Je denkt eraan wanneer je toevallig de foto’s ziet. Gebeurtenissen die bijna uit je geheugen waren verdwenen. Toevallig, in een tijd van het jaar waarin iedereen met vakantie gaat, vond ik een setje dia’s van een fietsvakantie in het schone Vlaamse land. In welk jaar? Ik schat zo omstreeks 1965. Ik deed wat veel anderen deden: ik nam in Nederland de trein naar Roosendaal en huurde daar bij het NS-station een fiets. Daarop peddelde ik naar de Belgische grens en verder het Vlaanderenland binnen. Overnachten deed ik in kleine hotelletjes. Niet in B & B’s, want die bestonden toen nog niet. De eerste nacht bracht ik door bij een vriendelijke echtpaar in Brasschaet dat hun hotelletje veertien dagen geleden had geopend en dolblij was met d’n eersten Ollander-op-d’n-bicyclette. De volgende etappes voerden mij naar Gent en Brugge.

In Gent heb ik de eerste patat van mijn leven gegeten die écht lekker was. Vlaamse frieten in zo’n lichtbruine puntzak. Bij een kot op de markt bij het Belfort. Natuurlijk heb ik de traditionele toeristische bezienswaardigheden gezien, zoals het Begijnhof en de onvergelijkelijk mooie altaarstukken van de van Eijcks. Maar ook de imponerende vrouw op de vismarkt die rustig doorging met het schoonmaken van de vis en zich niets aantrok van de fotograferende toerist.

Bijna had ik al mijn jaren verder in Gent moeten slijten. Want toen ik op de dag van vertrek mijn huurfiets uit de fietsenstalling onder het Belfort wilde halen, was die (fietsenbewaarplaats) gesloten. Het was, zei een voorbijganger medelijdend, vandaag de 21ste juli, de nationale feestdag. Alle openbare gebouwen, ook de fietsenstallingen, waren tot nader order gesloten.

Het is dat de medelijdende voorbijganger even de conciërge waarschuwde waarop deze met een kolossale sleutel de deuren voor mijn fiets opende. Zodoende kon ik mijn tocht voortzetten. Anders had ik vandaag nog ergens tussen Gent en Brugge gelopen.