Tegenwoordig wil ik naar Neil schrijven... Hij nam je plaats ruimschoots in, vulde de ruimte die jij achterliet, en meer. En toch... ik bouw muren. Nog steeds. Steeds opnieuw. Steeds hoger.

Zo stom, maar ik begon te schrijven aan Neil. In het Frans...omdat dàt onze gemeenschappelijke taal is. Voor beiden niet onze moedertaal. Het maakt onze communicatie er niet makkelijker op, en regelmatig zijn er misverstanden. 

Maar ik heb er nood aan om te schrijven. Ik mis het schrijven. 

In mijn hoofd probeer ik de klik te maken. Jou vervangen door hem. Ook hier. Die laatste ultieme daad van afscheid. Van jou uitwissen. 

Het lukt me steeds beter. Je GSM-nummer, dat ik zo vaak indrukte, ben ik al lang vergeten. Je privé nummer is moeilijker, om de één of andere reden. Een makkelijke cijfer-combinatie, die maakt dat het nummer steeds weer boven komt drijven. Die datum, 7 februari, af en toe springt die in mijn hoofd. Maar of het 4 of 5 jaar geleden was, dààrop moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik wéét het gewoon niet. Heeft alles écht maar 15 maanden geduurd, tussen onze ontmoeting en Neil? Het lijken jàren. Jaren van uitersten, hoop en wanhoop, liefde en haat, geluk en verdriet. 

De laatste stap zal zijn om hier niet meer tegen jou te praten. Ook hier afscheid te nemen. Nooit zal je deze woorden lezen, en dat is maar beter ook. Hoe zou je reageren, als je de waarheid leest? Als je leest wie ik écht ben (alhoewel.... "echt"....). Misschien is een taalwissel wel precies wat ik nodig heb?