Maar ik heb je niet gehoord of gelezen. Ongetwijfeld het beste, ongetwijfeld het verstandigste. Maar mijn gevoel schreeuwt het uit: waarom verdiende ik geen verjaardagswens? 

Ik weet het wel: ik zette er een punt achter. Ik heb je voorstel voor "elkaar blijven zien als vrienden" afgeketst. 

Maar je hebt me zo veel wijsgemaakt dan. Zo waren verjaardagen heilige dagen, en wat er ook gebeuren zou, dié dag moet je de ander feliciteren. Het feit dat je dat niet gedaan hebt, zegt me veel, zo niet alles. Jij hebt ook een punt achter alles gezet. 

En dàt voelt zo oneerlijk. Kinderachtig, maar ik wil dat jij je minstens even ellendig voelt als mij over de situatie. Ik wil dat jij minstens even vaak zou wensen dat het allemaal anders was gelopen. We hebben te lang geprobeerd, te vaak opnieuw getracht. 

Het post-bevallings-effect... hoe vaak heb ik dat voorbeeld al niet aangehaald in presentaties? Wàt er ons ook overkomt, we vergeten de pijn, minimaliseren de ellende... waardoor we steeds weer onszelf herhalen. Want moest onze geest ons niet beschermen, afschermen van de pijn en ellende, er zouden amper nog 2de kinderen geboren worden. Ik merk nu al op dat ik bepaalde gebeurtenissen minimaliseer, vergoelijk, zit te bedenken of de schuld dan toch niet bij mij kan liggen... Dat is mijn valkuil, en ik mag er nooit meer in trappen.

De aanwezigheid van Neil helpt. Al zal hij nooit kunnen betekenen voor mij wat jij voor mij betekend hebt, hij is er wel. Op zijn rustige manier. Hij blijft rustig als ik weer eens angstig word, en me afreageer. In plaats van olie op het vuur  te gooien laat hij het even uitbranden, en komt het dan zachtjes uitdoven. Geen grote woorden, maar een eenvoudige "comment vas-tu chérie?" vanochtend (dergelijke woorden hoor ik zelden van hem, dus ik koester ze). Happy birthday voor me zingen aan de telefoon. Natuurlijk hoop ik stiekem op een verrassing morgen. Ik heb een dagje verlof, waar ze thuis niets van weten. Vanavond heb ik laten doorschemeren dat ik me aan niet meer verwacht dan het gewoonlijke uurtje dat hij dan 's morgens met me komt doorbrengen, bij me thuis. Ergens hoop ik natuurlijk op "iets". Maar ik verwacht het niet.... en heb al zitten bedenken waar ik me thuis nuttig mee kan bezig houden. 

Toch iets van ik van jou heb geleerd: het plannen loslaten. Jou heb ik getracht in mijn planmatige leventje te steken, om elkaar zo vaak mogelijk te zien. En kijk wat het me opbracht...uiteindelijk vooral verwijten  en véél teleurstellingen. Die dag in juli 2015, mijn thuiskomst van de camping....nooit zal ik die avond vergeten. Nog steeds stap ik regelmatig in de douche, en zie ik mezelf in de spiegel, wanhopig huilend. Dié dag heb je, in mijn ogen, definitief alles verknoeid. 

Dus weiger ik dergelijke plannen te maken, zelfs als Neil er eens naar hengelt. Ik geef mijn beschikbaarheden door, en hij ziet maar wat hij ermee doet. Jij hebt me geleerd geen initiatief meer te nemen, om niet teleurgesteld te worden. Ik ken de termen die mensen voor me gebruiken: drammerig, pushy, regelneef, rigide planner... Zo word je niet zomaar... daar groei je in. Mijn opvoeding en het leven dat we thuis leidden, brachten me ertoe om al jong te leren zaken te regelen. Als ik vandaag sta waar ik sta, op alle vlakken, is het oa dankzij mijn planmatige kant. Ik leer een compromis te vinden... en dat evenwicht is nog erg precair. Op het werk loopt het wel eens mis, omdat ik de controle los laat. Het is een leerproces, en ik ben een beginneling.

Maar hoop krijg je niet onder controle. De hoop dat jij vandaag op één of andere manier een gebaar zou maken. De hoop dat Neil vandaag "iets" zou plannen (in mijn wildste dromen werden er bloemen geleverd op mijn werk, wat een onzin, zo'n romantisch gebaar). Door zo veel redenen hoopte ik "iets" maar het bleef bij de klassieke berg wensen op fb, via sms of messenger. De plaats waar ik me het meest "jarig" voelde, was op mijn werk vanochtend. Want buiten de tractactie die ik zelf voorzag (ontbijtkoeken) hadden mijn assistenten de moeite genomen om onderling af te spreken voor wat chocolaatjes, iets te drinken, een zelfgemaakte chocomousse, een tiramisu.... Dààr voelde ik me jarig. De rest van de dag was as usual. Ik moet het leren: op mijn werk kan ik rekenen. En dus heb ik alle recht om een workaholic te zijn.... zij verdienen mijn volledige aandacht. Al de rest is bijna "quantité négligable"...