Vanochtend startte het... Neil die vraagt wat ik doe vandaag. Of er een kans is om elkaar te zien. Desnoods morgenochtend. Wat start als een "je veux te voir" evolueert al snel naar "j'ai envie de toi". Ik houd de boot af, want ik heb écht een afspraak vanochtend, en moet op het middaguur vertrekken naar een bbq. Maar hij rekent op mijn "springen", en tien minuten na de start van mjn afspraak (waarvan ik geen idee had hoe lang die zou duren, enkele minuten of een uur) krijg ik telefoon "je suis en route vers toi". 

En ja... ik spring. Omdat ik wéét dat het onvermijdelijk is. Al wéét ik dat ik, door ja te zeggen, elke kans op die "visite" aan zee verlies. Want zijn "nood" zal gelenigd zijn. We brengen 45 minuten samen door, en dan vertrekt hij. Met de verwachte woorden "tu sais, cela sera difficile, de passer à la mer". Ik hoor hem niet meer, de rest van de dag. 

Hij verwacht me vanavond op het dorpsfeest hier. Optreden, fuif. Hij en zijn echtgenote gaan graag uit... omdat ze anders "toch maar voor de tv zitten". Ik heb hen verteld over het feest vanavond, heb erop aangedrongen dat ze zouden komen. En ze komen, inclusief dochter en schoonzoon. Hij verwacht me ginder.

Ik kwam thuis van de bbq. Zieke wederhelft, dus ik moet alleen gaan. No problem, het is een dorpsfeest, ik kom er altijd wel bekenden tegen. Dus ik maak me klaar: make up bijwerken, een outfit aantrekken waarvan ik weet dat hij het sexy zal vinden. En ik vertrek. Amper 150 m ver bedenk ik me: "wat ga ik ginder zoeken?". Ik besef dat ik geen zin heb om te doen-alsof vanavond. Ik wil niet doen alsof ik vrolijk ben. Ik ben niet vrolijk. Ik ben nog steeds even triestig als de afgelopen twee weken. Ik twijfel nog steeds aan alles. Ik voel me nog steeds "de eeuwige maitresse". En vanochtend bevestigde dat gevoel alleen maar.

Ik ben zijn maitresse. Een maitresse die hij aanbidt. Een maitresse naar wiens lichaam hij hunkert. Een maitresse die hij gemist heeft, de afgelopen weken. Maar een maitresse. Niets meer. 

Dus ik stel een kleine daad van rebellie. Ik keer me om, naar huis. Ik verwijder mijn make up, trek mijn kleren uit. Stuur een korte boodschap, dat ik niet kom en hen een fijne avond wens. Drink een glas, schrijf alles even van me af, en ga zo dadelijk slapen. 

Over ongeveer 20 uur zal ik alleen zijn. Iemand stelde me voor om mijn GSM gewoon thuis te laten. Volledig deconnecteren, van alles en iedereen. Wat klinkt dat heerlijk... ik weet enkel niet of ik het kan. Ik weet jammer genoeg dat ik het niet kan. Maar ik wil afstand, letterlijk en figuurlijk. Durf ik hem nog eens te zeggen dat ik 72 uur afstand wil? Dat ik eigenlijk gewoon rust wil? Dat ik dit niet meer wil?

Neil. Ik had het moeten weten. Hun overnachting van woensdagnacht leidde tot een tweede nacht ter plekke, waardoor hij toch slechts vrijdagavond aankwam. Hoe kon ik me voorstellen dat hij zou zorgen dat hij vroeger aankwam om mij te kunnen zien? Maar -zoals de vorige twee jaren- is hij op de terugrit communicatiever. Stuurt updates over zijn localisatie. Telkens met bisous en calins. Bereidt zich voor op ons terugzien, paait me. Zo voelt het toch aan voor mij... 

Jij. Ik had beter moeten weten. Jou een moeilijke vraag stellen staat gelijk aan eeuwig wachten op een antwoord. Tandpijn, te druk, ik ken de excuses intussen wel. Je doet zelfs niet meer de moeite om me te antwoorden. Altijd weglopen, altijd je kop in het zand steken. Ongetwijfeld vrees je dat ik jou erop zal aanspreken "waarom verliet jij Haar niet voor mij?". Maar die vraag kan me gestolen worden. Ik wil een antwoord op mijn algemene vraag: waarom ben ik altijd de maitresse en nooit DE vrouw? 

Alcohol en pillen. Ik weet beter dan dit. Het ging zo goed, de afgelopen maanden. Ik sliep, meestal zonder iets (of enkel melatonine). Maar sinds één week vlucht ik 's avonds weer. Laten we een koe een koe noemen. Ik kan zonder alcohol. Dat weet ik best. Maar àls ik één glas drink, drink ik een tweede. En een derde. Ik wil niet liggen denken in bed. Ik wil niet piekeren (djeezes, waar is de tijd van Betty, in het Big Brother huis, toen "piekeren" iets leuks insinueerde?). Ik wil weg zijn. Escapisme. Wat is er beter: escape rooms of dit?

Dus ik besliste vanochtend. Die vakantiedagen die ik -half en half- inplande komende maandag en  dinsdag... ze stonden in mijn agenda (leeg!), ze stonden in het organigram van mijn werk, maar... ik vroeg ze nog niet aan. Vanuit het idee "wat met Neil?". Vanochtend besliste ik, vanuit een gevoel van revolte. En ik reserveerde. Neen, niét in A'pen, vlakbij het werk van Neil. Nooit meer... me in een stad bevinden waar ik geen enkele affiniteit mee heb, om hem een uurtje te zien. Dan blijven er 23 uur over waar ik niets mee ben.  Jammer genoeg is het appartement van Jules geen optie (zonder rancune, er zijn goede redenen). Dus ga ik naar de Belgische kust. Wandelen, uitwaaien. Ik heb niets met de belgische kust, laten we wel wezen. Maar ik vond een leuke plek, apparthotel. Vrijheid, geen verplicht ontbijt, geen schoonmaakster die je komt storen. Een wandeling, vroeg in de ochtend, voor al die toeristen wakker worden. Ik huur een fiets en ga gewoon fietsen, verstand op nul. 

Neil vraagt me "acceptes-tu des visites?". Eerst zien, dan geloven... Het centrum van het land, rit naar A'pen... de Belgische kust is een grote omweg. Mijn kleine moment van rebellie... "ik sta niet altijd klaar voor jou". We zien dus wel...

Neen, dan Travis. Hij is duidelijk. "tu réserves ton mardi matin pour moi. Ou je viens te chercher, et on y passe l'après midi et je te ramène chez toi ensuite". Wat moet ik hiermee? Ik leid een dubbelleven maar kan geen triple leven aan. Maar Travis... he grows on me. Hij biedt me momenteel precies dàt wat ik zocht: aandacht, steun, een luisterend oor, iemand die er voor mij wil zijn. Iemand die minder limieten inbouwt dan Neil. Maar met Neil heb ik intussen een geschiedenis. We maakten veel mee, gingen door enkele crisissen samen. 

Ik wil weg, dàt is eigenlijk mijn conclusie. En dat zal me lukken, voor enkele uren. Daarna? We zien wel...

Het resultaat? Hij vertrok enkele dagen vroeger dan gepland naar huis. Zelfs zo veel vroeger dat hij niet enkel vrijdagavond al zal hier zijn, maar in mijn berekening donderdagavond. Want hij stuurt me wel onderweg af en toe een localisatie... en zat nu, woensdagavond, al op 815 km van Brussel. In de veronderstelling dat de foto en localisatie die hij me doorstuurde hun overnachtingsplaats is, zijn ze morgen donderdagavond thuis. Ik weet niet wat ik moet verwachten... of misschien wel? Een vraag om elkaar vrijdag te zien? Een vrijdag waarop ik keihard moet werken, omdat ik dat zo plande. Omdat ik ervan uit ging dat hij nog ver weg ging zitten... 

Ik weet het niet echt meer, moet ik toegeven. Honderdduizend vragen en twijfels draaien door mijn hoofd. Het besef dat ik voor zo veel mannen de perfecte maitresse ben, maar nooit "de" vrouw... Ik stelde zelfs de vraag aan jou. Omdat jij van alle mensen ongetwijfeld het dichtst bij de échte ik kwam... Maar zoals gewoonlijk laat je me in de kou staan. Je moet "erover nadenken"... en dan, 48 uur later, heb ik nog steeds geen antwoord. Als ik erachter vraag, lig je op de zetel met "tandpijn". Waarom klinkt dit zo bekend?

Wat je als hypothese kon aanbrengen, was precies hetgeen ik zelf al bedacht. Misschien ben ik té zelfstandig voor de meeste mannen. Of zo kom ik toch over... Heb ik niemand nodig. Dat geldt zeker voor het praktische aspect. Maar emotioneel wil ik zo hard dat er iemand me steunt, me begrijpt, me structureert. En tezelfdertijd verweer ik me ertegen. Ga ik, zodra iemand te close komt, in de verdediging, loop ik weg. 

Toch... waarom ziet elke man in mij de perfecte maitresse, degene die al zijn dromen zal verwezenlijken, maar nooit de vrouw met wie hij zijn leven zou willen delen? Wat is er mis met mij, met mij als persoon? Ik stelde jou de vraag, en wacht op het antwoord... Jou kennende ga ik nog lang mogen wachten. Je bent de eeuwige struisvogel, en moeilijke vragen negeer je liefst. Never mind... Jij zal nooit veranderen.

Neil en Travis... de toekomst zal het uitwijzen... 

Hj contacteerde me op zaterdagmorgen, met de gewoonlijke bonjour. /Hij kent me goed genoeg om uit mijn antwoorden te kunnen uitmaken in welke staat ik me bevind. Al zag hij het als "kwaad"... ik was verdrietig. Simpelweg verdrietig. 

Het enige antwoord daarop is "wees ajb gelukkig". Hij blijft bij hoog en bij laag beweren dat ik voor hem perfect ben wat hij wil, maar anderzijds probeert hij me op kleine zaken te veranderen. Mijn ultrakorte kapsel zou iets langer moeten. Mijn hippe boxers in alle kleurtjes vind hij maar niets, liever een sexy slip.  Hij ziet liever halslijnen met een V dan een ronde. Het zou leuk zijn als ik eens een pedicure zou laten doen, met nagellak. Bij die laatste zei hij het zelfs letterlijk "comme ma femme".  Zo perfect zal ik dan wel niet zijn... en gelukkig reageer ik nogal tegendraads op druk (enkel voor die nagellak gaf ik 'm gelijk, om sandalen te kunnen dragen). 

Afgelopen week zei hij iets dat me deed nadenken. Hij noemde  me "toi tu réprésentes mon rêve, mes envies, mes fantasmes. Ton sourire me manque Ta jouissance me manque. Ton plaisir me manque. Ta langue me manque". Ik weet niet of het mijn interpretatie is, maar hierin zag ik enkel de maitresse. Nergens in die woorden zit "IK.

Geconfronteerd corrigeerde hij "t'es une être superbe, plein de coeur, plein de cerveau, plein d'amour, que je adore".

Dit was het moment dat mjn alarmnummer begon te spelen. Wannee ik dit soort gesprekken voer, gewoon too much en niet geloofwaardig, hoor ik het nummer van Alain Delon en Dalida "parole parole parole". 

Op mijn vraag wààrom ik hem zo weinig hoor, tov vorige jaren, kreeg ik het gepaste antwoord. Ongetwijfeld zou dit hopen vrouwen doen smelten, maar mij ergert het alleen maar. Hij beperkt de contactmomenten nl tot de momenten waarop hij aan mij denkt. Die momenten zijn 's morgens bij het ontwaken (leve de ochtend-erectie ongetwijfeld), en dan stuurt hij me wel ongeveer elke dag een hallo.. soms chatten we 5 of 10 minuten, soms moet ik het de hallo doen. Daarna is het de hele dag stil (al had hij me op voorhand gezegd dat hij me zou bellen waneer ze boodschappen gaat doen). En af en toe vind ik nog een "bonne nuit" na middernacht (die vind ik dan 's morgens, aangezien ik slaap). Waarom denkt hij enkel op dié momenten aan mij? Omdat hij, om te beletten te veel aan mij te denken, zich voortdurend bezig houdt met klusjes in en rond hun huis, zodat hij "niet triestig wordt dat hij niet bij mij is".

Romantisch? Op het eerste gezicht het perfecte antwoord. Maar dan komt "parole" keihard opzetten. Woorden zijn gemakkelijk. Daden zullen zo veel meer zeggen... en daar zullen we mee zien wat hij doet. Want ik wéét nu al hoe zijn terugkeer eruit zal zien. Maandag 20 augustus terug beginnen werken. Zijn "ik kan af en toe een dagje vrij nemen om iets samen te doen" realiseerde zich nog nooit. Ik geloof er ook niet meer in. Dit liggen in een lade, samen met alle "un jour"s. "Un jour, je t'amènerai dans ma maison en Espagne". "Un jour on ira faire une sortie toute la journée dans une grande ville". Un jour, on pourrais passer un weekend ensemble". 

Maar ik geloof er niet in. Nooit meer kan ik meegesleurd woren in dit soort dromen. Ik weet nl niet of ik daar een tweede keer overheen zou komen. Hopelijk kan ik voldoende afstand blijven bewaren...

En wat er dan gebeurt... tja.. het aloude verhaaltje. Dan ga ik op zoek naar escape rooms... 

Het valt nog af te wachten of deze laatste escape room wel de meest verstandige was. Er is deze man, laten we hem Travis noemen. Sinds enkele maanden jaagt Travis op me. En ik hield afstand, was duidelijk over het feit dat er niets te verwachten was. Maar Travis is wel een lieve, aangename, correcte man. En een volhouder (een eigenschap die ik, ondanks het feit dat dat volhouden zich op mij richt, wel kan bewonderen). Af en toe drinken we een koffie samen, praten. We wensen elkaar goedemorgen, een fijne werkdag, een prettig weekend. 

Enkele dagen geleden gingen we samen iets eten. Voor het eerst brachten we langer dan een half uurtje samen door. Leerde ik hem beter kennen. Het is bevreemdend. Want ik zie steeds meer gelijkenissen met Neil. Beiden uit een ver land. Beiden met dezelfde basisopleiding. Beiden commercant. Beiden franstalig. Beiden gehuwd, met zoon en dochter, gelijkaardig qua leeftijd (zowel zijzelf als hun kids, volwassen kids). Hun verjaardag ligt 3 dagen uit elkaar. Twee alfa-mannen. Twee beschermende mannen (en wat heb ik dat gisteren geweten, toen ik nog laat moest rondrijden... twee mannen die me laten weten dat ik voorzichtig moet zijn op de weg). Twee mannen die dol zijn op mijn lichaam...

Er zijn ook verschillen, op het eerste zicht. Travis noemt zichzelf "gescheiden", al wonen ze nog samen. Gebruikt grootse woorden, wil me alles geven. Neil heeft altijd een zekere reserve ingebouwd, al komt hij ook af en toe over de brug met een "un jour". Waar hoorde ik die woorden nog... "ooit"... Ik kan er niet in geloven, en zeg hem dat ook steeds. Géén beloftes die je niet kan waarmaken, geen "ooit". Fysiek zijn ze compleet anders, want waar Neil me ongelofelijk aantrekt, heb ik niet datzelfde gevoel naar Travis toe. Ik smelt niet weg als hij me aankijkt. 

Het grootste verschil: Travis is op de hoogte van Neil (en wil dat ik compleet voor hem kies, alle contact met Neil verbreek), Neil weet van niets. Maar Travis heeft er vertrouwen in: mettertijd zal ik voor hem kiezen... Ik ben nog niet zo zeker...

Maar het is en blijft een feit. Neil voelt zich goed, en heeft alle vertrouwen in mij. Ik bezorg hem géén stress momenteel, vraag géén aandacht. Dus hij zit 2000 km van hier, en vindt het geweldig dat zijn maitresse éindelijk begrepen heeft dat ze geen problemen moet maken. Terwijl ik gewoon geniet van de aandacht van Travis, en me daardoor kan losmaken van Neil. Escapisme...

Maar gisteren voelde ik voor het eerst bij hem een aarzeling. Hij was iéts te gretig om te zeggen "blijf dan maar  thuis" toen ik zei dat ik nekpijn had. De uitleg is eenvoudig: hij ontmoette een vrouw, vorige week, en voor het eerst heeft hij ergens het idee om zich open te stellen voor een relatie. En dit dubbelspel is niets voor hem. Ik vind het een nobele reden, en ben de laatste om hem dan te trachten overtuigen van het tegendeel. 

Want eerlijk is eerlijk: ergens is het voor mij ook minder stress. Want stel dat Neil vanavond nog laat op is, terwijl iedereen slaapt? Hij weet dat ik alleen thuis ben, dat hij me heel de nacht kan en mag bellen. En ja, ik besef dat ik me té beschikbaar opstel, altijd de "wachtende partij" ben... Af en toe zet ik ons chatprogramma op "mute", enkele uurtjes. Mijn eigen kleine rebellie. 

Dus één escape room is "out of the game". Spijt? Ja en neen. Neen omwille van de stress. Ja omwille van het spel, het grenzen verkennen (die ik met niemand anders nog aftastte). Maar never say never hé... Als het niets wordt met die dame, wie weet... Het gesprek gisteren stond me ook wel toe om open kaart te spelen over Neil, dat hij een escape room is/was van Neil en niét van mijn thuissituatie. Was natuurlijk even slikken. 

Maar het is goed zo. Want meer en meer besef ik dat ik me schuldig voel naar Neil toe. We missen elkaar, zo veel is duidelijk. En niet enkel seksueel. Hij is al aan het bekijken of ze enkele dagen vroeger naar huis kunnen komen, terwijl hij vroeger écht pas de nacht voor zijn werkhervatting thuis kwam. Meer mag ik niet verwachten van hem. Want nooit zal hij een stap verder zetten... cultuur, familie, waarden, imago... allemaal zaken die bij hem voorrang krijgen. Ik zet hem niet onder druk op dat vlak. Ja, ik zou hem graag vaker of vooral langer zien. De situatie is echter wat ze is, en ik heb ze aanvaard. 

Dus heb ik rust vanavond. Het perfecte moment. Want vandaag konden Neil en ik, voor het eerst sinds zijn eega 5 dagen geleden aankwam, eens praten ipv te chatten. Het deed zo'n deugd om zijn gezicht te zien op de camera, hem te zien en horen lachen (zijn échte lach, niet die fake die hij op zijn werk gebruikt), grapjes te maken, elkaar te plagen. Natuurlijk blijven het bijzondere momenten. Of zoals ik aan iemand zei "altijd bij iemand zijn is niet gewoon méér van die speciale momenten die je hebt in een verhouding". Maar onze bijzondere momenten zijn puur genieten. Hopelijk zal ik daar nog lang van mogen genieten.

De tijd van het jaar waarin Neil en ik elkaar een volle maand niet zien. Of toch niet kunnen aanraken. Niet fysiek tenminste.

Zomer... iedereen kijkt ernaar uit. Maar voor mij is het nu, het derde jaar op rij, een periode waar ik van gruwel. 

Die eerste zomer, in 2016, was het een maand vol onzekerheid. Alles was toen nog zo nieuw, zo spannend, zo intens. En amper 6 weken na onze ontmoeting vertrok ik op reis, met het gezin. Toen ik halverwege enkele dagen naar huis moest komen, stond hij hier meteen. Het meest stomme excuus was goed geweest om thuis er tussen uit te glippen, en mij te komen zien. Maar verder waren het vreselijke weken. Want het contact was schaars, en hij kon me dan nog zo vaak zeggen dat hij naar mij verlangde, hij zat wel 2000 km verder met zijn eega, lag elke avond naast haar.

De zomer van 2017 ging al iets beter. Geen terugkeer echter tijdens mijn vakantie deze keer, dus een langer 'elkaar missen'. Maar wel al vaker stiekeme videochats, filmpjes, korte chats...  Maar ook het besef: dit is groter dan het lijkt. Ik moet afstand bewaren. Ik mag me niet hechten. En dus ga ik in het najaar van 2017 voor het eerst op zoek naar escape rooms...

En nu dan, zomer 2018. Zoals elk jaar volgen onze vakanties zich perfect op... zo perfect dat ze met enkele dagen overlappen. Hij vertrekt, enkele dagen voor ik thuis kom. Weer 5 weken zonder rechtstreeks lichamelijk contact. Ik voel het gevaar. Want op die afstand, met de beperkte mogelijkheden om eens langer dan enkele minuten te praten, moeten de momenten dat we elkaar rustig kunnen spreken (lees: zowel hij als ik alleen in huis) wel tot virtuele seks leiden. 

Het bleek al enkele keren een heikel punt: gaat onze relatie louter over seks, of is dit meer? Zoals zo vaak in het leven, blijken onze meningsverschillen te draaien rond verschillende verwachtingspatronen. Hij wil me gelukkig zien, en voor hem is mijn geluk tijdens seks het meest perfecte geluk, en dàt wil hij me steeds weer bieden. Ik wil, buiten seks, ook affectie, maar hij 'ziet' daarin niet mijn geluk, en dus wil hij mij 'meer' geven. Als ik echter letterlijk zeg dat ik een gewoon avondje op restaurant wil, dat dàt me gelukkig zal maken, doet hij zijn uiterste best om het te realiseren, moet ik toegeven. 

Toch... Neil noemt wat wij hebben nu echt "een relatie". Hij zegt steeds vaker spontaan dat hij me mist. Zijn 'honger' naar mij wordt steeds intenser, in die mate dat ik me afvraag hoe het daar thuis eigenlijk loopt. Zijn metafoor van "jij bent de kers op de taart" evolueerde naar "jij bent de slagroom en kers op de taart". Hij is jaloers als ik met andere mannen uit ga eten (ook al zijn die dan zo gay als iets) - al is het belangrijk om te beseffen dat hij het me nooit zal verbieden. Integendeel, het verraste hem zelf ook dat hij zich jaloers voelt naar homosexuele vrienden met wie ik uit eten ga toe. 

Maar... met dit alles komt er bij momenten ook een gevoel van gecontroleerd worden op bij mij. Al wéét ik gewoon dat hij het niet zo bedoelt, zeker niet bewust doet, plots beleef ik een flashback van momenten met jou. Op vakantie, als ik vertel dat ik een abdij bezoek (nota bene samen met mijn gezin en de grootouders), reageert hij met "foto". Hij verklaart het als "door foto's heb ik het gevoel dat ik bij je ben, meemaak wat jij meemaakt". Wat ik hem nog niet heb kunnen uitleggen, is hoe jij die foto's, die exacte woorden, gebruikte om me in je macht te houden, me te onderwerpen, afhankelijk te maken.

Hoe zou ik ook aan een ander ooit kunnen uitleggen hoe het er tussen jou en mij aan toe ging? Neil heeft het me laatst gevraagd. We zaten in mijn bureau, te praten, en hij stelde een vraag over mijn Looney Tunes, Tweety en Sylvester. Ik heb eerlijk geantwoord, dat ik ze kocht toen de kamers waar wij zo vaak namiddagen of avonden doorbrachten, sloten. Tweety (ik) in een houdgreep in de hand van Sylvester. Mijn moeizame loskomen van jou. Voor het eerst wilde hij alles weten over jou, over hoe alles gelopen was: hoe ik je leerde kennen, wanneer we elkaar voor het eerst ontmoetten, de ruzies, het pijnlijke afstand nemen... Voor het eerst erkende hij dat ik een leven had voor hem, op relationeel gebied. Iets waar hij liever niets over hoorde voordien. Ik heb hem een beetje kunnen schetsen hoe alles toen was, maar écht begrijpen zal hij het nooit. Daarvoor zou ik maanden nodig hebben, om dat te trachten op iemand over te brengen. Het principe van "slaan en zalven". Het abandonisme. Het dreigen met verdwijnen. Je crisissen, tot bezoeken aan spoed toe. De urenlange nachtelijke chats waarin je me belette om te gaan slapen, allemaal uit schrik dat er 'iets' zou gebeuren in mijn bed...

En toch... alles volgde perfect op elkaar. Ik ging in mei 2016 naar Amsterdam, om afscheid te nemen van jou. Mijn betreurde vriend was er voor me, hielp me, praatte uren en uren op me in, hele nachten. Ik nam een besluit. Schreef je toen een duidelijke laatste mail. Kwam thuis. En ontmoette Neil. 

En dààr draait het om, uiteindelijk. Plots besef ik het: morgen is het twee jaar geleden dat hij een einde maakte aan zijn leven. Mijn vriend. Mijn maatje. Mijn ex-minnaar van zo lang geleden. Zonder hem zou ik mezelf nooit hebben opengesteld voor Neil. Hij hielp me om afscheid te nemen van mijn dromen, mijn geïdealiseerd beeld van jou. Nu zie ik je zoals je bent. Daarom ben ik in staat om terug contact met jou te hebben. Omdat ik nu besef wie je bent. Jij denkt dat chatcontact het enige contact met jou is dat ik aankan, dat ik die bescherming nodig heb. Hoe kan ik jou het tegendeel laten inzien, zonder je te vertellen waar ik nu sta?

Waar ik nu sta... Ik sta op het punt dat ik een fijn gezinsleven heb, al is de passie ver weg. Toch is het het beste leven dat ik me kan voorstellen, omdat geen enkele andere man me zo veel vrijheid zou durven geven. Ik heb een charmante en goede minnaar, met wie er een relatie ontstond die steeds hechter wordt. En in dat laatste zit net het gevaar. Want nooit wil of mag ik nog dromen koesteren zoals met jou. Dus heb ik escape rooms. Plaatsen waar ik enkele uren of een nacht mag doorbrengen, alles mag vergeten. Waar er niet meer van mij wordt verwacht dan dat ik er ben, en me aan het moment overlever. 

Complex? Ongetwijfeld. Ben ik jaloers op personen die in één enkele persoon hun soulmate, hun alles terugvinden? Absoluut. Maar ik heb er me bij neergelegd: ik zal nooit leren vliegen. 

Héél stilletjes is er terug contact met jou. Voorzichtig, aftastend, maar met duidelijke grenzen: niemand weet hiervan, en er komt geen ontmoeting. Seks met jou wil ik sowieso nooit meer, dààr ben ik door. Wat jij me gaf, ik vond het elders... bij één van mijn escape rooms. Want ja, ik heb ze nodig...  Gesprekjes zijn schaars, om de 10 dagen chatten we even, zonder meer. Maar ruzie als einde.. het ligt moeilijk bij mij, besef ik.

Neil: hij is er. Vol contradicties. Soms lijkt hij me amper nodig te hebben, zit in zijn wereldje. Op andere momenten wil hij absoluut onze levens meer vermengen, of me vaker zien. Zelfs dat "vaker zien"... het is onduidelijk voor mij. Of wil ik gewoon de waarheid niet zien: dat dit om seks draait, en niets meer? Er zit een grote afstand tussen wat hij toont en wat hij zegt. Wàt moet ik geloven?

Zegt hij me dingen als "ik mis je steeds vaker, als ik je niet bij me heb". Maar toont hij me vooral dat hij naar me verlangt, door me, meteen als hij me ziet, tot seks te leiden. Is dit wat ik zocht: iemand die lichamelijk mij nodig heeft? 

Wat ik besef: seks kan je overal vinden, en makkelijk ook. Iemand noemde me ooit een MILF. Ik moest het opzoeken... maar blijkbaar beantwoord ik aan dat profiel, voor sommige mannen? En dus heb ik escape rooms. Escape rooms van Neil. Wat een situatie: ik zoek manieren om vol te houden met mijn minnaar... Ik stel me voor dat ik er een einde aan maak, aan die relatie. Bedenk wat mijn redenen zijn om te blijven, en welke redenen ik zou hebben om te gaan. 

Redenen om te blijven: goede seks, goede intenties, fijne gesprekken (als ze er zijn). 

Redenen om te gaan: seks staat op de voorgrond, weinig consideratie voor mijn gevoelens. 

Dus neem ik escape rooms. Van Neil... Kon ik maar een pauze inlassen, van alles en iedereen.

Stilaan geraak ik ervan overtuigd: Neil is my number one. Maar ik moet mezelf beschermen. Tegen te graag zien. Tegen te veel willen. Tegen te veel verwachten. Tegen liefhebben. Hij weet het niet, maar de enige manier die ik ken, zijn anderen. Zo zorg ik ervoor dat ik me niet enkel op hem richt. Zo houd ik hem op de juiste afstand. En nét door die juiste afstand komt hij steeds dichter, merk ik...

Het is vreemd. Hoe meer je je vasthecht aan iets, hoe meer het je ontglipt. Maar laat het los, en het blijft bij je. Zo ook met Neil... Nét doordat ik de afgelopen maanden afstand nam, met dank aan Calimero 2, hoe closer hij leek te komen. En nu Calimero 2 out of the picture is, geniet ik van de aandacht van Neil. En die aandacht is er... 

Hij overwon zijn angst en stress, om me een nacht bij hem thuis te laten overnachten toen zijn eega op vakantie was. Tot op het laatste nippertje verwachtte ik me aan een annulatie. Een berichtje dat hij een hotelkamer voor me reserveerde, ergens, dat het hem speet maar dat hij het niet durfde. Maar hij deed het... liet me bij hem slapen. In hun bed. Ik deed wat ik ruim 25 jaar niet meer kon: ik sliep in iemands armen, de hele nacht, zonder me los te maken. Ik sliep. Het voelde natuurlijk aan, vanzelfsprekend. Gevaarlijk.

Dus doe ik wat ik altijd doe tegenwoordig. Ik vlucht. Een escape room... ik vond de perfecte escape room. Een gescheiden man, absoluut niet op zoek naar een relatie maar wél vragende partij naar af en toe een nacht. Iemand die samen grenzen wil aftasten. Iemand die veilig is. Iemand bij wie er geen verwachtingen zijn, anders dan een fijn moment. Maar wel iemand die niét een gestolen uurtje wil, maar meteen een hele nacht. Samen eten, vrijen, slapen, ontbijten. Een fijne man, eerlijk, aangenaam. De regels zijn duidelijk: tot hier en niet verder. 

Het staat me toe om Neil niet op te eisen. Blij te zijn met de aandacht die hij me wil en kan schenken. En zoals zo vaak: contradictio... hoe minder eisend ik ben, hoe meer hij zijn best doet. Om thuis weg te geraken om me een half uurtje te zien. Bellen zodra hij 10 minuten alleen in de wagen zit tijdens het weekend. Stiekem iets sturen als hij in bad zit. 

Wat er ook van zij: het werkt. Ik ben dankbaar dat hij er is. Ik koester hem, zijn aanwezigheid. Een man die weet hoe hij me moet aanpakken. De man die me aankan, denk ik. 

Of ik toch, zo lijkt het wel.

Calimero 2 bleek effectief te veel overeenkomsten met Calimero 1 te hebben om de situatie houdbaar te maken. Dus zetten we er samen een punt achter (gelukkig samen, zullen we denken?). Maar er waren gewoon te veel situaties, uitspraken, momenten die me terug deden denken aan Hem. 

Hem... wat is het vreemd om dat zo te schrijven. Maar zo zie ik Hen nu inderdaad: als Hem en Haar. Weg zullen ze nooit gaan, daarvoor ging het te diep. Maar ze staan nu compleet buiten mijn leven. Hun naam valt niet zo vaak meer, hier thuis. 

Maar ook Calimero 2... waarom zag ik het niet sneller. Alhoewel, ik zag het wel, maar ik wilde erin geloven. Al liet ik me niet zo zeer meesleuren deze keer, denk ik. Parole parole parole... dàt nummer moet ik gewoon respecteren, als ik dat hoor is het foute boel. Mooie praatjes, grootse projecten. Maar als puntje bij paaltje komt, is het allemaal gebakken lucht. Put your money where your mouth is.

Ik kreeg van hem een boek cadeau. Madame Bovary, van Flaubert. Omdat ik hem deed denken aan madame Bovary, de eeuwige zoektocht naar beter, intenser, perfecter, nieuwer, meer. Wat hij niét wilde horen, was dat mijn schuldgevoelens in Maastricht niets te maken hadden met thuis, maar alles met Neil. Het boek is teruggestuurd, net zoals zijn shirt dat hij me gaf om aan hem te denken. Geen souvenirs, geen tastbare herinneringen. Alles wat er ooit was, zal verdwijnen met mij. 

Enkel van Neil zal ik altijd aan zijn enige cadeau blijven hechten. Wat hem die dag deed beslissen tot die aankoop... ik zal het nooit weten. Maar nu ruim een jaar geleden kwam hij af met een doosje... een diamanten hangertje. Sinds die dag draag ik dat elke dag, uit dankbaarheid dat hij er is. The real heroes are those who tolerate me on a daily basis. En daar hoort hij intussen ook bij. Want soms een enkel woord, soms een uur lang aan de lijn, maar er gaat uiterst zelden een dag voorbij zonder een vorm van contact. Intussen 23 maanden lang. En op de één of andere manier verdraagt hij mij. Doorstond mijn nukken, mijn uithalen, mijn twijfels. 

Was ik intieel zijn "kers op de taart"... intussen noemt hij me de "kers én de crème fraiche". Meer moet dat niet zijn voor mij. Een man die me aankan, die me al met al neemt zoals ik ben. Misschien ben ik veranderd door hem, misschien is hij ook een stukje naar mij toe gegroeid. Wat er ook van zij: het werkt. 

Heel erg samenvattend: Calimero is out, en er zijn enkele nieuwe kandidaten, in verschillende fases van een proces. 

Maar waar het om gaat: als het tegenzit, sta je alleen. Dan kan je nog zo veel "back ups's" hebben ingebouwd. Niemand kan écht begrijpen wat ik op een gegeven moment doormaak. Op dit punt moet ik het Neil aangeven: hij komt me momenteel het meest close. Want zonder meer vragen aanvaardde hij een ontbijt, beperkt in tijd, gewoon om me te laten praten en uitrazen. Vandaag tijdens een ontbijtje besefte hij plots hoe veel theater voor mij betekent, en kon hij relateren naar een verwijt dat ik hem vorig jaar maakte, toen hij onvoldoende interesse toonde in een toonmoment. 

Toch blijft het fragmentarisch... wie kan écht vatten wat ik momenteel meemaak? 

Het resultaat is ernaar: ik heb meerdere "eieren" in mijn mand. Ik zie nog wel.... Misschien wint  de minst waarschrijnlijke wel. 

Los daarvan lijk ik een nieuwe calimero te hebben gevonden, zonder de persooenlijkeid die erbij gaat. Maar ook iemand die me pusht tot het realiseren van projecten. Zo brengen we binnenkort 2 dagen samen door in Maastricht, en nodigde ik hem uit tijdens mijn A'dam vekantie. Sounds familair: steeds opnieuw volgende projecten vastleggen om de relatie te laten duren? Momenteel heb ik niet dat gevoel, maar ik blijf voorzichtig..... 

En er zijn er anderen: een man die een zuivere minnares zoekt, voor af en toe een moment. Een man die af ent toe een nacht voorstelt, vol plezier, maar verder geen strings attached. Ik weet het even niet meer, denk ik....

What you????

Jij zal altijd jij blijven. Achterdochtig, Geen vertrouwen. En dat merkte ik in het korte contact dat we recent hadden... niets positiefs. Ik liet het vallen voor wat het was, en sloot af. Jij bent weer een afgesloten hoofdstuk, hoop ik.

Neil is een volgend verhaal. Hij doet zijn best, en hij laat me merken dat hij me meer en meer in zijn leven ziet (binnen de grenzen van het haalbare). tegen alle verwachtingen in, is hij niét op vakantie vertrokken met zijn hele gezin. Mijn gevoel zegt me dat hij hun gewoontes ziet veranderen. Mij lijkt dat normaal: 2 volwassen kids die hun eigen leven hebben... Maar hij droomde dat het altijd zo zou blijven, samen op vakantie. Hoe dan ook: resultaat is dat hij alleen thuis zit (bedrijf sluit 2 weken), eega gaat werken want wil geen verlof dagen verspillen (leuk vooruitzicht, want zo gaat ze heel de zomer mee naar Spanje). 

En toch had ik het er niet moeilijk mee... hij daarentegen. Regelmatig contact (wat ik al vreemd vond, met het idee dat ze samen thuis zaten). Afspraak voor een lunch (die door mijn werk dan niet kon doorgaan). Uiteindelijk wél een afspraak om op vrijdag te gaan ontbijten, vlakbij werk. Zijn hoop, om naar mijn bureau te gaan, counterde ik vakkundig: heb urineweginfectie, en da's niet het momemt om risico's te lopen met mijn gezondheid. Dus ontbijt... met toch een kleine happy ending in de auto    En neen, ik voel me dan niet misbruikt. Want ik wil het ook. Ik wil hem plezieren, gek maken. Zo gek dat hij non-stop mijn naam noemt (mijn naam, die hij zelden noemt, omdat hij ze "niet in zijn mond wil laten wennen").En dàt deed hij.... herhaaldelijk. Mission accomplished.

Later in de nm belden we nog even... hij wilde me bedanken voor het fijne jaar, dat alles steeds beter ging, dat we naar elkaar toegroeiden, beiden compromissen hebben gesloten. Hij wilde me bedanken dat ik er ben.

Waarom is het niet genoeg??? Waarom heb ik, op een ongetwijfeld zwak moment, vorige week een rdv-profiel aangemaakt. Oh, ik zag al snel dat het niet meer was zoals vroeger. Zonder abonnement kon je sowieso geen berichten lezen. 

Toch was er één bericht... zelfs niet zo anders dan de anderen... dat me deed reageren. Een gevoel, een magnetisme. Iets onvermijdelijks, lijkt het wel.... want zijn woorden waren in weing anders dan die van de anderen...Dus ja, ik wil deze man leren kennen, en zien of hij is wat hij lijkt te zijn. Een 'tweede huis naast huis", het klinkt zo heerlijk. Ik besef dat ik dat mis bij Neil: tijd. Altijd die snelle dates, 45min-1uur. Geen enkele planning. 

Hier biedt iemand me tijd. Geplande tijd weliswaar, maar tijd. Geen restantjes, geen intermezzo's, maar "ik maak mijn nm en avond vrij voor je". Natuurlijk kan zoiets niet wekelijks... Maar het is wél wat ik al altijd zocht... een "tweede thuis". Dat ik daar  dan anderhalf uur voor ga moeten rijden, is het énige nadeel. Tuurlijk had ik 'm liever 100 km dichterbij gesitueerd... Maar de situatie is wat ze is. En ik wil ze een geweldige eerlijke kans geven. Het voelt goed, een beetje zoals met jou, maar zonder de achterliggende gedachte dat ik met een borderliner te maken heb. Een man, down to earth, die me graag zal zien? Illusie? We'll see....

Zo slecht kan ik toch niet zijn, nietwaar? Ooit zal ik precies dàt bieden wat iemand zoekt.... Wat zal er op die dag gebeuren, Ik hoop dat het nooit gebeurt, want ik wil hier niet weg. Engagement en meer van die dure woorden.... maar het zit in me. Ik wil de kids probleemloos grootbrengen.

Dat ik, om dàt te realiseren, een secret garden nodig heb, is dan maar zo.Ik leg er me bij neer, en plan mijn leven zo goed mogelijk. 

Je mag het bekritiseren, je mag het veroordelen; Maar ik ben ook maar een meisje dat de gevolgen van haar keuzes wil blijven dragen, en tegelijkertijd wil leven....

Hoe dan ook, Calirmero (ik kan je geen lieverd meer noemen,dié titel ben je sinds langs kwijt): jij bent het verleden. Ik heb van je geleerd, ik weet wat ik wil en niet wil. Maar vooral: ik weet weer wie ik ben!!!  Moet ik je daarvoor bedanken? daar ben ik nog niet klaar voor, denk ik

Jij bent nl niet meer van enig belang. Jij bent uit mijn leven. Ondanks het "we moeten dit uitpraten" en "ik bekijk het nog"... jij doet er niet meer toe. Er is een ander nu. En hij doet er wél toe.

Ja, ik was verstoord door zijn woorden eergisteren. Maar ik heb het voor mezelf gehouden, heb er geen drama over gemaakt. Ik weet gewoon dat het onbedachtzaamheid is. Ik mag geen perfectie van hem verwachten. Zelf ben ik immers ook verre van perfect. Jij maakte me bovendien ook tot die persoon die ik nu ben. Een persoon waarvan er af en toe nog een flard doorsijpelt, en die ik rechtuit haat. 

Ik ben blij dat ik terug meer en meer mezelf ben. 

Mijn geduld loont. Neil reageert, is attent, laat zich horen. Ik ben enorm dankbaar dat ik hem mocht ontmoeten. Het blijft alleen zo moeilijk om erin te blijven geloven...

Nochtans begon hij best goed, al zij het aarzelend. Vanochtend moest ik pas rond 10h de deur uit voor het werk, en dus was er halvelings afgesproken met Neil om ervoor af te spreken.De goede wil was er, hij stond (tegen àlle gewoontes in) om 8.25h vertrekkensklaar. Dat zijn auto toen iets raars deed, waardoor hij zijn zoon moest bellen om af te komen met de tweede sleutel... dààr kon hij niets aan doen. 

Maar in afwachting van zijn zoon belden we even. Zijn vraag "wat heb je in huis om te ontbijten?" is zo veel als vragen of ik naar Le Pain Quotidien ging voor zijn lievelingsontbijt. Vaak doe ik dat wel, maar... dan wéét ik dat hij langskomt. Nu wist ik tot vanochtend niet dat hij zou langskomen, dus tja, er was vers brood en beleg in huis. Zijn reactie "niet erg, dan eet ik mijn fruit wel op terwijl ik op mijn zoon wacht". 

Meteen voelde ik me teruggeworpen in het verleden, met jou. Want wat kon ik doen? Geen ontbijt gaan halen, met de kans dat hij me daar een opmerking zou over maken. Of wel ontbijt halen, wel wetende dat ik dan zou horen "maar dat heb ik je niet gevraagd" (wat wààr was, het was "mijn conclusie"). Dit was precies waar het altijd misliep tussen ons... Je liet mij altijd alle conclusies trekken, maar leidde me ertoe. Preciés dat gevoel had ik vanochtend dus...

Eens hier, kon het ontbijt wachten. Je had al teveel tijd verloren door dat oponthoud. Daarna kon je toch nog even iets eten. En toén zei je iets dat me al heel de dag achtervolgt. Het gesprek ging over favoriete standjes,  en ik refereerde naar het verleden. Het maakte je jaloers, zei dat je niets wilde weten over "anderen". 

Het voelt zo oneerlijk. Volledig ongevraagd heb ik intussen al verschillende details over jouw sexleven thuis gekregen (ritme, hoe, etc). Nooit stelde ik er een vraag over, omdat ik het heel bewust niet wil weten. Maar wanneer ik gewoon eerlijk antwoord op een vraag van jou, krijg ik te horen dat je mijn verleden wil negeren. En dat terwijl ik veel gedetailleerdere zaken over jouw HUIDIGE sexleven maar moet aanhoren?

Ik weet best dat je me absoluut niet wil kwetsen. Toch slaag je er steeds weer in... gewoon uit onbedachtzaamheid.  En ik ken mezelf: dit gaat gezegd moeten worden. 

Maar niet vandaag. Ik heb gewoon gezwegen de rest van de dag, je heel eventjes gebeld in de late nm, om je een fijn einde van de dag te wensen. Ik heb er het raden naar of je hebt gevoeld dat het me niet ging. Ik zal het morgen wel horen...

Wat ik vrij goed volhield sinds mijn "vaarwel" van eind augustus, doorbrak ik de afgelopen weken. Eerst nog aarzelend: je thuisnummer bellen op momenten dat er niemand thuis was (gelukkig vermoedelijk). Jou één keer op je GSM bellen maar ophangen toen je antwoordde. Om je dan afgelopen week een mail te sturen. 

Want er moest, naar mijn gevoel, nog één ding gezegd worden. Ik kon dit alles niet loslaten, denk ik, omdat ik je nooit écht vertelde wat ik van jou vond. Wilde ik je sparen? Vond ik dat ik niet het recht had om een etiket op jou te kleven? Feit is en blijft: al na onze eerste chats, zelfs voor die allereerste ontmoeting, wist ik het al: ik stond tegenover iemand met borderline.

Ik kén borderline. Heel mijn studies bracht ik door naast een vriendin met ernstige borderline. We zaten in de les, en zij sprak me over haar ziekte, over haar terugkerende gedachten aan zelfmoord. Zij spoorde me aan om de boeken van Kernberg te lezen, om haar beter te begrijpen. Steeds weer luisterde ik. Meerdere keren vergezelde ik haar naar wéér een nieuwe therapeut, als steun. En ja, ik leerde de tekenen te herkennen, de symptomen...

Wat ik niét van haar leerde, is hoe je je beschermt tegen iemand met borderline. Want tegen haar moest ik me niet beschermen. Zij had inzicht in haar toestand. Alles wat zij van me vroeg was steun, een luisterend oor, en géén oordeel vellen. In ruil sprak zij over alle manieren waarop ze aan zelfmoord dacht, maar met de duidelijke afspraak dat ze niét tot de daad zou overgaan. Dat heeft ze altijd gerespecteerd.

In de ruim 20 jaar na onze studies ontmoette ik af en toe iemand bij wie ik meteen alarmsignalen voelde. En omdat ik wist hoe slopend zo'n vriendschap kon zijn, nam ik altijd snel afstand. Want hoe kostbaar de vriendschap met haar me ook was, het was ook vermoeiend. 

Mijn eeuwige vraag zal altijd blijven: waarom nam ik geen afstand van jou? Ik herinner me dat ik in die eerste weken al voelde dat ik tegenover iemand met borderline stond. Ik googelde over "relatie met borderliner". Nooit vergeet ik één van de eerste websites, een forum waarop mensen hun ervaring deelden. Eén van de adviezen luidde: "als je er nog niet te diep in zit: loop hard weg". Waarom liep ik niet weg? Waarom bleef ik je opzoeken? Waarom verlangde ik naar een ontmoeting? Waarom die eerste zoen?

Afgelopen week vond ik de moed. Ik stuurde je een mail, zonder veel uitleg. Enkel "ik dacht dat ik het aankon, maar ik kon het niet. Ik hoop voor jou dat Zij het wél volhoudt". Mét enkele linken over relaties met mensen met borderline. Het leverde een korte chat op. Een vage "we moeten dit uitpraten". Jouw vraag naar mijn agenda de komende weken. Jouw laatste woorden "ik bekijk het nog". 

Ik ken jou. Je zal me niet meer contacteren voor een afspraak. Wat valt er immers nog te zeggen? Het laatste geheim dat ik nog met jou wilde delen, heb ik bekend gemaakt. Wat je ermee doet, is nu jouw zaak. 

Neil maakt me gelukkig. Hij is intussen precies wat ik voor hem ben: de kers op de taart. Zijn aanwezigheid in mijn leven geeft mij meer tevredenheid in mijn realiteit. Meer verwachten we niet van elkaar... enkel het delen van momenten. Fijne momenten. Hij droomt van meer vermengde levens, oa door een vakantie in de buurt van hun vakantiehuis, met het idee om dan af en toe met onze beide gezinnen samen af te spreken. Ik houd de boot af. Been there, done that. Het kan en zal niet meer worden dat dit. Een relatie, die volledig geheim is en blijft. Géén "fine line" tussen realiteit en dromen. 

Ik ben tevreden.

Maar waarom rollen dan wééral de tranen over mijn wangen?

Die dag was ik thuisgekomen van mijn reis naar Amsterdam. Een bewogen week, want ik ging erheen om afstand te nemen van jou. Maar ik ging er ook heen om die hele periode af te sluiten. Na 5 maanden onder antidepressiva voelde ik me sterk genoeg om het leven weer aan te kunnen zonder. Ik zou niet alleen zijn ginder, mijn allerliefste maatje kwam me ook enkele dagen opzoeken. 

Het werden bewogen dagen. We wandelden, hand in hand. We praatten, soms over banaliteiten, maar ook heel veel zware gesprekken. Een hele nacht waarin hij op me inpraatte, me wilde doen inzien wààr ik in verzeild was geraakt. We aten, we dronken. We vreeën. Maakten ruzie omdat het niet meer "zoals toen" voelde. Hij, die me zo goed kende, bijna 20 jaar geleden, bemerkte als geen ander de veranderingen in mij op. Juist omdat we elkaar zo weinig zagen, er soms jaren overheen gingen door zijn leefsituatie, kon hij zien wat niemand anders zag: ik ben veranderd. 

Die veranderingen zijn voor mijn omgeving subtiel, ongetwijfeld. Het was een proces. Maar hij, die me niet meer zag tussen 2013 en 2016, hij zàg het. Hij kénde me. Ik kan hem niet meer vragen wàt hij allemaal zag, want die enkele dagen waren te kort om àlles door te praten. En nu kan ik hem nooit meer iets vragen...

Wat me is bijgebleven, is dat hij me "onrustig" vond. De kalmte die ik volgens hem altijd uitstraalde, was verdwenen. Nu was hij iemand bij wie ik ook wel rust vond, want een héél rustig persoon ben ik nooit geweest. Maar intussen heb ik ingezien dat ik, sinds ik jou leerde kennen, nog meer onrust ken. Eens rustig TV kijken, vroeger kon ik dat af en toe nog wel eens, maar sinds alles wat er met jou gebeurde, kijk ik nooit meer TV.  Associeer ik TV met al die avonden waarop ik bij jou zat, naast je zat, en de TV bleef spelen tijdens ons gesprek? Ik kijk erop terug met een vreemd gevoel. Begrijp niet hoe ik het toen niet zag. Deed je in het begin nog moeite om me te ontvangen, mooi gekleed, geschoren... gaandeweg maakte ik zodanig deel uit van je leventje, dat ik hetzelfde mocht zien als iedereen: de man die in een bevlekte training en shirt, rokend, in de zetel hangt en TV kijkt.

Die dagen in Amsterdam: ik had me voorgenomen om je ene hele week niet te contacteren, had je daarvan verwittigd. En ik haalde het bijna. Eén avond stuurde ik je iets, een liedje: The promise (van Tracy Chapman). 

"If you wait for me, than I'l come for you.

Although I've travelled far, I always hold a place for you in my heart.

If you think of me, if you miss me once in a while,

then I'll return to you. I'll return and fill that space in your heart.

Remembering your touch, your kiss, your warm embrace,

I'll find my way back for you, if you'll be waiting.

If you dream of me, like I dream of you,

in a place that's warm and dark, in a place where I can feel the beating of your heart.

Oh I've longed for you, and I have desired

to see your face, your smile, to be with you wherever you are.

Remembering your touch, your kiss, your warm embrace,

I'll find my way back to you, please say you'll be waiting.

Together again, it would feel so good to be

in your arms, where all my journeys end.

If you can make a promise, if it's one that you can keep,

I vow to come to you, if you'll wait for me.

And say you'll hold

a place for me in your heart."

Toch wist ik toen al dat het nooit meer zou gebeuren. Dit nummer was ten afscheid. Op dat moment kenden we elkaar bijna 16 maanden, waarvan enkele mooie maanden (ook al waren er toen al ongelofelijke ruzies), en daarna een jaar dat ik niet anders kan omschrijven als extreem. Amsterdam was het kantelmoment.

Gedaan met hopen op een "ooit". Gedaan met zwarte gedachten. Gedaan met je geloven. 

Ik wist wat ik ginder losliet. Maar ik had nooit, in mjn wildste dromen, kunnen denken dat ik Neil zou ontmoeten, op die eerste avond na mijn thuiskomst. En al was het met momenten ook wel eens heftig tussen hem en mij: in tegenstelling met ons wéét ik dat het telkens weer aan mij lag, de ruzies tussen mij en Neil. Al die achterdocht, tussen de lijnen door lezen, interpreteren van woorden, gebaren en bedoelingen, verwijten uiten,... hij onderging het allemaal.

Ik vertelde hem al heel snel waar ik net uit was vrij gekomen. Veel details heeft hij nooit gevraagd, maar het volstond. En het gaf hem nét dat beetje extra geduld om vol te houden, rustig te blijven, me te laten uitrazen en zelf te laten inzien dat ik eigenlijk boos was op jou en niet op hem, en daarna terug rustig contact op te nemen. Zonder verwijten. Zonder een gevoel van onrecht. 

Perfect is hij niet. Ik idealiseer niet meer. Hij maakt fouten, net zoals ik. Maar eens het misverstand uitgepraat is, is het ook voorbij. Hij weet dat ik hem dankbaar ben voor de rust die hij me geeft. Met hem plan ik niet meer, ik leef van dag tot dag. Blij dat hij er is, elke dag weer, al 18 maanden lang. Dankbaar dat hij het niet opgaf...

Wat wil ik? Een stuk van mij wilde horen dat je nog leeft. Vraag me niet waarom, maar het spookte door mijn hoofd. sinds een paar dagen: leeft hij eigenlijk nog? Dus was ik gerustgesteld.

Maar het zette een deur open, in mijn hoofd. Een vroeg eindejaarsgevoel: het einde van het jaar niet willen vieren met een dergelijke ruzie. Nooit eerder had ik met iemand zo'n conflict. Het weegt op me: het onuitgesprokene (remember: "dans le non-dit, t'es tellement bavard"), alle vragen zonder antwoord (en waarop ik nooit antwoord zal krijgen), de verbale agressie.

Ik tracht te begrijpen wat ik te winnen heb door jou te contacteren. Steeds weer komt het woord "sorry" bij me boven. Ik wil zo graag dat je inziet hoé verregaand jij mij veranderd hebt. Hoe je een eeuwige optimist, iemand die altijd iedereen het voordeel van de twijfel gunde, transformeerde in een twijfelaar, iemand die overal iets achter zoekt. 

Intussen besef ik het. Onderdruk ik het. Hoofdzakelijk Neil krijgt hierin de volle laag, van tijd tot tijd. Ik probeer het te onderdrukken, mezelf tot rede te brengen en niét ageren naar hem toe. Het is niet altijd makkelijk. Zo vaak voel ik me gestraft door hem. Omdat dàt het spel was dat jij met mij speelde.... me straffen voor zaken die ik verkeerd deed. Subtiel straffen, onmogelijk om er de vinger precies op te leggen, altijd een onschuldige verklaring mogelijk. Je deed me sinds het allerprilste begin twijfelen aan mijn eigen gevoel, mijn eigen indruk. 

Nét zo vandaag. De situatie doet er niet toe, maar resultaat was dat Neil me belde, bijna thuis, zonder dat hij me eerder verwittigde dat hij uitzonderlijk vroeg naar huis vertrok. Terwijl de mogelijkheid bestond om langs te komen na mijn werk. Ik besef tezelfertijd maar al te goed dat hij gisteren gehoopt had dat ik later zou gaan werken, en 's morgens een uurtje met hem zou doorbrengen thuis. Echter, wat voor hem een uurtje later vertrekken is (en zelfs amper, want hij vertrekt anders ook maar om 10h), is voor mij 3 uur later op het werk aankomen. Ik wilde op mijn werk zijn gisteren, aangezien ik er maandag niet was. Dus kon ik hem enkel een koffie drinken bieden. Hij was eerlijk, dat hij getwijfeld had om het aanbod te weigeren en rechtstreeks naar het werk door te rijden. Of hij het bewust of onbewust doet, is me onduidelijk. Maar ik voel me gestraft door zijn houding van vandaag.

Dàt is nog steeds een erfenis van jou. Ik voel het als onrechtvaardig, als onjuist. Ik wil erkenning voor de manier waarop jij mij veranderde. Ik wil je horen zeggen dat het je spijt, wat je me aandeed. 

Maar wat zou het veranderen? Ik geloof niet in catharsis. Ik geloof niet in wonderen. Ik geloof niet in sprookjes waarin alles goed eindigt. 

Dus moet ik gewoon mezelf aanvaarden zoals ik geworden ben .Je was een fout, een jammerlijke les die ik moest leren. En hopeljik komt er een dag waarop ik dankbaar kan zijn voor die les...

maar 't is anders dan voorheen.

Wel als maatjes door een deur,

maar minnaars zonder kleur. 

Ik voel me zo alleen.

Lege dagen zonder klagen

glijden ongemerkt voorbij.

Het is of ze niet bestaan.

Waar is het misgegaan?

Voel jij nog iets voor mij?

We hebben woorden zonder woorden

en we lezen elkaar ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Al die dromen, ons ontnomen,

allang vervlogen in de nacht.

Is er nog genegenheid,

of enkel nog de eenzaamheid?

Ach ja, we slapen zacht.

Opnieuw beginnen, je weer beminnen.

Mijn fantasie slaat veel te vaak op hol.

We doen of ze niet bestaan,

waar is het misgegaan?

Voel jij nog iets voor mij?

We hebben woorden zonder woorden,

en we lezen elkaars ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Maar als de hartstocht is geblust...

geef me raad, vertel me wat te doen.

Zal ik ooit nog dromen, net als toen?

Zal ik nog verdrinken in een zoen?

We hebben woorden zonder woorden

en we lezen elkaars ergernissen.

En naar elkaars gedachten

hoeven wij allang niet meer te gissen.

En de stilte wordt verward met rust.

Ik mis het vuur waarmee je hebt gekust.

Kunnen wij het tij nog keren?

Ik wil je weer als ooit begeren.

Maar als de hartstocht is geblust...

Dit nummer maalt al enkele dagen door mijn hoofd. Natuurlijk omwille van Neil, na alles wat er gebeurde. Maar ook weer omwille van jou. 

Ik weet perfect hoe het komt. Er zijn vorige week zaken gebeurd op professionneel vlak die voor mij mega waren. Maar thuis kreeg ik een lauwe reactie (okee, de kids vonden het wel cool, mama op tv), Neil luisterde maar was niet bijster enthousiast. Zelfs mijn beste vriendin had me amper zien passeren op tv, de andere zag het zelfs niet (al postte ik het op fb). Ik zoek geen bevestiging, ik ben zelf tevreden over mijn prestatie. Maar toch... ik wéét gewoon hoe enthousiast jij geweest zou zijn. Dàt mis ik.

En dat gemis werd vandaag een risico. Al heel de week spookte jouw thuisnummer door mijn hoofd. Bedacht ik hoe fijn het zou zijn om je stem even te horen, zelfs als ik niets zou zeggen. Vandaag was het kantje boordje. Ik had je nummer zelfs al ingetikt. Maar na 2 keer rinkelen besefte ik wat een slecht idee dit zou zijn, en hing op. Belde Jules op, om me tot rede te brengen.

Het lijkt een eeuwigheid maar mijn "vaarwel" dateert nog maar van eind augustus. Nog geen 3 maanden dus. Waarom lijkt het dan een jaar?

Dat wil niét zeggen dat er de afgelopen weken niéts gebeurde... Tijdens mijn vakantie, intussen 2 weken geleden, hadden Neil en ik een crisis-moment. Hij miste me tijdens mijn vakantie - meer dan anders, want zijn eega had, voor het eerst sinds hun huwelijk, beslist om 5 dagen met vriendinnen op city trip te gaan. Dus zat hij alleen thuis... zowel zijn eega als zijn minnares op vakantie. 

In de mate van het mogelijke chatten we, belden we, of zelfs videochat.... tot die laatste dag voor zijn eega thuiskwam. Toen moest hij zich plots "bewaren" ... voor haar. Het schoot bij mij zwaar in het verkeerde keelgat. Ik was dus wél goed genoeg om hem op te winden, maar hij ging er niéts mee doen, en zich diezelfde avond met dié opwinding uitleven bij haar? Hij begreep het niet. Kon niet begrijpen waarom ik me zo slecht voelde... ik wist toch immers dat hij thuis nog een seksleven heeft?

Moe van de ruzie, heb ik gelogen. Ik zei dat het okee was, dat hij het maar moest vergeten, dat ik okee was. Maar het was een leugen. De rest van die week gebruikte ik om na te denken. Over onze toekomst. Eens terug thuis schreef ik hem een brief. Mails wil hij niet lezen, dus schreef ik alles neer, en liet het hem lezen, zodra ik hem zag. Begrip was er, en tegelijk onbegrip. 

Ik besef dat ik moe ben van het nadenken. Zijn idee is "jij voegt iets toe aan mijn leven, jij bent de kers op mijn quasi perfecte taart". Hoe zou ik hem kunnen uitleggen dat zijn aanwezigheid in mijn leven niet zo éénduidig is? Want hij is een aanwinst in mijn leven. Zonder hem zou ik mogelijk thuis weg gaan, op zoek gaan naar een voltijdse nieuwe partner (en dàt wil ik niet... niet meer). Maar anderzijds is hij eigenlijk het enige dat mijn leven ingewikkeld maakt. 

Neil, hij is zowel de hoogtes als de laagtes in mijn leven. Zonder hem zou mijn leven rustig kabbelen, druk maar rustig. Doordat ik hém er nog moet ingepast krijgen, wordt het een heel gepuzzel. 

Na die laatste ruzie, nu 2 weken geleden, is er weer een draadje losgemaakt. Geen drang meer om hem te bellen. Steeds vaker dagen waarop ik plots tegen de middag besef dat ik hem nog geen goedemorgen stuurde. Steeds meer avonden waarop we naar huis gaan zonder een kort belletje als we beiden in de auto zitten. Er zijn dingen veranderd: ik bel hem nooit meer spontaan. Dus hij stuurt me dan "je mag me bellen", ten teken dat hij vrij is. Bel ik pas een half uur later, is hij soms weer bezig. Da's dan maar zo.

Hoe meer afstand ik neem, hoe meer hij zelf op zoek gaat naar kansen. Maar ik wring mezelf niet meer in bochten op het werk. Gisteren was ik bereid om 2 uur later te gaan werken, had dat zelfs al ingepland. Maar dan hoor ik de avond voordien plots dat hij een afspraak heeft, en dus niet kan. Mij niet gelaten.... Zijn vraag vandaag "hoe de rest van mijn week eruit ziet" is dan ook kort: vol. Ik ben het beu om mijn programma steeds maar om te gooien aan een man die niet kan plannen. Niet om hem 45 minuutjes te zien. 45 minuurtjes die dan enkel dienen om te vrijen. 

Ik zie hem er niet minder graag om. Maar de drang is weg, merk ik. Afstand... misschien is het maar een fase. Adam heb ik ook al duidelijk gemaakt dat ik "out of the game" stap momenteel, en dat ik niets meer garandeer voor mijn volgende trip naar Amsterdam. Misschien wel, misschien niet. Momenteel zou ik vooral het alleen zijn weer eens appreciëren...  Afstand van alles en iedereen. Wie in mijn leven wil zijn, moet maar wat moeite doen. Ik loop even niét meer achter iedereen aan...

Er is de 'doorbroken vloek' die meespeelt. Intussen zijn Tweety en Sylvester ook bij mij aangekomen. Sylvester die Tweety in een wurggreep houdt... hoe vaak heb ik me zo niet gevoeld bij jou? Dat beeld stond in één van onze meest gehuurde kamers. Toen ik het online verkocht zag worden, wist ik gewoon dat ik het moest hebben, als eeuwige reminder van jouw impact op mij.

Toch kon ik het niet laten: ik maakte er een foto van, en stuurde die jou op. Je reageerde niet. Het is goed zo. Voor mij is de cirkel rond, met dit laatste gebaar (ik wachtte al enkele maanden tot het verkocht zou worden). Wat jij er ook van denkt... ik besef dat het er niet toe doet.

Zo vaak hoopte ik dat je al maar een fractie zou afzien van wat ik gevoeld heb, in die tijd. Maar wat brengt het me op? Wat win ik als jij er zelfs maar een fractie ervan zou gevoeld hebben? Het doet er niet meer toe. Jij bent het verleden. Neil is de toekomst.

Neil.... vorige week hadden we een ernstig crisismoment. Hij was verbaal agressief tegen me, aan de telefoon. Ik kon er niet mee om, stond klaar om alles op te blazen. Maar ik heb de context begrepen, en beslist hem te vergeven. Want hij is geen agressieve man, integendeel. Oh ja, hij weet wat hij wil (mijn lichaam, en dan vooral mijn genot). Maar hij biedt me ook zo veel andere dingen, toont me in kleine en grotere dingen wat ik voor hem beteken. 

Deze gebeurtenis deed me echter nadenken. Ik weet al lang dat ik blokkeer op agressie, als die persoonlijk naar mij gericht is. Waarom heb ik jou zo lang je gang laten gaan? Waarom vergaf ik je steeds weer? Ik stond op het punt om Neil te laten gaan, op die éne keer dat hij zich agressief opstelde. Maar van jou onderging ik het steeds opnieuw. De enige verklaring die ik kan vinden is "gewenning". Want de eerste keren was ik onder de indruk, riep met luide stem dat het gedaan was, maar maakte het telkens goed. Maar ook misbruik wordt een gewoonte... hoe erg het ook klinkt. Eveneens agressie. Het was niet meer kwestie van 'of'' maar van 'wanneer'. 

Neil verraste me echter. Achteraf gezien kan ik zijn reactie begrijpen, vergoelijken, verklaren. Ik vind nog steeds dat hij niet het recht had om zo tegen me te praten, maar ik kan het begrijpen. De uitdrukking zegt: je moet het kind niet met het badwater weggooien. Dàt is precies wat ik niet heb gedaan. Ik geef hem de kans om te herstellen, en ben daar blij om. Want het gaat goed tussen ons. We vinden een modus vivendi. Hij wil mij niet kwijt, en let's face it: ik wil hem ook niet bepaald kwijt. Alleen weet ik dat ik, als het ooit uitkomt, aan het kortste eind trek. Maar ook daar heb ik vrede mee... zolang hij mij maar veilig stelt en mijn naam niet vrijgeeft, moest het ooit uitkomen. 

Ik zie onze toekomst samen steeds beter tegemoet, voor zolang ze duurt. Want ik ben realistisch. Ik geloof niet in zijn "als we voorzichtig zijn, komt dit nooit uit". Voor mij gaat dit ooit uitkomen. Als dat bij mij thuis gebeurt, is hij safe. Nooit zal ik zijn naam vrijgeven. Ik kan er enkel op vertrouwen als hij me zegt dat dat omgekeerd hetzelfde zal zijn (maar durf eraan te twijfelen). 

Maar dat zijn zorgen voor morgen. Laten we genieten van het vandaag...