Vanochtend startte het... Neil die vraagt wat ik doe vandaag. Of er een kans is om elkaar te zien. Desnoods morgenochtend. Wat start als een "je veux te voir" evolueert al snel naar "j'ai envie de toi". Ik houd de boot af, want ik heb écht een afspraak vanochtend, en moet op het middaguur vertrekken naar een bbq. Maar hij rekent op mijn "springen", en tien minuten na de start van mjn afspraak (waarvan ik geen idee had hoe lang die zou duren, enkele minuten of een uur) krijg ik telefoon "je suis en route vers toi". 

En ja... ik spring. Omdat ik wéét dat het onvermijdelijk is. Al wéét ik dat ik, door ja te zeggen, elke kans op die "visite" aan zee verlies. Want zijn "nood" zal gelenigd zijn. We brengen 45 minuten samen door, en dan vertrekt hij. Met de verwachte woorden "tu sais, cela sera difficile, de passer à la mer". Ik hoor hem niet meer, de rest van de dag. 

Hij verwacht me vanavond op het dorpsfeest hier. Optreden, fuif. Hij en zijn echtgenote gaan graag uit... omdat ze anders "toch maar voor de tv zitten". Ik heb hen verteld over het feest vanavond, heb erop aangedrongen dat ze zouden komen. En ze komen, inclusief dochter en schoonzoon. Hij verwacht me ginder.

Ik kwam thuis van de bbq. Zieke wederhelft, dus ik moet alleen gaan. No problem, het is een dorpsfeest, ik kom er altijd wel bekenden tegen. Dus ik maak me klaar: make up bijwerken, een outfit aantrekken waarvan ik weet dat hij het sexy zal vinden. En ik vertrek. Amper 150 m ver bedenk ik me: "wat ga ik ginder zoeken?". Ik besef dat ik geen zin heb om te doen-alsof vanavond. Ik wil niet doen alsof ik vrolijk ben. Ik ben niet vrolijk. Ik ben nog steeds even triestig als de afgelopen twee weken. Ik twijfel nog steeds aan alles. Ik voel me nog steeds "de eeuwige maitresse". En vanochtend bevestigde dat gevoel alleen maar.

Ik ben zijn maitresse. Een maitresse die hij aanbidt. Een maitresse naar wiens lichaam hij hunkert. Een maitresse die hij gemist heeft, de afgelopen weken. Maar een maitresse. Niets meer. 

Dus ik stel een kleine daad van rebellie. Ik keer me om, naar huis. Ik verwijder mijn make up, trek mijn kleren uit. Stuur een korte boodschap, dat ik niet kom en hen een fijne avond wens. Drink een glas, schrijf alles even van me af, en ga zo dadelijk slapen. 

Over ongeveer 20 uur zal ik alleen zijn. Iemand stelde me voor om mijn GSM gewoon thuis te laten. Volledig deconnecteren, van alles en iedereen. Wat klinkt dat heerlijk... ik weet enkel niet of ik het kan. Ik weet jammer genoeg dat ik het niet kan. Maar ik wil afstand, letterlijk en figuurlijk. Durf ik hem nog eens te zeggen dat ik 72 uur afstand wil? Dat ik eigenlijk gewoon rust wil? Dat ik dit niet meer wil?