.
U bent het wellicht met me eens. Sommige zaken blijven beter onuitgesproken. Ik wou dat Shakira er ook zo over dacht. Nu zal ik ermee moeten leren leven. Waarmee ? Met het beeld van een Colombiaanse schone die naakt door de vertrekken van haar villa dartelt, daarmee. Dat naaktlopen schijnt namelijk haar favoriete tijdverdrijf te zijn als ze thuis is. Ik verwijt het meisje niks. Mocht ik zelf zo'n goddelijk lichaam bewonen, ik zou wellicht hetzelfde doen. Het is haar loslippigheid waar ik het moeilijk mee heb. Waarom moest ze haar zinnenprikkelende huiselijke routine aan de wereld kenbaar maken ? Beseft ze dan niet, welk een ravage dit idee kan aanrichten in een mannelijk brein ? Als zoutzuur brandde het tafereel zich een weg naar mijn occipitale cortex. Het is op momenten als deze dat ik mij mijn levendige fantasie beklaag. Ik zie haar zo voor mij, huppelend rond haar salontafel, hinkelend naar de koelkast, ice-tea, ijsblokjes, knabbelend aan een watermeloen. En dat alles terwijl ze onafgebroken met haar kont rinkelt. Zeg nu zelf, dat kan toch nooit gezond zijn voor een man. En alsof haar uitspraken nog niet opruiend genoeg waren betrekt ze er ook nog het oude testament bij. Als ze zo in haar blote velletje door het huis flaneert voelt ze zich net als Eva in het paradijs verkondigt Colombia's op één na populairste exportproduct. Wel, ik loop plots over van begrip voor die arme Adam. Mocht Shakira het mij op dit moment vragen, ik brak vanavond nog in bij de Carrefour hier in de buurt, om er op de afdeling groenten en fruit de ganse appelenvoorraad te plunderen. Ja, zo zot kunnen ze je krijgen, die vrouwmensen. Met hun olijfgroene ogen, hun pruilende kersenmondje , hun appeltjes of peertjes, hun ... Weet je wat ik denk ? Ze doen het om ons te pesten !
In Uruzgan sprak men al weken over niks anders meer, ganse grotten gonsden ervan: de kezen zouden komen. Vandaag was het dan zover. Taskforce Uruzgan ging officieel van start. Gedurende twee jaar krijgen 1400 Nederlandse militairen de gelegenheid om de centraal gelegen Afghaanse provincie 'weder op te bouwen'. Om dat slappe objectief toch nog enigszins van een militair vernislaagje te voorzien werd het uitgezonden contingent bouwvakkers gekruid met de volgende hebbedingetjes: 6 Apache gevechtshelicopters, 6 F16 's, 23 pantservoertuigen van het type Bushmaster, 25 pantserrupsvoertuigen type YPR-765 , 31 pantserwielvoertuigen type Patria en nog wat ander klein grut. Uruzgan zal als een phoenix uit de as verrijzen of ertoe herleid worden, beide opties blijven open. De missie was amper een paar uur oud of de vijand kreeg al een eerste klap te verwerken, een psychologische opdoffer van een zwaar kaliber. Het gekozen wapen: Het groene boekje ! Vanaf vandaag wordt de nieuwe spelling van kracht en wat blijkt. Taliban wordt, tenzij aan het begin van een zin, voortaan met een kleine letter geschreven. Welk een zinnenprikkelende subtiliteit, geen respect voor de langbaardige terroristenvriendjes van Osama, that's the spirit, dutchies ... Dutchies, excuus. Een harde tijd breekt aan voor de taliban, zoveel is duidelijk. Een onvoorwaardelijke capitulatie lijkt me hun enige kans. Zoniet lopen zij het risico bij de volgende uitgave rigoureus van de 'Woordenlijst Nederlandse Taal' geschrapt te worden. Dood door ontkenning, sterker gif bestaat er niet. U begrijpt het al, de aanpak van onze zuiderburen charmeert mij enorm en ze lijkt mij minstens even efficiënt als het Hitler-snorretjes en rotte tanden tekenen op de wanted-posters van de terroristen top-10, ookal omdat eliteterroristen -de saboteurs - meestal al voorzien zijn van een forse moustache en zij zich bovendien, wellicht uit anti-Amerikaans sentiment, zelden met een tandpasta-glimlach laten kieken. Leve het woord dus als speerpunt in de oorlog tegen het terrorisme. Het is goedkoop, het reist met de snelheid van het licht en je kan er alle kanten mee uit. Neem nou dat gedoe met de Hezbollah in Libanon. Appeltje eitje lijkt me dat. Fase 1, Hezbollah verliest zijn hoofdletter. Ja, ik weet het, die kerels zijn bijzonder fanatiek. Wel, wat dacht je van fase 2 : hezbollahaha ? En als ze dan nog steeds niet door de knieën gaan Hezbollahahahahahahahahahaha. Een zelfde lot staat de Palestijnse Hamas te wachten. Eerst 'hamas', dan "hahahamas" en mochten ze daarna -ik kan het me haast niet voorstellen- nog steeds volharden in de recalcitrantie, geen genade met het zootje, schrappen dat woord ! Tot slot nog deze aansporing aan het adres van de heer Mahmoud Ahmadinejad : Inbinden en graag vandaag nog of wij spellen Iran voortaan weer als vanouds : P-E-R-Z-I-Ë ! Zo, die zal aankomen.
Als u op dit moment nog naarstig doende bent uw belastingsformulier in te vullen, dan bent u te laat. Klokslag twaalf had uw envelop in de brievenbus van uw belastingskantoor moeten liggen. Nou, ja, ik denk niet dat er op die twaalfde klokslag één of ander palletje automatisch de klep van de bus heeft vergrendeld. Het is de bus van de belastingsdienst, weet u, niet de koets van Assepoester. Als je schuldbekentenis jegens de Belgische staat arriveert voor de haan morgenvroeg drie keer heeft gekraaid zal het wel los lopen, tenzij u voor die tijd evenveel keren het bestaan van uw buitenlandse rekening geloochend hebt, natuurlijk. U had ook voor Tax-On-Web kunnen kiezen Dat had u een ritje bespaard. Maar u deed het niet. Net als de overgrote meerderheid van belastingsplichtigen koos u voor de traditionele bruine envelop met venster. Begrijpelijk, aangezien u wellicht al jaren vertrouwd bent met deze gang van zaken. Kiezen voor de electronische aangifte zou u bovendien geen cent opbrengen. Integendeel, eerst mag u dokken voor uw electronische identiteitskaart en belangrijker, daarna moet u nog maar afwachten of u uit de voeten kan met die tax-on-web site. Voor de particulier biedt de electronische aangifte daarom nauwelijks voordelen. Het zijn vooral boekhouders en belastingsspecialisten die er wel bij varen. De voornaamste begunstigde echter, dat lijdt geen twijfel, dat is de fiscus zelf. Iedere financiële biecht die zich electronisch aandient spaart de staat een druppel zweet. En kijk, dat vind ik nou persoonlijk een uiterst onwenselijke evolutie. Waarom zouden wij het onze tollenaren makkelijk moeten maken ? Is het voor ons dan een pretje, om vakje voor vakje mee te werken aan onze eigen aderlating ? Nee toch, een calvarietocht is het, die jaarlijkse zelfkastijding. Wel, gedeelde smart is halve smart, luidt het spreekwoord. Als ik moet lijden, dan gun ik de ambtenaar met genoegen zijn part. Nu heeft men de nieuwe belastingsbrieven zo aangepast, dat een electronisch oog ze makkelijk lezen kan. Sneu vind ik dat. Gelukkig werken die electronische kijkers nog verre van perfect. Bij twijfel komt er alsnog een levende ziel aan te pas. Hebt u ook een balpen voor speciale gelegenheden ? Zo een goedkope druiper waarmee men de mensen naar het hoofd gooit tijdens verkiezingscampagnes. Prima schrijfgerei voor een belastingsbrief, me dunkt. Combineer vernoemde inktsproeier met een koninklijke tremor type Albert II, u weet wel, de beving die optreedt wanneer u op het punt staat iets gewichtigs te presteren, zoals het bestijgen van een troon of voor ons simpele stervelingen, het invullen van een belastingsbrief, en uw aangifte verwordt geheid tot een vlekkerig vod. En vlekkerige vodden, daar houden computers niet van, vodden, dat blijft tot nader order mensenwerk, ambtenarenwerk ... Fijn, nou ben ik weer helemaal in balans.
Ik droeg nog nooit een naveltruitje. Met mijn man zijn heeft dat niks te maken. Eerder met mijn totaal gebrek aan creativiteit op vestimentair gebied. Het kan mij nauwelijks wat schelen wat er rond mijn lijf fladdert. Als het mij afdoende wapent tegen de heersende metereologische omstandigheden dan mag het wat mij betreft al blijven zitten. Wat betreft het effect van mijn uitdossing op de rest van de mensheid houd ik er enkele éénvoudige basisregels op na. Zo zal ik meteen van plunje veranderen als ik merk dat mijn verschijning baby's aan het huilen brengt. Ook het veelvuldig bovenhalen van een zonnebril pleeg ik als negatief advies te interpreteren. Verder hoed ik mij er vanzelfsprekend voor met mijn kledij de pestilentie of andere gruwelijke plagen te verspreiden. Meer heb ik niet aan kledingsaxioma's. Voor zover ik het kan beoordelen staat niets dus het bij tijd en wijlen dragen van een naveltruitje in de weg. Dat je mij nooit genaveltruid zal aantreffen, daaraan ligt een veel banaler gegeven ten gronde. Het kledingsstuk in kwestie behoort niet tot mijn garderobe. En na wat ik vandaag gelezen heb prijs ik mij gelukkig. Want wat blijkt: Vrouwen doen aan navelstaren, niet naar hun eigen navel wel te verstaan; naar de navel van de man. Dat wist ik niet. Het was mij voorheen volstrekt onbekend dat vrouwen navels kunnen lezen. Een man met ontblote navel is voor een vrouw een open boek. Een boek dat zo de kast weer in gaat als er pluis in de navel zit. Want mannen met pluis in de navel zijn niet pluis, aldus de navel-leer. Ik heb meteen mijn navel aan een grondig onderzoek onderworpen. Twee donkerblauwe flufjes zuiver katoen, dat las ik op het etiket van mijn t-shirt, zonder twijfel de oorzaak van de verontreiniging. Ik dacht eerst nog , ik laat ze lekker zitten daar, ik zou niet willen dat mijn navel de andere sexe op een dwaalspoor brengt. Tot een duiveltje mij wist om te praten. Zijn argument: Vrouwen zijn net mensen, en mensen willen bedrogen worden. Wel, hij is proper nu.
Zonder immatriculatie, zonder zwarte doos aan boord, snorde jij gespeend van gratie, door 't openstaande raam naar binnen.
Wellicht door mannenzweet verleid, wou jij mijn walmend lijf beminnen, tot jouw spijt, jouw grote spijt. Ik was niet in voor een romance, je zoemen bracht me niet in trance, je drie maal duizend droeve ogen lieten mij gans onbewogen.
Je drong fel aan, werd onbesuisd, hebt eens te veel mijn pad gekruist, 'k heb je vrijage ruw verstoord, je wellust dreef me tot een moord, nou zijn je zinnen van de baan.
Het rommelt boven dit sluimerdorp tussen Aarschot en Geel. Dra zal het onweer hier losbarsten, lopen de kelders vol, waaien de pannen van de daken, hebben we wat anders om over te klagen. Gedaan met hittegolven. Laat het vuurwerk maar beginnen. Ik heb me alvast een plekje geboekt op de eerste rij. Terrasje, ijsgekoelde vruchtenthee, een krakende transistor. Moeder, daarom leven wij. Van de bliksem hoef ik niks te vrezen. Bliksems zijn ongeleide projectielen. Donar rommelt maar wat aan. Vergeleken bij zijn gehamer lijkt zelfs een Katyusha-raket een precisiewapen. Ik prijs me dus gelukkig met dit nakende onweer. Honderdduizenden Libanezen zouden wat graag met mij van plaats ruilen. Helaas, dit terras is te klein. Even kijken hoe de zaken er voor staan, daar in Libanon. El Mundo bericht dat Hezbollah een nieuw type raket heeft ingezet, de Jaibar 1, met een bereik van 50 kilometer en 100 kilo explosieven aan boord. Een nieuwe stap in de escalatie, al blijft het klein bier vergeleken bij de vuurkracht van de Israëlische luchtmacht. Die dropt met haar F16's bommen van één ton op de Sjiitische wijken van Beiroet. Libanon zit in de greep van een machtstrijd tussen de coalitie USA-Israël en de as Syrië-Iran. De coalitie toont zijn vlijmscherpe tanden, de as schiet gaatjes in het emaille. Van een tandpasta-lach is al lang geen sprake meer. George Bush stottert iets over een "cessation of hostilities". Hoe symbolisch, hij kan het woord 'cessation' amper over zijn lippen krijgen. En dan verklaart hij profetisch :
"This is a moment of intense conflict in the Middle East. Yet our aim is to turn it into a moment of opportunity and a chance for broader change in the region."
Wie vanavond zin had in een portie onverteerbare ellende kon daarvoor terecht op kanaal II . Daar speelde de film "Heaven and earth" van Oliver Stone. De film vertelt het levensverhaal van Le Ly Hayslip een Vietnamese vrouw die de speelbal wordt van de Vietnam-oorlog. Le Ly wordt gemarteld door het Zuid-Vietnamese leger , verkracht door de Vietcong en ze huwt een Amerikaanse sergeant die haar jaren later opbiecht een door Uncle Sam betaalde moordmachine te zijn. Zoals u merkt, niet bepaald een opbeurende prent. Het verhaal is amper twintig minuten bezig wanneer Le Ly wordt gearresteerd op verdenking van lidmaatschap van de Vietcong. Het verhoor verloopt uiterst hardhandig, haar ondervrager slaat haar tot bloedens toe en bedreigt haar met allerlei gruwelijke folteringen als ze blijft weigeren mee te werken. Op dat ogenblik verstoort een vervelende jingle mijn 'suspension of disbelief'. Tijd voor de commerciële boodschappen. Mijn ongeloof is groot. In het televisie-universum bestaat er geen continuiteit, de hele televisie-realiteit is een aanéénschakeling van volstrekt van elkaar geïsoleerde beeldfragmenten. Nog versuft van de harde oorlogsbeelden krijg ik de eerste commercial voor de kiezen. Vraag me niet welk product hij aanprijst, door de plotse overgang zijn mijn hersenen nog niet ontvankelijk voor banaliteit,in mijn oren zindert evenwel de navrante soundtrack van het onding: "Girls just wanna have fun !". Een vrouw wordt tot moes geslagen. Ach, "Girls just wanna have fun". Televisie kent verleden noch toekomst. De ideale kijker is een Korsakov-patiënt. Een geheugen loopt maar wat in de weg en zadelt je op met allerlei bittere associaties. Hadden de beulen van Vietnam ook al iets als Swiffer-doekjes ? Dronken zij Martini om hun geweten te sussen als hun drukke dagtaak van bloed en terreur erop zat ? Of namen ze hun toevlucht tot Neurofen 400 ? Bezorgde hun bezwaarde geweten hen soms roos ? En vooral, hoe hielden ze het destijds toch uit in dat bloedhete Vietnam zonder het drie keer langere wc-blokje 'Harpic Max'. Televisiekijken is een kwestie van snel vergeten.
De maanden met een 'r', zo heb ik het ooit geleerd. Mosselen hebben een 'r' nodig. Volslagen onzin natuurlijk. Het bewijs van de ongerijmdheid van deze volkswijsheid : Ga naar uw favoriete zoekmachine en geef 'Chinese mosselen' op als zoekterm. U ziet het, ze bestaan dus wel degelijk. En het is algemeen bekend dat Chinezen niet in staat zijn woorden met een 'r' uit te spreken, inclusief de namen van maanden. Quod erat demonstrandum, beste lezer. De waarheid is dat je tegenwoordig het hele jaar door mosselen kan schrokken. De beestjes leggen desnoods duizenden kilometers af voor een éénmalig bezoek aan uw bord. Ook de mossel globaliseert. Maar waarom eigenlijk ? Waarom volstaan de acht r-maanden niet om onze honger te stillen. Als de r-regel nu onthouding betrof, ja, dan zou hij het leven van menigeen behoorlijk vergallen, daar kan ik nog inkomen, maar die vier maandjes zonder het favoriete schaaldier, die moeten toch te overbruggen zijn. We zijn het als verwende consumenten onderhand gewoon dat zowat elk denkbaar natuurproduct op ieder moment van het jaar in de rekken van de supermarkt ligt. Die luxe heeft zijn prijs. Want wie een product buiten het normale seizoen op de markt wil brengen kan daartoe op twee manieren te werk gaan. Of hij schept een kunstmatig seizoen, bijvoorbeeld in serres of onder plastic, of hij achtervolgt de seizoenen over het aardoppervlak. Waar hij ook voor kiest, het zal hem altijd een heleboel energie kosten. Die energie, voornamelijk in de vorm van gas en aardolie halen we voor een belangrijk deel uit het Midden-Oosten. Daar wordt het voor ons uit de grond gepompt en reist het via tankers en pijpleidingen naar het rijke Westen. Zodat wij er onze serres mee kunnen stoken en er onze appels mee kunnen laten overkomen uit Nieuw-Zeeland. Af en toe gaat er wel eens wat mis met het energietransport. Dan ontploft er een gasleiding of lijdt er een tanker schipbreuk. En als die tanker op dat moment toevallig net langs een mosselbank voer, ja, dan krijgen de diertjes een gratis smeerbeurt. Ach, erg is dat niet, de wereld is groot, er zijn nog plekjes zat waar nog nooit een tanker is gestrand. En mocht het ooit toch zo ver komen dat ook de laatste der mosselanen het loodje legt, dan vindt u vast wel een andere lekkernij om uw tong te strelen. Of zoals Marie-Antoinette het zou hebben verwoord : Le peuple manque des moules ! Eh bien quil mange des crevettes !
Als het geen verjaardag is, dan is het Sinterklaas, en als het geen Sinterklaas is dan is het Kerstmis, kermis, nieuwjaar of een goed rapport. Cadeautjes, cadeautjes, cadeautjes ! Je vraagt je af waar het jonge volkje zijn buit blijft stockeren. Geen wonder dat je overal langs de Vlaamse wegen zulke kasten van huizen vindt. Het zijn de magazijnen van onze jeugd. Europa heeft een een wijn- en een melkplas, een boter- een vleesberg . Wel ik zeg u, voeg daar gerust een speelgoedberg aan toe. Een gigantische kakafonie van Game Boys, X-boxen, trampolines, furby's, inline skates en electronisch boerende baby's dreigt de Vlaamse woonsten te verstikken. Vlaanderen lijdt aan Toyitis, een indigestie op basis van flashy plastiek en silicium. Wil je als kind tegenwoordig elk stuk speelgoed in je bezit tenminste eens per jaar door je handen laten gaan, dan vergt dat een secure planning. Krijg het er maar tussen, tussen de zwemles en de gitaarles, de verjaardagsfeestjes en de uitstapjes naar de kinderboerderij. Stress, stress, stress. De jeugd is te beklagen. Wat hadden wij het toch makkelijk vroeger. Drie keer per jaar één of twee stuks, daar moest je het mee stellen. En dat lukte wonderwel. Want wat we niet kregen, dat maakten we zelf. Een electrisch scootertje, geen probleem, een boek speelkaarten en de wasknijpers van moeder en onze fietsen snorden de hele buurt op stelten. Weer geen klimrek gekregen voor je verjaardag, ach, even verderop stonden tientallen forse sparren paraat om onze circusdromen waar te maken. We klommen naar de top en wiegden de stam tot hij kraakte. Vallen hoorde erbij, armen en benen zaten voortdurend onder de schrammen, het lot was me gunstig, ik zit hier nog steeds. Wat was jong zijn toen goedkoop. Nu goed, het leven werd rijker, de kinderen moesten wel volgen. Ze zitten gevangen te midden hun pretarsenaal. Buiten komen kan enkel nog onder toezicht. Je weet nooit of er geen pervert op de loer ligt. Wanneer zag u laatst een kind naar het topje van een spar klimmen , een spar, geen klimmuur ? Wie vandaag een kind in een boom aantreft, belt geheid de brandweer.
We zouden volleyballen. Met z'n vijven. Drie generaties van de partij. Zoiets is altijd een feest. Voor de oudjes, voor de jonge spruiten. De tussenliggende generatie heeft er een harde dobber aan. Want late dertigers moeten zich nog steeds bewijzen. Het staat een late dertiger niet vrij zomaar wat in het wilde weg te meppen. Lukraak meppen , dat is seniorengedrag. Eens je de zestig nadert kan je ongestraft een gat in de lucht mokeren. Eens drie maal twintig in zicht geldt zulks immers als hoogst amusant. De lachsalvo's kletsen je om de oren. Amai, mijn prothese, oei mijn rug, oma, reik me mijn stok 's. Opa schuifelt theatraal naar de achterlijn. De kleinkinderen lusten er pap van. Een interactie die de hilariteit tot ongekende hoogten verheft. Een latente flatulentie ruikt zijn kans en synchroniseert zich treffend met opa's smashes. Oma slaagt er nauwelijks nog in haar plas op te houden. Kortom, de avond kan niet meer stuk. Niet zo voor late dertigers. Die kunnen zich geen uitschuivers permitteren. Wat voor jong en oud een onschuldig vertier is, krijgt voor hen het karakter van een familiale autokeuring. Is oompje nog kwiek ? Loopt hij nog achter de moeilijke ballen ? Hoeveel sleet zit er al op zijn motor ? Dus span je elke spiervezel in je lijf. Je stormt naar het net en smasht alsof je leven er van afhangt. Met ogenschijnlijk gemak demonstreer je je uitgebreide bagage aan technieken. Onderhands opvangen, bovenhands voorzetten, een hoge sprong en een keiharde smash. Je duikt naar de onmogelijkste ballen, rolt vlotjes door over de schouder en komt pijlsnel weer overeind om meteen terug je positie in te nemen. Je hijgen probeer je te onderdrukken ookal verlangt je tong vurig naar een sessie buitenboord. Het is me weer eens gelukt. Ik voelde elke ruggenwervel maar kraken deed ik niet. Vandaag toch niet, want eens komt de dag, dat het koordje knapt, dat je overjaarse jeugd eindigt met een gescheurde gewrichtsband en een brace. Dat is voor later. Eerst moet ik deze nacht overleven. Ik smeer me in met een halve tube Flexium gel en hoop op het beste. Waar lag ook weer dat telefoonnummer van die orthopeed ....
