Héél stilletjes is er terug contact met jou. Voorzichtig, aftastend, maar met duidelijke grenzen: niemand weet hiervan, en er komt geen ontmoeting. Seks met jou wil ik sowieso nooit meer, dààr ben ik door. Wat jij me gaf, ik vond het elders... bij één van mijn escape rooms. Want ja, ik heb ze nodig...  Gesprekjes zijn schaars, om de 10 dagen chatten we even, zonder meer. Maar ruzie als einde.. het ligt moeilijk bij mij, besef ik.

Neil: hij is er. Vol contradicties. Soms lijkt hij me amper nodig te hebben, zit in zijn wereldje. Op andere momenten wil hij absoluut onze levens meer vermengen, of me vaker zien. Zelfs dat "vaker zien"... het is onduidelijk voor mij. Of wil ik gewoon de waarheid niet zien: dat dit om seks draait, en niets meer? Er zit een grote afstand tussen wat hij toont en wat hij zegt. Wàt moet ik geloven?

Zegt hij me dingen als "ik mis je steeds vaker, als ik je niet bij me heb". Maar toont hij me vooral dat hij naar me verlangt, door me, meteen als hij me ziet, tot seks te leiden. Is dit wat ik zocht: iemand die lichamelijk mij nodig heeft? 

Wat ik besef: seks kan je overal vinden, en makkelijk ook. Iemand noemde me ooit een MILF. Ik moest het opzoeken... maar blijkbaar beantwoord ik aan dat profiel, voor sommige mannen? En dus heb ik escape rooms. Escape rooms van Neil. Wat een situatie: ik zoek manieren om vol te houden met mijn minnaar... Ik stel me voor dat ik er een einde aan maak, aan die relatie. Bedenk wat mijn redenen zijn om te blijven, en welke redenen ik zou hebben om te gaan. 

Redenen om te blijven: goede seks, goede intenties, fijne gesprekken (als ze er zijn). 

Redenen om te gaan: seks staat op de voorgrond, weinig consideratie voor mijn gevoelens. 

Dus neem ik escape rooms. Van Neil... Kon ik maar een pauze inlassen, van alles en iedereen.

Stilaan geraak ik ervan overtuigd: Neil is my number one. Maar ik moet mezelf beschermen. Tegen te graag zien. Tegen te veel willen. Tegen te veel verwachten. Tegen liefhebben. Hij weet het niet, maar de enige manier die ik ken, zijn anderen. Zo zorg ik ervoor dat ik me niet enkel op hem richt. Zo houd ik hem op de juiste afstand. En nét door die juiste afstand komt hij steeds dichter, merk ik...

Het is vreemd. Hoe meer je je vasthecht aan iets, hoe meer het je ontglipt. Maar laat het los, en het blijft bij je. Zo ook met Neil... Nét doordat ik de afgelopen maanden afstand nam, met dank aan Calimero 2, hoe closer hij leek te komen. En nu Calimero 2 out of the picture is, geniet ik van de aandacht van Neil. En die aandacht is er... 

Hij overwon zijn angst en stress, om me een nacht bij hem thuis te laten overnachten toen zijn eega op vakantie was. Tot op het laatste nippertje verwachtte ik me aan een annulatie. Een berichtje dat hij een hotelkamer voor me reserveerde, ergens, dat het hem speet maar dat hij het niet durfde. Maar hij deed het... liet me bij hem slapen. In hun bed. Ik deed wat ik ruim 25 jaar niet meer kon: ik sliep in iemands armen, de hele nacht, zonder me los te maken. Ik sliep. Het voelde natuurlijk aan, vanzelfsprekend. Gevaarlijk.

Dus doe ik wat ik altijd doe tegenwoordig. Ik vlucht. Een escape room... ik vond de perfecte escape room. Een gescheiden man, absoluut niet op zoek naar een relatie maar wél vragende partij naar af en toe een nacht. Iemand die samen grenzen wil aftasten. Iemand die veilig is. Iemand bij wie er geen verwachtingen zijn, anders dan een fijn moment. Maar wel iemand die niét een gestolen uurtje wil, maar meteen een hele nacht. Samen eten, vrijen, slapen, ontbijten. Een fijne man, eerlijk, aangenaam. De regels zijn duidelijk: tot hier en niet verder. 

Het staat me toe om Neil niet op te eisen. Blij te zijn met de aandacht die hij me wil en kan schenken. En zoals zo vaak: contradictio... hoe minder eisend ik ben, hoe meer hij zijn best doet. Om thuis weg te geraken om me een half uurtje te zien. Bellen zodra hij 10 minuten alleen in de wagen zit tijdens het weekend. Stiekem iets sturen als hij in bad zit. 

Wat er ook van zij: het werkt. Ik ben dankbaar dat hij er is. Ik koester hem, zijn aanwezigheid. Een man die weet hoe hij me moet aanpakken. De man die me aankan, denk ik. 

Of ik toch, zo lijkt het wel.

Calimero 2 bleek effectief te veel overeenkomsten met Calimero 1 te hebben om de situatie houdbaar te maken. Dus zetten we er samen een punt achter (gelukkig samen, zullen we denken?). Maar er waren gewoon te veel situaties, uitspraken, momenten die me terug deden denken aan Hem. 

Hem... wat is het vreemd om dat zo te schrijven. Maar zo zie ik Hen nu inderdaad: als Hem en Haar. Weg zullen ze nooit gaan, daarvoor ging het te diep. Maar ze staan nu compleet buiten mijn leven. Hun naam valt niet zo vaak meer, hier thuis. 

Maar ook Calimero 2... waarom zag ik het niet sneller. Alhoewel, ik zag het wel, maar ik wilde erin geloven. Al liet ik me niet zo zeer meesleuren deze keer, denk ik. Parole parole parole... dàt nummer moet ik gewoon respecteren, als ik dat hoor is het foute boel. Mooie praatjes, grootse projecten. Maar als puntje bij paaltje komt, is het allemaal gebakken lucht. Put your money where your mouth is.

Ik kreeg van hem een boek cadeau. Madame Bovary, van Flaubert. Omdat ik hem deed denken aan madame Bovary, de eeuwige zoektocht naar beter, intenser, perfecter, nieuwer, meer. Wat hij niét wilde horen, was dat mijn schuldgevoelens in Maastricht niets te maken hadden met thuis, maar alles met Neil. Het boek is teruggestuurd, net zoals zijn shirt dat hij me gaf om aan hem te denken. Geen souvenirs, geen tastbare herinneringen. Alles wat er ooit was, zal verdwijnen met mij. 

Enkel van Neil zal ik altijd aan zijn enige cadeau blijven hechten. Wat hem die dag deed beslissen tot die aankoop... ik zal het nooit weten. Maar nu ruim een jaar geleden kwam hij af met een doosje... een diamanten hangertje. Sinds die dag draag ik dat elke dag, uit dankbaarheid dat hij er is. The real heroes are those who tolerate me on a daily basis. En daar hoort hij intussen ook bij. Want soms een enkel woord, soms een uur lang aan de lijn, maar er gaat uiterst zelden een dag voorbij zonder een vorm van contact. Intussen 23 maanden lang. En op de één of andere manier verdraagt hij mij. Doorstond mijn nukken, mijn uithalen, mijn twijfels. 

Was ik intieel zijn "kers op de taart"... intussen noemt hij me de "kers én de crème fraiche". Meer moet dat niet zijn voor mij. Een man die me aankan, die me al met al neemt zoals ik ben. Misschien ben ik veranderd door hem, misschien is hij ook een stukje naar mij toe gegroeid. Wat er ook van zij: het werkt. 

Heel erg samenvattend: Calimero is out, en er zijn enkele nieuwe kandidaten, in verschillende fases van een proces. 

Maar waar het om gaat: als het tegenzit, sta je alleen. Dan kan je nog zo veel "back ups's" hebben ingebouwd. Niemand kan écht begrijpen wat ik op een gegeven moment doormaak. Op dit punt moet ik het Neil aangeven: hij komt me momenteel het meest close. Want zonder meer vragen aanvaardde hij een ontbijt, beperkt in tijd, gewoon om me te laten praten en uitrazen. Vandaag tijdens een ontbijtje besefte hij plots hoe veel theater voor mij betekent, en kon hij relateren naar een verwijt dat ik hem vorig jaar maakte, toen hij onvoldoende interesse toonde in een toonmoment. 

Toch blijft het fragmentarisch... wie kan écht vatten wat ik momenteel meemaak? 

Het resultaat is ernaar: ik heb meerdere "eieren" in mijn mand. Ik zie nog wel.... Misschien wint  de minst waarschrijnlijke wel. 

Los daarvan lijk ik een nieuwe calimero te hebben gevonden, zonder de persooenlijkeid die erbij gaat. Maar ook iemand die me pusht tot het realiseren van projecten. Zo brengen we binnenkort 2 dagen samen door in Maastricht, en nodigde ik hem uit tijdens mijn A'dam vekantie. Sounds familair: steeds opnieuw volgende projecten vastleggen om de relatie te laten duren? Momenteel heb ik niet dat gevoel, maar ik blijf voorzichtig..... 

En er zijn er anderen: een man die een zuivere minnares zoekt, voor af en toe een moment. Een man die af ent toe een nacht voorstelt, vol plezier, maar verder geen strings attached. Ik weet het even niet meer, denk ik....

What you????

Jij zal altijd jij blijven. Achterdochtig, Geen vertrouwen. En dat merkte ik in het korte contact dat we recent hadden... niets positiefs. Ik liet het vallen voor wat het was, en sloot af. Jij bent weer een afgesloten hoofdstuk, hoop ik.

Neil is een volgend verhaal. Hij doet zijn best, en hij laat me merken dat hij me meer en meer in zijn leven ziet (binnen de grenzen van het haalbare). tegen alle verwachtingen in, is hij niét op vakantie vertrokken met zijn hele gezin. Mijn gevoel zegt me dat hij hun gewoontes ziet veranderen. Mij lijkt dat normaal: 2 volwassen kids die hun eigen leven hebben... Maar hij droomde dat het altijd zo zou blijven, samen op vakantie. Hoe dan ook: resultaat is dat hij alleen thuis zit (bedrijf sluit 2 weken), eega gaat werken want wil geen verlof dagen verspillen (leuk vooruitzicht, want zo gaat ze heel de zomer mee naar Spanje). 

En toch had ik het er niet moeilijk mee... hij daarentegen. Regelmatig contact (wat ik al vreemd vond, met het idee dat ze samen thuis zaten). Afspraak voor een lunch (die door mijn werk dan niet kon doorgaan). Uiteindelijk wél een afspraak om op vrijdag te gaan ontbijten, vlakbij werk. Zijn hoop, om naar mijn bureau te gaan, counterde ik vakkundig: heb urineweginfectie, en da's niet het momemt om risico's te lopen met mijn gezondheid. Dus ontbijt... met toch een kleine happy ending in de auto    En neen, ik voel me dan niet misbruikt. Want ik wil het ook. Ik wil hem plezieren, gek maken. Zo gek dat hij non-stop mijn naam noemt (mijn naam, die hij zelden noemt, omdat hij ze "niet in zijn mond wil laten wennen").En dàt deed hij.... herhaaldelijk. Mission accomplished.

Later in de nm belden we nog even... hij wilde me bedanken voor het fijne jaar, dat alles steeds beter ging, dat we naar elkaar toegroeiden, beiden compromissen hebben gesloten. Hij wilde me bedanken dat ik er ben.

Waarom is het niet genoeg??? Waarom heb ik, op een ongetwijfeld zwak moment, vorige week een rdv-profiel aangemaakt. Oh, ik zag al snel dat het niet meer was zoals vroeger. Zonder abonnement kon je sowieso geen berichten lezen. 

Toch was er één bericht... zelfs niet zo anders dan de anderen... dat me deed reageren. Een gevoel, een magnetisme. Iets onvermijdelijks, lijkt het wel.... want zijn woorden waren in weing anders dan die van de anderen...Dus ja, ik wil deze man leren kennen, en zien of hij is wat hij lijkt te zijn. Een 'tweede huis naast huis", het klinkt zo heerlijk. Ik besef dat ik dat mis bij Neil: tijd. Altijd die snelle dates, 45min-1uur. Geen enkele planning. 

Hier biedt iemand me tijd. Geplande tijd weliswaar, maar tijd. Geen restantjes, geen intermezzo's, maar "ik maak mijn nm en avond vrij voor je". Natuurlijk kan zoiets niet wekelijks... Maar het is wél wat ik al altijd zocht... een "tweede thuis". Dat ik daar  dan anderhalf uur voor ga moeten rijden, is het énige nadeel. Tuurlijk had ik 'm liever 100 km dichterbij gesitueerd... Maar de situatie is wat ze is. En ik wil ze een geweldige eerlijke kans geven. Het voelt goed, een beetje zoals met jou, maar zonder de achterliggende gedachte dat ik met een borderliner te maken heb. Een man, down to earth, die me graag zal zien? Illusie? We'll see....

Zo slecht kan ik toch niet zijn, nietwaar? Ooit zal ik precies dàt bieden wat iemand zoekt.... Wat zal er op die dag gebeuren, Ik hoop dat het nooit gebeurt, want ik wil hier niet weg. Engagement en meer van die dure woorden.... maar het zit in me. Ik wil de kids probleemloos grootbrengen.

Dat ik, om dàt te realiseren, een secret garden nodig heb, is dan maar zo.Ik leg er me bij neer, en plan mijn leven zo goed mogelijk. 

Je mag het bekritiseren, je mag het veroordelen; Maar ik ben ook maar een meisje dat de gevolgen van haar keuzes wil blijven dragen, en tegelijkertijd wil leven....

Hoe dan ook, Calirmero (ik kan je geen lieverd meer noemen,dié titel ben je sinds langs kwijt): jij bent het verleden. Ik heb van je geleerd, ik weet wat ik wil en niet wil. Maar vooral: ik weet weer wie ik ben!!!  Moet ik je daarvoor bedanken? daar ben ik nog niet klaar voor, denk ik

Jij bent nl niet meer van enig belang. Jij bent uit mijn leven. Ondanks het "we moeten dit uitpraten" en "ik bekijk het nog"... jij doet er niet meer toe. Er is een ander nu. En hij doet er wél toe.

Ja, ik was verstoord door zijn woorden eergisteren. Maar ik heb het voor mezelf gehouden, heb er geen drama over gemaakt. Ik weet gewoon dat het onbedachtzaamheid is. Ik mag geen perfectie van hem verwachten. Zelf ben ik immers ook verre van perfect. Jij maakte me bovendien ook tot die persoon die ik nu ben. Een persoon waarvan er af en toe nog een flard doorsijpelt, en die ik rechtuit haat. 

Ik ben blij dat ik terug meer en meer mezelf ben. 

Mijn geduld loont. Neil reageert, is attent, laat zich horen. Ik ben enorm dankbaar dat ik hem mocht ontmoeten. Het blijft alleen zo moeilijk om erin te blijven geloven...

Nochtans begon hij best goed, al zij het aarzelend. Vanochtend moest ik pas rond 10h de deur uit voor het werk, en dus was er halvelings afgesproken met Neil om ervoor af te spreken.De goede wil was er, hij stond (tegen àlle gewoontes in) om 8.25h vertrekkensklaar. Dat zijn auto toen iets raars deed, waardoor hij zijn zoon moest bellen om af te komen met de tweede sleutel... dààr kon hij niets aan doen. 

Maar in afwachting van zijn zoon belden we even. Zijn vraag "wat heb je in huis om te ontbijten?" is zo veel als vragen of ik naar Le Pain Quotidien ging voor zijn lievelingsontbijt. Vaak doe ik dat wel, maar... dan wéét ik dat hij langskomt. Nu wist ik tot vanochtend niet dat hij zou langskomen, dus tja, er was vers brood en beleg in huis. Zijn reactie "niet erg, dan eet ik mijn fruit wel op terwijl ik op mijn zoon wacht". 

Meteen voelde ik me teruggeworpen in het verleden, met jou. Want wat kon ik doen? Geen ontbijt gaan halen, met de kans dat hij me daar een opmerking zou over maken. Of wel ontbijt halen, wel wetende dat ik dan zou horen "maar dat heb ik je niet gevraagd" (wat wààr was, het was "mijn conclusie"). Dit was precies waar het altijd misliep tussen ons... Je liet mij altijd alle conclusies trekken, maar leidde me ertoe. Preciés dat gevoel had ik vanochtend dus...

Eens hier, kon het ontbijt wachten. Je had al teveel tijd verloren door dat oponthoud. Daarna kon je toch nog even iets eten. En toén zei je iets dat me al heel de dag achtervolgt. Het gesprek ging over favoriete standjes,  en ik refereerde naar het verleden. Het maakte je jaloers, zei dat je niets wilde weten over "anderen". 

Het voelt zo oneerlijk. Volledig ongevraagd heb ik intussen al verschillende details over jouw sexleven thuis gekregen (ritme, hoe, etc). Nooit stelde ik er een vraag over, omdat ik het heel bewust niet wil weten. Maar wanneer ik gewoon eerlijk antwoord op een vraag van jou, krijg ik te horen dat je mijn verleden wil negeren. En dat terwijl ik veel gedetailleerdere zaken over jouw HUIDIGE sexleven maar moet aanhoren?

Ik weet best dat je me absoluut niet wil kwetsen. Toch slaag je er steeds weer in... gewoon uit onbedachtzaamheid.  En ik ken mezelf: dit gaat gezegd moeten worden. 

Maar niet vandaag. Ik heb gewoon gezwegen de rest van de dag, je heel eventjes gebeld in de late nm, om je een fijn einde van de dag te wensen. Ik heb er het raden naar of je hebt gevoeld dat het me niet ging. Ik zal het morgen wel horen...

Wat ik vrij goed volhield sinds mijn "vaarwel" van eind augustus, doorbrak ik de afgelopen weken. Eerst nog aarzelend: je thuisnummer bellen op momenten dat er niemand thuis was (gelukkig vermoedelijk). Jou één keer op je GSM bellen maar ophangen toen je antwoordde. Om je dan afgelopen week een mail te sturen. 

Want er moest, naar mijn gevoel, nog één ding gezegd worden. Ik kon dit alles niet loslaten, denk ik, omdat ik je nooit écht vertelde wat ik van jou vond. Wilde ik je sparen? Vond ik dat ik niet het recht had om een etiket op jou te kleven? Feit is en blijft: al na onze eerste chats, zelfs voor die allereerste ontmoeting, wist ik het al: ik stond tegenover iemand met borderline.

Ik kén borderline. Heel mijn studies bracht ik door naast een vriendin met ernstige borderline. We zaten in de les, en zij sprak me over haar ziekte, over haar terugkerende gedachten aan zelfmoord. Zij spoorde me aan om de boeken van Kernberg te lezen, om haar beter te begrijpen. Steeds weer luisterde ik. Meerdere keren vergezelde ik haar naar wéér een nieuwe therapeut, als steun. En ja, ik leerde de tekenen te herkennen, de symptomen...

Wat ik niét van haar leerde, is hoe je je beschermt tegen iemand met borderline. Want tegen haar moest ik me niet beschermen. Zij had inzicht in haar toestand. Alles wat zij van me vroeg was steun, een luisterend oor, en géén oordeel vellen. In ruil sprak zij over alle manieren waarop ze aan zelfmoord dacht, maar met de duidelijke afspraak dat ze niét tot de daad zou overgaan. Dat heeft ze altijd gerespecteerd.

In de ruim 20 jaar na onze studies ontmoette ik af en toe iemand bij wie ik meteen alarmsignalen voelde. En omdat ik wist hoe slopend zo'n vriendschap kon zijn, nam ik altijd snel afstand. Want hoe kostbaar de vriendschap met haar me ook was, het was ook vermoeiend. 

Mijn eeuwige vraag zal altijd blijven: waarom nam ik geen afstand van jou? Ik herinner me dat ik in die eerste weken al voelde dat ik tegenover iemand met borderline stond. Ik googelde over "relatie met borderliner". Nooit vergeet ik één van de eerste websites, een forum waarop mensen hun ervaring deelden. Eén van de adviezen luidde: "als je er nog niet te diep in zit: loop hard weg". Waarom liep ik niet weg? Waarom bleef ik je opzoeken? Waarom verlangde ik naar een ontmoeting? Waarom die eerste zoen?

Afgelopen week vond ik de moed. Ik stuurde je een mail, zonder veel uitleg. Enkel "ik dacht dat ik het aankon, maar ik kon het niet. Ik hoop voor jou dat Zij het wél volhoudt". Mét enkele linken over relaties met mensen met borderline. Het leverde een korte chat op. Een vage "we moeten dit uitpraten". Jouw vraag naar mijn agenda de komende weken. Jouw laatste woorden "ik bekijk het nog". 

Ik ken jou. Je zal me niet meer contacteren voor een afspraak. Wat valt er immers nog te zeggen? Het laatste geheim dat ik nog met jou wilde delen, heb ik bekend gemaakt. Wat je ermee doet, is nu jouw zaak. 

Neil maakt me gelukkig. Hij is intussen precies wat ik voor hem ben: de kers op de taart. Zijn aanwezigheid in mijn leven geeft mij meer tevredenheid in mijn realiteit. Meer verwachten we niet van elkaar... enkel het delen van momenten. Fijne momenten. Hij droomt van meer vermengde levens, oa door een vakantie in de buurt van hun vakantiehuis, met het idee om dan af en toe met onze beide gezinnen samen af te spreken. Ik houd de boot af. Been there, done that. Het kan en zal niet meer worden dat dit. Een relatie, die volledig geheim is en blijft. Géén "fine line" tussen realiteit en dromen. 

Ik ben tevreden.

Maar waarom rollen dan wééral de tranen over mijn wangen?

Die dag was ik thuisgekomen van mijn reis naar Amsterdam. Een bewogen week, want ik ging erheen om afstand te nemen van jou. Maar ik ging er ook heen om die hele periode af te sluiten. Na 5 maanden onder antidepressiva voelde ik me sterk genoeg om het leven weer aan te kunnen zonder. Ik zou niet alleen zijn ginder, mijn allerliefste maatje kwam me ook enkele dagen opzoeken. 

Het werden bewogen dagen. We wandelden, hand in hand. We praatten, soms over banaliteiten, maar ook heel veel zware gesprekken. Een hele nacht waarin hij op me inpraatte, me wilde doen inzien wààr ik in verzeild was geraakt. We aten, we dronken. We vreeën. Maakten ruzie omdat het niet meer "zoals toen" voelde. Hij, die me zo goed kende, bijna 20 jaar geleden, bemerkte als geen ander de veranderingen in mij op. Juist omdat we elkaar zo weinig zagen, er soms jaren overheen gingen door zijn leefsituatie, kon hij zien wat niemand anders zag: ik ben veranderd. 

Die veranderingen zijn voor mijn omgeving subtiel, ongetwijfeld. Het was een proces. Maar hij, die me niet meer zag tussen 2013 en 2016, hij zàg het. Hij kénde me. Ik kan hem niet meer vragen wàt hij allemaal zag, want die enkele dagen waren te kort om àlles door te praten. En nu kan ik hem nooit meer iets vragen...

Wat me is bijgebleven, is dat hij me "onrustig" vond. De kalmte die ik volgens hem altijd uitstraalde, was verdwenen. Nu was hij iemand bij wie ik ook wel rust vond, want een héél rustig persoon ben ik nooit geweest. Maar intussen heb ik ingezien dat ik, sinds ik jou leerde kennen, nog meer onrust ken. Eens rustig TV kijken, vroeger kon ik dat af en toe nog wel eens, maar sinds alles wat er met jou gebeurde, kijk ik nooit meer TV.  Associeer ik TV met al die avonden waarop ik bij jou zat, naast je zat, en de TV bleef spelen tijdens ons gesprek? Ik kijk erop terug met een vreemd gevoel. Begrijp niet hoe ik het toen niet zag. Deed je in het begin nog moeite om me te ontvangen, mooi gekleed, geschoren... gaandeweg maakte ik zodanig deel uit van je leventje, dat ik hetzelfde mocht zien als iedereen: de man die in een bevlekte training en shirt, rokend, in de zetel hangt en TV kijkt.

Die dagen in Amsterdam: ik had me voorgenomen om je ene hele week niet te contacteren, had je daarvan verwittigd. En ik haalde het bijna. Eén avond stuurde ik je iets, een liedje: The promise (van Tracy Chapman). 

"If you wait for me, than I'l come for you.

Although I've travelled far, I always hold a place for you in my heart.

If you think of me, if you miss me once in a while,

then I'll return to you. I'll return and fill that space in your heart.

Remembering your touch, your kiss, your warm embrace,

I'll find my way back for you, if you'll be waiting.

If you dream of me, like I dream of you,

in a place that's warm and dark, in a place where I can feel the beating of your heart.

Oh I've longed for you, and I have desired

to see your face, your smile, to be with you wherever you are.

Remembering your touch, your kiss, your warm embrace,

I'll find my way back to you, please say you'll be waiting.

Together again, it would feel so good to be

in your arms, where all my journeys end.

If you can make a promise, if it's one that you can keep,

I vow to come to you, if you'll wait for me.

And say you'll hold

a place for me in your heart."

Toch wist ik toen al dat het nooit meer zou gebeuren. Dit nummer was ten afscheid. Op dat moment kenden we elkaar bijna 16 maanden, waarvan enkele mooie maanden (ook al waren er toen al ongelofelijke ruzies), en daarna een jaar dat ik niet anders kan omschrijven als extreem. Amsterdam was het kantelmoment.

Gedaan met hopen op een "ooit". Gedaan met zwarte gedachten. Gedaan met je geloven. 

Ik wist wat ik ginder losliet. Maar ik had nooit, in mjn wildste dromen, kunnen denken dat ik Neil zou ontmoeten, op die eerste avond na mijn thuiskomst. En al was het met momenten ook wel eens heftig tussen hem en mij: in tegenstelling met ons wéét ik dat het telkens weer aan mij lag, de ruzies tussen mij en Neil. Al die achterdocht, tussen de lijnen door lezen, interpreteren van woorden, gebaren en bedoelingen, verwijten uiten,... hij onderging het allemaal.

Ik vertelde hem al heel snel waar ik net uit was vrij gekomen. Veel details heeft hij nooit gevraagd, maar het volstond. En het gaf hem nét dat beetje extra geduld om vol te houden, rustig te blijven, me te laten uitrazen en zelf te laten inzien dat ik eigenlijk boos was op jou en niet op hem, en daarna terug rustig contact op te nemen. Zonder verwijten. Zonder een gevoel van onrecht. 

Perfect is hij niet. Ik idealiseer niet meer. Hij maakt fouten, net zoals ik. Maar eens het misverstand uitgepraat is, is het ook voorbij. Hij weet dat ik hem dankbaar ben voor de rust die hij me geeft. Met hem plan ik niet meer, ik leef van dag tot dag. Blij dat hij er is, elke dag weer, al 18 maanden lang. Dankbaar dat hij het niet opgaf...

Wat wil ik? Een stuk van mij wilde horen dat je nog leeft. Vraag me niet waarom, maar het spookte door mijn hoofd. sinds een paar dagen: leeft hij eigenlijk nog? Dus was ik gerustgesteld.

Maar het zette een deur open, in mijn hoofd. Een vroeg eindejaarsgevoel: het einde van het jaar niet willen vieren met een dergelijke ruzie. Nooit eerder had ik met iemand zo'n conflict. Het weegt op me: het onuitgesprokene (remember: "dans le non-dit, t'es tellement bavard"), alle vragen zonder antwoord (en waarop ik nooit antwoord zal krijgen), de verbale agressie.

Ik tracht te begrijpen wat ik te winnen heb door jou te contacteren. Steeds weer komt het woord "sorry" bij me boven. Ik wil zo graag dat je inziet hoé verregaand jij mij veranderd hebt. Hoe je een eeuwige optimist, iemand die altijd iedereen het voordeel van de twijfel gunde, transformeerde in een twijfelaar, iemand die overal iets achter zoekt. 

Intussen besef ik het. Onderdruk ik het. Hoofdzakelijk Neil krijgt hierin de volle laag, van tijd tot tijd. Ik probeer het te onderdrukken, mezelf tot rede te brengen en niét ageren naar hem toe. Het is niet altijd makkelijk. Zo vaak voel ik me gestraft door hem. Omdat dàt het spel was dat jij met mij speelde.... me straffen voor zaken die ik verkeerd deed. Subtiel straffen, onmogelijk om er de vinger precies op te leggen, altijd een onschuldige verklaring mogelijk. Je deed me sinds het allerprilste begin twijfelen aan mijn eigen gevoel, mijn eigen indruk. 

Nét zo vandaag. De situatie doet er niet toe, maar resultaat was dat Neil me belde, bijna thuis, zonder dat hij me eerder verwittigde dat hij uitzonderlijk vroeg naar huis vertrok. Terwijl de mogelijkheid bestond om langs te komen na mijn werk. Ik besef tezelfertijd maar al te goed dat hij gisteren gehoopt had dat ik later zou gaan werken, en 's morgens een uurtje met hem zou doorbrengen thuis. Echter, wat voor hem een uurtje later vertrekken is (en zelfs amper, want hij vertrekt anders ook maar om 10h), is voor mij 3 uur later op het werk aankomen. Ik wilde op mijn werk zijn gisteren, aangezien ik er maandag niet was. Dus kon ik hem enkel een koffie drinken bieden. Hij was eerlijk, dat hij getwijfeld had om het aanbod te weigeren en rechtstreeks naar het werk door te rijden. Of hij het bewust of onbewust doet, is me onduidelijk. Maar ik voel me gestraft door zijn houding van vandaag.

Dàt is nog steeds een erfenis van jou. Ik voel het als onrechtvaardig, als onjuist. Ik wil erkenning voor de manier waarop jij mij veranderde. Ik wil je horen zeggen dat het je spijt, wat je me aandeed. 

Maar wat zou het veranderen? Ik geloof niet in catharsis. Ik geloof niet in wonderen. Ik geloof niet in sprookjes waarin alles goed eindigt. 

Dus moet ik gewoon mezelf aanvaarden zoals ik geworden ben .Je was een fout, een jammerlijke les die ik moest leren. En hopeljik komt er een dag waarop ik dankbaar kan zijn voor die les...

maar 't is anders dan voorheen.

Wel als maatjes door een deur,

maar minnaars zonder kleur. 

Ik voel me zo alleen.

Lege dagen zonder klagen

glijden ongemerkt voorbij.

Het is of ze niet bestaan.

Waar is het misgegaan?

Voel jij nog iets voor mij?

We hebben woorden zonder woorden

en we lezen elkaar ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Al die dromen, ons ontnomen,

allang vervlogen in de nacht.

Is er nog genegenheid,

of enkel nog de eenzaamheid?

Ach ja, we slapen zacht.

Opnieuw beginnen, je weer beminnen.

Mijn fantasie slaat veel te vaak op hol.

We doen of ze niet bestaan,

waar is het misgegaan?

Voel jij nog iets voor mij?

We hebben woorden zonder woorden,

en we lezen elkaars ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Maar als de hartstocht is geblust...

geef me raad, vertel me wat te doen.

Zal ik ooit nog dromen, net als toen?

Zal ik nog verdrinken in een zoen?

We hebben woorden zonder woorden

en we lezen elkaars ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Maar als de hartstocht is geblust...

Dit nummer maalt al enkele dagen door mijn hoofd. Natuurlijk omwille van Neil, na alles wat er gebeurde. Maar ook weer omwille van jou. 

Ik weet perfect hoe het komt. Er zijn vorige week zaken gebeurd op professionneel vlak die voor mij mega waren. Maar thuis kreeg ik een lauwe reactie (okee, de kids vonden het wel cool, mama op tv), Neil luisterde maar was niet bijster enthousiast. Zelfs mijn beste vriendin had me amper zien passeren op tv, de andere zag het zelfs niet (al postte ik het op fb). Ik zoek geen bevestiging, ik ben zelf tevreden over mijn prestatie. Maar toch... ik wéét gewoon hoe enthousiast jij geweest zou zijn. Dàt mis ik.

En dat gemis werd vandaag een risico. Al heel de week spookte jouw thuisnummer door mijn hoofd. Bedacht ik hoe fijn het zou zijn om je stem even te horen, zelfs als ik niets zou zeggen. Vandaag was het kantje boordje. Ik had je nummer zelfs al ingetikt. Maar na 2 keer rinkelen besefte ik wat een slecht idee dit zou zijn, en hing op. Belde Jules op, om me tot rede te brengen.

Het lijkt een eeuwigheid maar mijn "vaarwel" dateert nog maar van eind augustus. Nog geen 3 maanden dus. Waarom lijkt het dan een jaar?

Dat wil niét zeggen dat er de afgelopen weken niéts gebeurde... Tijdens mijn vakantie, intussen 2 weken geleden, hadden Neil en ik een crisis-moment. Hij miste me tijdens mijn vakantie - meer dan anders, want zijn eega had, voor het eerst sinds hun huwelijk, beslist om 5 dagen met vriendinnen op city trip te gaan. Dus zat hij alleen thuis... zowel zijn eega als zijn minnares op vakantie. 

In de mate van het mogelijke chatten we, belden we, of zelfs videochat.... tot die laatste dag voor zijn eega thuiskwam. Toen moest hij zich plots "bewaren" ... voor haar. Het schoot bij mij zwaar in het verkeerde keelgat. Ik was dus wél goed genoeg om hem op te winden, maar hij ging er niéts mee doen, en zich diezelfde avond met dié opwinding uitleven bij haar? Hij begreep het niet. Kon niet begrijpen waarom ik me zo slecht voelde... ik wist toch immers dat hij thuis nog een seksleven heeft?

Moe van de ruzie, heb ik gelogen. Ik zei dat het okee was, dat hij het maar moest vergeten, dat ik okee was. Maar het was een leugen. De rest van die week gebruikte ik om na te denken. Over onze toekomst. Eens terug thuis schreef ik hem een brief. Mails wil hij niet lezen, dus schreef ik alles neer, en liet het hem lezen, zodra ik hem zag. Begrip was er, en tegelijk onbegrip. 

Ik besef dat ik moe ben van het nadenken. Zijn idee is "jij voegt iets toe aan mijn leven, jij bent de kers op mijn quasi perfecte taart". Hoe zou ik hem kunnen uitleggen dat zijn aanwezigheid in mijn leven niet zo éénduidig is? Want hij is een aanwinst in mijn leven. Zonder hem zou ik mogelijk thuis weg gaan, op zoek gaan naar een voltijdse nieuwe partner (en dàt wil ik niet... niet meer). Maar anderzijds is hij eigenlijk het enige dat mijn leven ingewikkeld maakt. 

Neil, hij is zowel de hoogtes als de laagtes in mijn leven. Zonder hem zou mijn leven rustig kabbelen, druk maar rustig. Doordat ik hém er nog moet ingepast krijgen, wordt het een heel gepuzzel. 

Na die laatste ruzie, nu 2 weken geleden, is er weer een draadje losgemaakt. Geen drang meer om hem te bellen. Steeds vaker dagen waarop ik plots tegen de middag besef dat ik hem nog geen goedemorgen stuurde. Steeds meer avonden waarop we naar huis gaan zonder een kort belletje als we beiden in de auto zitten. Er zijn dingen veranderd: ik bel hem nooit meer spontaan. Dus hij stuurt me dan "je mag me bellen", ten teken dat hij vrij is. Bel ik pas een half uur later, is hij soms weer bezig. Da's dan maar zo.

Hoe meer afstand ik neem, hoe meer hij zelf op zoek gaat naar kansen. Maar ik wring mezelf niet meer in bochten op het werk. Gisteren was ik bereid om 2 uur later te gaan werken, had dat zelfs al ingepland. Maar dan hoor ik de avond voordien plots dat hij een afspraak heeft, en dus niet kan. Mij niet gelaten.... Zijn vraag vandaag "hoe de rest van mijn week eruit ziet" is dan ook kort: vol. Ik ben het beu om mijn programma steeds maar om te gooien aan een man die niet kan plannen. Niet om hem 45 minuutjes te zien. 45 minuurtjes die dan enkel dienen om te vrijen. 

Ik zie hem er niet minder graag om. Maar de drang is weg, merk ik. Afstand... misschien is het maar een fase. Adam heb ik ook al duidelijk gemaakt dat ik "out of the game" stap momenteel, en dat ik niets meer garandeer voor mijn volgende trip naar Amsterdam. Misschien wel, misschien niet. Momenteel zou ik vooral het alleen zijn weer eens appreciëren...  Afstand van alles en iedereen. Wie in mijn leven wil zijn, moet maar wat moeite doen. Ik loop even niét meer achter iedereen aan...

Er is de 'doorbroken vloek' die meespeelt. Intussen zijn Tweety en Sylvester ook bij mij aangekomen. Sylvester die Tweety in een wurggreep houdt... hoe vaak heb ik me zo niet gevoeld bij jou? Dat beeld stond in één van onze meest gehuurde kamers. Toen ik het online verkocht zag worden, wist ik gewoon dat ik het moest hebben, als eeuwige reminder van jouw impact op mij.

Toch kon ik het niet laten: ik maakte er een foto van, en stuurde die jou op. Je reageerde niet. Het is goed zo. Voor mij is de cirkel rond, met dit laatste gebaar (ik wachtte al enkele maanden tot het verkocht zou worden). Wat jij er ook van denkt... ik besef dat het er niet toe doet.

Zo vaak hoopte ik dat je al maar een fractie zou afzien van wat ik gevoeld heb, in die tijd. Maar wat brengt het me op? Wat win ik als jij er zelfs maar een fractie ervan zou gevoeld hebben? Het doet er niet meer toe. Jij bent het verleden. Neil is de toekomst.

Neil.... vorige week hadden we een ernstig crisismoment. Hij was verbaal agressief tegen me, aan de telefoon. Ik kon er niet mee om, stond klaar om alles op te blazen. Maar ik heb de context begrepen, en beslist hem te vergeven. Want hij is geen agressieve man, integendeel. Oh ja, hij weet wat hij wil (mijn lichaam, en dan vooral mijn genot). Maar hij biedt me ook zo veel andere dingen, toont me in kleine en grotere dingen wat ik voor hem beteken. 

Deze gebeurtenis deed me echter nadenken. Ik weet al lang dat ik blokkeer op agressie, als die persoonlijk naar mij gericht is. Waarom heb ik jou zo lang je gang laten gaan? Waarom vergaf ik je steeds weer? Ik stond op het punt om Neil te laten gaan, op die éne keer dat hij zich agressief opstelde. Maar van jou onderging ik het steeds opnieuw. De enige verklaring die ik kan vinden is "gewenning". Want de eerste keren was ik onder de indruk, riep met luide stem dat het gedaan was, maar maakte het telkens goed. Maar ook misbruik wordt een gewoonte... hoe erg het ook klinkt. Eveneens agressie. Het was niet meer kwestie van 'of'' maar van 'wanneer'. 

Neil verraste me echter. Achteraf gezien kan ik zijn reactie begrijpen, vergoelijken, verklaren. Ik vind nog steeds dat hij niet het recht had om zo tegen me te praten, maar ik kan het begrijpen. De uitdrukking zegt: je moet het kind niet met het badwater weggooien. Dàt is precies wat ik niet heb gedaan. Ik geef hem de kans om te herstellen, en ben daar blij om. Want het gaat goed tussen ons. We vinden een modus vivendi. Hij wil mij niet kwijt, en let's face it: ik wil hem ook niet bepaald kwijt. Alleen weet ik dat ik, als het ooit uitkomt, aan het kortste eind trek. Maar ook daar heb ik vrede mee... zolang hij mij maar veilig stelt en mijn naam niet vrijgeeft, moest het ooit uitkomen. 

Ik zie onze toekomst samen steeds beter tegemoet, voor zolang ze duurt. Want ik ben realistisch. Ik geloof niet in zijn "als we voorzichtig zijn, komt dit nooit uit". Voor mij gaat dit ooit uitkomen. Als dat bij mij thuis gebeurt, is hij safe. Nooit zal ik zijn naam vrijgeven. Ik kan er enkel op vertrouwen als hij me zegt dat dat omgekeerd hetzelfde zal zijn (maar durf eraan te twijfelen). 

Maar dat zijn zorgen voor morgen. Laten we genieten van het vandaag...

Wat ik toén als een zegen ervaarde, is het afgelopen anderhalf jaar een vloek gebleken. Want juist daardoor was ik iets kwijtgeraakt. Iets waarvan ik vreesde dat ik het nooit meer zou ervaren, in de overtuiging dat enkel jij me nog zo ver kon drijven. 

Vandaag heb ik echter de vloek doorbroken. En het voelt als een enorme bevrijding. Ik heb nooit beseft of kunnen inschatten hoe belangrijk het voor mij zou zijn om die laatste lichamelijke schakel te doorbreken. 

Meer en meer zie ik in hoe zeer ik in jouw web gevangen zat. Ik voel de draden bijna lijfelijk, ik zie de losse flarden overal rond me hangen, als spookbeelden, echo's van wat wij waren. Ik wil ze van me losrukken, wegspoelen. Steeds als ik denk dat ik de laatste draad doorbrak, kom ik weer een andere tegen, lijkt het wel. Hoe heb ik me ooit zo kunnen laten inpakken, in die strakke cocon?

Maar dan denk ik: laat me het goede onthouden en het slechte vergeten. Het is een strijd geweest. De dag komt echter steeds dichter waarop ik, met volle zekerheid, zal kunnen zeggen: "I love the person I've become, because I fought to become her".

Het doet me weer beseffen dat het moeilijk is om iemand volledig uit je leven te bannen, met alle mogelijkheden. Je kan iemand blokkeren op fb, gsm-nummer uit je contacten verwijderen, zijn mailadres uit je lijst schrappen. Maar je geheugen heb je niet onder controle. En ik heb altijd al 'iets' gehad met telefoonnummers. Zo kan plots het telefoonnummer van mijn grootouders (een nummer dat al ruim 25 jaar niet meer actief is) weer door mijn hoofd flitsen, zo vaak heb ik dat nummer getoetst (of gedraaid, toen was dat nog een telefoonschijf). 

Toch was er weinig verleiding om iets te 'doen' met dat nummer. Ik ga niet liegen: ik zou je stem graag nog eens horen. Ik herinner me als de dag van gisteren de eerste keer dat ik die stem hoorde. We hadden afgesproken ivm je zoekertje... dààr begon het allemaal mee. Maar intussen hadden we zo veel en intens zitten chatten, dat we beiden voelden "dit is meer". En dus stelde je voor, om de stress een beetje te minderen, om elkaar op voorhand eventjes te bellen. 

Ik zat in mijn bureau, tussen twee afspraken, en toetste je gsm-nummer in. Jouw stem klonk me meteen zo bekend. Natuurlijk, we zijn afkomstig uit dezelfde regio, beiden ruim 100 km van onze origine beland. Maar we herkenden elkaars klank. Het versterkte indertijd enkel maar het gevoel van "samenhoren". Mijn hand trilde, met de hoorn tegen mijn oor. Wat zeg ik? Ik trilde helemaal. Op dat moment beslisten we om zo snel mogelijk af te spreken, we konden beiden niet langer wachten. 

Dààr begon ons verhaal. Het brengt me terug naar mjn allereerste entry ooit hier. Onze ontmoeting. Die eerste blik. Die eerste kus. 

Kijk waar we nu staan. Naar jouw gevoelens heb ik enkel het raden. Voel jij verdriet? Haat? Verlies? Rancune? Een gevoel van onrecht? Of ben je gewoon opgelucht, dat je leven weer zijn rustige gangetje gaat, geen stoorzender meer, geen "onredelijke" ik. Ben je blij dat je je niet meer aangevallen moet voelen? 

Hoe wil ik dat je je voelt? Wil ik dat jij nog steeds aan mij denkt, net zoals ik jou nooit volledig uit mijn gedachten kan krijgen? Want al kan ik je steeds vaker een hele dag, of zelfs meerdere dagen, volledig bannen uit mijn gedachten, àltijd is er weer een moment waarop je opduikt. Door een herinnering, een geur, een liedje, een quote. 

Mijn vragen zonder antwoord.. ik leer ermee leven. Het zal me altijd blijven frustreren, dat besef ik. That's me: ik spit alles uit tot op het bot (trouwens, één van de dingen die je me vaak genoeg verweet). Deze week bedacht ik plots: 'stel dat er jou iets overkomt? Zou Zij me dat dan laten weten?' Nog een vraag waar ik geen antwoord op zal krijgen. 

Tegen jou zei ik vaarwel. Nu moet ik nog afscheid nemen van mijn onbeantwoorde vragen, vermoed ik... 

Met die beweging komt ook weer het niet-aan-jou-denken. Gelukkig maar, want de afgelopen dagen waren er eerlijk gezegd enkele risico-momenten. Viel ik op quotes die me aan jou deden denken. Dingen deed denken die ik jou nog wilde laten weten.

Een stukje van me is best trots dat ik weerstand bood. Zonder een schop onder mijn kont van Jules. Zonder hulplijn. Ik probeerde me te herinneren wanneer ik je "vaarwel" zei, die laatste keer aan de telefoon. Het zegt veel dat ik er over moest nadenken, me de omstandigheden terug moest voor de geest halen. Zo kwam ik er weer: het was ergens eind augustus. 6 weken zonder enig contact. Al 6 weken. Nog maar 6 weken. Het leek me langer. Niét omdat ik je mis, maar omdat je zo ver in mijn hoofd zit. 

Tegelijkertijd doet het me beseffen dat ik nog steeds "at risk" ben. Want 6 maanden geleden slaagde ik er ook al in om bijna 3 maanden geen contact te hebben. Alleen ben ik deze keer een stuk beslister om niét meer door de knieën te gaan. Ik vrees trouwens de schop van Jules   

De afgelopen dagen heb ik ook afstand genomen van Neil. We houden wel contact, maar ik dring niet meer aan. Ik merk wel wanneer hij tijd voor me maakt. En zoals steeds: als ik afstand neem, komt hij nader. Zo verraste hij me vandaag. Hij gaf aan dat er morgenavond wel eens "iets" zou kunnen. Wat ik me daarbij moest voorstellen, wist ik niet. Maar omdat ik thuis toch enige verklaring moet kunnen geven, had ik hem wél gevraagd om me voor ik naar huis zou gaan vanavond te contacteren, zodat ik iets meer wist. Alleen had hij het drukker dan voorzien, en dus had hij me niet in mijn pauze gecontacteerd. Nog niet zo lang geleden zou dat me boos gemaakt hebben, teleurgesteld doen voelen. Vandaag deed het me enkel reageren met "druk bezig vermoed ik. Niet erg, maar ik moét straks thuis iets kunnen zeggen als ik morgen weg wil kunnen. Niet erg, andere keer dan maar".

Niet lang daarna kreeg ik al reactie, of ik kon bellen. Toen dat eindelijk lukte, bleek hij gedaan te hebben waar ik steeds op hoop: een gelegenheid gezien te hebben en gegrepen te hebben. Slotsom is dat we uit eten kunnen gaan morgenavond. Daar had ik, zo kort na onze zondagnamiddag samen, nooit op durven hopen. 

Daarna vroeg ik me af: hoe zou ik me gevoeld hebben als hij effectief gewoon hebben gevraagd om een half uurtje op mijn bureau af te spreken (wat ik eigenlijk verwachtte)? Of als hij niet tijdig me zijn plannen zou verteld hebben, waardoor ik hier thuis niet meer weggeraakt zou zijn? Op dit moment voelt het als "dan was het maar zo geweest". 

Ben ik blij met zijn voorstel? Natuurlijk wel. Ik apprecieer het dat hij de gelegenheid greep om met me uit eten te gaan. En ik zal dan ook mijn uiterste best doen om hem precies dàt te geven waar ik weet dat hij het meeste naar smacht (of toch bijna): de vrolijke ik zien. Dus zet ik mijn tocht uit het dal verder... 

Voor het eerst in lange tijd voel ik dat ik tegen mijn breekpunt aan zit. En deze keer ben jij niet de oorzaak. Anderhalf jaar geleden... waar is de tijd... A'dam, met mijn vriend. Hij is er niet meer, sinds eind juli 2016. Hij stapte uit de rat race. Ik mis hem.

Het werk groeit me boven het hoofd. Ik heb nooit veel verteld over mijn werk, en dat kan ik ook niet. Ik geef enkel mee dat ik steeds hogerop klim. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Voordeel is ongetwijfeld dat er me dingen worden aangeboden waar ik voordien enkel van kon dromen. Nadeel is dat het verwachtingen schept, dat ik er moet staan. 

Met Neil ken ik steeds beter mijn plaats. Afgelopen week gaf hij forfait, hoezeer ik ook aangaf dat ik stikop was. Ondanks dat ik hem kansen bood om langs te komen, was er geen interesse "aangezien ik toch niet in goede doen was". Sinds vrijdag kwamen de signalen dat hij me wilde zien... steeds sterker. Vandaag was het ronduit dat ik "ontspanning nodig had". Meer dan een "ik zit in mijn bureau, administratie bijwerken en thuis te veel afleiding" had hij niet nodig... hij vertrok voor een "fietsritje", dat hem recht naar mij bracht. Ik weet nog niet goed hoe het zal evolueren. 

Neil is jou niet. Hij is wie hij is, en er zit geen enkele slechte bedoeling achter. Hij is gewoon dol op mijn lijf, op mij ook wel. Hij is ongerust over me. Ik denk dat hij voelt dat ik afstand neem, maar niet begrijpt waarom. Hij steekt het op werkdruk...net zoals iedereen. 

Niemand voelt waar ik zit. Al lieg ik... sommige vriendinnen voelen het blijkbaar instinctief aan. Gisteren kreeg ik uit verschillende hoeken de vraag of het wel gaat. Ik lieg er niet over. Maar hoe diep ik zit, hoe ik hier zit met tranen die rollen, hoe ik moet zorgen dat ik altijd een zakdoek bij de hand heb voor als de tranen opkomen, hoe ik op mijn werk in tranen stond 10 dagen geleden... Het is gewoon even te veel. 

Maar ik kom er wel weer. As always. Las vandaag een goede quote: "a woman is like a tea bag: you can't tell how strong she is untill you put her in hot water". 

Hoe dan ook, als verantwoordelijke voel ik het aan als mijn verantwoordelijkheid om alles wél te laten draaien. Dus doe ik, bovenop mjn werk, hun werk. Dat ik dan plots 10 uur per dag werk ipv de normale 8 uur, beseft niemand. 

Toch heeft mijn gevoel indirect met jou te maken. Want als er één ding is waar jij sterk in was, is het "steunen". Een moment als nu... ik zou gewoon hebben kunnen zeggen "ik wil een uur in je armen liggen, praat tegen me, laat me uithuilen van de stress", en dat kreeg ik bij jou. Daarmee kan ik bij Neil niet terecht. Deze week had hij twee kansen om langs te komen, maar hij nam beide niet. De eerste omdat ik  "niet in vorm was", de tweede omdat hij "beetje ziek werd". Les excuses sont fait pour s'en servir... 

Want wat ik op dit moment nodig heb? Eigenlijk gewoon een uurtje of 2 in iemands armen liggen (man of vrouw), gewoon liggen, en over alles en niets praten. Geen seksuele spanning, geen verwachtingen (ik heb er trouwens niet meer dan ontspannen). Ik zoek rust. En die vind ik niet. Niet hier thuis (ik luisterde vanavond een half uur naar de issues van mijn ventje op zijn werk, en mijn issues worden op 5 min van tafel geveegd). Niet meer bij jou, vanzelfsprekend. Maar ook Neil geeft daarin niet thuis. We blijven in contact, telefonisch. En ja, hij begint te vragen wat mijn weekend-programma is. Ik moét nu even hard zijn. Tuurlijk kan ik excuses zoeken voor zondag, ergens heen moeten .Maar ik weet gewoon dat ik me niet tevreden zal voelen... 

Ik neem afstand. En hij merkt het, denk ik. Een deel van me zegt: "kan me niet schelen". Voor hem een ander. Vraag is: wil ik een ander? Want hij heeft zo veel kwaliteiten... Misschien ligt het probleem bij mij, zoek ik perfectie? 

Eerst mijn werk overleven even... en in een tweede tijd nadenken over mijn "tweede leven". Maar het staat eventjes op de tweede plaats, zo veel is duidelijk. Misscien moet ik hem even laten zweten? Ik weet het niet meer.. enkel dat ik nood heb aan enkele dagen vrijaf! Leve mijn ventje, die me de vrijheid laat om eens een nachtje weg te laten gaan, er tussen uit.

Dat is nog niet zo lang. Vaak flitste het nog, heel kort meestal, door mijn hoofd "dit zou ik hem hebben willen vertellen of laten zien". Het was meestal maar een heel kort moment, zonder veel impact. Maar het wàs er nog. 

Met de nadruk op "wàs". Eigenlijk besef ik dat ik enkel nog écht over jou nadenk, als ik hier kom schrijven. Ik heb erover gedacht om mijn blog gewoon af te sluiten, te stoppen met schrijven, of zelfs te verwijderen. Maar mijn doel was initieel een spoor van ons te laten. Ergens is het ook een reminder, van waar je me toe bracht, hoe ver je me dreef. Tenslotte besef ik dat het intussen ook een bron van inspiratie, van ideeën is, deze blog. 

Want door mijn gedachten onder woorden te brengen, komen er scenario's op in mijn hoofd. Dingen die ik wil uitwerken, neerschrijven. Ik heb plezier aan schrijven, merk ik. Wanneer is dat plezier verloren gegaan? Ik ben altijd een schrijver geweest... gedichten, teksten, flarden. Hele schriftjes vol, eigen stukjes, dingen die ik overschreef van ergens, die me raakten. Gewoon, voor mezelf, om te "hebben". Ik houd van woorden.

Het doet me glimlachen. Neil merkt soms op dat ik veel praat. Vandaag hoorde hij me een bericht inspreken op een voicemail. Zijn reactie was "je praat zoals je chat: uitvoerig en gedetailleerd". Hij is een man die graag praat, over veel onderwerpen. Maar hij wil geen woorden verspillen. Als ik bv aan de telefoon zeg "ik ga je moeten laten, mijn vergadering begint zo", antwoordt hij gewoon met "ok, bye" en hangt op. Intussen wéét hij al wel dat ik iéts meer nodig heb als afsluiter van een gesprek, maar begrijpen doet hij het niet. Hij vindt het grappig, lacht en zegt "allee, rond maar af op jouw manier. Praat, stel het afscheid uit." 

Hij begrijpt mijn interesse in muziek ook niet. Of liever gezegd: de manier waarop ik naar muziek luister. /Hij luistert naar de melodie, de muziek, de zang. Ik luister naar de woorden, de woordklanken, de inhoud. Maar het zijn net onze verschillen die onze gesprekken interessant maken. Als we praten, vliegt de tijd. Nog steeds, intussen bijna 16 maanden later. 

Zoals hij zegt: "als we niet meer in staat zullen zijn om te vrijen, over 20 jaar, zullen we nog steeds kunnen praten." Ik houd van die uitspraak. Omdat het een realistische uitspraak is. Maar tezelfdertijd zit er iets heel moois in, iets liefs. 

Toch blijf ik de grootste realist. Omdat ik officieel niet in zijn leven besta, is de kans dat we nog contact zullen hebben als fysieke mogelijkheden wegvallen, klein. Een eerste obstakel zal worden: als zowel hij als zijn eega met pensioen zijn, gaan ze continu samen zijn. Moesten we dàt overwinnen: als we niet meer in staat zijn tot autonome verplaatsingen, hebben we geen enkele manier om elkaar te zien. Dus ik denk gewoon niet zo ver in de toekomst. Ik geniet van het moment, en besef dat er, over een paar jaren, hooguit tien jaren, een einde aan zal komen. Maar we zullen mooie herinneringen hebben, aan fijne momenten en gesprekken samen. 

Wat een verschil met mijn herinneringen aan jou... 

De zaken zijn nog niet perfect. Er zijn nog steeds avonden dat ik vlucht in alcohol. Maar: ze resulteren niet meer in berichten naar jou. En ze worden minder... Gisteren familiefeest, en ik heb heel de dag niets gedronken. Ja, toen iedereen weg was, vond ik dat ik wel een glas wijn verdiend had. Al het lawaai, de stemmen... ze resoneerden na in mijn hoofd. Ik had het gevoel dat mijn hoofd ging exploderen. Dus toen heb ik 2 glazen wijn gedronken, nét genoeg om mijn gedachten stil te leggen en in slaap te kunnen vallen. Maar geen excessen... en vooral: géén bericht naar jou toe.

Het is dom, maar eigenlijk wil ik gewoon weten of alles goed gaat met jou. Ons laatste gesprek ging over de deurwaarder die -voor de zoveelste keer- alles was komen opschrijven. Hebben jullie weer een oplossing gevonden? Een goede ziel die geld leende? Of heb je weer al je mooie woorden bovengehaald? Al ken ik deurwaarders... die kunnen daar doorheen kijken. Waar ik wél zeker van ben, na onze laatste gesprekken: je hebt terug rust zonder mij. Geen stress meer, geen conflicten meer. Dat je daarvoor ook het contact met mij moet opgeven, moet je er maar bij nemen. Praten met jou ergert me steeds weer, in die mate dat ik de confrontatie niet uit de weg kàn gaan. Dus is de enige oplossing een clean cut. Daar ben ik van overtuigd. Dus is deze breuk voor ons beiden goed. Dààr klamp ik me aan vast.

En dan is er Neil. Neil die zijn heel eigen manier heeft van communiceren. Ik zou op hem héél drastisch kunnen reageren soms. Maar ik zeg het gewoon "nu sta ik op een dusdanig punt dat ik riskeer gewoon op te hangen, want zo praat je niet tegen mij". Hij is cru in zijn uitspraken, soms ronduit bot. Maar zo is hij, vanuit zijn cultuur, vanuit zijn persoonlijkheid. Soms zit ik bij hem als één van zijn kids belt. Ik zou nooit of te nimmer op die manier tegen mijn kinderen spreken, zo kort, zo sec. Op die momenten besef ik dat hij tegenover mij écht al een inspanning doet. En dàt kalmeert me, en maakt dat ik hem aanvaard zoals hij is.

Waar wij heen gaan... ik weet het niet. Er creëert zich een band. En toch... ik denk niet dat wij compatibel zouden zijn in het dagelijkse leven. Ik verwacht niet meer dan dat het verder loopt zoals nu. En ik merk dat, hoe minder ik bezig ben met het zoeken naar mogelijkheden, hoe meer hij zelf zoekt. Dàt is geruststellend. Ik bied hem iets, iets dat hij niét heeft in zijn leven. Dàt is wat een maitresse doet, niet? Mijn rol is duidelijk in deze relatie: ik ben de maitresse (al noemt hij me ook af en toe "chérie", iets waar ik nooit achter  vroeg maar wat me wel plezier doet). Geen valse beloftes zoals bij jou. Geen woorden als "jij bent mijn vrouw". Wat was ik met die woorden? Ze leiden nergens toe, pure onzin, leugens. Ik voel me goed in mijn huidige rol, en ze is duidelijk. 

Toch zal je nooit volledig uit mijn gedachten verdwijnen, besef ik. Jij was zo omvattend, zo "alles" op een gegeven moment. Dat je daarna de regels veranderde... ik kon het niet aan. Je had me zo in je macht. Ik was verloren, besef ik nu. Alsof de grond onder mijn voeten verdwenen was. Zo afhankelijk had je me gemaakt. 

Ik voel dat ik vanavond weer at risk ben. Maar ik màg er niet aan toegeven. Jouw contacteren, is schadelijk, nocief, destructief en overbodig. Dus ga ik naar bed, met een goed boek. Ik verlies me in iets anders, om jou uit mijn hoofd te zetten. Want jij bent het niet waard. Jij bent mij niet waard. 

Als je ook maar een greintje verstand had gehad, had je me vertrouwd. Je had me, je had me volledig kunnen hebben. Ik was bereid voor jou alles op te geven, wat het me ook gekost zou hebben. Maar jij had het lef niet. Dààr moet jij mee verder leven... I found better. Misschien had je gelijk, zou ik ook jou niet trouw gebleven zijn (jouw grootste angst). Ik zei het al eerder: bange blanke man. Het leven bestaat uit risico's. Jij wil een risicoloos leven. Dàt heb je bij Haar... hoe saai ook. Jouw keuze. 

Maar nogmaals :ik stel het goed. I survived you!