Ik herlas mijn laatste blog, en besef hoe veel er bij mij veranderd is op ruim 3 weken tijd.

Mijn terugkeer uit Amsterdam was rustig, zonder grote gebeurtenissen. Even Neil gezien, kort intermezzo op zaterdag. Op maandag terug gaan werken, en voelde al vrij snel dat er iets niet klopte. Ik stak het op vermoeidheid, ontladen van helse maanden op alle vlakken. Ik had een intense week, met veel en laat werken. Maar tegen woensdagavond 31 mei werd het duidelijk dat er meer aan de hand was. Koorts kwam opzetten. Ik vocht terug, nam medicatie om de koorts te onderdrukken, maar het was een verloren strijd. Een strijd die me uiteindelijk op spoed deed belanden.

Het verdict: pyelonefritis (oftewel nierbekkenontsteking) met beginnend abces. De dokters konden niet geloven dat ik geen pijn had. 

Het resultaat: opname in urgentie voor antibiotica IV.

Jij en nieren... een gevoelig punt. Jij leeft al jaren met één nier, die dan ook nog aangetast is. Dus ik nam een beslissing. Ik wilde niet dat je achteraf, via via, of zelfs van mij, ooit zou horen wat me overkomen was. Dus besliste ik je op de hoogte te brengen. Je reageerde op de jouw gewoonlijke manier: "ik kom af". Dat werd de volgende dag al "ik probeer af te komen". Om tenslotte het er niet meer over te hebben, en enkel te vragen hoe het ging. Tekenend voor jou. En de bevestiging dat ik er goed aan doe om jou uit mijn leven te houden. Want ook met vrienden of zelfs kennissen ga je zo niet om.

Intussen hoor ik je al niet meer. Zelf neem je geen contact op. En ik zie er het nut niet meer van in. Die "modus vivendi".... er wordt minder en minder achter je gevraagd. Mensen leggen zich snel neer bij veranderingen, en ook mijn kids vragen niet meer achter je. Dus ik laat het uitdoven.

Maar... wat niemand weet: zo ongeveer elke avond moet ik mezelf streng toespreken om je niet te contacteren. Want de drang om je te horen blijft. Oh, ik houd vol, op het nieuws over mijn ziekenhuisopname na. Maar het vraagt inspanning en ratio. 

Die ontsteking dwingt me wel tot traagheid. Ik ben moe, hervind mijn energie maar niet. Het heeft me ook gedwongen tot afstand van Neil. Door de opname, het herstel, was het vanzelf 2 weken zonder seks. Oh, hij kwam wel langs, zowel toen ik thuis was als even op het bureau afgelopen week. Vrijdagochtend hadden we dan weer een moment als vanouds. En terwijl ik me steeds meer onverschillig voel tegenover hem, komt hij dan met grote woorden "ik hecht me meer en meer aan jou. Als jij hier een einde aan maakt, zal er iets in mij sterven". 

Ik verwittig hem al maanden: wat hij "rustig worden" noemt, is onverschilligheid, afstand, loslaten. Vandaag besefte ik: hij heeft nu precies wat hij wil: een maitresse die niets eist, die hem met rust laat als hij dat wil, en die beschikbaar is als hij er nood aan heeft. En ja, ik geniet van seks met hem. Maar de "drang" om hem te zien is verdwenen. Ik herinner me een gesprek, heel in het begin. Hij had me gevraagd om naar A'pen te gaan, naar zijn bureau. Dus nam ik de trein, we vreeën op zijn bureau, en daarna reden we samen terug naar huis. Hij stelde me de vraag, wat voor mij het belangrijkste was: de seks of de aandacht. Mijn antwoord was duidelijk: "ik kan tijdelijk zonder de seks in deze relatie, maar ik kan niét zonder de aandacht. Al zijn beiden belangrijk, ik zoek vooral aandacht, iemand die attentief is naar mij toe". 

En vandaag besefte ik: ik heb "unmet needs". Want seks is er, op voldoende regelmatige basis. Maar aandacht? Als het hém uitkomt.... en dan nog. Meer en meer ben ik degene die contact opneemt. En dat doe ik minder en minder. Dàt is wat hij noemt "je wordt rustiger". Waarom ziet hij niet in dat het "afstand nemen, loslaten" is? Wat is er zo moeilijk om tijdens het weekend eens iets kleins liefs te sturen? Niemand is 24/7 vlak naast zijn partner. Ik heb al weken beloofd (en ik houd me er aan) dat ik niets meer stuurt tijdens het weekend. Want zijn woorden "ik ben bang als ik mijn gsm thuis vergeet, wat ik zal vinden als ik thuis kom... mijn vrouw zou mijn gsm kunnen checken" hebben me geraakt. Want jij zei me ooit nét hetzelfde: "ik ben bang om mijn messenger te openen, bang voor de berichten die ik van jou ga vinden" (en dan heb jij al een code op je gsm, dus geen angst dat Zij het zou lezen, maar enkel angst voor mijn woorden). 

Dus ik zwijg tijdens het weekend. Zal enkel reageren als Neil me nét stuurde, zodat ik zeker weet dat hij zelf het antwoord leest. Zodra er enkele minuten tussen zitten, zwijg ik. Het resultaat is ernaar: ik krijg heel het weekend niets. Hij vindt dat een "goede evolutie". Maar voor mij zijn het "unmet needs". En ik vrees voor onze toekomst. Want als enkel zijn needs vervuld worden, en de mijne niet... zo doe ik niet verder. Ik wacht af, wat de zomer brengt. Hij zal weer 4 weken op vakantie zijn. Ik zal geen contact zoeken, ik ben het intussen gewend. Ik mute ons chatcontact zelfs gedurende het weekend, zodat ik zijn berichten zelfs niet meteen zie. Zelfbescherming....

Vorige zomer kreeg ik te horen dat ik zijn vakantie verpestte, dat ik het hem niet gunde. Dàt verwijt zal hij me dit jaar niet kunnen maken. Maar wat hem wacht bij thuiskomst? Ga ik er dan nog zijn? Ik weet het eerlijk gezegd niet...

Ik heb nog een verhaaltje. Een leuke gebeurtenis in Amsterdam...;

Stond ik op dinsdagochtend op de trambestuurder te wachten om te kunnen vertrekken, en ik bekeek mezelf in de deur van de tram. Bedacht mezelf nét dat die jurk toch wel redelijk kort was, zonder panty, met de wind. Stond op het punt om terug te keren naar mijn hotel om een panty aan te trekken, ondanks de warmte. Nét op dat moment kwam de trambestuurder er aan. Vrolijke man, met de woorden "goedemorgen  dames. Lekker weertje. En de dames zien er dan meteen veel vrolijker uit, met hun jurkjes". En naar mij toe "sta me toe te zeggen dat u er heel leuk uitziet mevrouw". Niks geen panty, ik trok Amsterdam in met mijn korte jurk!

Op de tram praattte hij nog wat verder met me. Waar ik vandaag kwam? Wat ik ging doen die dag? Gaf me enkele tips waar het fijn wandelen was. Vroeg of ik al een kaart van A'dam had. De gewoonlijke chitchat van de trambestuurder, als het nog rustig is op de tram.... Dacht ik. Want gaandeweg liep de tram vol, en konden we niet meer praten aan de haltes. Aan mijn halte stapte ik uit, braaf in het midden zoals het aangeduid staat (en dus niét aan de ingang... ik volg de regels!). Bij het uitstappen dacht ik: ik wandel naar de voorkant, om hem toe te zwaaien, want het was een leuk gesprek. Amper omgekeerd bleek hij al voor mijn neus te staan... drukte me snel een briefje in mijn hand, met de woorden "je bent echt een leuke vrouw. Laten we iets gaan drinken... als je durft", en weg was hij. Op het briefje stonden een naam en een gsm nummer.

Het gebeuren gaf me de hele dag een glimlach. Eigenlijk was ik niet van plan om te bellen. Maar bij aankomst aan mijn hotel -toeval bestaat niet?- zag ik hem nét van de tram stappen (mijn halte was de terminus, maar ik wandelde terug). Hij liep 20 meter voor me, naar het bureau. Ik kon het niet laten, en sms-te hem. We hebben de hele avond gechat..... De volgende dag moest ik een dag terug naar A'pen (zie vorige blog). Maar 's avonds hadden we afgesproken. Hij zit, net als ikzelf, in een ingeslapen relatie. Hij mist, net als ik, vooral aandacht, knuffels, attenties. Dus we spraken af. Dronken iets, aten iets. Ja, we eindigden in bed. Neen, er gebeurde niet veel. Voor hem was het een eerste keer... en de stress speelde hem parten. 

Maar we houden contact. En dat chatcontact, dat doet me meer dan de seks met Neil. Wat voor mij de bevestiging is: het gaat me niet om de seks, maar om iemand die me speciaal vindt en dat ook zégt. Iemand die me opzoekt als hij de tijd vindt. Iemand die me 's avonds even chat "effen stiekem naar buiten om je dag te zeggen". Natuurlijk.. dit is jong. Zal dit blijven duren, zonder lichamelijk contact? We zien wel...

Het is enkel de bevestiging voor mij dat ik "unmet needs" heb in mijn relatie met Neil. Dan kan ik me nog zo focussen op wat hij wél doet (en die dingen zijn er wel). Hij negeert mijn behoeftes... en is blij met de evolutie bij mij. Ik ken mezelf... op termijn ga ik me daar niet bij kunnen blijven neerleggen. 

Mijn buddy noemt deze herstelperiode een "bezinningsperiode". Maar bezinnig houdt ook reflectie in. Kans op verandering. Of moet het zijn: risico op verandering? Zoals altijd zal de toekomst het uitwijzen.... maar ik ben niet meer bang voor de toekomst. Wat ik leer: er komt altijd een volgende langs. Sommigen zeggen "je straalt uit dat je beschikbaar bent, dat je open staat voor ontmoetingen". Misschien wel. Maar ik wil niet meer investeren in een dead end street. Nee, ik wil hier thuis niet weg. Maar ik wil wél iemand die me de aandacht geeft waar ik duidelijk naar hunker. Als dat een Amsterdammer is, so be it. Het heeft wel iets....

Mijn buddy heeft me doen nadenken. Anderhalve week geleden was ik razend op Neil, omdat hij een -voor mij belangrijke- dag was vergeten. Een zondag, een dag waarop ik hem meestal toch amper hoor, dàt weet ik intussen toch. Maar om middernacht kreeg hij de volle laag... en had de pech dat hij ook nog nét op zijn Ipad zat. Maar zoals gewoonlijk bleef hij kalm, kwam me maandag ophalen en praatte alles uit met mij. Mijn buddy deed me ook beseffen: ik moet méér kijken naar alles wat hij goéd doet, en me niet focussen op wat hij niét goed doet.

En Neil doet me zo'n deugd. Wat een verademing na jou. Zegt gewoon "blijf rustig" tegen dit duracell-konijn. En okee, hij vergeet bepaalde data. Maar hij had me verwittigd, dat hij geen data onthoudt.... dààr heeft hij zijn eega voor. Maar hij onthield mijn verjaardag, zong voor me aan de telefoon die dag. En hij refereert al weken naar onze eerste ontmoeting, overmorgen. Gisteren ging ik op en af naar A'pen, voor het werk, en hij maakte zich vrij om iets met me te gaan drinken voor ik mijn trein terug nam, vond een excuus voor thuis waarom hij later zou zijn. Zat een uur op me te wachten (stomme file). Ik heb me verontschuldigd, zo veel was ik hem wel schuldig ("excuses my way").

En dan besef ik weer: zo was ik vroeger niet. Ik was veel cooler, veel zelfverzekerder, raar genoeg, toch op dat vlak. Ik zocht nooit ergens iets achter. Jij hebt me zo hard veranderd... en niet ten goede. Ik moet weer meer loslaten. Alleen maakt dat "loslaten" me zo bang. Omdat ik besef dat ik dan ook schrik heb dat ik "desinvesteer". Ik heb dat aan Neil proberen uit te leggen, die angst. Omdat ik wél wil loslaten, maar niet wil desinvesteren in mijn relatie met hem. 

Bijna een jaar.... Zo lang heeft onze geschiedenis zelfs niet geduurd. Als ik écht denk hoe lang wij 'samen' waren, dan denk ik een 6-tal maanden. Toen kwam die zomer, waarin je alles stuk maakte, met je leugens, je niet-ingeloste beloftes, je verklaringen die nergens op sloegen... En toch duurde het nog bijna 18 maanden voor ik je uit mijn leven kon schrappen.

En stilaan komt het besef: ik ga jou niet uit mijn leven kùnnen houden. Meer en meer vragen mensen, mijn gezin, de mensen van toneel me hoe het met jou gaat, of ik nieuws heb van jou, waarom ze je niet zien op activiteiten of over je horen. Mijn kinderen vragen achter je. Dus ik ga je moeten contacteren, dàt besef komt steeds duidelijker boven drijven. Maar: ik ben intussen gewapend. Deze 2 maanden zonder contact hebben me sterker gemaakt. Ik kan je onder ogen komen. Vrienden zullen we nooit meer worden. Maar "kennis" kan ik aan....dàt weet ik intussen. 

De realiteit is dat Neil er is. Hij maakt me gelukkig, wanneer hij er is. En wanneer hij er niet is, is er mijn eigen leven. Dàt had ik niet meer in die intense maanden met jou. Jij was er àltijd. Neil laat me mijn leven leiden, net zoals hij het zijne leidt. En we hebben een geheim stukje leven samen. Zo had het tussen ons moeten zijn. Dàt was het plan. Maar het draaide anders uit... Ik probeer er filosofisch mee om te gaan: zou ik een rustige man als Neil op zijn waarde hebben kunnen schatten zonder de ervaring met jou? De waarheid is vermoedelijk dat ik hem compleet zou genegeerd hebben. Dankzij jou zie ik zijn kracht, zijn positiviteit, zijn rust. 

Dus meer en meer probeer ik jou te zien als een wijze les. Een les die ik moest leren. Fouten die ik niet meer mag maken. Laat ik Neil daarvan ook de vruchten plukken. Dat ik er tegen kan hem een dag niet te horen. Dat ik er tegen kan dat hij over zijn eega praat. Dat ik er tegen kan dat hij op vakantie amper contact kan hebben. Omdat ik me zeker van hem kan voelen. Hij is er. Ook al is zijn motivatie vermoedelijk voornamelijk seksueel.... zolang we een modus vivendi vinden, is het toch goed?

En al besefte ik dat het geen goed idee was... ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Dat telefoontje zou dan plaatsvinden rond 18h: jij thuis, Zij aan het werk. Maar een brief die ik vond bij thuiskomst, was mijn redding. Hoeveel stress deze brief me (professionneel) ook bezorgde: het was zuivere afleiding van dàt idee. En zo is het plots ruim 22h voorbij.... Zij is terug thuis sinds 19.30h dus het moment is voorbij. Vermoedelijk/ongetwijfeld maar goed ook. 

Ook Neil kreeg de reactie op die brief. Want waar er nog een vage "belofte" tot meer in de lucht hing vanmiddag (uurtje op bureau), was alles door die brief meteen verdwenen. Bovendien bleek zijn tijd ook ingekort tot 20 minuten, door telefoontjes met dochter en eega (en wàt als beiden hun gegevens zouden naast elkaar leggen: wààr zat hij dan in tussentijd?). Nu ja, heb hem eerlijk gezegd dat ik niet happy was, niet vrolijk.... en dat hij, als hij dàt niet aankon, maar gewoon niét moest langskomen. 

Hij kwam toch, even praten, me opvrolijken. Ik weet het niet.... soms denk ik "ja, dit lukt wel", en op andere momenten denk ik "dit is een aflopend verhaal". Maar van "een uurtje samen" schoten nog 20 minuten over. Heel dat controlerend gedoe, al die telefoontjes, al dat rechtvaardigen waar je zat.... Ik ben het gewoon niet gewend. Ik blijf twijfelen... of hij me kan bieden wat ik zoek.

Ach, die hele zoektocht... ben ze soms gewoon zo beu. Misschien moet ik tevreden zijn met wat ik heb, en er af en toe een FWB of one night aan toevoegen? 

En uiteindelijk komt het altijd op hetzelfde neer: ik mis mijn "andere helft". Wat ik in jou vond, zie ik nergens anders. Klinkt klef, melig, suf. Maar het is de eenvoudige waarheid. En toch... ik blijf bij je weg. Zelfs als ik wil weten hoe je het stelt, het is géén eerste stap naar contact. Enkel geruststselling dat alles niet voor niets was.

(en trouwens, waarom verdwijnt mijn blog, als ik hem getypt heb?)

Soit ,ik herneem: ik luisterde vandaag naar James Blunt "goodbye my lover". En ik besef dat Neil nooit zal zijn wie jij was voor mij. Ik mis jou. Ik mis jouw armen. Ik mis jouw steun. Ik mis jou.

En tegelijkertijd: je respecteert mijn beslissing. Je neemt geen contact op. Je reageert niet op mijn mails (waarin ik extracten van mijn blog stuurde... geen idee of jij beseft hoe je een verzegeld document kan openen... kans is groot dat mijn mail ongeopend verdween in de prullenbak). Tegelijkertijd: als jij één zin googelde van hetgeen ik je stuurde, zou je deze blog gevonden hebben. Zou je nu weten dat ik verder ging. Sinds bijna één jaar nu...

Neil is bang dat ik van hem zal houden. Maar wat ik hem nooit zal kunnen vertellen is wat ik voelde voor jou .Wat ik voel voor jou. En tegelijkertijd moet ik beseffen: HIJ IS NIET JIJ. Ik reageer op hem zoals ik op jou reageerde. Dat verdient hij niet. Ik wil zijn aandacht. Ik wil zijn hunkering (en ze was er... na een week zonder... hij hield het geen 10 minuten vol, terwijl hij het anders écht lang volhoudt,  vergeleken met alle anderen.. en ik heb vergelijkingsmateriaal ;-) ). 

Ik mis jouw armen. Ik mis jouw luisteren. Ik mis jou. Neil zal jou nooit kunnen vervangen, dàt besef ik meer en meer. Hij is goed voor mij, hij doet me lachen (wil enkel mijn lachen trouwens). Hij is lief. Hij doet zijn best (laat me dàt nu eindelijk eens beseffen!). Maar hij zal nooit ofte nimmer zijn wat jij voor mij was.

Je respecteert mijn beslissing. Je contacteert me niet. Je reageerde niet op mijn mails (extracten van deze blog). Ik heb er het raden naar of je ze opende, of je doorkreeg hoe dat werkte, verzegelde documenten. Want 1 zin googelen uit mijn tekst, en je valt op deze blog. Je kan dan lezen wat ik allemaal deed sinds vorig jaar. Het zou alles vernietigen, dat weet ik. 

Tegelijkertijd moet ik blij zijn, dat je me niet contacteert. Jij bent zo toxisch voor mij... Maar ik mis je. Ik ontken het niet. Niemand heeft me ooit geraakt zoals jij. En ik zal altijd blijven denken "wat als ik jou ontmoet had, als twintiger?" (al moet ik dan beseffen dat jij toen getrouwd was, je eerste huwelijk van vele). Had ik jou minder angstig, minder wantrouwig, minder borderline kunnen laten evolueren?Had ik alles kunnen veranderen?

Ik ben zo bang voor A'dam... De persoon die me vorig jaar hielp, is er niet meer. Hij is dood. Hij is dood. Hij is dood. Ik ben doodsbang voor mijn eerste dag ginder. Want ofwel ga ik total loss ginder, ofwel ga ik me isoleren. Wat is het beste, het gezondste? Hij is er niet meer... en Neil wil er niets over horen. Want dàt is niet de happy me die hij wil zien. Ga ik jou contacteren als ik ginder ben? Dàt zou écht wel het slechtste idee ooit zijn.....

Ik luister naar James Blunt "goodbye my lover". De tekst is me op het lijf geschreven. Ik droom nog steeds over jou, over ons. 

Maar iemand die me intussen maar al te goed doorheeft stuurde me vandaag deze quote: "what doesn't kill you gives you a lot of unhealthy coping mechanisms and a really dark sense of humour". Hij heeft gelijk...

Ik mis jou. Ik zeg het luidop: IK MIS JE. 

Hoe kan het anders dat ik bepaalde situaties die tussen Neil en mij spelen, herken uit mijn verhaal met Calimero? Gelijkend en toch oh zo verschillend... Want waar ik deze keer wél mijn hand voor in het vuur steek: bij Neil zit er géén "plan" achter, geen manipulatieve kant. Ik zie hem naar me kijken, met een blik van "wàt wil ze eigenlijk?"

Hij begrijpt het niet. Want in zijn ogen doet hij alles goed. En voor de zoveelste keer: ik mag zijn inspanningen niet negeren. Ik heb het hem deze week écht moeilijk gemaakt, door mijn mogelijkheden erg te beperken (nu ja, ze waren gewoon écht beperkt). Maar hij heeft élke avond zijn uiterste best gedaan om tijdig op mijn bureau te geraken, om me nog even te zien. Gisteren is het hem niet gelukt. Ik zat redelijk geïrriteerd te wachten, want ik had hem gezegd dat ik vanaf 17.30h vrij zou zijn, tot 19h. Op die uren aankomen, dàt was een onmogelijkheid, en dat wist ik maar goed genoeg. Maar ik had hem wél gezegd dat hij me kon bellen in die periode, dat ik in mijn bureau bleef zitten tot 19h en dus vrij was om te praten. Zoals zo vaak: telefoneren terwijl één van ons in de auto zit, op weg naar huis...

Pas om 18.45h belde hij... compleet gefrustreerd door zijn werk, een deal die hij niet rond kreeg. Hij belde me zodra hij in de auto zat. Wàt mocht ik meer verwachten van hem? Tijd om ook mijn wereldbeeld bij te durven stellen dus.... hij deed precies wat ik hem vroeg, alleen... ik had natuurlijk gehoopt dat hij om 18u in de auto zat, en dan hadden we een uur kunnen praten. 

Vandaag deed hij er alles aan om het halve uur dat ik had tussen werk en een toneelvoorstelling te gebruiken. Files gooiden enigszins roet in het eten, maar.... hij stond er, al bleven er maar 15 minuutjes meer over. We hebben zitten praten, dollen. Hij deed geen move (in tegenstelling tot dinsdag, waar hij meer tijd had). Maar kan het dan ook niet laten om dàt op te merken "tu vois que je peux être avec toi sans sexe?"  Klein jongetje... maar wel een lief jongetje.

Toch twijfel ik. Is hij de juiste minnaar voor mij? Want een minnaar die vrij is, ja, dat kan erg aantrekkelijk klinken. Maar dàn gaat die man tegen mijn onmogelijkheden opbotsen... mijn gebrek aan beschikbaarheid. Riskeert zo'n minnaar niet méér te willen? Méér tijd? Méér aandacht (al heb ik aandacht genoeg, jullie zouden mijn verschillende chatprogramma's eens moten kunnen volgen... leve multitasking!). 

Ik blijf denken dat Neil ergens de perfecte kandidaat is. Maar... hij gaat moeten leren aandacht te schenken.De jacht is nooit gedaan... ik wil veroverd worden, ik wil het spel, ik wil me speciaal voelen. Ik wil me op geen enkel moment "un fait accompli" voelen. Maar op alle andere vlakken is hij perfect: intelligent, goed in bed, ik kan met hem lachen, ik kan met hem knuffelen. Als hij nu maar eens zou doorkrijgen dat hij me gewoon regelmatig aandacht moet geven... een kort chatberichtje.... iets liefs op een bericht. 

Perfectie bestaat niet, zeker? Maar niets belet mij om het te zoeken.... 

Leuke vraag van The Player: "waar vind jij die mannen?". Ik vind hen niet.... ik kom hen gewoon tegen. Toeval? Kismet? Right guy at the right place at the right time? Who knows??? Feit is en blijft: ik leid een dubbelleven. Dààr heb ik me bij neergelegd. Met wié....dàt is nog open....

Ik compliceer de dingen. Ik verwacht te veel. Ik ben te veeleisend. Ik verwacht dat mensen tussen de lijnen door lezen. Ik ga ervan uit dan de ander begrijpt wat ik impliciet bedoel. Ik... altijd weer ik....

Wat niemand lijkt te begrijpen: ik ben voor mezelf even veeleisend, zo niet nog meer veeleisend, als voor de anderen. Als ik een goed afdelingshoofd ben, is dat omdat ik alles check, ieders werk controleer. Ja, ik leid steeds weer andere mensen op. Dàt is mijn werk. Maar als mijn assistenten hun jaar bij mij appreciëren, is dat omdat ik er ben. Omdat ze zich gesteund weten en voelen. Omdat ze altijd beroep op me mogen doen, ook als ik een dag verlof heb. Omdat ik, ondanks het feit dat het aantal dossiers onder hen verdeeld wordt en ik de supervisie over alles heb, ik élk dossier ken. 

Waarom mag ik dan niet van anderen verwachten wat ik van mezelf verwacht?

Ruim 24 uur ruzie met Neil. Ruzie? Neen, we noemen het een discussie. Ik wil niet verdergaan op het huidig elan: ik ga later werken, of annuleer afspraken om hem de "mogelijkheid" te geven om me te zien. Mijn werk lijdt eronder. Ik minimaliseer zijn inspanningen niet. Hij geeft soms werk uit handen, dat hij beter zelf zou doen. Hij stuurt me een uitnodiging voor een receptie, waar hij met zijn eega op wordt uitgenodigd, en waarbij hij prioriteit gaf aan een uur met mij (ik herinner het me zelfs nit meer, want ik wéét dat ik die avond me The Player naar Aalst reed voor een dress rehearsel... heb ik hem écht die avond nog gezien?.... het lijkt me sterk dat ik voordien nog een afspraak in mijn bureau had? Ik wéét dat The player me thuis heeft opgepikt ,en niét aan mijn bureau.

Ruim 24 uur meer van hetzelfde: "tu veux que tous soit comme tu le souhaites". En in dezelfe zin: "ok, dis-moi ce que te veux faire à Anvers vendredi, je m'arrange". Merde (sorry voor het woord): ik wil NIET de beslissing moeten nemen. Ik ben volwassen en realistisch genoeg om te beseffen dat hij geen hele dag verlof kan nemen. Bovendien hoorde ik vanavond dat zijn eega, dochter en schoonzoon naar A'pen komen voor een soort degustatieavond. I don't care.... ik moet zelf tijdig thuis geraken, om naar toneel te gaan.  Maar wéér krijg ik de verantwoordelijkheid in mijn schoenen geschoven "que veux-tu faire?". Waarom moet ik beslissen? Waarom moet ik steeds vragende partij zijn? Waarom moet ik steeds smeken om aandacht?

Ik....steeds weer ik...

Ik compliceer zijn leven. Hij wil enkel gelukkig zijn. Triestigheid, je ongelukkigvoelen, huilen... bestaat niet in zijn wereldje. Everybody always happy. Ik luister, en het enige dat ik kan denken is: "de vrouwen in jouw leven sparen jou, ze spelen een spel, ze doen alsof" En als hij me vandaag de keuze geeft: ofwel geef ik hem de garantie dat ik altijd gelukkig zal zijn (met de nuance dat hij mijn verdriet aanvaardt als het buiten hem omligt, bv een overlijden, een ernstige ziekte bij een naaste), ofwel ben ik hem kwijt.

Wat een keuze... Ofwel speel ik een spel, the happy woman, no worry on her mind, always happy. Ofwel ben ik wie ik ben met hoogtes en laagtes (en nog steeds véél meer hoogtes en laagtes). Maar: hij wil enkel met me verder als ik de eerste houding kan aannemen. Dus de persoon die mij het meest compleet zou moeten kennen, is de persoon tegen wie ik ga moeten liegen? Een onmogelijke keuze...

Ik... steeds weer ik...

Mijn mail weigerde hij volledig te lezen "dès que je lis une chose quie je sais que ça vas m'énerver, je ne le lis plus". Dus las hij ook niet mijn besef dat ik wel degelijk erken dat hij ook moeite doet. Alleen... ik vind onze inspanningen onevenredig. Maar ook dat zal ongetwijfeld aan mij liggen.

Momenteel ben ik compleet verpletterd. Neil was enkel de druppel die de emmer deed overlopen. De afgelopen weken kreeg ik in verschillende contexten, te horen dat ik te veel de controle neem. Het is mijn natuur. Het maakt me een goed afdelingshoofd, een goede chef, een goede supervisor. Mijn carrière boomt. Maar in mijn gevoelsleven stelt het me duidelijk problemen. Wat is het probleem? Kunnen mannen er niet mee om? Of val ik telkens op mannen die het wel comfortabel vinden dat de vrouw de beslissingen neemt, zodat ze zélf nooit schuldig zijn als iets tegenvalt?

Neil stelt me dan, als compromis, een aantal uren in A'pen voor. Beperkt, want ... 's avonds komen zijn eega, zoon en schoondochter naar A'pen, en zijn secretaresse zal er ook bij zijn. Gevolg: hij kan niet het risico lopen dat zij de opmerking maakt dat hij de hele dag niet op bureau was. Ik kan voor enkele uurtjes meegaan, en me verder redden. Maar... wat is de voorwaarde als ik het gevoel heb dat ik ze heb afgedrongen? Hij is duidelijk: ik kan hem enkel behouden als ik bereid ben om gelukkig te zijn (of in elk geval nooit meer triestig te zijn owv hem). Hoe kan ik die belofte waarmaken, in de gegeven situatie? 

Hij heeft mij niet nodig. Hij heeft een klassieke maitresse nodig, die braaf thuis zit te wachten tot haar minnaar tijd vindt om haar op te zoeken. Misschien is dàt mijn conclusie: ik heb een minnaar nodig die vrijgezel is, en gewoon op me kan zitten wachten tot ik tijd voor hem heb?

Ik....altijd ik... altijd mijn fout. Mijn misvatting. Mijn verkeerde interpretatie. Vraag en u zal gegeven worden. Neil is duidelijk: hij wil me gelukkig maken, in de mate van zijn mogelijkheden, maar ik moet de vraag stellen. Maar ik ben moe... moe van alles te moeten dragen. Dàt was hetgeen me naar Calirmero trok: het inzicht dat ik moe was van altijd de grote beslissingen te moeten nemen. Dààrmee had hij me.... Herhaalt de geschiedenis zich? Is dit mijn lot? Is dit mijn persoonlijkheid, dat ik enkel mannen kan interesseren die zich van alle verantwoordelijkheid ontslaan, mij verantwoordelijk stellen, juist omdat ik voor hén de verantwoordelijkheid en beslissingen zal nemen?

Ik....altijd ik.... en dus altijd mijn verantwoordelijkheid. Ik ben er moe van. Ook een rots moet zich ergens op kunnen baseren, steunen. 

Op dit eigenste moment heb ik zin om tegen Neil te zeggen: your call. Jij beslist wat je wil vrijdag. Ik weiger enige beslissing te nemen. Maar als je niets voorstelt, moet je ook niet langskomen voor een uurtje samenzijn 's morgens. Dan annuleer ik mogelijk zelfs gewoon mijn dag verlof en ga werken. Meer en meer lijkt mijn werk de enige plaats waar mijn persoonlijkheid, mijn aanpak geapprecieerd wordt. Buiten thuis natuurlijk.... mijn extreem planmatige kant komt iedereen goed uit, want alles is geregeld. De zomer is quasi van dag tot dag geregeld voor de kids, géén gaten, géén opvangproblemen. 

Ik....altijd ik.... nooit de ander.

Maar ik heb je niet gehoord of gelezen. Ongetwijfeld het beste, ongetwijfeld het verstandigste. Maar mijn gevoel schreeuwt het uit: waarom verdiende ik geen verjaardagswens? 

Ik weet het wel: ik zette er een punt achter. Ik heb je voorstel voor "elkaar blijven zien als vrienden" afgeketst. 

Maar je hebt me zo veel wijsgemaakt dan. Zo waren verjaardagen heilige dagen, en wat er ook gebeuren zou, dié dag moet je de ander feliciteren. Het feit dat je dat niet gedaan hebt, zegt me veel, zo niet alles. Jij hebt ook een punt achter alles gezet. 

En dàt voelt zo oneerlijk. Kinderachtig, maar ik wil dat jij je minstens even ellendig voelt als mij over de situatie. Ik wil dat jij minstens even vaak zou wensen dat het allemaal anders was gelopen. We hebben te lang geprobeerd, te vaak opnieuw getracht. 

Het post-bevallings-effect... hoe vaak heb ik dat voorbeeld al niet aangehaald in presentaties? Wàt er ons ook overkomt, we vergeten de pijn, minimaliseren de ellende... waardoor we steeds weer onszelf herhalen. Want moest onze geest ons niet beschermen, afschermen van de pijn en ellende, er zouden amper nog 2de kinderen geboren worden. Ik merk nu al op dat ik bepaalde gebeurtenissen minimaliseer, vergoelijk, zit te bedenken of de schuld dan toch niet bij mij kan liggen... Dat is mijn valkuil, en ik mag er nooit meer in trappen.

De aanwezigheid van Neil helpt. Al zal hij nooit kunnen betekenen voor mij wat jij voor mij betekend hebt, hij is er wel. Op zijn rustige manier. Hij blijft rustig als ik weer eens angstig word, en me afreageer. In plaats van olie op het vuur  te gooien laat hij het even uitbranden, en komt het dan zachtjes uitdoven. Geen grote woorden, maar een eenvoudige "comment vas-tu chérie?" vanochtend (dergelijke woorden hoor ik zelden van hem, dus ik koester ze). Happy birthday voor me zingen aan de telefoon. Natuurlijk hoop ik stiekem op een verrassing morgen. Ik heb een dagje verlof, waar ze thuis niets van weten. Vanavond heb ik laten doorschemeren dat ik me aan niet meer verwacht dan het gewoonlijke uurtje dat hij dan 's morgens met me komt doorbrengen, bij me thuis. Ergens hoop ik natuurlijk op "iets". Maar ik verwacht het niet.... en heb al zitten bedenken waar ik me thuis nuttig mee kan bezig houden. 

Toch iets van ik van jou heb geleerd: het plannen loslaten. Jou heb ik getracht in mijn planmatige leventje te steken, om elkaar zo vaak mogelijk te zien. En kijk wat het me opbracht...uiteindelijk vooral verwijten  en véél teleurstellingen. Die dag in juli 2015, mijn thuiskomst van de camping....nooit zal ik die avond vergeten. Nog steeds stap ik regelmatig in de douche, en zie ik mezelf in de spiegel, wanhopig huilend. Dié dag heb je, in mijn ogen, definitief alles verknoeid. 

Dus weiger ik dergelijke plannen te maken, zelfs als Neil er eens naar hengelt. Ik geef mijn beschikbaarheden door, en hij ziet maar wat hij ermee doet. Jij hebt me geleerd geen initiatief meer te nemen, om niet teleurgesteld te worden. Ik ken de termen die mensen voor me gebruiken: drammerig, pushy, regelneef, rigide planner... Zo word je niet zomaar... daar groei je in. Mijn opvoeding en het leven dat we thuis leidden, brachten me ertoe om al jong te leren zaken te regelen. Als ik vandaag sta waar ik sta, op alle vlakken, is het oa dankzij mijn planmatige kant. Ik leer een compromis te vinden... en dat evenwicht is nog erg precair. Op het werk loopt het wel eens mis, omdat ik de controle los laat. Het is een leerproces, en ik ben een beginneling.

Maar hoop krijg je niet onder controle. De hoop dat jij vandaag op één of andere manier een gebaar zou maken. De hoop dat Neil vandaag "iets" zou plannen (in mijn wildste dromen werden er bloemen geleverd op mijn werk, wat een onzin, zo'n romantisch gebaar). Door zo veel redenen hoopte ik "iets" maar het bleef bij de klassieke berg wensen op fb, via sms of messenger. De plaats waar ik me het meest "jarig" voelde, was op mijn werk vanochtend. Want buiten de tractactie die ik zelf voorzag (ontbijtkoeken) hadden mijn assistenten de moeite genomen om onderling af te spreken voor wat chocolaatjes, iets te drinken, een zelfgemaakte chocomousse, een tiramisu.... Dààr voelde ik me jarig. De rest van de dag was as usual. Ik moet het leren: op mijn werk kan ik rekenen. En dus heb ik alle recht om een workaholic te zijn.... zij verdienen mijn volledige aandacht. Al de rest is bijna "quantité négligable"...

Ik doe mijn best, maar 2 keer ging ik in de fout, stuurde je een document. Stukken uit mijn blog hier, gecodeerd met een wachtwoord. Het wachtwoord stuurde ik je, die eerste keer, via sms. Heb je de link gelegd? Of heb je die mails, met documenten "die niet open willen gaan", gewoon weggegooid?

In die documenten geef ik je alle kansen om hier terug terecht te komen. Ooit, lang geleden, gaf ik je de link. Las  je enkele posts. Maar ik ken je goed genoeg, die link ben je al lang kwijt, verwijderd. Achterdochtig, zoals altijd. En je vergeet alles. Zelfs die "ons-mail" die ik aanmaakte, zodat we naar elkaar dingen konden sturen zonder ze te moeten  verwijderen, zonder dat iemand anders eraan kon... je vertrouwde het niet. Nooit heb je er gebruik van gemaakt. Nergens wil jij een spoor achterlaten van wat we hadden. Bange man. Achterdochtige man.

Maar verder ging het goed met me. Verleden tijd, inderdaad. Vanmiddag werd ik even geconfronteerd met jou. Op een domme manier... The player was op bezoek, en toonde me een post van jou op fb. Vroeg om uitleg. Ja, ik wéét waar die post op slaat, en het is niet op mij. De feiten dateren van voor onze eerste ontmoeting. Maar misschien had ze op mij kunnen slaan.... zou je me kunnen missen. Het gooit me terug in alle herinneringen, die post. Omdat het om een moeilijke periode uit jouw leven gaat, en ik in 2015 die herinneringen mee beleefde. Die laatste maand voor haar overlijden... van dag tot dag herbeleefde je die. En ik beleefde ze mee, luisterde urenlang, liet je telkens opnieuw alles vertellen. Vorig jaar ging ik met je mee naar therapie, EMDR. Je stond er wel voor open, op voorwaarde dat ik mee ging. En het leek te helpen, Vorig jaar leek je er beter mee om te gaan. Ik kan enkel hopen dat die verandering blijvend is, dat ik toch iets positiefs in je leven veranderde...

Zo veel vragen. De verleiding is groot om je te bellen, te horen hoe je het stelt. Maar het mag niet. Als ik merk hoe je deze namiddag en avond door mijn gedachten spookt, gewoon door het zien van die post, besef ik: jij moét uit mijn leven blijven. Want al kan ik eerlijk zeggen: ik houd niet meer van jou... we hebben gedroomd over een toekomst samen. We maakten plannen. We gingen samen op stap met mijn kids "om te voelen hoe het zou zijn als wij samen een gezin waren". We zaten stiekem hand in hand waar anderen bij zaten, zelfs onze partners. We namen risico's, grote risico's. En plots was dat allemaal verdwenen... liet jij die toekomst verdwijnen, met enkele woorden.

Ik rouw... maar niet meer zozeer om jou. Ik rouw om een droom, een toekomst die zich nooit zal realiseren. De cirkel is rond. Ik begon deze blog, om een spoor te laten van ons. En ik besef dat ik dit nog nodig heb. Ik dacht dat ik er was, maar vandaag maakte duidelijk dat dat nog niet het geval is. Jij maakte iéts in mij los, dat niemand ooit eerder opmerkte. Jij hebt me veranderd. En ik moet verder met die "nieuwe" ik. Het zal me wel lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het zal nog tijd vragen....

En daar slaagde ik in... tot jij kwam, februari 2015. Het lijkt een eeuwigheid geleden, en het lijkt gisteren. En wéér sta ik op het punt waarop ik me voorneem: nooit meer. Ik tracht Neil weg te duwen, op afstand te houden. Maar ik weet niet hoé, hij komt steeds weer terug. Met al zijn kalmte, geloof en vertrouwen. En ik bied geen weerstand. Het verschil is: hij kijkt niet door me heen zoals jij dat deed. Ik speel het spel "alles is okee". Ik wéét dat ik een spel speel...

De afgelopen week was zwaar. Het besef dat je écht weg bent. Weerstand moeten bieden aan de drang om je te contacteren, je iéts te sturen. Ik zocht afleiding, op verschillende manieren. Op sommige ervan ben ik niet bepaald trots. Maar élk middel is goed om ervoor te zorgen dat ik jou niet meer contacteer momenteel.

"Ik heb nood om je naam te schrijven. Niet één, niet vijf, niet honderd keer. Wel duizend keer als het moet: alsmaar opnieuw en opnieuw. Jij en ik. Ik en jij. Samen, voor eeuwig. Of is dit overdreven? Neen, het is de realiteit: zeemzoet en rasecht. Een koppel heet dat dan. De gedachte van: wij zijn anders, anders dan de rest. Wij zijn echt, we geloven in elkaar. Heel diep vertrouwen. Liefde. Ja, echt, heel echt. Flirten hoort er ook bij. Ook zoenen. Vrijen, samen in bed, jouw lichaam in mijn lichaam. Heel dicht: ze passen in elkaar. Daar ben ik van overtuigd. Ik voel jou.

Ik voel jou aan. En toch, er sluipt iets: wrevel, angst, conflicten. Alles vervaagt, de tijd vertraagt. Jouw lichaam en mijn lichaam zijn heel dicht, maar alles wordt anders. Meer conflicten. We groeien, uit elkaar. Steeds dieper de pijn, een ontzaglijke pijn. Een scheur in het diepste van mezelf. Liefde wordt haat. Enkel je lichaam interesseert me nog. Hunkerend. Snakkend naar zelfbevrediging. Elk in zijn eigen aparte wereldje. Een alles verterende honger. Seks. Ik haat. Ik schuw en gruwel en verlies mezelf. Ik val in een zwart gat. Tranen in een eenzaam koud bed. Alle geloof in liefde is verloren. Ik ontwaak met een droom van schuldgevoelens en onrust. Ook onlust dwaalt in me rond. Ik word gek. Ik wil hem terug. Ik verlang naar hem. Ik hunker naar "man". Ik voel. Ik voel niets.

Ik ben alleen en speel niet meer mee. Ik war. Mijn hoofd suist als een draaimolen zonder paardjes. Alles draait in mij alsof ik niet van je afraak. Steeds weer opnieuw, zonder doel, zonder reden sta jij op mijn stoep. En kijkt en zoent en ik smelt. Ik verstar de volgende dag. Ik wil weg, weg, alleen maar weg, weg van deze belachelijke rotwereld, weg van jou. Altijd maar weg.

Ik ben kwaad en triestig tegelijkertijd. Ik voel pijn om jou, door jou, door mezelf. Ik kwets je. Ik heb je lief maar zie je niet graag. Alles klinkt onnatuurlijk. Telkens weer pijn die scheurt en scheurt en scheurt. Genadeloos. Ik zou graag gewoon je vriend zijn en voel dat dat niet kan. Het spijt me. Ik maak stuk. Ik, altijd ik. Ik voel me leeg en uitgedoofd. Jaloers. De idee: jij met een ander maakt me steeds gek. Is dat jaloersheid? Neen, het is weer die pijn, die eindeloze angst.

Ik weet niet meer waarmee ik bezig ben. Jij gelukkig nog wel. Jij "bent" mijn enige houvast. Of is het "was". Wat moet ik na deze relatie? Ik kon ervan leven. Nu is er niets meer. Alleen een band, een herinneringsband en een afscheid dat er geen was. Ik kan niet zonder jou. Maar wil ook niet met jou. Het heeft geen zin om me vast te pinnen aan illusies, aan een held, mijn held. Toch kunnen we elkaar niet loslaten. Ik schreef, nee, ik schreeuw naar jou. Ik krijst, snijdend, te diep. Bloed, rood van haat en fel verdriet. Vermengd met die angst. Scheurende angst rukkend aan mijn kleren. Wankelend van vertrouwen. Troost zoekend steeds bij jou, precies alsof ik niemand anders ken.

Zeg het dan. Zeg het hem. Zeg het iedereen: ook al hou ik van liefde, ik hou niet van jou. Ik heb je niet lief. Schrijf het op muren en banken en op kasten. Brul het uit. Het is over. Voor goed. Voor altijd." (Else Nollet)

Jij wilde, na mijn afscheidsmail, een "laatste gesprek". Jij wilde me een laatste keer spreken, om jouw "versie" te geven van alles wat er gebeurd was. Twee keer annuleerde je. Derde keer, goede keer. Of had je door dat er geen vierde kans zou komen?

Jouw "versie" bleek erg kort te zijn "ik wil me excuseren voor alles" en "ik hoop dat er een manier is om elkaar te kunnen blijven zien". 

Excuseren waarvoor? Want àlles wat ik vanavond zei, wat mij gekwetst of teleurgesteld heeft, waar ik me belogen voelde, counterde je. Voor alles had je een verklaring... Liesbeth List zong het al "gebabbel gebabbel gebabbel... en verder hete lucht". 

En elkaar nog zien? Ik was zo ongelofelijk duidelijk in mijn laatste mail naar jou (maar ja, die moest weer snel snel gewist, dus je had al geen flauw benul meer wat daar precies in stond): 

"Ik neem geen afscheid van mijn realiteit. Maar ik creëer een tweede leven. Ik heb altijd gezegd: ik zal nooit spijt hebben van de keuzes die ik maakte, enkel van de keuzes die ik niet durfde te maken. De keuze om thuis te vertrekken, is echter een keuze die ik niet durf te maken. Of niet wil maken. Omdat de keuze zinloos zou zijn. Er is niets wat op me wacht immers. Dus kies ik er actief voor om thuis te blijven, Ik maak van mijn "geen keuze maken" een bewuste keuze. Een andere manier om de dingen te bekijken.

Net zoals ik uiterst bewust de keuze maak om definitief afscheid te nemen van alles wat wij waren. En aangezien ik "jou" niet los kan zien van "ons", neem ik ook definitief afscheid van jou. Ik zal nooit beroep op je doen als ik het moeilijk heb. Ik zal niet naar je toe komen als ik een probleem heb. Ik verwijder mezelf uit jouw leven.

Mijn hoop voor jou is dat je terug rust vindt in je leven. De rust die je gevonden had, voor ik erin terecht kwam. De rust die je zo wanhopig zocht, voor jezelf en voor je dochter. Mijn wens voor jou is dat je die rust mag behouden, en dat dat nog vele jaren mag duren.

Als alles in het leven een reden heeft, laat dàt dan de reden van onze ontmoeting geweest zijn. Dat je die rust des te meer kan appreciëren en koesteren.

Dus hier scheiden onze wegen. Zonder spijt, zonder rancune. Vind je geluk dààr waar je beslist hebt het te zoeken. Ik ga op zoek naar mijn "plek in de wereld". Dat wordt mijn persoonlijke zoektocht, en ik kom er wel. Waar die zoektocht me heen leidt... wie zal het zeggen. Maar één ding is duidelijk voor mij: zolang ik jou in mijn leven houd, zal ik blijven hopen op iets dat niet bestaat, niet kan. Dàt is jouw keuze geweest. Vind vrede in je keuze, en maak er het beste van."

Geen truukje was je vanavond te veel. "ik zal dan maar vertrekken...tenzij je wil dat ik blijf" (mijn reactie "jij hebt dit gesprek gevraagd, ik niet"). "kijk, je lieveling" (een foto van je hond, en ja, ik zal haar vreselijk missen, dat grote zalige flodderbeest). Tussen je pogingen, klonken verschillende keren verwijten. Ze zijn zinloos. Je woorden hebben geen betekenis meer. Omdat het hete lucht is. Te lang gebakken hete lucht. 

Ik heb niet gelogen. Ik heb niets verstopt, ook mijn tranen niet. Want ja, ik besef, nog meer dan jou, dat jij vanavond uit mijn leven wandelt. Er is geen weg meer terug. En met jou vertrekt een stuk van mij. Ik ben eerlijk, en zeg het jou. Het maakt je, zeg je, ergens blij.

Deze week zag ik een post op facebook. Een rabbijn vertelt over liefde:

"young man, why are you eating that fish?"

The young man says "because I love fish."

He says: "Oh. You love the fish. That's why you took it out of the water and killed it and boiled it."

He says: "Don't tell me you love the fish. You love yourself, and because the fish tastes good to you, therefore, you took it out of the water and killed it and boiled it."

So much of what is love, is fish love. And so, a young couple falls in love. Young man and young woman fall in love. What does that mean? That means that he saw in this woman someone who he felt could provide him with all of his physical and emotional needs, and she felt in this man somebody that she feels that she can write that was love, but each one is looking out for their own needs.

It's not love for the other. The other person becomes a vehicle for my gratification.

Too much of what is called love is fish love.

An external love is not what I'm going to get but what I'm going to give.

We had an ethicist Rabbi Dessler, who said "the people make a serious mistake in thinking that you give to those whom you love, and the answer is, the real answer is you love those to whom you give."

His point is, if I give something to you, I've invested myself in you. Since self-love is a given, everybody loves themselves, now that part of me has become in you, there's part of me in you that I love. True love is a love of giving, not a love of receiving.

Ik gaf je mijn hart, mijn liefde, mijn vertrouwen, mijn lichaam. En vanavond ben je ermee vertrokken.Je bent blij dat het me toch pijn doet, jou te zien vertrekken met een deel van mij. 

Bijna een jaar lang ben ik nu bezig met deze zaken terug te creëren, te bouwen, te herstellen. Maar... en dààrin ligt mijn grootste vrees.... het vertrouwen om dat alles nog ooit aan iemand te geven... dàt heb je definitief afgenomen. Mijn capaciteit om iemand zo volledig lief te hebben als ik jou liefhad, die ontnam je me. En dààr heb ik vanavond geen enkel excuus voor gehoord...

"You did not love me. You just loved the fact that I was there for you. You loved the attention I gave you. /You loved the fact that I would drop anything for you. You did not love me, but God, I loved you."

Een perfecte relatie bestaat niet. Omdat perfecte mensen niet bestaan. We hebben allemaal onze onhebbelijkheden, onze kleine kantjes, onze fouten. Maar eigenlijk? Wat gebeurt er als we iemand ontmoeten buiten onze partner, die onze interesse opwekt? Dan gaan we die foutjes van onze partner uitvergroten. Het klassieke "mijn vrouw begrijpt me niet".

Plots besefte ik, dat jij precies dàt hebt gedaan bij mij. Die eerste maanden hoorde ik het bij élke ontmoeting: "Zij loopt te ver achter met de strijk. Zij zorgt niet tijdig voor het avondeten. Zij ruimt niet op". En ik luisterde, leefde mee, en bedacht telkens weer "dit zou IK beter doen voor jou". En zo overtuigde jij mij gaandeweg ervan dat ik de perfecte partner voor jou zou zijn. Of liever: ik overtuigde mezelf daarvan, vakkundig gemanipuleerd door jou.

I don't manipulate people, I motivate them to see things my way. Dàt is precies wat er gebeurt bij zo'n ontmoeting. Ik mag je niet diaboliseren, je hebt me niet bewust gemanipuleerd. Ik besef dat ik zelf precies hetzélfde deed: de nadruk leggen op wat er thuis niet ging, en voorbij gaan aan alle kwaliteiten van mijn ventje. Dus het is menselijk, niets pathologisch. 

Je hebt me niet bewust gemanipuleerd... toen toch niet... nog niet. Het manipuleren kwam later. In al die chats waarin je me bedreigde met verlaten, waarin ik gestraft werd voor een "verkeerd woord" en uren moest zoeken en vragen stellen om erachter te komen welk dat verkeerde woord was. Het manipuleren kwam in al die woordspelletjes die je met me speelde. In al die keren dat je me 'pakte' op een woord of een uitspraak. In al die keren waarin je mijn uitspraken verdraaide. Maar daar gaat het vandaag niet over...

Geen manipulatie in het begin dus. Denk ik. Besef ik gaandeweg. We doen het allemaal... "mijn vrouw begrijpt me niet". En zo groeit de hoop. De overtuiging dat wij een beter koppel zouden zijn. De spijt dat we elkaar niet eerder ontmoetten (en we weten beiden hoe vaak wij elkaar in de jaren '80 moeten gekruist zijn, hoe vaak wij in dezelfde school, stad, hetzelfde gebouw verbleven). Al die verloren tijd. Het onrecht van hoe onze levens gelopen zijn. Het onrecht dat we elkaar 25 jaar te laat ontmoetten. Hoe vaak hebben we die verzuchting niet gemaakt, die eerste weken en maanden?

Tot één van beiden als eerste terug realistisch is. In ons geval was jij dat. Jij sprak die woorden uit "ik zal Haar nooit verlaten". Toén begon het manipuleren. Want dàt was het moment waarop ik nog had kunnen vertrekken, het hoofd hoog. Maar vanaf dat moment heb je gespeeld op "realiteit" versus "ik geloof in een ooit voor ons samen". Jij hield mijn hoop levend. Had je me toen duidelijkheid gegeven, ons verhaal zou anders verlopen zijn. Misschien hadden we toen nog vrienden kunnen blijven. Nu is het te laat. Onherroepelijk te laat. Omdat je me bent blijven manipuleren. Omdat ik weet dat je gewoon naar me verlangt, fysiek. Maar jij stond, lang voor mij, weer in de realiteit, maar hebt geweigerd mij er ook terug in te laten stappen. Je hield mijn hoop en geloof in een "ooit" levend.... 

Want de dag dat ik die hoop en dat geloof kwijt was, zou je mij kwijt zijn. Fysiek toch. Dàt wist je. Want intussen was je te close gekomen, te verweven in mijn leven. Het risico op ontdekking zou, zelfs voor mij, met de risico's die ik neem, te groot geworden zijn. 

Ik begrijp nu waarom ik Neil op een afstand houd. Waarom ik absoluut, ruim 10 maanden na onze ontmoeting, geen werk maak van ook maar énige vorm van "officiële" ontmoeting. Waarom ik tracht een gezonde afstand van zijn dochter te houden (hoe leuk ik haar ook vind, hoe veel plezier ik het afgelopen jaar ook maakte met haar). Waarom ik de dag dat hij me een duur cadeau gaf diezelfde nacht nog reageerde met hem ontrouw zijn. Hij kwam te close, deed me geloven in meer dan een verhouding (zelfs ondanks zijn woorden "ik wil je een cadeau geven, maar zie het niet als een teken van liefde, maar van mijn vriendschap voor jou"). Het was het soort cadeau dat ik nog nooit kreeg, dat je niet aan een vriendin geeft volgens mij. En ik was nog nooit eerder een minnares... want in mijn hoofd was ik meer dan dat voor jou. Ik was "jouw vrouw".. Nu ben ik een minnares, en zo behandelt hij me dus ook. Inclusief een duur cadeau, het steeds weer oppikken van de rekening. En dus merkte ik dat ik hoop kreeg. En dàt wil ik nooit ofte nimmer meer meemaken.

Naar Neil toe word ik stilaan rustiger. Ik wen eraan een minnares te zijn, en geniet van zijn cadeau. Ik word minder en minder vaak onzeker als ik hem een dag niet hoor. Jij maakte me tot iemand die ik nooit was, nooit zou hebben willen zijn. Neil draagt er de gevolgen van... maar hij herstelt me. Ik kwam vandaag een quote tegen die het mooi samenvat : "Someone once told me to be careful when trying to fix a broken person because you may cut yourself on their sharp edges." 

Maar jammer genoeg verwacht ik me nog aan een mini crisis. Want jouw verjaardag, die ik compleet ga negeren... géén gelukwensen. Géén fb-berichtje op je wall. Géén telefoontje. Zelfs geen sms. Want ooit-mijn-lief, het kan me niet meer schelen. Ik ken je. Ik weet gewoon dat je dit niet kan geloven. Omdat jij niét kan geloven dat ik zonder jou kan. Omdat jij niet kan geloven dat ik zonder jouw lichaam kan.

Ben jij dan zo speciaal? Ik denk terug aan iets wat mijn buddy ooit schreef "okee, hij heeft één kunstje, maar verder?". Hij heeft gelijk. Jammer genoeg heb je net dàt voor mij verpest, met elke andere man. Maar okee, er zijn andere leuke dingen in bed. Ik merk dat ik met elke man in mijn leven àndere dingen leuk vindt. En tja, misschien vind ik ooit iemand die jouw kunstje kan evenaren. Zo niet, niet getreurd.... ik kan op zo veel manieren genieten.

Neil smacht naar mijn lichaam, zoveel is duidelijk. Ik wilde dat ik kon begrijpen waarom ik hem niet kan bieden wat ik aan jou wél kon beloven, een hele tijd: trouw. Terwijl Neil me nooit vroeg naar seks met mijn eigen ventje... dàt is het deel dat we van elkaar aanvaarden. Hij heeft seks met zijn vrouw, ik met mijn ventje. Dàt is logisch. Zonder meer. Maar hij vraagt mijn trouw. En net dààr wringt het.... want door jou weiger ik die exclusiviteit, heb ik schrik van die limiet. Ok, de Ander heeft momenteel weinig tijd, of liever: de dates die we planden werden steeds geannuleerd (door mij of door hem). 

Eigenlijk is de Ander de meest constante in mijn leven, sinds anderhalf jaar. Neil intussen sinds bijna een jaar. En er is mijn Friend with benefits, ook smachtend naar meer. Dat lijken me voldoende mannen, niet? No need for more....

Al komen mijn buddy en ik soms close. Reservewiel-plannen.... wie weet komen we er ooit toe. Maar voorlopig houden we stand. Tot nu toe is er telkens één van ons zwak, en houdt de andere stand. Maar wàt wanneer we beiden zwak staan? Is die reserve-wiel-optie zo slecht? Conscenting adults.... so what??? (en ja, ik wéét dat hij dit leest ;-) ) Never say never, nietwaar? 

The player... die situatie is duidelijk intussen. Of toch niet? Who knows.... Als er één ding is dat ik de afgelopen twee jaren besefte is het wel: never say never. Ooit dacht ik dat wij een toekomst hadden. En zie waar ik nu sta... het is over. 

Maar over hoe de afgelopen twee jaar me beïnvloeden, des te meer. En dààr moeten andere mensen de gevolgen van dragen. In de eerste plaats Neil... Zijn voorstel voor een snelle rit op en af naar mijn huis gisterenochtend, ipv koffie, ketste ik af. Het leverde een gigantische discussie op (ik kan het zelfs geen ruzie noemen, omdat we beiden gewoon kalm bleven, élk op ons eigen standpunt, duidelijke taal maar géén dreigementen, géén zielig gedoe). Maar ik besef wél dat ik door jou overgevoelig ben geworden voor "me gebruikt voelen". 

En als een voorstel om een uurtje een koffie te gaan drinken en te praten wordt getransformeerd in een rit naar mijn huis voor een half uurtje seks, dàn voel ik me gebruikt. Alsof ik enkel dààr goed voor ben. Wil dat zeggen dat ik daar geen zin in had, gisteren? Absoluut niet. Maar uit principe geef ik niet toe.... omdat ik het niét meer kan verdragen wéér niet de bovenhand te hebben. 

Neil vroeg wat wat zijn minpuntjes zijn, in mijn ogen. Het enige wat ik kon bedenken, is zijn enigszins narcistisch kantje. Maar anderzijds: zo ken ik zo veel mannen! Elke man wil horen dat hij de beste minnaar is. Elke man wil achteraf horen hoe geweldig ik genoten heb. Maar hij heeft een ander minpunt: hij is een chef. Een chef die het niet verdraagt dat ik ook een chef ben. Dus het levert pittige discussies op. 

Maar... hij heeft één ongelofelijk grote kwaliteit. Hij is niet rancuneus. Hij laat me gewoon kalmeren, en herneemt enkele uren later het contact. Zonder het voorgaande uit de weg te gaan. We praten. En we praten. Soms geeft hij me gelijk, in mijn argumentatie waarom ik me gekwetst voelde. Soms niet. Maar er is in elk geval meer evenwicht.

En dàt ontbrak er bij jou aan: evenwicht. Er was steeds maar één mogelijke conclusie: ik was volledig fout. En als ik volhield, bleef argumenteren en je niet meer tegen mijn woorden en redeneringen opkon, werd het "ik ben een slecht mens. Ik verwijder me uit je leven. Je bent beter af zonder mij." Waarop ik steeds weer in paniek schoot, en trachtte te corrigeren, me in alle mogelijke bochten wrong. 

Maar authentiek zeggen "ik was fout", dàt heb je nooit gekund. En dus weet ik dat ik dat ook niet zal horen, op 10 april. Wat ben ik geneigd om die datum naar voren te schuiven. Ik kon het perfect eerlijk gezegd. Maar ik wilde het niet. Ik moet me niet in 1000 bochten wringen om jou te plezieren. Jij annuleerde reeds twee keer. Een derde keer zal de laatste keer zijn. En dan kan ik éindelijk alles loslaten...

En dan beginnen de incoherenties weer. Eerst klinkt het "ik heb nog steeds geen geld om te gaan tanken, normaal staat mijn loon de 27ste op de rekening, en vandaag nog niet". Ik los het nog op voor je "ik heb de auto, en heb sowieso de avond vrij gehouden voor dit gesprek. Ik kom wel opgereden". Maar dàn klinkt het "beter niet, ik heb nog vanalles te doen".

Na even doorvragen, kom ik er achter wat die "vanalles" zijn: eten koken voor Haar (ze komt om half acht thuis van het werk), en werken voor school. 

Toch blijf je bij hoog en bij laag beweren dat je, moest je loon gestort zijn, afgekomen zou zijn. Waar dan die "vanalles" zouden gebeurd zijn, blijft onduidelijk. 

Maar je kan het niet inzien: je eigen incoherentie. En plots bedenk ik "waar maak ik me eigenlijk moe aan?"  Ik word boos, omdat dit al de tweede avond is die ik voor jou vrijhoud. Niet dat ik op zich andere plannen had, maar ik had wél andere plannen kunnen maken (en intussen bevestigden die zich, een vriend uit de buurt was evt wel graag een hapje gaan eten). 

Je probeert weer: wanneer komt het me deze week nog uit? Vrijheid genoeg in mijn agenda, maar ik weiger. Volgend weekend? Je wil me in het weekend, in mijn tijd met de kids zien. En amper 2 minuten later hoor ik dat je dochter misschien komt... momenten waarvan ik wéét dat ze voor alles gaan. Volgende week maandag? Neen, je bent jarig "doe je het express, me dat voorstellen op mijn verjaardag?" De rest van volgende week vertik ik. Dus je mag wachten tot 10 april.

Dan ben ik alleen thuis... heb aan niemand verantwoording af te leggen over het uur waarop ik thuiskom. Want jij wil "de tijd om jouw standpunt uit te leggen". Terwijl je een kwartier eerder nog wilde afkomen komende woensdag, want ik had een gat van anderhalf uur in mijn afspraken. 

Conclusie: maandag 10 april krijg jij je "famous last words". Ik zal er geen afspraak minder om maken... ik werk zolang ik aanvragen heb. Voorlopig houdt dat in dat ik om 19h klaar zal zijn, maar voor hetzelfde geld werk ik tot 21h. Ik heb géén uur waarop ik thuis moet komen, niemand die me controleert. Hoe jij het thuis uitlegt, kan me niets meer schelen. "je bent alleen thuis, en je wil afspreken in je bureau? Ik ben dus niet meer welkom in je huis?" 

Ik wéét wat jij wil. Ik wéét ook waarom jij niet wilde dat ik vanavond kwam opgereden om te praten, in de auto of in een café. Jij rekent erop dat ik door de knieën zal gaan voor seks. Ik ga niet liegen: vrijen met jou zal altijd iets bijzonders blijven, iets wat ik met geen ander meemaakte. Maar ik wéét nu ook dat het het niet waard is. Dus neen, er komt geen 'afscheidsseks" (iets waar ik in vroegere relaties eigenlijk nogal goed in was, "een laatste keer, ten afscheid"). 

Maar je slaagt erin om me desondanks ook weer te doen nadenken. Neil krijgt deze week weinig kansen.... ik bood hem morgenochtend een klein uurtje koffie drinken vlakbij mijn werk, en donderdagavond een date (net zo lang of zo kort als hij zich kan vrijmaken). Meer kan hij me niet bieden, en meer kan ik niet vrijmaken in voormiddagen. Hij maakte van die "koffie" een snelle rit naar jouw huis voor een vluggertje". Iets waar ik op andere momenten op zou ingegaan zijn. Maar door het besef dat ik voor jou "seks" vertegenwoordig, zal Neil morgen daar de gevolgen van dragen: koffie of niets. Ik ben meer dan "a good fuck". Hoe groot het compliment ook is... voor mij hoeft het niet als een 2de leven zich zuiver reduceert tot seks. Dààrin ligt het risico voor Neil. Voorlopig kon hij steeds nog nét op tijd corrigeren, door een ontbijtje ergens, of een restaurant 's avonds. Maar in de wetenschap dat hij over een kleine week 2 weken naar Spanje trekt, zal hij deze week ook tijd moeten uittrekken voor zo'n correctie-moment. Anders zou zijn thuiskomst wel eens anders kunnen uitdraaien als hij verwacht.

Misschien hoog tijd om de Ander eens te contacteren, voor de dagen dat ik alleen thuis zit... zien of er dan mogelijkheden zijn? Want me afhankelijk voelen, me op één man focussen, dàt doe ik niet meer. En bij de Ander weet ik perfect waar ik aan toe ben. Hoe dan ook, ik heb weer 2 weken rust. Jouw zielige "ik hoorde je een hele week niet meer, sinds woensdag". Kijk liefje, dàt is nu net waar een breuk om draait: dat je elkaar niét meer hoort!!! Blijkbaar maken die 2 neuronen van jou nog steeds geen connectie...of eigenlijk moet ik zeggen: je speelt het spel goed. Want zolang dat laatste gesprek er niet geweest is, is het niet "gedaan". 

Maar ik herbeleef alle fases van "ons" in zijn ervaringen momenteel. Ik wéét als geen ander waar hij door gaat. En ik wéét jammer genoeg ook wat hem nog te wachten staat. Ik kan énkel hopen voor hem dat hij niét tegenover een borderliner staat zoals jou. Ik ken zijn "ander" onvoldoende om dat in te schatten, maar vermoed eigenlijk van niet.

Pratende met The Player besef ik ook weer dingen over jou. Mijn hoofd draait overuren... is het dan zo raar dat ik, op dit vroege uur, al in bed wil kruipen? Ik praat over angst, en plots besef ik "jij was niet gewoon bang om zonder Haar te moeten leven". Jij was ook gewoon bang om niet meer "nodig" te zijn. Want Zij heeft jou nodig. Niet enkel financieel, maar ook emotioneel. Zij heeft een "redder" nodig, een "held op het witte paard" die alles voor haar oplost (dat jij een flink deel van de problemen zelf creëerde, negeert Zij nog steeds). Leven met mij zou compleet anders zijn. Ten eerste zou ik jou nooit financieel nodig hebben. Ik ben op dat punt volledig zelfredzaam, heb het soort  salaris dat me zou toestaan autonoom te leven zonder problemen.

Maar ook emotioneel... Oh ja, ik speelde enkele keren het "zwakke vrouwtje", deed beroep op je. Maar telkens je niet thuis gaf, vond ik gewoon een oplossing. Dus neen, ik heb jou niet "nodig". Ik heb een netwerk van vrienden, en vind desnoods een professionnal om mijn probleem op te lossen. Jouw verongelijkt zijn als ik niet op jou beroep doe als ik opvang zoek voor de kids... waarom zou ik? Ons sociale netwerk is voldoende uitgebreid lokaal om er beroep op te kunnen doen (en ik durf de mensen aan te spreken).

Nu ik je heb bezig gezien in mijn toneelgroep, zie ik ook hoe jij je kan isoleren. Ik kén je, kén jouw gedachten: "er ligt daar een hoop snoep, en niemand heeft eraan gedacht dat ik diabetes heb". En dus voel jij je verongelijkt, "men hield geen rekening met jou". De tijd dat ik me in alle bochten zou gewrongen hebben om te zorgen dat er ook voor jou iets aangepast lekkers klaar lag, is voorbij. Ik heb geen enkele moeite gedaan. Mijn aandacht beperkte zich tot zorgen dat er cola zero in de koelkast stond (in mijn eigen voordeel trouwens, want ik lust geen cola). Maar verder deed je weinig moeite om je te integreren in de groep. Wat mij betreft, ben je geschiedenis.

Volgend jaar is er géén rol voor jou. Dat wist Zij al langer. Jij beseft het nu ook. 

Wat je me morgen wil komen vertellen? Eerst zien dat het doorgaat deze keer... en daarna? Wat voor nieuws kan jij me nog vertellen? Ik ken je verhaaltjes, en ik prik er intussen recht doorheen. Vroeger zou ik hebben zitten stressen voor een gesprek. Nu? Het doet me niets. Dàt is de waarheid.

Ben ik -eindelijk- na ruim 2 jaar vrij van jou???  Ik durf te hopen van wel...

Mijn buddy zei het al "als hij nu (na de mail die ik hem stuurde ten afscheid, en die mijn buddy natùùrlijk op voorhand te lezen kreeg) nog niet doorheeft hoezeer hij je gekwetst heeft, maken zelfs zijn twee neuronen geen contact". Je was zo poeslief aan de telefoon...alsof we een gewone date hadden. Excuseerde je 1000 keer. Oh, je zei zelfs een andere repetitie af voor mij (en dit bleef je herhalen... ik heb het vertikt om te vragen in welke repetities je nu weer zit, want: het kan me niet schelen!!!). Je wil vooral niét dat ik boos ben omdat je last minute afzegt, maar het zijn "omstandigheden buiten jezelf om". 

En ik blijf maar zeggen "het is niet erg, deze afspraak is op jouw vraag". Waarom zou ik dan boos zijn? Voor het eerst ben ik zeker: ik kan je aan. Omdat ik nu helder zie wie jij bent. Een leugenaar die zijn eigen leugens gelooft. Een mooiprater. Een windbuil. Een borderliner. 

Eén goede raad;: als je een relatie begint met een borderliner, loop dan hard weg! Ik las het nochtans voldoende op het internet. Waarom luisterde ik niet??? Waarom negeerde ik alle goede raad??? Hoe heb ik me zo kunnen laten meeslepen door jouw verhaal, door jouw mooie praatjes? Ja, de seks was geweldig. Was dat dan alles? Dààrin geloof ik niet. Want ik heb andere "friends with benefits" en daarin spelen gevoelens (andere dan respect en een vorm van vriendschap) geen rol. Dus ik ben perfect in staat tot dat soort relaties. Wat had jij méér dan zij?

En dan kom ik steeds weer terug op het woord "veiligheid". Ik voelde me, zeker in het begin, zo veilig in jouw armen, in jouw aanwezigheid. Als het tenminste goed liep. Op alle andere momenten was ik aan het "herstellen". Mijn "fouten" moesten gecorrigeerd. En je maakte van mij dat onzeker persoontje... afhankelijk...behoevend. Nu ik dat niet meer ben, word jij onzeker. Maar ik vrees je niet meer...

Want ik maakte een belofte aan mijn vriend. Mijn allerliefste friend-with-benefits. Wat was hij speciaal voor mij... nooit eerder deed iemand wat hij deed voor mij: hemel en aarde bewegen om me te op te zoeken in A'dam, vanuit Tunesië. Nooit zou ik me nog laten vangen door die man. En nu... hij is er niet meer. Kon zelf niet om met zijn liefdesverdriet, en pleegde zelfmoord. Ik mis hem zo. Ik mis zijn "as-tu un petit mot gentil pour ton petit S?" Ik mis onze chats. Ik mis zijn liefde, al was die al jaren platonisch. Hij stond er voor mij, sprak 3 dagen en nachten op me in. We maakten ruzie, hij gaf me zijn visie op wat er gebeurde. Maakte schema's over wat er aan de hand was. Gaf me goede raad. Weigerde met met te gaan wandelen door A'dam zonder dat ik iets kalmerends nam, vond me ronduit manisch. Maar vooral: hij liet me beloven me nooit of te nimmer meer te laten vangen door deze man. 

En dàt is een belofte die ik wil houden. Nooit meer zal ik me laten vangen door jou. Jij bent geschiedenis. Eindelijk, na 26 maanden....

Neil kan je niet vervangen, zoveel is me intussen duidelijk. Maar dat is momenteel niet erg. Hij is er. Hij doet moeite, op zijn manier, maar hij doet ze tenminste. Op een volwassen manier. Ik maak het hem niet altijd gemakkelijk, maar hij praat de zaken uit, gaat ze niet uit de weg. Ben jij de grote borderliner, Neil heeft een zeker narcissisme. Maar ik kan ermee om. Ik laat hem praten, en geniet van de rest. Er zijn géén spelletjes, géén dubbele agenda. Ik ben officieel een minnares. Niét bepaald wat ik in gedachten had, ik wilde meer. Maar momenteel is het wel goed zo.... 

Maandag zie ik je dus.... 27 maart. Zo close bij je verjaardag... doe je het daarom? Het maakt me niet meer uit.... al die data: het overlijden van je moeder, je verjaardag... ik vergeet de data. En het kan me niet meer schelen. Je lijkt het niet te beseffen, maar je bent history. Het is over. Jij wil een laatste gesprek. Ik ben zo opgevoed dat ik dat niet weiger. Maar het zal niets veranderen... Jij krijgt jouw leven, jouw rust terug. En ik.... ik ga verder met mijn leven op mijn manier. Een dubbel leven. Het enige leven dat ik kàn leiden.... omdat ik nu eenmaal ben wie ik ben.

Wat doet het met mij? De waarheid is: niets. Ja, ik stress een beetje, over wat je me te zeggen hebt. Maar tegelijkertijd wéét ik: je kàn me niets meer maken. Je raakt me niet meer. Jouw laatste leugen in november, over dat geld, zo flagrant.... een "eye opener". 

Eén van de vragen van de therapeute was "wat bood hij jou, dat je zo als een blok viel?". Een belangrijke vraag, en ze blijft door mijn hoofd spoken. Want is "veiligheid" voldoende als antwoord? Dat gevoel van "ik moet het niet meer alleen doen"? Is het écht zo simpel? Want dan kan ik op mijn eigen wederhelft beroep doen. Dan zou ik met hem een gesprek kunnen aangaan, hem duidelijk maken dat ik me té alleen voel in alle grote beslissingen in ons gezin.

Ergens heb ik dat recent gedaan. Dom voorbeeld, maar misschien tekenend. Onze zomervakantie. Altijd plan ik alles.... ik kies, in overleg met hem. Maar ik hak knopen door, ik reserveer. Ik kan het niet verklaren, maar deze zomer slaagde ik er niet in om te beslissen. Hij wilde veranderen van camping, na 2 jaar op dezelfde camping. Ik ben een gewoontedier, en zou perfect nog een jaartje op dezelfde camping hebben kunnen verblijven. We zochten, vonden opties. Maar steeds weer kreeg ik de boodschap: "kies maar, beslis". Dit jaar kon ik niet beslissen.... en dat heb ik hem ook gezegd. Dus hij zei "reserveer maar dààr". Het blijft erg dubbel: ik heb de reservatie geregeld, maar hij besliste: we gaan dààrheen. En toch... het voelt als MIJN beslissing. Omdat ik reserveerde. Alles staat op mijn mail, mijn naam, ik betaalde. 

Ja, ik voel me te alleen. Te verantwoordelijk. Want het is één ding om te zorgen voor het dagdagelijkse: de kids hebben vers eten, maken hun huiswerk, ligggen op tijd in bed. Allemaal zijn taken. Maar de grote beslissingen voer ik uit: een grote onkost voor de studio die we kochten als investering, de schilderwerken, vakanties. Ik heb hem verplicht om alles te regelen voor die verdomde studio. Maar buiten de aankoop valt alles weer op mij terug. Ik had hem nochtans verwittigd: ik ben het eens met jouw beslissingen maar wil er me niet moe in maken. Maar intussen zijn we weer in hetzelfde stramien beland. Zo functioneren wij blijkbaar... Moet ik het maar aanvaarden? Ben ik wie ik ben?

Neil zegt het me "t'es le chef, Tu veux faire la chef". Trek ik het als vanzelf naar me toe? Trok dàt me in jou aan? Het idee dat er -eindelijk- iemand me zou ontslaan van verantwoordelijkheden? Is het écht zo simpel???

Wat verwacht ik van straks? Niets. Echt niets. Wat wil je me zo nodig zeggen? De waarheid is: het kan me niet schelen. Ik heb beloofd naar je te luisteren, uit een soort van beleefdheid. Respect. Een laatste restje liefde?

Houd ik nog van jou? De waarheid is "neen". Je hebt me te vaak gekwetst, te vaak gelogen, te vaak getoond dat je niet betrouwbaar bent. Ik was zo zeker dat mijn liefde voor jou voor eeuwig en altijd was. Maar jij hebt ze vernietigd.... Zoals mijn buddy (waar je steeds naar verwees ook, alsof hij een bedreiging was voor onze relatie) zei: "als hij nu nog niet inziet hoe hij je gekwetst heeft, maken zelfs die 2 neuronen die hij heeft, geen connectie". Je bent me kwijt. Definitief. Er is geen weg terug....

Ik vond vandaag van Haar nog een bericht... dat ze de "eer dan maar aan zichzelf had gehouden" en zichzelf verwijderde als vriend op fb. Ze heeft gelijk, Ze was me een kwestie van een seconde voor. Ze blijft je verdedigen, vindt dat ik je enkel nog negatief kan bekijken. Des te beter voor Haar.... want ze moest eens weten... Ze zou de waarheid eens moeten kennen, over haar "geweldige allerliefste man ter wereld". Over hoe hij Haar bedroog met mij. Hoe hij in staat is om te liegen. Hoe hij in het begin over Haar praatte, die vrouw die onvoldoende aandacht had voor zijn noden, overal rommel liet rondslingeren terwijl hij trachtte het huishouden ordelijk te houden. Die vrouw die altijd weer te laat het eten op tafel zette, waardoor hij in hypoglycemie ging. Die vrouw die nooit zijn hemden tijdig streek, zodat hij nooit zijn lievelingshemd kon dragen als hij dat wilde. 

Dàt is de man die Zij zo bewondert en verdedigt. De man die nu vlakaf zegt dat hij Haar in niets meer aantrekkelijk vindt. Die bij hoog en bij laag blijft beweren dat hij, sinds de dag dat hij mij ontmoette, geen seks meer met Haar had. Al ruim twee jaar niets meer? En dat vindt Zij niet vreemd?

Afgelopen november kwam hij langs... en vroeg me een lening van 1000 euro. De deurwaarder was al komen opschrijven...  Hij beloofde me die terug te betalen met Haar eindejaarspremie, begin december. Keek me recht in mijn ogen, en gaf me die garantie. Zei dat ik erop kon rekenen. Maar in december repte hij er met geen woord meer over. Ik heb hen toen beiden samen een bericht gestuurd, met de herinnering aan zijn belofte. Haar reactie was duidelijk "ik weet hier niets van, en ik heb dat geld al voor andere dingen gepland". Noem ik hem hierop dus een leugenaar, schiet Zij in de verdediging "hij zei zo maar iets". Onmogelijk voor Haar om toe te geven dat hij mij een leugen vertelde... 

Dààr viel mijn beslissing. Ik speel het spel, tot ik mijn geld terug heb. Ik stelde zélf dan maar een afbetalingsplan op, over 4 maanden. De eerste maand (december) liep al mis... die betaling gebeurde op het loon van eind december pas. Maar daarna ben ik blijven aandringen, zodat ik begin maart mijn geld terug had. Maar nog steeds weigert Zij het een leugen van hem te noemen.

Ik krijg berichten van haar, dat ik hem enkel nog negatief kan bekijken. Dat Zij dan wel zal verder leven met die slechte man en ondankbare dochter. Mijn enige antwoord blijft "ik wens je toe dat jij je roze bril mag behouden, dat jij niet in hem teleurgesteld zal geraken". Ik meen het. Want wat zou ik eraan hebben als Zij hem effectief buitenzet? Dan heeft hij alle kaarten in handen om mij terug te willen winnen... en niets meer te verliezen. Hij moét bij Haar blijven, zodat hij meer te verliezen heeft dan mij. 

Ik besef nu pas écht waaraan ik ben ontsnapt. Leven met een borderliner... dat is geen leven. Dat is overleven...