Of ik toch, zo lijkt het wel.

Calimero 2 bleek effectief te veel overeenkomsten met Calimero 1 te hebben om de situatie houdbaar te maken. Dus zetten we er samen een punt achter (gelukkig samen, zullen we denken?). Maar er waren gewoon te veel situaties, uitspraken, momenten die me terug deden denken aan Hem. 

Hem... wat is het vreemd om dat zo te schrijven. Maar zo zie ik Hen nu inderdaad: als Hem en Haar. Weg zullen ze nooit gaan, daarvoor ging het te diep. Maar ze staan nu compleet buiten mijn leven. Hun naam valt niet zo vaak meer, hier thuis. 

Maar ook Calimero 2... waarom zag ik het niet sneller. Alhoewel, ik zag het wel, maar ik wilde erin geloven. Al liet ik me niet zo zeer meesleuren deze keer, denk ik. Parole parole parole... dàt nummer moet ik gewoon respecteren, als ik dat hoor is het foute boel. Mooie praatjes, grootse projecten. Maar als puntje bij paaltje komt, is het allemaal gebakken lucht. Put your money where your mouth is.

Ik kreeg van hem een boek cadeau. Madame Bovary, van Flaubert. Omdat ik hem deed denken aan madame Bovary, de eeuwige zoektocht naar beter, intenser, perfecter, nieuwer, meer. Wat hij niét wilde horen, was dat mijn schuldgevoelens in Maastricht niets te maken hadden met thuis, maar alles met Neil. Het boek is teruggestuurd, net zoals zijn shirt dat hij me gaf om aan hem te denken. Geen souvenirs, geen tastbare herinneringen. Alles wat er ooit was, zal verdwijnen met mij. 

Enkel van Neil zal ik altijd aan zijn enige cadeau blijven hechten. Wat hem die dag deed beslissen tot die aankoop... ik zal het nooit weten. Maar nu ruim een jaar geleden kwam hij af met een doosje... een diamanten hangertje. Sinds die dag draag ik dat elke dag, uit dankbaarheid dat hij er is. The real heroes are those who tolerate me on a daily basis. En daar hoort hij intussen ook bij. Want soms een enkel woord, soms een uur lang aan de lijn, maar er gaat uiterst zelden een dag voorbij zonder een vorm van contact. Intussen 23 maanden lang. En op de één of andere manier verdraagt hij mij. Doorstond mijn nukken, mijn uithalen, mijn twijfels. 

Was ik intieel zijn "kers op de taart"... intussen noemt hij me de "kers én de crème fraiche". Meer moet dat niet zijn voor mij. Een man die me aankan, die me al met al neemt zoals ik ben. Misschien ben ik veranderd door hem, misschien is hij ook een stukje naar mij toe gegroeid. Wat er ook van zij: het werkt.