"Mon dessin ne représentait pas un chapeau. Il représentait un serpent boa qui digérait un éléphant." Flarden schoolfrans, wrakhout, aangespoeld op de golven van mijn hemelturen. Daar hangt het, dat olifantverterende serpent van 'de kleine prins'. En het hangt daar lelijk in de weg. Blauw wil ik zien. Blauw, dan donkerblauw, dan zwart. Want zonder zwart geen show vannacht. Zonder zwart geen sterren, echte sterren, de sterren van het zwarte doek, waarbij die theelichtjes van Hollywood verbleken. Ware sterren schitteren ook zonder special effects, limousines en Christian Dior. Ware sterren doen het zonder oscars en decadente gages. Ware sterren doen het alleen en voor ons allen. Geen entreegeld, geen gezanik. Mag het doek nu open ? Dringende oproep aan Madame Boa, gelieve onmiddelijk het toneel te verlaten, dank u. Madame Boa sloft onverstoorbaar verder. Ik duik de kelder in om mijn fiets te inspecteren. Als het nog goed komt vannavond dan zal hij mij voeren. Een broos, fonkelend lichtje, kronkelend tussen bossen, op zoek naar verstrooiing. Zandkorrel tussen de rotsen. Laat het maar vriezen, laat me wolkjes blazen van verwondering. We zullen samen staren, zonder wat te zeggen, samen reizen, ter plekke. Tussen nevels en kometen, tussen quasars en rode reuzen staan wij, rode neuzen, tussen warme thee en wafels, te smullen !
De telefoon rinkelt. Het is mijn broertje. Hij heeft eindelijk nog eens een paar dagen vakantie kunnen nemen. En voor hem betekent dat klussen, de stakker. Zijn trap is te lang zegt hij, of de kamer te kort, in ieder geval, er moet een stuk af. Vraag is alleen: hoeveel ? Of daar niet zo 'n truukje voor was ? "Ha, je bedoelt Pythagoras. Ja, dat truukje doet het nog steeds, weinig nieuws onder de zon in de wereld van de driehoeksmeting", antwoord ik met de ironie van een wiskundeleraar op rust. "Het kwadraat van de schuine zijde is gelijk aan de som van de kwadraten van de rechthoekszijden, die schuine zijde wordt ook wel hypothenusa genoemd", voeg ik er volstrekt overbodig aan toe. "Heb je het", vraag ik ? "Ja, bedankt" besluit mijn broer en de hoorn gaat op de haak. Zo, mijn reputatie van brein op pootjes heeft deze beproeving weer glansrijk doorstaan. Mijn broertje heeft het vaak genoeg mogen ondervinden, van klussen heb ik geen verstand. Maar als er bij dat ge-doe-het-zelf behoefte is aan enige wetenschappelijke inbreng dan doe ik graag mijn duit in het zakje. Bijvoorbeeld als men zich afvraagt of men een oude kleerkast wel kan kantelen zonder het plafond te beschadigen en zo ja, over welke zijde -weer die oude Griek - of bij echtelijke disputen over de hoeveelheid zand die nodig is om een bak in de vorm van een regelmatige zeshoek tot 10 centimeter onder de rand te vullen. Het valt me vaak op hoe de meeste mensen worstelen met het oplossen van dit soort elementaire vraagstukken. Quantumfysica komt hier toch echt niet aan te pas. Die stelling van Pythagoras, die gaat al 2500 jaar mee. En nog steeds struikelen we over zijn kwadraten. Allemaal de schuld van onze trage genen. Generaties al krijgt de jeugd de stelling van Pythagoras met de paplepel binnen, maar beklijven doet het niet. Ons DNA bulkt van van de biochemische kennis, maar tot op vandaag weigert het halsstarrig om zelfs maar een A4-tje over meetkunde in zijn bibliotheek op te nemen. Onze genen zijn slome leerlingen. Al sturen wij robots naar Mars, al manipuleren wij individuele atomen, voor ons DNA zijn wij nog steeds diezelfde aangeklede apen met een overdosis grijze massa. Zelfs een simpel formuletje waar iedere klusser zijn voordeel mee kan doen is nog steeds niet aangeboren. En als straf moeten we allemaal naar school. Deden we dat niet, dan zouden we het niet lang redden in onze snel veranderende leefomgeving. Puur genetisch bekeken kan je op de hele wereld immers geen beest vinden dat slechter aangepast is aan zijn biotoop dan de mens. Ons DNA spijbelt, ons DNA is blijven steken in de oertijd. En misschien is dat niet eens zo gek. Want als wij geniale schepselen straks besluiten dat het tijd is voor een pingpong-match met kernwapens, dan zal van onze beschaving weinig overeind blijven. En wat heb je dan nog aan relativiteitstheorieën en quantummechanica. Als het ooit zover komt, hebben we altijd onze 46 chromosomen nog. Met dat beetje extra straling van een nucleair armageddon, muteren we in een mum van tijd terug naar onze roots en slingeren we zoals in die goede oude tijd weer vrolijk van boom naar boom. Waarom krijg ik nu plots zin in bananen ?
Mijn God, wat een baas zeg, die Daneels. Hij vindt dat zijn personeel te hard werkt. Als we allemaal zo'n patron hadden konden de vakbonden het wel schudden. "Rusten zult gij ! ", verordonneert de grote manitoe van de Belgische katholieken. Nee, ga nu niet meteen lekker achterover leunen, hij richt zich niet tot ons gewone stervelingen, hij neemt het op voor zijn arme priesterzonen, de werkmieren van Rome. Want die brave geestelijken zijn danig overwerkt. De aartsbisschop raadt ze aan om elke week één dag blanco te laten in hun agenda. Onthaasten dus, maar u weet hoe dat gaat, hoe meer er over gesproken wordt hoe minder er van terechtkomt. Ook voor de priesters lijkt het makkelijker gezegd dan gedaan. Zolang het aantal roepingen immers sneller blijft dalen dan het aantal gelovigen zal er aan hun hoge werkdruk weinig veranderen. Tijd voor een stevige koerswijziging, me dunkt. Wat zijn de opties ? Theoretisch gezien zou je kunnen denken aan een versnelde afbouw van het aantal gelovigen. Minder gelovigen betekent automatisch minder sores voor de pastoor. Probleem opgelost ! Theoretisch natuurlijk, want zoals het iedere zichzelf respecterende religie betaamt streeft ook de Katholieke kerk naar een maximalisering van het aantal gewonnen zieltjes. Een voorstel tot invoering van een numerus clausus op Katholiciteit maakt dus bitter weinig kans. Volgende optie dan maar. Meer doen met minder priesters. Herstructureren met andere woorden. Ergens in België loopt vast wel een crisismanager rond met het vermogen de Katholieke kerk te updaten naar de 21ste eeuw. Dat die topmanagers handen vol geld kosten, dat hoort er nu éénmaal bij, voor niks gaat enkel de zon op. Het stoeltjesgeld zal in elk geval goed besteed zijn. Er valt immers nog heel wat te stroomlijnen bij onze parochies. Denk maar aan de winst die automatisering zou kunnen opleveren. Wat dacht je bijvoorbeeld van de electronische biecht per e-mail. Het enige wat van dat Confession XP verwacht wordt is een auto-reply met de woorden "Ego te absolvo". Makkie toch en weer duizenden uren uitgespaard. En waarom niet de schaar gezet in dat overladen takenpakket van de priesters ? Ik voel er wel voor om wat te knippen in de sacramenten. De afschaffing van het huwelijk zou gelijk een massa scheidingen voorkomen. Weeral een extra weekje vakantie voor mijn arme pastoor. En mocht dit alles niet volstaan, dan grijpen we naar de grove middelen. Import. Als Europa vindt dat Poolse loodgieters kunnen, waarom dan geen Poolse priesters ? De kwaliteiten van de Poolse loodgieters, daar heb ik het raden naar, maar hun priesters, geloof mij vrij, dat is topkwaliteit, pauselijke kwaliteit zou ik zelfs durven beweren. Poolse priesters staan bekend als echte die-hards, hun bereidheid tot reizen is legendarisch en van vervroegd pensioen hebben ze nog nooit gehoord. Priesteren zullen ze, zegenen en preken tot ze er bij neervallen. Klassepapen !
Nee, dank u, voor mij geen Opel Corsa. Ik ben mijn leven nog niet moe. Een auto die 'totaal onlogisch' als leitmotiv heeft, daar heb ik geen boodschap aan. Als consument bedoel ik dan. Zou men mij daarentegen vragen de leiding te nemen bij de ontwikkeling van zulk een voertuig dan zou ik met mijn geluk geen blijf weten. Ik zou alle ontwerpers meteen op een strikt dieet van geestesverruimende middelen zetten om te voorkomen dat hun creativiteit door irrelevante sta-in-de-wegs als natuurwetten zou worden beknot. De assemblage zou plaats vinden in een met lachgas volgepompte fabriekshal door een internationaal team van stand-up comedians. Ja, er ééntje ontwerpen, dat zie ik wel zitten, maar kopen ... ben je belazerd ! Wie wil er nu een onlogische automobiel ? Wanneer ik aan 120 km per uur over de autosnelweg raas dan weet ik een beetje logica in een wagen wel te waarderen. Een wagen die naar links draait als je naar rechts stuurt mag zich op originaliteit beroemen maar erg praktisch in gebruik kan je hem niet noemen. En als ik mijn wagen in achteruit zet dan ben ik heus niet prettig verrast als hij vervolgens als een raket vooruit schiet. Onlogische automobielen, laat maar zitten. Met een onlogische Boeing zou toch ook niemand meevliegen. Ik zou trouwens niet graag de verzekeringspremie betalen die bij zo 'n onnavolgbaar autootje hoort. En naar de keuring gaan met zoiets lijkt me ook niet bepaald een pretje. Al bij al sombere perspectieven voor de Opel Corsa. Rondjes draaien als een curiosum in de piste van een circus, samen met Herbie de dolle kever, zie daar het trieste fatum van Opels frivole vondst. Buiten de circustent gelden andere criteria. Op de openbare weg zijn saaiheid en voorspelbaarheid een zegen. Dat de Opel Corsa de ideale wagen zou zijn voor de onlogische mens, dat wil ik best geloven. Zelf houd ik ook van een portie prettig gestoord, zo af en toe. Maar in het dagelijks verkeer gaat mijn voorkeur toch uit naar de heilzame werking van een goed functionerend stel hersens, in combinatie met een betrouwbaar voertuig. Voor mijn part een Lada of een Trabant. Alles beter dan een Opel Corsa.
Ze konden weer niet wachten daar in Vilvoorde. Ze hadden het nochtans rustig nog twee dagen kunnen uitstellen. Officieel gaat de ophokplicht immers pas vandaag in. Ze willen wellicht geen enkel risico nemen met hun kostbare vogels. Zo snel mogelijk naar binnen met die zeldzame exemplaren moeten ze gedacht hebben. En daarmee is de toekomst van ons land verzekerd. Het mag misschien wat weghebben van een vunzig televisieprogramma op een commerciële zender, in werkelijkheid zou het kunnen dat de geschiedenisboeken later zullen verhalen hoe VTM in 2006 het trotse België van de ondergang redde. U had het zelf wellicht ook al in de smiezen. Die Big Brother van dit jaar, dat is een hele speciale. Veertien mensen afzonderen, zeven mannetjes, zeven vrouwtjes, en die dan leren leven met zeer beperkte middelen, dat noem ik geen Big Brother meer, dat noem ik een ark. Er schuilt dan ook meer achter de huidige editie van het beruchte voyeursspektakel dan een amechtige poging om een populair lijk nog een laatste maal op te warmen. Dit maal is het bittere ernst, deze keer neemt vadertje staat zelf de regie in handen. Het lijkt wellicht wat doemdenkerig, maar een staat moet nu éénmaal met alle scenario's rekening houden, ook met de meest desastreuze. Als hier binnenkort alle vogels het loodje leggen en het virus moet op zoek naar een volgende warme hap, dan zouden wij wel eens op het menu kunnen staan. En wie zal er dan in de 21ste eeuw onze driekleur verdedigen ? Om jan-met-de-pet niet te verontrusten speelt onze regering onder één hoedje met de televisieboeren uit Vilvoorde. In de staatsbegroting zal je niks van dit geheime project terugvinden. Zoiets zou veel te snel uitlekken. Voor het doorsluizen van geld ter financiering van "Operation Birdcage" had men een onverdacht kanaal nodig. Die partner werd snel gevonden. Een hint : Welk bedrijf is de grote sponsor van BB ? Juist ja, Belgacom. Als overheidsbedrijf vormde het de ideale brug tussen de staat en VTM. Dat het hele opzet door mijn schrijven nu aan het licht komt maakt geen moer meer uit. De haantjes en hennetjes zitten veilig binnen. De deuren zijn op slot. Het huis wordt zorgvuldig bewaakt. De ark begint zijn reis doorheen de tijd. Laat de vogelgriep nu maar komen. België zal overleven. Af en toe zal één bewoner het huis moeten verlaten, om te kijken hoe het met de rest der Belgen gaat. Eens hij de deur achter zich sluit is er voor hem of haar geen weg meer terug. Het risico op besmetting is te groot. Tijdens de zogenaamde live-uitzending zal het proefkonijn via een gecodeerde boodschap aan de overblijvende arkbewoners signaleren of het al dan niet veilig is de ark te verlaten. Zij die, zoals u, nu de ware toedracht kennen van BB 2006 zal het weinig moeite kosten om deze boodschap te onderscheppen. Kwestie van goed op te letten tijdens de volgende live-uitzending ( het woord uitzending mag je in deze context letterlijk opvatten ). Mocht het straks allemaal vreselijk fout lopen, en de vogelgriep krijgt ons allemaal te pakken, dan zullen desnoods pas over een jaar of tien, de deuren van het huis in Vilvoorde weer opengaan en worden zijn bewoners de nieuwe stamvaders van ons land. In dat geval krijgt België in de 21ste eeuw een bevolking met een wel erg hoog showbizz-gehalte !
Waar twee vechten, hebben twee schuld. Ik heb me vaak gestoord aan deze volkswijsheid, vooral wanneer ik voor de zoveelste maal in de hoek stond tesamen met mijn broer omdat ik hem uit pedagogische overwegingen een corrigerende tik had verkocht, maar de rechtmatigheid van mijn handelen wegens gebrek aan bewijzen niet hard kon maken voor het ouderlijk tribunaal. Ach, wat was ik een lieverdje. Toch schuilt er een belangrijke kern van waarheid in het gezegde. Zeker als het complexe conflicten betreft doen we er goed aan de schuld niet exclusief één van de betrokken partijen in de schoenen te schuiven, ook niet bij de ergste vorm aller conflicten : oorlog. Omdat er na het staken van de oorlogshandelingen zelden een stel goedmenende ouders beschikbaar is die in alle onpartijdigheid over schuld en boete kunnen beslissen is het de gangbare praktijd de verliezer de zwarte piet toe te spelen. De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaar, de rekening komt op het bordje van de verslagene terecht. Zo werd Duitsland na afloop van de eerste wereldoorlog via het 'Verdrag van Versaille'- door Duitsers ook wel eens 'Dictaat van Versaille' genoemd - opgezadeld met torenhoge herstelbetalingen. De ellende die deze in Duitsland teweegbrachten vormde de ideale ent voor het Nationaal-Socialisme van ene A. Hitler. En vandaag staan we op het punt dezelfde flater te herhalen. We hebben een winnaar en een verliezer respectievelijk Bosnië-Hercegovina en Servië. Bosnië heeft met Sarajevo en Srebrenica alle troeven in handen om op het politieke wereldtoneel zijn rol van onschuldig slachtoffer te spelen. Servië daarentegen lijkt een patent te hebben op ééndimensionale booswichten van het kaliber Milosevic en Mladic. De engeltjes en de baarlijke duivels. Met dit gegeven als uitgangspunt stonden de twee naties vandaag tegenover elkaar bij de opening van het genocide-proces in Den Haag. Als Servië er schuldig wordt bevonden, zou dat een financiele strop kunnen betekenen voor het Servische volk. Hoe dat de vrede in de Balkan gaat bevorderen is voor mij een mysterie. Dat er bij de burgeroorlog in voormalig Joegoslavië nog een derde partij, Kroatië, betrokken was lijkt iedereen al weer vergeten. Voorlopig krijgt dat land een plekje in het vagevuur toegewezen. Hoe ik het dan zou aanpakken ? Hoe ik de potten zou lijmen in de sinds eeuwen door oorlog verziekte Balkan ? Hé, ik ben ook maar een mens, vraag van mij geen wonderen. Maar neem van mij gerust aan, de huidige zwart-wit visie op het conflict dient dringend te worden bijgekleurd. Toen ik kind was speelden we op school cowboy en Indaantje. Aanvankelijk zat ik bij het cowboy-kamp, altijd paraat om een wildeman af te knallen. Tot ik op een goeie dag bij de bibliotheek een boek ontleende dat me een totaal andere kijk gaf op die geschiedenis en op slag werd ik Indiaan. "Het kan verkeren", zei Brederoo al. Nog zo 'n wijze levensles.
Neemt u het mij niet kwalijk als ik wat bot klink , maar , wat doet u hier eigenlijk ? Waarom leest u een blogje van iemand die u van haar noch pluimen kent en u waarschijnlijk nooit ontmoeten zal ? Hebt u nou echt niks nuttigers om handen ? Als u nu verder leest bent u minstens zestig seconden kwijt van de wie-weet-hoeveel er u nog resten. Zou u niet beter even zappen ? Entertainment à volonté op tv. Een spelletje, een actie-film, een sit-com, aan vertier geen gebrek. Bent u er nog steeds ? U bent wel een volhoudertje. Of houdt u ervan om uzelf te kwellen ? Als het dat is wat u zoekt, dan kan ik u wel enige ideetjes aan de hand doen. Wat dacht u van een potje anale Russische roulette met zetpillen, een hexadecimale sudoku of een veertiendaags all-inclusive verblijf in Guantanamo ? Daar moet toch iets naar uw gading tussen zitten ... Heeft u misschien op de verkeerde naam geklikt ? Geen probleem, links boven vindt u een pijltje naar links, even aanklikken en u zit zo weer op de goede weg. Zo, als u er nu nog bent, dan bent u een harde, of een fan. Hoe het ook zij, welkom. U verliest uw tijd maar niettemin, welkom. Leunt u rustig achterover in de kussens. Zit u mij gortdroog door te slikken, of nuttigt u mij met zoute nootjes, blokjes kaas en een glaasje rode wijn ? Ik zou u van mijnentwege een Leffe willen aanbevelen. Het is onder invloed van dat gerstenat dat dit blogje tot stand komt. Leffe, dus, kwestie van kwaad met kwaad te bestrijden. Zie ons hier nu zitten, ik met mijn traditioneel gebrek aan inspiratie, u met uw verdwaasde blik, terwijl de klok op de achtergrond genadeloos haar uren klopt. Tik, tak, tik. Bij de volgende tak bent u alweer één seconde ouder. Tak, tik, tak. Bij de volgende tik staat u één tak dichter bij uw graf. Zonde is het, zonde van onze tijd maar volledig in balans. U vertikt het weg te klikken ik verslik me in het tikken. Neemt u de Jing, doe ik de Jang.
Het zal niet goed zijn, het zal sterven, ten teken van mijn muggenbrein, zal het in smakeloze scherven breken, die stuk voor stuk, tot in 't atoom, mijn doodgevroren passie erven, als aangeboren ongeluk, een vleesgeworden onheilsdroom.
Het zal verrotten, het zal zweren, om zijn walging af te botten, zal het zichzelf de rug toe keren, verteerd door wrok, geschokt, onteerd.
Deze zieke mensenhanden, besmet met vuige feilbaarheid, laten elke lust verzanden, tot wet verworden lelijkheid.
Als ik Paul D' Hoore moet geloven mogen we het onszelf aanrekenen. De Belg vertikt het immers nog langer te drinken zoals vroeger. We kijken steeds minder diep in het glas en daarom zitten we vandaag met een sociale kater : 149 ontslagen bij Inbev. Ik had Paul D' Hoore altijd hoger ingeschat. Dat hij met droge ogen een link durft te leggen tussen de slinkende Belgische bierbuik en de tewerkstelling in de biersector wekt het vermoeden dat die neergang zeker hem niet te verwijten valt. Even nuchter worden, Paul, geloof jij nu werkelijk dat we met z'n allen die banen kunnen redden mits wij allemaal op ons plechtig-communicanten-zieltje beloven om voortaan opnieuw te zuipen zoals in die goeie oude tijd, toen op ieder Vlaams kruispunt nog minstens één café te vinden was ? Al stroomde er morgen bier door de waterleiding, dan nog zouden de werknemers van Inbev niet gespaard blijven. Misschien moet je het eens over een andere alcoholische boeg gooien, Paul. Nodig de grote baas van Inbev uit voor een avondje wijnslurpen bij jou thuis, zijn tong zal snel genoeg loskomen. En in vino veritas . . . Hij zal je weten te vertellen dat elke onderneming streeft naar een maximale winst. Dat doe je door je product zo goedkoop mogelijk te produceren en het daarna tegen een zo hoog mogelijke prijs aan de man te brengen. Dure Belgische werkkrachten horen in dit plaatje absoluut niet thuis. Niet zolang er in het nabije Oostblok naar euro's dorstende werklozen zat zijn. Vaarwel dus Belgische briefjeszwelgers, welkom Tjechische muntenslikkers. Zolang de nationale economieën niet als perfect communicerende vaten met elkaar verbonden zijn waardoor de lonen overal op het zelfde peil terecht zouden komen, zullen de arbeidsplaatsen naar het laagste punt blijven stromen. Na deze sociale aderlating volgen er ongetwijfeld nog meer. De werknemers van Inbev zullen hun reeds verschraalde bier tot op de bodem moeten leegdrinken. Niet omdat hun bedrijf geleid wordt door een stelletje dolgedraaide Korsakov-patiënten, maar net omdat de zaak gerund wordt door broodnuchtere heldere geesten. Dat het bedrijf winst maakt, doet niet terzake, vraag is of het bedrijf meer winst maakt dan de concurrentie. Verzaakt het bedrijf aan die heilige opdracht, dan zullen de aandeelhouders op zoek gaan naar een betere belegging en zakt de koers van het aandeel. Anorexia en een onweerstaanbare zucht naar chirurgische ingrepen behoren daarom tot de standaard karaktertrekken van iedere rationeel geleide onderneming. "Het mes dus, in dat overtollig Belgisch vet", besliste de top. En hop, daar gingen ze, alle 149.
Ik wordt het stilaan beu. Die winter, die blijft maar duren. Het loopt al richting maart en het kwik wil maar niet hogerop. Wat is er toch aan de hand met ons weer ? Sinds Sabine Hagedoorn zich op het kinderen krijgen heeft gestort trekken donkere wolken zich samen boven ons landje. De hazelaar achter in de tuin, die al vol in de katjes staat , luistert niet naar het weerbericht, of is een onverbeterlijke optimist. Zijn gele tooi lijkt dezer dagen even ongerijmd als de monokini-uitrusting van een zonverslaafde Antwerpse mademoiselle op het winterstrand van Blankenberge, al moet ik eerlijk bekennen dat mijn appreciatie van de monokini bijster weinig aan seizoensinvloeden en ongerijmdheid onderhevig is. Helaas, één monokini maakt de lente niet. De winter wil van geen wijken weten. De snotneuzen zijn hardnekkig. De luchten blijven grijs. Mooi op een schilderij van Jacob Maris, maar ik wordt er niet vrolijk van. En ik niet alleen, de straten bulken van de lange gezichten, de apothekers grossieren in Prozac. Zou de GPS van de lente het begeven hebben ? Doolt het groene seizoen doelloos in het rond, ergens ter hoogte van de evenaar ? Hoe lang moeten mijn stramme gewrichten het nog stellen zonder de koesterende massage van de lentezon . . . Peggy De Meyer wil me niks beloven. Met haar donkere, hese stem blijft ze de ellende over ons afroepen. Er was een tijd waarin brengers van slecht nieuws op de brandstapel belanden. In die tijd was het elke dag zomer, tenzij de vorst wou schaatsen, dan vroor het de volgende dag al dat het kraakte. 'It's good to be the king', ik begin het te begrijpen. Geen troon echter voor deze onderdaan. Ik moet mij schikken naar de grillen van de weergoden. En dan te denken dat er op dit eigenste moment vogels onderweg zijn naar België. Overwinteraars die denken dat ons land ondertussen wel zal ontdooid zijn, dat ze het hier zonder muts en warme sjaal zullen kunnen doen. Me dunkt dat de vogelgriep het minste van hun zorgen is, als ze niet opletten hebben ze binnen de week een dubbele longontsteking te pakken.
Wie in mij een royalist zoekt, zoekt vergeefs. Als ik erover ging, dan degradeerde ik het mondiale koningskliekje genadeloos tot burger, het liefst vandaag nog. Maar het blijven wel mensen. En dus hebben ze ook bepaalde rechten. Bijvoorbeeld het recht op privacy. Mocht er morgen een rioolfotograaf Buckingham Palace binnendringen en er foto's maken van de Queen onder de douche, de hele wereld zou er schande van spreken. En terecht. De koningin haar kont is haar zaak en haar zaak alleen. Voor persoonlijke gedachten daarentegen kan men blijkbaar niet hetzelfde respect opbrengen. Zo zag kroonprins Charles zijn in dagboekvorm gegoten zieleroerselen onlangs verschijnen in de zondagskrant, 'The mail on sunday'. Hoe de krant de hand kon leggen op Charles neergeschreven ontboezemingen, dat kan me niet schelen, maar de toestemming van de kroonprins hebben ze zeker niet gevraagd. Ik houd niet van mensen die in andermans dagboeken snuffelen. Ze maken zich schuldig aan de laagste vorm van voyeurisme. Viespeuken zijn het. De auteur van een dagboek geeft zich bloot op papier, vaak naakter dan hij ooit voor zijn badkamerspiegel stond. Hij die ongevraagd deze wereld binnentreedt heeft het moreel vermogen van een op kinderbreintjes kickende hersentumor. Iedereen heeft recht op zijn gedacht, zelfs een koning. Omdat van de huidige monarchen verwacht wordt dat zij zich niet uitlaten over politiek, blijven die arme stakkers natuurlijk met een heleboel opgekropte gevoelens zitten. Sinds Freud weten we allemaal waartoe dat leiden kan. Neuroses, obsessies, paranoia ! Is het dat misschien waarop 'The mail on sunday' zit te wachten, een kierewiete koning, een opvolger voor George III, die zo doordraaide dat ze hem uiteindelijk moesten opsluiten in een kasteel. Wellicht zien ze dat wel zitten, bij die krant, het zou hen ongetwijfeld een heleboel smeuige artikels opleveren. Ik hoop dat geen Brit hun bedrukte vod nog koopt. Ik zei het al, ik ben geen royalist. Maar zolang zovele mensen op deze wereld niet kunnen leven zonder klatergoud en prinsessenromantiek hebben we er alle belang bij te waken over de geestelijke gezondheid van onze sprookjesfiguren. Dat hij dus maar vrolijk verder pent, de Britse kroonprins. Zonder pottekijkers en zonder remmingen !
"Heb je al gehoord van Waziri , Waziri, heb je al gehoord van Waziristan ? Wie zegt dat ik niet lachen kan, ik lach gelijk een Taliban Heb je al gehoord van Waziri , Waziri, heb je al gehoord van Waziristan ? "
Het zouden de beginregels kunnen zijn van een vrolijk volkslied voor de Waziristani' s. Het hoeft niet hoor, ik wil alleen maar helpen. Want als kakelverse staat moet je normaal toch een aantal zaken regelen. Het componeren van een volkslied, het schrijven van een grondwet, het kiezen van een vlag, dat soort dingetjes. Nu gaat het hier wel om een heel bijzonder nieuw land. Eéntje dat ik nog niet zo één twee drie zie toetreden tot de Verenigde Naties, want Islamitische staten opgericht door een tandem van Taliban en Al Qaeda liggen de laatste jaren een beetje moeilijk in de wereldgemeenschap. Jawel, dat hebt u juist gelezen. De Taliban en Al Qaeda hebben er een landje bij. En ze hebben zich deze keer wat beter laten voorlichten, door hun statenmakelaar. Die doordrong hen van het aloude credo "location, location,location" en zo kwamen ze uiteindelijk terecht in Waziristan. Ze vinden er alles wat hun hartje begeert. Van buitenlanders heb je er geen last. Toeristisch kan je het gebied immers niet noemen. Bovendien was de grond er nog betaalbaar en , niet onbelangrijk, ze wonen er dicht bij hun werk in Afghanistan. Veel grensformaliteiten hoeven ze niet te vrezen. Tuurlijk, grote luxe, mag je in Waziristan niet verwachten. Voorlopig zullen ze het zonder Jacuzzi moeten stellen. Maar dat deert de Taliban niet.
"Geef ze een schouder om op te huilen, een grot om in te schuilen ..."
en ze zijn al dik te vreden. 'Als je fundering maar goed zit' , zo luidt een inside-joke van de Islam-fundi's. En kwa fundamenten kunnen ze niet klagen. Officieel behoort Waziristan immers nog steeds tot Pakistan. De Amerikanen kunnen de kernmacht toch moeilijk massaal binnen vallen. En het Pakistaanse leger zelf hoeft in het bergachtige gebied niet te rekenen op de steun van de plaatselijke bevolking, deze verwijt het regime nu al mee te heulen met het Westen. Ik zie er wel toekomst in, in dat Waziristan. Nu alleen nog een volkslied, een grondwet en een vlag. Alhoewel ... Bij mijn weten hebben de Taliban een aartshekel aan dans en muziek, de componist van hun volkslied zou wellicht ter plekke zijn kop verliezen. Goed, dan blijven er over, de grondwet en de vlag. De grondwet, daar hebben Islamitische staten ook zo hun eigen oplossing voor, de Sharia, bedoel ik. En wat betreft de vlag. In Afghanistan kozen de Taliban voor een witte vlag. Een uitstekende keuze , want het bezorgde hun strijders de reputatie van 'vechters tot de dood'. Met dat witte doek was de vijand er immers nooit zeker van of de Talibanstrijders zich nu overgaven of dat ze je wat zaten uit te dagen met het hijsen van hun banier. Sluwe kerels, die Taliban.
Een sprookje dat sport werd. Dat lijkt me een aardige omschrijving voor het ge-ijsdans dat ik op dit moment mag bewonderen via het wonderlijke toestel dat televisie heet. Rechtstreeks vanuit Turijn. De crème de la crème van de romantiek. En dat alles op schaatsen. Maar het blijft natuurlijk een sprookje. De idylle van het eeuwig verliefde paar, dat hand in hand door het leven fladdert, onafscheidelijk en passioneel. Het is niet meer van deze tijd. En daarom educatief van generlei waarde. Het olympisch comité zou zich na Turijn best even ernstig beraden over de toekomst van dit onbekommerd gedartel op bevroren water. Want ook de kinderen kijken mee. Ze in hun prille jaren blootstellen aan een overdosis rozegeur en maneschijn lijkt me mogelijk nog nefaster voor hun ontwikkeling dan het gevarieerde aanbod van moord en blote borsten dat ze wordt voorgeschoteld op tv. Aan blote borsten is er immers ook in de realiteit geen gebrek, die worden zelfs geleverd op bestelling en geweld is aan de orde van de dag, romantiek daarentegen is vandaag vaak ver te zoeken. Daarom, gratis en voor niks, deze voorstellen ter overweging. Zou het geen goed idee zijn een paar nieuwe verhaallijnen in het ijsdansen te introduceren ? Ik dacht bijvoorbeeld aan een dansje waarin de schaatsers slechts de eerste helft van hun kuur samen blijven, mekaar vervolgens een minuutje met aardewerk bekogelen en daarna met hun respectievelijke advokaten op het ijs verschijnen om elkander als ijskonijnen de duvel aan te doen. Daar steekt een kind nog iets van op. Of een vast onderdeel waarbij een koppel van middelbare leeftijd eerst twee minuutjes over het ijs hobbelt waarna de man zijn partner middels een magistrale driedubbele axel de baan uit katapulteert om zijn routine verder te zetten met een 21-jarige studente kinesitherapie. Dat zou pas leerzaam zijn. En wordt het stilaan niet eens tijd om de holebi's hun kans op olympisch goud te gunnen ? Ik vrees dat dat nog niet voor morgen is. En zo zullen de onbezoedelde geesten van onze jonge spruiten ook bij de volgende winterolympiade weer grondig vergiftigd worden door een eenzijdig dieet op basis van suikerzoete stelletjes. Om van te duizelen. Maar wel mooi !
Ik zag duizenden smelten, in luttele seconden, voor een meisje op stelten, door de goden gezonden en ik, ik smolt mee.
Voor haar pompende hart en haar krachtige klappen, voor haar hemelse lokken in haar kapje verward. Voor haar guitige blikken, en haar sierlijke kuiten voor haar sprankelende klanken van snippersneeuw en haar lenige lenden, haar geeuwigste geeuw en haar verbeten snikken. voor haar ijskoude handen die strelen
Het is duivelse zonde ze ooit weg te slikken, de duizenden brokken in duizenden kelen.
Lekker scheuren zonder zorgen. Daar droomt hij van. Dat weet ik wel zeker. Moet de stakker net in België geboren zijn. Met zijn flitspalen en zijn dagelijks fileleed. Maar Jean-Marie heeft er over nagedacht. En kwam tot de volgende conclusie: België hunkert naar een nieuwe beton-injectie. Automofiel die hij is, mijmert hij nostalgisch over zijn jonge jaren. De gouden jaren zestig. Toen België één grote wegenwerf was en lintjesknippen een full-time job. In de periode 1965-1975, tussen Dedeckers 13de en 23ste levensjaar, kwamen er in ons landje jaarlijks 70 kilometer autosnelwegen bij. Handen vol geld hebben ze ons gekost, geen probleem, België had geld zat. Tot de oliecrisis roet in het eten gooide. Toen zaten we met onze handen in het haar. De megalomane plannen van de betonregeringen werden drastisch bijgesteld. De volgende tien jaar zakte het ritme van de pletwals terug tot 30 kilometer per jaar. Sindsdien vorderen we aan een sukkeldrafje van 20. Vooral in Vlaanderen wil het niet meer vlotten. Amper 10 km kwamen er nog bij in de laatste 15 jaar. Voor iemand die de woorden ' Citius,Altius,Fortius', het adagium van de Olympische Spelen hoog in het vaandel voert moet zoiets hard aankomen. Want Jean-Marie is blijven hangen in de sixties. Niet de sixties van love & peace, maar de sixties van staal en beton. Die kan hij maar niet loslaten. En nu hij de illusie koestert dat hij weldra van de macht zal kunnen proeven legt hij zijn zieltje bloot. Hij wil autosnelwegen op stelten. Op zijn Amerikaans, groots, spectaculair en vooral geldverkwistend, alsof 270 miljard euro staatsschuld nog niet volstaat. Als meneer Dedecker deze eurootjes keurig stapelt dan reikt die schuldentoren tot de maan. En dat lijkt me een uitgelezen plek voor onze dromer om zijn ideeën in praktijk te brengen. De maan, één dorre flitspaalloze woestijn zonder atmosfeer om te verpesten. Als de Nasa echt van plan is binnen enkele jaren naar onze satelliet terug te keren doen we er wellicht goed aan vandaag reeds een zitje voor onze Judo-keizer te reserveren. Tot die tijd mag hij ons blijven amuseren met zijn briljante vondsten en zal hij het moeten doen met het viaduct van Vilvoorde. Ik zie hem zo staan, om acht uur 's morgens, sportief geparkeerd op de pechstrook, in zijn ruwste kimono -wasverzachter is voor mietjes- de file groeit, hij snuift met volle teugen en brult : "I love the smell of Petrol in the morning."
Net de kin boven de golven, in een zee van oceaan, ligt Pingelap, equatoriaal verloren, tussen Atlasblauw, te pronken, in al zijn kleurenpracht, voor zijn kleurenblind publiek, als een ongelezen sprookje, in Pohnpeiaans en Pingalees dat naar niemand ligt te lonken. Handen af van Pingelap !
We schrijven 16 februari 2020. Het is acht uur.De familie Balkestein wordt wakker. De Balkesteins zijn een moderne Europese familie. Waar ze wonen ? Tja, dat vergt enige uitleg. Laten we beginnen bij Papa Balkestein. Die staat momenteel onder de douche in een hotelkamer in Stockholm. Door het gekletter van de douchestraal hoort hij niet dat zijn 8ste generatie mobiele telefoon overgaat. Het is mama Balkestein die belt, terwijl ze haar ontbijt neemt in haar hotelkamer in Milaan. Ze probeert haar man te bereiken in verband met hun dochtertje Emma die op kostschool zit in Rotselaar. Met z'n drietjes zouden ze samen gezellig het weekend doorbrengen in hun fermette in Aarschot. Het zou een verwenweekendje worden speciaal voor hun kleine meid, nu zoon Koen op sneeuwklas is in Arzl, Oostenrijk. Maar mama zal het niet halen, haar project wil niet vlotten, ze zal pas zondag naar huis terugkeren . . .
Vindt u dat ik overdrijf ? Denkt u dat het zo'n vaart niet zal lopen ? Misschien . . . Maar het schijnt de natte droom te zijn van Frits Bolkestein, gepensioneerd liberaal uit Nederland en verantwoordelijk voor de Bolkestein-richtlijn, die vandaag in eerste lezing werd goedgekeurd door het Europese parlement. Frits droomde van een vrij verkeer van diensten binnen Europa. Omdat het hem stoorde dat hij zolang op een loodgieter moest wachten, zo wil het verhaal. "Ach, weet je, als jij zo graag thuis blijft, dan blijf je toch thuis, het is vrij verkeer van diensten, geen verplicht verkeer, hoor ...", ik hoor het de voorstanders al zeggen. Onzin, natuurlijk. Overal in Europa zullen bedrijven voortaan op zoek gaan naar mogelijkheden om ook in het buitenland hun diensten aan te bieden. Dan mag jij, als werknemer, zo honkvast zijn als een duizendjarige eik, als je niet als de wiedeweerga op dat vliegtuig zit, wees gerust, dan vlieg je ! Steeds meer vacatures zullen reisbereidheid trouwens als conditio sine qua non vermelden. Frits noemt dat vooruitgang. Ik noem het de hel. Ik herinner me de tijd toen politici nog ijverden voor 'werk in eigen streek'. Geen beroerd idee, want het stond hoog op het verlanglijstje van hun kiezers. Logisch, wie dicht bij zijn werk woont, zit minder lang in de file en houdt zo meer tijd over voor zichzelf zijn gezin, familie en vrienden. En daar worden mensen gelukkig van. Eens politici in 'Europa' zitten en weinig last meer ondervinden van hun kiesvee lijkt hun geheugen hen echter pijnlijk in de steek te laten. En dat is slecht nieuws voor uw privé-leven. Herinnert u zich nog de tijd dat men in de media de mond vol had over de grote mogelijkheden die de nieuwe communicatiemiddelen ons boden ? We zouden in de toekomst nauwelijks nog ons huis moeten verlaten. Tele-werken werd het werken van de toekomst. Wisten wij veel dat het mobieltje en internet eigenlijk ontwikkeld werden om nog een schijntje van gezinsleven in stand te houden eens het nieuwe tijdperk van permanente volksverhuizing zou aanbreken. Volksverhuizingen komen wel meer voor in onze geschiedenis, alleen was het tot nu toe de gewoonte dat het volk als geheel één richting uit ging. In het nieuwe Europa zullen mannen, vrouwen, echtgenotes kriskras door elkaar van hot naar her trekken. Een ononderbroken file van loonzigeuners, bananen, kippen en diens meer zal de Europese economische machine draaiende houden. Dat meer verkeer ook meer luchtverontreiniging met zich meebrengt, daar malen we niet om. Dat het gezinsleven dreigt te verzanden tot een virtueel gegeven, kom overdrijf nou toch niet. Zorgen voor een zieke vader of moeder ? Dat zullen we later wel zien. Dat zo 'n hypermobiele samenleving het walhalla betekent voor ieder moordlustig virus, ach, dat loopt wel los. Pak alvast je koffers maar. Leve de vrijheid !
Het heeft een tijdje geduurd maar vannacht komt hij terug boven water. Omstreeks middernacht onze tijd mag Dick Cheney, vice-president van de USA, op Fox News komen uitleggen hoe hij er toe kwam een 78-jarige Texaanse advokaat op een portie hagel te trakteren. Dat hij daarvoor Fox News uitkoos hoeft niemand te verbazen. Bij geen enkele andere zender vind je zulk een hoge concentratie Republikeinsgezindheid. Moeilijke vragen hoeft hij er niet te vrezen. Had het aan Tricky Dick gelegen dan was er van het mysterieuze jachtongeval wellicht nooit iets naar buiten gekomen. Want Cheney is nou niet bepaald een topper als het op open en eerlijke communicatie aankomt, getuige de rethorische onzin waarmee hij zijn land de Irak-oorlog in loodste. Een vechterbaas, dat is hij wel. Ware hij in Somalië geboren dan had hij het voorzeker tot warlord geschopt. Daarom zag ik ook ogenblikkelijk het ongerijmde in van die hele jachthistorie. Een ervaren schutter als Cheney schiet niet zomaar op advokaten. Van het eerste ogenblik wist ik dat daar meer achter zat. Na enkele flesjes Kriek en wat gegoogle kwam ik tot de volgende onweerlegbare conclusie. De bewuste jachtpartij was slechts een dekmantel voor geheime militaire oefeningen van een al even geheim leger van zestig-plussers, aangevoerd door de Vice-President, himself. Het is een publiek geheim dat het reguliere Amerikaanse leger onder grote druk staat. De Amerikaanse jeugd voelt er immers niks voor om haar hachje te riskeren in Irak. Vandaar Cheneys plan om een beroep te doen op het patriottisme van de oudere generatie. Dat zou hem meteen ook de gelegenheid bieden als generaal een persoonlijke bijdrage te leveren aan de oorlogsinspanning. Zo'n leger van oudjes schijnt bovendien uitstekend geschikt te zijn voor verassingsacties. Zeg nou zelf, welke rebel of terrorist verwacht zich aan een 78 jarige advokaat uit Texas. Ik vermoed dat het tijdstip van het vertrek van Cheneys bejaardenkorps naar Irak nakende was. Om het realiteitsgehalte tijdens de generale repetitie een beetje op te voeren werd er die dag met hagel geschoten. Met het bekende resultaat, de generaal schoot raak. Iemand moet over dat feit gelekt hebben naar de pers. En zo was Cheney wel verplicht een fabeltje te verzinnen. Enfin, dankzij mij weet u wel beter. Tenzij u zo 'n goedgelovig zieltje bent. Die kunnen ze alles wijsmaken. Bijvoorbeeld dat vliegende schotels eigenlijk weerballonnen zijn en die bokalen met ET's op sterk water in Area 51, konijn met pruimen.
Ik ben L' Oreal alle dank verschuldigd . Zonder hun oprechte en directe communicatie had ik nooit geweten waarom ik ook dit jaar geen Valentijnskaartje in mijn brievenbus vond. Maar hun paginagrote advertentie in Het Laatste Nieuws opende mij de ogen. Die advertentie toonde een mannenhoofd met daarbij de tekst: "U vraagt zich af waarom ze u niet meer ziet staan ?". Die vraag stelde ik mij in eerste instantie ook, de kerel zag er, voorzover ik dat als man kan beoordelen, best aardig uit. Tot L' Oreal me een hint gaf in een uitsnijding links onder, waarin de zone rond 's mans oog afzonderlijk was afgebeeld. "Zie de feiten onder ogen", luidde het begeleidend proza. En inderdaad, bij nader toezien ontwaarde ik onder dat bewuste oog een wirwar van rimpeltjes evenals iets dat voor een begin van wallen zou kunnen doorgaan. Dat was de arme stakker dus overkomen, daarom was Valentijn zijn deur voorbij gegaan. Even later stond ik voor de spiegel, voor een vergelijkend onderzoek. Bingo natuurlijk, hoe langer ik keek, hoe desolater leek het kraterlandschap dat volgens de spiegel mijn gezicht moest voorstellen. Tot zover de diagnose, zou L' Oreal mij ook een therapie aan de hand kunnen doen ? Jawel hoor, dat konden ze, en wel in de vorm van een potje en een tube. Het potje, om mijn vermoeidheid de wereld uit te hydrateren, de tube om de wallen -vestingmuur ware een betere term - vakkundig te ontmantelen. Daarna zouden de bevallige deernes me in dichte drommen komen aanwaaien, dat terwijl ik met één enkele drom toch al dik tevreden zou wezen. Bedankt L' Oreal. Dank omdat ik dank zij uw deskundig advies weer helemaal mee ben. Liefde is helemaal niet blind. Liefde legt de man onder de loupe en turft het aantal rimpeltjes, wallen en rode vlekken. Nee, het tijdperk van de blinde liefde ligt voorgoed achter ons. Het is even slikken, maar zo is het nu éénmaal. Met een kwak Nivea zo nu en dan kom je als man echt niet meer aan de vrouw. Daarvoor zijn zwaardere middelen nodig: daglotions, nachtlotions, zalfjes, poedertjes, anti-wallen crème en een Hydra Energetic-anti-vermoeidheids-active-defense-systeem met vitamine C. Het worden drukke tijden in de Vlaamse badkamers. Dure tijden ook. Al levert die vitamine C in mijn Hydra Energetic-anti-vermoeidheids-active-defense-systeem mij wel een fikse besparing aan fruit op.
"Dan gaan we boodschappen doen", verkondigt sportcommentator Mart Smeets voor het voor de Nederlanders zo belangrijke schaatsen begint in Turijn. Hij bedoelt wellicht dat er een reclameblok aankomt, maar zou hij beseffen hoe dubbel zijn uitspraak klinkt ? Inderdaad, zijn 'boodschappen doen', dat zou je even goed kunnen opvatten als een oproep aan de kijkers om een bezoekje te brengen aan het kleinste kamertje. Een overbodige suggestie evenwel, het laxerende effect van reclameblokken is in de hele kapitalistische wereld bekend. Ik ben ervan overtuigd dat je uit de statistieken van de drinkwatermaatschappijen perfect kan afleiden wanneer VTM zijn kijkers een blok reclame wil oplepelen. Dat weten de reclamejongens ook, net zoals ze er ook van op de hoogte zijn dat de televisiekijker zich meestal niet de moeite getroost om de kijkkast uit te schakelen. Die staat daar dus wat commercieel te kakelen terwijl wij met zijn allen richting toiletpot trekken of in de keuken op zoek gaan naar een knabbel of wat fris. Is het u al opgevallen hoe vaak u zelfs tot in uw keuken in staat bent de reclamespotjes te volgen ? Dat is geen toeval, denk ik. Die snoodaards van de reclame beseffen maar al te goed dat de gemiddelde kijker helemaal niet op hun evangelie zit te wachten. Ze gaan er bij voorbaat al van uit dat zij niet preken voor een geboeid publiek, maar het woord richten tot een uiteengespatte kudde kijkvee. In het gunstigste geval liggen hun toehoorders neuspeuterend naar het plafond te staren, gekeken wordt er maar zelden. En daarom zorgen de gehaaide reclamemakers ervoor dat hun boodschap op zoveel mogelijk plaatsen in een doorsnee huis te verstaan is. Misschien staat er ergens in ons land wel een testwoning met een keuken, een toiletpot en een voor neuspeuterend staren geschikt plafond waar de reclamespots aan strenge testen onderworpen worden. Met een bijbehorende checklist die afgewerkt wordt door een speciaal daarvoor opgeleid team ok-Japannertjes. WC-pot verstaanbaarheid ... ok ! Knabbel en fris-penetratie ... ok ! Neuspeuter-compatibiliteit ok ! Ja, de consument wordt verwend. Tenzij je de tv uitschakelt tijdens het reclameblok, vanzelfsprekend. Nee, niet doen hoor. Want als iedereen dat gaat doen, dan zullen ze dat snel in de smiezen krijgen en vinden ze ook daar iets op. En ik houd zo van de stilte op de pot.
