Maar gisteren voelde ik voor het eerst bij hem een aarzeling. Hij was iéts te gretig om te zeggen "blijf dan maar  thuis" toen ik zei dat ik nekpijn had. De uitleg is eenvoudig: hij ontmoette een vrouw, vorige week, en voor het eerst heeft hij ergens het idee om zich open te stellen voor een relatie. En dit dubbelspel is niets voor hem. Ik vind het een nobele reden, en ben de laatste om hem dan te trachten overtuigen van het tegendeel. 

Want eerlijk is eerlijk: ergens is het voor mij ook minder stress. Want stel dat Neil vanavond nog laat op is, terwijl iedereen slaapt? Hij weet dat ik alleen thuis ben, dat hij me heel de nacht kan en mag bellen. En ja, ik besef dat ik me té beschikbaar opstel, altijd de "wachtende partij" ben... Af en toe zet ik ons chatprogramma op "mute", enkele uurtjes. Mijn eigen kleine rebellie. 

Dus één escape room is "out of the game". Spijt? Ja en neen. Neen omwille van de stress. Ja omwille van het spel, het grenzen verkennen (die ik met niemand anders nog aftastte). Maar never say never hé... Als het niets wordt met die dame, wie weet... Het gesprek gisteren stond me ook wel toe om open kaart te spelen over Neil, dat hij een escape room is/was van Neil en niét van mijn thuissituatie. Was natuurlijk even slikken. 

Maar het is goed zo. Want meer en meer besef ik dat ik me schuldig voel naar Neil toe. We missen elkaar, zo veel is duidelijk. En niet enkel seksueel. Hij is al aan het bekijken of ze enkele dagen vroeger naar huis kunnen komen, terwijl hij vroeger écht pas de nacht voor zijn werkhervatting thuis kwam. Meer mag ik niet verwachten van hem. Want nooit zal hij een stap verder zetten... cultuur, familie, waarden, imago... allemaal zaken die bij hem voorrang krijgen. Ik zet hem niet onder druk op dat vlak. Ja, ik zou hem graag vaker of vooral langer zien. De situatie is echter wat ze is, en ik heb ze aanvaard. 

Dus heb ik rust vanavond. Het perfecte moment. Want vandaag konden Neil en ik, voor het eerst sinds zijn eega 5 dagen geleden aankwam, eens praten ipv te chatten. Het deed zo'n deugd om zijn gezicht te zien op de camera, hem te zien en horen lachen (zijn échte lach, niet die fake die hij op zijn werk gebruikt), grapjes te maken, elkaar te plagen. Natuurlijk blijven het bijzondere momenten. Of zoals ik aan iemand zei "altijd bij iemand zijn is niet gewoon méér van die speciale momenten die je hebt in een verhouding". Maar onze bijzondere momenten zijn puur genieten. Hopelijk zal ik daar nog lang van mogen genieten.