|
het kon niet blijven duren... deze onverschilligheid. Er komt een moment dat het te hard borrelt, dat er me een opmerking ontsnapt. En dan... dan komt alles eruit. Al hield ik het kalm. Ik begreep zijn stress (rond het herexamen, het afstudeerexamen, van zijn dochter, enorm belangrijk en ik leef mee). Maar toch zei ik het "ik wil geen bron van zorgen zijn voor jou, geen preoccupatie. Ik wil dat je hart een slag overslaat van vreugde als je tijdens het weekend een berichtje van mij vindt, en niet van angst voor de inhoud of ontdekking. Ik wil je niet kwetsen met deze woorden. Maar ik moet ook stoppen met mezelf te kwetsen."
Hij begrijpt er niets van. Alles ging zo goed vrijdag. Ik was zo vrolijk. Dat zijn woorden, voor de 3de of 4de keer moest ik ze horen, over hun geweldige seksleven, iets in mij stuk maakten, weet hij nog niet. Omdat ik het gisteren niet het juiste moment vond om daar iets over te zeggen. Letterlijk 10 minuutjes kwam hij langs, toen "rinkelde" zijn gsm al weer, en vloog hij naar huis. Er zijn prioriteiten.
En toch... ik wéét dat hij het allemaal goed bedoelt. Dat hij compleet verloren is in mijn complexe manier van denken, voelen, redeneren. Maar hij maakte me ook een compliment. Was ik ooit, in het begin, de kers op de taart... ik promoveerde al eens naar "de slagroom en de kers". Gisteren noemde hij me "meer dan een plus in zijn leven"... "jij bent een fundamenteel deel van mijn leven gaan uitmaken. Jij bent niet meer gewoon de slagroom en kers op mijn taart, maar je bent intussen een stuk taart".
Hij heeft gelijk: ik wil iemand die veilig is. Die me nooit zal vragen mijn eigen leven overhoop te halen. In die zin is hij perfect. Maar ik wil ook iemand die het wél zou willen, maar beseft dat het niet kàn. In die zin is hij niet perfect. Want voor hem is en blijft zijn thuissituatie zijn ideaal. En in die zin zal ik àltijd de "plus" blijven... hoe groot mijn stuk taart ook wordt.
Voorlopig doen we verder. We zien wel waar we eindigen. Toch bouw ik meer afstand in. Ik wil geen escape rooms meer... bouw ze gaandeweg af. Toch blijf ik in contact met Travis. Op een juiste manier. Niet de manier die hij wil, en ja, elke week hoor ik wel eens dat hij het niet meer aankan, me zien zonder me te krijgen, dat hij zichzelf moet beschermen en dus alle contact verbreekt. Die momenten duren maximum 24 uur... en dan neemt hij toch weer contact op. Maar als ik op mijn positie blijf staan, hebben we verder wel veel plezier samen. Praten, lachen, dollen, vertellen en luisteren. Ik merk steeds meer overeenkomsten tussen Neil en Travis op. Maar Neil heeft gelijk: moest hij nét zo "all over" zijn als Travis, dan zou hij mij wegjagen, angst aanjagen.
Ik zal maar gewoon even genieten van mijn promotie, zeker? En de toekomst... ach... die werd al zo vaak aangepast.
|
wachten op...
