De maanden met een 'r', zo heb ik het ooit geleerd. Mosselen hebben een 'r' nodig. Volslagen onzin natuurlijk. Het bewijs van de ongerijmdheid van deze volkswijsheid : Ga naar uw favoriete zoekmachine en geef 'Chinese mosselen' op als zoekterm. U ziet het, ze bestaan dus wel degelijk. En het is algemeen bekend dat Chinezen niet in staat zijn woorden met een 'r' uit te spreken, inclusief de namen van maanden. Quod erat demonstrandum, beste lezer. De waarheid is dat je tegenwoordig het hele jaar door mosselen kan schrokken. De beestjes leggen desnoods duizenden kilometers af voor een éénmalig bezoek aan uw bord. Ook de mossel globaliseert. Maar waarom eigenlijk ? Waarom volstaan de acht r-maanden niet om onze honger te stillen. Als de r-regel nu onthouding betrof, ja, dan zou hij het leven van menigeen behoorlijk vergallen, daar kan ik nog inkomen, maar die vier maandjes zonder het favoriete schaaldier, die moeten toch te overbruggen zijn. We zijn het als verwende consumenten onderhand gewoon dat zowat elk denkbaar natuurproduct op ieder moment van het jaar in de rekken van de supermarkt ligt. Die luxe heeft zijn prijs. Want wie een product buiten het normale seizoen op de markt wil brengen kan daartoe op twee manieren te werk gaan. Of hij schept een kunstmatig seizoen, bijvoorbeeld in serres of onder plastic, of hij achtervolgt de seizoenen over het aardoppervlak. Waar hij ook voor kiest, het zal hem altijd een heleboel energie kosten. Die energie, voornamelijk in de vorm van gas en aardolie halen we voor een belangrijk deel uit het Midden-Oosten. Daar wordt het voor ons uit de grond gepompt en reist het via tankers en pijpleidingen naar het rijke Westen. Zodat wij er onze serres mee kunnen stoken en er onze appels mee kunnen laten overkomen uit Nieuw-Zeeland. Af en toe gaat er wel eens wat mis met het energietransport. Dan ontploft er een gasleiding of lijdt er een tanker schipbreuk. En als die tanker op dat moment toevallig net langs een mosselbank voer, ja, dan krijgen de diertjes een gratis smeerbeurt. Ach, erg is dat niet, de wereld is groot, er zijn nog plekjes zat waar nog nooit een tanker is gestrand. En mocht het ooit toch zo ver komen dat ook de laatste der mosselanen het loodje legt, dan vindt u vast wel een andere lekkernij om uw tong te strelen. Of zoals Marie-Antoinette het zou hebben verwoord : Le peuple manque des moules ! Eh bien quil mange des crevettes !
Als het geen verjaardag is, dan is het Sinterklaas, en als het geen Sinterklaas is dan is het Kerstmis, kermis, nieuwjaar of een goed rapport. Cadeautjes, cadeautjes, cadeautjes ! Je vraagt je af waar het jonge volkje zijn buit blijft stockeren. Geen wonder dat je overal langs de Vlaamse wegen zulke kasten van huizen vindt. Het zijn de magazijnen van onze jeugd. Europa heeft een een wijn- en een melkplas, een boter- een vleesberg . Wel ik zeg u, voeg daar gerust een speelgoedberg aan toe. Een gigantische kakafonie van Game Boys, X-boxen, trampolines, furby's, inline skates en electronisch boerende baby's dreigt de Vlaamse woonsten te verstikken. Vlaanderen lijdt aan Toyitis, een indigestie op basis van flashy plastiek en silicium. Wil je als kind tegenwoordig elk stuk speelgoed in je bezit tenminste eens per jaar door je handen laten gaan, dan vergt dat een secure planning. Krijg het er maar tussen, tussen de zwemles en de gitaarles, de verjaardagsfeestjes en de uitstapjes naar de kinderboerderij. Stress, stress, stress. De jeugd is te beklagen. Wat hadden wij het toch makkelijk vroeger. Drie keer per jaar één of twee stuks, daar moest je het mee stellen. En dat lukte wonderwel. Want wat we niet kregen, dat maakten we zelf. Een electrisch scootertje, geen probleem, een boek speelkaarten en de wasknijpers van moeder en onze fietsen snorden de hele buurt op stelten. Weer geen klimrek gekregen voor je verjaardag, ach, even verderop stonden tientallen forse sparren paraat om onze circusdromen waar te maken. We klommen naar de top en wiegden de stam tot hij kraakte. Vallen hoorde erbij, armen en benen zaten voortdurend onder de schrammen, het lot was me gunstig, ik zit hier nog steeds. Wat was jong zijn toen goedkoop. Nu goed, het leven werd rijker, de kinderen moesten wel volgen. Ze zitten gevangen te midden hun pretarsenaal. Buiten komen kan enkel nog onder toezicht. Je weet nooit of er geen pervert op de loer ligt. Wanneer zag u laatst een kind naar het topje van een spar klimmen , een spar, geen klimmuur ? Wie vandaag een kind in een boom aantreft, belt geheid de brandweer.
We zouden volleyballen. Met z'n vijven. Drie generaties van de partij. Zoiets is altijd een feest. Voor de oudjes, voor de jonge spruiten. De tussenliggende generatie heeft er een harde dobber aan. Want late dertigers moeten zich nog steeds bewijzen. Het staat een late dertiger niet vrij zomaar wat in het wilde weg te meppen. Lukraak meppen , dat is seniorengedrag. Eens je de zestig nadert kan je ongestraft een gat in de lucht mokeren. Eens drie maal twintig in zicht geldt zulks immers als hoogst amusant. De lachsalvo's kletsen je om de oren. Amai, mijn prothese, oei mijn rug, oma, reik me mijn stok 's. Opa schuifelt theatraal naar de achterlijn. De kleinkinderen lusten er pap van. Een interactie die de hilariteit tot ongekende hoogten verheft. Een latente flatulentie ruikt zijn kans en synchroniseert zich treffend met opa's smashes. Oma slaagt er nauwelijks nog in haar plas op te houden. Kortom, de avond kan niet meer stuk. Niet zo voor late dertigers. Die kunnen zich geen uitschuivers permitteren. Wat voor jong en oud een onschuldig vertier is, krijgt voor hen het karakter van een familiale autokeuring. Is oompje nog kwiek ? Loopt hij nog achter de moeilijke ballen ? Hoeveel sleet zit er al op zijn motor ? Dus span je elke spiervezel in je lijf. Je stormt naar het net en smasht alsof je leven er van afhangt. Met ogenschijnlijk gemak demonstreer je je uitgebreide bagage aan technieken. Onderhands opvangen, bovenhands voorzetten, een hoge sprong en een keiharde smash. Je duikt naar de onmogelijkste ballen, rolt vlotjes door over de schouder en komt pijlsnel weer overeind om meteen terug je positie in te nemen. Je hijgen probeer je te onderdrukken ookal verlangt je tong vurig naar een sessie buitenboord. Het is me weer eens gelukt. Ik voelde elke ruggenwervel maar kraken deed ik niet. Vandaag toch niet, want eens komt de dag, dat het koordje knapt, dat je overjaarse jeugd eindigt met een gescheurde gewrichtsband en een brace. Dat is voor later. Eerst moet ik deze nacht overleven. Ik smeer me in met een halve tube Flexium gel en hoop op het beste. Waar lag ook weer dat telefoonnummer van die orthopeed ....
Hoe mals spoelt de regen dit bloedhete lijf, een zegen van vocht na het vuur, met de donder die mompelt als een kijfgrage deukhoed, met de wasem van tocht die mij dompelt, in geluk, puur geluk, in geen vers ooit gevat, met geen duizend romans te verhalen, want dit koeltemoment, na een hels zonnebad is mij meer waard dan duizenden gralen.
Libanon is geen ontwikkelingsland. Het heeft dus absoluut geen behoefte aan de honderdduizend Vlaamse euromunten die Geert Bourgeois hun richting uit wil sturen. Als Libanon geneesmiddelen nodig heeft, dan is het perfect in staat om die uit de eigen portemonnee te betalen. Je moet de Libanezen dan wel de kans geven om te gaan shoppen, natuurlijk. En dat valt niet mee wanneer je wegennet tot een maanlandschap herschapen wordt en je zeehavens bij voortduring onder vuur liggen. Die honderdduizend euro, daar zullen ze trouwens niet ver mee komen. Bourgeois beseft dat, hij spreekt zelf van "een druppel op een hete plaat". Tja, als het dat maar was, meneer de minister, als het slechts een kwestie van afkoelen was dan zou uw initiatief nog het predikaat 'verdienstelijk' verdienen. Als u wat meer tijd had om achter het fornuis te staan, dan zou u weten dat het afkoelen van kookplaten een stuk makkelijker gaat met de knop op nul. Zolang Israël vuurtje stook speelt met de Libanese infrastructuur baart uw oefening in naastenliefde dus enkel stoom. Stoom afblazen, excellentie, zo duid ik uw vrijgevigheid. De psychologische druk moest van uw schedelpan. Het valt vast niet mee om elke dag op het journaal te volgen hoe een militair lilliputterlandje naar de filistijnen wordt gebombardeerd terwijl het 'bevriende' Europa lijdzaam toekijkt. Uw aalmoes is een goedkope aflaat, meneer de minister, uw zonde : passiviteit. Eens deze cynische episode achter de rug, zal Europa zich een humanitair gezicht aanmeten door met bakken geld over de brug te komen. Wie zal er echter nog willen investeren in een land dat op gelijk welk moment in de toekomst opnieuw het slachtoffer kan worden van de grillen van zijn getergde buurman. Overheden hebben er geen moeite mee om puin te subsidiëren als ze daarmee hun imago kunnen opsmukken. Een private investeerder wil toch vooral dat zijn investering geld opbrengt en liefst nog morgen als dat kan. Je moet al behoorlijk risicogeil zijn om vandaag nog geld in de Libanese economie te pompen. Want voorlopig zal dat geldgepomp enkel tot doel hebben niet te verzuipen. Net zoals die honderdduizend van Bourgeois. Goed voor minstens honderdduizend. Doekjes voor het bloeden !
Ik denk niet dat onze vorst zelf zijn speeches schrijft. Anders had hij zich wel rekenschap gegeven van het ironische karakter van zijn pleidooi voor meer talenkennis. Of zou hij, die toch bekend staat als niet gespeend van enige humor, wel degelijk het komische van zijn geijver hebben ingezien en zag ik zonet take 13 van zijn 21-juli toespraak, de eerste waarin hij zijn gezicht in de plooi kon houden. Want vlekkeloos kun je de royale beheersing van het Nederlands bezwaarlijk noemen. Zelfs bij het aflezen van de autocue laat hij meer dan eens een steekje vallen. Als pikantste verspreking zou ik de zo aangeprezen 'tallenkennis' willen nomineren. En dan te denken dat Albert nog één van de beteren van het koninklijke klasje is. Onze king to be belooft nauwelijks beterschap, om van Paola nog maar te zwijgen. Ik vrees dat de Nederlandstalige instructies bij een Taiwanese ladyshave het kwa verstaanbaarheid winnen van de dietse smalltalk-capaciteiten van onze koningin. Zij hoeft dus ook al niet te solliciteren naar één van die vele oninvulbare vacatures waarover haar echtgenoot het had. Wat een geluk dat kennis van het Nederlands niet vereist is voor de functie van vorstin. Dat is toch meer iets voor volksere professies als bediende of buschauffeur. Nederlandsonkundigheid loopt als een rode draad of zo u wil een file rouge doorheen de geschiedenis van onze dynastie. Toen Leopold I op 17 juli 1831 voet aan wal zette op Belgisch grondgebied koos hij daarvoor La Panne en niet de Panne, geloof me. Ik denk niet dat daar in meer dan 175 jaar veel verandering is in gekomen. Dat de koninklijke familie zich tegenwoordig frekwent met Nederlandstalige klanken in de kijker speelt lijkt mij vooral een kwestie van zorgvuldig gerepeteerde lipservice, meer niet. Een werkelijk spontane conversatie in de taal van de meerderheid van de Belgen zit er voorlopig niet in. Aan een gebrek aan studiefaciliteiten zal dat zeker niet liggen. Een paar miljoentjes meer of minder om onze koninklijke familie te scholen in de taal van Vondel, die kunnen er wat mij betreft wel af. En het is ook wel vaker geprobeerd. Alleen, ze kiezen hun studielocaties zo beroerd. Welk genie komt op het idee Paola naar Spa te sturen voor een taalbad. Spa, u weet wel, van het bronwater, dat pareltje in de Ardennen. Het woord 'taalbad' suggereert toch een onderdompeling, nietwaar, nou vertel me eens, wie gaat er nu op retraite naar Parijs om Mandarijns te leren ? Onze koningin zal zich ongetwijfeld goed geamuseerd hebben daar in de Ardennen. Maar kwa onderdompeling koos ze helaas voor Spa blauw. Want veel sprankel heb ik in haar Nederlands nog nooit kunnen ontwaren. Dus als onze vorst zich werkelijk zorgen maakt om de gebrekkige talenkennis van zijn onderdanen, dan heb ik voor hem slechts één advies, dat hij indien nodig mag vertalen bij middel van zijn dictionaire Engels-Frans. Lead by example !
Er schuilt geen macht in een maillot, trappen doen alleen de benen, een wielerwet voor iedereen, Amerikanen, Duitsers, Denen, het geel, dat krijg je niet cadeau, er schuilt geen kracht in een maillot.
't Lijkt lekker bollen in het geel, fietsen tussen erehagen, fans die je op handen dragen, de halve wereld wil je kussen.
Dan plots loopt de machine vast, blijkt zo'n trui een loden last, je vroeg je lijf één trap te veel, je dromen kunnen in de kast en weg is je supportersschare, ook dat kan rondegeel je baren.
Een mens zou denken dat het 1706 was, maar nee hoor, we schrijven vandaag wel degelijk 18 juli 2006. En toch vinden we het nog steeds nodig burgers in de adelstand te verheffen. De lijst van uitverkorenen werd vandaag bekendgemaakt door het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zo zullen ondermeer Willy De Clerck en zijn eega Fernande Fazzi weldra een blauw-bloed-transfusie ondergaan. Ik wil nog best geloven dat beiden de Belgische staat uitstekende diensten hebben bewezen. Dat de staat tegenover hen zijn erkentelijkheid wil betonen, daar zie ik überhaupt geen graten in, maar waarom zou men zijn toevlucht moeten nemen tot het uitdelen van adellijke titels ? Er moeten toch andere manieren te vinden zijn om verdienstelijke burgers in de bloemetjes te zetten. Artikel 10 van de Belgische grondwet stelt: "Er is in de staat geen onderscheid van standen. De Belgen zijn gelijk voor de wet". Wel, als u een beter voorbeeld vindt van geinstitutionaliseerde ongelijkheid tussen landgenoten dan de adelstand, dan moet u het mij komen vertellen. De hoogste eer die dit land zijn inwoners kan verstrekken berust dus op een volledige veronachtzaming van zijn grondbeginselen ! Typisch Belgische logica misschien. Of zit er een andere logica verborgen achter de jaarlijkse titelregen ? Zou het kunnen dat het de oude erfadel vooral te doen is om het verdedigen van zijn eigen winkel dan wel de belangen van ons landje ? Door het adopteren van succesvolle 'commoners' ontkrachten zij bijvoorbeeld de stelling dat zij tot een elitair en hermetisch afgesloten clubje behoren. Zelfs een man van het volk als Eddy Merckx kan het tot baron schoppen, als dat niet democratisch is ....Ook deelt de oude adel in de glans die afstraalt van de edellieden, die hun titel niet in de schoot geworpen kregen. De verworven adel in zijn nederige rol van blazoenoppoetser, dus. Eens de fine fleur van onze maatschappij geadeld door het leven gaat, krijgt de erfadel ook makkelijker toegang tot deze meestal invloedrijke individuen en wordt het dus simpeler om hen voor hun kar, excuseer me, hun koets te spannen. Zeker als de neofiet zoals vaak slecht ridder is of baron en jij als graaf, markies of hertog je op je hogere rang kan beroepen. De topjob, de koningstitel, blijft trouwens exclusief een kwestie van de juiste broek !
Echt iets voor Murat Kaplan om zich te gaan verschuilen in een Brico. Waar zou een handige harry als hij zich beter thuis voelen dan temidden het doe-het-zelf gebeuren ... In één moeite kon hij ook even nagaan hoeveel je tegenwoordig moet neertellen voor een degelijke ijzerzaag Als Belgiës ongekroonde ontsnappingskoning word je verondersteld van dat soort zaken op de hoogte te blijven. De politie heeft de bewuste vestiging in Waver omsingeld en daarna doorzocht. Dit alles zonder het minste resultaat, enfin, 't is te zeggen, van Kaplan niet het minste spoor, maar naar het schijnt is aspirant-inspecteur Willekens er pardoes op de thermostatische douchemengkraan gestoten waar hij al maanden naar op zoek was. Gelukkig had hij zijn klantenkaart op zak. Toch één politieman die met een voldaan gevoel naar huis kon, vanavond. Tja, het is geen makkie om een kerel voor alle klusjes als Kaplan terug te vinden in een ijzerwinkel. Zo iemand verdwijnt als een kameleon in de achtergrond in zo'n Brico-biotoop. Ik zou zoiets niet moeten proberen. Drop mij in een doe-het-zelf zaak en ik pas in het plaatje als een pogoënde Massai krijger tussen een kleuterklasje pygmeeën. Geef mij maar een openbare bibliotheek om in te verdwijnen of een internationaal congres over tweetaligheid bij ééncelligen. Twee minuten concentratie en ik versmelt met het decor. Tot mijn maag begint te knorren evenwel, dan moet ik zoals iedere andere sterveling op zoek naar een frietkot of een goed gevulde koelkast. En aangezien dat even goed opgaat voor gangstermagen, zal ook Kaplan weldra zijn schuiloord moeten verlaten. Want van muurtegels, douchekoppen en compressoren kan een mens niet leven. Maar het zijn wel uitstekende ingrediënten voor een ontsnappingsplan, eerste categorie. Ik zie het zo voor mij. Kaplan, naarstig aan het werk in het magazijn van de Brico. Laspost in de aanslag, hamerend, solderend, schroevendraaier achter het oor en om zijn middel een gereedschapsgordel, een koning waardig. MacGuyver en het voltallige A-team in één mannenlijf. Om dan morgen nog één keer uit te breken, spectaculair en onvergetelijk, met op de achtergrond, schallend uit de luidsprekers van een uit lompen en ijzerdraad geknutselde pa-installatie, de soundtrack van het A-team: Taa tara taaa, ra taa taaa, tara tara ta taaa, taa te rata taaa .... I love it when a plan comes together !
We slingerden als apen door de bomen. De wereld was nog groen, en wij nog onbedorven. TV was simpel : je keek of je keek niet. Naar de BRT. VTM bestond nog niet. We zaten voor de buis, elke woensdagnamiddag. Om weg te dromen. Bij 'De kat', bij 'Axel Nort', 'Het zwaard van Ardoewaan' en natuurlijk 'Kapitein Zeppos'. Hij had een paard, de kapitein, en een sjieke wagen die kon zwemmen, zonder dat daar trucage aan te pas kwam. Hij beleefde spannende avonturen in zwart en wit. Wij speelden alles na in kleur. Boeven waren boeven, helden waren wij. De toekomst blaakte van belofte. Wat lijkt die toekomst ver verleden. Kom terug , kapitein. De wereld heeft je nodig.
Ik ben geen geboren chauffeur. Ik heb het rijden moeten leren, met vallen en opstaan, nou ja, vooral met vallen, zo herinner ik me. De theorie wou nog wel lukken, geef Alex een cursus en hij jaagt hem binnen de kortste keren zijn hersenen in. De praktijk echter, dat was een ander paar mouwen. Het heeft iets te maken met de koppeling tussen brein en ledematen, die koppeling is er wel, maar ze heeft meer weg van een schriftelijke correspondentie dan van het flitsende breedbandgebeuren dat ons hier samenbrengt, met als complicerende factor daarbij dat de door mijn brein geposte verzoeken niet van een prior-zegel zijn voorzien, zodat je er het raden naar hebt wanneer het bericht de bestemmeling bereiken zal. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik stel dat mijn rijinstructeur door mijn optreden naar alle waarschijnlijkheid slechts een bescheiden bijdrage zal leveren tot de voortschrijdende vergrijzing. Dat ik uiteindelijk toch een rijvod wist te bemachtigen heeft meer vandoen met de wet van de grote aantallen dan mijn kennis van het achterwaarts inparkeren, als u begrijpt wat ik bedoel. Omdat een volkwijsheid ons leert dat men "aan zichzelf de halve wereld kent" keek ik enigszins verbaasd op toen mij vandaag ter ore kwam dat het onze Minister van Mobiliteit Renaat Landuyt behaagd heeft het rijexamen in die zin te wijzigen dat de manoeuvres voortaan deel zullen uitmaken van het ritje op de openbare weg. Ik begrijp dat de minister de aspirant-chauffeurs wil testen in een realistische situatie. Geen betere test dan het echte leven, ik ga akkoord. Maar een testje in vitro lijkt me toch geen overbodige luxe. Het zit namelijk zo, meneer de minister. Er zijn nog mensen zoals ik ! Geloof me, je zou ze de kost niet willen geven. Als u morgen wordt getroffen door een vreselijke ziekte, hoe zou u dan reageren als uw specialist u vertelde dat het hem overbodig leek uw medicijn op proefdieren te testen omdat de ultieme test nou éénmaal de mens is. Zo, nu snapt u wellicht waarom ik voortaan nog net iets meer dan vroeger ruim baan zal maken voor een rijschoolmobiel met drie personen aan boord. Stel je voor dat zo'n arme duts plots op de rem gaat staan, zijn versnellingspook in de achteruit gooit en met doodsverachting op je af komt, weliswaar keurig in een rechte lijn .... Of wat dacht u van 'keren in een straat'. Altijd handig bij het verloren rijden al lijkt het me net iets minder praktisch bij éénrichtingsverkeer. Het wordt me plots wel helder waarom het voorwaarts in een garage parkeren als verplicht manoeuvre is afgevoerd ... (ok, meneer/mevrouw, nu parkeert u uw voertuig in de eerstvolgende garage) Kortom, dat praktische denken van u, meneer Landuyt, er valt wat voor te zeggen, wat dacht u bijvoorbeeld van: "Jeetjemina" , "Is hij nou helemaal besodemieterd" en "Bent u de eigenaar van dat paard op de gang ?". Wenst de heer Landuyt werkelijk het realiteitsgehalte van de rijproef te verhogen, dan zou ik hem willen vragen de volgende opdrachtjes in overweging te nemen.
- Het ontwijken van de honkbalknuppel van een driftkop wiens voertuig je zonet langs achteren hebt bejegend. - Het onderdrukken van de natuurlijke neiging tot het opsnuiven van de witte lijn tijdens de vijf kilometer mestkar-achtervolging. - Het veilig inhalen van een slingerende dronkaard om half vier 's nachts op een onverlichte weg. - Hoe maak ik een zondagse deukhoed diets dat het gebruik van richtingsaanwijzers reeds sinds 1945 niet langer als hulp aan de vijand beschouwd wordt.
Ook dat is de harde werkelijkheid, meneer Landuyt. Hebt u nog suggesties, lieve lezer ?
De Europese commissie heeft gesproken. Microsoft is stout geweest ! De straf : Twaalf weesgegroetjes, zeven onzevaders enne ...... 280 miljoen euro. Als de EU maar niet denkt dat William Gates daar vannacht één uur nachtrust door zal missen. Gates rekent sinds jaren enkel nog in miljarden. Forbes (van de bekende rijke stinkerds lijst) schat zijn persoonlijk vermogen op 51 miljard dollar. Ik weet het, de dollar is niet meer wat hij geweest is, maar ook in deze barre tijden koopt Bill voor dat bedrag nog steeds ruim veertig miljard euro's. Zelfs al zou hij zo dom zijn - en dat is hij zeker niet- om dat bedrag op een armzalig spaarboekje te laten vegeteren, dan nog zou dat hem, aan een interest van 1,5 procent, 600 miljoen euro rente opleveren. Geen reden tot paniek dus ten huize Gates. Bovendien hoeft de wiz-vijftiger de boete ook niet uit zijn eigen zak te betalen. Het is het bedrijf Microsoft dat de rekening gepresenteerd krijgt. De softwaregigant uit Redmond, in 2005 nog goed voor een winst van ruim 12 miljard dollar, denkt er niet aan de boete te betalen. Waarom zouden ze ook, in beroep gaan kan nauwelijks meer kosten dan een paar miljoentjes en die miljoentjes daar hebben ze er dus 'plenty' van in de Windows-fabriek. Dankzij de beroepprocedure kan de lopende band daar weer een hele tijd ongestoord doordraaien en zoals iedere Vlaamse Balthazar Boma en ook u wellicht weet, "Taam is monnee", in dit geval zeer veel money, meer dan 30 miljoen dollar per dag. Die enorme winsten heeft het bedrijf Microsoft te danken aan de unieke positie die het inneemt op de software-markt. De positie van 'net-niet-monopolist', het Walhalla van elke vrije-markt-speler. Ik zeg 'net-niet' want een volledig monopolie is bij wet verboden en daarom waakt Microsoft er angstvallig over dat de populatie van liliputter-concurrenten nooit helemaal uitsterft. Zo wordt de schijn van een vrije markt opgehouden en kan de reus van Redmond zich rustig kwijten van zijn fundamentele opdracht: winstmaximalisatie. Wat verwijt de EU ons nu eigenlijk, denken ze wellicht in Redmond ? Dat we het spelletje doorhebben ?
We zijn al lang geen voetvolk meer, wij Vlamingen. Ridders, zonder weerga zijn we geworden. Trotse ruiters die vanuit hun stalen koetsen een ganse kudde vier-tact-mustangs de sporen geven. Eén enkel paardje volstaat al lang niet meer. Wie zich vandaag nog op een stalen ros vertoont, verschoont zich met het excuus dat het hem om gezondheidseffecten of een sportief streven te doen is. In dat laatste geval ben je trouwens enkel nog geloofwaardig als je je van een koolstoffiberen volbloedhengst bedient. Wie zich voor alledaags nut nog tot het rijwiel wendt krijgt als snel het etiket opgeplakt tot een ander slag mensen te behoren. In hem wordt niet de ridderslag maar een slag van de molen vermoed. De Vlaming is een heer geworden, een seigneur. Toen op die beruchte 11de juli, nu 704 jaar geleden, stonden de seigneurs nog aan de andere kant. Zij zaten op hun un-chevalletje, wij Vlamingen moesten het met onze eigen hoeven stellen. We hebben ze toen een ferme patat verkocht. Achter de Groeningebeek stonden we hen op te wachten. We verwelkomden hen met een vriendelijk bonjour en lieten ze daarna kennismaken met de goedendag. Zou het die dag in 1302 ook zo warm geweest zijn ? Zomers genoeg om de zege te vieren met gerstenat en een barbecue ? De historische bronnen laten ons hieromtrent in het ongewisse. Maar zo'n gek idee lijkt het me toch niet met een slager als Jan Breydel in je rangen. Vast staat in elk geval dat hij op de vooravond van het Frans-Vlaamse treffen in Kortrijk vertoefde om het Vlaamse heir te versterken, hij leverde de koteletjes ! Als u er vandaag ook enkele naar binnen gespeeld hebt dan hoop ik voor u dat u morgen niet klauwend van de krampen uw dag zal moeten doorbrengen op het kleinste kamertje. Hoe uw aprés-barbecue ervaring ook uitdraait, ik ben blij dat er anno 2006 geen bloed meer hoeft te vloeien voor ons Vlaming zijn. Ik ben een Vlaming zondermeer. Niet trots maar ook zonder complexen. Voor mij geen vendelgezwaai en ook geen gescheld over het muurtje naar de franstalige mede-Belgen. Mijn 11de juli stond volledig in het teken van een aandoening die wij Vlamingen, Brusselaars en Walen vrolijk met elkander delen: De baksteen in onze maag. Tonnen steenpuin heb ik versast, van de ene hoop naar de andere. Ik heb geploeterd, gezweet, gevloekt in beide landstalen (godverdoeme en nondedju) en mijn vel laten roosteren door de middagzon, wat trouwens Noel Cowards bewering logenstraft dat enkel "Mad dogs and Englishmen go out in the midday sun". Anders dan in 1302, heeft deze Vlaming er geen gouden sporen aan overgehouden. Het deert me niet. Ik zal mijn zere rug maar als eremetaal beschouwen.
"Wij zijn allen vlees en water", zei ze, "we zijn niet voor de eeuwigheid gemaakt". Het klonk hard uit haar mond, realistisch, koel beschouwend, ontdaan van ieder vleugje levenswijsheid. Alsof ze luidop de vervaldatum van een blikje sardienen voorlas. Ik peilde haar ogen maar vond er niks meer dan de verzekering dat dit alles was, dat ik niet op zoek hoefde naar dubbele bodems of diepere dimensies. Water en vlees, meer kwam er niet aan te pas, zo luidde haar verdict. Ik scande haar lichaam, onbeschaamd, niet mijn gewoonte. Dat 'ik' een homp vlees met nat was, tot daaraan toe, maar zij. Honing was ze, honing vermengd met marsepein en vlokken chocola gekneed tot een kunstwerk dat te mooi was om te delen, een godinnetje zonder spiegel. Ik gun de hele mensheid zijn vergankelijkheid. Dat haar eiwit rot, haar sap verdampt, ze verdient niet beter. Maar dat ze met haar bederf niet raakt aan dit gegoten lijfje. Ze zou met mij te doen krijgen.
"Ach, was het nog maar 1939", zou Joseph Ratzinger gedacht kunnen hebben toen hij gisteren voet op Spaanse bodem zette. 1939, dat was nog eens een jaar. De kerk triomfeerde in de Spaanse burgeroorlog. Franco zat stevig in het zadel. El Caudillo verhief het Rooms-Katholicisme tot staatsgodsdienst. De wereld was mooi in '39. En ik was een jongen van twaalf. Een jongen met een grote toekomst. Priester, bisschop, kardinaal en als apotheose de verlossende woorden : Habemus papam. Het allerhoogste doel bereikt, hoeder onder God. Ik zou het wat graag opgeven voor de wereld zoals hij was in 1939. Wat was het rijk Gods zuiver toen. De kerken zaten nog vol, de vrouwen bij de haard. Homo's bestonden nog niet, laat staan homo-huwelijken. Het huwelijk was heilig , dus overbrekelijk, abortus moord met voorbedachte rade. Sex diende enkel om kinderen te maken, contraceptie kwam 'nicht in frage'. De wereld was schoon in 1939. Spanje was schoon in 1939. De parochianen gehoorzaamden hun pastoor nog. De straten lagen er smetteloos bij. Het anarcho-communistisch gespuis had de benen genomen of lag weg te kwijnen in de kerkers van de Guardia Civil. Het leek wel de geboorte van een duizendjarig rijk. Wat is het bitter ontwaken in het Spaanse heden. De oorlog lijkt wel om niets gevochten. De goddelozen hebben het roer weer in handen en gaan hun godslasterlijke gangen. Hoe durven ze sodomie gelijk te schakelen met het heilig verbond dat huwelijk heet ! Hoe duivels hun complot om het geloof te ondermijnen door godsdienst te schrappen als verplicht vak in het officiëel onderwijs. Wat vreet er aan de godsvrucht van dit eens zo vrome volk ? Wie of wat heeft hun geest zo vergiftigd dat zij door Satans hand geleid het bolletje kleurden achter de naam van deze crypto-communist Zapatero. En dat terwijl er in dit land zulke devoot-christelijke leiders voorradig zijn, zoals die goede man, Aznar. Heeft die brave Franco daarvoor zijn leven gegeven ? Hebben wij Duitsers daarvoor Stalin bekampt. Mijn God, welke beproevingen hebt gij voor mij nog in het verschiet ? Of denkt u, dat hij wat anders dacht, Joseph Ratzinger, de zestiende ?
Waar ligt mijn geborgen haven, waar mijn schuit zijn steiger vindt, waar de schipper zich kan laven, aan hete soep, een koele pint, en zachte lijnen tussen linnen, wie maakt de zeeman warm van binnen ?
Wie dempt de onrust in zijn handen, wie brengt zijn zinnen in balans, wie laat een lichtje voor hem branden, wie schenkt de nacht een stralenkrans, een baken voor een schip in nood, wie vraagt de stuurman thans ten dans, wie biedt de man een malse schoot.
Vandaag, één jaar geleden werd London opgeschrikt door een reeks gruwelijke bomaanslagen. Dat kan u onmogelijk ontgaan zijn, het was het nieuws van de dag. De beelden van de trieste gebeurtenissen op die zevende juli 2005 en de herdenkingen één jaar later vulden wereldwijd de televisiejournaals. Er werden bloemen neergelegd, er was een eredienst, en klokslag 12 uur 's middags hield men twee minuten stilte. Terecht. Het onrecht, 52 burgers aangedaan mag niet ongemerkt tussen de plooien van de geschiedenis verdwijnen. Werden alle slachtoffers van terrorisme en geweld maar op dezelfde respectvolle wijze herdacht. In de praktijk echter blijkt politieke opportuniteit het 'treurgewicht' van de doden te bepalen. Als je bevolking begint te morren over schendingen van mensenrechten of het uitbesteden van foltering dan kan het handig zijn de mensen af en toe aan het immer aanwezige gevaar van het terrorisme te herinneren. Een dag als vandaag is wat dat betreft een godsgeschenk. Sir Ian Blair, hoofd van de Londense politie, wond er geen doekjes om. "The threat is very grim", verklaarde hij op 'Today', het ochtendlijke radioprogramma van de BBC. Hij sprak over dreigingen van binnenuit en buitenaf en of men alle snode terroristenplots zou kunnen verijdelen was nog maar de vraag. Met andere woorden, de vijand zit overal, dit is dus niet het moment voor oeverloos gefilosofeer over allerlei ethische details, als u leven u lief is, doe dan braafjes wat ik zeg, amen. Blair zei nog wel meer opmerkelijke dingen, zo noemde hij de "London Bombings" de grootste misdaad in de Britse geschiedenis. Ik kan me wel andere staaltjes van criminaliteit indenken die voor deze eretitel in aanmerking kunnen komen. Wat dacht u van de slavenhandel waar de Britten toch in excelleerden, met Liverpool als draaischijf. Of verkiest u het bombarderen van de Koerden met chemische wapens op aangeven van ene Winston Churchill. Aan misdaden in de Britse geschiedenis toch geen gebrek, me dunkt. Of de huidige expeditie van het Britse leger ook deze kwalificatie zal krijgen dat zal de toekomst uitwijzen. Eén ding staat wel als een paal boven water. Elke dag dat er in Irak minder dan 52 doden vallen door bomaanslagen of andersoortig geweld is naar hedendaagse Iraakse begrippen een weliswaar bescheiden feestdag.
Iedere volwassen vent heeft recht op zijn stukje speelgoed. Karel maakt de fietspaden onveilig met z'n superdeluxe koersfiets van carbon, Erik, doordeweeks een onopvallende kantoorslaaf, voelt zich vrijbuiter op zijn Harley Davidson ,terwijl brave Hendrik Gibson gitaren misbruikt met een plectrum. Nou, Kim speelt met raketten, mag het ? Als alleenheerser over 22 miljoen Noord-Koreanen heeft hij recht op een exclusief verzetje. Want Kim waant zich een grote jongen. En de big boys zeggen het met raketten. Met Tridents (USA) , Topols (Rusland) en Dong Fengs (China). Dat heeft hij goed begrepen. Vandaar zijn twee grote passies. Raketten en splijtstof. Weet beide te verenigen en je bent op slag een welkome gast op elke geopolitieke barbecue. Kim is goed bezig. Met zijn nieuwste prototype Taepodong-2 zou hij zelfs Alaska kunnen bereiken. Dat is, als die Taepodong dinges het doen, want echt betrouwbaar kan je Kims vuurpijlen voorlopig niet noemen. Toch heeft Bush nu al de daver op het lijf. Noord-Korea wordt door de States geportretteerd als ware het het favoriete vakantieoord van de duivel en Satan tegelijk, de bron van alle kwaad. En dat terwijl George Bush waarschijnlijk meer kernraketten in zijn garage heeft liggen dan Kim Jong II in tien Noord-Korea's. De nerveuze reacties in Washington bezorgen de Noord-Koreaanse tsaar ongetwijfeld een warm gevoel. Hij hoort er nog niet helemaal bij, maar ze weten hem toch al wonen. Hij zou wel stapel zijn er nu mee op te houden. Die rakethobby van 'm heeft hem de laatste vijf jaren al meer publiciteit bezorgd dan zestig jaar intensief communistisch experimenteren. Zijn economie vertoont reeds lijkvlekken, zijn onderdanen liggen op apegapen. Geen probleem voor de 'geliefde' leider. Der führer heeft hogere doelen. Zijne excellentie mikt op de sterren.
