Neil. Ik had het moeten weten. Hun overnachting van woensdagnacht leidde tot een tweede nacht ter plekke, waardoor hij toch slechts vrijdagavond aankwam. Hoe kon ik me voorstellen dat hij zou zorgen dat hij vroeger aankwam om mij te kunnen zien? Maar -zoals de vorige twee jaren- is hij op de terugrit communicatiever. Stuurt updates over zijn localisatie. Telkens met bisous en calins. Bereidt zich voor op ons terugzien, paait me. Zo voelt het toch aan voor mij... 

Jij. Ik had beter moeten weten. Jou een moeilijke vraag stellen staat gelijk aan eeuwig wachten op een antwoord. Tandpijn, te druk, ik ken de excuses intussen wel. Je doet zelfs niet meer de moeite om me te antwoorden. Altijd weglopen, altijd je kop in het zand steken. Ongetwijfeld vrees je dat ik jou erop zal aanspreken "waarom verliet jij Haar niet voor mij?". Maar die vraag kan me gestolen worden. Ik wil een antwoord op mijn algemene vraag: waarom ben ik altijd de maitresse en nooit DE vrouw? 

Alcohol en pillen. Ik weet beter dan dit. Het ging zo goed, de afgelopen maanden. Ik sliep, meestal zonder iets (of enkel melatonine). Maar sinds één week vlucht ik 's avonds weer. Laten we een koe een koe noemen. Ik kan zonder alcohol. Dat weet ik best. Maar àls ik één glas drink, drink ik een tweede. En een derde. Ik wil niet liggen denken in bed. Ik wil niet piekeren (djeezes, waar is de tijd van Betty, in het Big Brother huis, toen "piekeren" iets leuks insinueerde?). Ik wil weg zijn. Escapisme. Wat is er beter: escape rooms of dit?

Dus ik besliste vanochtend. Die vakantiedagen die ik -half en half- inplande komende maandag en  dinsdag... ze stonden in mijn agenda (leeg!), ze stonden in het organigram van mijn werk, maar... ik vroeg ze nog niet aan. Vanuit het idee "wat met Neil?". Vanochtend besliste ik, vanuit een gevoel van revolte. En ik reserveerde. Neen, niét in A'pen, vlakbij het werk van Neil. Nooit meer... me in een stad bevinden waar ik geen enkele affiniteit mee heb, om hem een uurtje te zien. Dan blijven er 23 uur over waar ik niets mee ben.  Jammer genoeg is het appartement van Jules geen optie (zonder rancune, er zijn goede redenen). Dus ga ik naar de Belgische kust. Wandelen, uitwaaien. Ik heb niets met de belgische kust, laten we wel wezen. Maar ik vond een leuke plek, apparthotel. Vrijheid, geen verplicht ontbijt, geen schoonmaakster die je komt storen. Een wandeling, vroeg in de ochtend, voor al die toeristen wakker worden. Ik huur een fiets en ga gewoon fietsen, verstand op nul. 

Neil vraagt me "acceptes-tu des visites?". Eerst zien, dan geloven... Het centrum van het land, rit naar A'pen... de Belgische kust is een grote omweg. Mijn kleine moment van rebellie... "ik sta niet altijd klaar voor jou". We zien dus wel...

Neen, dan Travis. Hij is duidelijk. "tu réserves ton mardi matin pour moi. Ou je viens te chercher, et on y passe l'après midi et je te ramène chez toi ensuite". Wat moet ik hiermee? Ik leid een dubbelleven maar kan geen triple leven aan. Maar Travis... he grows on me. Hij biedt me momenteel precies dàt wat ik zocht: aandacht, steun, een luisterend oor, iemand die er voor mij wil zijn. Iemand die minder limieten inbouwt dan Neil. Maar met Neil heb ik intussen een geschiedenis. We maakten veel mee, gingen door enkele crisissen samen. 

Ik wil weg, dàt is eigenlijk mijn conclusie. En dat zal me lukken, voor enkele uren. Daarna? We zien wel...