Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
04-06-2013
neuzeneuze
Ik besluit één van die nieuwe lijnen te nemen. Eigenlijk is het nieuwe er al wel af, maar daar ik er tot hiertoe nog geen gebruik van maakte, lijkt het mij nog nieuw. Echte gebruikers kennen de boel al goed. Ik heb niks opgezocht op de DeLijn-pagina op het web en twijfel plots. Net op dat moment komt een bus aangereden. Ik pols dus bij de chauffeur: "Goeimiddag, rij je langs..." en ik twijfel een fractie van een seconde aan de straatnaam. Heel eventjes val ik dus stil. De chauffeur, heel allert is er direct bij met: "Ik? Ik rij nu direct terug naar achter." Pokerface. Net op dat moment wil ik dus de staatnaam zeggen, maar val uiteraard weer stil. Dit antwoord had ik echt niet zien aankomen. Lachwekkend. Dat is dus wat ik doe. Lachen. In deze goddelijke toestand vraag ik of deze lijn langs de huppeldepupstraat rijdt. Chauffeur gaat verder: "O, langs daar? Ja hoor, geen probleem! Ik dacht dat je zoals velen, ging vragen of ik rechtdoor rij..." Waarop ik dan weer: " Tja, dat had natuurlijk ook gekund. Je staat voor een rood licht en had hier toch rechts kunnen afslaan bijvoorbeeld..." Ze verontschuldigt zich voor het misverstand, maar zegt dat ze'r op deze wijze een beetje de vrolijkheid in wil houden. Daar kan ik niks op tegen hebben natuurlijk. We lachen nog wat, wanneer ik vertel dat ik een collega ben en dus maar al te best begrijp wat ze bedoelt. Elke chauffeur kan zo z'n verhalen over toestanden vertellen. De sfeer zit duidelijk goed. Hopelijk blijft deze dame zo. Je dagje moet je immers zelf maken hé.
Er zit een meneer met een druppel aan z'n neus op de bus. Wanneer ik zoiets zie, blijft het m'n aandacht trekken. Wat heb ik zin om hem een zakdoekje aan te reiken. Maar ik durf niet goed. Stel dat hij me dit kwalijk neemt... Zo van: Waddist? Vindt ge't grappig om me voor al die mensen voor aap te zetten misschien? Ik besluit om de druppel (jakkes, vies) te laten waar ie zit. Voelt ie dat dan niet? Gelukkig stapt hij nogal snel van de bus. Hij mag natuurlijk rijden zoveel en zover hij maar wil, maar liefst met een proper neuzeke. Toch, voel ik me meer ontspannen wanneer ik deze wateroverlast niet meer hoef te zien. Eens afgestapt, merk ik dat hij een zakdoek neemt. Wel, godsamme...
Blij dat ik weer aan de slag ben, geniet ik van m'n chanse, het ondertussen mooie weer én, geloof het of niet, zowat alles wat maar positief kan zijn. Me er zeer sterk van bewust zijnde, dat elke negatieve vibe, energiever- zoniet -misbruik is. 'k Heb altijd al wel die ingesteldheid gehad, maar nu toch nog net dàt ietske meer. Een fout gemaakt? Dat overkomt beslist iedereen wel een keer. Als je'r uit leert, is 't de fout waard. Met linkerbeen uit bed gestapt? Daar gaan we toch niet over zeveren zeker, morgen komt een nieuwe dag. Enfin... momenteel gaan 'ze' toch met iets straf moeten afkomen, om me uit die bel te halen, geloof me.
Met haar liefste snoetje "groet annemie 's morgens de dingen". Mensen. 't Is lang geleden dat ik zoveel mensen op één dag een goeie morgen toewenste. Een mens wordt er gedorie zelf vrolijk van. Ik vraag me af of mijn collega's het afgelopen jaar de passagiers hebben gebrainwashed. Het woord 'doorschuiven' heb ik niet één keer moeten gebruiken. Integendeel, ik hoor een begeleidende moeder het woord gebruiken tegen haar kinderen op weg naar school. Aan de eindhalte blijft de bus nog zowat halfvol jongeren. 12 à 13-jarigen. Ze blijven rustig, daar niet van. Maar ik stel toch de vraag waarom ze in de bus blijven. Het is volgens een jongen nog te vroeg. De schoolpoort is nog niet open. Ik vraag om hoeveel uur de lessen aanvangen en weet door het antwoord dat ze naar een stadsschool gaan. Ze zijn rustig. Wanneer we naderhand terug langs de school komen, staat er veel volk voor de poort. Wat gaan die poorten toch laat open. De jeugd stapt uit. Het is er een enorme drukte. De ochtendspits loopt behoorlijk rustig. Een beetje file, maar lang niet zo erg dat we noemenswaardige vertraging oplopen. Bij gevolg is iedereen in z'n sas.
Sommigen groeten me: Gohhh... da's lang geleden dat ik je zag. Ik beaam, maar geef verder geen uitleg. En tegen dat ik het goed besef is m'n dagje alweer om.
De eerste zitplaats in de bus, haast naast de chauffeur is een plaats waar je fantastisch goed kan zien. Gegeerd dus. Is het omdat ik met de tram heb gereden en dus liever een goed zicht heb op de weg...? 'k Weet het niet, maar ook voor mij geldt dit. 'k Zal er nooit voor vechten, maar ik aarzel niet om daar plaats te nemen. Ook nu heb ik me daar neergeplant. Zowat een eretroon. Hoewel ik weet dat de chauffeur nog niet lang bij De Lijn is, ga ik me absoluut niet op hem focussen. Mijn leven is echt wel ruimer dan dat. Ik geniet van de rit en 't zonneke dat vandaag zin heeft om te schijnen.
Er stappen twee vrouwen en een man op. Hij heeft geen witte stok, maar ik merk dat de man geleid wordt door de jongste vrouw. Ze zetten zich op de zetel naast mij, vooraan. De andere vrouw vraagt aan de chauffeur hoe ze voor drie personen een ticket moet aanmaken. Met de hulp van de chauffeur lukt het haar. Ze blijft naast mijn zitplaats staan. Ik kan het niet laten, want heb ondertussen wel door, dat ze geen regelmatige gebruikers zijn en niet afkomstig uit het antwerpse. Ik vraag of meneer slechtziend of blind is. Na bevestiging, vraag ik of ze weten dat de man én begeleider gratis kunnen meerijden. De nodige informatie wordt gegeven. Dit is de aanzet tot een gesprek voor de rest van de rit. Een zeer aangenaam gesprek uiteraard. Ik kom heel wat te weten, wat ik altijd wel fijn vind. Sommige mensen zijn interessante tot zelfs aangename wezens. Soms kan zo'n verhaal leerzaam zijn. Lessen des levens, noem ik dat.
De man komt uit het verre oosten en heeft net een snelcursus Nederlands aan de unief achter de rug. Hij doet het al goed, na nog maar enkele maanden in het land. Eind deze week gaat hij huwen met z'n begeleidster. Ze kennen mekaar al jaren. Het hele verhaal wordt met fierheid verteld. Ze komen uit West-Vlaanderen. Het leukste aan de historie is, dat de bruid haar vader 'Lot mie mor lope langs de strate' van Willem Vermandere zal brengen. De bruidegom, zal ook een strofe in het westvlaams zingen. Ik vind het prachtig gewoon en op m'n eigenste enthousiaste manier laat ik dat ook weten natuurlijk. De blinde, oosterse jonge man, bruidegom in spe, lacht wat verlegen. Tegelijk straalt hij voldoende vertrouwen uit, waardoor ik weet dat hij het goed zal doen. Wie weet vind ik volgende week hiervan een filmke terug op youtube... 't Zou leuk zijn.
Ik maak hen nog wegwijs over hun te volgen traject, want ze kennen de buurt niet. Dan stappen ze uit na nog maar eens warme wensen voor een fijn huwelijk en toekomst te moeten aanhoren. En dan stel ik vast, wanneer ik hen nog eventjes nawuif, dat men het me maar weer geflikt heeft. Ik... blijf achter, rijdend naar mijn doel, alleen met de chauffeur in de bus, én met een tof gevoel.
Sommige collega's heb ik lang, erg lang niet meer gezien. Als ik dan eens in 't Stad iemand zie, kan ik redelijk enthousiast groeten. Blij dat ik hem of haar nog eens ontmoet. Zo gaat het ook nu weer, met een vriendelijke man, die buiten z'n bus de vertrektijd staat af te wachten. Hij heeft tijd voor een praatje en ik heb zowiezo tijd. 'Hey!!! Hoe gaat het ermee?' enzovoort enzoverder. We hebben een aangenaam klapke. Terwijl de koetjes en kalfjes besproken worden, nadert een jonge man. Hij komt zowat tussen ons in, plaatst zich voor de buitenspiegel van de bus en gaat met z'n handen door z'n haar. Wellicht ligt er één haartje niet helemaal zoals het hoort. Uiteraard zijn we'r stil van geworden, want we willen heus niet op deze wijze doorgaan met onze sympahtieke conversatie. In eerste instantie viel ons gesprek stil, omdat we dachten dat hij iets kwam vragen. Het ruikt een beetje naar onnozele aandachttrekkerij. De kerel blijft maar doorgaan met z'n ego in het spiegelbeeld op te vrijen. Ik zeg: "Je haar ligt goed man, ge moet niet ongerust zijn." Geërgerd antwoordt hij dat hij toch wel het recht heeft om eens te kijken. Ondertussen draait ie zich weg en muist ervandoor. Sakkerend.
Nou, mij bezorgt ie zowat de slappe lach. Waar hij zich druk om maakt. Doe zo voort en voor je dertig heb je'n hartkwaal... lieverd. Dat had ik hem 't liefst nog even gezegd. Misschien toch maar goed, dat ie al verder is gegaan. Wie weet hoe zou ie daarop hebben gereageerd... Heel binnenkort mag ik weer aan 't werk. 'k Zal dus nog nog maar effe oefenen in diplomatie.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
