Hj contacteerde me op zaterdagmorgen, met de gewoonlijke bonjour. /Hij kent me goed genoeg om uit mijn antwoorden te kunnen uitmaken in welke staat ik me bevind. Al zag hij het als "kwaad"... ik was verdrietig. Simpelweg verdrietig. 

Het enige antwoord daarop is "wees ajb gelukkig". Hij blijft bij hoog en bij laag beweren dat ik voor hem perfect ben wat hij wil, maar anderzijds probeert hij me op kleine zaken te veranderen. Mijn ultrakorte kapsel zou iets langer moeten. Mijn hippe boxers in alle kleurtjes vind hij maar niets, liever een sexy slip.  Hij ziet liever halslijnen met een V dan een ronde. Het zou leuk zijn als ik eens een pedicure zou laten doen, met nagellak. Bij die laatste zei hij het zelfs letterlijk "comme ma femme".  Zo perfect zal ik dan wel niet zijn... en gelukkig reageer ik nogal tegendraads op druk (enkel voor die nagellak gaf ik 'm gelijk, om sandalen te kunnen dragen). 

Afgelopen week zei hij iets dat me deed nadenken. Hij noemde  me "toi tu réprésentes mon rêve, mes envies, mes fantasmes. Ton sourire me manque Ta jouissance me manque. Ton plaisir me manque. Ta langue me manque". Ik weet niet of het mijn interpretatie is, maar hierin zag ik enkel de maitresse. Nergens in die woorden zit "IK.

Geconfronteerd corrigeerde hij "t'es une être superbe, plein de coeur, plein de cerveau, plein d'amour, que je adore".

Dit was het moment dat mjn alarmnummer begon te spelen. Wannee ik dit soort gesprekken voer, gewoon too much en niet geloofwaardig, hoor ik het nummer van Alain Delon en Dalida "parole parole parole". 

Op mijn vraag wààrom ik hem zo weinig hoor, tov vorige jaren, kreeg ik het gepaste antwoord. Ongetwijfeld zou dit hopen vrouwen doen smelten, maar mij ergert het alleen maar. Hij beperkt de contactmomenten nl tot de momenten waarop hij aan mij denkt. Die momenten zijn 's morgens bij het ontwaken (leve de ochtend-erectie ongetwijfeld), en dan stuurt hij me wel ongeveer elke dag een hallo.. soms chatten we 5 of 10 minuten, soms moet ik het de hallo doen. Daarna is het de hele dag stil (al had hij me op voorhand gezegd dat hij me zou bellen waneer ze boodschappen gaat doen). En af en toe vind ik nog een "bonne nuit" na middernacht (die vind ik dan 's morgens, aangezien ik slaap). Waarom denkt hij enkel op dié momenten aan mij? Omdat hij, om te beletten te veel aan mij te denken, zich voortdurend bezig houdt met klusjes in en rond hun huis, zodat hij "niet triestig wordt dat hij niet bij mij is".

Romantisch? Op het eerste gezicht het perfecte antwoord. Maar dan komt "parole" keihard opzetten. Woorden zijn gemakkelijk. Daden zullen zo veel meer zeggen... en daar zullen we mee zien wat hij doet. Want ik wéét nu al hoe zijn terugkeer eruit zal zien. Maandag 20 augustus terug beginnen werken. Zijn "ik kan af en toe een dagje vrij nemen om iets samen te doen" realiseerde zich nog nooit. Ik geloof er ook niet meer in. Dit liggen in een lade, samen met alle "un jour"s. "Un jour, je t'amènerai dans ma maison en Espagne". "Un jour on ira faire une sortie toute la journée dans une grande ville". Un jour, on pourrais passer un weekend ensemble". 

Maar ik geloof er niet in. Nooit meer kan ik meegesleurd woren in dit soort dromen. Ik weet nl niet of ik daar een tweede keer overheen zou komen. Hopelijk kan ik voldoende afstand blijven bewaren...