Mocht ik vorige week bijna élke dag genieten van een moment met Neil, zelfs vrijdag nog een vieruurtje samen, een uurtje zitten praten op een terrasje, hoor ik hem dit weekend amper. Al moet ik toegeven dat ik daar zelf voor zorg.

Want vrijdag vond Neil het nog eens nodig om me met mijn neus op de feiten te drukken "ik heb een vrouw waar ik dol op ben, met wie ik me ongelofelijk goed versta, en met wie ik een zalig seksleven heb". Waarom hij dan élke keer dat hij me ziet als seksueel uitgehongerd op mij afkomt, heb ik hem niet durven vragen. Als het thuis toch zo goed is, waarom ga je dan al die risico's lopen? 

Hij vindt dat ik van geluk mag spreken met hem, dat hij zich het hoofd niet op hol laat brengen door mijn affectie, mijn aandacht, mijn adoratie voor hem. Hij blijft er nuchter onder, al vindt hij het -naar eigen zeggen- flatterend. Maar hij zal me binnen redelijke grenzen houden, nooit vragen mijn gezin op te geven. 

Ik luisterde naar hem, en kon enkel denken "je moest eens weten...". Want hoe dol ik ook op hem ben, ik wil niet met hem àltijd samen zijn. Ik wil gewoon meer normale tijd met hem, maar niet àlle tijd. Ik wil me niet gewoon "de maitresse" voelen, maar iemand met wie hij ook normale dingen wil doen. 

Dus dit weekend zet ik ons chatprogramma op mute. Kijk af en toe eens of hij iets stuurde. Ik ken zijn weekend-routine: hij stuurt me meestal vanop zijn werk-gsm, als hij "even checkt voor het werk". Als ik dan niet meteen kan antwoorden, zal hij mijn antwoord pas enkele uren later zien. Wat er dus het hele weekend gebeurt. Zelfs zijn opmerking "ik zit nù het komende half uur alleen in de auto, als je kan praten?" negeer ik, en beantwoord ik pas nà dat halve uur. Beu om te springen voor hem. Beu om klaar te staan. Beu om "het zijwiel" te zijn. 

En ik mis hem minder dan gewoonlijk. Zijn woorden van vrijdag, ze hakten er in. Hij had het niet door... ik bleef lachen, kwinkslagen maken, vrolijk zijn. Wat zijn mannen toch gemakkelijk voor de gek te houden, denk ik dan. Voor seks zijn ze blijkbaar bereid om àlles te geloven. 

Sinds enkele maanden heb ik steeds vaker het gevoel dat we onze houdbaarheidsdatum naderen, Neil en ik. En dan vraag ik me af: wil ik écht wachten tot de melk zuur is? Of giet ik de bus tijdig leeg?